| ||
Państwo działania | Polska | |
Data i miejsce urodzenia | 7 września 1963 Kraków | |
Zawód, zajęcie | sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego | |
Profesor doktor habilitowany nauk społecznych | ||
Specjalność: prawo karne materialne, teoria prawa karnego | ||
Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński | |
Doktorat | 1992 – prawo Uniwersytet Jagielloński | |
Habilitacja | 26 kwietnia 2003 – prawo Uniwersytet Jagielloński | |
Profesura | 1 października 2019 | |
Polska Akademia Umiejętności | ||
Status | członek czynny | |
Nauczyciel akademicki | ||
Uczelnia | Uniwersytet Jagielloński | |
Okres zatrudn. | od 1987 | |
Pełniący obowiązki kierownika Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego | ||
Okres spraw. | od 2012 |
Włodzimierz Piotr Wróbel (ur. 7 września 1963 w Krakowie–Nowej Hucie) – polski prawnik, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2011 sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego RP[1][2], od 2012 p.o. kierownika Katedry Prawa Karnego UJ[1].
W 1987 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji UJ i w tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Prawa Karnego UJ. W latach 1987-1989 odbył aplikację sądową zakończoną pozytywnie zdanym egzaminem sędziowskim[3]. W okresie 1989–1994 pełnił funkcję sekretarza Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości. W 1992 na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Zolla rozprawy pt. Znamiona normy sankcjonowanej i sankcjonującej w przepisie prawa karnego uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych[4]. W 2003 przedstawił rozprawę pt. Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym i uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego[1]. W 2019 prezydent Andrzej Duda nadał mu tytuł profesora nauk społecznych[4].
W latach 1991–2003 był asystentem sędziego w Trybunale Konstytucyjnym, a później dyrektorem Zespołu Obsługi Skargi Konstytucyjnej Trybunału Konstytucyjnego[1].
W okresie od 2003 do 2011 był pracownikiem Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, w latach 2004–2006 członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, a w 2008 członkiem zespołu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny przy Prezesie Rady Ministrów RP. W latach 2005–2008 kierował Uniwersytecką Poradnią Prawną UJ[1].
Był nauczycielem akademickim na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW[4].
W 2020 został wyróżniony przez Fundację Court Watch Polska tytułem „Obywatelskiego Sędziego Roku”[5].
12 września 2011 został powołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego na sędziego Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie Karnej[6]. Był ekspertem parlamentarnych komisji, członkiem komisji egzaminacyjnych na aplikację adwokacką i radcowską oraz wykładowcą z zakresu prawa karnego materialnego dla sędziów i prokuratorów[1]. W kadencji 2013–2016 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości[7]. 23 maja 2020 r. był jednym z pięciu kandydatów Zgromadzenia Ogólnego Sądu Najwyższego na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, uzyskując najwyższe poparcie wśród sędziów uczestniczących w Zgromadzeniu Ogólnym sędziów SN (50 głosów na 95)[8].
Do 2017 był członkiem rady programowej „Zeszytów Prawniczych Biura Analiz Sejmowych”, z której ustąpił powołując się na okoliczność utraty przez Biuro Analiz Sejmowych statusu niezależnej instytucji eksperckiej[9].
Został członkiem Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności[10], kierownikiem Zakładu Bioetyki i Prawa Medycznego, kierownikiem Studiów Podyplomowych Prawa Karnego Materialnego oraz Studiów Podyplomowych Prawa Medycznego i Bioetyki UJ[1][11].
Opublikował ponad 100 prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i teorii prawa. Jest współautorem „Komentarza do Kodeksu Karnego” (część ogólna i szczególna – red. Andrzej Zoll), oraz współautorem (wraz z Andrzejem Zollem) wydanego w 2010 podręcznika akademickiego „Polskie prawo karne. Część ogólna”[1].
Artykuł Włodzimierz Wróbel w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=3012301