Wiktor Skworc

Wiktor Skworc
Wiktor Skworc (2020)
W Duchu Świętym
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1948 Bielszowice
Arcybiskup metropolita katowicki
Okres sprawowania	od 2011
Biskup diecezjalny tarnowski
Okres sprawowania	1998–2011
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	19 kwietnia 1973
Nominacja biskupia	13 grudnia 1997
Sakra biskupia	6 stycznia 1998
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Wiktor Paweł Skworc^[1] (ur. 19 maja 1948 w Bielszowicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk humanistycznych (historia Kościoła), biskup diecezjalny tarnowski w latach 1998–2011, arcybiskup metropolita katowicki od 2011.

Życiorys

Wykształcenie

Urodził się 19 maja 1948 w Bielszowicach^[2], obecnie dzielnicy Rudy Śląskiej^[3]. Egzamin dojrzałości zdał w 1966^[2] w II Liceum Ogólnokształcącym w Rudzie Śląskiej^[4]. W 1973 ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. W trakcie studiów w roku akademickim 1970/1971 odbył obowiązkowy roczny staż w kopalni węgla kamiennego „Walenty – Wawel” w Rudzie Śląskiej^[2]. 19 kwietnia 1973^[1] w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach^[5] został wyświęcony na prezbitera przez Herberta Bednorza, biskupa diecezjalnego katowickiego^[1]. Na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał w 1979 stopień licencjata teologii^[2], a w 1995 na podstawie dysertacji Budownictwo kościołów w diecezji katowickiej w latach 1945–1989 stopień doktora nauk humanistycznych w specjalności historia Kościoła^[6].

Prezbiter

Po przyjęciu święceń diakonatu przebywał w Dreźnie, gdzie pełnił posługę duszpasterza polskiej młodzieży pracującej w Dreźnie i Lipsku. W sierpniu 1973 został mianowany wikariuszem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. W latach 1975–1980 był sekretarzem i kapelanem biskupa Herberta Bednorza. W 1980 został mianowany kanclerzem kurii diecezjalnej w Katowicach. Pełniąc tę funkcję, przyczynił się do wybudowania domu księży emerytów i klasztoru sióstr karmelitanek w Katowicach, a także utworzył fundusz pomocy dla księży misjonarzy. Ponadto w czasie stanu wojennego współtworzył i współdziałał w ramach Biskupiego Komitetu Pomocy Więźniom i Internowanym. Był również jednym z głównych organizatorów wizyty papieża Jana Pawła II w Katowicach w trakcie jego podróży apostolskiej do Polski w 1983. W latach 80. pośredniczył także jako mediator w sporach pomiędzy strajkującymi i pracodawcami. Od 1992 piastował urząd wikariusza generalnego i ekonoma archidiecezji katowickiej. Oprócz tego był wizytatorem diecezjalnym oraz członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów^[2].

W 1979 został zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako tajny współpracownik o pseudonimie „Dąbrowski”. Miało to miejsce po zatrzymaniu go przez patrol Milicji Obywatelskiej, który odkrył że w bagażniku przewoził tzw. żywność delikatesową z Baltony w ilości większej niż na potrzeby jednej osoby. W czasie przesłuchania został poinformowany, że może być oskarżony o spekulację^[7]. Współpraca formalnie została rozwiązana w listopadzie 1989^[8]. W archiwach Instytutu Pamięci Narodowej zachowało się kilkanaście raportów z rozmów przeprowadzonych przez oficera prowadzącego, które odbyły się w różnych miejscach, również w prywatnych samochodach, w warunkach konspiracji. Zawarte są w nich m.in. informacje o stosunku kurii do Kazimierza Świtonia, o rozmowie dyscyplinującej z ks. Bernardem Czerneckim, by nie dopuszczał do wystąpień osób świeckich w kościele Matki Kościoła w Jastrzębiu-Zdroju, o planowanych nominacjach biskupów pomocniczych w diecezji katowickiej, o konkluzjach z rozmów w kurii po zatrzymaniu górników kopalni Mysłowice^[9]. W 2006 zapewnił, że jego kontakty z funkcjonariuszami SB odbywały się za wiedzą katowickich ordynariuszy^[10].

Biskup

13 grudnia 1997 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji tarnowskiej^[11]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1998 w bazylice św. Piotra na Watykanie^[2]. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, i arcybiskup Jorge María Mejía, sekretarz Kongregacji ds. Biskupów^[1]. Ingres do bazyliki katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie odbył 25 stycznia 1998^[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In Spiritu Sancto” (W Duchu Świętym)^[12].

W czasie pełnienia funkcji ordynariusza diecezji tarnowskiej przyczynił się do utworzenia, działającego w strukturach Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, samodzielnego Wydziału Teologicznego w Tarnowie^[2]. Jako biskup tarnowski sprawował urząd wicekanclerza tego wydziału^[13]. W Starym Sączu utworzył Diecezjalne Centrum Pielgrzymowania im. Jana Pawła II. Podjął decyzję o budowie w Tarnowie klauzurowego klasztoru sióstr karmelitanek. Dla katolików świeckich zaangażowanych w ruchach i stowarzyszeniach organizował spotkania w ramach Diecezjalnego Forum Ruchów i Stowarzyszeń, natomiast dla samorządowców w okresie Adwentu dni skupienia, poświęcone problemom z zakresu katolickiej nauki społecznej^[14].

Wspierał edukację zdolnej młodzieży pochodzącej z ubogich rodzin diecezji, tworząc w Tarnowie, Nowym Sączu, Mielcu i Szczucinie Katolickie Centra Edukacji Młodzieży „Kana”, jak również powołując Fundację im. Arcybiskupa Jerzego Ablewicza, przekazującą rokrocznie ponad 100 stypendiów. Utworzył także Rodzinę Szkół im. Jana Pawła II i Rodzinę Szkół Świętych i Błogosławionych. Zaangażował się w budowę Ośrodka Opiekuńczo-Rehabilitacyjnego dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej Caritas Diecezji Tarnowskiej w Jadownikach Mokrych, Przytuliska św. Brata Alberta w Grywałdzie, prowadzonego przez siostry albertynki, oraz stacjonarnego hospicjum w Tarnowie, prowadzonego przez Fundację „Kromka Chleba”, wsparł też program „Gniazdo”, mający na celu pomoc rodzinom wielodzietnym w budowie lub remoncie domu. Promował posługę nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej, zanoszących Komunię św. do domów chorych^[2]. Zarządził, aby rady parafialne były wybierane w wyborach powszechnych^[15]. Każdego roku kilku kapłanów skierowywał do pracy w krajach misyjnych, na Wschodzie i w Europie Zachodniej^[2].

29 października 2011 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą katowickim^[16][17]. Ingres do archikatedry w Katowicach odbył 26 listopada 2011^[18]. Do tego dnia pełnił funkcję administratora diecezji tarnowskiej^[19]. Jako arcybiskup metropolita katowicki objął urząd wielkiego kanclerza Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. 29 czerwca 2012 otrzymał z rąk papieża paliusz metropolitalny^[20].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski pełnił funkcję delegata ds. Ruchu Światło-Życie (1999–2004)^[2], przewodniczącego Komisji ds. Misji (2001–2011)^[21], przewodniczącego Rady Ekonomicznej (2004–2009)^[2] i przewodniczącego Komisji Rewizyjnej (2009–2019)^[22][23]. W 2004 został delegatem ds. Działalności w Polsce „Kirche in Not”, w 2006 przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec^[2], w 2016 przewodniczącym Komisji Duszpasterstwa^[24], a w 2018 członkiem Rady Stałej^[25]. W 2010 został nominowany przez nuncjusza apostolskiego w Polsce członkiem Kościelnej Komisji Konkordatowej^[2]. 1 lipca 2005 papież Benedykt XVI mianował go członkiem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów^[26].

Konsekrował trzech biskupów pomocniczych tarnowskich: Stanisława Budzika (2004), Wiesława Lechowicza (2008) i Andrzeja Jeża (2009) oraz trzech biskupów pomocniczych katowickich: Marka Szkudłę (2015), Adama Wodarczyka (2015) i Grzegorza Olszowskiego (2018). Był współkonsekratorem podczas święceń biskupów pomocniczych katowickich: Stefana Cichego (1998) i Józefa Kupnego (2006), administratora apostolskiego Atyrau Janusza Kalety (2006) oraz biskupa pomocniczego gliwickiego Andrzeja Iwaneckiego (2018)^[1].

9 lipca 2021 archidiecezja krakowska poinformowała, że Stolica Apostolska zgodnie z przepisami kodeksu prawa kanonicznego i motu proprio Vos estis lux mundi przeprowadziła postępowanie dotyczące sygnalizowanych zaniedbań hierarchy w prowadzeniu spraw o nadużycia seksualne na szkodę osób małoletnich ze strony dwóch podległych mu duchownych diecezji tarnowskiej. W następstwie postępowania wystąpił o wyznaczenie arcybiskupa koadiutora dla archidiecezji katowickiej, w Konferencji Episkopatu Polski zrzekł się członkostwa w Radzie Stałej i przewodniczenia Komisji Duszpasterstwa, a także zobowiązał się wesprzeć finansowo wydatki diecezji tarnowskiej związane ze sprawami wykorzystania seksualnego^[27]. W słowie do wiernych i duchowieństwa archidiecezji katowickiej zwrócił się z prośbą o przebaczenie jego zaniedbań oraz zapewnił, że od objęcia kierownictwa nad nową diecezją podjął szereg działań w obronie osób małoletnich^[28].

Wyróżnienia

W 2020 został odznaczony odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony zdrowia”^[29].

Nadano mu honorowe obywatelstwa: Rudy Śląskiej (1998)^[30], Starego Sącza (2007)^[31], Brzeska (2009)^[32] i Tarnowa (2011)^[33]. Otrzymał także tytuł Małopolanina Roku 2012 przyznawany przez Stowarzyszenie Gmin i Powiatów Małopolski^[34].

Otrzymał Nagrodę im. Wojciecha Korfantego przyznaną przez Związek Górnośląski (2014)^[35], Nagrodę im. Stanisława Ligonia nadaną przez Radio Katowice (2015)^[36] i nagrodę „Śląski Szmaragd” (2017)^[37].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Wiktora Skworca na stronie archidiecezji katowickiej [dostęp 2020-02-22]
• Nota biograficzna Wiktora Skworca na stronie diecezji tarnowskiej (arch.) [dostęp 2016-04-12]
• Wiktor Skworc na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-18]
• Wiktor Skworc w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-10-21]
• Wiktor Skworc, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2012-12-26] .
• Wiktor Skworc w katalogu Biblioteki Narodowej [dostęp 2013-07-13]