Warta Poznań (piłka nożna)

Ten artykuł dotyczy sekcji piłkarskiej. Zobacz też: artykuły dotyczące innych sekcji Warty Poznań.

Warta Poznań SA
Herb Warty Poznań
Pełna nazwa	Warta Poznań Spółka Akcyjna
Przydomek	Warciarze Zieloni Zielono-Biali
Maskotka	Dinozaur Wartuś
Barwy	zielono-białe
Data założenia	15 czerwca 1912
Debiut w najwyższej lidze	3 kwietnia 1927 Warta – Czarni Lwów 0:3 (0:2)
Liga	Ekstraklasa
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Adres	ul. Droga Dębińska 12. 61-555 Poznań
Stadion	Stadion przy Drodze Dębińskiej (aktualnie Warta Poznań rozgrywa mecze na Stadionie Dyskoboli w Grodzisku Wielkopolskim)
Sponsor techniczny	Nike
Właściciel	Bartłomiej Farjaszewski
Prezes	Michał Wieczorek
Trener	Piotr Tworek
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Warta Poznań SA – polski klub piłkarski z siedzibą w Poznaniu, założony 15 czerwca 1912 (najstarsza obecnie istniejąca poznańska organizacja piłkarska). W sezonie 2020/2021 występujący w Ekstraklasie. Dwukrotny mistrz Polski, pięciokrotny wicemistrz kraju. W tabeli wszech czasów Ekstraklasy zajmuje 30. miejsce.

Sukcesy

• Mistrz Polski (2 razy) – 1929, 1947
• Wicemistrz Polski (5 razy) – 1922, 1925, 1928, 1938, 1946
• Trzecie miejsce (7 razy) – 1921, 1923, 1926, 1927, 1932, 1935, 1936

• Półfinalista Pucharu Polski – 1926
• Wicemistrz Polski juniorów U-19 (2 razy) – 1936, 1975
• Mistrz Wielkopolski (11 razy) – 1913, 1914, 1920, 1921, 1922, 1923, 1924, 1925, 1926, 1946, 1947
• Wicemistrz Wielkopolski – 1919
• Król strzelców – (1932) Kajetan Kryszkiewicz

Historia

Początki

15 czerwca 1912 utworzono Klub Sportowy Warta Poznań, który nieco później zaczęto nazywać "pierwszą damą Wielkopolski". Jego założycielami byli młodzi Polacy, grający wcześniej w niemieckich klubach poznańskich – Unionie i Britanii: Marian Bey, Stefan Malinowski, Stefan Mórkowski, bracia Edmund i Franciszek Szycowie oraz Ludwik Zysnarski. Weszli oni w skład pierwszego zarządu klubu, którego pierwszym prezesem – jako najstarszy członek zarządu – został Franciszek Szyc. Jego brata Edmunda mianowano sekretarzem, zaś kapitanem drużyny był Marian Bey. Na zebraniu założycielskim wybrano kolory biało-zielony, jako statutowe barwy.

W ramach utrudnień wprowadzonych przez władze zaborcze zakazano rozgrywania meczów z udziałem polskich drużyn. Ów zakaz przyspieszył decyzję o przeprowadzeniu w roku 1913 pierwszych mistrzostw Wielkopolski, w których wzięły udział 3 zespoły: Warta Poznań, Posnania oraz Ostrovia Ostrów Wielkopolski. Wyniki Warty były następujące: Posnania – Warta 1:1, Warta – Ostrovia 3:2, Ostrovia – Warta 3:4, Warta – Posnania 2:2^[1]. Końcowa tabela:

1.	Warta	4	6	10:8
2.	Posnania	4	4	10:8
3.	Ostrovia	4	2	10:14

Pierwszym mistrzem Wielkopolski została Warta Poznań. Rozegranie inauguracyjnych mistrzostw regionu spowodowało eksplozję popularności piłki nożnej na terenie Poznania. W szybkim tempie zaczęły wyrastać nowe sekcje piłkarskie, zrzeszające jedynie polską młodzież. Takimi zespołami były: Trytonia^[1] założona na Łazarzu oraz powstała na Jeżycach drużyna o nazwie Sparta. W roku 1914, mimo rozpoczęcia działań wojennych związanych z wybuchem I wojny światowej, w Poznaniu starano się w miarę możliwość organizować życie sportowe, co wcale nie było łatwe ze względu na wprowadzone przez Niemców stanu wojennego. Generalnie przepisy nie zezwalały na jakiekolwiek spotkania czy organizowanie zgromadzeń bez odpowiednich zezwoleń. Mimo tych utrudnień w roku 1914 odbyły się drugie mistrzostwa Wielkopolski, w których udział wzięły tylko dwa zespoły: Warta Poznań i KS Posnania. Wyniki tego dwumeczu były następujące: w pierwszym Warta dość gładko ograła Posnanię 6-3^[2], a w drugim dopełniła formalności, pokonując swojego przeciwnika 2-1^[3]. Tabela końcowa tych mistrzostw prezentowała się następująco:

1.	Warta	2	4	8:4
2.	Posnania	2	0	4:8

W 1915 Warta rozegrała mecze z drużyną Fever Kościan, w których biało-zieloni okazali się gorsza od gości; najpierw ulegając im 3-1, potem remisując 5-5^[3]. Jedną z zagadek roku 1915 jest wiarygodna informacja o tym, kto wygrał kolejne mistrzostwa Wielkopolski. Z kroniki klubu Ostrovia można się dowiedzieć, że to właśnie ten klub wygrał mistrzostwa. Jednak wielu badaczy powątpiewa, żeby było to prawdą, albowiem brak jest jakichkolwiek innych materiałów źródłowych, na podstawie których dałoby się potwierdzić ten zapis. Możliwa jest jeszcze jedna teoria, która podają J. Owsiański i T. Siwiński. Ta mianowicie, że tytuł mistrzowski Ostrovia sobie przypisała po wygranym dwumeczu z zespołem poznańskiej Warty. Byłoby to logicznym wytłumaczeniem zapisu w kronice o zdobyciu mistrzostwa Wielkopolski. W dwumeczu tym pierwszy mecz zakończył się zwycięstwem Warty 4-2 mecz drugi zakończył się zwycięstwem zespołu z Ostrowa w stosunku 4-1. Rok 1915 to nie tylko pojedynki pomiędzy polskimi zespołami, ale też i pojedynki z zespołami niemieckimi. Warto tutaj wspomnieć o meczu, który został rozegrany w grudniu pomiędzy Wartą Poznań a chyba najsilniejszym zespołem niemieckim DeutscherSportverein (DSV). Sam mecz zakończył się wynikiem 2-2, co można uznać za wielki sukces polskiej drużyny, a także za bardzo dobry sportowy prognostyk na kolejne, nadchodzące lata. Mecze między drużynami poznańskimi odbywały się w kolejnych latach I wojny światowej. W roku 1916 do niespodzianek doszło już na samym początku, kiedy drużyna Warty najpierw uległa Unii 1-2, potem niespodziewanie zremisowała 2-2 ze Stellą Gniezno^[4]. W tym też roku odbył się kolejny pojedynek między zespołem DSV a Wartą, gdzie poznaniacy okazali się o klasę wyżsi, pokonując niemieckiego przeciwnika aż 4-0. Rok 1917 to z kolei rok jubileuszowy dla zespoły Warty, która obchodziła swoje 5 urodziny. W kronice klubu może przeczytać o wielkich uroczystościach, jakie miały miejsce podczas obchodów 5-lecia zespołu. Z tego też powodu zorganizowano turniej z udziałem najlepszych poznańskich zespołów. Rok ten to nie tylko uroczystości związane z obchodami 5 – lecia istnienia drużyny. To również zmiana warty – za sterami drużyny o stanął Franciszek Rotnicki, o którym ówcześnie pisano: „…Człowiek o dużym autorytecie, energiczny i przedsiębiorczy. On to, wspólnie z umiejętnie dobranym gronem współpracowników buduje w tym ciężkim okresie trwałe podstawy przyszłej wielkości klubu. Przewidując trafnie niechybny koniec zaborczego imperializmu pruskiego koncentruje wysiłki zarządu przede wszystkim na utrwaleniu klubowej tradycji, na przywiązaniu do barw Warty…”^[5]. Rok 1917 dla Warty to nie tylko czas świętowania, to także kolejne mecze między poznańskimi zespołami. Do tego wszystkiego dochodzi współpraca z Polską Organizacją Wojskową. Ostatni rok wojny przynosi kolejne potyczki sportowe między drużynami wielkopolskimi. Jednak najważniejszą wiadomością była informacja o zakończeniu I wojny światowej oraz o ustaleniach pokojowych, które mówiły o przywróceniu wolnej i niepodległej Polski.

Okres międzywojenny

Rok 1918 to nie tylko ogromna radość z odzyskania po 123 latach niepodległości, to także nowe możliwości dla polskiego sportu, organizowanego w granicach terytorium państwa polskiego, bez ingerencji mocarstw co do kształtu, jak i sposobu rozwoju towarzystw czy klubów sportowych. Organizacja i odbudowa odbywała się na zgliszczach, jakie pozostały po działaniach wojennych. Podczas konfliktu zginęło wielu doborowych sportowców, jaki i wielu zasłużonych działaczy, zniszczona została i tak skromna baza sportowa. Wielkopolskę czekał jeszcze jeden bój, zryw narodowy jakim było powstanie wielkopolskie, zakończone sukcesem i wypędzeniem władz zaborczych. Podczas tego zrywu narodowego każdy piłkarz, który wówczas przebywał na terenie Poznania, nie bacząc na konsekwencje, jakie mogły go spotkać, zgłosił się do służby wojskowej, żeby móc walczyć o ojczyznę. Wraz z nastaniem 1919 roku postanowiono reaktywować struktury sportowe obowiązujące przed wybuchem I wojny światowej, a także podjęto decyzję o rozegraniu pierwszych powojennych mistrzostw Wielkopolski. Do zawodów zgłosiło się 5 zespołów, w tym 4 z Poznania. Tymi klubami były: Unia^[6], Warta^[6], Posnania^[6] i Pogoń^[6]. Natomiast piątym zespołem, który zgłosił się do mistrzostw była drużyna z Ostrowa Wielkopolskiego, czyli Ostrovia^[6]. Wyniki tych mistrzostw były następujące: Posnania – Ostrovia 3:1, Ostrovia – Warta 1:7, Unia – Pogoń 9:1, Warta – Posnania 7:0*, Ostrovia – Pogoń 3:2, Unia – Warta 2:3, Pogoń – Posnania 3:3, Unia – Ostrovia 4:0, Warta – Pogoń 7:0, Unia – Warta 4;1^[7]. Tabela mistrzostw prezentowała się następująco:

1.	Unia	4	8	20:2
2.	Warta	4	6	22:5
3.	Posnania	4	3	6:14
4.	Ostrovia	4	2	5:16
5.	Pogoń	4	1	6:22

Mecze w ramach mistrzostw Wielkopolski to nie jedyne spotkania, jakie odbyły się w Poznaniu. Doszło również do organizacji meczów towarzyskich z udziałem zespołów warszawskich. I tak między innymi do stolicy Wielkopolski zawitały takie kluby jak stołeczna Polonia czy Korona, które rozegrały pojedynki z poznańską Wartą^[8]. W roku 1921 ruszyły mistrzostwa okręgu w klasie A, w której wystąpiły takie kluby piłkarskie z Wielkopolski jak Warta^[9], Pogoń^[10], „Stella” Gniezno^[10]. Najlepszą drużyną ponownie okazała się drużyna Warty Poznań.

W wyniku przeprowadzonych rozgrywek (rok 1922) po raz kolejny w klasie A najlepszą drużyną okazała się Warta Poznań, zaś na drugim miejscu uplasował się Sokół Toruń, a na trzecim Pogoń Poznań^[11]. Tym samym drużyna „zielonych” wywalczyła sobie prawo reprezentowania okręgu poznańskiego podczas mistrzostw Polski. Trzeba zaznaczyć, że grupę eliminacyjną Warta przeszła jak burza, pokonując takie potęgi piłkarskie jak ŁKS Łódź, Polonia Warszawa i Strzelec Wilno^[11]. Wraz z zakończeniem rozgrywek eliminacyjnych poznaniacy czekali na wyniki drugiej grupy, z której zwycięzcą mieli walczyć o tytuł najlepszej drużyny w Polsce. Przeciwnik nie był łatwy dla Warty, bowiem zwycięzcą drugiej grupy została drużyna Pogoni Lwów. Pierwszy mecz odbył się w Poznaniu i zakończył się remisem 1-1^[11]. Mecz rewanżowy z kolei odbył się we Lwowie i zakończył się wynikiem 4-3^[11] dla Pogoni Tym samym Warta i cały Poznań mogli się cieszyć ze zdobycia tytułu Wicemistrza Polski. Rok 1923 to kolejny rok dominacji Warty Poznań w klasie A. Spowodowało to, że po raz kolejny miała możliwość udziału w walce o miano najlepszej drużyny piłkarskiej w Polsce. Mimo pogarszającej się sytuacji finansowej klubu drużyna pokazała hart ducha i udało się jej się w swojej grupie eliminacyjnej uplasować się na drugiej pozycji, za krakowską Wisłą. Warto tutaj wspomnieć, że pozostałymi drużynami w grupie, z którymi musiała toczyć boje poznańska Warta, to takie zespoły jak ŁKS Łódź, Pogoń Lwów, Iskra Siemianowice czy Polonia Warszawa^[12]. Porażka z Łódzkim Klubem Sportowym zaprzepaściła szanse na grę w finale mistrzostw Polski, w którym to zmierzyły się drużyny Wisły Kraków i Pogoni Lwów^[12].

W styczniu 1925 roku odbyło się Walne Zgromadzenie Poznańskiego Związku Okręgowego Piłki Nożnej, podczas którego, w wyborach na stanowisko prezesa, Kazimierz Donat (Warta) pokonał majora Kazimierza Glabisza. który po raz kolejny przeprowadził rozliczenie roczne ze swej działalności. We wrześniu 1925 Kazimierz Donat zrezygnował ze stanowiska prezesa, a funkcję tę powierzono Wacławowi Wrześniewiczowi. W roku 1925 odbyły się jedynie finały mistrzostw Polski na bazie mistrzostw okręgowych przeprowadzonych rok wcześniej. Zespół poznański dość gładko przeszedł eliminacje, awansując szybko do gier finałowych, których terminarz został zmanipulowany na przez PZPN, na niekorzyść poznańskiej ekipy. Chodziło o zakulisowe przekładanie terminu meczu finałowego Warty z Wisłą Kraków. Ostatecznie, w wyniku odwołania, Warcie przyznano walkower, jednak mistrzem po raz kolejny została Pogoń Lwów. Kolejne mistrzostwa okręgu w roku 1926, to kolejny sukces Warty Poznań, która nie miała sobie równych, wyprzedzając takie zespoły jak Unia i Pogoń^[13]. W rozgrywkach finałowych Warta w grupie eliminacyjnej zdobyła pierwsze miejsce, zdobywając 8 pkt^[14], jednak w finale musiała uznać wyższość swoich przeciwników, plasując się na trzecim miejscu, zdobywając jedynie 3 punkty.

W latach kolejnych (1926-1928) istniał konflikt pomiędzy PZPN i klubami piłkarskimi, które utworzyły ligę. Dopiero w roku 1928 konflikt został zażegnany i do ligi przystąpiły wszystkie czołowe zespoły.

W 1929 roku Warta zdobyła [pierwsze mistrzostwo Polski. Oficjalna tabelę polskiej ligi za rok 1929 przedstawiała się następująco:

1.	Warta	24	33	58-33
2.	Garbarnia	24	32	62-43
3.	Wisła	24	30	62-46
…
11.	Czarni	24	18	59-63
12.	1FC Katowice	24	17	33-51
13.	Turyści	24	17	31-55

^[21]

Warto wspomnieć o składzie, który zdobył tak bardzo wyczekiwane, pierwsze mistrzostwo Polski dla Poznania. Przedstawiał się on następująco: Marian Fontowicz, Marian Śmiglak, Michał Flieger, Ginter Rudolf Scherfke I, Jan Wojciechowski, Witold Kazimierz Przykucki, Leon Radojewski, Adam Knioła, Fryderyk Egon Scherfke II, Władysław Przybysz, Edmund Rochowicz, Wawrzyniec Staliński^[15], Władysław Andrzejewski.

11 sierpnia 1929 roku Warta zagrała mecz towarzyski z ekipą Philipsu Eindhoven. Był to pierwszy mecz jakiejkolwiek drużyny z Holandii w Polsce^[16]. Spotkanie było pierwszą relacją na żywo z spotkania piłki nożnej na terenach RP. Mecz w Radiu Poznańskim skomentował Ludomir Budziński^[16]. Spotkanie 5:2 wygrała drużyna z Poznania^[16].

Koniec roku 1929 to również początek kryzysu ekonomicznego, który dotknął nie tylko Polskę, a który dość dotkliwie odbił się na wszystkich zespołach piłkarskich. Niektóre z nich musiały zaprzestać swojej działalności, te większe z trudem wiązały koniec z końcem. Taki stan rzeczy utrzymywał się aż do roku 1932, co nie oznacza, że zaprzestano organizacji mistrzostw w okręgach, jak również rozgrywek w ramach ligi polskiej. Po bardzo udanym sezonie mistrzowskim przyszedł sezon pełen rozczarowań dla kibiców, jak i piłkarzy Warty Poznań. Bilans sezonu 1930 wyglądał następująco: 22 mecze, 11 zwycięstw, 4 remisy,7 porażek i dopiero 5 lokata na koniec sezonu^[17]. Nie ma pewności, co tak naprawdę spowodowało obniżenie formy przez zawodników Warty. Wielu ówczesnych ludzi sportu wskazywało, że głównym winowajcą porażki był węgierski trener Warty Fursta^[18]. Jednak nie wszyscy piłkarze Warty Poznań byli rozczarowani tym sezonem, do historii ligi przeszedł legendarny bramkarz zielonych Marian Fontowicz, który jako pierwszy w historii nie puścił bramki przez 500 minut. Następny rok, 1931, to kolejny sezon rozczarowań ze strony Warty w rozgrywkach pierwszej ligi. VII miejsce z dorobkiem: 11 zwycięstw, 1 remis i 10 porażek. Działacze Warty nie mieli pomysłu, jak wyrwać drużynę z marazmu, w którym znajdowała się od ponad dwóch sezonów. Do zespołu zaczęto wprowadzać młodych zawodników, ale na efekty tej pokoleniowej zmiany trzeba było jeszcze poczekać.

Nowy sezon to kolejne nadzieje na dobrą grę jedynego zespołu poznańskiego w Polskiej Lidze. Kłopoty finansowe zostały zażegnane przez działaczy Warty, a młode pokolenie piłkarzy, którzy weszli do drużyny w poprzednim sezonie, zaczęło coraz lepiej grać, zbierając coraz więcej doświadczeń i stając się z meczu na mecz wymagającym przeciwnikiem dla pozostałych uczestników ligi. Sezon roku 1932 pokazał, że Warta ma potencjał. Do tego w fantastycznej formie był bramkarz zielonych Marian Fontowicz. Warta pod koniec rozgrywek uplasowała się na III miejscu z 13 zwycięstwami, 1 remisem i 8 porażkami^[19]. Warto tutaj wspomnieć o tym, że Warta jako jedyny zespół pokonał dwukrotnie Cracovię Kraków, która na koniec sezonu została mistrzem. Zwycięstwo w meczu wyjazdowym piłkarze poznańscy okupili dużymi stratami, gdyż wraz z sędzią głównym zostali pobici przez kibiców krakowskich.

Kolejny sezon napawał kibiców poznańskich wiarą w sukcesy drużyny Warty po bardzo udanym sezonie 1932. Jednak sezon roku 1933 okazał się bardzo słabym w wykonaniu drużyny zielonych. Można domniemywać, że taki stan rzeczy był spowodowany nowym podziałem ligi na słabszą, jak i na silniejszą grupę. Nie wydaje się jednak, żeby takie tłumaczeni było odpowiednie, gdyż Warta po prostu zawiodła na tle sportowym, najpierw okazując się słabsza od koalicji zespołów krakowskich w grupie silniejszych, a potem zawodząc w grupie zespołów słabszych. Przez pewien czas istniała możliwość degradacji jedynego poznańskiego zespołu z Polskiej Ligi. Na szczęście zieloni uniknęli spadku, ratując się przed degradacją zwycięstwami w ostatnich kolejkach. Końcowy efekt słabej gry spowodował, że poznański zespół uplasował się na IX pozycji z dorobkiem zaledwie 7 zwycięstw, 2 remisów i aż 11 porażek. Sezon 1934 roku pokazał nierówną formę zespołu Warty, przeplatając bardzo dobre mecze z katastrofalnymi. W takim stanie rzeczy zespół poznański uplasował się na zakończenie rozgrywek na VII pozycji z bilansem 9 zwycięstw, 4 remisów i 9 porażek. Kolejne sezony dla zielonych okazały się bardzo udane, ponieważ zarówno w sezonie roku 1935, jak i w sezonie roku 1936 uplasowała się na III miejscu. Rok 1937 okazał się dla niej gorszy, gdyż na koniec sezonu drużyna zajęła najmniej lubiane przez sportowców 4 miejsce z bilansem: 8 zwycięstw, 4 remisów i 6 porażek. W poznańskiej klasie A dominowała aż do początku II wojny światowej Legia Poznań. Wraz napaścią III Rzeszy na terytorium II Rzeczypospolitej postanowiono przerwać trwający sezon ligowy i wstrzymać wszelkie rozgrywki klas mistrzowskich w okręgu.

Na przełomie 1937 i 1938 Warta Poznań wystąpiła z żądaniem wprowadzenia paragrafu aryjskiego, czyli wykluczenia z PZPN klubów, sędziów i piłkarzy nie-chrześcijan^[20].

II wojna światowa

Po raz drugi klub był zmuszony zawiesić działalność przez okupację hitlerowską. W 1939 roku, po zwycięstwie nad Ruchem Chorzów 5:2, warciarze awansowali na 3. miejsce, jednak rozgrywek nie dokończono. Niemcy zniszczyli wiele dokumentów i pamiątek klubowych, wielu warciarzy rozproszyło się po świecie, część z nich już nie wróciła.

Czasy powojenne

Jednak tuż po wojnie – 18 marca 1945 roku – zwołano pierwsze powojenne zebranie klubu, reaktywowano na nim jego działalność^[21]. Chęć sukcesów była wielka i już w pierwszym powojennym sezonie (1946 rok) Warta zdobyła wicemistrzostwo^[22], ulegając w finałowym meczu stołecznej Polonii (mistrzowie w dwóch sezonach po wojnie byli wyłaniani systemem pucharowym, ligę wznowiono w roku 1948). Rok później aspiracje były jeszcze większe. Warciarze grali jak z nut. W półfinale rozgrywek pokonali AKS Chorzów 4:1 i 2:0, i w finale czekała na nich krakowska Wisła. W Krakowie Wielkopolanie wygrali 2:0. Zainteresowanie rewanżem w Poznaniu było bardzo duże. Na stadion przy Rolnej przyszedł nadkomplet (ponad 20 000 ludzi). Po emocjonującym meczu, zakończonym zwycięstwem Zielonych 5:2, Warta zdobyła drugie mistrzostwo w swojej historii^[23].

Jednak okres stalinizmu zakończył epokę zwycięstw dla Warty. W 1950 roku doszło do fuzji z klubem HCP (występującym pod nazwą Stal^[24]), wynikiem czego było zniknięcie historycznej nazwy Warta. W sezonach 1951-1955 klub występował pod nazwą Stal Poznań. Na szczęście okres ten nie trwał długo i 29 grudnia 1956 roku, Walne Zgromadzenie Klubu przywróciło mu dawną nazwę. W 1959 patronat nad Wartą przejęły Zakłady Hipolita Cegielskiego. Potężne zakłady, co prawda nie były w stanie odbudować dawnej świetności klubu, jednak dzięki im znacznie rozwinęła się baza klubu. Warta zyskała środki na przebudowę stadionu, korty tenisowe i boisko treningowe. Po rozejściu się dróg Warty i HCP w 1989 roku, rozpoczęły się pertraktacje w sprawie własności obiektów. Zakończyły się one powodzeniem i stadion Szyca wraz z terenami wokół stał się własnością klubu.

Powrót do elity i spadek do III ligi

Początek lat 90. XX wieku przyniósł powrót do Ekstraklasy po 43 latach. Był to tylko dwusezonowy epizod (1993/94 i 1994/95). Przełom XX i XXI wieku, to przeważnie pierwsza połowa III ligowej tabeli z krótkimi odwiedzinami na zapleczu Ekstraklasy.

W sezonie 2006/2007 zespół zajął drugie miejsce w rozgrywkach II grupy III ligi i zagrał w barażach o II ligę z Unią Janikowo. Po osiągnięciu wyników 1:1 w Poznaniu i 2:2 w Janikowie dzięki korzystniejszemu wynikowi na wyjeździe awans wywalczyła Warta^[25].

Era Pyżalskich

Od sezonu 2010/2011 Warta zaczęła rozgrywać swoje domowe mecze na Stadionie Miejskim^[26]. Spłacono zadłużenia wobec zawodników i wyremontowane szatnie, a 20 stycznia 2011 roku nowym prezesem sekcji piłki nożnej w Warcie została Izabella Łukomska-Pyżalska^[27]. Na stanowisku trenera ponownie zatrudniono Bogusława Baniaka^[28], którego asystentem był Piotr Tworek, a dyrektorem sportowym został Tadeusz Fajfer. Frekwencja na pierwszym meczu Warty Poznań rozgrywanym na Stadionie Miejskim w Poznaniu wyniosła ok. 20 tysięcy widzów^[29]. 16 czerwca 2011 roku „Bebeto” odszedł z klubu^[30], który pod jego wodzą w sezonie 2010/2011 dopiero w ostatniej kolejce na rzecz Floty Świnoujście stracił miano najlepszej drużyny rundy wiosennej^[31].

Do sezonu 2011/2012 zespół przygotowywał Czesław Jakołcewicz, który został zatrudniony na stanowisku trenera 22 czerwca 2011 roku^[32]. Jednak już po pięciu kolejkach i odpadnięciu z rozgrywek o Puchar Polski w sezonie 2011/2012 szkoleniowiec podał się do dymisji 22 sierpnia^[33]. Dwa dni później nowym trenerem został Artur Płatek^[34]. Zmienił się również dyrektor sportowy, którym został kończący karierę piłkarską Arkadiusz Miklosik^[35]. 1 listopada 2011 doszło do kolejnej zmiany trenera, miejsce Artura Płatka zajął Jarosław Araszkiewicz^[36], który w latach 2004-2007 prowadził zespół poznańskiej Warty w III lidze. Dnia 6 grudnia nowym asystentem trenera został Czesław Owczarek^[37].

W 2012 roku z okazji stulecia istnienia klubu, sekcja piłkarska Warty Poznań posługuje się nowym herbem, który znajduje się na koszulkach piłkarzy oraz na stronie głównej i na materiałach promocyjnych klubu^[38].

25 kwietnia 2012 z prowadzenia zespołu zrezygnował Jarosław Araszkiewicz^[39], którego obowiązki przejął dotychczasowy asystent trenera zielonych, Czesław Owczarek^[40]. Podczas pierwszego spotkania sezonu 2012/2013 z uwagi na brak licencji Czesława Owczarka na prowadzenie zespołu w I lidze na ławce trenerskiej zasiadł Ryszard Łukasik^[41]. Wkrótce na spotkaniu z Komisją Kształcenia i Licencjonowania Trenerów PZPN Czesław Owczarek otrzymał na rok warunkową zgodę na prowadzenie zespołu^[42]. Pod koniec roku, 21 grudnia klub rozstał się z trenerem, Czesławem Owczarkiem^[43]. W związku z niską kwotą dotacji z Urzędu Miasta i dużymi problemami finansowymi, zimą odeszła większa część podstawowego składu, a w sumie aż 15 piłkarzy^[44]. Na początku 2013 roku, 3 stycznia obowiązki trenera przejął dotychczasowy asystent trenera, Waldemar Przysiuda^[45], które pełnił do 14 stycznia^[46]. W tym samym dniu nowym szkoleniowcem został Maciej Borowski, który należał od czterech lat do sztabu szkoleniowego I zespołu, a jego asystentem został Mikołaj Tarczyński^[47]. 2 kwietnia miejsce trenera zajął Krzysztof Pawlak, który jest ostatnim trenerem, który prowadził zespół Zielonych w rozgrywkach Ekstraklasy^[48]. Maciej Borowski powrócił do pracy z bramkarzami^[48]. W sezonie 2012/2013 Warta spadła z I ligi, żegnając się z nią po sześciu latach^[49].

Wiele wskazywało, że z powodów finansowych zespół rozpocznie następny sezon w IV lidze^[50], zastępując w niej drużynę rezerw i grając głównie młodzieżowcami. Udało się jednak pozyskać nowego inwestora, którym został poznański radca prawny Maciej Dittmajer^[51]. Wszedł on do rady nadzorczej klubu oraz został wiceprezesem ds. sportowych. Nowym trenerem pierwszego zespołu został natomiast Marek Kamiński^[52]. Prezesem klubu pozostała jednak Izabela Łukomska-Pyżalska. Dzień przed specjalną konferencją prasową, która odbyła się 28 czerwca 2013 roku, potwierdzono fakt otrzymania przez klub licencji na grę w II lidze^[53].

Warta w sezonie 2013/2014 zajęła co prawda ósme miejsce w tabeli II ligi, ale nie dostała licencji na grę w niej w kolejnym roku^[54]. PZPN nie zgodził się na grę Warty w II lidze, bo klub zalegał na ponad 100 tysięcy złotych głównie w ZUS i urzędzie skarbowym. Dotyczyło to jednak innych sekcji niż piłkarska. Ostatecznie klub dostał licencję na grę w III lidze.

Przed sezonem 2014/2015 w klubie zaszło sporo zmian organizacyjnych. Z pełnienia funkcji wiceprezesa zrezygnował Maciej Dittmajer^[55]. Na stanowisku trenera Piotra Kowala zastąpił Tomasz Bekas. Mimo tego, że drużynę skazywano przed sezonem na porażkę, ostatecznie "Zielonym" udało się wygrać swoją grupę III ligi i uzyskać prawo gry w barażach. W pierwszym meczu przeciwko Polonii Bytom poznaniacy ulegli jednak na własnym stadionie 1:2.

Po kilku latach błąkania się po niższych ligach w sezonie 2017/18 Warcie udało się ponownie awansować z III miejsca do I ligi. Runda jesienna sezonu 2018/19 zaczęła się jednak nie najlepiej dla klubu z powodu jego kłopotów finansowych i strajku piłkarzy^[56][57]. Klub z powodu remontu swojego stadionu rozgrywa także swoje mecze domowe w Grodzisku Wielkopolskim na Stadione Dyskobolii.

30 sierpnia 2018 roku Izabella Łukomska-Pyżalska podała się do dymisji. Nie jest już prezesem ani KS Warta, ani Warta Poznań SA. Spółka akcyjna stała się w momencie złożenia dymisji własnością Bartłomieja Farjaszewskiego, a pełniącym obowiązki prezesem sześciosekcyjnego stowarzyszenia został Tomasz Kaczor. Łukomska-Pyżalska zostaje w stowarzyszeniu jako wiceprezes, ale to w żaden sposób nie koliduje z warunkami umowy sprzedaży spółki. O tym kto będzie prezesem klubu pierwszoligowego zadecyduje nowy właściciel^[58].

Era Odbudowy

Po sezonie 18/19 w którym Warta zajęła 13 miejsce w 1 lidze trener Petr Němec^[59] został zwolniony a w jego miejsce zatrudniony został Piotr Tworek ^[60]przed którym zostało postawione zadanie poprawy stylu gry zespołu oraz spokojne utrzymanie.

W sezonie 19/20 Warta sprawiła niespodziankę i zamiast zakładanego utrzymania udało jej się po wygranych Barażach ( z Termaliką w półfinale oraz z Radomiakiem w Finale) awansować do Ekstraklasy. W elicie także zapewniła sobie bezproblemowe utrzymanie.

W sezonie 20/21 Warta po nieudanej rundzie jesiennej była oczywistym kandydatem do spadku. Jednak wiosną w składzie zaszły spore wzmocnienia i Warta zaczęła grać niezwykle skutecznie. Zespół zielonych został okrzyknięty rewelacją sezonu, ponieważ zajęli oni 5 pozycję w lidze a europejskie puchary przemknęły im koło nosa.

Nazwy

• 1912 – Warta Poznań
• 1949 – Związkowiec Poznań^[61]
• 1951 – Stal Poznań
• 1956 – Warta Poznań

Rozgrywki

Rozgrywki

Po dziewięciu latach od założenia klubu, Warta przystąpiła do rozgrywek w systemie nieligowym, w których zaprezentowała się z bardzo dobrej strony. W przeciągu ich pięciu edycji, dwukrotnie została srebrnym i brązowym medalistą Mistrzostw Polski. Od 1927 roku Warta występowała w ligowych rozgrywkach, w czasie których już w trzeciej edycji sięgnęła po pierwszy w swojej historii tytuł Mistrza Polski. W latach 1927–1939 klub stawała dwukrotnie na drugim i czterokrotnie na trzecim stopniu podium rozgrywek. Po II wojnie światowej Warta dwukrotnie wzięła udział w nieligowej rywalizacji o tytuł mistrza kraju, który po raz kolejny wywalczyła w 1947 roku, poprzedzonym wicemistrzostwem Polski zdobytym rok wcześniej. W 1948 roku na polskich boiskach ponownie zawitały ligowe rozgrywki, które trwają nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. W pierwszych trzech latach Warciarze grali na pierwszym poziomie ligowym. Następnie występowali na drugim i trzecim szczeblu ligowym, aż do momentu, gdy po ponad 40 latach w sezonie 1993/1994 powrócili do pierwszego poziomu ligowego. Z powrotu nie cieszyli się zbyt długo, ponieważ w kolejnym sezonie opuścili najwyższą ligę w polskiej piłce nożnej, do której nie powrócili aż do 2020 roku (po wygranej w meczu barażowym przeciwko Radomiakowi Radom).

Warta w poszczególnych sezonach

• 1912: założenie klubu Warta Poznań
• 1913: 1. miejsce w rozgrywkach klasy I ZPTS
• 1914: 1. miejsce w rozgrywkach klasy I ZPTS
• 1915–1918: rozgrywki zawieszone z powodu I wojny światowej.
• 1919: 2. miejsce w rozgrywkach klasy I ZPTS
• Rozgrywki polskie:

Sezon	Rozgrywki ligowe (lub mistrzowskie)			Uwagi	Puchar Polski (rozgrywki centralne)
	Liga		Miejsce
1920	II	Klasa A (gr. poznańska)	1	Rozgrywki niedokończone.	nie rozgrywano
1921	MP	Mistrzostwa Polski	3	1. miejsce w poznańskiej Klasie A.
1922		Mistrzostwa Polski	2	1. miejsce w poznańskiej Klasie A.
1923		Mistrzostwa Polski	3	3. miejsce ex aequo z Polonią Warszawa 1. miejsce w poznańskiej Klasie A.
1924	II	Klasa A (gr. poznańska)	1/6	W sezonie 1924 mistrzostw Polski nie przeprowadzono. Warta awansowała do Mistrzostw Polski 1925.
1925	MP	Mistrzostwa Polski	2
1926		Mistrzostwa Polski	3	1. miejsce w poznańskiej Klasie A. Po sezonie Warta współtworzyła Ligę.	1/2 finału
1927	I	Liga	3/14		nie rozgrywano
1928		Liga	2/15
1929		Liga	1/13	Pierwszy tytuł mistrzowski Warta czwartym klubem mistrzowskim po Cracovii, Pogoni Lwów i Wiśle Kraków. Warta jako jedyny klub zdobyła medale we wszystkich pierwszych ośmiu mistrzostwach Polski. Warta na 3. miejscu w klasyfikacji medalowej za Pogonią Lwów i Wisłą Kraków.
1930		Liga	5/12	Najwyższe zwycięstwo w Ekstraklasie: 31 sierpnia 1930: Warta Poznań – ŁTSG Łódź 9:1
1931		Liga	7/12	Najwyższe wyjazdowe zwycięstwo w Ekstraklasie: 17 maja 1931: Lechia Lwów – Warta Poznań 0:8
1932		Liga	3/12	Kajetan Kryszkiewicz królem strzelców.
1933		Liga	9/12
1934		Liga	7/12
1935		Liga	3/11
1936		Liga	3/10
1937		Liga	4/10	Najwyższa porażka w Ekstraklasie: 5 września 1937: Pogoń Lwów – Warta Poznań 6:0
1938		Liga	2/10
1939		Liga	5/10	Rozgrywki przerwane przez wybuch II wojny światowej.
1940-1945	Rozgrywki zawieszone z powodu II wojny światowej.
1945	eliminacje do A-klasy
1946	MP	Mistrzostwa Polski	2	1. miejsce w poznańskiej Klasie A Pierwsze derby Poznania pomiędzy Wartą a Lechem w oficjalnych rozgrywkach (w klasie A).
1947		Mistrzostwa Polski	1	Drugi tytuł mistrzowski Warta na 4. miejscu w klasyfikacji medalowej za Ruchem Chorzów, Pogonią Lwów i Cracovią.
1948	I	Liga	9/14	Pierwsze ekstraklasowe derby Poznania pomiędzy Wartą a Lechem.
1949		I liga	7/12
1950		I liga	12/12
1951	II	II liga (gr. A)	2/8	W 1951 Warta uczestniczyła w rozgrywkach o mistrzostwo Polski, którymi był Puchar Polski zamiast I ligi. Warta jako jeden z dwóch klubów (obok Polonii Warszawa) wystąpił we wszystkich nieligowych mistrzostwach Polski.	1/8 finału[a]
1952		II liga (gr. A)	4/10		III runda
1953	III	III liga (gr. V)	3/12		nie rozgrywano
1954		III liga (gr. V)	2		–
1955		III liga (gr. V)	1	1. miejsce w grupie II baraży o awans do II ligi.
1956	II	II liga	12/14
1957		II liga (gr. północna)	3/12		1/16 finału
1958		II liga (gr. północna)	7/12		nie rozgrywano
1959		II liga (gr. północna)	10/12
1960		II liga (gr. północna)	12/12
1960/1961	III	Liga okręgowa		2. miejsce w grupie I baraży o awans do II ligi.
1961/1962		Liga okręgowa			–
1962/1963		Liga okręgowa			1/16 finału
1963/1964		Liga okręgowa		2. miejsce w grupie I baraży o awans do II ligi.	–
1964/1965		Liga okręgowa (gr. poznańska)[62]	3/15		II runda
1965/1966		Liga okręgowa			I runda
1966/1967		III liga (gr. IV)	3/16		–
1967/1968		III liga (gr. IV)	3/16
1968/1969		III liga (gr. IV)	4/16		1/16 finału
1969/1970		III liga (gr. IV)	1/16	Przed Lechem Poznań i Lechią Gdańsk.	1/4 finału
1970/1971	II	II liga	15/16		–
1971/1972	III	III liga (gr. IV)	5/16		I runda
1972/1973		III liga (gr. IV)	3/16		I runda
1973/1974	II	II liga (gr. północna)	13/16		–
1974/1975		II liga (gr. północna)	16/16		I runda
1975/1976	III	Liga okręgowa			–
1976/1977		III liga (gr. VII)	1/13
1977/1978	II	II liga (gr. północna)	8/16
1978/1979		II liga (gr. zachodnia)	13/16		III runda
1979/1980	III	III liga (gr. VII)	4/13		II runda
1980/1981		III liga (gr. I)	4/14		II runda
1981/1982		III liga (gr. I)	4/14		II runda
1982/1983		III liga (gr. I)	2/14		–
1983/1984		III liga (gr. I)	8/14		II runda
1984/1985		III liga (gr. I)	7/14		II runda
1985/1986		III liga (gr. I)	4/14		1/8 finału
1986/1987		III liga (gr. I)	5/14		I runda
1987/1988		III liga (gr. I)	4/14		II runda[b]
1988/1989		III liga (gr. I)	7/14		III runda
1989/1990		III liga (gr. I)	4/20		I runda
1990/1991		III liga (gr. IX)	1/14		I runda
1991/1992	II	II liga (gr. zachodnia)	13/18		–
1992/1993		II liga (gr. zachodnia)	1/18		III runda
1993/1994	I	I liga	14/18		III runda
1994/1995		I liga	18/18	Ostatnie do 2020 r. derby Poznania pomiędzy Wartą a Lechem.	1/16 finału
1995/1996	II	II liga (gr. zachodnia)	15/18		1/8 finału
1996/1997	III	III liga (gr. I)	1/18		III runda
1997/1998	II	II liga (gr. zachodnia)	15/17		–
1998/1999	III	III liga (gr. III)	3/18		II runda
1999/2000		III liga (gr. II)	10/18		II runda
2000/2001		III liga (gr. II)	2/21		–
2001/2002		III liga (gr. II)	4/19
2002/2003		III liga (gr. II)	12/16
2003/2004		III liga (gr. II)	8/14
2004/2005		III liga (gr. II)	4/16		Runda wstępna
2005/2006		III liga (gr. II)	9/16		–
2006/2007		III liga (gr. II)	2/16	Awans po barażach
2007/2008	II	II liga	14/18
2008/2009		I liga	10/18		1/16 finału
2009/2010		I liga	10/18		I runda
2010/2011		I liga	7/18		I runda
2011/2012		I liga	10/18		I runda
2012/2013		I liga	16/18		1/8 finału
2013/2014	III	II liga (gr. zachodnia)	8/18	Warta nie otrzymała licencji na grę w II lidze w sezonie 2014/15.	I runda
2014/2015	IV	III liga (gr. kujawsko-pomorsko-wielkopolska)	1/18	Przegrane baraże o awans z Polonią Bytom.	–
2015/2016		III liga (gr. kujawsko-pomorsko-wielkopolska)	1/16	Awans po dwumeczu barażowym z Garbarnią Kraków.
2016/2017	III	II liga	11/18
2017/2018		II liga	3/18		Runda wstępna
2018/2019	II	I liga	13/18		1/32 finału
2019/2020		I liga	3/18	Awans po meczu barażowym z Radomiakiem Radom	1/32 finału
2020/2021	I	Ekstraklasa	5/16	Pierwsze od 1995 r. derby Poznania pomiędzy Wartą a Lechem.	1/8 finału
2021/2022		Ekstraklasa	?/18		?

Rekordy

Rekordy indywidualne

Najwięcej meczów ligowych Lp. Zawodnik Mecze 1. Fryderyk Scherfke 235 2. Marian Fontowicz 202 3. Witold Przykucki 179 4. Leon Radojewski 176 5. Michał Flieger 143 6. Jan Wojciechowski 132 7. Kajetan Kryszkiewicz 114 8. Adam Knioła 111 9. Bolesław Gendera 101 10. Piotr Danielak 100

Najwięcej goli ligowych Lp. Zawodnik Bramki 1. Fryderyk Scherfke 134 2. Władysław Przybysz 70 3. Kajetan Kryszkiewicz 58 4. Adam Knioła 57 4. Bolesław Gendera 56 6. Wawrzyniec Staliński 52 7. Stanisław Kaźmierczak 39 8. Leon Radojewski 28 9. Piotr Prabucki 25 10. Hieronim Schwartz 19

Rekordy zespołowe

Najwyższe zwycięstwa i porażki w ekstraklasie

zwycięstwo – dom

• Warta – ŁTSG Łódź 9:1 (4:0) – 31.08.1930 – Staliński 22, F. Scherfke 25,44,53, Andrzejewski 42, Przykucki 73, Knioła 83,88 – Herbstreit 78
• Warta – Warszawianka 8:0 (2:0) – 29.04.1934 – Nawrat 22,71, F. Scherfke 29,80, Knioła 66,89, Nowacki 85,90

porażka – dom

• Warta – AKS Chorzów 0:6 (0:4) – 17.09.1950 – Spodzieja 17,30,33, Salwiczek 34, Glanc 53, T. Wieczorek 89k

zwycięstwo – wyjazd

• Lechia Lwów – Warta 0:8 (0:4) – 17.05.1931 – F.Scherfke 19,71,77, Banaszkiewicz 24,44, Andrzejewski 40, Knioła 48,62

porażka – wyjazd

• Pogoń Lwów – Warta 6:0 (3:0) – 05.09.1937 – Zimmer 18, Michał Matyas 20,40,80k,81,88

Mecz stulecia

Spotkanie z Wisłą Kraków rozegrane 30 listopada 1947 roku zostało wybrane jako mecz stulecia Warty Poznań^[63].

30 listopada 1947, niedziela	Warta Poznań	5:2	Wisła Kraków	Widzów: 17 000 Sędzia: Edmund Sperling
	Bolesław Gendera  12' Bolesław Smólski  13' Henryk Czapczyk  15' Marian Skrzypniak  29' Henryk Czapczyk  31'	(5:1)	Kazimierz Cisowski  5' Mieczysław Bąkowski  61'
Feliks Krystkowiak, Tadeusz Weiss, Michał Dusik, Piotr Danielak, Kazimierz Groński, Stanisław Kaźmierczak, Dionizy Gierak, Bolesław Gendera, Henryk Czapczyk, Marian Skrzypniak, Bolesław Smólski trener: Károly Fogl			Jerzy Jurowicz, Jan Wapiennik, Mieczysław Rupa, Adam Wapiennik, Tadeusz Legutko, Leszek Snopkowski, Kazimierz Cisowski, Mieczysław Gracz, Józef Kohut, Artur Woźniak, Mieczysław Bąkowski trener: Adam Walter

Piłkarze

 Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Warty Poznań.

Piłkarskie legendy

• Wawrzyniec Staliński
• Władysław Przybysz
• Marian Spoida
• Fryderyk Scherfke
• Marian Fontowicz
• Marian Einbacher
• Bolesław Gendera

Źródło^[64]:

Piłkarze w reprezentacji Polski

Olimpijczycy

Do grona dotychczasowych reprezentantów polski na igrzyskach olimpijskich należą trzej byli zawodnicy klubu.

Imię i nazwisko	Uwagi
Marian Spoida	Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924
Fryderyk Scherfke	Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936

Źródło^[65]:

Piłkarz stulecia

Laureatem plebiscytu na piłkarza 100-lecia Warty Poznań został Fryderyk Scherfke^[66].

Jedenastka stulecia

W plebiscycie na jedenastkę 100-lecia Warty Poznań wytypowano zawodników, którzy według kibiców najbardziej zapracowali na znalezienie się w tym kręgu.

Jedenastka stulecia została zaprezentowana w ustawieniu 1-4-4-2. Ze względu na dużą ilość głosów na zawodników ofensywnych, były piłkarz Zielonych, Maciej Żurawski został potraktowany, jako ofensywny pomocnik.

Ostatecznie jedenastka 100-lecia wygląda następująco:

• Bramkarz: Feliks Krystkowiak
• Obrońcy: Marian Spoida, Dariusz Cudny, Michał Dusik, Kazimierz Groński
• Pomocnicy: Tomasz Magdziarz, Bolesław Gendera, Maciej Żurawski, Piotr Danielak
• Napastnicy: Fryderyk Scherfke, Wawrzyniec Staliński

Źródło^[67]:

Obecny skład

Stan na 11 lutego 2021^[68][69]

Nr Poz. Piłkarz 1 1 bramkarzBR Adrian Lis 2 2 obrońcaOB Jan Grzesik 3 2 obrońcaOB Jakub Kiełb 4 2 obrońcaOB Robert Ivanov 5 2 obrońcaOB Bartosz Kieliba (kapitan) 6 3 pomocnikPO Łukasz Trałka 7 3 pomocnikPO Konrad Handzlik 8 4 napastnikNA Kajetan Szmyt 9 4 napastnikNA Mateusz Kuzimski 10 3 pomocnikPO Adrian Laskowski 11 4 napastnikNA Michał Jakóbowski 12 1 bramkarzBR Leo Przybylak 13 2 obrońcaOB Jakub Kuzdra 14 2 obrońcaOB Nikodem Fiedosewicz 15 3 pomocnikPO Michał Kopczyński

Nr Poz. Piłkarz 16 2 obrońcaOB Aleks Ławniczak 17 3 pomocnikPO Mateusz Czyżycki 18 4 napastnikNA Mario Rodríguez 19 4 napastnikNA Mariusz Rybicki 21 3 pomocnikPO Mateusz Kupczak 22 3 pomocnikPO Robert Janicki 23 2 obrońcaOB Mateusz Spychała 25 4 napastnikNA Gracjan Jaroch 27 1 bramkarzBR Jan Wojnowski 28 4 napastnikNA Makana Baku (wypożyczony z Holsteinu Kiel) 30 2 obrońcaOB Bartłomiej Burman 31 3 pomocnikPO Mateusz Sopoćko 33 1 bramkarzBR Daniel Bielica (wypożyczony z Górnika Zabrze) 34 3 pomocnikPO Maciej Żurawski (wypożyczony z Pogoni Szczecin) 99 4 napastnikNA Adam Zreľák

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz 3 pomocnikPO Bartosz Kalupa (wypożyczony do Kotwicy Kołobrzeg) 2 obrońcaOB Filip Małek (wypożyczony do Unii Swarzędz)

Nr Poz. Piłkarz 4 napastnikNA Dominik Smykowski (wypożyczony do Skry Częstochowa) 3 pomocnikPO Sebastian Olszewski (wypożyczony do Hutnika Kraków)

Sztab szkoleniowy i trenerzy

 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Warty Poznań.

Sztab szkoleniowy

• Trener: Piotr Tworek
• Asystent trenera: Adam Szała
• Asystent trenera: Wojciech Tomaszewski
• Trener przygotowania fizycznego: Tomasz Olszewski
• Trener bramkarzy: Dominik Kubiak
• Kierownik zespołu: Karol Majewski
• Fizjoterapeuta: Bartłomiej Smuniewski
• Fizjoterapeuta: Wojciech Danielewicz

Dotychczasowi trenerzy^[70]

Imię i nazwisko Okres prowadzenia klubu Béla Fűrst – HUN 1921 – 1922 Gyula Bíró – HUN czerwiec 1924 – listopad 1925 Béla Fűrst – HUN marzec 1929 – lipiec 1930 Zygfryd Kosicki sierpień 1930 – grudzień 1930 Marian Spoida marzec 1931 – sierpień 1931 Kazimierz Śmiglak sierpień 1931 – wrzesień 1931 Marian Spoida wrzesień 1931 – kwiecień 1932 Kazimierz Śmiglak maj 1932 – czerwiec 1932 Józef Waxmann lipiec 1932 – czerwiec 1933 Zygfryd Kosicki lipiec 1933 – listopad 1934 Adolf Riebe – AUT marzec 1935 – listopad 1937 Károly Fogl – HUN kwiecień 1938 – czerwiec 1939 Fryderyk Scherfke sierpień 1939 Mieczysław Balcer ? -? Kazimierz Śmiglak i Mieczysław Balcer ? – listopad 1946 Kazimierz Śmiglak marzec 1947 – maj 1947 Károly Fogl – HUN maj 1947 – kwiecień 1948 Kazimierz Śmiglak maj 1948 – lipiec 1948 Vaclav Križek – CZE lipiec 1948 – kwiecień 1949 Kazimierz Śmiglak kwiecień 1949[71] – listopad 1949 Károly Fogl – HUN luty 1950 – 1951 Edward Nowicki 1952 -? Michał Matyas ? 1955 – listopad 1956 László Fenyvesi – HUN marzec 1957 – czerwiec 1958 Edward Nowicki czerwiec 1958 – listopad 1959 Stanisław Kaźmierczak luty 1960 – listopad 1960 Jerzy Godek ? – czerwiec 1971

Imię i nazwisko Okres prowadzenia klubu Stefan Żywotko ? – czerwiec 1974 Tadeusz Błażejewski czerwiec 1974 – grudzień 1974 Zbigniew Kazmucha styczeń 1975 – czewiec 1975 Bogdan Dzięgielewski lipiec 1975 – grudzień 1976 Roman Komasa styczeń 1977 – maj 1979 Tadeusz Łuczak maj 1979 -? Jan Stępczak lipiec 1983 -styczeń 1984 Andrzej Żurawski ? – wrzesień 1991 Andreas Mparmperis – USA październik 1991 – listopad 1991 Wojciech Wąsikiewicz luty 1992 – czerwiec 1993 Eugeniusz Samolczyk lipiec 1993 – kwiecień 1994 Tadeusz Łuczak maj 1994 – czerwiec 1994 Wojciech Wąsikiewicz lipiec 1994 – wrzesień 1994 Krzysztof Pawlak październik 1994 – wrzesień 1995 Marek Giese i Mirosław Myśliński wrzesień 1995 Włodzimierz Jakubowski wrzesień 1995 – kwiecień 1996 Andrzej Żurawski maj 1996 -? Mariusz Niewiadomski ? – październik 1997 Andrzej Żurawski listopad 1997 – marzec 1999 Jarosław Szuba marzec 1999 – czerwiec 1999 Tomasz Wichniarek czerwiec 1999 – sierpień 1999 Antoni Pluskota sierpień 1999 – listopad 1999 Tadeusz Łuczak styczeń 2000 – lipiec 2001 Wojciech Wąsikiewicz lipiec 2001 – lipiec 2002 Krzysztof Pancewicz lipiec 2002 – czerwiec 2003 Wojciech Wąsikiewicz czerwiec 2003 – czerwiec 2004

Imię i nazwisko Okres prowadzenia klubu Jarosław Araszkiewicz lipiec 2004 – kwiecień 2007 Ryszard Łukasik kwiecień 2007 – wrzesień 2007 Bogusław Baniak 20 września 2007 – 15 grudnia 2009 Marek Czerniawski 15 grudnia 2009 – 19 października 2010 Ryszard Łukasik 19 października 2010 – grudzień 2010 Bogusław Baniak styczeń 2011 – 16 czerwca 2011 Czesław Jakołcewicz 22 czerwca 2011 – 22 sierpnia 2011 Artur Płatek 24 sierpnia 2011 – 1 listopada 2011 Jarosław Araszkiewicz 1 listopada 2011 – 25 kwietnia 2012 Czesław Owczarek 25 kwietnia 2012 – 4 sierpnia 2012 Ryszard Łukasik 4 sierpnia 2012 Czesław Owczarek 4 sierpnia 2012 – 21 grudnia 2012 Waldemar Przysiuda 6 stycznia 2013 – 14 stycznia 2013 Maciej Borowski 14 stycznia 2013 – 2 kwietnia 2013 Krzysztof Pawlak 2 kwietnia 2013 – 28 czerwca 2013 Marek Kamiński 28 czerwca 2013 – 30 marca 2014 Piotr Kowal 30 marca 2014 –? Tomasz Bekas 9 lipca 2014 – 5 listopada 2016 Petr Němec 9 listopada 2016 - 30 maja 2019 Piotr Tworek 17 czerwca 2019 -

Trener stulecia

Laureatem plebiscytu na trenera 100-lecia Warty Poznań został Tadeusz Łuczak^[66].

Stadiony

• Stadion przy Drodze Dębińskiej w Poznaniu (tzw. Ogródek)

pojemność: 2200 miejsc siedzących

oświetlenie: brak

wymiary boiska: 105 × 68 m

dojazd autobusami: 74, 76, 603

dojazd tramwajami: 2, 6, 9, 15, 18

• Stadion Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski w Grodzisku Wielkopolskim (4 kolejka sezonu 2012/2013)
• Stadion Miejski w Poznaniu (od sezonu 2010/2011 do 29 kolejki sezonu 2011/2012)
• Historyczne stadiony:
  • Boisko przy placu Ciętym w Poznaniu (do 1921),
  • Stadion przy ulicy Rolnej w Poznaniu (od 1921),
  • Stadion im. Edmunda Szyca w Poznaniu

Średnia liczba widzów na stadionie w I i II lidze

Średnia liczba widzów podczas spotkań rozegranych na: stadionie przy Drodze Dębińskiej, stadionie Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski i Stadionie Miejskim. Stan od początku sezonu 2007/2008 do końca sezonu 2012/2013.

Źródła: sezon 2007/2008 – 90minut.pl sezon 2008/2009 – 90minut.pl, sezon 2009/2010 – 90minut.pl, sezon 2010/2011 – 90minut.pl, sezon 2011/2012 – 90minut.pl i sezon 2012/2013 – 90minut.pl.

Hymn

Z końcem lutego 2011 roku klub zaprezentował własny hymn, który został skomponowany przez Sylwię Grzeszczak^[72]. Tekst pieśni nawiązuje do bogatej tradycji klubu, a także aspiracji, które sięgają awansu do ekstraklasy^[72].

Maskotka

Przed rozpoczęciem sezonu 2011/2012 klub zaprezentował własne maskotki, którymi zostały dwa dinozaury „Wartusie” mające za zadanie zachęcanie kibiców do dopingu drużyny na meczach, a także towarzyszenie piłkarzom Warty wychodzącym na każde domowe spotkanie^[73]. Podczas 23 kolejki sezonu 2011/2012 w meczu Zielonych z Sandecją Nowy Sącz na płycie boiska Stadionu Miejskiego w Poznaniu znalazło się jajo, z którego miał się wykluć potomek klubowych maskotek^[74]. Po Wielkanocy 12 kwietnia 2012 roku dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 88 w Poznaniu odnalazły zaginionego dinozaura, który wykluł się z jaja^[75], które zaginęło podczas ligowego spotkania Warciarzy z Sandecją^[74]. Od tej pory w skład maskotek Warty Poznań wchodzą trzy dinozaury. Mały dinozaur otrzymał imię „Miluś”^[76].

Władze

• Prezes zarządu: Michał Wieczorek
• Przewodniczący Rady Nadzorczej: Marcin Janicki
• Dyrektor sportowy: Robert Graf

Dotychczasowi prezesi

Od założenia klubu do 1962 roku^[77]

Lp. Imię i nazwisko Lata 1 Franciszek Szyc 1912–1914 2 Feliks Machiński 1915 3 Antoni Bartkowski 1916 4 Kazimierz Syller 1917 5 Franciszek Rotnicki 1917–1924 6 Stanisław Broniarz 1924–1927

Lp. Imię i nazwisko Lata 7 Stanisław Kucharski 1927–1930 8 Jan Kuczyk 1930–1937 9 Bolesław Jagielski 1938 10 Franciszek Baranowski 1939 11 Edmund Szyc 1945 12 Marian Linke 1946

Lp. Imię i nazwisko Lata 13 Franciszek Głowacki 1946 14 Józef Marcinkowski 1946–1947 15 Bogusław Seydlitz 1947 16 Dobromir Osiński 1948–1949 17 Antoni Jałoszyński 1950 18 Feliks Siwiński 1951–1954

Lp. Imię i nazwisko Lata 19 Józef Trzcionka 1955 20 Czesław Szymański 1956 21 Witold Bernatowicz 1957 22 Leon Dąbrowski 1958–1959 23 Józef Trzcionka 1960–1962

Sponsorzy, partnerzy i patroni

• Partner techniczny: Nike
• Sponsor strategiczny: TOTALbet
• Sponsor główny: BeGreen
• Partnerzy: Sportech, Futbolsport.pl, Grupa Astra, WC Serwis, FitCollective, Saturn Fitness, Fox Travel, zrobprzyjecie.pl
• Partner medyczny: Rehasport

Stroje

Główni sponsorzy Lata Sponsor ?–2006 reflex 2006–2009 PREBENA 2009–2010 Pollana 2010–2011 Mróz 2011–2018 Family House 2020- TOTALbet

Sponsorzy techniczni Lata Sponsor ?–2011 Jako 2011– Nike

Warta II Poznań

W sezonie 2012/2013 klub dysponował drużyną rezerw, która przystąpiła do rozgrywek w IV lidze w grupie: wielkopolska (północ)^[78]. Trenerem został Przemysław Bereszyński^[79], który 13 marca 2013 roku został zastąpiony przez Jarosława Zawadzkiego^[80]. Zespół na koniec sezonu uplasował się na 7. miejscu^[81]. 17 lipca 2013 roku klub poinformował o wycofaniu drużyny rezerw z rozgrywek IV ligi w sezonie 2013/2014 ze względów kadrowych i szkoleniowych^[82].

Zespół podejmował rywali na stadionie Polonii Poznań^[83], a także w Ogródku^[84].

Od sezonu 2020/2021 drużyna rezerw za zgodą Wielkopolskiego Związku Piłki Nożnej przystąpiła do rozgrywek w IV lidze w grupie: wielkopolska^[85]. Trenerem został Bartosz Majchrzak. Zespół będzie rozgrywał swoje mecze w Ogródku.^[86]

Numizmatyka

W 2013 roku wydano dwie monety okolicznościowe związane z klubem. Monety miały nominały 2 zł i 5 zł (monetę o nominale 2 zł wyemitowano w nakładzie do 80 000 sztuk, zaś monetę o nominale 5 zł wyemitowano w nakładzie do 40 000 sztuk). Monety te wchodzą w skład serii monet Polskie Kluby Piłkarskie^[87].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Jarosław Owsiański, Tomasz Siwiński: Historia futbolu wielkopolskiego. WZPN Poznań, 2013. ISBN 978-83-64237-00-3.
• Wojciech Frączek, Mariusz Gudebski, Jarosław Owsiański: Encyklopedia ekstraklasy, statystyczny bilans 80 sezonów. Fundacja Dobrej Ksiązki Warszawa, 2015. ISBN 978-83-86320-65-3.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa
• Strona internetowa kibiców klubu
• Warta Poznań na 90minut.pl
• Warta Poznań na Transfery.info
• Warta Poznań na Weszło.com