Ten artykuł od 2016-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |||||||||
Brady w barwach New England Patriots | |||||||||
Data i miejsce urodzenia | 3 sierpnia 1977 San Mateo, Kalifornia | ||||||||
Wzrost | 193 cm | ||||||||
Pozycja | Quarterback | ||||||||
Informacje klubowe | |||||||||
Klub | Tampa Bay Buccaneers | ||||||||
Numer w klubie | #12 | ||||||||
Kariera juniorska | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Draft | 2000, numer: 199 New England Patriots | ||||||||
Kariera seniorska | |||||||||
|
Thomas Edward Patrick Brady Jr. (ur. 3 sierpnia 1977 w San Mateo) − amerykański futbolista występujący na pozycji quarterbacka w zespole Tampa Bay Buccaneers[1] (a w latach 2000-2019 - New England Patriots). Jeden z najwybitniejszych zawodników w historii NFL. Dziesięciokrotny uczestnik Super Bowl (siedmiokrotny zwycięzca, pięciokrotny Super Bowl MVP), trzykrotny MVP sezonu zasadniczego, zdobywca wielu nagród indywidualnych oraz posiadacz kilkudziesięciu rekordów ligi.
Karierę futbolową rozpoczął w 1992 roku w Junípero Serra High School w rodzinnym San Mateo, gdzie z powodzeniem uprawiał także baseball, występując na pozycji łapacza. W 1995 został nawet wybrany w 18. rundzie draftu MLB przez Montreal Expos, ale ostatecznie skoncentrował się na futbolu. W 1996 dołączył do uniwersyteckiej drużyny Michigan Wolverines, a w 2000 został wybrany w 6. rundzie draftu NFL przez New England Patriots jako 199. w kolejności. Jest jedynym zawodnikiem w historii NFL, któremu udało się wygrać Super Bowl siedem razy.
W debiutanckim sezonie był dopiero trzecim rezerwowym rozgrywającym w składzie Patriots, bez większych szans na grę. Wystąpił tylko około minuty w przegranym 9-34 meczu z Detroit Lions (23 listopada 2000), zdobywając 6 jardów oraz notując jedno celne podanie na 3 podjęte próby.
Ponownie rozpoczął rozgrywki jako rezerwowy i nic nie wskazywało na to, by mógł wygrać konkurencję z Drew Bledsoem, czołowym oraz najlepiej opłacanym zawodnikiem Patriotów i całej ligi. Jednak poważna kontuzja Bledsoe'a w drugim tygodniu rozgrywek otworzyła 24-letniemu Brady'emu drogę do pierwszego składu. Jako starter poprowadził New England do 11 zwycięstw w 14 meczach i pierwszego miejsca w AFC. W całym sezonie regularnym zdobył 2843 jardy, miał 18 podań kończących się touchdownem, a 64-procentową celnością podań poprawił 15-letni rekord klubu. W klasyfikacji podających zajął 6. miejsce, uzyskując wynik 86,5. Ustanowił także rekord NFL w największej liczbie celnych podań do pierwszej straty w karierze (162).
W półfinale AFC (19 stycznia 2002) jego touchdown na kilka minut przed końcem 4. kwarty oraz bezbłędna gra w dogrywce (8 celnych podań na 8 podjętych prób) pomogły Patriotom zwyciężyć Oakland Raiders 16-13. W wygranym 24-17 finałowym meczu AFC przeciwko Pittsburgh Steelers (27 stycznia) doznał pod koniec pierwszej połowy kontuzji lewego kolana i został przy stanie 7-3 dla New England zastąpiony przez Bledsoe'a. Mimo że jego udział w najważniejszym meczu sezonu stał początkowo pod znakiem zapytania, wystąpił w Super Bowl XXXVI (3 lutego), uznano go MVP zawodów, a New England pokonali St. Louis Rams 20-17, zdobywając swój pierwszy tytuł mistrzów NFL.
Kolejny rok nie był dla Brady’ego tak udany, jak poprzedni, głównie z powodu kontuzji ramienia, która w drugiej części sezonu uniemożliwiła mu grę na optymalnym poziomie. Patriots wygrali tylko 9 meczów i nie zakwalifikowali się do play-offów. Zagrał we wszystkich meczach, zdobył 3764 jardy (6. wynik w lidze), miał 28 podań zakończonych touchdownem (lider ligi), ale też 14 podań przechwyconych przez przeciwników (najwięcej w karierze) oraz najniższy w karierze wskaźnik w rankingu podających (85,7).
Żonaty z brazylijską modelką Gisele Bündchen i ma trójkę dzieci[2]. Brady posiada irlandzkie (po ojcu) i polskie (po babci od strony matki) korzenie[3]. Jest wyznania katolickiego[4]. Brady unika publicznych komentarzy dotyczących swoich poglądów politycznych, ale przyznał, że republikański prezydent Donald Trump jest „jego dobrym przyjacielem” oraz że jego prezydentura „byłaby świetna”[5], a w 2004 r. uczestniczył w przemowie o stanie państwa (tzw. State of the Union Address) prezydenta George W. Busha[6]. Przyjął zaproszenie Białego Domu na galę zwycięzców Super Bowl w latach 2001, 2003, 2004, kiedy prezydentem USA był George W. Bush, ale nie stawił się na zwycięskiej gali w 2014 r., kiedy prezydentem był Barack Obama[7].
Artykuł Tom Brady (futbolista) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=2554086