The Rolling Stones

Ten artykuł dotyczy grupy muzycznej. Zobacz też: Rolling Stone – magazyn muzyczny.

The Rolling Stones
Obecny skład: Mick Jagger, Keith Richards, Ronnie Wood, Charlie Watts
Rok założenia	12 lipca 1962
Pochodzenie	Wielka Brytania
Gatunek	rock & roll[1] blues rock[1] hard rock[1] psychodeliczny rock[1] brytyjska inwazja[1] blues brytyjski[1]
Aktywność	od 1962
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

The Rolling Stones [ðɘ rɘʊlɪŋ stɘʊnz] – brytyjski zespół rockowy, założony 12 lipca 1962 w Londynie. Są czwartym zespołem rockowym z największą liczbą sprzedanych wydawnictw muzycznych w historii. Łącznie sprzedali ok. 250 milionów egzemplarzy albumów na całym świecie^[2].

Skład

Obecni członkowie

• Mick Jagger – śpiew, harmonijka ustna, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe, gitara (od czerwca 1962)
• Keith Richards – gitara, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (od czerwca 1962)
• Ronnie Wood – gitara, gitara basowa, perkusja, instrumenty perkusyjne, wokal wspierający (od marca 1975, udział w sesji nagraniowej „Black and Blue”, oficjalnie w zespole od lutego 1976)

Byli członkowie

• Brian Jones (zmarły) – gitara, harmonijka ustna, sitar, theremin, instrumenty klawiszowe, saksofon, cytra, obój, klarnet, flet, harfa, instrumenty perkusyjne, wokal wspierający (maj 1962 – czerwiec 1969)
• Ian Stewart (zmarły) – instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne (maj 1962 – maj 1963)
• Bill Wyman – gitara basowa, syntezator, wokal wspierający (grudzień 1962 – grudzień 1992)
• Mick Taylor – gitara, gitara basowa, syntezatory, instrumenty perkusyjne, wokal wspierający (czerwiec 1969 – grudzień 1974)
• Dick Taylor – gitara basowa (1962)
• Charlie Watts (zmarły) – perkusja (styczeń 1963 – sierpień 2021)

Historia

Powstanie i ugruntowanie zespołu

W maju 1962 roku uznany w londyńskich kręgach bluesowych gitarzysta Brian Jones zamieścił ogłoszenie w czasopiśmie muzycznym Jazz News, że poszukuje muzyków do nowo powstającego zespołu. Pierwszym, który odpowiedział na anons, był pianista Ian Stewart, a wkrótce po nim gitarzysta Geoff Bradford. W czerwcu tego samego roku na jednej z prób pojawili się Mick Jagger, Keith Richards oraz Dick Taylor, koledzy z leżącego nieopodal Londynu Dartford, grający w zespole Little Boy Blue & The Blue Boys, których Jones poznał po którymś ze swoich występów w klubie Ealing. Zaakceptowany Jagger postawił jednak warunek, że razem z nim przyjęty musi zostać także Richards. Gitarzysta, zatwardziały rockandrollowiec i fan Chucka Berry’ego, szybko spowodował w grupie różnice artystyczne, w wyniku których odszedł z niej preferujący bluesa Bradford. Do czwórki ostatecznie dołączył też Taylor, oryginalnie grający na gitarze, który wkrótce zajął pozycję basisty. Podczas pierwszych bezimiennych występów w Ealing, w przerwach pomiędzy głównymi zespołami, na perkusji grywali różni muzycy związani z klubem.

W lipcu nadarzyła się okazja zagrania koncertu w Marquee Club w zastępstwie za Blues Incorporated Charliego Wattsa, zaproszonego do występu w radiu BBC. W tym czasie zespół jeszcze nie miał nazwy, dlatego Jones specjalnie na tę okazję zdecydował, że wystąpią jako The Rollin’ Stones (inspirował się utworem Muddy’ego Watersa o podobnym tytule). Jaggera, Jonesa, używającego wówczas pseudonimu Elmo Lewis, Richardsa, Taylora i Stewarta wsparł na bębnach Mick Avory (później wieloletni członek The Kinks), a ich pierwszemu oficjalnemu występowi przyglądał się Watts, który zdążył już wrócić z nagrania w BBC.

Zespół grał w klubie Ealing w Londynie, gdzie został zauważony przez lokalną prasę i zdobył wąskie grono słuchaczy zaintrygowanych ekspresyjnym śpiewem. Przez krótki czas grał z nimi także późniejszy współzałożyciel zespołu Pretty Things Dick Taylor na gitarze basowej^{[3][4][5][6][7][8][9]}.

Najwcześniej zauważył ich Alexis Korner – „ojciec” brytyjskiego bluesa i kilkakrotnie zaprosił na występy do Crawdaddy Club, gdzie sam występował. Dość szybko zespół opuścił Dick Taylor i koledzy zostali bez basisty. Jednak Richards i Jones potrafili tak dalece zintegrować swoje gitary, że już wkrótce miało się to stać „znakiem firmowym” zespołu.

Na przełomie 1962/1963 roku skład zespołu został rozszerzony o Charliego Wattsa i Billa Wymana (właściwie William Perks)^[10]. To oni właśnie zapewnili zespołowi stabilizację i stworzyli sekcję rytmiczną – basista Wyman grywał od kilku lat z różnymi grupami i posiadał już znaczne umiejętności, zaś Charlie Watts był przez pewien czas perkusistą u Alexisa Kornera; Ian Stewart, który jako pierwszy dołączył do zespołu Briana Jonesa (w maju 1962) wzbogacał koloryt grą na pianinie. W takim składzie grupa nazwana Rollin’ Stones (na razie z apostrofem) nagrała kilka singli. Nazwa została utworzona od bluesa Muddy’ego Watersa^[1].

Sceniczny debiut tak nazwanego zespołu odbył się 12 lipca 1962 w klubie Marquee. Na pierwszym z singli wydanym 7 czerwca 1963 roku znalazł się cover utworu „Come On” Chucka Berry’ego, następny z utworem „I Wanna Be Your Man” (napisany przez Lennona i McCartneya)^[10]. Umieszczony na jego stronie B utwór „Stoned” (niemal w pełni instrumentalny, z Jaggerem wtrącającym kilka pojedynczych słów), był pierwszą wydaną autorską kompozycją zespołu. Pierwszą „właściwą” piosenką, napisaną pod pseudonimem Nanker Phelge (używanego dla określenia wszystkich członków grupy), była „Little By Little”, która znalazła się na stronie B singla „Not Fade Away” (21 lutego 1964) oraz debiutanckim albumie „The Rolling Stones” (kwiecień 1964). Pierwszym singlem, który dotarł na pierwsze miejsce listy przebojów był „It’s All Over Now”^[10].

Muzycy zadecydowali o dalszej karierze i wkrótce porzuceniu wykonywanych dotychczas przez członków zespołu zawodów lub studiów, na rzecz poświęcenia się w całości muzyce^{[potrzebny przypis]}.

Nowy wizerunek

W takim składzie zespół, nazwany The Rolling Stones (zrezygnowano z apostrofu) nagrał swój pierwszy album w 1964. Zyskał on uznanie wśród krytyków. Powodzeniem cieszyły się żywiołowe koncerty, przeradzające się niekiedy w dzikie awantury. Nierzadko grupa musiała uciekać ze sceny przed napaścią oszalałych fanów, wzmocnione posiłki policji nie zawsze wystarczały^{[potrzebny przypis]}.

Płyta osiągnęła oszałamiający sukces w Wielkiej Brytanii. Na fali tego sukcesu grupa spróbowała „podboju” USA (czerwiec 1964), gdzie była promowana najpierw jako swoiste „alter ego” The Beatles, grające podobną, ale bardziej „dziką” muzykę i równie „dziko” się zachowująca na scenie. Zaniepokojona zachowaniem członków grupy prasa pytała o obraz brytyjskiej młodzieży jaki zawiozą Stonesi za Ocean, a pierwsze tournée w Ameryce zakończyło się niepowodzeniem (biała przeważnie publiczność jeszcze nie była przygotowana do odbioru agresywnej i sugestywnej muzyki, a zwłaszcza zaś obscenizmów Jaggera). Mimo to zespół został zauważony, a w ojczyźnie zyskał jeszcze większą popularność.

Po krótkim odpoczynku Stonesi udali się na dalszy podbój Wysp i Starego Kontynentu, zyskując miano „najbardziej dzikiej grupy pod słońcem”^{[potrzebny przypis]}. Jagger już ostatecznie wyzbył się resztek mieszczańskiego gorsetu i zaczął nieustannie szokować purytańską Anglię wyzywającym zachowaniem, jawnie seksualnymi podtekstami i niezwykłą ekspresją sceniczną. Grupa zaczęła już nie mimochodem, ale całkiem oficjalnie być przeciwstawiana Beatlesom jako „grzecznym” chłopakom z Liverpoolu. Diaboliczny image nabrał wyrazistości po przejęciu opieki nad zespołem przez młodego menedżera Andrew Loog Oldhama, który świadomie podsycał rywalizację obu zespołów (często wbrew woli Stonesów), wymyślając chwytliwe hasła prasowe i – niekiedy – aranżując skandale. W rzeczywistości członkowie obu zespołów byli zaprzyjaźnieni. Pozycję Stonesów ugruntowało pojawienie się pierwszych oryginalnych piosenek autorstwa duetu Jagger-Richards, rozpoczynającego pisanie własnego repertuaru wzorem duetu Lennon-McCartney. Do ulubionych haseł menedżera należało: „Rolling Stones to grupa, którą rodzice uwielbiają nienawidzić”. „Little Red Rooster” rozpalił do reszty prasę, która w Stonesach upatrzyła sobie ulubiony kąsek. Ci zaś nie próbowali być grzeczni i szybko zapoznali się z narkotykami.

W tym czasie z grupą nie występował już na stałe Stewart (Oldham usunął go, gdyż jego poczciwy wygląd nie pasował do agresywnego obrazu grupy)^[1]. Wierny Stu nie zachował jednak urazy i do końca życia (zmarł w 1985 r.) prawie na każdej płycie ubarwiał grą na pianinie brzmienie Stonesów. Z tych samych powodów przez wiele lat ukrywano skrzętnie fakt, że Wyman był żonaty i miał dziecko.

W styczniu 1965 roku zespół wydał następny album The Rolling Stones No. 2. „Everybody Needs Somebody to Love” oraz „Time Is on My Side” zdobyły popularność niemal w całej Europie i USA. Miesiąc później na listach przebojów pojawił się singel „The Last Time”, a zaraz potem Stonesi wyjechali po raz drugi za ocean. Drugie amerykańskie tournée przyniosło sukces artystyczny i finansowy, o co zadbał Oldham. Owocem występów na zachodniej półkuli był utwór, który stał się hymnem pokolenia wkraczającego w dorosły wiek. Początkowo folkowy, lecz przerobiony na agresywny, oparty na riffie utwór zadecydował o całej przyszłości grupy. „(I Can’t Get No) Satisfaction” zyskał uznanie krytyków i okazał się także komercyjnym sukcesem. Wyrażając sprzeciw wobec mieszczańskiego konformizmu i zakłamania, utwór trafił w sam środek oczekiwań brytyjskiej młodzieży.

Wydany w tym samym 1965 roku album Out of Our Heads oraz singel „Get Off of My Cloud” ostatecznie zadecydowały, że tylko Stonesi zdobyli prawie taką popularność jak The Beatles. Zespół koncertujący wówczas niemal po całym świecie zawitał nawet za „Żelazną Kurtynę”; koncert w Warszawie 13 kwietnia 1967 roku stał się wydarzeniem historycznym w Polsce^{[potrzebny przypis]}.

Na porządku dziennym stały drobne konflikty z prawem i skandale obyczajowe, które powoli popychały zwłaszcza najbardziej ambitnego i wrażliwego, lecz trochę niezrównoważonego^{[potrzebny przypis]} Jonesa w otchłań narkotycznych odjazdów. Cyniczny Oldham tylko podsycał wewnętrzny ferment, a Jagger i Richards stopniowo wysuwali się na pierwszy plan tym bardziej, że zachęceni powodzeniem coraz bardziej zdominowali repertuar grupy.

Sława i narkotyki

Rok 1966 upłynął po znakiem doniosłych wydarzeń. Najpierw był singel „19th Nervous Breakdown”, a zaraz potem kolejny album Aftermath (pierwszy w karierze grupy skomponowany w całości przez Jaggera i Richardsa), który przyniósł między innymi „Under My Thumb” i „Lady Jane”. Jeszcze przed kolejną trasą w USA na szczyt listy wszedł „Paint It, Black”, ale już w czasie koncertów w Ameryce narkotyzujący się Jones był czasami niezdolny do gry. Siłą rozpędu zespół wydał jeszcze singel „Let’s Spend the Night Together”, ale już płyta Between the Buttons była rozczarowaniem i po raz pierwszy od lat nie przyniosła hitu. „Bomba” wybuchła później, kiedy podczas narkotycznego przyjęcia w domu Richardsa aresztowano gitarzystę i Jaggera. Wszystko wskazywało na policyjną prowokację i szukanie kozłów ofiarnych, ale zarzut posiadania narkotyków był bardzo poważny. W obronie wystąpili koledzy po fachu (m.in. Pete Townshend i John Lennon) oraz szacowny The Times, co sprawiło, że dramatycznie zapowiadający się proces zakończono drobnymi wyrokami w zawieszeniu i kaucjami. Jagger mimo skruchy występując przed kamerami BBC w specjalnym programie przedawkował środki uspokajające i ponownie naraził się na krytykę. Czary goryczy dopełnił album Their Satanic Majestic Request, w którym próbowano naśladować psychodeliczne eksperymenty Beatlesów.

Nieustanne romanse członków grupy i presja mediów przysparzały coraz większej popularności, ale też kłopotów. Jones coraz bardziej uzależniał się od narkotyków, jego śladem podążał Richards, tylko perkusista stał się ostoją normalności (miał żonę i córkę). Coraz bardziej poróżniony z Richardsem i Jaggerem menedżer odszedł pod koniec roku, produkcją nagrań zajęli się sami.

Rok 1968 przyniósł odmianę na lepsze – wydali album Beggar’s Banquet z kolejnym skandalicznym utworem „Sympathy for the Devil” z efektownym solo gitarowym Richardsa, który wobec niedyspozycji Jonesa prawie całe partie gitarowe nagrał sam. W obliczu nieuchronnego staczania się dotychczasowego pierwszego gitarzysty, grupa nie mogła zaplanować kolejnych wielkich tournée. Jones pozbierał się jeszcze na – zrealizowanym dla telewizji – koncercie Rock & Roll Circus, ale w czerwcu 1969 roku został dyskretnie usunięty z grupy. Jego następcą został grający z Johnem Mayallem młody (wówczas 20-letni) gitarzysta Mick Taylor. W nocy z 2 na 3 lipca Jones utopił się we własnym basenie w niejasnych okolicznościach. Zaplanowany wcześniej koncert w londyńskim Hyde Parku odbył się 5 lipca i poświęcony został tragicznie zmarłemu gitarzyście. Występ, który zobaczyło około 300 tysięcy osób, stał się promocją singla „Honky Tonk Women”. Wkrótce, z nowym gitarzystą, Stonesi polecieli do USA na swoje pierwsze po trzech latach (a szóste w ogóle) tournée po tym kraju. Początkowo przeciętnie grająca grupa (pierwsze koncerty Stonesi potraktowali jako dalszą część prób), z występu na występ była w coraz lepszej formie, by podczas czterech koncertów w nowojorskiej Madison Square Garden (27 – 28 listopada) dać światu lekcję rock and rolla. Wspomniane występy zostały zarejestrowane i wydane we wrześniu 1970 roku na drugim koncertowym krążku grupy zatytułowanym Get Yer Ya-Ya's Out!. Wcześniej jednak, na początku grudnia 1969 roku, ukazała się studyjna płyta Let It Bleed, określana jako jedno z największych osiągnięć „wielkiej piątki”.

Tymczasem zazdrosny o sławę Jagger uparł się, że grupa przyćmi sławę festiwalu Woodstock, na którym nie była obecna, i zorganizował naprędce przygotowany własny festiwal na pustkowiu koło San Francisco w Altamont. Pilnujący na nim porządku gang motocyklowy Hells Angels wszczynał burdy, doprowadzając w końcu do morderstwa czarnoskórego uczestnika festiwalu. Śmierć Mereditha Huntera, powszechny dostęp do narkotyków, a nade wszystko bezradność i cynizm Jaggera obnażyły całą naiwność epoki dzieci kwiatów. Przerażeni Stonesi po prostu uciekli, zostawiając przeszło trzystutysięczny tłum i natychmiast opuścili Stany, ściągając na siebie lawinę krytyki. Zarówno fragmenty koncertu z Altamont, jak i kilka utworów z Nowego Jorku można obejrzeć w filmie dokumentalnym braci Maysles, zatytułowanym Gimme Shelter (tytuł pochodzi od utworu ze wspomnianego albumu Let It Bleed).

Po powrocie do Anglii ukryli się w domach, wkrótce zakładając własną firmę płytową z charakterystycznym logo – wywieszonym jęzorem, zaprojektowanym przez Johna Paschego. Całość obowiązków producenckich wzięli na siebie Jagger i Richards odtąd podpisujący się jako „Glimmer Twins” („Błyszczące Bliźniaki”). Jagger ożenił się z nikaraguańską pięknością^{[potrzebny przypis]} Biancą Perez (mimo iż miał już nieślubne dziecko).

Lata siedemdziesiąte

Wydany w 1971 roku album Sticky Fingers przyniósł takie hity jak „Brown Sugar” i „Wild Horses”. Przez część krytyki jako jeszcze lepszy został oceniony wydany w roku następnym podwójny Exile on Main Street. Kolejna wielka trasa koncertowa sprawiła, że członkowie grupy stali się multimilionerami. W 1973 roku Jagger i Richards uciekając przed wysokimi podatkami na Wyspach osiedli we Francji, gdzie już wkrótce mieli kłopoty z policją za posiadanie narkotyków (zwłaszcza gitarzysta).

Następne pięciolecie obfitowało raczej w wydarzenia osobiste niż artystyczne. Wydany w 1973 roku album Goat’s Head Soup był przeciętny, choć przyniósł „Angie”. Nieustanne skandale towarzyszące koncertom i presja psychiczna sprawiły, że w trakcie nagrywania kolejnej płyty w 1975 roku Mick Taylor nie wytrzymał tempa i odszedł. O wyborze następcy zadecydowały względy osobiste. Kolega Richardsa z The Faces, Ronnie Wood został przyjęty bez sprzeciwu. Lepiej niż Taylor pasował przy tym do image zespołu. Żywiołem grupy były znakomite koncerty, ale kryzys był widoczny. Jagger porzucił żonę dla amerykańskiej supermodelki Jerry Hall, Wyman i Watts wydali całkiem udane solowe płyty, ale prawdziwym balastem stał się Richards, który znowu miał ogromne kłopoty z narkotykami. Latem 1977 roku aresztowano go w Toronto za posiadanie ponad 20g heroiny. Po raz kolejny Temida okazała się litościwa i gitarzysta uniknął więzienia.

Pod koniec lat 70. popularność grupy ponownie wzrosła, a spowodował to kolejny kontrowersyjny, leczy bardzo popularny album Some Girls, na którym zespół powrócił do korzeni, mimo jednego hitu disco („Miss You” tańczono w dyskotekach). Również następna płyta Emotional Rescue przyniosła raczej lekką muzykę, zaś wydany w 1981 roku Tattoo You był kolejnym zbiorem wcześniej nieopublikowanych utworów, w tym wielkiego hitu, „Start Me Up”.

Koniec tysiąclecia

W połowie lat 80. Jagger i Richards zdecydowali się na karierę solową, nie rozwiązując jednak formalnie zespołu. Swoje albumy z powodzeniem wydawali także pozostali, a zdolny malarz Wood miał nawet głośne wystawy. Aż do 1989 roku zespół nie wydał żadnej znaczącej płyty, koncentrując się tylko na graniu od czasu do czasu koncertów złożonych ze starych przebojów, za to został w tymże roku oficjalnie przyjęty do Rock and Roll Hall of Fame^[11]. Niegdysiejsi buntownicy spokornieli, choć nie całkiem (Wyman zaszokował romansem z niepełnoletnią modelką, Richards długoletnią partnerkę Anitę Pallenberg zostawił dla młodszej Patti Hansen). Gigantyczna trasa koncertowa promująca album Steel Wheels zawiodła zespół w następnym roku do Pragi, gdzie na strahowskim stadionie Stonesi zagrali dla ponad 150 tysięcy fanów. Wydarzeniem stał się również podwójny koncertowy Flashpoint. Wcześniej jeszcze, bo w 1986 roku zespół otrzymał za całokształt twórczości Nagrodę Grammy.

Zmęczony wieloletnimi występami, w 1993 roku z zespołu odszedł Bill Wyman i został zastąpiony przez Darryla Jonesa^[12], który wniósł do zespołu powiew nowości, owocujący dwiema nowymi płytami i powrotem wielkiej popularności zespołu od połowy lat 90. Zarówno Voodoo Lounge, jak i Bridges To Babylon przyniosły po kilka wielkich przebojów, choć sprzedaż płyt była ledwie przeciętna; za to koncerty ściągały tłumy i to na wielkich stadionach (między innymi w Chorzowie). W 1999 roku Stonesi jako pierwsi w historii muzyki osiągnęli zysk netto w wysokości ponad 100 mln USD rocznie ze sprzedaży płyt, pamiątek i koncertów. Richards z Jaggerem wydali solowe płyty, podobnie jak Watts i Wood. Wokalista w 2001 roku został przez królową brytyjską obdarzony tytułem szlacheckim.

Dwudziesty pierwszy wiek

Z okazji czterdziestolecia grupy, w 2002 roku wydany został podwójny album Forty Licks, zawierający 36 największych przebojów grupy i 4 nowe piosenki. Album był wielkim wydarzeniem, zamieszczone były w nim bowiem utwory z całej historii grupy. Wcześniej było to niemożliwe z powodów prawnych – wytwórnia Decca, posiadająca prawa do katalogu Stonesów z lat 60., nie godziła się na ich ponowne wydanie.

W 2005 roku zespół wydał album studyjny zatytułowany A Bigger Bang. Grupa od razu ruszyła w trasę koncertową (A Bigger Bang Tour), 25 lipca 2007 przyjechała do Polski i zagrała na warszawskim Służewcu dwugodzinny koncert.

W 2012 roku zespół ruszył w trasę koncertową w ramach pięćdziesięciolecia działalności. Pierwsze dwa koncerty odbyły się potajemnie w Paryżu (25 i 29 października), a trasę oficjalnie zainaugurowano w Londynie dwoma koncertami w The O2 Arena (25 i 29 listopada). Następne koncerty odbyły się głównie w USA, a Stonesi wystąpili też na koncercie poświęconym ofiarom huraganu Sandy.

8 lipca 2018 roku zespół po raz czwarty zagrał w Polsce (na PGE Narodowym w Warszawie).

24 sierpnia 2021 roku zmarł Charlie Watts^[13]. Zespół miał w tym czasie zaplanowaną trasę koncertową po USA, określaną nazwą "No Filter" (pierwszą po przerwie spowodowanej pandemią COVID-19), z tym, że Watts z powodu choroby serca i przebytego zabiegu nie miał brać w niej udziału - zastępować go miał wskazany przez niego samego amerykański perkusista Steve Jordan, wcześniej współpracujący z zespołem. Poi śmierci Wattsa podjęto decyzję, że zaplanowany cykl koncertów odbędzie się jako hołd dla zmarłego muzyka^[14][15].

Dyskografia

Wielka Brytania (1964–1967)

• The Rolling Stones (17 kwietnia 1964)
• The Rolling Stones No. 2 (15 stycznia 1965)
• Out of Our Heads (24 września 1965)
• Aftermath (15 kwietnia 1966)
• Big Hits (High Tide and Green Grass) (4 listopada 1966)
• Between the Buttons (20 stycznia 1967)

Stany Zjednoczone (1964–1967)

• England’s Newest Hitmakers (30 maja 1964)
• 12 X 5 (17 października 1964)
• The Rolling Stones, Now! (13 lutego 1965)
• Out of Our Heads (26 lipca 1965)
• December’s Children (And Everybody’s) (22 listopada 1965)
• Big Hits (High Tide and Green Grass) (28 marca 1966)
• Aftermath (20 czerwca 1966)
• Got Live If You Want It! (28 listopada 1966)
• Between the Buttons (6 lutego 1967)
• Flowers (3 lipca 1967)

Albumy studyjne od 1967 roku

• Their Satanic Majesties Request (8 grudnia 1967)
• Beggars Banquet (6 grudnia 1968)
• Let It Bleed (5 grudnia 1969)
• Sticky Fingers (23 kwietnia 1971)
• Exile on Main St. (12 maja 1972)
• Goats Head Soup (31 sierpnia 1973)
• It’s Only Rock’n Roll (18 października 1974)
• Black and Blue (23 kwietnia 1976)
• Some Girls (9 czerwca 1978)
• Emotional Rescue (20 czerwca 1980)
• Tattoo You (24 sierpnia 1981)
• Undercover (7 listopada 1983)
• Dirty Work (24 marca 1986)
• Steel Wheels (11 września 1989)
• Voodoo Lounge (11 lipca 1994)
• Bridges to Babylon (29 września 1997)
• A Bigger Bang (5 września 2005)
• Blue & Lonesome (2 grudnia 2016)

Albumy koncertowe i składanki od 1967 roku

• Through The Past, Darkly (Big Hits Vol. 2) (12 września 1969)
• Get Yer Ya-Ya’s Out! The Rolling Stones in Concert (4 września 1970)
• Metamorphosis (6 czerwca 1975)
• Made in the Shade (6 czerwca 1975)
• Love You Live (23 września 1977)
• Sucking in the Seventies (14 kwietnia 1981)
• Still Life (1 czerwca 1982)
• Rewind (1971-1984) (2 lipca 1984)
• Flashpoint (8 kwietnia 1991)
• Jump Back: The Best of The Rolling Stones (22 listopada 1993)
• Stripped (13 listopada 1995)
• No Security (2 listopada 1998)
• Forty Licks (30 września 2002)
• Live Licks (1 listopada 2004)
• Rarities 1971-2003 (21 listopada 2005)
• Shine a Light (29 września 2006)
• GRRR! (9 listopada 2012)
• HONK (19 kwietnia 2019)

Trasy koncertowe

• 1963 – brytyjska trasa koncertowa
• 1964 – 4 brytyjskie i 2 amerykańskie trasy koncertowe
• 1965 – 3 brytyjskie, 4 europejskie, 2 północnoamerykańskie i 1 dalekowschodnia trasa koncertowa
• 1966 – brytyjska, australijska i nowozelandzka, północnoamerykańska i europejska trasa koncertowa* *1967 – europejska trasa koncertowa
• 1969 – American Tour 1969
• 1970 – European Tour 1970
• 1971 – UK Tour 1971
• 1972 – American Tour 1972 (znana jako S.T.P. Tour)
• 1973 – Pacific Tour 1973, European Tour 1973
• 1975 – Tour of the Americas '75
• 1976 – Tour of Europe '76
• 1978 – US Tour 1978
• 1981 – American Tour 1981
• 1982 – Europen Tour 1982
• 1989-1990 – Steel Wheels/Urban Jungle Tour
• 1994-1995 – Voodoo Lounge Tour
• 1997-1998 – Bridges To Babylon Tour
• 1999 – No Security Tour/Bridges To Babylon Tour
• 2002-2003 – Licks Tour
• 2005-2007 – A Bigger Bang Tour
• 2012-2013 – 50 & Counting
• 2014 – 14 On Fire (Azja, Europa, Australia i Nowa Zelandia)
• 2015 – ZIP CODE^[16] (USA, Kanada)
• 2016 – América Latina Olé Tour^[17] (Ameryka Południowa)
• 2017-2020 No Filter

Koncerty w Polsce

1. Warszawa (Sala Kongresowa), 13 kwietnia 1967 – dwa koncerty jednego dnia
2. Chorzów (Stadion Śląski), 14 sierpnia 1998
3. Warszawa (Służewiec), 25 lipca 2007^[18]
4. Warszawa (PGE Narodowy), 8 lipca 2018^[19]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona The Rolling Stones (ang.)