| ||
Tadeusz Rakoczy (2009) | ||
| ||
Kraj działania | Polska | |
Data i miejsce urodzenia | 30 marca 1938 Gilowice | |
Biskup diecezjalny bielsko-żywiecki | ||
Okres sprawowania | 1992–2013 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | rzymskokatolicki | |
Prezbiterat | 23 czerwca 1963 | |
Nominacja biskupia | 25 marca 1992 | |
Sakra biskupia | 26 kwietnia 1992 | |
Odznaczenia | ||
| |||||||
Data konsekracji | 26 kwietnia 1992 | ||||||
Miejscowość | Rzym | ||||||
Miejsce | bazylika św. Piotra | ||||||
Konsekrator | Jan Paweł II | ||||||
Współkonsekratorzy | Franciszek Macharski Angelo Sodano | ||||||
|
Tadeusz Jan Rakoczy[1] (ur. 30 marca 1938 w Gilowicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny bielsko-żywiecki w latach 1992–2013, od 2013 biskup senior diecezji bielsko-żywieckiej.
W 1963 został wyświęcony na prezbitera. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i w Papieskim Instytucie Biblijnym, uzyskując licencjat z nauk biblijnych. Był prefektem w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. Razem z Józefem Kowalczykiem organizował polską sekcję Sekretariatu Stanu. W 1992 został mianowany pierwszym biskupem diecezjalnym diecezji bielsko-żywieckiej, który to urząd sprawował do 2013. W 2021 Stolica Apostolska, w wyniku przeprowadzonego dochodzenia dotyczącego sygnalizowanych zaniedbań hierarchy w prowadzeniu spraw o nadużycia seksualne niektórych podległych mu duchownych na szkodę osób małoletnich, podjęła wobec niego decyzje dyscyplinarne, m.in. zakazała uczestnictwa w jakichkolwiek celebracjach lub spotkaniach publicznych.
Urodził się 30 marca 1938 w Gilowicach[2]. W 1956 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Żywcu[3][4]. Następnie przez rok był pracownikiem Bielskiego Przemysłowego Zjednoczenia Budowlanego. W latach 1957–1963 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie[2]. W trakcie studiów pełnił funkcję dziekana kleryków. Studia ukończył z magisterium z teologii w zakresie teologii biblijnej[5]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1963 w katedrze na Wawelu biskup Karol Wojtyła, wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej. W latach 1964–1970 kontynuował studia teologiczne w krakowskim seminarium. Następnie wyjechał do Rzymu, gdzie studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i w Papieskim Instytucie Biblijnym. Studia ukończył ze stopniem licencjata w dziedzinie nauk biblijnych[2].
W latach 1963–1964 pracował jako wikariusz w parafii Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach i jednocześnie kapelan w miejscowym szpitalu[2][5]. W 1967 został prefektem krakowskiego seminarium[2]. W latach 1976–1978 był duszpasterzem w jednej z rzymskich parafii. Posługę duszpasterską pełnił również wśród Polonii we Francji[5]. W 1978 został pracownikiem przy Stolicy Apostolskiej, gdzie razem z Józefem Kowalczykiem organizował polską sekcję Sekretariatu Stanu, a następnie był jej pracownikiem. W tym samym czasie był także delegatem Metropolity Krakowskiego w Radzie Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II[2]. W 1979 został mianowany kapelanem honorowym, a w 1987 prałatem Jego Świątobliwości[5].
25 marca 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji bielsko-żywieckiej. Święcenia biskupie otrzymał 26 kwietnia 1992 w bazylice św. Piotra w Watykanie[2]. Udzielił mu ich papież Jan Paweł II z towarzyszeniem kardynałów Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego, i Angela Sodano, sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej[6]. Ingres do katedry św. Mikołaja w Bielsku-Białej, w trakcie którego objął diecezję, odbył 9 maja 1992, natomiast do konkatedry w Żywcu 30 maja 1992. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In aedificationem Corporis Christi” (Ku budowaniu Ciała Chrystusowego), pochodzące z Listu do Efezjan[2]. W 1994 powołał Instytut Teologiczny im. św. Jana Kantego w Bielsku-Białej[5]. 16 listopada 2013 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego diecezji bielsko-żywieckiej[7][8]. Jednocześnie do czasu objęcia urzędu przez nowego biskupa zlecił mu pełnienie funkcji administratora apostolskiego diecezji[9].
Był współkonsekratorem podczas sakry biskupów bielsko-żywieckich: pomocniczego – Piotra Gregera (2011) i diecezjalnego – Romana Pindla (2014)[6].
W lipcu 2020 zarzucono mu w mediach, że w czasie gdy zarządzał diecezją bielsko-żywiecką nie podjął wymaganych działań po otrzymaniu zgłoszenia od mężczyzny twierdzącego, że jako ministrant był molestowany przez podległego hierarsze księdza. W 2019 do Stolicy Apostolskiej została złożona skarga na jego zaniedbania, a do przeprowadzenia dochodzenia mającego wyjaśnić sprawę został wyznaczony Marek Jędraszewski, arcybiskup metropolita krakowski[10]. 28 maja 2021 archidiecezja krakowska poinformowała, że w wyniku dochodzenia, prowadzonego na podstawie motu proprio Vos estis lux mundi w sprawie oskarżeń wysuwanych wobec hierarchy i innych zarzutów dotyczących tuszowania pedofilii wśród duchownych[11], Stolica Apostolska zarządziła wobec niego: zakazy uczestnictwa w celebracjach, spotkaniach publicznych i zebraniach plenarnych Konferencji Episkopatu Polski, nakaz prowadzenia życia w duchu pokuty i modlitwy, a także wpłacenie darowizny na rzecz Fundacji św. Józefa, powołanej przez Konferencję Episkopatu Polski w celu przeciwdziałania nadużyciom seksualnym w Kościele katolickim[12].
Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 21 kwietnia 2017 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[1][13].
W 2018 otrzymał Odznakę Honorową Primus in Agendo[14].
W 2007 przyznano mu honorowe obywatelstwo Oświęcimia[15], a w 2012 gminy Kęty[16]. W 2009 został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Miasta Bielska-Białej[17].
W 2009 nadany mu został tytuł doktora honoris causa Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej[5][18].
Artykuł Tadeusz Rakoczy w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=536116