Tadeusz Borowski (aktor)

Tadeusz Borowski
Ilustracja
Tadeusz Borowski (2014), Teatr Syrena
Data i miejsce urodzenia 9 lipca 1941
Warszawa
Data i miejsce śmierci 4 marca 2022
Warszawa
Zawód aktor
Lata aktywności 1962–2022
Zespół artystyczny
Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi

Tadeusz Borowski (ur. 9 lipca 1941 w Warszawie, zm. 4 marca 2022 tamże[1]) – polski aktor i lektor. Wieloletni członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1988) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003)[2][3].

W 1971 otrzymał wyróżnienie na XII Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Mefista w sztuce Jerzego S. Sito Pasja Doktora Fausta w reż. Tadeusza Minca w Teatrze Narodowym w Warszawie. W 1977 został uhonorowany Nagrodą Państwową RFSRR za rolę Eugeniusza Truszczyńskiego w filmie Zapamiętaj imię swoje (1974) w reż. Siergieja Kołosowa[4].

Życiorys

Wczesne lata

Wychowywał się w warszawskim Powiślu[5]. W dzieciństwie marzył, by być strażakiem, a matka chciała, żeby został księdzem[5]. W młodości pływał, jeździł konno i trenował szermierkę. Przez dwa lata trenował boks i w wieku 16 lat został mistrzem Warszawy[5]. Uczęszczał do XXVII Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Czackiego[6]. W 1963 ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Aktorskim stołecznej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej[5], gdzie jego wykładowcami aktorstwa byli Aleksander Bardini i Jan Kreczmar. Jego rolą dyplomową w szkole był Malvolio w komedii szekspirowskiej Wieczór Trzech Króli[6].

Kariera

W 1962 zadebiutował na scenie Teatru Narodowego jako dworzanin w komedii Aleksandra hr. Fredry Zemsta w reż. Ewy Bonackiej. W 1963 Ali Bunsch zaangażował go do Teatru Wybrzeże w Gdańsku[7], gdzie w wieku 22 lat zastąpił Zenona Burzyńskiego w roli Ździebełka w sztuce Moliera Skąpiec w reż. Kazimierza Brauna[8]. W latach 1963–1966 w gdańskim Teatrze Wybrzeże miał na koncie 28 ról, w tym połowa to były nagłe zastępstwa i był głównie obsadzany w rolach charakterystycznych w spektaklach Jerzego Golińskiego[7].

W 1966 został zaangażowany przez Kazimierza Dejmka do warszawskiego Teatru Narodowego, gdzie został obsadzony w roli wieśniaka w komedii fredrowskiej Nowy Don Kiszot czyli sto szaleństw (1966) w reż. Józefa Wyszomirskiego, sztuce Tadeusza Różewicza Wyszedł z domu (1966) w reż. Wandy Laskowskiej, jako Akast w komedii Moliera Mizantrop (1967) w reż. Henryka Szletyńskiego, w roli młodzieńca w Kordianie Juliusza Słowackiego (1967) w reż. Dejmka, w roli młodzieńca na balu, diabła i Jana w Dziadach Adama Mickiewicza (1967) w reż. Dejmka, Lyzandera w komedii szekspirowskiej Sen nocy letniej (1968) w reż. Wandy Laskowskiej, w roli rzemieślnika w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego (1969) w reż. Adama Hanuszkiewicza i Jegomościa w Świętej Joannie George’a Bernarda Shawa (1969) w reż. Hanuszkiewicza. W 1969 na znak buntu przeciwko odwołaniu z Narodowego Kazimierza Dejmka w rezultacie marcowej afery z mickiewiczowskimi Dziadami i w reakcji na powołanie na jego miejsce Hanuszkiewicza, w latach 1969-1970 związał się z Teatrem im. Juliusza Osterwy w Lublinie, gdzie zaproszenie dyrektora Kazimierza Brauna zagrał reżysera w Akcie przerwanym Tadeusza Różewicza (1970) i Lenina w Szóstym lipca Michała Szatrowa (1970). W latach 1970-1972 ponownie występował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Od 1972 był związany z warszawskim Teatrem Ateneum im. Stefana Jaracza.

Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w Za kulisami Cypriana Kamila Norwida w reż. Kazimierza Brauna (1966), w Legendzie Stanisława Wyspiańskiego w reż. Lecha Wojciechowskiego (1967), w Śpiewie z pożogi Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w reż. Krystyny Sznerr (1968), w Braciach Karamazow Fiodora Dostojewskiego w reż. Jerzego Krasowskiego (1969), Dwóch teatrach Jerzego Szaniawskiego w reż. Kazimierza Brauna (1972), w spektaklu Romeo i Julia Williama Szekspira w reż. Jerzego Gruzy (1974) oraz w Balu manekinów Brunona Jasieńskiego w reż. Janusza Warmińskiego (1979), w Indyku Sławomira Mrożka w reż. Macieja Wojtyszki (1990) i w roli szefa Policji w Królu Edypie Sofoklesa w reż. Gustawa Holoubka (2005). Brał udział w realizacjach Teatru Telewizji TVP dla najmłodszych widzów w Bajkach pana Perrault w reż. Anette Olsen i Jerzego Sztwiertni (1974–1976) jako Kadet Rousselle.

W 1964 pojawił się po raz pierwszy na planie filmowym w epizodycznej roli uczestnika bójki na molo w dramacie psychologiczno–obyczajowym Zbigniewa Kuźmińskiego Banda. Pierwszą dużą i jednocześnie jedną z głównych ról doktora Adama Rawicza zagrał w dramacie psychologicznym Romana Załuskiego Kardiogram (1971). Był narratorem w polskiej wersji językowej radzieckiego serialu przygodowo-wojennego Siedemnaście mgnień wiosny (1974).

Filmografia

Dokumenty

Polski dubbing

* Mary Poppins powraca (2018) – Binokl

Przypisy

  1. Żegnamy Tadeusza Borowskiego (pol.). Teatr Ateneum, 2022-03-04. [dostęp 2022-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-06)].
  2. M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 445 – pkt 4.
  3. Odznaczenia dla zasłużonych pracowników Teatru Ateneum. prezydent.pl, 31 marca 2003.
  4. Nie żyje Tadeusz Borowski. Aktor miał 81 lat. Onet.pl, 2022-03-04.
  5. a b c d Gazeta Olsztyńska”, Mateusz Przyborowski To jest rzeźnia, a nie szkółka, Nr 248/2016-10-22.
  6. a b Trybuna”, Krzysztof Lubczyński, Dobry rycerz wszędzie straszny, Nr 67/2009-03-20
  7. a b Gabriela Pewińska: Tu mieszkał w latach 60. Tadeusz Borowski (pol.). „Nasze Miasto”, 2008-01-02. [dostęp 2022-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-06)].
  8. Jerzy Armata: Tadeusz Borowski – na scenie, na ekranie i w dubbingu (pol.). Stowarzyszenie Filmowców Polskich, 2021-07-09. [dostęp 2022-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-06)].

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Tadeusz Borowski (aktor) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-03-15 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=806206