Szympans karłowaty

Szympans karłowaty
Pan paniscus[1]
Schwarz, 1929
Ilustracja
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada ssaki
Podgromada żyworodne
Infragromada łożyskowce
Rząd naczelne
Podrząd małpy właściwe
Rodzina człowiekowate
Rodzaj szympans
Gatunek szympans karłowaty
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 EN pl.svg
Zasięg występowania
Mapa występowania

Szympans karłowaty, bonobo (Pan paniscus) – gatunek małpy człekokształtnej z rodziny człowiekowatych (Hominidae), jeden z dwóch gatunków szympansów, odkryty w 1928 roku. Smuklejszy i nieco mniejszy od szympansa zwyczajnego.

Występowanie

Bonobo zamieszkują jedynie lewe (południowe) dorzecze rzeki Kongo w Afryce Centralnej (Demokratyczna Republika Konga). Poszczególne populacje są od siebie oddzielone.

Odkrycie

Bonobo

Bonobo został odkryty w 1928 roku w środkowej Afryce przez amerykańskiego anatoma Harolda Coolidge’a. Do odkrycia doprowadziła czaszka z muzeum w Tervuren (Muzeum Afryki Środkowej) w Belgii, uważana poprzednio za czaszkę młodocianego szympansa. Autorem pierwszego naukowego opisu jest niemiecki anatom Ernst Schwarz, który opublikował artykuł o bonobo w 1929 roku.

Charakterystyka

Szympans karłowaty (Pan paniscus) jest bardzo podobny do szympansa zwyczajnego (Pan troglodytes). Jest nieco mniejszy od szympansa zwyczajnego, osiąga od 25 do 45 kg masy ciała i do 60 cm długości ciała (wzrost w postawie wyprostowanej ok. 100 do 120 cm), samice są znacznie mniejsze od samców. Odróżnia go bardziej smukła sylwetka, dłuższe kończyny, twarz czarna, wargi czerwonawe, podbródek i powieki jasne, gęste i długie bokobrody, sierść czarna.

W zakresie zachowań społecznych bonobo wyróżniają się pokojowym usposobieniem, egalitarną strukturą stada oraz dominującą rolą interakcji seksualnych w kontaktach międzyosobniczych.

Zwyczaje

Dwa osobniki bonobo

Stada bonobo są luźno związane. System hierarchii społecznej istnieje, ale nie jest tak silnie akcentowany jak wśród pozostałych naczelnych. Grupy liczące kilkadziesiąt osobników rozdzielają się podczas dnia na podgrupy poszukujące pokarmu, które potem z kolei łączą się z powrotem na czas snu.

W odróżnieniu od szympansa Pan troglodytes, który znany jest z okazjonalnych polowań na inne małpy, bonobo jedzą głównie pokarm roślinny (szczególnie owoce), urozmaicony jednak owadami i znacznie rzadziej małymi kręgowcami.

Kopulacja odgrywa istotną rolę w stadzie bonobo. Stosunki kopulacyjne są używane do powitań, rozwiązywania konfliktów i pokonfliktowego „godzenia się”, a także jako przywilej udzielany przez samice w zamian za pożywienie. Bonobo są jedynymi poza człowiekiem przedstawicielami naczelnych, u których zaobserwowano pocałunki językowe, spółkowanie pochwowe w pozycji twarzą w twarz, ocieractwo genitalne pomiędzy dwoma samcami (ang. penis-fencing). Wszystkie te zachowania zachodzą zarówno pomiędzy członkami rodziny – blisko spokrewnionymi osobnikami (kazirodztwo), jak i innymi bonobo w stadzie. Bonobo nie utrzymują stałych związków rodzinnych.

Zdaniem niektórych badaczy[3] bogactwo zachowań seksualnych u bonobo jest mechanizmem przyczyniającym się do złagodzenia zachowań agresywnych u samców bonobo. Podobne znaczenie mają inne formy kontaktów interpersonalnych – zabawa, wzajemne iskanie, okazywanie troski i współczucia.

Zachowania agresywne są rzadko obserwowane. Samce są na ogół tolerancyjne zarówno wobec samic, jak i młodych.

Wielką rolę odgrywają u bonobo samice, wokół których ogniskuje się życie zbiorowości, i których pozycja wygląda na dominującą. Tworzą one bardzo bliskie wzajemne więzi, co jest rzadkością wśród naczelnych. Przypuszcza się, iż sojusze samic mogą stanowić antidotum na typową samczą agresywność albo są sposobem na podniesienie poziomu bezpieczeństwa samic podczas wspólnego żerowania. Wyjaśnienia wymaga jednak, dlaczego podobnie przydatne pomysły nie przyjęły się w stadach szympansów zwyczajnych i pozostają unikalne dla samic bonobo[4].

Poza rują samica jest receptywna seksualnie przez większą część całego swojego cyklu miesięcznego, utrzymując przez cały czas okazałe, zaróżowione obrzmienie sromu, zmieniając tylko jego wielkość stosownie do poszczególnych faz cyklu. Wydłużony okres aktywności seksualnej oraz duża ilość seksu niereprodukcyjnego bardzo upodabnia zachowania seksualne bonobo do zachowań ludzkich[5].

Inteligencja

W 1994 roku odkryto, że bonobo rozpoznają same siebie w lustrze czyli zdają tak zwany test samoświadomości. Bonobo komunikują się z innymi członkami stada przy pomocy gestów i dźwięków podobnie jak ludzie, jednak język bonobo nie został do tej pory odszyfrowany. Znane są jednak ich niektóre znaki gestykulacyjne takie jak na przykład zaproszenie do zabawy.

Dwa bonobo, o imionach Kanzi i Panbanisha, zdołały nauczyć się (przy pomocy badaczy) języka złożonego z 400–500 znaków leksygraficznych (symboli geometrycznych). Potrafią one „pisać”, używając specjalnej klawiatury z tymi symbolami oraz są w stanie odpowiadać nimi na zdania wypowiadane głosem przez ludzi. Mimika bonobo jest zrozumiała dla ludzi.

Szczególnie wcześniejsze wyniki z lat 70. XX w. nauczania małp języka, w którym mogłyby one komunikować się z ludźmi, zostały zakwestionowane i są określane na ogół jako nadinterpretacja. Podobnie zdolności językowe Kanzi i Panbanisha nie są bynajmniej oczywiste dla takich lingwistów jak Noam Chomsky i Steven Pinker[6].

Zagrożenia

Szympansy karłowate są gatunkiem zagrożonym – zarówno wskutek utraty siedlisk, jak i polowań na mięso (bushmeat). Ocenia się, że ich liczba na wolności to około 10 000 (dane z grudnia 2004 r.).

Zobacz też

Przypisy

  1. Pan paniscus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. Pan paniscus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  3. Richard Wrangham, Dale Peterson, Demonic Males: Apes and the Origins of Human Violence, 1996.
  4. Frans B.M. de Waal: Bonobo. The Forgotten Ape. Berkeley: University of California Press, 1997, s. 86. ISBN 0-520-20535-9.
  5. Jerzy A. Kowalski: Homo eroticus. Opole: Wydawnictwo IBS, 2011, s. 18, seria: Eros i logos. ISBN 978-83-931776-0-8.
  6. George Johnson. Chimp Talk Debate: Is It Really Language?. „The New York Times”, 6 czerwca 1995. The New York Times Company (ang.). 

Informacja

Artykuł Szympans karłowaty w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-16 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=101168