Stefan Hambura

  1. Strona główna
  2. Polska Wikipedia
  3. Stefan Hambura
Stefan Hambura
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 1 maja 1961
Gliwice
Data i miejsce śmierci 2 maja 2020
Warszawa
Zawód, zajęcie adwokat, publicysta
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Stefan Józef Hambura[1] (ur. 1 maja 1961 w Gliwicach, zm. 2 maja 2020 w Warszawie[2]) – adwokat. Posiadał obywatelstwo polskie i niemieckie.

Życiorys

Pochodził ze śląskiej rodziny deklarującej narodowość niemiecką[3]. W 1979 przesiedlił się z rodzicami do Republiki Federalnej Niemiec[4].

Wykształcenie

Absolwent Wydziału Prawa na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma III w Bonn. Podczas studiów i aplikacji odbywał praktyki także poza granicami Niemiec, w Holandii, Polsce i Stanach Zjednoczonych. Podjął pracę adwokata w prowadzonej przez siebie kancelarii adwokackiej w Berlinie[5]. Specjalizował się w obszarze roszczeń cywilnoprawnych[6]. Wykładał w Szkole Prawa Niemieckiego na Uniwersytecie Warszawskim.

Prowadzone sprawy

Zajmował się w imieniu mieszkających w Niemczech polskich rodziców (z mieszanych polsko-niemieckich małżeństw) walką z urzędami ds. młodzieży (Jugendamt), które odebrały im dzieci na rzecz niemieckich współmałżonków[7][8].

W 2007 reprezentował Związek Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, domagających się od niemieckiego ministerstwa finansów dodatku pielęgnacyjnego[9] oraz zadośćuczynienia. Złożył m.in. zapytanie do Sądu Najwyższego, który sąd jest właściwy w tych sprawach. Żądania wobec Niemiec nie odniosły sukcesów.

W 2007 był pełnomocnikiem Anny Walentynowicz w wygranej sprawie przeciwko twórcom filmu Strajk w reżyserii Volkera Schlöndorffa, którym sąd zakazał utożsamiania bohaterki Agnieszki z działaczką NSZZ „Solidarność”, gdyż historia przedstawiona w filmie znacząco i na niekorzyść jej wizerunku różni się od jej biografii[10].

W 2009 zwrócił się w imieniu najważniejszych organizacji polonijnych w Niemczech[11] pisemnie do kanclerz Angeli Merkel w sprawie uchylenia nazistowskiego rozporządzenia w sprawie organizacji polskiej grupy narodowej, dyskryminującego polską mniejszość, odbierającego jej status mniejszości narodowej i konfiskującego mienie organizacji polskich[12]. Apel w sprawie uchylenia nazistowskiego rozporządzenia stanowił pierwszą od lat wspólną inicjatywę organizacji polonijnych w Niemczech[13].

W kwietniu 2010 został pełnomocnikiem Andrzeja Melaka (brata Stefana Melaka) i Janusza Walentynowicza (syna Anny Walentynowicz) – rodzin ofiar katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku[14]. W lipcu 2010 złożył doniesienie do warszawskiej prokuratury, w związku z podejrzeniem działania przez Donalda Tuska i pełniącego obowiązki prezydenta Bronisława Komorowskiego na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej poprzez rezygnację ze wspólnego polsko-rosyjskiego śledztwa w sprawie przyczyn smoleńskiej katastrofy[15]. Jako pełnomocnik rodzin ofiar katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku przyczynił się do skazania w 2019 Tomasza Arabskiego, byłego szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, na 10 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata. Miał on według sądu dopuścić do lotu rządowego Tupolewa na nieczynne lotnisko Siewiernyj w Smoleńsku[16].

Był również doradcą polskiego Episkopatu w sprawie Karty Praw Podstawowych UE[17].

Działalność publicystyczna i polityczna

Był autorem i współautorem publikacji o tematyce prawniczej. Wspólnie z Mariuszem Muszyńskim wydał pierwsze w Polsce komentarze do traktatów Unii Europejskiej.

Brał udział w audycjach telewizyjnych, m.in. w Telewizji Trwam, TVP, Telewizji Republika oraz w Radiu Maryja[18]. Publikował w „Der Tagesspiegel”, „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, „Wprost”, „Naszym Dzienniku”, „Rzeczpospolitej” i „Gazecie Polskiej”. Był także prelegentem klubu „Gazety Polskiej”[19].

W 2017 Stefan Hambura przez 15 dni prowadził głodówkę na ulicach Berlina – na początku wraz z Marcinem Masnym, który musiał przerwać protest z powodu pogorszenia stanu zdrowia – mającą zwrócić uwagę na sytuację niemieckiej Polonii, której odmawia się praw należnych mniejszości narodowej w Niemczech[20].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 był liderem listy Polski Razem Jarosława Gowina w okręgu obejmującym województwo pomorskie, zdobywając 2793 głosy[21] (partia nie osiągnęła progu wyborczego). Został później prezesem Światowego Kongresu Polaków[22]. Przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2019 został ogłoszony liderem listy Ruchu Prawdziwa Europa w okręgu obejmującym województwo śląskie[23], jednak partia nie zarejestrowała listy w tym okręgu.

30 kwietnia 2020 przeszedł zawał serca[24], dwa dni później zmarł[25]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G dod.-Aleja Zasłużonych-14)[26].

Życie prywatne

Był żonaty z Grażyną, z którą ma dwoje dzieci[3].

Publikacje zwarte

  • Traktaty Unii Europejskiej po zmianach z Lizbony. Deklaracje, załączniki, protokoły wraz z wprowadzeniem, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2010 (wspólnie z Mariuszem Muszyńskim)
  • Traktaty o Unii Europejskiej, o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, EURATOM, Karta Praw Podstawowych, po zmianach wprowadzonych Traktatem z Lizbony, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2007 (wspólnie z Mariuszem Muszyńskim)[27]
  • Wymiar sprawiedliwości RFN: sądownictwo: wprowadzenie w problematykę ze szczególnym uwzględnieniem sądownictwa powszechnego, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2002 (wspólnie z Anitą Muszyńską i Mariuszem Muszyńskim)[28]
  • Wymiar sprawiedliwości RFN: adwokatura, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2002 (wspólnie z Grażyną Stańczuk-Hamburą i Mariuszem Muszyńskim)[28]
  • Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską z komentarzem, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2002 (wspólnie z Mariuszem Muszyńskim)[28]
  • Traktat o Unii Europejskiej z komentarzem, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2001 (wspólnie z Mariuszem Muszyńskim)[28]
  • Karta praw podstawowych z komentarzem, Studio Sto, Bielsko-Biała, 2001 (wspólnie z Mariuszem Muszyńskim)[28]
  • Niemieckie ustawy o spółce z o.o. oraz o spółce akcyjnej, C.H. Beck, Warszawa 1996, 1999 (tłumaczenie wspólnie z Anną Łukasik)[28]

Przypisy

  1. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  2. ↑ Nie żyje mec. Stefan Hambura. tvp.info, 2 maja 2020. [dostęp 2 maja 2020].
  3. ↑ a b Katarzyna Borowska, Marek Domagalski, Piotr Jendroszczyk: Drażliwe sprawy Stefana Hambury. rp.pl, 31 lipca 2010. [dostęp 3 maja 2020].
  4. ↑ Jan Puhl: Polens Quälgeist (niem.). spiegel.de, 3 stycznia 2013. [dostęp 3 maja 2020].
  5. ↑ Stefan Hambura (niem.). hambura.com. [dostęp 10 kwietnia 2015].
  6. ↑ Lista polskojęzycznych adwokatów i notariuszy praktykujących na obszarze Berlina i Brandenburgii. msz.gov.p. [dostęp 10 kwietnia 2015].
  7. ↑ Nowa germanizacja. wprost.pl, 26 sierpnia 2006. [dostęp 3 sierpnia 2010].
  8. ↑ Piotr Cywiński: Złodzieje dzieci. W: Nr 46/2008 (1351) [on-line]. wprost.pl, 9 listopada 2008. [dostęp 3 maja 2020].
  9. ↑ Ofiary żądają wsparcia. rp.pl, 30 listopada 2007. [dostęp 3 sierpnia 2010].
  10. ↑ Kontrowersje w dniu premiery Strajku. onet.pl, 19 lutego 2007. [dostęp 23 kwietnia 2019].
  11. ↑ Piotr Cywiński: Czy niemiecka Polonia odzyska prawa mniejszości. rp.pl, 28 sierpnia 2009. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  12. ↑ Piotr Cywiński: Prawo do bycia mniejszością. zyciewarszawy.pl, 25 sierpnia 2009. [dostęp 23 kwietnia 2019].
  13. ↑ Piotr Cywiński: Walka o symbole złączyła Polaków w Niemczech. rp.pl, 25 sierpnia 2009. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  14. ↑ Nie będzie przesłuchania Tuska i Komorowskiego. wprost.pl, 13 lipca 2010. [dostęp 3 sierpnia 2010].
  15. ↑ Adwokat oskarża Tuska: działał na szkodę państwa. wp.pl, 27 lipca 2010. [dostęp 23 kwietnia 2019].
  16. ↑ Sąd ogłosił wyrok w procesie Tomasza Arabskiego ws. organizacji lotu do Smoleńska. onet.pl, 13 czerwca 2019. [dostęp 20 czerwca 2019].
  17. ↑ Komisja Wspólna przyjęła poprawkę do ustawy. kai.pl, 24 lutego 2004. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  18. ↑ Informacje na stronie radiomaryja.pl. [dostęp 24 stycznia 2012].
  19. ↑ Stefan Hambura: Traktat Lizboński – sytuacja aktualna. Spotkanie w Warszawie i Bydgoszczy. blogmedia24.pl, 24 października 2009. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  20. ↑ Hambura unterbricht Hungerstreik (niem.). spiegel.de, 24 października 2017. [dostęp 3 maja 2020].
  21. ↑ Wyniki głosowania na listę komitetu w okręgu wyborczym. pkw.gov.pl. [dostęp 22 czerwca 2014].
  22. ↑ Kontakt. swiatowykongrespolakow.pl. [dostęp 3 maja 2020].
  23. ↑ Ruch Prawdziwa Europa ogłosił listy do PE. interia.pl, 18 marca 2019. [dostęp 23 kwietnia 2019].
  24. ↑ Dominik Gołdyn: Stefan Hambura w stanie krytycznym. „Jest w śpiączce. Prosimy o modlitwę”. radiozet.pl, 30 kwietnia 2020. [dostęp 3 maja 2020].
  25. ↑ Nie żyje mec. Stefan Hambura. tvp.info, 2 maja 2020. [dostęp 2 maja 2020].
  26. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  27. ↑ Treść książki na stronie wydawnictwa. [dostęp 17 kwietnia 2014].
  28. ↑ a b c d e f Wyniki wyszukiwania w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 3 sierpnia 2010].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Stefan Hambura w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

O stronie

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=2058667