| |||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 25 września 1950 Dobromierz | ||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci | 23 września 2013 Wrocław | ||||||||||||||||||||||||||||||
Obywatelstwo | Polska | ||||||||||||||||||||||||||||||
Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||
Klub | LKS Prudnik (1964-1970), Legia Warszawa (1971-1972), LZS Zieloni Opole (1972-1973), LKS Ziemia Opolska (1973-1979). | ||||||||||||||||||||||||||||||
Trener | Franciszek Surmiński, Andrzej Trochanowski, Henryk Łasak | ||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
Stanisław Szozda (ur. 25 września 1950 w Dobromierzu, zm. 23 września 2013 we Wrocławiu[1]) – polski kolarz szosowy, dwukrotny wicemistrz olimpijski, pięciokrotny medalista mistrzostw świata oraz zwycięzca Wyścigu Pokoju i Tour de Pologne.
W latach 1964–1969 uczęszczał do Zespołu Szkół Rolniczych w Prudniku. W młodości próbował swoich sił w hokeju na lodzie i zapisał się do sekcji Pogoni Prudnik[2]. Jego pierwszym klubem kolarskim był LKS Prudnik (1964-1970), w którym jego trenerem był Franciszek Surmiński, w latach 1971–1972 podczas odbywania służby wojskowej był zawodnikiem Legii Warszawa, w latach 1973–1979 LZS Zieloni Opole i LKS Ziema Opolska. W kadrze narodowej jego pierwszym trenerem był Henryk Łasak, trenował także z Andrzejem Trochanowskim. W peletonie znany był ze swojej zuchwałości, zadziorności i nieustępliwości, rywalizując podczas swojej kariery przede wszystkim z wielkim krajowym konkurentem Ryszardem Szurkowskim o miano najlepszego kolarza.
Pierwszy sukces międzynarodowy Stanisław Szozda osiągnął w 1971, kiedy wspólnie z Edwardem Barcikiem, Janem Smyrakiem i Lucjanem Lisem zdobył brązowy medal w drużynowej jeździe na czas na mistrzostwach świata w Mendrisio. W tej samej konkurencji reprezentacja Polski w składzie: Tadeusz Mytnik, Lucjan Lis, Stanisław Szozda i Ryszard Szurkowski zwyciężyła na mistrzostwach świata w Barcelonie w 1973, a w składzie Tadeusz Mytnik, Ryszard Szurkowski, Stanisław Szozda i Mieczysław Nowicki także na mistrzostwach świata w Yvoir w 1975. Polacy z Szozdą zdobyli także brąz na mistrzostwach świata w San Cristóbal w 1977, a na MŚ w 1974 zajęli siódme miejsce.
Na MŚ w 1973 zdobył także medal srebrny, zajmując drugie miejsce w wyścigu ze startu wspólnego amatorów. W zawodach tych wyprzedził go tylko Ryszard Szurkowski, a trzecie miejsce zajął Francuz Bernard Bourreau. Ponadto Szozda zajął w tej konkurencji czwarte miejsce na mistrzostwach w Montrealu w 1974 (zwyciężył Janusz Kowalski), w 1975 wycofał się z wyścigu, a w 1977 zajął 51. miejsce.
W 1972 wystartował na igrzyskach olimpijskich w Monachium, gdzie razem z Ryszardem Szurkowskim, Edwardem Barcikiem i Lucjanem Lisem zdobył srebro w drużynowej jeździe na czas. Wynik ten powtórzył na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Montrealu (z Ryszardem Szurkowskim, Tadeuszem Mytnikiem i Mieczysławem Nowickim). Na obu tych imprezach startował także w wyścigach ze startu wspólnego, zajmując odpowiednio 76. i 11. miejsce.
W Wyścigu Pokoju zwyciężył w 1974, a w latach 1973 i 1976 był drugi w końcowej klasyfikacji. Ponadto w 1975 zajął 21. miejsce, a wyścigu w 1978 nie ukończył, po kraksie na 5 etapie (konsekwencją był koniec jego kariery zawodniczej). 14 razy wygrywał etapy tego wyścigu (1973 – 3, 1974 – 6, 1975 – 1, 1976 – 4, 1978 – 1), przez 5 etapów jechał w koszulce lidera (1974 – 4 etapy, 1976 – 1 etap).
W 1971 był też najlepszy w Tour de Pologne. Wygrał wówczas trzy etapy, a przez sześć ostatnich jechał w koszulce lidera. W 1973 wygrał jeden etap, a w klasyfikacji końcowej zajął 4. miejsce. W 1974 wygrał jeden etap, w 1976 wygrał prolog i pierwszy etap, ale następnie wycofał się ze względów zdrowotnych.
Zdobył mistrzostwo Polski w wyścigu indywidualnym na szosie w 1973 oraz wicemistrzostwo w tej konkurencji w 1971 i 1974. Był także mistrzem Polski w wyścigu górskim w 1975 i wicemistrzem w tej konkurencji w 1974, mistrzem Polski w wyścigu parami w 1974 (z Edwardem Barcikiem) i brązowym medalistą w 1975 (także z Edwardem Barcikiem). Dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski w szosowym wyścigu drużynowym: w 1971 i 1972 w barwach Legii Warszawa, a w 1975 brązowy medal w tej konkurencji (z zespołem LKS Ziemia Opolska).
Był zwycięzcą wyścigu o Puchar Dowódcy Marynarki (1972), wyścigu o Puchar Ministra Obrony Narodowej (1972), Małopolskiego Wyścigu Górskiego (1976), wyścigu Szlakiem Grodów Piastowskich (1977), wyścigu dookoła Algierii (1973), Vuelta a Toledo (1973), Settimana Bergamasca (1974).
Karierę zakończył mając 28 lat, w wyniku kontuzji odniesionej podczas upadku w Wyścigu Pokoju w 1978[3].
Miejsca na IO i MŚ oraz medale MP | ||||||||||||||
Konkurencja | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | |||||||
Igrzyska olimpijskie | ||||||||||||||
Start wspólny | – | 76.[a] | – | – | – | 11. | – | |||||||
Drużynowo na czas | – | – | – | – | – | |||||||||
Mistrzostwa świata | ||||||||||||||
Start wspólny | – | – | 4. | wycofał się | – | 51. | ||||||||
Drużynowo na czas | – | 7. | – | |||||||||||
Mistrzostwa Polski | ||||||||||||||
Start wspólny | – | – | – | – | ||||||||||
Wyścig górski | – | – | – | – | – | |||||||||
Parami | – | – | – | – | – | |||||||||
Drużynowo na czas | – | – | – | – |
Był synem Dominika i Elżbiety[4]. W dzieciństwie przeniósł się z rodzinnej miejscowości do pałacyku przy ulicy Józefa Poniatowskiego na Lipnie w Prudniku, który obecnie jest własnością Stadniny Koni Prudnik[5]. W Prudniku uczęszczał do technikum i zaczął uprawiać kolarstwo[6]. Miał żonę Grażynę i dwoje dzieci, syna Radosława i córkę Natalię[7][8]. Prowadził sklep z odzieżą na prudnickim Rynku[2]. Zmarł 23 września 2013 we wrocławskim szpitalu przy ul. Grabiszyńskiej[1] na raka żołądka, na którego chorował kilka lat[9]. Pochowany został na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu, w Alei Zasłużonych[3].
Od 2014, co roku we wrześniu, na ulicach Prudnika dla uczczenia pamięci Stanisława Szozdy odbywa się jednodniowy wyścig Memoriał Stanisława Szozdy[10].
21 września 2014 burmistrz Prudnika Franciszek Fejdych dokonał przy ul. Kościuszki odsłonięcia pomnika Stanisława Szozdy. W uroczystości uczestniczyli m.in. Franciszek Surmiński, Ryszard Szurkowski, Tadeusz Mytnik, Mieczysław Nowicki, Wacław Skarul, Jan Brzeźny, Benedykt Kocot i Edward Barcik[11][12].
W Alei Gwiazd Kolarstwa Polskiego w Nałęczowie znajduje się tabliczka poświęcona Stanisławowi Szoździe.
Imię Stanisława Szozdy nosi rondo na obwodnicy Prudnika[13] i w Piasecznie[14].
Od 2016 w Muzeum Ziemi Prudnickiej znajduje się ekspozycja stała „Stanisław Szozda – krótka historia wielkiego sukcesu”, poświęcona Stanisławowi Szoździe, która przedstawia między innymi jego medale z igrzysk Olimpijskich i Mistrzostw Świata, puchary, pamiątki, koszulki i rowery, na których jeździł[7].
W Prudniku corocznie odbywa się Turystyczny Rajd Rowerowy „Śladami Franciszka Surmińskiego i Stanisława Szozdy – Legend Polskiego Kolarstwa”, którego trasa wiedzie przez Góry Opawskie[15].
Filmy | ||||
Rok | Tytuł | Reżyser | ||
2009 | Niedokończona historia[20] | Artur Szulc | ||
2013 | Nie zmarnowałem życia – Stanisław Szozda[21] |
Artykuł Stanisław Szozda w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=274540