Reprezentacja Włoch w piłce nożnej mężczyzn

Włochy
Italia
Ilustracja
Emblemat reprezentacji
Przydomek Azzurri (Niebiescy)
Związek Federazione Italiana Giuoco Calcio
Sponsor techniczny Puma
Trener Roberto Mancini
Asystent trenera Alberigo Evani
Attilio Lombardo
Skrót FIFA ITA
Ranking FIFA Steady2.svg 7. (1642,06 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo Increase2.svg 6. (2013 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan Giorgio Chiellini
Najwięcej występów Gianluigi Buffon (176)
Najwięcej bramek Luigi Riva (35)
Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Mecze
Pierwszy mecz
 Włochy 6:2 Francja 
(Mediolan, Włochy; 15 maja 1910)
Najwyższe zwycięstwo
 Włochy 9:0 USA Stany Zjednoczone
(Brentford, Anglia; 2 sierpnia 1948)
Najwyższa porażka
 Węgry 7:1 Włochy 
(Budapeszt, Węgry; 6 kwietnia 1924)
Medale
Igrzyska olimpijskie
Gold medal.svg 1936
Bronze medal.svg 1928, 2004
Mistrzostwa świata
Gold medal world centered-2.svg 1934, 1938, 1982, 2006
Silver medal world centered-2.svg 1970, 1994
Bronze medal world centered-2.svg 1990
Mistrzostwa Europy
Gold medal europe.svg 1968, 2020
Silver medal europe.svg 2000, 2012
Bronze medal europe.svg 1988
Strona internetowa
  1. Stan aktualny na 27 maja 2021.

Reprezentacja Włoch w piłce nożnej (wł. Nazionale di calcio maschile dell’Italia) – zespół piłkarski, reprezentujący Włochy w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować zawodnicy posiadający obywatelstwo włoskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Federazione Italiana Giuoco Calcio.

Historia

Włosi osiemnastokrotnie brali udział w Mistrzostwach Świata (1934 – gospodarz, 1938, 1950, 1954, 1962, 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, 1986, 1990 – gospodarz, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010, 2014). Zwyciężyli w nich czterokrotnie (1934, 1938, 1982, 2006), dwukrotnie zajęli drugie miejsce (1970, 1994), a raz trzecie (1990). Z kolei w Mistrzostwach Europy grali dziesięciokrotnie (1968 – gospodarz, 1980, 1988, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016, 2020) triumfując w nich dwukrotnie (1968, 2020), dwukrotnie zajęli w nich drugie miejsce (2000, 2012), a raz trzecie (1988).

Pierwszym poważnym sukcesem był brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928. Włochy nie uczestniczyły w pierwszych finałach w 1930. Jednak w kolejnych (1934, gdzie byli gospodarzami) pokonali w finale Czechosłowację po dogrywce 2:1, zdobywając Złotą Nike. Kolejny tytuł mistrzowski wygrali na kolejnym mundialu w 1938, po finałowym zwycięstwie nad Węgrami 4:2. Do obu tryumfów reprezentację Włoch poprowadził trener Vittorio Pozzo, który pozostaje jedynym selekcjonerem któremu udała się ta sztuka. W międzyczasie Włochy zdobyły złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936.

Po II wojnie światowej Włosi nie byli tak skuteczni. W 1949 w katastrofie lotniczej koło Turynu zginęła niemal cała drużyna Torino FC. Ta tragedia miała kolosalny wpływ na drużynę narodową, ponieważ aż 10 piłkarzy z Torino grało w podstawowym składzie reprezentacji. Wydarzenie to znalazło odzwierciedlenie w wynikach Azzurich. Na mundialach w 1950 i 1954 Włosi odpadali już po fazie grupowej, zaś na turniej w 1958 roku nie awansowali w ogóle. Kolejne turnieje w Chile i Anglii ponownie kończyły się dla Włochów już na fazie grupowej.

Włochy w 1965 r.

Lepsze czasy dla włoskiej reprezentacji nadeszły dopiero pod koniec lat 60. XX wieku. W 1968 na własnych boiskach Italia zdobyła upragnione mistrzostwo Europy, pokonując w finale Jugosławię. Kolejnym sukcesem okazał się występ na mundialu w 1970, gdzie Włosi dotarli do finału, przegrywając jednak z Brazylią aż 1:4. Po tych osiągnięciach znowu nadeszły lata upokorzeń – na ME 1972 i 1976 Włosi nie awansowali, zaś na mundialu w Niemczech 1974 odpadli już w fazie grupowej. Ponownie im bliżej końca dekady, tym lepsze wyniki Włochów – dobrze zaprezentowali się już na MŚ 1978 oraz podczas ME 1980 (tutaj ponownie w roli gospodarza), zajmując czwarte miejsca. Wreszcie w 1982 Włochy zdobyły trzeci tytuł mistrzów świata, pokonawszy w finale mundialu RFN 3:1.

Włochy na MŚ 1982

Po zwycięstwie zaczęły się słabsze lata – Włochy nie zakwalifikowały się do ME w 1984, zaś na MŚ 1986 odpadły w drugiej rundzie przegrywając z Francją. Reprezentacja lepiej zaprezentowała się podczas ME 1988, przegrywając dopiero w półfinale z ZSRR. W 1990 Włochy po raz kolejny – i jak dotąd ostatni – były organizatorem wielkiego turnieju. Po dramatycznym boju w półfinale przegrali z Argentyną po rzutach karnych, lecz po wygranej z Anglią udało się wywalczyć trzecie miejsce, a tym samym jedyne – jak dotąd – brązowe medale mistrzostw świata. Kolejne lata to swoista sinusoida – na ME 1992 Włosi nie awansowali. Jednak na mundialu w USA '94 dzięki pomysłowi taktycznemu Sacchiego, ponownie walczyli o najwyższe cele. Przegrali dopiero w finale z Brazylią po rzutach karnych (po 120 minutach bezbramkowy remis). Po tym medalu, nadszedł kolejny słaby występ na EURO 96 – pechowe odpadnięcie już w fazie grupowej, pomimo tej samej liczby punktów, co awansujący Czesi.

Liga włoska skupiała najlepszych piłkarzy z całego świata, a włoskie kluby regularnie zdobywały europejskie puchary w latach 90. XX wieku. Reprezentacja Włoch była jednak ciągle niespełniona. Szansa na sukces pojawiła się pod wodzą C. Maldiniego w 1998 podczas mundialu we Francji, gdzie Włosi należeli do jednych z faworytów turnieju. Swój występ zakończyli jednak w ćwierćfinale, gdzie przegrali po rzutach karnych z gospodarzami – późniejszymi mistrzami świata. Francuzi stali się przekleństwem Włochów także na kolejnym turnieju, ME 2000. Squadra Azzurra grała w specyficzny dla siebie sposób, bowiem D. Zoff preferował zachowawczy i destrukcyjny styl gry. W dramatycznych okolicznościach udało im się wyeliminować po rzutach karnych w półfinale rozpędzonych współgospodarzy turnieju, Holendrów. Jeszcze większe emocje nastąpiły jednak w końcowej fazie meczu finałowego, gdzie Italia straciła prowadzenie dosłownie w ostatnich sekundach meczu, zaś w dogrywce Francuzi strzelili „złotego gola”, wydzierając w ten sposób Włochom niemal pewne mistrzostwo kontynentu.

Pod wodzą G. Trapattoniego na MŚ 2002 Włosi odpadli już w 1/8 finału po meczu z gospodarzami, Koreą Płd. Mecz ten przeszedł do historii MŚ, jako jeden z najbardziej kontrowersyjnych, ze względu na jednostronne decyzje arbitra, Ekwadorczyka Moreno. Podyktował on wątpliwy rzut karny dla Korei, nie uznał on dwóch prawidłowo strzelonych przez Włochów goli oraz pokazał Tottiemu drugą żółtą (czerwoną) kartkę za to, że ten... został sfaulowany w polu karnym[1]. W końcowej fazie dogrywki Korea zdobyła decydującą „złotą” bramkę i awansowała dalej. Włoskie media nie kryły oburzenia, doszukując się po latach dowodów na ustawienie całego meczu nawet wśród działaczy FIFA[2].

Na Mistrzostwach Europy dwa lata później w Portugalii, Włochy nie wyszły z grupy, wyprzedzając w grupie jedynie Bułgarię. Tutaj kontrowersje wzbudził remis w starciu grupowych rywali – Szwedów i Duńczyków – który kosztem Włochów zapewnił awans obu tym drużynom. Dwa miesiące później na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach młodzi Włosi zajęli trzecie miejsce.

Gianluigi Buffon – rekordzista pod względem występów w reprezentacji Włoch i jej wieloletni kapitan. W tle m.in.: M. Materazzi i S. Perrotta podczas MŚ 2006.

Po latach upokorzeń Mundial 2006 okazał się wielkim sukcesem prowadzonych przez Marcello Lippiego Azzurich. Eliminując po drodze m.in.: USA, Czechy, Ukrainę i Niemcy, spotkali się w finale z dobrze już znaną Francją. Po dramatycznym starciu w Berlinie Włosi wygrali rzuty karne 5:3 i zdobyli upragniony, czwarty tytuł mistrzów świata.

Na ME 2008, stawiani w gronie ścisłych faworytów Włosi spisali się poniżej oczekiwań – odpadli w ćwierćfinale po przegranej w rzutach karnych z Hiszpanami, późniejszymi tryumfatorami. Po turnieju zwolniono trenera Donadoniego, a do pracy z kadrą powrócił ojciec sukcesu sprzed dwóch lat – Marcello Lippi.

Azzurri pod wodzą Lippiego zagrali na dwóch ważnych turniejach – Pucharze Konfederacji 2009 i MŚ 2010. Przygodę na obu zakończyli sensacyjnie już w fazie grupowej. Po tym drugim turnieju nowym selekcjonerem Italii został dotychczasowy szkoleniowiec Fiorentiny, Cesare Prandelli[3]. Pod jego wodzą Włosi na ME 2012 pokonali m.in. Anglików i jednego z faworytów tych Mistrzostw, Niemców. W finale w Kijowie przegrali jednak z Hiszpanami aż 0:4.

Podczas PK 2013 Włosi w półfinale ponownie nie sprostali Hiszpanii, przegrywając ten mecz dopiero po serii rzutów karnych stosunkiem 6:7. W meczu o trzecie miejsce również w rzutach karnych okazali się lepsi od zespołu Urugwaju. Mistrzostw Świata 2014 po raz kolejny okazały się klęskę Włochów. Zwyciężyli 2:1 z Anglią, lecz przegrali kolejne dwa mecze (dwukrotnie po 0:1) z Kostaryką i Urugwajem, odpadając po raz drugi z rzędu na mundialu już fazie grupowej. Po ostatnim meczu przeciwko Urugwajczykom Prandelli podał się do dymisji, a wraz z nim do dymisji podał się również prezes krajowej federacji piłkarskiej Giancarlo Abete.

Luigi Riva – najlepszy strzelec w historii reprezentacji Włoch

Stanowisku selekcjonera włoskiej kadry przejął dotychczasowy trener Juventusu, legenda tego klubu, Antonio Conte. Skutecznie poprowadził on drużynę Italii w eliminacjach do ME 2016. Włosi wygrali w grupie siedem spotkań: dwukrotnie z Norwegią (2:0 i 2:1), Azerbejdżanem (2:1 i 3:1), Maltą (oba mecze po 1:0) i raz z Bułgarią (1:0), trzy zremisowali: z Chorwacją (dwukrotnie 1:1) i raz z Bułgarią (2:2), nie ponosząc ani jednej porażki. Z dorobkiem 24 punktów zajęli pierwsze miejsce w grupie, co dało im bezpośredni awans na turniej. Na Euro 2016 Włochy po dwóch zwycięstwach (niespodziewane 2:0 Belgią i wymęczone 1:0 ze Szwecją) oraz jednej porażce (0:1 w ostatnim meczu z Irlandią) wyszły z grupy z pierwszego miejsca. W 1/8 finału zmierzyły się na faworyzowaną Hiszpanii, z którą wygrały pewnie 2:0 dzięki trafieniom Chielliniego i Pellè, lecz w ćwierćfinale zmierzyli się z reprezentacją Niemiec, z którymi Włosi przegrali w rzutach karnych 5:6 (po 120 minutach remis 1:1), odpadając tym samym z turnieju. Po tych mistrzostwach Antonio Conte przestał być selekcjonerem reprezentacji Włoch – zastąpił go Giampiero Ventura.

W eliminachach do MŚ 2018 Włosi rywalizowali z Hiszpanią, Albanią, Izraelem, Macedonią i Liechtensteinem. Zajęli w niej drugie miejsce z dorobkiem 23 punktów po siedmiu zwycięstwach, dwóch remisach i porażce w dziesięciu spotkaniach. Dało to prawo do udziału w meczach barażowych, gdzie Azzurri mierzyli się z reprezentacją Szwecji. Po porażce w pierwszym meczu w Sztokholmie 0:1, w rewanżu na San Siro w Mediolanie padł bezbramkowy remis. Tym samym Włosi sensacyjnie nie awansowali na mundial po raz pierwszy od 1958 roku. W następstwie tego wydarzenia Gianluigi Buffon, Giorgio Chiellini, Daniele De Rossi i Andrea Barzagli zakończyli kariery reprezentacyjne[4], a dotychczasowy selekcjoner Italii Giampiero Ventura został zwolniony[5]. Od lutego do maja 2018 kadrę Azzurrich tymczasowo prowadził dotychczasowy trener młodzieżówki, Luigi Di Biagio. Ostatecznie zastąpił go Roberto Mancini, były szkoleniowiec m.in. S.S. Lazio, Interu, Manchester City, Galatasaray SK i Zenitu.

24 stycznia 2018 roku w Lozannie odbyło się losowanie grup nowo powstałej Ligi Narodów UEFA. Włosi znaleźli się w Dywizji A w grupie trzeciej razem z Portugalią oraz Polską. We wrześniu zaledwie zremisowali z Polską 1:1, a kilka dni później przegrali z Portugalią 0:1. W pierwszych pięciu spotkaniach z Mancini w roli selekcjonera, Włochy odniosły tylko jedno zwycięstwo z Arabią Saudyjską (towarzysko), zremisowali z Holandią (towarzysko) i Polską (LN) oraz przegrali z Francją (towarzysko) i Portugalią (LN).

Podczas meczu otwarcia Euro 2020 w czerwcu 2021, wygrywając z Turcją 3:0 Włosi ustanowili nowy rekord świata wśród reprezentacji narodowych – 9 wygranych meczów pod rząd bez straty gola[6].

11 lipca 2021 roku w Londynie na Stadionie Wembley Włosi zagrali w finale Mistrzostw Europy 2020 i wygrali z Anglią w rzutach karnych 3:2 po remisie 1:1.

Udział w międzynarodowych turniejach

Rekordziści

Stan na 11 lipca 2021

Najwięcej występów w kadrze

Lp. Zawodnik Lata gry
w kadrze
Mecze
1. Gianluigi Buffon 1997–2018 176
2. Fabio Cannavaro 1997–2010 136
3. Paolo Maldini 1987–2002 126
4. Daniele De Rossi 2004–2017 117
5. Andrea Pirlo 2002–2014 116
6. Dino Zoff 1968–1983 112
Giorgio Chiellini 2004– 112
8. Leonardo Bonucci 2010– 109
9. Gianluca Zambrotta 1999–2010 98
10. Giacinto Facchetti 1963–1977 94

Najwięcej goli w kadrze

Lp. Zawodnik Lata gry
w kadrze
Gole
(Mecze)
1. Luigi Riva 1965–1974 35 (42)
2. Giuseppe Meazza 1930–1939 33 (53)
3. Silvio Piola 1935–1952 30 (34)
4. Roberto Baggio 1988–2004 27 (56)
Alessandro Del Piero 1995–2008 27 (91)
6. Adolfo Baloncieri 1920–1930 25 (47)
Alessandro Altobelli 1980–1988 25 (61)
Filippo Inzaghi 1997–2007 25 (57)
9. Francesco Graziani 1975–1983 23 (63)
Christian Vieri 1997–2005 23 (49)

Selekcjonerzy reprezentacji Włoch od lat 80.

Trener Data
zatrudnienia
Data
rezygnacji
LM Z R P
Enzo Bearzot 8 października
1977
17 czerwca
1986
88 40 26 22
Azeglio Vicini 8 października
1986
12 października
1991
54 32 15 7
Arrigo Sacchi 13 listopada
1991
6 listopada
1996
53 34 11 8
Cesare Maldini 22 stycznia
1997
31 lipca
1998
20 10 8 2
Dino Zoff 1 sierpnia
1998
4 lipca
2000
23 11 7 5
Giovanni Trapattoni 6 lipca
2000
15 lipca
2004
44 25 12 7
Marcello Lippi 16 lipca
2004
12 lipca
2006
29 18 9 2
Roberto Donadoni 13 lipca
2006
24 czerwca
2008
23 13 5 5
Marcello Lippi 24 czerwca
2008
1 lipca
2010
25 11 10 4
Cesare Prandelli 1 lipca
2010
24 czerwca

2014

56 25 14 17
Antonio Conte 14 lipca
2014
2 lipca
2016
25 14 6 5
Giampiero Ventura 15 lipca
2016
15 listopada
2017
16 9 4 3
Luigi Di Biagio 2 lutego
2018
14 maja
2018
2 0 1 1
Roberto Mancini 14 maja
2018
21 14 5 2

Mistrzowie Świata w 2006

Podstawowe ustawienie Reprezentacji Włoch w czasie Mundialu 2006

Trener: Włochy Marcello Lippi

Obecny skład

Kadra na mecze Mistrzostw Europy 2020. Występy i gole aktualne na 17 czerwca 2021.

Nr Imię i
nazwisko
Data
urodzenia
Występy Gole Klub
Bramkarze
1 Salvatore Sirigu 12 stycznia 1987 24 0 Włochy Torino
12 Alessio Cragno 28 czerwca 1994 1 0 Włochy Cagliari
21 Gianluigi Donnarumma 25 lutego 1999 28 0 Włochy A.C. Milan
26 Alex Meret 22 marca 1997 2 0 Włochy SSC Napoli
Obrońcy
2 Giovanni Di Lorenzo 4 sierpnia 1993 8 0 Włochy SSC Napoli
3 Giorgio Chiellini 14 sierpnia 1984 109 8 Włochy Juventus
4 Leonardo Spinazzola 25 marca 1993 16 0 Włochy AS Roma
Danilo D’Ambrosio 9 września 1988 5 0 Włochy Inter Mediolan
Gianluca Mancini 17 kwietnia 1996 5 0 Włochy AS Roma
15 Francesco Acerbi 10 lutego 1988 14 1 Włochy Lazio
16 Alessandro Florenzi 11 marca 1991 44 2 Włochy AS Roma
19 Leonardo Bonucci 1 maja 1987 104 7 Włochy Juventus
Cristiano Biraghi 1 września 1992 9 1 Włochy Fiorentina
Mattia Caldara 5 maja 1994 2 0 Włochy Atalanta
13 Emerson Palmieri 3 sierpnia 1994 6 0 Anglia Chelsea
23 Alessandro Bastoni 13 kwietnia 1999 4 0
Davide Calabria 6 grudnia 1996 1 0
25 Rafael Tolói 10 października 1990 4 0
Gian Marco Ferrari 15 lutego 1992 1 1
Pomocnicy
16 Bryan Cristante 3 marca 1995 12 0 Włochy AS Roma
7 Lorenzo Pellegrini 19 czerwca 1996 14 1 Włochy AS Roma
8 Jorginho 20 grudnia 1991 30 5 Anglia Chelsea
Nicolò Zaniolo 2 lipca 1999 7 2 Włochy AS Roma
18 Nicolò Barella 7 lutego 1997 25 5 Włochy Inter Mediolan
5 Manuel Locatelli 8 stycznia 1998 11 3 Włochy Sassuolo
Giacomo Bonaventura 22 sierpnia 1989 14 0 Włochy Fiorentina
Roberto Gagliardini 7 kwietnia 1994 6 0 Włochy Inter Mediolan
Stefano Sensi 5 sierpnia 1995 4 2 Włochy Inter Mediolan
6 Marco Verratti 5 listopada 1992 4 0 Francja Paris Saint-Germain
20 Federico Bernardeschi 16 lutego 1994 6 1 Włochy Juventus
12 Matteo Pessina 21 kwietnia 1997 5 2 Włochy Atalanta
Vincenzo Grifo 7 kwietnia 1993 2 0 Niemcy SC Freiburg
Gaetano Castrovilli 17 lutego 1997 1 0 Włochy Fiorentina
Napastnicy
9 Andrea Belotti 20 grudnia 1993 34 12 Włochy Torino
10 Lorenzo Insigne 4 czerwca 1991 43 9 Włochy SSC Napoli
14 Federico Chiesa 25 października 1997 27 1 Włochy Juventus
17 Ciro Immobile 20 lutego 1990 48 15 Włochy Lazio
Moise Kean 28 lutego 2000 8 2 Anglia Everton
Francesco Caputo 6 sierpnia 1987 1 0 Włochy Sassuolo
Stephan El Shaarawy 27 października 1992 25 3 Shanghai Shenhua
Kevin Lasagna 10 sierpnia 1992 5 0 Włochy Udinese
Riccardo Orsolini 24 stycznia 1997 1 1 Włochy Bologna
11 Domenico Berardi 1 sierpnia 1994 7 4 Włochy Sassuolo
Stefano Okaka 9 sierpnia 1989 1 0 Włochy Udinese
Matteo Politano 3 sierpnia 1993 1 2 Włochy SSC Napoli
22 Giacomo Raspadori 18 lutego 2000 1 0 Włochy Sassuolo

Uwagi

  1. Stan aktualny na 11 lipca 2021.

Przypisy

  1. BOBBY GHOSH, Lay Off the Refs, „Time”, 24 czerwca 2002, ISSN 0040-781X [dostęp 2018-10-03] (ang.).
  2. Włosi dolewają oliwy do ognia przed wyborami FIFA, „Przegląd Sportowy”, 29 maja 2015 [dostęp 2018-10-03] (pol.).
  3. Nowy trener Włoch.
  4. Italia, Buffon: 'Anche Chiellini, Barzagli e De Rossi lasciano la Nazionale. Bonucci...’, „Calciomercato.com | Tutte le news sul calcio in tempo reale” [dostęp 2017-11-16].
  5. Official: Ventura sacked by Italy | Football Italia, www.football-italia.net [dostęp 2017-11-16].
  6. Niesamowity wyczyn, Włosi pobili rekord świata, sport.onet.pl [dostęp 2021-06-12].

Linki zewnętrzne

  1. Reprezentacja Włoch – informacje, skład, terminarz, grupa A, Mistrzostwa Europy – terminarz euro 2021, tabele, grupy [dostęp 2021-02-05] (pol.).

Informacja

Artykuł Reprezentacja Włoch w piłce nożnej mężczyzn w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-07-20 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=71000