| |||||||
Emblemat reprezentacji | |||||||
Przydomek | La Furia Roja (Wściekła Czerwień), La Roja (Czerwoni) | ||||||
Związek | Real Federación Española de Fútbol | ||||||
Sponsor techniczny | Adidas | ||||||
Trener | Luis Enrique | ||||||
Asystent trenera | Jesús Casas | ||||||
Skrót FIFA | ESP | ||||||
Ranking FIFA | 6. (1648.13 pkt.)[a] | ||||||
Miejsce w rankingu Elo | 5. (2033 pkt.)[a] | ||||||
Zawodnicy | |||||||
Kapitan | Sergio Ramos | ||||||
Najwięcej występów | Sergio Ramos (180) | ||||||
Najwięcej bramek | David Villa (59) | ||||||
Mecze | |||||||
Pierwszy mecz Hiszpania 2:0 Belgia (Bilbao, Hiszpania; 07.10.1921) | |||||||
Najwyższe zwycięstwo Hiszpania 13:0 Bułgaria (Madryt, Hiszpania; 21.05.1933) | |||||||
Najwyższa porażka Włochy 7:1 Hiszpania (Amsterdam, Holandia; 04.06.1928) | |||||||
Medale | |||||||
Igrzyska olimpijskie | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Mistrzostwa świata | |||||||
| |||||||
Mistrzostwa Europy | |||||||
| |||||||
Strona internetowa | |||||||
|
Reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej (hiszp. La selección de fútbol de España) – zespół piłkarski, reprezentujący Hiszpanię w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować zawodnicy posiadający obywatelstwo hiszpańskie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Real Federación Española de Fútbol.
Na arenie międzynarodowej zadebiutowała w 1921 roku, wygrała dziesięć pierwszych meczów. Przegrała dopiero w 1923 roku z Belgią.
Podczas Euro 1960, po decyzji premiera Hiszpanii Luisa Carrero Blanco, drużyna narodowa zmuszona była wycofać się z ćwierćfinałowego meczu z reprezentacją ZSRR. W 1964 roku, w finale kolejnych mistrzostw Europy, zespół prowadzony przez José Villalongę pokonał właśnie Związek Radziecki, zdobywając swoje pierwsze trofeum piłkarskie.
Dwadzieścia lat później piłkarze hiszpańscy byli blisko powtórzenia historycznego sukcesu z 1964 roku. Tym razem pod wodzą Miguela Muñoza również dotarli do finału, w którym po błędzie bramkarza i kapitana zespołu Luisa Arconady przegrali 0:2 z Francją. Rok po tych mistrzostwach Arconada zakończył reprezentacyjną karierę, a jego następca – Andoni Zubizarreta, przez kolejne trzynaście lat był pierwszym bramkarzem Hiszpanii i z liczbą 126 meczów, do 15 listopada 2011 roku, pozostawał rekordzistą pod względem występów. Zubizarreta, podobnie jak Arconada, także odchodził w niesławie – po kilku niefrasobliwych interwencjach 37-letniego wówczas golkipera, Hiszpanie odpadli już po fazie grupowej Mundialu 1998.
O reprezentacji Hiszpanii do 2008 roku mawiano, że „grają jak nigdy, przegrywają jak zawsze”, bowiem Hiszpanie często przed wielkimi imprezami piłkarskimi zaliczani byli do grona faworytów, a na samym turnieju nie spełniali oczekiwań kibiców. Aż do roku 2010, nigdy nie znaleźli się w gronie medalistów mistrzostw świata, a ich największym sukcesem na tejże imprezie było IV miejsce zdobyte w 1950 roku.
Od czasu wygranych mistrzostw Europy, poza finałem z 1984 roku, reprezentacja nie mogła pochwalić się żadnym sukcesem. Rozgrywki o Puchar Świata oraz Puchar Europy kończyła zazwyczaj na ćwierćfinale. Mimo jednej z najlepszych lig piłkarskich na świecie oraz silnej reprezentacji młodzieżowej dorosła kadra, w której w latach 90. nie brakowało indywidualności, przegrywała najważniejsze mecze. Na Mundialu 2006 Hiszpania, której selekcjonerem od 2004 roku był 69-letni Luis Aragonés, doszła zaledwie do drugiej rundy.
Mimo odpadnięcia z rozgrywek o Puchar Świata Aragonés pozostał na stanowisku i awansował z reprezentacją Hiszpanii do Mistrzostw Europy w 2008 roku, a następnie doprowadził ją do zwycięstwa w turnieju finałowym. Prowadzona przez niego drużyna przerwała trwającą od 1964 roku passę porażek w finałach rozgrywek międzynarodowych. 29 czerwca 2008 roku w finale Euro 2008 Hiszpania pokonała 1:0 Niemcy. Decydującego gola strzelił Fernando Torres. 11 lipca 2010 roku pod wodzą Vicente del Bosque zdobyli mistrzostwo świata w piłce nożnej, pokonując w finale Holandię 1:0. Decydującą bramkę zdobył Andrés Iniesta w 116 minucie meczu. Dwa lata później Hiszpanie okazali się bezkonkurencyjni na polsko-ukraińskich Mistrzostwach Europy, miażdżąc w finale Włochów aż 4:0. Hiszpanie stali się tym samym pierwszą drużyną, która obroniła Mistrzostwo Europy. Jako pierwsi również zdobyli trzeci tytuł rangi mistrzowskiej z rzędu.
Od wielu lat Hiszpania wygrywała większość turniejów juniorskich i młodzieżowych. Do jej najważniejszych sukcesów zaliczyć należy: złoto na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 roku, mistrzostwo Europy U-21 1998 i 2000, mistrzostwo świata U-20 1999 oraz srebro na Igrzyskach w 2000 roku. Większość tych trofeów zdobyła pod wodzą Iñakiego Sáeza.
Obecnie według rankingu FIFA reprezentacja Hiszpanii zajmuje 10. miejsce (stan na październik 2016)[1], natomiast w rankingu UEFA, reprezentacja Hiszpanii zajmuje 1. miejsce (stan na październik 2016)[2].
Reprezentacja Hiszpanii wywalczyła awans do Mistrzostw Europy w 2008 roku z grupy F. Drużyna przed losowaniem grup finałowych została rozstawiona na 12 miejscu i zajęła ostatnie miejsce w trzecim koszyku. Hiszpanie w rozgrywkach grupowych pokonali 4:1 reprezentację Rosji, 2:1 reprezentację Szwecji i 2:1 reprezentację Grecji. W ćwierćfinale Hiszpanie zwyciężyli 4:2 w rzutach karnych z Włochami. W półfinale ponownie spotkali się z Rosją, z którą mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanów 3:0. W finałowej potyczce z Niemcami zwyciężyli 1:0 po golu Fernanda Torresa w 33 minucie. Drużyna Hiszpanii okazała się być najskuteczniejszą drużyną turnieju pod względem liczby strzelonych bramek. Królem strzelców mistrzostw został hiszpański napastnik David Villa, a Xaviego ogłoszono najlepszym piłkarzem turnieju. Oprócz tego do najlepszej jedenastki turnieju wybrano aż dziewięciu hiszpańskich zawodników.
Krótko po mistrzostwach FIFA ogłosiła swój ranking najlepszych drużyn świata i Hiszpania zajęła w nim pierwsze miejsce. Po raz pierwszy w historii rankingu, najlepsza drużyna z tego rankingu, nie była mistrzem świata.
Rok po zdobyciu mistrzostwa Europy Hiszpanie wzięli udział w rozgrywkach o Puchar Konfederacji. Trafili w nich do grupy A razem z gospodarzem tej imprezy reprezentacją RPA, oraz Irakiem i Nową Zelandią. Po trzech wygranych meczach (odpowiednio z Nową Zelandią 5:0, Irakiem 1:0, oraz Republiką Południowej Afryki 2:0) z kompletem dziewięciu punktów na koncie awansowali z pierwszego miejsca do fazy półfinałowej.
Zespół | Pkt | M | Z | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 9 | 3 | 3 | 0 | 0 | 8 | 0 | +8 |
Południowa Afryka | 4 | 3 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 0 |
Irak | 2 | 3 | 0 | 2 | 1 | 0 | 1 | -1 |
Nowa Zelandia | 1 | 3 | 0 | 1 | 2 | 0 | 7 | -7 |
W półfinałach los skojarzył ich ze Stanami Zjednoczonymi, z którymi ekipa hiszpańska przegrała 0:2. W meczu o trzecie miejsce spotkali się więc z reprezentacją RPA z którymi wygrali po dogrywce 3:2 zdobywając na tym turnieju brązowy medal[3]
Reprezentacja Hiszpanii na mundialu w RPA po raz pierwszy w historii sięgnęła po puchar świata w piłce nożnej. Hiszpanie jednak przez większość turnieju nie zachwycali swoją grą, a mistrzostwa rozpoczęli od przegranej ze Szwajcarią. Dalej w fazie grupowej wygrali z Hondurasem 2:0 oraz z Chile 2:1. W 1/8 finału pokonali reprezentację Portugalii 1:0, w ćwierćfinale pokonali Paragwaj 1:0, a w meczu półfinałowym zwyciężyli z Niemcami również 1:0. W meczu finałowym zmierzyli się z reprezentacją Holandii. Gol Andrésa Iniesty w 116. minucie meczu uczynił Hiszpanię zwycięzcą mundialu.
Hiszpanie znaleźli się w grupie C:
Msc. | Drużyna | M | Z | R | P | Br+ | Br− | +/− | Pkt |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | Hiszpania | 3 | 2 | 1 | 0 | 6 | 1 | +5 | 7 |
2. | Włochy | 3 | 1 | 2 | 0 | 4 | 2 | +2 | 5 |
3. | Chorwacja | 3 | 1 | 1 | 1 | 4 | 3 | +1 | 4 |
4. | Irlandia | 3 | 0 | 0 | 3 | 1 | 9 | -8 | 0 |
Ekipa Vicente Del Bosque po remisie z Włochami (1:1) i zwycięstwach nad Irlandią (4:0) i Chorwacją (1:0) awansowała z pierwszego miejsca i w ćwierćfinale zmierzyła się z reprezentacją Francji. Hiszpanom udało się zwyciężyć 2:0 po dwóch golach Xabiego Alonso i w półfinale spotkali się z drużyną Portugalii, z którą wygrali dopiero po rzutach karnych (2:4). 1 lipca 2012 w finale na Stadionie Olimpijskim w Kijowie Hiszpanie wygrali z reprezentacją Włoch 4:0 i stali się pierwszą drużyną w historii, która obroniła tytuł mistrza Europy. Królem strzelców EURO 2012 został Hiszpan Fernando Torres, który zdobył 3 bramki i zanotował asystę. Warto nadmienić, że tego samego dnia, Hiszpania jako pierwsza reprezentacja w dziejach zdobyła tytuł mistrzowski trzeci raz z rzędu (Euro 2008, MŚ 2010, ME 2012) a drugi z rzędu licząc Mistrzostwa Starego Kontynentu (ME 2008, ME 2012). Złotego Buta zdobył Fernando Torres, a tytuł MVP turnieju otrzymał Andrés Iniesta.
Hiszpania została ulokowana w grupie B:
Miejsce | Flaga | Drużyna | Mecze | Zwycięstwa | Remisy | Porażki | Bramki zdobyte | Bramki stracone | Bilans bramkowy | Punkty |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | Hiszpania | 3 | 3 | 0 | 0 | 15 | 1 | +14 | 9 | |
2 | Urugwaj | 3 | 2 | 0 | 1 | 11 | 3 | +8 | 6 | |
3 | Nigeria | 3 | 1 | 0 | 2 | 7 | 6 | +1 | 3 | |
4 | Tahiti | 3 | 0 | 0 | 3 | 1 | 24 | -23 | 0 |
W półfinale „La Roja” zmierzyła się z Włochami, gdzie po dziewięćdziesięciu minutach utrzymywał się wynik 0:0 i zwycięzcę wyłoniła seria rzutów karnych, w której Hiszpania wygrała 7:6. Jedenastki dla Hiszpanów wykonali: Xavi, Andrés Iniesta, Gerard Piqué, Sergio Ramos, Juan Mata, Sergio Busquets oraz Jesús Navas. W finale Hiszpanie zmierzyli się z reprezentacją Brazylii. Na Maracanie ulegli Canarinhos 0:3, co było wielkim zaskoczeniem. La Furia Roja otrzymała nagrodę FIFA Fair Play Trophy. Fernando Torres zdobył Złotego Buta, a Andrés Iniesta Srebrną Piłkę.
Brazylia | 3:0 | Hiszpania | Maracanã, Rio de Janeiro Widzów: 73 531 Sędzia: Björn Kuipers | |
Fred 2', 47' Neymar 44' |
(2:0) Raport |
| ||
Júlio César – Dani Alves, Thiago Silva (kapitan), David Luiz, Marcelo – Paulinho (88' Hernanes), Luiz Gustavo, Oscar – Hulk (73' Jádson), Fred (80' Jô), Neymar
trener: Luiz Felipe Scolari |
Iker Casillas (kapitan) – Álvaro Arbeloa (46' César Azpilicueta), Gerard Piqué, Sergio Ramos, Jordi Alba – Juan Mata (52' Jesús Navas), Sergio Busquets, Xavi – Andrés Iniesta, Fernando Torres (59' David Villa), Pedro Rodríguez
trener: Vicente del Bosque |
Na mundialu w Brazylii Hiszpanie ulokowali się w grupie B razem z Holandią, Chile i Australią. Po zwycięstwie z Australią 3:0 po golach Davida Villi, Fernando i Juana Maty, ponieśli oni dwie porażki (z Chile 0:2 i Holandią 1:5), co skutkowało ich odpadnięciem z turnieju po fazie grupowej.
Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 27 | 10 | 9 | 0 | 1 | 23 | 3 | +20 |
Słowacja | 22 | 10 | 7 | 1 | 2 | 17 | 8 | +9 |
Ukraina | 19 | 10 | 6 | 1 | 3 | 14 | 4 | +10 |
Białoruś | 11 | 10 | 3 | 2 | 5 | 8 | 14 | -6 |
Luksemburg | 4 | 10 | 1 | 1 | 8 | 6 | 27 | -21 |
Macedonia Północna | 4 | 10 | 1 | 1 | 8 | 6 | 18 | -12 |
Reprezentacja Hiszpanii w eliminacjach do Euro 2016 grała w grupie C razem ze Słowacją, Ukrainą, Białorusią, Luksemburgiem i Macedonią. Zajęła w niej pierwsze miejsce z dorobkiem dwudziestu siedmiu punktów po dziewięciu zwycięstwach i jednej porażce w dziesięciu meczach. Awansowała tym samym bezpośrednio do turnieju głównego.
Na turnieju we Francji Hiszpanie znaleźli się w grupie D, razem z Chorwacją, Turcją i Czechami. Po dwóch zwycięstwach (1:0 z Czechami i 3:0 z Turcją), oraz jednej porażce (z Chorwacją 1:2), awansowali oni do 1/8 finału. Ich rywalem w tej fazie była reprezentacja Włoch. Hiszpanie przegrali to spotkanie 0:2 i zakończyli tym samym swój udział w turnieju. Po tych mistrzostwach Vicente del Bosque zrezygnował z funkcji trenera reprezentacji[4]. Jego następcą na tym stanowisku został Julen Lopetegui.
Hiszpanie w eliminacjach do rosyjskiego czempionatu grali w grupie G razem z Włochami, Albanią, Izraelem, Macedonią i Liechtensteinem. Wygrywając dziewięć spotkań, i notując jeden remis z dwudziestoma ośmioma punktami w 10 meczach uzyskali bezpośredni awans do turnieju głównego.
Dwa dni przed rozpoczęciem zmagań La Furia Roja w Rosji Julen Lopetegui przestał być selekcjonerem reprezentacji (mimo obowiązującego do 2020 roku kontraktu) po tym jak został trenerem Realu Madryt. Na tym stanowisku zastąpił go (na czas mistrzostw) Fernando Hierro[5]. Na mundialu 2018 Hiszpania grała w grupie B razem z Portugalią, Marokiem, oraz Iranem. Po remisie 3:3 z Portugalczykami w pierwszym meczu, przyszło skromne zwycięstwo 1:0 z Iranem, oraz remis 2:2 z Marokiem. Pozwoliło to ostatecznie Hiszpanom zająć pierwsze miejsce w grupie i awansować do 1/8 finału. W tej fazie turnieju rywalem Iberyjczyków była reprezentacja Rosji. Hiszpania przegrała jednak ten mecz po serii rzutów karnych 3:4 (po 90 minutach i dogrywce 1:1) i odpadła z turnieju. Po tym turnieju Fernando Hierro zrezygnował z funkcji selekcjonera reprezentacji Hiszpanii. Na tym stanowisku zastąpił go Luis Enrique[6].
Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 5 | 3 | 1 | 2 | 0 | 6 | 5 | +1 |
Portugalia | 5 | 3 | 1 | 2 | 0 | 5 | 4 | +1 |
Iran | 4 | 3 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 0 |
Maroko | 1 | 3 | 0 | 1 | 2 | 2 | 4 | -2 |
24 osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbywają się w dniach 11 czerwca 2021–11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.
Nr | Imię i nazwisko |
Data urodzenia |
Występy | Gole | Klub |
---|---|---|---|---|---|
Bramkarze | |||||
1 | David de Gea | 7 listopada 1990 | 45 | 0 | Manchester United |
13 | Robert Sánchez | 18 listopada 1997 | 0 | 0 | Brighton & Hove Albion |
23 | Unai Simón | 11 czerwca 1997 | 9 | 0 | Athletic Bilbao |
Obrońcy | |||||
2 | César Azpilicueta | 28 sierpnia 1989 | 25 | 0 | Chelsea |
3 | Diego Llorente | 16 sierpnia 1993 | 8 | 0 | Leeds United |
4 | Pau Torres | 16 stycznia 1997 | 10 | 1 | Villarreal |
12 | Eric García | 9 stycznia 2001 | 8 | 0 | Manchester City |
14 | José Gayà | 25 maja 1995 | 14 | 2 | Valencia |
18 | Jordi Alba | 21 marca 1989 | 74 | 8 | Barcelona |
24 | Aymeric Laporte | 27 maja 1994 | 3 | 0 | Manchester City |
Pomocnicy | |||||
5 | Sergio Busquets | 16 lipca 1988 | 123 | 2 | Barcelona |
6 | Marcos Llorente | 30 stycznia 1995 | 7 | 0 | Atlético Madryt |
8 | Koke | 8 stycznia 1992 | 52 | 0 | Atlético Madryt |
10 | Thiago Alcântara | 11 kwietnia 1991 | 43 | 2 | Liverpool |
16 | Rodri | 22 czerwca 1996 | 22 | 1 | Manchester City |
17 | Fabián Ruiz | 3 kwietnia 1996 | 14 | 1 | SSC Napoli |
19 | Dani Olmo | 7 maja 1998 | 13 | 3 | RB Lipsk |
22 | Pablo Sarabia | 11 maja 1992 | 6 | 1 | Paris Saint-Germain |
26 | Pedri | 25 listopada 2002 | 6 | 0 | FC Barcelona |
Napastnicy | |||||
7 | Álvaro Morata | 23 października 1992 | 42 | 20 | Juventus |
9 | Gerard Moreno | 21 kwietnia 1997 | 13 | 5 | Villarreal |
11 | Ferran Torres | 29 lutego 2000 | 13 | 6 | Manchester City |
20 | Adama Traoré | 25 stycznia 1996 | 5 | 0 | Wolverhampton Wanderers |
21 | Mikel Oyarzabal | 21 kwietnia 1997 | 15 | 4 | Real Sociedad |
Najwięcej występów w kadrzeStan na 6 lipca 2021
|
Najwięcej goli w kadrzeStan na 6 lipca 2021
|
Artykuł Reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej mężczyzn w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-07-16 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=71017