Po II wojnie światowej, Republika Federalna Niemiec i Niemiecka Republika Demokratyczna były zobowiązane zapłacić reparacje wojenne krajom alianckim.
Podstawy powojennej polityki mocarstw m.in. dotyczące procesu dochodzenia przez poszczególne państwa roszczeń odszkodowawczych od Niemiec za straty materialne i osobowe wywołane II wojną światową były wypracowane w latach 1945–1953 podczas następujących spotkań[1]:
W wyniku nazistowskiej okupacji niemieckiej znaczna część Grecji doznała ogromnych zniszczeń w przemyśle (80% przemysłu zostało zniszczone), infrastrukturze (28% zniszczeń), portach, drogach, liniach kolejowych i mostach (90%), lasach i inne zasoby naturalne (25%)[2][3][4] i utratą życia (7,02–11,17% jej obywateli)[5][6]. Nazistowski reżim okupacyjny zmusił Grecję do ponoszenia kosztów okupacji kraju oraz zapewnienia niezbędnych surowców i żywności dla sił okupacyjnych, doprowadzając do klęski głodu. Ponadto w 1942 r. Grecki bank centralny został zmuszony przez okupujący reżim nazistowski do pożyczenia 476 milionów marek z odsetkami 0% do nazistowskich Niemiec.
Po wojnie, w 1960 roku, Grecja przyjęła 115 milionów marek z Republiki Federalnej Niemiec jako rekompensatę za zbrodnie nazistowskie. Niemniej jednak, dawne greckie rządy podkreśliły, że jest to jedynie zaliczka, a nie pełne odszkodowanie[7]. W 1990 roku, tuż przed zjednoczeniem Niemiec, Niemcy Zachodnie i NRD podpisały traktat dwa plus cztery z byłymi państwami alianckimi: Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią, Francją i Związkiem Radzieckim, ale nie z Grecją. Od tego czasu Niemcy jednostronnie nalegają, aby wszystkie sprawy dotyczące II wojny światowej, w tym dalsze reparacje wobec Grecji, zostały zamknięte. W dniu 8 lutego 2015 r. grecki premier Aleksis Tsipras zażądał od Niemiec całkowitej reparacji wobec Grecji. W dniu 6 kwietnia 2015 r.[8] Grecja wyceniła odszkodowania za wojnę na równowartość 279 miliardów euro. Niemcy odpowiedziały, że kwestia reparacji została rozwiązana w 1990 r.[9]
Niemcy Zachodnie wypłaciły odszkodowania na rzecz Izraela i Światowego Kongresu Żydów za skonfiskowane dobra żydowskie na podstawie ustaw norymberskich, pracę przymusową i prześladowania. Jednakże nie wypłacono odszkodowań za zabitych Żydów podczas Holokaustu.
W wyniku agresji nazistowskich Niemiec, znaczna część Polski została poddana ogromnemu zniszczeniu. 62% przemysłu zostało zniszczone, infrastruktury – 85%, życie w czasie wojny straciło około 16,7% mieszkańców. Rekompensaty materialne poniesione przez Niemcy zostały oszacowane na około 1,5 miliarda euro według wartości z 2006 roku.
23 sierpnia 1953 r. rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pod naciskiem Związku Radzieckiego ogłosił, że jednostronnie zrzeknie się prawa do reparacji wojennych od NRD z dniem 1 stycznia 1954 r., z wyjątkiem reparacji za nazistowski ucisk i okrucieństwa. Niemcy Wschodnie musiały z kolei zaakceptować granicę na Odrze i Nysie Łużyckiej, co powodowało przekazanie około 1/4 Niemiec w granicach z 1937 r. (patrz byłe wschodnie tereny Niemiec) Polsce i ZSRR. Niemcy Zachodnie nie wypłacały zadośćuczynienia nie-Żydom za szkody wyrządzone w Polsce. Umowa Gierek-Schmidt podpisana w 1975 r. w Warszawie przewidywała, że zostanie wypłacone 1,3 mld DM Polakom, którzy podczas okupacji niemieckiej wpłacali do niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych bez pobierania emerytury[6].
Po zjednoczeniu Niemiec w 1990 r. Polska ponownie zażądała reparacji, w związku z roszczeniami zgłoszonymi przez niemieckie organizacje wypędzonych żądającymi odszkodowań za mienie i grunty przejęte przez państwo polskie. W 1992 r. została założona przez rządy Polski i Niemiec Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”, w wyniku czego Niemcy zapłacili polskim osobom ok. 4,7 mld zł. Wśród polskich ekspertów prawa międzynarodowego trwa debata, czy Polska ma prawo żądać odszkodowań wojennych, a niektórzy twierdzą, że deklaracja z 1953 r. nie była legalna[7].
Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii otrzymała 36 mln USD w postaci sprzętu przemysłowego ze zdemontowanych niemieckich fabryk. Niemcy Zachodnie zapłaciły również 8 milionów niemieckich marek reparacji za wymuszone ludzkie eksperymenty na obywatelach Jugosławii.
Zgodnie z konferencją w Jałcie, żadne odszkodowania dla państw alianckich nie będą wypłacane w pieniądzach. Zamiast tego znaczna część wartości reparacji składała się z niemieckich aktywów przemysłowych, a także z pracy przymusowej w ZSRR.
Polska i Związek Radziecki anektowały niemieckie terytoria na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej. Tereny te zostały włączone odpowiednio do Polski i Związku Radzieckiego oraz zasiedlone obywatelami tych państw. W przypadku Polski większość osadników to ludzie wysiedleni z ziem wschodnich Polski, zaanektowanych przez Związek Radziecki.
Francja kontrolowała Protektorat Saary w latach 1947–1956, zamierzając wykorzystać swoje złoża węgla i ewentualnie trwale przyłączyć region do Francji. Te same kopalnie znajdowały się pod kontrolą Francji od końca I wojny światowej do 1935 r. Po ogłoszeniu plebiscytu Francja musiała zrzec się kontroli nad regionem Saary 1 stycznia 1957 r., jednak nadal wydobywała węgiel z okolicznych kopalni do 1981 r.
Holandia anektowała w 1949 r. około 69 km² terytorium Niemiec, z których prawie wszystkie zostały zwrócone rządowi RFN w 1957 r. zgodnie z traktatem holendersko-niemieckim zawartym w Hadze w dniu 8 kwietnia 1960 r. Niemcy zachodnie zgodziły się wypłacić Holandii kwotę 280 milionów niemieckich marek w rekompensacie za zwrot.
Na początku okupacji alianci zaczęli demontować resztki niemieckiego przemysłu. Alianci zachodni porzucili ten plan na korzyść Planu Marshalla.
Alianci skonfiskowali znaczące wartości niemieckich patentów i praw autorskich.
Artykuł Reparacje od Niemiec po II wojnie światowej w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-09-12 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=4311792