Rafael Nadal

Rafael Nadal
Ilustracja
Rafael Nadal (2019)
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1986
Manacor

Wzrost

185 cm

Gra

leworęczny, oburęczny backhand

Status profesjonalny

2001

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Toni Nadal (2001–2017)[1]
Francisco Roig (2005–)[2]
Carlos Moyá (2016–)[3]
Marc López (2021–)[4]

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

92

Najwyżej w rankingu

1 (18 sierpnia 2008)

Australian Open

W (2009, 2022)

Roland Garros

W (2005–2008, 2010–2014, 2017–2020, 2022)

Wimbledon

W (2008, 2010)

US Open

W (2010, 2013, 2017, 2019)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

11

Najwyżej w rankingu

26 (8 sierpnia 2005)

Australian Open

3R (2004, 2005)

Wimbledon

2R (2005)

US Open

SF (2004)

podpis
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania
Igrzyska olimpijskie
złoto Pekin 2008 tenis ziemny
(gra pojedyncza)
złoto Rio de Janeiro 2016 tenis ziemny
(gra podwójna)
Strona internetowa

Rafael Nadal Parera (ur. 3 czerwca 1986 w Manacor) – hiszpański tenisista, uważany za jednego z najwybitniejszych zawodników w historii dyscypliny[5][6][7]. Największe sukcesy odnosi na kortach ziemnych, a liczni eksperci skłaniają się do uznania go za najlepszego zawodnika w historii specjalizującego się w grze na tej nawierzchni[8][9][10]. Nadal jest zwycięzcą 22 turniejów wielkoszlemowych: French Open 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019, 2020 i 2022; Wimbledonu 2008 i 2010; Australian Open 2009 i 2022 oraz US Open 2010, 2013, 2017 i 2019, a także finalistą Wimbledonu w latach 2006, 2007 i 2011; US Open 2011 oraz Australian Open w latach 2012, 2014, 2017 i 2019. Hiszpan jest także mistrzem olimpijskim z Pekinu (2008) w grze pojedynczej i z Rio de Janeiro (2016) w grze podwójnej oraz zwycięzcą 36 turniejów z cyklu ATP Tour Masters 1000. Zwyciężając w US Open 2010, skompletował Karierowego Wielkiego Szlema (jako czwarty zawodnik w erze open) i Karierowego Złotego Wielkiego Szlema (jako drugi zawodnik w erze open; po Andre Agassim). Wchodził także w skład reprezentacji Hiszpanii, która w latach 2004, 2009, 2011 oraz 2019 zdobyła Puchar Davisa.

Zanim 18 sierpnia 2008 objął prowadzenie w rankingu, przez rekordowe 160 kolejnych tygodni zajmował drugą lokatę, za Rogerem Federerem[11]. Przewodnictwo utrzymał do 5 lipca 2009, kiedy to pozycję lidera odzyskał Federer. Nadal powrócił na pierwsze miejsce w rankingu 7 czerwca 2010, gdy po raz piąty zwyciężył we French Open. 4 lipca 2011 roku, po przegranym finale Wimbledonu z Novakiem Đokoviciem, Hiszpan utracił prowadzenie na rzecz serbskiego tenisisty[12]. Ponownie powrócił na pozycję lidera rankingu 7 października 2013, po dotarciu do finału w Pekinie, w którym przegrał z ustępującym liderem Novakiem Đokoviciem. Przewodził stawce tenisistów do 6 lipca 2014, gdy Serb wygrał finał Wimbledonu. Kolejny raz na czele rankingu znalazł się 21 sierpnia 2017 i pozostał na nim do 18 lutego 2018, gdy zastąpił go Federer. Po sześciu tygodniach, 2 kwietnia 2018 zamienili się ze Szwajcarem zajmowanymi pozycjami. 5 listopada 2018 Nadala na prowadzeniu w rankingu zmienił Novak Đoković.

Dzieciństwo i młodość

Rafael Nadal Parera urodził się w 3 czerwca 1986 roku w Manacor na Majorce, w wielopokoleniowej rodzinie[13][14]. Jest synem właściciela dużej firmy produkującej okna, Sebastiána Nadala i Any Maríi Parery[13][14]. Ma młodszą siostrę Maríę Isabel. Jego wujkiem jest Miguel Ángel Nadal, niegdyś znany piłkarz grający w FC Barcelonie i RCD Mallorce, a także w reprezentacji Hiszpanii, z którą wystąpił na trzech piłkarskich mistrzostwach świata[14]. Za sprawą innego wujka, Toniego Nadala, Rafael w wieku 3 lat zaczął uprawiać tenis – Toni przez wiele lat był przy tym jego trenerem[14]. W wieku 8 lat Nadal wygrał turniej tenisowy dzieci do lat 12. Przekonało to Toniego Nadala do położenia większego nacisku na trening tenisowy swojego krewnego, który był też obiecującym piłkarzem[15]. W tym momencie zaczął także grać leworęcznym forhendem, co dawało mu naturalną przewagę nad zawodnikami praworęcznymi (wcześniej Nadal z obu stron wyprowadzał uderzenia oburącz)[15]. Mając 12 lat, wygrywał w swojej kategorii wiekowej turnieje tenisowe w Hiszpanii i za granicą, trenując równocześnie piłkę nożną[15]. Ostatecznie ojciec Nadala kazał mu dokonać wyboru między tenisem a piłką nożną, gdyż uprawianie obu sportów jednocześnie nie dawało się pogodzić ze szkołą. Hiszpan wybrał tenis i natychmiast zaprzestał treningów piłkarskich[15].

Gdy miał 14 lat, Hiszpański Związek Tenisowy nalegał, by Nadal opuścił rodzinną Majorkę i kontynuował treningi w Barcelonie. Rodzice Hiszpana postanowili jednak, w trosce o jego wykształcenie, że pozostanie on w domu. Także trenujący go wujek Toni uważał, że nie musi opuszczać Majorki i może osiągnąć najwyższe cele, trenując w domu[16]. W maju 2001 roku pokonał byłego mistrza Wimbledonu Pata Casha w pokazowym meczu rozegranym na nawierzchni ceglanej. Po tym spotkaniu Nadal postanowił rozpocząć karierę profesjonalną[17].

Kariera

Debiut i lata 2001–2004

Rafael Nadal uzyskał status profesjonalny w 2001 roku. W kwietniu 2002 roku jako piętnastolatek wygrał swój pierwszy mecz w imprezie rangi ATP World Tour. Będąc 762. w rankingu ATP, pokonał podczas imprezy na Majorce Ramóna Delgado, stając się dziewiątym graczem w erze open, który wygrał swój pierwszy zawodowy pojedynek przed 16. urodzinami[18]. W całym sezonie zwyciężył w sześciu imprezach rangi Futures i zakończył go w czołowej dwusetce rankingu[12][19].

Pierwsze sukcesy w turniejach rangi ATP World Tour zaczął w odnosić w 2003 roku. W turniejach na nawierzchni ziemnej pokonał utytułowanych rodaków: Carlosa Moyę (w Hamburgu) i Alberta Costę (w Monte Carlo). W swoim debiucie na trawiastych kortach Wimbledonu Nadal doszedł do trzeciej rundy, stając się najmłodszym zawodnikiem od czasów Borisa Beckera, który tego dokonał[20]. W lipcu po raz pierwszy awansował do ćwierćfinału turnieju cyklu ATP World Tour (w Båstad), a dwa tygodnie później do półfinału (w Umag). Grając w parze z Alexem Lópezem Móronem, wygrał tam rywalizację deblistów[21]. W całym sezonie Nadal wygrał dwie imprezy z cyklu ATP Challenger Tour i zakończył go w czołowej pięćdziesiątce rankingu[12]. Otrzymał także nagrodę ATP Newcomer of Year[22].

W styczniu 2004 roku Nadal dotarł po raz pierwszy do finału imprezy rangi ATP World Tour (w Auckland), gdzie uległ Dominikowi Hrbatemu w stosunku 6:4, 2:6, 5:7. Podczas debiutu w wielkoszlemowym Australian Open doszedł do trzeciej rundy, gdzie nie sprostał reprezentantowi gospodarzy Lleytonowi Hewittowi. W marcu podczas imprezy z cyklu ATP Masters Series w Miami po raz pierwszy spotkał się z Rogerem Federerem. Hiszpan pokonał lidera rankingu 6:3, 6:3. Z powodu kontuzji kostki zmuszony był pauzować przez większość sezonu na kortach ceglanych, w szczególności nie wystąpił w wielkoszlemowym French Open. Zrezygnował także ze startu w Wimbledonie[17]. W sierpniu wygrał swój pierwszy turniej w grze pojedynczej. W finale imprezy w Sopocie pokonał José Acasuso wynikiem 6:3, 6:4[23]. Podczas debiutu w US Open dotarł do drugiej rundy, w której uległ wiceliderowi rankingu, Andy’emu Roddickowi.

W 2004 roku Nadal przyczynił się do triumfu Hiszpanii w rywalizacji o Puchar Davisa – w pierwszej rundzie, w decydującym pojedynku meczu z Czechami wygrał z Radkiem Štěpánkiem. W drugiej rundzie, w meczu z Francuzami, pokonał Arnaud Clémenta oraz, w parze z Tommym Robredo, duet Arnaud Clément – Michaël Llodra. W grudniowym finale zdobył punkt w grze pojedynczej, pokonując Andy’ego Roddicka. Wraz z wygraną Hiszpanii w tych rozgrywkach Nadal stał się najmłodszym zawodnikiem w historii wchodzącym w skład zwycięskiej drużyny[18]. Sezon zakończył na 51. miejscu w rankingu[12].

Sezon 2005

Toni Nadal – wuj i trener Rafaela Nadala

W Australian Open doszedł do czwartej rundy, gdzie uległ późniejszemu finaliście Lleytonowi Hewittowi. W lutym zwyciężył w dwóch imprezach na kortach ceglanych. W finale turnieju w Costa do Sauípe pokonał 6:0, 6:7(2), 6:1 Alberto Martína, zaś tydzień później w Acapulco pokonał w finale Alberta Montañésa w stosunku 6:1, 6:1[24]. W marcu podczas turnieju w Miami Nadal osiągnął pierwszy w karierze finał imprezy z prestiżowego cyklu ATP Masters Series, w którym zmierzył się z Rogerem Federerem. Mimo wygrania dwóch pierwszych setów Hiszpan ostatecznie uległ Szwajcarowi 6:2, 7:6(4), 6:7(5), 3:6, 1:6, jednak występy w tamtym okresie są uważane za przełomowe w jego karierze[25].

Nadal zdominował sezon na kortach ceglanych. Wygrał 24 spotkania z rzędu, bijąc rekord kolejnych zwycięstw odniesionych przez nastolatka, który należał do Andre Agassiego[26]. W pierwszej połowie kwietnia wygrał w Monte Carlo swój pierwszy turniej rangi ATP Masters Series, pokonując w finale 6:3, 6:1, 0:6, 7:5 finalistę poprzedniego French Open Guillermo Corię. Tydzień później Nadal był najlepszy w Barcelonie, gdzie w finale wygrał z Juanem Carlosem Ferrero. Po zwycięstwie w stolicy Katalonii hiszpański tenisista po raz pierwszy w karierze awansował do czołowej dziesiątki rankingu, dokonując tego jako najmłodszy zawodnik w erze open[27]. Następnie Hiszpan zwyciężył na kortach Foro Italico w Rzymie, ponownie pokonując w finale Guillermo Corię[24].

Podczas French Open Nadal wygrał pierwsze pięć spotkań, tracąc jednego seta i pokonując po drodze m.in. Richarda Gasqueta i Davida Ferrera. W półfinale zmierzył się trzeci raz w karierze z liderem rankingu Rogerem Federerem. Hiszpan zwyciężył w czterech setach, 6:3, 4:6, 6:4, 6:3. Dwa dni później pokonał w finale Mariano Puertę 6:7(6), 6:3, 6:1, 7:5 i zdobył pierwszy w karierze tytuł wielkoszlemowy. Jako drugi zawodnik w historii wygrał French Open w swoim debiucie (w 1982 dokonał tego Mats Wilander)[28]. Został także najmłodszym od czasów Michaela Changa zwycięzcą paryskiej imprezy oraz pierwszym nastolatkiem od czasów Pete’a Samprasa, który zwyciężył w imprezie tej rangi[18][26].

Passa kolejnych zwycięstw została przerwana trzy dni później, kiedy to Nadal uległ Alexandrowi Waske w pierwszej rundzie imprezy w Halle, rozgrywanej na kortach trawiastych[29]. W wielkoszlemowym Wimbledonie dotarł do drugiej rundy, gdzie przegrał z Gilles’em Müllerem. Po porażce we wczesnej fazie londyńskiej imprezy Hiszpan wygrał dwie imprezy na kortach ceglanych: w Båstad oraz w Stuttgarcie.

Cykl imprez w Ameryce Północnej rozpoczął od kolejnego sukcesu – po raz pierwszy w karierze zwyciężył w imprezie rozgrywanej na nawierzchni twardej. W finale imprezy z cyklu ATP Masters Series w Montrealu pokonał Andre Agassiego wynikiem 6:3, 4:6, 6:2[24]. Po tym zwycięstwie Nadal awansował na 2. miejsce w rankingu, które zajmował następnie przez ponad 3 kolejne lata[12]. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Cincinnati uległ w pierwszej rundzie Tomášowi Berdychowi. Jest to jedyna impreza rangi ATP Masters Series, w której Nadal nigdy nie dotarł do finału. Podczas wielkoszlemowego US Open Hiszpan dotarł do trzeciej rundy, gdzie w czterech setach przegrał z Jamesem Blakiem.

We wrześniu zwyciężył w imprezie w Pekinie, pokonując w finale Guillermo Corię w stosunku 5:7, 6:1, 6:2 oraz wystąpił w Pucharze Davisa wygrywając oba pojedynki singlowe i przegrywając jeden deblowy. W październiku po raz pierwszy zwyciężył w turnieju halowym: w finale imprezy ATP Masters Series w Madrycie pokonał w pięciu setach Ivana Ljubičicia[24]. Z powodu kontuzji stopy Hiszpan nie wystąpił w kończącym sezon turnieju Tennis Masters Cup[30].

W 2005 roku Nadal wygrał 11 turniejów (8 na mączce, 3 na nawierzchni twardej), tyle samo co Roger Federer. Pobił tym samym rekord ustanowiony w 1983 roku przez Matsa Wilandera w liczbie wygranych turniejów w sezonie przez nastolatka[31]. W całym sezonie Hiszpan wygrał 79 spotkań, więcej wygrał tylko Roger Federer – 81. Nadal zdobył ponadto nagrodę Golden Bagel Award, przyznawaną corocznie zawodnikowi, który wygrał w sezonie najwięcej setów w stosunku 6:0, oraz wyróżnienie ATP Most Improved Player of Year[22][32].

Sezon 2006

Nadal i Federer podczas finału Wimbledonu, 2006

Z powodu kontuzji stopy, która wykluczyła go także z udziału w kończącym poprzedni sezon Masters Cup, Nadal nie wystąpił w Australian Open[33]. W pierwszym starcie po powrocie, w halowym turnieju w Marsylii, dotarł do półfinału. Dwa tygodnie później zwyciężył w turnieju w Dubaju, gdzie pokonał w finale Federera 2:6, 6:4, 6:4. Była to pierwsza porażka Szwajcara w sezonie, a oprócz Nadala w 2006 roku Federera pokonał tylko Andy Murray[34]. Na zakończenie wiosennego cyklu imprez na kortach twardych Hiszpan dotarł do półfinału imprezy w Indian Wells, gdzie przegrał z Jamesem Blakiem, oraz do drugiej rundy turnieju w Miami[35].

Podczas europejskiego sezonu na kortach ziemnych Nadal odniósł 24 kolejne zwycięstwa. W finale turnieju rangi ATP Masters Series w Monte Carlo pokonał 6:2, 6:7(2), 6:3, 7:6(5) Rogera Federera. Tydzień później zwyciężył w Barcelonie, pokonując w finale Tommy’ego Robredo. Po tygodniowej przerwie obronił tytuł na rzymskich kortach Foro Italico. W finale ponownie spotkał się z Federerem. Ostatecznie po ponad pięciogodzinnej walce Hiszpan zwyciężył 6:7, 7:6(5), 6:4, 2:6, 7:6(5), broniąc w ostatnim secie dwóch piłek meczowych[36][37]. Zdobywając 16. tytuł ATP w karierze, wyrównał rekord Björna Borga pod względem liczby wygranych turniejów przez nastolatka[38]. Z powodu wyczerpania tym spotkaniem obaj wycofali się z odbywających się tydzień później zawodów w Hamburgu[39].

Wygrywając spotkanie w pierwszej rundzie French Open, Nadal pobił rekord Guillermo Vilasa 53 kolejnych zwycięstw na nawierzchni ziemnej[40]. Hiszpan doszedł po raz drugi z rzędu do finału paryskiej imprezy, pokonując po drodze m.in. Lleytona Hewitta, Novak Đokovicia oraz Ivana Ljubičicia. W finale zmierzył się po raz czwarty w sezonie z Federerem i wygrał w stosunku 1:6, 6:1, 6:4, 7:6(4), stając się pierwszym zawodnikiem w historii, który pokonał Szwajcara w finale imprezy wielkoszlemowej[35][36]. Nadal przez drugi rok z rzędu pozostał niepokonany na kortach ziemnych.

Nadal po zwycięstwie we French Open, 2006

Sezon na kortach trawiastych rozpoczął od imprezy w londyńskim Queen’s Club, gdzie poddał ćwierćfinałowe spotkanie z Lleytonem Hewittem z powodu kontuzji ramienia, przerywając zarazem passę 26 wygranych z rzędu spotkań[41]. W wielkoszlemowym Wimbledonie Hiszpan był rozstawiony z numerem 2, jednak już w drugiej rundzie o mało nie doszło do niespodzianki. W meczu z notowanym na 237. miejscu Robertem Kendrickiem Nadal przegrał pierwsze dwa sety 6:7(4), 3:6, a w trzecim przy stanie 4:5 i przy podaniu Hiszpana Kendrick był o dwie piłki od zwycięstwa. Ostatecznie jednak Nadal utrzymał podanie i wygrał całe spotkanie w stosunku 6:7(4), 3:6, 7:6(2), 7:5, 6:4[42]. W trzeciej rundzie pokonał byłego mistrza imprezy – Andre Agassiego, dla którego było to pożegnanie z londyńskimi kortami (karierę zakończył podczas US Open). Hiszpan wygrał także następne trzy spotkania i po raz pierwszym osiągnął finał imprezy na kortach trawiastych. W ostatnim pojedynku spotkał się po raz piąty w sezonie z Federerem, uległ mu jednak 0:6, 6:7(5), 7:6(2), 3:6[35].

Występ w US Open Series rozpoczął od turnieju w Toronto, gdzie doszedł do trzeciej rundy. Tydzień później odpadł w ćwierćfinale imprezy w Cincinnati. Podczas US Open doszedł do ćwierćfinału, gdzie przegrał w czterech setach z Michaiłem Jużnym[35].

Do końca sezonu Hiszpan wystąpił tylko w trzech imprezach. W turnieju w Sztokholmie sensacyjnie uległ notowanemu pod koniec siódmej setki Joachimowi Johanssonowi[43]. Następnie nie obronił tytułu w halowej imprezie w Madrycie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. W debiucie w kończącym sezon Tennis Masters Cup przegrał pierwsze spotkanie w fazie grupowej z Jamesem Blakiem, jednak pokonał następnie Nikołaja Dawydienkę i Tommy’ego Robredo i awansował z drugiego miejsca do półfinału, w którym spotkał się po raz szósty w sezonie z Rogerem Federerem. Szwajcar wygrał 6:4, 7:5, odnosząc trzecie zwycięstwo w karierze nad Nadalem[35].

Sezon 2007

Nadal podczas turnieju w Monte Carlo, 2007

Sezon 2007 Nadal rozpoczął od występów w Madrasie, gdzie przegrał w dwóch setach z Xavierem Malisse, oraz w Sydney, gdzie w pierwszej rundzie poddał spotkanie z Chrisem Guccione. W wielkoszlemowym Australian Open dotarł do ćwierćfinału, gdzie uległ późniejszemu finaliście, Fernando Gonzálezowi 2:6, 4:6, 3:6. W lutym wystąpił w Dubaju, jednak w ćwierćfinale przegrał z Michaiłem Jużnym[44].

Po prawie 9 miesiącach bez wygranego turnieju Nadal zdobył tytuł w zawodach w Indian Wells. W drodze do finału pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero oraz Andy’ego Roddicka. W finale zaś w dwóch setach wygrał z Novakiem Đokoviciem. Tydzień później, podczas imprezy w Miami dotarł do ćwierćfinału, gdzie ponownie spotkał się z Đokoviciem. Serb zrewanżował się za porażkę poniesioną tydzień wcześniej, wygrywając w dwóch setach[44].

Hiszpan ponownie zdominował europejski sezon na kortach ziemnych. Rozpoczął go od obronienia tytułów w Monte Carlo oraz w Barcelonie – w finale turnieju w Monako pokonał w dwóch setach Rogera Federera, zaś w stolicy Katalonii wygrał z Guillermo Cañasem. Następnie zwyciężył na kortach Foro Italico w Rzymie, pokonując w finale Fernando Gonzáleza. Wszystkie te imprezy wygrał po raz trzeci z rzędu. W przerwie pomiędzy turniejami w Barcelonie i Rzymie, Nadal i Federer rozegrali na Majorce mecz pokazowy określany mianem „bitwy nawierzchni”. Spotkanie było toczone w nietypowych warunkach, gdyż po jednej stronie siatki nawierzchnią była ceglana mączka, zaś po drugiej kort był trawiasty[45].

Nadal serwujący podczas US Open, 2007

Tydzień po imprezie w Rzymie Nadal dotarł do finału turnieju w Hamburgu, w którym ponownie zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar wygrał w trzech setach i jednocześnie po raz pierwszy w karierze pokonał Nadala na kortach ziemnych. Federer przerwał również trwającą ponad dwa lata passę Hiszpana, który wygrał 81 spotkań z rzędu na nawierzchni ziemnej, ustanawiając nowy rekord ery open[46]. Podczas French Open doszedł bez straty seta do finału, pokonując m.in. Lleytona Hewitta, Carlosa Moyę oraz Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się po raz trzeci w sezonie z Federerem. Mimo zwycięstwa Szwajcara w ich ostatnim spotkaniu za faworyta uważano Hiszpana, który bardzo dobrze prezentował się na paryskich kortach w poprzednich rundach[47]. Mecz ten był także szansą dla Federera, by zostać trzecim w historii zawodnikiem dzierżącym wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe jednocześnie. W decydującym meczu lepszy okazał się Nadal, który wygrał w czterech setach 6:3, 4:6, 6:3, 6:4, stając się drugim zawodnikiem w erze open, który wygrał French Open trzy razy z rzędu[48].

Sezon na kortach trawiastych Hiszpan rozpoczął od występu w londyńskim Queen’s Club, gdzie w ćwierćfinale uległ Nicolasowi Mahutowi. Podczas Wimbledonu Nadal stoczył pięciosetowe pojedynki już w trzeciej i czwartej rundzie – odpowiednio z Robinem Söderlingiem i Michaiłem Jużnym. Następnie pokonał Tomáša Berdycha i Novaka Đokovicia, by w finale po raz drugi zmierzyć się z Rogerem Federerem. Po zaciętym, stojącym na wysokim poziomie meczu lepszy okazał się Szwajcar, który wygrał 7:6(6), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2. Było to jego pierwsze pięciosetowe spotkanie na Wimbledonie od 2001 roku[49]. Mimo kolejnej porażki w londyńskim finale występ Nadala oceniono pozytywnie i zauważono poczyniony przez niego w ciągu roku postęp[50].

W drugiej połowie lipca Nadal wygrał turniej w Stuttgarcie, pokonując w finale w dwóch setach Stanislasa Wawrinkę. W ramach US Open Series wystąpił najpierw w Montrealu, gdzie w półfinale przegrał z Novakiem Đokoviciem, a następnie odpadł w drugiej rundzie turnieju w Cincinnati. W wielkoszlemowym US Open przegrał w czwartej rundzie z Davidem Ferrerem. Po trwającej miesiąc przerwie wystąpił w dwóch turniejach ATP Masters Series: w Madrycie doszedł do ćwierćfinału, zaś w Paryżu dotarł do finału, w którym uległ Davidowi Nalbandianowi[44].

W zamykającej sezon imprezie Tennis Masters Cup w fazie grupowej wygrał z Richardem Gasquetem oraz Novakiem Đokoviciem i przegrał Davidem Ferrerem, co dało mu awans do półfinału, w którym zmierzył się z Federerem. Musiał jednak uznać wyższość Szwajcara, który wygrał 6:4, 6:1[44]. Przyczyny słabych wyników Nadala w drugiej części sezonu upatrywano w odnawiającej się kontuzji stopy, jednak Hiszpan temu zaprzeczył[51].

Sezon 2008

Rafael Nadal podczas Roland Garros, 2008

Sezon 2008 Nadal rozpoczął od występu w Madrasie, gdzie w finale przegrał 0:6, 1:6 z Michaiłem Jużnym. W Australian Open dotarł do półfinału, w którym uległ Jo-Wilfriedowi Tsondze 2:6, 3:6, 2:6[52]. W marcu Hiszpan bronił tytułu w Indian Wells, jednak w ćwierćfinale uległ Novakowi Đokoviciowi. Sezon na kortach twardych zakończył występem w Miami, gdzie osiągnął finał, pokonując m.in. Jamesa Blake’a i Tomáša Berdycha. W decydującym spotkaniu przegrał 4:6, 2:6 z Nikołajem Dawydienką[53].

Cykl turniejów na nawierzchni ziemnej rozpoczął od występu w Monte Carlo, gdzie bronił tytułu. Hiszpan wygrał turniej, pokonując po drodze Davida Ferrera, Nikołaja Dawydienkę, a w finale wynikiem 7:5, 7:5 Rogera Federera. Tydzień później obronił także tytuł w Barcelonie, w finale odnosząc zwycięstwo nad Ferrerem. W obu tych imprezach zwyciężył czwarty raz z rzędu. Nadal wystąpił następnie na kortach w Rzymie, jednak uległ w drugiej rundzie Juanowi Carlosowi Ferrero. Ostatnim turniejem przed French Open, w którym wystąpił, była impreza w Hamburgu. Podobnie jak rok wcześniej dotarł do finału, gdzie zmierzył się z Federerem. Nadal zrewanżował się za poprzednią porażkę i wygrał 7:5, 6:7(3), 6:3[53].

Mimo porażki w Rzymie do French Open Hiszpan przystępował w roli faworyta[54]. Nadal bez straty seta dotarł do finału, pokonując po drodze m.in. Fernando Verdasco, Nicolása Almagro i w półfinale Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się po raz trzeci z rzędu z Rogerem Federerem. Hiszpan pokonał rywala 6:1, 6:3, 6:0 i wygrał French Open po raz czwarty z rzędu[55]. Było to pierwsze spotkanie Szwajcara od 1999 roku, w którym przegrał seta do zera[56]. Wraz z tą wygraną Nadal wyrównał rekord Björna Borga pod względem kolejnych wygranych imprez w Paryżu, a także pod względem wygranych spotkań z rzędu[57]. W całej imprezie Hiszpan nie popełnił także ani jednego podwójnego błędu serwisowego[53].

Nadal w trakcie treningu w Cincinnati, 2008

Tydzień później wystąpił w londyńskim Queen’s Club, gdzie odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo na kortach trawiastych, pokonując w finale Novaka Đokovicia 7:6(5), 7:5. Było to pierwsze zwycięstwo odniesione przez hiszpańskiego tenisistę na tej nawierzchni od czasów Andrésa Gimeno, który w 1972 wygrał turniej w Eastbourne, oraz stał się pierwszym tenisistą, który wygrał w jednym sezonie na kortach Rolanda Garrosa i Queen’s Clubu od czasów Ilie Năstase, który dokonał tego w 1973[58][59].

Występ na trawiastych kortach Wimbledonu rozpoczął od wygranej w trzech setach z Andreasem Beckiem. Następnie w czterech setach pokonał Ernestsa Gulbisa oraz wygrał następne cztery mecze bez straty seta (z Nicolasem Kieferem, Michaiłem Jużnym, Andym Murrayem oraz Rainerem Schüttlerem) i w finale zmierzył się, trzeci rok z rzędu, z Rogerem Federerem[53]. W przeciwieństwie do ich poprzednich spotkań, według niektórych ekspertów, Federer nie był faworytem tego pojedynku – obaj wygrali turnieje poprzedzające Wimbledon i obaj prezentowali wysoką formę we wcześniejszych rundach[60][61][62]. Hiszpan i Szwajcar rozegrali najdłuższy finał w historii Wimbledonu, dwukrotnie przerywany przez opady deszczu. Pierwsze dwa sety Hiszpan wygrał 6:4, 6:4, zaś w trzeciej partii lepszy okazał się Szwajcar, który wygrał ją 7:6(5). W tie-breaku czwartego seta Nadal miał piłkę meczową, jednak po akcji przy siatce został minięty z backhandu przez Federera, który ostatecznie wygrał tę partię 7:6(8). Przy zapadających ciemnościach Nadal zwyciężył w piątym secie 9:7 (w Wimbledonie w decydującym secie nie gra się tie-breaka)[63]. Spotkanie to odbiło się szerokim echem w mediach, które nazwały je „najlepszym finałem w historii”[64][65]. Dziennik „The Guardian” opisał przemianę Nadala, który zmienił się z „króla mączki” we „władcę trawy”, a finałowy pojedynek z Federerem określił mianem „finału finałów”[66]. „The New York Times” napisał, że finał Wimbledonu 2008 to „najwspanialszy mecz ze wszystkich kiedykolwiek rozgrywanych pojedynków tenisowych” a „The Daily Telegraph” określił spotkanie Nadala z Federerem jako „najlepszy finał w historii”[67][68]. Wraz z tym zwycięstwem Nadal przerwał rekordową passę Federera 65 pojedynków wygranych z rzędu na nawierzchni trawiastej oraz po raz pierwszy w karierze wygrał dwa turnieje wielkoszlemowe z rzędu[67].

Letni sezon na kortach twardych rozpoczął od wygranej w imprezie z cyklu US Open Series. W finale turnieju w Toronto pokonał w dwóch setach Nicolasa Kiefera. Następnie osiągnął półfinał turnieju w Cincinnati, ulegając Novakowi Đokoviciowi, który przerwał w ten sposób passę 32 spotkań z rzędu wygranych przez Hiszpana[69]. Mimo porażki Nadal zapewnił sobie zwycięstwo w US Open Series i objęcie prowadzenia w rankingu ATP[70]. Nadal był także najlepszy podczas letnich igrzysk olimpijskich w Pekinie, gdzie w półfinale pokonał Novaka Đokovicia, zaś w finale 6:3, 7:6(2), 6:3 Fernando Gonzáleza, zdobywając złoty medal[71]. Dzień później, po ponad 3 latach od osiągnięcia miejsca nr 2, Hiszpan został liderem rankingu[12]. Podczas US Open po raz pierwszy w karierze był rozstawiony z numerem 1 w turnieju wielkoszlemowym. Przez pierwsze trzy rundy nie stracił seta, jednak w spotkaniu rundy czwartej i w ćwierćfinale potrzebował czterech partii, by pokonać odpowiednio Sama Querreya i Mardy’ego Fisha. W półfinale, przerywanym przez tropikalną burzę, Nadal uległ w czterech setach Andy’emu Murrayowi[72].

W drugiej połowie września Nadal zdobył dwa punkty w grze pojedynczej dla reprezentacji Hiszpanii w rozgrywkach Pucharu Davisa, pokonując Sama Querreya oraz Andy’ego Roddicka. Podczas halowego turnieju w Madrycie osiągnął półfinał, w którym uległ Gilles’owi Simonowi, a dwa tygodnie później w ćwierćfinale rozgrywek w Paryżu z powodu kontuzji kolana poddał spotkanie z Nikołajem Dawydienką[53][73]. Z powodu zapalenia ścięgien w kolanie Hiszpan wycofał się z kończącego sezon Tennis Masters Cup oraz z finału rozgrywek o Puchar Davisa[74].

Sezon 2009

Nadal na Australian Open, 2009
Nadal w Miami, 2009

Sezon 2009 Nadal rozpoczął od występu w Ad-Dausze, gdzie w ćwierćfinale uległ Gaëlowi Monfilsowi, a w trakcie imprezy Hiszpan otrzymał nagrodę 2008 ATP World Tour Champion za zakończenie poprzedniego sezonu na 1. pozycji w rankingu[75]. W tej samej imprezie Nadal w parze z Markiem Lópezem zwyciężył w zawodach gry podwójnej, pokonując w finale liderów rankingu deblistów, parę Daniel NestorNenad Zimonjić[76].

Podczas Australian Open Nadal bez straty seta doszedł do półfinału (pokonując po drodze m.in. Tommy’ego Haasa, Fernanda Gonzáleza i Gilles’a Simona). W półfinale pokonał w pięciu setach po trwającym 5 godzin i 14 minut meczu Fernando Verdasco 6:7(4), 6:4, 7:6(2), 6:7(1), 6:4. Było to zarazem najdłuższe spotkanie w historii Australian Open[77]. W finale hiszpański tenisista spotkał się z Rogerem Federerem. Było to ich 19. spotkanie, ale pierwsze w turnieju wielkoszlemowym rozgrywanym na nawierzchni twardej[78]. Tytuł w Australii zdobył Nadal, który wygrał w pięciu setach 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2, odnosząc szóste zwycięstwo w imprezie tej rangi, lecz pierwsze na kortach twardych. Zwyciężając w Australian Open, Nadal stał się czwartym zawodnikiem w historii, który wygrał turnieje wielkoszlemowe na wszystkich trzech nawierzchniach (po Connorsie, Wilanderze i Agassim) oraz pierwszym zawodnikiem w erze open, który dzierżył na nich trzy tytuły jednocześnie. Został także pierwszym Hiszpanem, który zwyciężył w turnieju wielkoszlemowym rozgrywanym na kortach twardych[79][80][81].

Dwa tygodnie później Nadal wystąpił w halowej imprezie w Rotterdamie, osiągając finał, w którym przegrał w trzech setach z Andym Murrayem. Podczas decydującej partii hiszpański tenisista korzystał z pomocy fizjoterapeuty z powodu problemów ze ścięgnem w prawym kolanie[82]. Uraz ten nie był bezpośrednio związany z przebytym zapaleniem ścięgien, jednak okazał być się na tyle poważny, że Hiszpan wycofał się z turnieju w Dubaju[83]. W marcu Nadal reprezentował Hiszpanię w rozgrywkach Pucharu Davisa, wygrywając oba spotkania w meczu z Serbią (z Tipsareviciem i Đokoviciem). Następnie wystąpił w dwóch imprezach z cyklu Masters Series w Stanach Zjednoczonych. W Indian Wells wygrał 13. turniej tej rangi w karierze. W czwartej rundzie pokonał, po raz pierwszy w karierze, Davida Nalbandiana, broniąc wcześniej pięciu piłek meczowych[84]. W kolejnych meczach wygrał z Juanem Martínem del Potro, Andym Roddickiem i w finale z Andym Murrayem. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Miami doszedł do ćwierćfinału, gdzie przegrał z del Potro[76].

Wiosenny cykl rozgrywek hiszpański tenisista rozpoczął od występu w Monte Carlo, gdzie zwyciężył piąty raz z rzędu, pokonując po drodze m.in. Ivana Ljubičicia i Andy’ego Murraya, a w finale w trzech setach Novaka Đokovicia. Tym samym Hiszpan stał się pierwszym zawodnikiem, który zwyciężał w jednej imprezie cyklu Masters Series przez pięć kolejnych lat[85]. Podczas imprezy odebrał także nagrodę ATP Player of the Year, którą otrzymał za występy w poprzednim sezonie. Nadal obronił następnie tytuł w Barcelonie (tę imprezę wygrał także piąty raz z rzędu), pokonując w finale Davida Ferrera. Tydzień później był najlepszy na rzymskich kortach Foro Italico, gdzie w finale ponownie pokonał Đokovicia. Po zwycięstwie w Rzymie ATP World Tour ogłosiło, że Rafael Nadal został pierwszym tenisistą, który zakwalifikował się do kończącego sezon ATP World Tour Finals[86]. Ostatni turniej na nawierzchni ziemnej przed wielkoszlemowym Rolandem Garrosem Nadal rozegrał w Madrycie. W półfinale kolejny raz spotkał się z Đokoviciem, z którym rozegrał najdłuższe spotkanie w historii turniejów ATP Masters Series grane do dwóch wygranych setów, które ostatecznie wygrał 3:6, 7:6(5), 7:6(9), broniąc w trzeciej partii trzech piłek meczowych[87]. W finale zmierzył się z Federerem, któremu uległ jednak w dwóch setach 4:6, 4:6, ponosząc ze Szwajcarem drugą porażkę na kortach ziemnych[76].

Nadal podczas turnieju w Madrycie, 2009

Mimo porażki w Madrycie Hiszpan przystępował do wielkoszlemowego French Open w roli faworyta[88]. Nadal stanął przed szansą pobicia rekordu Björna Borga czterech kolejnych zwycięstw w paryskiej imprezie[89]. Hiszpański tenisista doszedł bez straty do czwartej rundy, gdzie przegrał 2:6, 7:6(2), 4:6, 6:7(2) z Robinem Söderlingiem, a wynik ten został określony w mediach jako jedna z największych sensacji w historii dyscypliny[89][90][91][92]. Nadal przyznał, że od kilku miesięcy grał z bolącymi kolanami i pod znakiem zapytania stanął jego występ w Wimbledonie[93]. Ostatecznie z powodu zapalenia ścięgien w obu kolanach Hiszpan nie przystąpił do obrony tytułów wywalczonych w londyńskim Queen’s Club oraz na Wimbledonie[94][95]. Z powodu absencji na londyńskich kortach Nadal z dniem 6 lipca 2009 utracił prowadzenie w rankingu ATP na rzecz Federera[96].

Po trwającej ponad 2 miesiące pauzie Hiszpan powrócił na korty podczas imprezy w Montrealu, gdzie bronił wywalczonego rok wcześniej tytułu. Odpadł jednak w ćwierćfinale, przegrywając z Juanem Martínem del Potro. Wraz z tą porażką Nadal spadł na 3. miejsce w rankingu, najniższe od 2005 roku[12]. Tydzień później, podczas zawodów w Cincinnati odpadł w półfinale po porażce z Novakiem Đokoviciem. Podczas wielkoszlemowego US Open dotarł do półfinału, pokonując wcześniej m.in. Richarda Gasqueta, Gaëla Monfilsa i Fernando Gonzáleza, jednak w pojedynku o finał przegrał 2:6, 2:6, 2:6 z późniejszym zwycięzcą zawodów Juanem Martínem del Potro[97].

Po US Open Nadal wycofał się z turnieju w Bangkoku z powodu urazu mięśni brzucha, którego nabawił się podczas imprezy w Nowym Jorku[98]. Podczas kolejnych turniejów w Azji hiszpański tenisista osiągnął półfinał w Pekinie (przegrana z Marinem Čiliciem) oraz finał w Szanghaju (przegrana z Dawydienką). W ostatniej imprezie cyklu Masters Series w sezonie rozgrywanej w Paryżu dotarł do półfinału, gdzie uległ Novakovi Đokoviciovi. W kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals rozgrywanym w Londynie Nadal przegrał wszystkie spotkania grupowe (z Robinem Söderlingiem, Nikołajem Dawydienką i ponownie z Novakiem Đokoviciem), nie wygrywając ani jednego seta[99].

W grudniu Hiszpan wystąpił w rozgrywkach finałowych Pucharu Davisa. Wygrał oba spotkania gry pojedynczej, pokonując kolejno Jana Hájka i Tomáša Berdycha, i po raz drugi w karierze zdobył to trofeum[100].

Sezon 2010

Nadal na Australian Open, 2010
Nadal podczas US Open, 2010

Sezon 2010 Nadal rozpoczął od występu w Ad-Dausze, gdzie osiągnął finał. W decydującym spotkaniu uległ Nikołajowi Dawydience w trzech setach, nie wykorzystując w drugiej partii dwóch piłek meczowych[101]. Podczas wielkoszlemowego Australian Open doszedł do ćwierćfinału, w którym uległ Andy’emu Murrayowi. Przy stanie 3:6, 6:7(2), 0:3 Hiszpan poddał mecz z powodu kontuzji kolana[102]. Z powodu urazu Nadal wycofał się z halowego turnieju w Rotterdamie[103].

Hiszpański tenisista powrócił na korty podczas rozgrywek w Indian Wells, gdzie w półfinale przegrał z Ivanem Ljubičiciem. W tym samym turnieju Nadal (w parze z Markiem Lópezem) wygrał rywalizację deblistów, pokonując w finale parę Daniel Nestor – Nenad Zimonjić. Tydzień później, podczas imprezy w Miami także osiągnął półfinał, w którym lepszy okazał się Andy Roddick[104].

Sezon na kortach ziemnych Nadal rozpoczął od szóstego z rzędu zwycięstwa na kortach w Monte Carlo, poprawiając ustanowiony rok wcześniej rekord pod względem kolejnych zwycięstw w imprezie rangi ATP Masters Series. W drodze do finału pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero i Davida Ferrera, zaś w meczu finałowym wygrał 6:0, 6:1 z Fernando Verdasco. Po zwycięstwie w Monako Hiszpan wycofał się z turnieju w Barcelonie, gdzie wygrał wcześniej pięć razy z rzędu. W tym samym czasie Nadal przeszedł zabieg kolan, mający na celu doleczenie kontuzji, której nabawił się w Australii[105][106]. Pod koniec kwietnia Hiszpan obronił tytuł w Rzymie, gdzie w finale pokonał 7:5, 6:2 Davida Ferrera. Było to jego piąte zwycięstwo na kortach Foro Italico. Nadal był także najlepszy w rozgrywanym dwa tygodnie później turnieju w Madrycie, w finale pokonując Rogera Federera 6:4, 7:6(5)[104]. Wygrywając w Madrycie, hiszpański tenisista odniósł 18. zwycięstwo w imprezie rangi Masters Series, czym pobił rekord należący do Andre Agassiego[107].

Nadal smeczujący w trakcie meczu w Madrycie, 2010

Nadal zakończył występy na kortach ziemnych startem w wielkoszlemowym French Open. Bez straty seta osiągnął finał, pokonując wcześniej m.in. Lleytona Hewitta, Nicolása Almagro oraz Jürgena Melzera. W decydującym spotkaniu Hiszpan zmierzył się z Robinem Söderlingiem i udanie zrewanżował się za poniesioną rok wcześniej porażkę, zwyciężając w trzech setach: 6:4, 6:2, 6:4. Było to jego siódme zwycięstwo wielkoszlemowe (piąte w Paryżu), dzięki któremu zrównał się w liczbie takich tytułów z Johnem McEnroe’em, Johnem Newcombe’em oraz Matsem Wilanderem[108]. W związku ze słabszymi występami Rogera Federera po zwycięstwie na kortach Rolanda Garrosa Nadal ponownie objął prowadzenie w rankingu. Ponadto jako pierwszy zakwalifikował się do kończącego sezon ATP World Tour Finals[109]. Podobnie jak w roku 2006 Hiszpan pozostał niepokonany na kortach ceglanych, odnosząc 22 kolejne zwycięstwa[104].

W następnym tygodniu Nadal wystąpił w turnieju w londyńskim Queen’s Club, rozgrywanym na nawierzchni trawiastej, w którym osiągnął ćwierćfinał[110]. Podczas Wimbledonu Hiszpan rozegrał pięciosetowe pojedynki już we wczesnej fazie turnieju: w drugiej rundzie z Robinem Haase i w trzeciej z Philippem Petzschnerem, oba wygrywając w decydującej partii. Po zwycięstwie nad Petzschnerem Nadal został ukarany grzywną za rozmowy z trenerem w czasie spotkania (w tenisie męskim kontakty z trenerem w czasie meczu są zabronione)[111]. W ćwierćfinale w czterech setach pokonał Robina Söderlinga, zaś w półfinale bez straty seta Andy’ego Murraya, awansując do finału, w którym zmierzył się z Tomášem Berdychem. Hiszpański tenisista wygrał 6:3, 7:5, 6:4, powtarzając osiągnięcie z 2008 roku[112].

Po miesięcznej przerwie Nadal powrócił do rywalizacji podczas imprezy z cyklu ATP Masters Series w Toronto, gdzie osiągnął półfinał, w którym uległ późniejszemu zwycięzcy turnieju Andy’emu Murrayowi. W rozgrywanym tydzień później turnieju w Cincinnati odpadł w ćwierćfinale, przegrywając z Markosem Pagdatisem[104]. Podczas US Open Hiszpan bez straty seta dotarł do ćwierćfinału, w którym wygrał z Fernando Verdasco. W półfinale pokonał 6:2, 6:3, 6:4 Michaiła Jużnego i w finale zagrał z Novakiem Đokoviciem. Nadal wygrał opóźnione (finał odbył się w poniedziałek zamiast w niedzielę) i przerywane przez opady deszczu spotkanie 6:4, 5:7, 6:4, 6:2 i skompletował Karierowego Wielkiego Szlema oraz Karierowego Złotego Wielkiego Szlema[113]. Został on zarazem najmłodszym zawodnikiem w erze open, który dokonał tej sztuki oraz pierwszym, który wygrał w jednym roku trzy turnieje wielkoszlemowe na wszystkich trzech nawierzchniach[114]. Wraz z tym zwycięstwem Nadal zapewnił sobie zakończenie roku na pozycji lidera rankingu[115].

Po przerwie Hiszpan wystąpił w trzech turniejach w Azji. Najpierw zagrał w imprezie w Bangkoku, gdzie w półfinale przegrał z Guillermo Garcią Lopezem. Następnie odniósł siódme zwycięstwo w sezonie, wygrywając turniej w Tokio, pokonując w półfinale Viktora Troickiego (Nadal bronił w tym spotkaniu piłek meczowych), a w finale 6:1, 7:5 Gaëla Monfilsa[116]. Na zakończenie azjatyckiego tournée Hiszpan wystąpił w turnieju z cyklu ATP Masters Series w Szanghaju, gdzie uległ w trzeciej rundzie Jürgenowi Melzerowi. W listopadzie Nadal wycofał się z powodu zapalenia ścięgna w lewym barku z ostatniego w tym roku turnieju Masters w paryskiej hali Bercy[117]. Po miesięcznej przerwie wystąpił w zamykającym sezon ATP World Tour Finals w Londynie. W fazie grupowej wygrał wszystkie spotkania (z Andym Roddickiem, Novakiem Đokoviciem i Tomášem Berdychem), a w półfinale po trwającym ponad 3 godziny spotkaniu pokonał Andy’ego Murraya wynikiem 7:6(5), 3:6, 7:6(6) i po raz pierwszy w karierze osiągnął finał tych rozgrywek[118]. W finale zmierzył się po raz 22. w karierze z Rogerem Federerem, który tym razem pokonał Hiszpana 6:3, 3:6, 6:1 i zdobył tytuł. W roku 2010 Nadal po raz drugi w karierze otrzymał wyróżnienia ATP World Tour Champion oraz ATP Player of the Year[115][119].

Sezon 2011

Nadal na Australian Open, 2011

Nadal rozpoczął nowy sezon od turnieju w Ad-Dausze, gdzie w półfinale przegrał z Nikołajem Dawydienką. Ponadto w parze z Markiem Lópezem wygrał rywalizację deblistów, w finale pokonując parę Daniele BraccialiAndreas Seppi w stosunku 6:3, 7:6(4). Przez cały turniej Hiszpan zmagał się z gorączką[120].

Podczas Australian Open bez straty seta doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Feliciano Lópeza i Marina Čilicia. Widoczne było jednak, że hiszpański tenisista nie doszedł do pełni sił po przebytej w Azji chorobie[121]. W ćwierćfinale Nadal spotkał się z rodakiem Davidem Ferrerem. Podczas trzeciego gema w pierwszym secie Hiszpan nadciągnął ścięgno podkolanowe, przez co musiał zejść do szatni i skorzystać z pomocy lekarza. Uraz okazał się być na tyle poważny, że uniemożliwił grę na najwyższym poziomie. Wyraźnie unikał stawania na lewej drodze, co nie pozwalało na swobodne operowanie backhandem oraz prowadzenie długich wymian zza linii końcowej. Ostatecznie Ferrer wygrał 6:4, 6:2, 6:3[122][123].

Nadal serwujący podczas French Open, 2011

Po trwającej ponad miesiąc przerwie hiszpański tenisista powrócił podczas rozgrywek Pucharu Davisa, w meczu przeciw reprezentacji Belgii. Zdobył on dwa punkty dla swojej drużyny, pokonując Rubena Bemelmansa oraz Oliviera Rochusa. Następnie wystąpił w dwóch prestiżowych turniejach Masters rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych. Podczas imprezy w Indian Wells osiągnął finał, w którym zmierzył się z Novakiem Đokoviciem i uległ mu 6:4, 3:6, 2:6. Tydzień później w Miami również osiągnął finał (w półfinale pokonał bez straty seta Rogera Federera), w którym ponownie spotkał się z Đokoviciem. Serb ponownie okazał się lepszy, wygrywając 4:6, 6:3, 7:6(4)[120][124]. Był to pierwszy sezon w karierze Nadala, kiedy osiągnął finał zarówno w Indian Wells, jak i w Miami.

Hiszpański tenisista rozpoczął rozgrywki na kortach ziemnych od obronienia tytułu w Monte Carlo, w półfinale pokonując w trzech setach Andy’ego Murraya, zaś w finale 6:4, 7:5 Davida Ferrera. Wygrywając w Monte Carlo, Nadal stał się samodzielnym rekordzistą pod względem kolejnych triumfów w jednym turnieju (było to jego siódme kolejne zwycięstwo) i zdobył 19. tytuł w imprezie rangi ATP Masters Series[125]. Tydzień później Hiszpan odniósł kolejny sukces, po raz szósty w karierze wygrywając turniej w Barcelonie. W decydującym spotkaniu pokonał w dwóch setach, podobnie jak w Monte Carlo, Davida Ferrera. Nadal stał się zarazem jedynym zawodnikiem w historii, który zwyciężał w dwóch turniejach co najmniej sześciokrotnie[126]. Ponadto półfinałowa wygrana nad Ivanem Dodigiem była jego 500. zwycięstwem w zawodowej karierze[127]. Po tygodniowej przerwie przystąpił do obrony wywalczonego rok wcześniej tytułu w Madrycie. Bez straty seta doszedł do półfinału, w którym w trzech setach pokonał Rogera Federera, a w finale spotkał się ponownie z Đokoviciem. Podobnie jak w Indian Wells i w Miami lepszy okazał się Serb, który wygrał 7:5, 6:4, przerywając trwającą od 2009 roku passę 37 kolejnych zwycięstw Nadala na nawierzchni ziemnej. Była to pierwsza porażka Hiszpana z serbskim tenisistą poniesiona na nawierzchni ceglanej[128]. Ostatnim występem Nadala przed wielkoszlemowym French Open był turniej w Rzymie, gdzie bronił tytułu. Hiszpan doszedł do finału, w którym po raz czwarty w sezonie zmierzył się z Novakiem Đokoviciem i poniósł czwartą porażkę. Serb wygrał 6:4, 6:4 i odniósł 37. kolejne zwycięstwo w sezonie[129]. Awansując do finału w Rzymie, Nadal stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który osiągnął finał w pięciu kolejnych turniejach Masters[130]. Występ we French Open Hiszpan rozpoczął od pięciosetowego meczu z Johnem Isnerem, który wygrał 6:4, 6:7(2), 6:7(2), 6:2, 6:4. Było to pierwsze spotkanie Nadala w historii jego występów na kortach Rolanda Garrosa, w którym zagrał wszystkie pięć partii[131]. Następnych pięć spotkań wygrał bez straty seta, pokonując m.in. w ćwierćfinale Robina Söderlinga, a w półfinale Andy’ego Murraya. W decydującym meczu zmierzył się z Rogerem Federerem (był to ich czwarty finał w tej imprezie). Nadal wygrał 7:5, 7:6(3), 5:7, 6:1 i zdobył dziesiąty wielkoszlemowy tytuł w karierze. Zwycięstwem tym wyrównał rekord Björna Borga sześciu triumfów we French Open[132].

Nadal podczas Wimbledonu, 2011

Krótki okres rozgrywek na kortach trawiastych Nadal rozpoczął od występu na londyńskich kortach Queen’s Clubu, gdzie, podobnie jak rok wcześniej, osiągnął ćwierćfinał. Dzięki temu wynikowi Hiszpan zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju ATP World Tour Finals[133]. Tydzień później Nadal przystąpił do obrony wywalczonego rok wcześniej tytułu na wielkoszlemowym Wimbledonie. Bez straty seta osiągnął czwartą rundę, w której zmierzył się Juanem Martínem del Potro. Pod koniec pierwszej partii tego spotkania, Nadal doznał urazu lewej kostki i niezbędna była interwencja lekarza[134]. Ostatecznie Hiszpan wygrał w czterech setach, a przeprowadzone po meczu badania wykazały, że będzie mógł kontynuować udział w turnieju (kolejne rundy grał ze znieczuleniem)[135]. W czterech setach wygrał także pojedynki ćwierćfinałowy i półfinałowy (z Mardym Fishem i Andym Murrayem) osiągając piąty w karierze finał Wimbledonu. Zmierzył się w nim po raz piąty w sezonie z Novakiem Đokoviciem i poniósł piątą porażkę, przegrywając 4:6, 1:6, 6:1, 3:6. Serb przerwał jednocześnie serię 20 kolejnych zwycięstw Nadala na kortach Wimbledonu[136]. Była to pierwsza porażka Nadala w wielkoszlemowym finale od 2007 roku i dzień później Hiszpan spadł na drugie miejsce w rankingu ATP[137].

Hiszpański tenisista wznowił występy podczas sierpniowego turnieju Masters Series w Montrealu, gdzie niespodziewanie przegrał w drugiej rundzie z Ivanem Dodigiem[138]. Tydzień później osiągnął ćwierćfinał imprezy w Cincinnati, w którym poniósł pierwszą w karierze porażkę z Mardym Fishem[139]. W wielkoszlemowym US Open, Nadal bez straty seta osiągnął półfinał, w którym zmierzył się – podobnie jak podczas French Open i Wimbledonu – z Andym Murrayem, którego pokonał w czterech setach, awansując do trzeciego wielkoszlemowego finału w sezonie i 14. w karierze. W decydującym pojedynku (rozegranie finału opóźniono o jeden dzień z powodu opadów deszczu) Hiszpan musiał jednak ponownie uznać wyższość Novaka Đokovicia, któremu uległ 2:6, 4:6, 7:6(3), 1:6[140]. W tym samym tygodniu Nadal wystąpił w barwach Hiszpanii w półfinale Pucharu Davisa, gdzie zdobył dwa punkty w grze pojedynczej. Bez straty seta pokonał Richarda Gasqueta i Jo-Wilfrieda Tsongę i Hiszpania po raz ósmy awansowała do finału tych rozgrywek[141].

Nadal powrócił na korty w październiku, podczas zawodów w Tokio, gdzie bronił tytułu. Hiszpan bez straty seta osiągnął finał, w którym uległ 6:3, 2:6, 0:6 Andy’emu Murrayowi[142]. Tydzień później odpadł w trzeciej rundzie turnieju Masters w Szanghaju, przegrywając z Florianem Mayerem. Nadal nie zagrał w żadnym turnieju z cyklu jesiennych rozgrywek halowych w Europie (podobnie jak w 2010 roku wycofał się z turnieju Masters w Paryżu)[143]. Podczas kończących sezon ATP World Tour Finals w Londynie, doznał w fazie grupowej dwóch porażek (z Rogerem Federerem i Jo-Wilfriedem Tsongą) i odpadł już w pierwszej fazie rozgrywek. Nadal zakończył sezon występem w finale Pucharu Davisa w Sewilli, w którym pokonał Juana Mónaco oraz Juana Martína del Potro. Dzięki tym zwycięstwom reprezentacja Hiszpanii zwyciężyła w rozgrywkach, a dla Nadala był to trzeci wygrany Puchar Davisa w karierze[144].

Sezon 2012

Nadal rozpoczął sezon 2012 od udziału w turnieju w Ad-Dausze. W pierwszych dwóch rundach pokonał Niemców: Philippa Kohlschreibera oraz Denisa Gremelmayra. W kolejnym pojedynku pokonał rozstawionego z numerem siódmym Michaiła Jużnego w dwóch setach[145]. W spotkaniu półfinałowym uległ Francuzowi Gaëlowi Monfilsowi po przegraniu dwóch setów[146].

W kolejnym turnieju, wielkoszlemowym Australian Open, Nadal bez straty seta osiągnął ćwierćfinał, w którym zmierzył się z Tomášem Berdychem. Spotkanie zakończyło się wynikiem 6:7(5), 7:6(6), 6:4, 6:3. W trakcie trwania pierwszego seta zmagania, w kluczowym momencie, sędzia odrzucił prośbę Nadala o dotyczącą sprawdzenia ostatniej piłki. Tłumaczył, że przepisy nakazują natychmiastowe zgłoszenie chęci sprawdzenia, a Nadal zrobił to za późno[147]. W meczu półfinałowym grał przeciwko Rogerowi Federerowi (była to ich 27. konfrontacja). Również to spotkanie zostało wygrane przez zwycięzcę Australian Open z 2009 roku. Mecz zakończył się wynikiem 6:7(5), 6:2, 7:6(5), 6:4 dla Nadala[148]. W meczu o mistrzostwo, Rafael Nadal zmierzył się z obrońcą tytułu sprzed roku, Novakiem Đokoviciem. Mecz na twardych kortach w Melbourne Park trwał pięć godzin i 53 minuty i był najdłuższym wielkoszlemowym finałem w historii. W pojedynku górą był Serb, który pokonał rywala 5:7, 6:4, 6:2, 6:7(5), 7:5[149].

Po trwającej ponad miesiąc przerwie (Hiszpan wycofał się z turnieju w Dubaju[150]) Nadal powrócił do startów podczas zawodów w Indian Wells, gdzie w półfinale uległ 3:6, 4:6 Rogerowi Federerowi. Tydzień później, w Miami, hiszpański tenisista oddał walkowerem półfinałowy pojedynek z Andym Murrayem z powodu zapalenia ścięgna w kolanie[151].

Nadal udanie zainaugurował rozgrywki na kortach ziemnych. Wygrywając po raz ósmy z rzędu na kortach w Monte Carlo został pierwszym tenisistą w erze open, który wygrał jeden turniej osiem razy z rzędu. Hiszpan także wysunął się na prowadzenie pod względem wygranych turniejów Masters, wyprzedzając ze swoimi 20 zwycięstwami Rogera Federera[152]. W finale zawodnik z Majorki przerwał passę siedmiu kolejnych porażek z Novakiem Đokoviciem i pokonał Serba 6:3, 6:1. Następnie Nadal obronił tytuł w Barcelonie, gdzie triumfował po raz siódmy w karierze, stając się pierwszym zawodnikiem mającym na koncie co najmniej siedem triumfów w dwóch różnych imprezach[153].

W czerwcu brał udział w wielkoszlemowym French Open, którego wygrał po raz siódmy w karierze. Do finału wszedł bez straty seta. Spotkał się w nim z Novakiem Đokoviciem. Rafael Nadal w finałowym pojedynku zwyciężył wynikiem 6:4, 6:3, 2:6, 7:5[154]. Następnie Nadal wziął udział w turnieju ATP w Halle. Tenisista hiszpański odpadł w ćwierćfinale po przegranym pojedynku z Philippem Kohlschreiberem 3:6, 4:6[155]. Na Wimbledonie Hiszpan doszedł do drugiej rundy. Przegrał w niej po pięciosetowym pojedynku z Lukášem Rosolem[156].

Z powodu kontuzji kolana Nadal musiał wycofać się z igrzysk olimpijskich, na których miał być chorążym reprezentacyjnym[157][158]. Wkrótce później zapowiedział także nieobecność na turniejach rangi Masters Series w Toronto oraz Cincinnati, jak również absencję podczas US Open 2012[159]. W październiku przedstawiciele pokazowego turnieju w Abu Zabi zapowiedzieli, że Rafael Nadal wystąpi w tychże zawodach i powróci po prawie półrocznej przerwie do rywalizacji z innymi tenisistami[160], lecz w grudniu Hiszpan poinformował, że z powodu wirusowej infekcji żołądkowej rezygnuje z gry w turnieju[161].

Sezon 2013

Pod koniec grudnia 2012 roku Rafael Nadal zapowiedział swoją absencję podczas turniejów w Dausze oraz w Melbourne, którą spowodowała choroba wirusowa żołądka uniemożliwiająca Hiszpanowi odpowiednie przygotowanie się do zawodów. Tenisista oznajmił przy tym, że planuje powrót do profesjonalnych rozgrywek pod koniec lutego w Acapulco, zaznaczając, że bierze pod uwagę możliwość udziału w turnieju mniejszej rangi przed tym terminem. Nieobecność Majorkanina na Australian Open skutkowała opuszczeniem przez niego czołowej czwórki rankingu singlowego, w której znajdował się nieprzerwanie od 2005 roku[162].

Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, Nadal postanowił wystąpić w zawodach w chilijskim Viña del Mar. W zawodach singlowych grał z dziką kartą jako rozstawiony z numerem pierwszym. Występ w turnieju rozpoczął od pokonania w drugiej rundzie Federico Delbonisa w dwóch setach. Następnie zwyciężył także z Danielem Gimeno-Traverem i Jérémym Chardym. W meczu finałowym uległ Horacio Zeballosowi wynikiem 7:6(2), 6:7(6), 4:6. W zawodach deblowych, w których grał wspólnie z Juanem Mónaco, także osiągnął finał. W ostatnim pojedynku para uległa deblowi Paolo LorenziPotito Starace 2:6, 4:6[163]. W kolejnym tygodniu wygrał w zawodach singlowych na turnieju rangi ATP World Tour 250 w São Paulo. W meczu drugiej rundy pokonał João Souzę[164][165], a w dalszych pojedynkach zwyciężył także z trzema Argentyńczykami: Carlosem Berlocqiem[166], Martínem Alundem[167] oraz, w finale, z Davidem Nalbandianem[168]. W rywalizacji deblistów razem z Nalbandianem osiągnęli ćwierćfinał, w którym spotkanie z Oliverem Marachem i Horacio Zeballosem oddali walkowerem[164].

Na przełomie lutego i marca Nadal wystąpił w Acapulco, w którym odniósł triumf. W całych zawodach nie stracił seta, wygrywając z trzema Argentyńczykami i dwoma Hiszpanami. W finałowym pojedynku zwyciężył z Davidem Ferrerem 6:0, 6:2[169]. Następnie Majorkanin zagrał w pokazowym turnieju BNP Paribas Showdown 2013, który był zorganizowany z okazji obchodów Światowego Dnia Tenisa. W spotkaniu z del Potro poległ 6:7(4), 4:6[170]. W rozgrywanym na tym samym obiekcie, już oficjalnym turnieju w Indian Wells, zwyciężył w rywalizacji singlistów. W turnieju pokonał m.in. Federera w ćwierćfinale[171], Berdycha w półfinale[172], a w meczu mistrzowskim zrewanżował się del Potro[173]. Nie uczestniczył w zawodach w Miami[174]. Następnie wziął udział w rywalizacji w Monte Carlo, gdzie doszedł do finału. Ośmiokrotny triumfator tych zawodów tym razem uległ Đokoviciowi wynikiem 2:6, 6:7(1)[175].

Pod koniec kwietnia Hiszpan wziął udział w zawodach w Barcelonie. W finale pokonał Nicolása Almagro 6:4, 6:3, a w całym turnieju nie stracił seta[176]. Następnymi rozgrywkami w sezonie, w których Nadal wziął udział, był turniej w Madrycie. Po pokonaniu m.in. Davida Ferrera w ćwierćfinale i Pablo Andújara w półfinale, w meczu mistrzowskim zwyciężył ze Stanislasem Wawrinką 6:2, 6:4[177]. W kolejnym tygodniu Majorkanin grał w Rzymie. W drodze po siódmy w karierze triumf w tym mieście pokonał m.in. Davida Ferrera w meczu ćwierćfinałowym i Tomáša Berdycha w półfinale. W meczu mistrzowskim zwyciężył z Federerem, oddając mu cztery gemy[178].

Obronę tytułu wielkoszlemowego w Paryżu Hiszpan zakończył pomyślnie. W początkowych czterech meczach stracił dwa sety, a w ćwierćfinale wygrał ze Stanislasem Wawrinką 6:2, 6:3, 6:1[179]. Ponad czteroipółgodzinny półfinałowy pojedynek z Novakiem Đokoviciem zakończył się zwycięstwem Majorkanina 6:4, 3:6, 6:1, 6:7(2), 9:7[180]. W meczu mistrzowskim pokonał Davida Ferrera 6:3, 6:2, 6:3. Po raz ósmy triumfował na kortach Stade Roland Garros, czego nikt inny w erze open nie dokonał[181]. Mimo osiągniętego wyniku, Hiszpan spadł w rankingu singlowym o jedną pozycję na rzecz pokonanego rodaka[182]. Udział w trzecim wielkoszlemowym turnieju w sezonie Nadal zakończył po pierwszym meczu. Uległ w nim 6:7(4), 6:7(8), 4:6 Steve’owi Darcisowi. Była to jego premierowa porażka w pierwszej rundzie rywalizacji wielkoszlemowej w karierze[183].

Styl gry

Rafael Nadal wykonujący oburęczny backhand, US Open 2010

W pierwszych latach kariery Nadal był zawodnikiem stricte defensywnym, prowadzącym wymiany głównie głęboko zza linii końcowej. Nadal opiera swoją grę na regularności i mocy uderzeń (zarówno z backhandu, jak i z forehandu) oraz na wytrzymałości kondycyjnej[184]. Dysponuje doskonałą pracą nóg i motoryką, dzięki czemu jest znakomitym defensorem potrafiącym zagrywać piłki ze skrajnie trudnych pozycji daleko za linią końcową i boczną[185]. Hiszpan słynie z efektownych i skutecznych passing-shotów zagrywanych w pełnym biegu. Jego styl najlepiej pasuje do kortów ziemnych, na których odnosi największe sukcesy, jednak z biegiem czasu rozwinął on umiejętności techniczne, co pozwoliło na dodanie jego grze szybkości oraz agresji i odnoszenie sukcesów na wszystkich nawierzchniach[184].

Jego charakterystycznym i najskuteczniejszym zagraniem jest topspinowy forehand wykonywany lewą ręką, który osiąga rotację dochodzącą do 5000 obrotów na minutę (dla porównania forehand Federera osiąga średnio 2700 obrotów, Agassiego i Samprasa około 2000 obrotów)[186]. Tak silna rotacja awansująca powoduje, że piłka odbija się wysoko po stronie backhandowej zawodników praworęcznych (szczególnie wysoko odbija się ona na kortach ceglanych) i zmusza ich do wycofania się daleko za linię boczną. Takie uderzanie piłki jest możliwe dzięki stosowaniu przez hiszpańskiego tenisistę ekstremalnego uchwytu westernowego[187][188]. Uderzenia forehandowe wykańcza on charakterystycznym ruchem nadgarstka powodującym, że rakieta zatacza nad jego głową pełne koło[189][190]. Nadal także pewnie posługuje się oburęcznym backhandem, który w późniejszych latach kariery na kortach twardych i trawiastych zastąpił slajsem. Jego strona backhandowa jest uważana za słabszą, jednak Hiszpan nie boi się prowadzić z niej wymian z zawodnikami praworęcznymi[191]. Początkowo Nadal prawie nie grał przy siatce, lecz w latach 2006–2008 rozwinął on swoje umiejętności wolejowe, dzięki którym pewnie czuje się w środkowej strefie kortu. Nadal zazwyczaj stara się dzięki dokładnym topspinowym zagraniom z forehandu wymusić na przeciwniku błąd bądź wyrzucić go daleko poza pole gry, po czym kończy wymianę uderzeniem w pusty kort lub atakiem do siatki i wolejem.

Pierwotnie serwis Nadala był oparty przede wszystkim na regularności. Wykonywał głównie slajsowane podanie na backhand zawodnika praworęcznego, a jego średnia prędkość wynosiła około 170 km/h, jednak z upływem lat stopniowo zwiększał jego siłę. Podczas zwycięskiego US Open w 2010 roku zaprezentował inny, płaski serwis, którego szybkość dochodziła do 220 km/h, co umożliwiło mu szybsze zdobywanie punktów[192].

Hiszpański tenisista znany jest z wytrzymałości psychicznej, dzięki której jest w stanie grać na najwyższym poziomie w decydujących momentach[193]. Potrafi on świetnie dopasować się do nawierzchni, warunków atmosferycznych i stylu gry przeciwnika[194].

Styl gry Nadala, który często prowadzi bardzo długie wymiany z głębi kortu, sprawia, iż zawodnik ten jest częściej niż inni gracze ze ścisłej czołówki narażony na przewlekłe kontuzje (regularnie dokuczają mu urazy kolan) i wyczerpanie sezonem. Pod koniec roku rzadko wygrywa i najczęściej pauzuje[195][196]. W czasie przerwy wywołanej kontuzją w 2012 roku eksperci ocenili, że tenisista powinien skupić się na grze na mączce ceglanej, gdyż zmiany nawierzchni powodują problemy z kolanami tenisisty[197].

Sprzęt i sponsorzy

Strój podczas US Open 2006
Strój podczas French Open 2008
Strój podczas Australian Open 2009
Strój podczas French Open 2014
Strój podczas US Open 2018

Rafael Nadal używa rakiety AeroPro Drive GT 2013 firmy Babolat z przeplotem 16/19 (16 strun w pionie, 19 w poziomie) i rączką rozmiaru L2 (4 i 1/4 cala) z overgripem VS Original White[198][199]. Do 2010 roku korzystał z poliestrowego naciągu Babolat Duralast 15L, który następnie zmienił na RPM Blast 135/15[200]. Standardowa siła naciągu jego rakiety to około 55 funtów, minimalnie korygowana w zależności od warunków pogodowych, a jej waga to 311 gramów[199]. W przeciwieństwie do większości zawodników, Nadal nie posiada osobistego serwisanta i korzysta z usług serwisów turniejowych[201].

Zarówno odzież sportową, jak i buty Rafaelowi Nadalowi od początku jego kariery dostarcza firma Nike[202]. W latach 2005–2008 strój hiszpańskiego tenisisty składał się z bandany, koszulki bez rękawów oraz spodni kończących się za kolanami[203][204]. W 2009 roku tenisista zaczął występować w T-shirtach i typowych sportowych spodenkach sięgających kolan – po raz pierwszy zaprezentował nowy wizerunek podczas Australian Open[205][206]. Na początku 2018 roku, przy okazji Australian Open, Rafael Nadal przywrócił do swojego tenisowego stroju koszulkę bez rękawów[204][207]. Nie zrezygnował jednak zupełnie z T-shirtów – w tej części odzieży wystąpił np. na Wimbledonie 2019 i French Open 2020[208][209].

Hiszpan korzysta z butów Nike Air Court Ballistec, których modele zmienia w zależności od turnieju i nawierzchni, na której jest rozgrywany. Podczas turniejów wielkoszlemowych buty wzbogacane są o okazjonalne nadruki[210].

Oprócz Babolata i Nike, Nadal jest sponsorowany m.in. przez firmy: Armani, Richard Mille, Quely, KIA, Banesto, Mapfre i PokerStars[211].

Rywalizacja z Rogerem Federerem

Federer i Nadal podczas Arthur Ashe Kid’s Day w Nowym Jorku, 2010

Nadal i Federer po raz pierwszy spotkali się podczas turnieju w Miami w 2004 roku i od tego czasu zagrali ze sobą 39 oficjalnych spotkań, z których Nadal wygrał 24. Rywalizacja tych dwóch zawodników jest przez niektórych uważana za najważniejszą w historii dyscypliny[212][213][214][215]. Są jedynymi zawodnikami, którzy przez sześć kolejnych lat kończyli sezon na pierwszych dwóch miejscach w rankingu. Spotkali się w 24 finałach, w tym w rekordowej liczbie dziewięciu finałów wielkoszlemowych[216], a w latach 2005–2010 wygrali 21 z 24 turniejów wielkoszlemowych. W latach 2006–2008 grali ze sobą w finałach Wimbledonu oraz French Open, w 2009 roku zagrali w finale Australian Open, w 2011 roku ponownie w finale French Open, a w 2017 po raz kolejny w finale Australian Open.

Poza kortem Nadal i Federer są dobrymi przyjaciółmi, niejednokrotnie rozgrywali między sobą spotkania pokazowe oraz charytatywne[217][218].

Życie prywatne

W czerwcu 2009 roku rodzice Rafaela Nadala rozwiedli się[219].

W wolnych chwilach Nadal relaksuje się łowiąc ryby, grając w golfa i na PlayStation[220][221]. Hiszpan jest także kibicem Realu Madryt i Realu Mallorca (którego jest współudziałowcem)[222]. Jest agnostykiem[223].

W sierpniu 2011 roku ukazała się biografia tenisisty zatytułowana „Rafa”, autorstwa Johna Carlina[224].

W 2019 roku ożenił się z Maríą Franciscą Perelló Pascual[225].

Działalność charytatywna

W 2007 roku Nadal założył fundację The Rafa Nadal Foundation, która ma na celu pomoc potrzebującym dzieciom i młodzieży[226]. Hiszpan wielokrotnie przekazywał fundusze na cele charytatywne i wspomagał rozmaite projekty i organizacje[227]. W 2010 roku razem z innymi czołowymi tenisistami i tenisistkami wziął udział w imprezie pokazowej „Hit for Haiti”, która odbyła się w Melbourne przed Australian Open. Cały dochód przekazano ofiarom trzęsienia ziemi na Haiti. Dwa miesiące później podczas imprezy w Indian Wells ponownie zorganizowano imprezę pokazową, w której udział oprócz Nadala wzięli między innymi Andre Agassi, Roger Federer i Pete Sampras[228]. Podczas zawodów ATP World Tour Finals w 2010 roku wszyscy zawodnicy (w tym Nadal) wystawili na licytację swoje autoportrety, a dochód przeznaczono na wsparcie organizacji Save the Children[229]. Po zakończeniu sezonu 2010 Rafael Nadal i Roger Federer rozegrali pokazowe pojedynki w Zurychu i Madrycie pod hasłem Match for Africa. Pieniądze zostały przekazane potrzebującym w Afryce[230].

Na początku roku 2011 w Melbourne wziął udział w imprezie pokazowej, z której dochód przekazano ofiarom powodzi w Queensland[231].

Powiązania z dopingiem

Podczas dochodzenia w sprawie Eufemiano Fuentesa – hiszpańskiego doktora (powiązanego głównie z kolarzami), u którego znaleziono środki anaboliczne oraz sterydy – zasugerowano, że mógł on mieć związki z Nadalem. W trakcie śledztwa Fuentes powiedział, że oprócz kolarzy współpracował także z tenisistami, piłkarzami i lekkoatletami, co rzuciło cień podejrzeń na hiszpańskiego tenisistę[232]. Hiszpan natychmiast odciął się od wszelkich powiązań z Fuentesem i zaprzestano dochodzenia w jego sprawie, a określono ją jako „niefortunną”[233][234]. Nadal znany jest z walki o czystość w sporcie i surowe karanie zawodników korzystających z niedozwolonych środków. W szczególności potępił on zachowanie Andre Agassiego, który po zakończeniu kariery przyznał się do stosowania metamfetaminy[235]. Mimo to, Hiszpan wielokrotnie krytykował wprowadzony w 2009 roku nowy program działania WADA mówiąc, że „jest szalony” i „powoduje, że czuje się jak kryminalista”. W podobnym tonie wypowiadał się Andy Murray[236][237][238]. Ponadto razem z Lleytonem Hewittem, Nadal był świadkiem podczas afery dopingowej Richarda Gasqueta (obaj bronili francuskiego tenisisty)[239].

Statystyki

Finały turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (22–8)

Legenda
Australian Open (2–4)
French Open (14–0)
Wimbledon (2–3)
US Open (4–1)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (6–5)
Ceglana (14–0)
Trawiasta (2–3)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 2005 French Open Ceglana Argentyna Mariano Puerta 6:7(6), 6:3, 6:1, 7:5
Zwycięzca 2006 French Open Ceglana Szwajcaria Roger Federer 1:6, 6:1, 6:4, 7:6(4)
Finalista 2006 Wimbledon Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 0:6, 6:7(5), 7:6(2), 3:6
Zwycięzca 2007 French Open Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:3, 4:6, 6:4, 6:4
Finalista 2007 Wimbledon Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 6:7(7), 6:4, 6:7(3), 6:2, 2:6
Zwycięzca 2008 French Open Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:1, 6:3, 6:0
Zwycięzca 2008 Wimbledon Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 6:4, 6:4, 6:7(5), 6:7(8), 9:7
Zwycięzca 2009 Australian Open Twarda Szwajcaria Roger Federer 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2
Zwycięzca 2010 French Open Ceglana Szwecja Robin Söderling 6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca 2010 Wimbledon Trawiasta Czechy Tomáš Berdych 6:3, 7:5, 6:4
Zwycięzca 2010 US Open Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 5:7, 6:4, 6:2
Zwycięzca 2011 French Open Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 7:6(3), 5:7, 6:1
Finalista 2011 Wimbledon Trawiasta Serbia Novak Đoković 4:6, 1:6, 6:1, 3:6
Finalista 2011 US Open Twarda Serbia Novak Đoković 2:6, 4:6, 7:6(3), 1:6
Finalista 2012 Australian Open Twarda Serbia Novak Đoković 7:5, 4:6, 2:6, 7:6(5), 5:7
Zwycięzca 2012 French Open Ceglana Serbia Novak Đoković 6:4, 6:3, 2:6, 7:5
Zwycięzca 2013 French Open Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:3, 6:2, 6:3
Zwycięzca 2013 US Open Twarda Serbia Novak Đoković 6:2, 3:6, 6:4, 6:1
Finalista 2014 Australian Open Twarda Szwajcaria Stan Wawrinka 3:6, 2:6, 6:3, 3:6
Zwycięzca 2014 French Open Ceglana Serbia Novak Đoković 3:6, 7:5, 6:2, 6:4
Finalista 2017 Australian Open Twarda Szwajcaria Roger Federer 4:6, 6:3, 1:6, 6:3, 3:6
Zwycięzca 2017 French Open Ceglana Szwajcaria Stan Wawrinka 6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca 2017 US Open Twarda Południowa Afryka Kevin Anderson 6:3, 6:3, 6:4
Zwycięzca 2018 French Open Ceglana Austria Dominic Thiem 6:4, 6:3, 6:2
Finalista 2019 Australian Open Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 2:6, 3:6
Zwycięzca 2019 French Open Ceglana Austria Dominic Thiem 6:3, 5:7, 6:1, 6:1
Zwycięzca 2019 US Open Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 7:5, 6:3, 5:7, 4:6, 6:4
Zwycięzca 2020 French Open Ceglana Serbia Novak Đoković 6:0, 6:2, 7:5
Zwycięzca 2022 Australian Open Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 2:6, 6:7(5), 6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca 2022 French Open Ceglana Norwegia Casper Ruud 6:3, 6:3, 6:0

Medale olimpijskie

Gra pojedyncza

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Złoty medal 2008 Pekin Twarda Chile Fernando González 6:3, 7:6(2), 6:3

Gra podwójna

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnik Wynik finału
Złoty medal 2016 Rio de Janeiro Twarda Hiszpania Marc López Rumunia Florin Mergea
Rumunia Horia Tecău
6:2, 3:6, 6:4

Finały ATP World Tour Finals

Gra pojedyncza (0–2)

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 2010 Londyn Twarda (hala) Szwajcaria Roger Federer 3:6, 6:3, 1:6
Finalista 2013 Londyn Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6

Finały turniejów ATP Tour Masters 1000

Gra pojedyncza (36–17)

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 2005 Miami Twarda Szwajcaria Roger Federer 6:2, 7:6(4), 6:7(5), 3:6, 1:6
Zwycięzca 2005 Monte Carlo Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:3, 6:1, 0:6, 7:5
Zwycięzca 2005 Rzym Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:4, 3:6, 6:3, 4:6, 7:6(6)
Zwycięzca 2005 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 6:4, 4:6, 6:2
Zwycięzca 2005 Madryt Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 3:6, 2:6, 6:3, 6:4, 7:6(3)
Zwycięzca 2006 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:2, 6:7(2), 6:3, 7:6(5)
Zwycięzca 2006 Rzym Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:7, 7:6(5), 6:4, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca 2007 Indian Wells Twarda Serbia Novak Đoković 6:2, 7:5
Zwycięzca 2007 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:4, 6:4
Zwycięzca 2007 Rzym Ceglana Chile Fernando González 6:2, 6:2
Finalista 2007 Hamburg Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:2, 2:6, 0:6
Finalista 2007 Paryż Twarda (hala) Argentyna David Nalbandian 4:6, 0:6
Finalista 2008 Miami Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 4:6, 2:6
Zwycięzca 2008 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 7:5
Zwycięzca 2008 Hamburg Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 6:7(3), 6:3
Zwycięzca 2008 Toronto Twarda Niemcy Nicolas Kiefer 6:3, 6:2
Zwycięzca 2009 Indian Wells Twarda Wielka Brytania Andy Murray 6:1, 6:2
Zwycięzca 2009 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 6:3, 2:6, 6:1
Zwycięzca 2009 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:6(2), 6:2
Finalista 2009 Madryt Ceglana Szwajcaria Roger Federer 4:6, 4:6
Finalista 2009 Szanghaj Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 6:7(3), 3:6
Zwycięzca 2010 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Fernando Verdasco 6:0, 6:1
Zwycięzca 2010 Rzym Ceglana Hiszpania David Ferrer 7:5, 6:2
Zwycięzca 2010 Madryt Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:4, 7:6(5)
Finalista 2011 Indian Wells Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 2:6
Finalista 2011 Miami Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca 2011 Monte Carlo Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:4, 7:5
Finalista 2011 Madryt Ceglana Serbia Novak Đoković 5:7, 4:6
Finalista 2011 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 4:6, 4:6
Zwycięzca 2012 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 6:3, 6:1
Zwycięzca 2012 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:5, 6:3
Zwycięzca 2013 Indian Wells Twarda Argentyna Juan Martín del Potro 4:6, 6:3, 6:4
Finalista 2013 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 2:6, 6:7(1)
Zwycięzca 2013 Madryt Ceglana Szwajcaria Stan Wawrinka 6:2, 6:4
Zwycięzca 2013 Rzym Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:1, 6:3
Zwycięzca 2013 Montreal Twarda Kanada Milos Raonic 6:2, 6:2
Zwycięzca 2013 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone John Isner 7:6(8), 7:6(3)
Finalista 2014 Miami Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 3:6
Zwycięzca 2014 Madryt Ceglana Japonia Kei Nishikori 2:6, 6:4, 3:0 krecz
Finalista 2014 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 3:6
Finalista 2015 Madryt Ceglana Wielka Brytania Andy Murray 3:6, 2:6
Zwycięzca 2016 Monte Carlo Ceglana Francja Gaël Monfils 7:5, 5:7, 6:0
Finalista 2017 Miami Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 4:6
Zwycięzca 2017 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Albert Ramos-Viñolas 6:1, 6:3
Zwycięzca 2017 Madryt Ceglana Austria Dominic Thiem 7:6(8), 6:4
Finalista 2017 Szanghaj Twarda Szwajcaria Roger Federer 4:6, 3:6
Zwycięzca 2018 Monte Carlo Ceglana Japonia Kei Nishikori 6:3, 6:2
Zwycięzca 2018 Rzym Ceglana Niemcy Alexander Zverev 6:1, 1:6, 6:3
Zwycięzca 2018 Toronto Twarda Grecja Stefanos Tsitsipas 6:2, 7:6(4)
Zwycięzca 2019 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 6:0, 4:6, 6:1
Zwycięzca 2019 Montreal Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 6:3, 6:0
Zwycięzca 2021 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:5, 1:6, 6:3
Finalista 2022 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Taylor Fritz 3:6, 6:7(5)

Gra podwójna (3−0)

Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 2008 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Tommy Robredo Indie Mahesh Bhupathi
Bahamy Mark Knowles
6:3, 6:3
Zwycięzca 2010 Indian Wells Twarda Hiszpania Marc López Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
7:6(8), 6:3
Zwycięzca 2012 Indian Wells Twarda Hiszpania Marc López Stany Zjednoczone John Isner
Stany Zjednoczone Sam Querrey
6:2, 7:6(3)

Finały w turniejach ATP Tour

Gra pojedyncza (92−38)

Legenda
Wielki Szlem (22–8)
Igrzyska olimpijskie (1–0)
Tennis Masters Cup /
ATP Finals (0–2)
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000 (36–17)
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500 (23–6)
ATP International Series /
ATP Tour 250 (10–5)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (25–27)
Ceglana (63–8)
Trawiasta (4–3)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 18 stycznia 2004 Auckland Twarda Słowacja Dominik Hrbatý 6:4, 2:6, 5:7
Zwycięzca 1. 14 sierpnia 2004 Sopot Ceglana Argentyna José Acasuso 6:3, 6:4
Zwycięzca 2. 14 lutego 2005 Costa do Sauípe Ceglana Hiszpania Alberto Martín 6:0, 6:7(2), 6:1
Zwycięzca 3. 21 lutego 2005 Acapulco Ceglana Hiszpania Albert Montañés 6:1, 6:0
Finalista 2. 3 kwietnia 2005 Miami Twarda Szwajcaria Roger Federer 6:2, 7:6(4), 6:7(5), 3:6, 1:6
Zwycięzca 4. 17 kwietnia 2005 Monte Carlo Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:3, 6:1, 0:6, 7:5
Zwycięzca 5. 24 kwietnia 2005 Barcelona Ceglana Hiszpania Juan Carlos Ferrero 6:1, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca 6. 2 maja 2005 Rzym Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:4, 3:6, 6:3, 4:6, 7:6(6)
Zwycięzca 7. 5 czerwca 2005 French Open, Paryż Ceglana Argentyna Mariano Puerta 6:7(6), 6:3, 6:1, 7:5
Zwycięzca 8. 4 lipca 2005 Bastad Ceglana Czechy Tomáš Berdych 2:6, 6:2, 6:4
Zwycięzca 9. 18 lipca 2005 Stuttgart Ceglana Argentyna Gastón Gaudio 6:3, 6:3, 6:4
Zwycięzca 10. 14 sierpnia 2005 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Andre Agassi 6:3, 4:6, 6:2
Zwycięzca 11. 18 września 2005 Pekin Twarda Argentyna Guillermo Coria 5:7, 6:1, 6:2
Zwycięzca 12. 23 października 2005 Madryt Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 3:6, 2:6, 6:3, 6:4, 7:6(3)
Zwycięzca 13. 4 marca 2006 Dubaj Twarda Szwajcaria Roger Federer 2:6, 6:4, 6:4
Zwycięzca 14. 23 kwietnia 2006 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:2, 6:7(2), 6:3, 7:6(5)
Zwycięzca 15. 30 kwietnia 2006 Barcelona Ceglana Hiszpania Tommy Robredo 6:4, 6:4, 6:0
Zwycięzca 16. 14 maja 2006 Rzym Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:7(0), 7:6(5), 6:4, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca 17. 11 czerwca 2006 French Open, Paryż Ceglana Szwajcaria Roger Federer 1:6, 6:1, 6:4, 7:6(4)
Finalista 3. 9 lipca 2006 Wimbledon, Londyn Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 0:6, 6:7(5), 7:6(2), 3:6
Zwycięzca 18. 18 marca 2007 Indian Wells Twarda Serbia Novak Đoković 6:2, 7:5
Zwycięzca 19. 22 kwietnia 2007 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:4, 6:4
Zwycięzca 20. 29 kwietnia 2007 Barcelona Ceglana Argentyna Guillermo Cañas 6:3, 6:4
Zwycięzca 21. 13 maja 2007 Rzym Ceglana Chile Fernando González 6:2, 6:2
Finalista 4. 20 maja 2007 Hamburg Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:2, 2:6, 0:6
Zwycięzca 22. 10 czerwca 2007 French Open, Paryż Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:3, 4:6, 6:3, 6:4
Finalista 5. 8 lipca 2007 Wimbledon, Londyn Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 6:7(7), 6:4, 6:7(3), 6:2, 2:6
Zwycięzca 23. 22 lipca 2007 Stuttgart Ceglana Szwajcaria Stanislas Wawrinka 6:4, 7:5
Finalista 6. 4 listopada 2007 Paryż Twarda (hala) Argentyna David Nalbandian 4:6, 0:6
Finalista 7. 6 stycznia 2008 Ćennaj Twarda Rosja Michaił Jużny 0:6, 1:6
Finalista 8. 6 kwietnia 2008 Miami Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 4:6, 2:6
Zwycięzca 24. 27 kwietnia 2008 Monte Carlo Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 7:5
Zwycięzca 25. 4 maja 2008 Barcelona Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:1, 4:6, 6:1
Zwycięzca 26. 18 maja 2008 Hamburg Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 6:7(3), 6:3
Zwycięzca 27. 8 czerwca 2008 French Open, Paryż Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:1, 6:3, 6:0
Zwycięzca 28. 15 czerwca 2008 Londyn Trawiasta Serbia Novak Đoković 7:6(6), 7:5
Zwycięzca 29. 6 lipca 2008 Wimbledon, Londyn Trawiasta Szwajcaria Roger Federer 6:4, 6:4, 6:7(5), 6:7(8) 9:7
Zwycięzca 30. 27 lipca 2008 Toronto Twarda Niemcy Nicolas Kiefer 6:3, 6:2
Zwycięzca 31. 17 sierpnia 2008 Pekin Twarda Chile Fernando González 6:3, 7:6(2), 6:3
Zwycięzca 32. 1 lutego 2009 Australian Open, Melbourne Twarda Szwajcaria Roger Federer 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2
Finalista 9. 15 lutego 2009 Rotterdam Twarda (hala) Wielka Brytania Andy Murray 3:6, 6:4, 0:6
Zwycięzca 33. 22 marca 2009 Indian Wells Twarda Wielka Brytania Andy Murray 6:1, 6:2
Zwycięzca 34. 19 kwietnia 2009 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 6:3, 2:6, 6:1
Zwycięzca 35. 26 kwietnia 2009 Barcelona Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:2, 7:5
Zwycięzca 36. 3 maja 2009 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:6(2), 6:2
Finalista 10. 17 maja 2009 Madryt Ceglana Szwajcaria Roger Federer 4:6, 4:6
Finalista 11. 18 października 2009 Szanghaj Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 6:7(3), 3:6
Finalista 12. 9 stycznia 2010 Doha Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 6:0, 6:7(8), 4:6
Zwycięzca 37. 18 kwietnia 2010 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Fernando Verdasco 6:0, 6:1
Zwycięzca 38. 2 maja 2010 Rzym Ceglana Hiszpania David Ferrer 7:5, 6:2
Zwycięzca 39. 16 maja 2010 Madryt Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:4, 7:6(5)
Zwycięzca 40. 6 czerwca 2010 French Open, Paryż Ceglana Szwecja Robin Söderling 6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca 41. 4 lipca 2010 Wimbledon, Londyn Trawiasta Czechy Tomáš Berdych 6:3, 7:5, 6:4
Zwycięzca 42. 13 września 2010 US Open, Nowy Jork Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 5:7, 6:4, 6:2
Zwycięzca 43. 10 października 2010 Tokio Twarda Francja Gaël Monfils 6:1, 7:5
Finalista 13. 28 listopada 2010 ATP World Tour Finals, Londyn Twarda (hala) Szwajcaria Roger Federer 3:6, 6:3, 1:6
Finalista 14. 20 marca 2011 Indian Wells Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 2:6
Finalista 15. 3 kwietnia 2011 Miami Twarda Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca 44. 17 kwietnia 2011 Monte Carlo Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:4, 7:5
Zwycięzca 45. 24 kwietnia 2011 Barcelona Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:2, 6:4
Finalista 16. 8 maja 2011 Madryt Ceglana Serbia Novak Đoković 5:7, 4:6
Zwycięzca 46. 5 czerwca 2011 French Open, Paryż Ceglana Szwajcaria Roger Federer 7:5, 7:6(3), 5:7, 6:1
Finalista 18. 3 lipca 2011 Wimbledon, Londyn Trawiasta Serbia Novak Đoković 4:6, 1:6, 6:1, 3:6
Finalista 19. 12 września 2011 US Open, Nowy Jork Twarda Serbia Novak Đoković 2:6, 4:6, 7:6(3), 1:6
Finalista 20. 9 października 2011 Tokio Twarda Wielka Brytania Andy Murray 6:3, 2:6, 0:6
Finalista 21. 29 stycznia 2012 Australian Open, Melbourne Twarda Serbia Novak Đoković 7:5, 4:6, 2:6, 7:6(5), 5:7
Zwycięzca 47. 22 kwietnia 2012 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 6:3, 6:1
Zwycięzca 48. 29 kwietnia 2012 Barcelona Ceglana Hiszpania David Ferrer 7:6(1), 7:5
Zwycięzca 49. 21 maja 2012 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:5, 6:3
Zwycięzca 50. 11 czerwca 2012 French Open, Paryż Ceglana Serbia Novak Đoković 6:4, 6:3, 2:6, 7:5
Finalista 22. 10 lutego 2013 Viña del Mar Ceglana Argentyna Horacio Zeballos 7:6(2), 6:7(6), 4:6
Zwycięzca 51. 17 lutego 2013 São Paulo Ceglana (hala) Argentyna David Nalbandian 6:2, 6:3
Zwycięzca 52. 3 marca 2013 Acapulco Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:0, 6:2
Zwycięzca 53. 17 marca 2013 Indian Wells Twarda Argentyna Juan Martín del Potro 4:6, 6:3, 6:4
Finalista 23. 21 kwietnia 2013 Monte Carlo Ceglana Serbia Novak Đoković 2:6, 6:7(1)
Zwycięzca 54. 28 kwietnia 2013 Barcelona Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 6:4, 6:3
Zwycięzca 55. 12 maja 2013 Madryt Ceglana Szwajcaria Stanislas Wawrinka 6:2, 6:4
Zwycięzca 56. 19 maja 2013 Rzym Ceglana Szwajcaria Roger Federer 6:1, 6:3
Zwycięzca 57. 9 czerwca 2013 French Open, Paryż Ceglana Hiszpania David Ferrer 6:3, 6:2, 6:3
Zwycięzca 58. 11 sierpnia 2013 Montreal Twarda Kanada Milos Raonic 6:2, 6:2
Zwycięzca 59. 18 sierpnia 2013 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone John Isner 7:6(8), 7:6(3)
Zwycięzca 60. 9 września 2013 US Open, Nowy Jork Twarda Serbia Novak Đoković 6:2, 3:6, 6:4, 6:1
Finalista 24. 6 października 2013 Pekin Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Finalista 25. 11 listopada 2013 ATP World Tour Finals, Londyn Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Zwycięzca 61. 4 stycznia 2014 Doha Twarda Francja Gaël Monfils 6:1, 6:7(5), 6:2
Finalista 26. 26 stycznia 2014 Australian Open, Melbourne Twarda Szwajcaria Stanislas Wawrinka 3:6, 2:6, 6:3, 3:6
Zwycięzca 62. 23 lutego 2014 Rio de Janeiro Ceglana Ukraina Ołeksandr Dołhopołow 6:3, 7:6(3)
Finalista 27. 30 marca 2014 Miami Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 3:6
Zwycięzca 63. 11 maja 2014 Madryt Ceglana Japonia Kei Nishikori 2:6, 6:4, 3:0 krecz
Finalista 28. 18 maja 2014 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 6:4, 3:6, 3:6
Zwycięzca 64. 8 czerwca 2014 French Open, Paryż Ceglana Serbia Novak Đoković 3:6, 7:5, 6:2, 6:4
Zwycięzca 65. 1 marca 2015 Buenos Aires Ceglana Argentyna Juan Mónaco 6:4, 6:1
Finalista 29. 10 maja 2015 Madryt Ceglana Wielka Brytania Andy Murray 3:6, 2:6
Zwycięzca 66. 14 czerwca 2015 Stuttgart Trawiasta Serbia Viktor Troicki 7:6(3), 6:3
Zwycięzca 67. 2 sierpnia 2015 Hamburg Ceglana Włochy Fabio Fognini 7:5, 7:5
Finalista 30. 11 października 2015 Pekin Twarda Serbia Novak Đoković 2:6, 2:6
Finalista 31. 1 listopada 2015 Bazylea Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 7:5, 3:6
Finalista 32. 9 stycznia 2016 Doha Twarda Serbia Novak Đoković 1:6, 2:6
Zwycięzca 68. 17 kwietnia 2016 Monte Carlo Ceglana Francja Gaël Monfils 7:5, 5:7, 6:0
Zwycięzca 69. 24 kwietnia 2016 Barcelona Ceglana Japonia Kei Nishikori 6:4, 7:5
Finalista 33. 29 stycznia 2017 Australian Open, Melbourne Twarda Szwajcaria Roger Federer 4:6, 6:3, 1:6, 6:3, 3:6
Finalista 34. 5 marca 2017 Acapulco Twarda Stany Zjednoczone Sam Querrey 3:6, 6:7(3)
Finalista 35. 2 kwietnia 2017 Miami Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 4:6
Zwycięzca 70. 23 kwietnia 2017 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Albert Ramos-Viñolas 6:1, 6:3
Zwycięzca 71. 30 kwietnia 2017 Barcelona Ceglana Austria Dominic Thiem 6:4, 6:1
Zwycięzca 72. 14 maja 2017 Madryt Ceglana Austria Dominic Thiem 7:6(8), 6:4
Zwycięzca 73. 11 czerwca 2017 French Open, Paryż Ceglana Szwajcaria Stanislas Wawrinka 6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca 74. 10 września 2017 US Open, Nowy Jork Twarda Południowa Afryka Kevin Anderson 6:3, 6:3, 6:4
Zwycięzca 75. 8 października 2017 Pekin Twarda Australia Nick Kyrgios 6:1, 6:2
Finalista 36. 15 października 2017 Szanghaj Twarda Szwajcaria Roger Federer 4:6, 3:6
Zwycięzca 76. 22 kwietnia 2018 Monte Carlo Ceglana Japonia Kei Nishikori 6:3, 6:2
Zwycięzca 77. 29 kwietnia 2018 Barcelona Ceglana Grecja Stefanos Tsitsipas 6:2, 6:1
Zwycięzca 78. 20 maja 2018 Rzym Ceglana Niemcy Alexander Zverev 6:1, 1:6, 6:3
Zwycięzca 79. 10 czerwca 2018 French Open, Paryż Ceglana Austria Dominic Thiem 6:4, 6:3, 6:2
Zwycięzca 80. 12 sierpnia 2018 Toronto Twarda Grecja Stefanos Tsitsipas 6:2, 7:6(4)
Finalista 37. 27 stycznia 2019 Australian Open, Melbourne Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 2:6, 3:6
Zwycięzca 81. 21 maja 2019 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 6:0, 4:6, 6:1
Zwycięzca 82. 9 czerwca 2019 French Open, Paryż Ceglana Austria Dominic Thiem 6:3, 5:7, 6:1, 6:1
Zwycięzca 83. 11 sierpnia 2019 Montreal Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 6:3, 6:0
Zwycięzca 84. 8 września 2019 US Open, Nowy Jork Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 7:5, 6:3, 5:7, 4:6, 6:4
Zwycięzca 85. 29 lutego 2020 Acapulco Twarda Stany Zjednoczone Taylor Fritz 6:3, 6:2
Zwycięzca 86. 11 października 2020 French Open, Paryż Ceglana Serbia Novak Đoković 6:0, 6:2, 7:5
Zwycięzca 87. 25 kwietnia 2021 Barcelona Ceglana Grecja Stefanos Tsitsipas 6:4, 6:7(6), 7:5
Zwycięzca 88. 16 maja 2021 Rzym Ceglana Serbia Novak Đoković 7:5, 1:6, 6:3
Zwycięzca 89. 9 stycznia 2022 Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Maxime Cressy 7:6(6), 6:3
Zwycięzca 90. 30 stycznia 2022 Australian Open, Melbourne Twarda Rosja Daniił Miedwiediew 2:6, 6:7(5), 6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca 91. 26 lutego 2022 Acapulco Twarda Wielka Brytania Cameron Norrie 6:4, 6:4
Finalista 38. 20 marca 2022 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Taylor Fritz 3:6, 6:7(5)
Zwycięzca 92. 5 czerwca 2022 French Open, Paryż Ceglana Norwegia Casper Ruud 6:3, 6:3, 6:0

Gra podwójna (11–4)

Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (1–0)
Tennis Masters Cup /
ATP Finals (0–0)
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000 (3–0)
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500 (1–2)
ATP International Series /
ATP Tour 250 (6–2)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (9–1)
Ceglana (2–3)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 27 lipca 2003 Umag Ceglana Hiszpania Álex López Morón Australia Todd Perry
Japonia Thomas Shimada
6:1, 6:3
Zwycięzca 2. 11 stycznia 2004 Madras Twarda Hiszpania Tommy Robredo Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
7:6(3), 4:6, 6:3
Zwycięzca 3. 9 stycznia 2005 Doha Twarda Hiszpania Albert Costa Rumunia Andrei Pavel
Rosja Michaił Jużny
6:3, 4:6, 6:3
Finalista 1. 24 kwietnia 2005 Barcelona Ceglana Hiszpania Feliciano López Indie Leander Paes
Serbia Nenad Zimonjić
3:6, 3:6
Finalista 2. 8 stycznia 2007 Madras Twarda Hiszpania Bartolomé Salvá-Vidal Belgia Xavier Malisse
Belgia Dick Norman
6:7(4), 6:7(4)
Finalista 3. 30 kwietnia 2007 Barcelona Ceglana Hiszpania Bartolomé Salvá-Vidal Rumunia Andrei Pavel
Niemcy Alexander Waske
3:6, 6:7(1)
Zwycięzca 4. 27 kwietnia 2008 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Tommy Robredo Indie Mahesh Bhupathi
Bahamy Mark Knowles
6:3, 6:3
Zwycięzca 5. 9 stycznia 2009 Doha Twarda Hiszpania Marc López Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 6:4, 10–8
Zwycięzca 6. 20 marca 2010 Indian Wells Twarda Hiszpania Marc López Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
7:6(8), 6:3
Zwycięzca 7. 7 stycznia 2011 Doha Twarda Hiszpania Marc López Włochy Daniele Bracciali
Włochy Andreas Seppi
6:3, 7:6(4)
Zwycięzca 8. 18 marca 2012 Indian Wells Twarda Hiszpania Marc López Stany Zjednoczone John Isner
Stany Zjednoczone Sam Querrey
6:2, 7:6(3)
Finalista 4. 10 lutego 2013 Viña del Mar Ceglana Argentyna Juan Mónaco Włochy Paolo Lorenzi
Włochy Potito Starace
2:6, 4:6
Zwycięzca 9. 11 stycznia 2015 Doha Twarda Argentyna Juan Mónaco Austria Julian Knowle
Austria Philipp Oswald
6:3, 6:4
Zwycięzca 10. 12 sierpnia 2016 Rio de Janeiro Twarda Hiszpania Marc López Rumunia Florin Mergea
Rumunia Horia Tecău
6:2, 3:6, 6:4
Zwycięzca 11. 9 października 2016 Pekin Twarda Hiszpania Pablo Carreño-Busta Stany Zjednoczone Jack Sock
Australia Bernard Tomic
6:7(6), 6:2, 10–8

Finały w turniejach ATP Challenger Tour i ITF Futures

Gra pojedyncza (8–4)

Legenda
ATP Challenger Tour (2–4)
ITF Futures (6–0)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (1–1)
Ceglana (6–2)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (1–1)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 15 lipca 2002 Alicante Ceglana Hiszpania Marc Fornell 7:5, 3:6, 6:3
Zwycięzca 2. 19 sierpnia 2002 Vigo Ceglana Argentyna Antonio Pastorino 4:6, 7:6(4), 6:4
Zwycięzca 3. 23 września 2002 Barcelona Ceglana Hiszpania Marc Fornell 6:4, 6:3
Zwycięzca 4. 30 września 2002 Madryt Ceglana Hiszpania Guillermo García-López 6:3, 7:6(1)
Zwycięzca 5. 25 listopada 2002 Las Palmas Ceglana Hiszpania Marc Fornell 6:2, 6:3
Zwycięzca 6. 2 grudnia 2002 Maspalomas Dywanowa (hala) Niemcy Florian Mayer 7:6(3), 6:4
Finalista 1. 1 lutego 2003 Hamburg Dywanowa (hala) Chorwacja Mario Ančić 2:6, 3:6
Finalista 2. 1 marca 2003 Cherbourg-Octeville Twarda (hala) Argentyna Sergio Roitman 3:6, 7:5, 4:6
Finalista 3. 22 marca 2003 Cagliari Ceglana Włochy Filippo Volandri 6:2, 2:6, 1:6
Zwycięzca 7. 31 marca 2003 Barletta Ceglana Hiszpania Albert Portas 6:2, 7:6(2)
Finalista 4. 4 kwietnia 2003 Aix-en-Provence Ceglana Argentyna Mariano Puerta 6:3, 6:7(6), 4:6
Zwycięzca 8. 4 sierpnia 2003 Segowia Twarda Czechy Tomáš Zíb 6:2, 7:6(1)

Osiągnięcia w całej karierze

Statystyki uwzględniają występy w turniejach rangi ATP Tour i w Pucharze Davisa.

Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 Wygrane turnieje Bilans w karierze
Wielki Szlem
Australian Open 3R 4R QF SF W QF QF F F QF 1R F QF F QF QF W 2 / 17 76–15
French Open W W W W 4R W W W W W QF 3R W W W W SF W 14 / 18 112–3
Wimbledon 3R 2R F F W W F 2R 1R 4R 2R 4R SF SF NH SF 2 / 15 58–12
US Open 2R 2R 3R QF 4R SF SF W F W 3R 4R W SF W 4 / 15 64–11
Wygrane turnieje 0 / 0 0 / 2 0 / 2 1 / 4 1 / 3 1 / 4 2 / 4 1 / 3 3 / 4 1 / 4 1 / 3 2 / 3 1 / 3 0 / 4 0 / 3 2 / 4 1 / 4 2 / 4 1 / 2 0 / 2 2 / 3 22 / 65 N/D
Bilans spotkań 0–0 3–2 3–2 13–3 17–2 20–3 24–2 15–2 25–1 23–3 14–2 14–1 16–2 11–4 5–2 23–2 21–3 24–2 11–1 9–2 19–0 N/D 310–41
Mistrzostwa kończące rok
ATP Finals SF SF RR F RR F SF RR RR SF 0 / 10 20–16
Igrzyska olimpijskie
Letnie igrzyska olimpijskie Nie rozgr. Nie rozgrywane Gold medal.svg Nie rozgrywane Nie rozgrywane Bronze medal.svg Nie rozgrywane Nie 1 / 2 10–2
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells 3R SF W SF W SF F SF W 3R QF SF 4R SF NH F 3 / 15 59–11
Miami 4R F 2R QF F QF SF F SF F 3R 2R F NH 0 / 13 40–12
Monte Carlo 3R W W W W W W W W F QF SF W W W SF NH QF 11 / 17 73–6
Madryt 1R 2R W QF QF SF F W F 3R W W F SF W QF SF NH QF QF 5 / 19 56–14
Rzym W W W 2R W W F W W F QF QF QF W W QF W 3R 10 / 18 69–8
Kanada 1R W 3R SF W QF SF 2R W QF 3R W W NH 5 / 13 38–8
Cincinnati 1R 1R QF 2R SF SF QF QF W 3R 3R QF 1 / 12 22–11
Szanghaj NMS Nie rozgr. Nie ATP Masters Series F 3R 3R SF 2R SF 2R F NH NH 0 / 8 16–8
Paryż LQ F QF SF SF QF QF SF SF 0 / 8 22–6
Hamburg 3R F W Nie ATP Tour Masters 1000 1 / 3 11–2
Rozegrane turnieje ATP 1 11 18 21 16 20 19 17 17 17 11 17 15 23 16 18 9 13 6 7 8 N/D 300
Finały w turniejach ATP 0 0 2 12 6 9 10 8 9 10 5 14 7 6 3 10 5 5 2 2 5 N/D 130
Wygrane turnieje ATP 0 0 1 11 5 6 8 5 7 3 4 10 4 3 2 6 5 4 2 2 4 N/D 92
Bilans spotkań na nawierzchni twardej 0–0 1–2 14–10 28–6 25–10 31–12 46–10 42–12 40–9 33–11 17–3 36–4 20–6 30–12 18–10 41–10 14–2 32–3 18–6 5–2 20–1 N/D 511–141
Bilans spotkań na nawierzchni ziemnej 1–1 11–6 14–3 50–2 26–0 31–1 24–1 24–2 22–0 28–2 23–1 39–2 25–3 26–6 21–4 24–1 26–1 21–3 9–1 19–3 10–2 N/D 474–45
Bilans spotkań na nawierzchni trawiastej 0–0 2–1 0–0 1–2 8–2 8–2 12–0 0–0 9–1 8–2 2–2 0–1 3–2 5–2 0–0 3–1 5–1 5–1 0–0 0–0 5–0 N/D 76–20
Bilans spotkań na nawierzchni dywanowej 0–0 0–2 2–4 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 0–0 N/D 2–6
Bilans spotkań na wszystkich nawierzchniach 1–1 14–11 30–17 79–10 59–12 70–15 82–11 66–14 71–10 69–15 42–6 75–7 48–11 61–20 39–14 68–12 45–4 58–7 27–7 24–5 35–3 N/D 1063–212
Miejsce w rankingu na koniec roku 200 49 51 2 2 2 1 2 1 2 4 1 3 5 9 1 2 1 2 6 N/D N/D

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R, przegrał w IV, III, II, I rundzie

     LQ, odpadł w kwalifikacjach

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował

     NMS, impreza niższej rangi niż „ATP Tour Masters 1000”

     NH, turniej nie odbył się

Bilans spotkań przeciwko pierwszej dziesiątce rankingu ATP

Stan na 6 lipca 2014.

Bilans uwzględnia spotkania rozgrywane w turniejach rangi ATP World Tour i w Pucharze Davisa.

Tenisista Najwyższa pozycja Liczba spotkań Bilans Lista spotkań
Serbia Novak Đoković 1 42 23:19
Szwajcaria Roger Federer 1 33 23:10
Australia Lleyton Hewitt 1 11 7:4
Stany Zjednoczone Andy Roddick 1 10 7:3
Hiszpania Juan Carlos Ferrero 1 9 7:2
Hiszpania Carlos Moyá 1 8 6:2
Rosja Marat Safin 1 2 2:0
Stany Zjednoczone Andre Agassi 1 2 2:0
Wielka Brytania Andy Murray 2 20 15:5
Niemcy Tommy Haas 2 5 5:0
Hiszpania Àlex Corretja 2 2 0:2
Chorwacja Goran Ivanišević 2 2 2:0
Szwecja Magnus Norman 2 1 1:0
Hiszpania David Ferrer 3 28 22:6
Szwajcaria Stanislas Wawrinka 3 13 12:1
Rosja Nikołaj Dawydienko 3 11 5:6
Chorwacja Ivan Ljubičić 3 9 7:2
Argentyna David Nalbandian 3 7 5:2
Argentyna Guillermo Coria 3 5 4:1
Argentyna Juan Martín del Potro 4 12 8:4
Szwecja Robin Söderling 4 8 6:2
Stany Zjednoczone James Blake 4 7 4:3
Niemcy Nicolas Kiefer 4 5 5:0
Francja Sébastien Grosjean 4 3 3:0
Wielka Brytania Tim Henman 4 2 2:0
Szwecja Jonas Björkman 4 1 1:0
Czechy Tomáš Berdych 5 21 18:3
Francja Jo-Wilfried Tsonga 5 11 8:3
Chile Fernando González 5 10 7:3
Japonia Kei Nishikori 5 7 7:0
Hiszpania Tommy Robredo 5 7 7:0
Argentyna Gastón Gaudio 5 6 3:3
Niemcy Rainer Schüttler 5 6 5:1
Czechy Jiří Novák 5 3 2:1
Francja Gilles Simon 6 7 6:1
Kanada Milos Raonic 6 5 5:0
Ekwador Nicolás Lapentti 6 3 2:1
Hiszpania Albert Costa 6 1 1:0
Słowacja Karol Kučera 6 1 1:0
Hiszpania Fernando Verdasco 7 14 13:1
Francja Richard Gasquet 7 12 12:0
Francja Gaël Monfils 7 12 10:2
Stany Zjednoczone Mardy Fish 7 9 8:1
Chorwacja Mario Ančić 7 5 4:1
Szwecja Thomas Johansson 7 2 2:0
Rosja Michaił Jużny 8 15 11:4
Cypr Markos Pagdatis 8 8 7:1
Czechy Radek Štěpánek 8 7 7:0
Bułgaria Grigor Dimitrow 8 5 5:0
Austria Jürgen Melzer 8 4 3:1
Argentyna Guillermo Cañas 8 3 3:0
Hiszpania Nicolás Almagro 9 11 10:1
Argentyna Mariano Puerta 9 4 4:0
Stany Zjednoczone John Isner 9 4 4:0
Serbia Janko Tipsarević 9 3 3:0
Chorwacja Marin Čilić 9 3 2:1
Chile Nicolás Massú 9 2 2:0
Tajlandia Paradorn Srichaphan 9 1 0:1
Szwecja Joachim Johansson 9 1 0:1
Australia Mark Philippoussis 9 1 1:0
Łotwa Ernests Gulbis 10 7 7:0
Argentyna Juan Mónaco 10 6 5:1
Francja Arnaud Clément 10 4 3:1
Hiszpania Félix Mantilla 10 1 1:0

Zobacz też

Przypisy

  1. Van Sias: Report: Toni Nadal to stop traveling with Rafa at the end of '17 (ang.). tennis.com, 2017-02-11. [dostęp 2022-01-30].
  2. ATP Staff: Coach Roig: 'Rafa Has Been Through A Lot' (ang.). atptour.com, 2017-08-21. [dostęp 2022-01-30].
  3. Rafael Nadal hires Carlos Moya as he bids to revive injury-hit career (ang.). CNN, 2016-12-19. [dostęp 2022-01-30].
  4. Jordaan Sanford: Marc Lopez joins Rafael Nadal's coaching team (ang.). tennis.com, 2021-12-11. [dostęp 2022-01-30].
  5. Anthony Clavane: Mighty Nadal is one of best four players ever, says John McEnroe (ang.). mirror.co.uk, 4 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  6. Paul Macpherson: Nadal, a man in a hurry (ang.). ATP World Tour, 13 września 2010. [dostęp 2011-04-24].
  7. Top 10 Tennis Players Of All Time: Rafael Nadal, Roger Federer Or Pete Sampras The Greatest Men’s Player In Open Era? (ang.). ibtimes.com, 9 listopada 2013. [dostęp 2017-04-27].
  8. Sandra Harwitt: Is Rafael Nadal the best clay-court player ever? (ang.). ESPN.com, 8 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  9. Richard Evans: Nadal roars back to King of Clay throne (ang.). foxsports.com, 6 czerwca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  10. Le jury de L’Equipe vote Nadal (fr.). L’Equipe, 23 maja 2010. [dostęp 2011-04-24].
  11. Larry Fine: Nadal launches new reign at U.S. Open (ang.). Reuters, 22 sierpnia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  12. a b c d e f g Historia rankingu Rafaela Nadala (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  13. a b Rafael Nadal (hiszp.). W: Biografía [on-line]. biografiasyvidas.com. [dostęp 2020-10-12].
  14. a b c d Christopher Clarey: Barely 19, He’s Got Game, Looks and Remarkably Good Manners (ang.). nytimes.com, 2005-06-06. [dostęp 2020-10-12].
  15. a b c d Alison Kervin: The Big Interview: Rafael Nadal (ang.). The Sunday Times, 23 kwietnia 2006. [dostęp 2011-04-24].
  16. Aarthi Rajaraman: At Home With Humble Yet Ambicious Nadal (ang.). Inside Tennis, 1 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 czerwca 2010)].
  17. a b Christopher Clarey: Barely 19, He’s Got Game, Looks and Remarkably Good Manners (ang.). The New York Times, 6 czerwca 2005. [dostęp 2011-04-24].
  18. a b c Emily Benammar: Rafael Nadal: All you need to know (ang.). The Daily Telegraph, 2 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  19. Wyniki Rafaela Nadala w 2002 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  20. Christopher Clarey: Wimbledon Tennis: An unusual comfort zone (ang.). The New York Times, 26 czerwca 2003. [dostęp 2011-04-24].
  21. Wyniki Rafaela Nadala w 2003 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  22. a b Biography (ang.). Oficjalna strona tenisisty. [dostęp 2011-04-24].
  23. Wyniki Rafaela Nadala w 2004 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  24. a b c d Wyniki Rafaela Nadala w 2005 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  25. Nadal proves to be the real deal (ang.). bbc.co.uk, 5 kwietnia 2005. [dostęp 2011-04-24].
  26. a b Teen Nadal gives Spain reign over French Open (ang.). USA Today, 5 czerwca 2005. [dostęp 2011-04-24].
  27. Greg Sharko: Shark Bites: Top 10 Breakthrough (ang.). ATP World Tour, 20 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  28. Nadal joins Wilander as only men to win French debut (ang.). ESPN.com, 5 czerwca 2005. [dostęp 2011-04-24].
  29. Waske snaps Nadal’s winning streak (ang.). Taipei Times, 10 czerwca 2005. [dostęp 2011-04-24].
  30. Julian Linden: Foot injury delays Rafael Nadal’s comeback (ang.). Reuters, 5 stycznia 2006. [dostęp 2011-04-24].
  31. Profil tenisisty na stronie ATP World Tour (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  32. Nadal Grabs the Golden Bagel (ang.). SideSpin Productions, 11 grudnia 2005. [dostęp 2011-04-24].
  33. Champion Safin out of Aussie Open (ang.). bbc.co.uk, 10 stycznia 2006. [dostęp 2011-04-24].
  34. Wyniki Rogera Federera w 2006 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  35. a b c d e Wyniki Rafaela Nadala w 2006 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  36. a b Greg Garber: Roger’s reign on hold with Nadal’s dominance (ang.). ESPN.com, 12 czerwca 2006. [dostęp 2011-04-24].
  37. Statystyki finału Internazionali BNL d’Italia 2006 (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  38. Greg Garber: Nadal nearing history on clay (ang.). ESPN.com, 26 maja 2006. [dostęp 2011-04-24].
  39. Tired Federer, Nadal pull out of Hamburg Masters (ang.). Times of Malta, 16 maja 2006. [dostęp 2011-04-27].
  40. Greg Garber: With Vilas in stands, Nadal makes history (ang.). ESPN.com, 31 maja 2006. [dostęp 2011-04-24].
  41. Shoulder Forces Nadal To Quit London Match (ang.). The New York Times, 17 czerwca 2006. [dostęp 2011-04-24].
  42. Christopher Clarey: Agassi cruises while Nadal and Venus squirm (ang.). The New York Times, 29 czerwca 2006. [dostęp 2011-04-24].
  43. Nadal stunned by the ’Jackhammer’ at Stockholm Open (ang.). Taipei Times, 13 października 2006. [dostęp 2011-04-24].
  44. a b c d Wyniki Rafaela Nadala w 2007 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  45. Nadal wins ‘clay-grass’ thriller (ang.). bbc.co.uk, 2 maja 2007. [dostęp 2017-04-27].
  46. Nadal’s clay win streak comes to end at 81 (ang.). ESPN.com, 20 maja 2007. [dostęp 2011-04-24].
  47. Juliet Macur: Final Piece for Federer; Toughest Puzzle in Nadal (ang.). The New York Times, 9 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  48. Rafa remains perfect at Roland Garros (ang.). ESPN.com, 10 czerwca 2007. [dostęp 2011-04-24].
  49. Caroline Cheese: Wimbledon 2007 (ang.). bbc.co.uk, 10 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  50. Steve Bierley: Day of destiny but Nadal proves he is catching up fast (ang.). guardian.co.uk, 9 lipca 2007. [dostęp 2011-04-24].
  51. Piers Newbery: Nadal plays down foot injury fear (ang.). bbc.co.uk, 28 listopada 2007. [dostęp 2011-04-24].
  52. Tsonga advances to Australian Open final in stunning fashion (ang.). ESPN.com, 24 stycznia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  53. a b c d e Wyniki Rafaela Nadala w 2008 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  54. Steve Bierley: Only body blows can stop Nadal’s march on Paris (ang.). guardian.co.uk, 24 maja 2008. [dostęp 2011-04-24].
  55. Nadal annihilates Federer to win fourth French Open title (ang.). guardian.co.uk, 8 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  56. Bonnie D. Ford: Nadal’s fire and emotion propel him to fourth French Open title (ang.). ESPN.com, 9 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  57. Nadal wins fourth straight French Open (ang.). cbc.ca, 8 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  58. Nadal breaks through, nabs first grass-court title at Queen’s Club (ang.). USA Today, 15 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  59. Pritha Sarkar: Nadal wins Queen’s Club title (ang.). rediff.com, 15 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  60. Barry Flatman: Blood runs deep for Rafael Nadal (ang.). The Sunday Times, 6 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  61. Ravi Ubha: Nadal enters Wimbledon final with clear mental edge (ang.). ESPN.com, 18 czerwca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  62. Peter Bodo: Karma on Nadal’s side (ang.). ESPN.com, 5 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  63. Les Roopanarine: Wimbledon 2008: Roger Federer v Rafael Nadal – as it happened (ang.). guardian.co.uk, 6 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  64. Bruce Jenkins: The Greatest Match Ever (ang.). San Francisco Chronicle, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  65. Alistair Magowan: Roger v Rafa – the best final ever? (ang.). bbc.co.uk, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  66. Steve Bierley: Nadal the king of clay turns grass master in Wimbledon’s all-time epic (ang.). guardian.co.uk, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  67. a b Christopher Clarey: Nadal Ends Federer’s Reign at Wimbledon (ang.). The New York Times, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  68. Richard Alleyne: Wimbledon 2008: John McEnroe hails Rafael Nadal victory as greatest final ever (ang.). The Daily Telegraph, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  69. Djokovic ends Nadal’s winning run (ang.). bbc.co.uk, 3 sierpnia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  70. 2008 Olympus US Open Series Champions Rafael Nadal and Dinara Safina to Compete for Largest Payout in Tennis History (ang.). usopenseries.com, 25 sierpnia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  71. Peter Nichols: Olympics: Nadal strikes precious gold and wakes up on top of the world (ang.). guardian.co.uk.com, 18 sierpnia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  72. Steve Bierley: Majestic Murray sweeps Nadal aside to reach first slam final (ang.). guardian.co.uk.com, 8 września 2008. [dostęp 2011-04-24].
  73. Julien Pretot: Knee injury forces Nadal to retire in Paris (ang.). Reuters, 31 października 2008. [dostęp 2011-04-24].
  74. Nadal out of Davis Cup due to knee tendinitis (ang.). ESPN.com, 3 listopada 2008. [dostęp 2011-04-24].
  75. Rafael Nadal clinches ATP’s year-end No. 1 ranking (ang.). usatoday.com, 16 września 2010. [dostęp 2017-04-27].
  76. a b c Wyniki Rafaela Nadala w 2009 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  77. Australian Open: Nadal zmierzy się z Federerem w finale (pol.). SportoweFakty.pl, 30 stycznia 2009. [dostęp 2011-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 kwietnia 2009)].
  78. Historia rywalizacji Nadala i Federera (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  79. Christopher Clarey: Nadal gets to No. 1 by thinking he’s No. 2 (ang.). The New York Times, 2 lutego 2009. [dostęp 2011-04-24].
  80. Rafa Retires, Murray Moves Into First Australian Open Semifinal (ang.). tennisnow.com, 26 stycznia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  81. Steve Bierley: Nadal wins battle for place in history by edging past Federer in Melbourne (ang.). guardian.co.uk, 1 lutego 2009. [dostęp 2011-04-24].
  82. Simon Cambers: Murray takes title to complete hat-trick over crocked Nadal (ang.). guardian.co.uk, 16 lutego 2009. [dostęp 2011-04-24].
  83. Injured Nadal pulls out of Dubai (ang.). bbc.co.uk, 19 lutego 2009. [dostęp 2011-04-24].
  84. Paul Oberjuerge: Nadal Shows Why He’s No. 1, and Safina Shows Why She Isn’t (ang.). The New York Times, 19 marca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  85. Nadal clinches fifth Monte Carlo title (ang.). abc.net.au, 20 kwietnia 2009. [dostęp 2017-04-27].
  86. Martyn Herman: Nadal seals spot for ATP season finale in London (ang.). ca.reuters.com, 19 maja 2009. [dostęp 2011-04-24].
  87. Nadal defeats Djokovic in classic (ang.). bbc.co.uk, 16 maja 2009. [dostęp 2011-04-24].
  88. Nadal against whom in the final? (ang.). ESPN.com, 21 maja 2009. [dostęp 2011-04-24].
  89. a b Steve Bierley: Reigning French Open champions Rafael Nadal and Anna Ivanovic fall (ang.). guardian.co.uk, 31 maja 200. [dostęp 24 kwietnia 2011 9].zły zapis daty dostępu
  90. Mike Steere: Ten greatest upsets in men’s tennis history (ang.). CNN.com, 2 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  91. Mark Hodgkinson: Rafael Nadal dumped out by Robin Soderling (ang.). The Daily Telegraph, 31 maja 2009. [dostęp 2011-04-24].
  92. Champion Nadal falls to Soderling (ang.). bbc.co.uk, 31 maja 2009. [dostęp 2011-04-24].
  93. Nadal says he’s had pain for months (ang.). ESPN.com, 9 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  94. Mark Hodgkinson: Rafael Nadal to miss Queens but hopeful for Wimbledon (ang.). The Daily Telegraph, 3 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  95. John Martin: Citing Pain in Knees, Nadal Skips Wimbledon (ang.). The Daily Telegraph, 19 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  96. Wimbledon win returns Federer to No. 1 (ang.). cbc.ca, 7 lipca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  97. Mark Hodgkinson: Juan Martín del Potro achieves ‘first’ dream (ang.). The Daily Telegraph, 15 września 2009. [dostęp 2011-04-24].
  98. Rafael Nadal forced to miss Thailand Open due to abdominal injury (ang.). guardian.co.uk, 21 września 2009. [dostęp 2011-04-24].
  99. Neil Harman: Rafael Nadal crashes out of ATP World Tour Finals as workload takes its toll (ang.). The Sunday Times, 26 listopada 2009. [dostęp 2011-04-24].
  100. Spain complete emphatic Davis Cup victory over Czech Republic (ang.). guardian.co.uk, 6 grudnia 2009. [dostęp 2011-04-24].
  101. Nikolay Davydenko shocks Rafael Nadal in final (ang.). bbc.co.uk, 9 stycznia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  102. Mark Hodgkinson: Andy Murray scales new heights before Rafael Nadal retires (ang.). The Daily Telegraph, 27 stycznia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  103. Nadal forced to withdraw from Rotterdam (ang.). ATP World Tour, 29 stycznia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  104. a b c d Wyniki Rafaela Nadala w 2010 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  105. Resting Rafael Nadal decides to miss Barcelona Open (ang.). bbc.co.uk, 19 kwietnia 2010. [dostęp 2011-04-27].
  106. Nadal’s doctor says injuries may flare up again (ang.). tennis.com, 24 września 2010. [dostęp 2011-04-24].
  107. Peter Bodo: Rafa becomes undisputed master of minors (ang.). ESPN.com, 17 maja 2010. [dostęp 2011-04-24].
  108. Mike Dickson: Nadal can rule Wimbledon for years after dispatching Tomas Berdych in straight sets (ang.). The Daily Mail, 6 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  109. Rafael Nadal: French Open win more important than reclaiming No 1 spot (ang.). telegraph.co.uk, 7 czerwca 2010. [dostęp 2011-04-27].
  110. Nadal Makes Smooth Transition At The Queen’s Club (ang.). ATP World Tour, 9 czerwca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  111. Nadal fined for receiving coaching (ang.). ESPN.com, 28 czerwca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  112. Rafael Nadal claims title with win over Tomas Berdych (ang.). guardian.co.uk, 4 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  113. Rafael Nadal completes career Slam (ang.). ESPN.com, 14 września 2010. [dostęp 2011-04-24].
  114. Greg Garber: Rafa completes breathtaking journey (ang.). ESPN.com. [dostęp 24 kwietnia 2011 16 września 2010].zły zapis daty dostępu
  115. a b Nadal Clinches Year-End No. 1 For Second Time (ang.). ATP World Tour, 16 września 2010. [dostęp 2011-04-24].
  116. Nadal survives match points to reach Japan final (ang.). cnn.com, 9 października 2010. [dostęp 2011-04-24].
  117. Krzysztof Straszak: Nadal potwierdza występ w Masters (pol.). sportowefakty.pl, 8 listopada 2010. [dostęp 2011-04-24].
  118. Nadal to Face Federer in Final (ang.). The New York Times, 27 listopada 2010. [dostęp 2011-04-24].
  119. Best players of 2010 (ang.). Oficjalna strona tenisisty, 12 grudnia 2010. [dostęp 2011-05-02].
  120. a b Wyniki Rafaela Nadala w 2011 roku (ang.). ATP World Tour. [dostęp 2011-04-24].
  121. Ravi Ubha: Injury woes end ‘Rafa Slam’ quest (ang.). ESPN.com, 26 stycznia. [dostęp 2011-04-24].
  122. Kevin Mitchell: Rafael Nadal plays down hamstring injury (ang.). guardian.co.uk, 26 stycznia. [dostęp 2011-04-24].
  123. Rafał Smoliński: Ferrer w trzech setach rozprawił się z kontuzjowanym Nadalem (pol.). sportowefakty.pl, 26 stycznia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  124. Unbeaten Djokovic edges Nadal in Miami Masters epic (ang.). cnn.com, 3 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  125. Nadal Extends Monte-Carlo Reign (ang.). ATP World Tour, 17 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  126. Nadal Clinches Sixth Barcelona Crown (ang.). ontennis.com, 24 kwietnia 2011. [dostęp 2017-04-27].
  127. 500th win puts Nadal in Barcelona final (ang.). cnn.com, 23 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-25].
  128. Piers Newbery: Novak Djokovic ends Nadal’s run on clay in Madrid (ang.). bbc.co.uk, 8 maja 2011. [dostęp 2011-05-11].
  129. Djokovic Dethrones Defending Champion Nadal (ang.). ontennis.com, 15 maja 2011. [dostęp 2017-05-27].
  130. Łukasz Iwanek: Czwarty w sezonie finał Đoković – Nadal (pol.). sportowefakty.pl, 15 maja 2011. [dostęp 2011-05-16].
  131. Greg Garber: Another epic for John Isner (ang.). ESPN.com, 15 maja 2011. [dostęp 2011-06-05].
  132. Piers Newbery: French Open: Rafael Nadal beats Roger Federer to win title (ang.). bbc.co.uk, 5 czerwca 2011. [dostęp 2017-04-27].
  133. Nadal Becomes Second Player To Qualify For 2011 Barclays ATP World Tour Finals (ang.). ATP World Tour, 8 czerwca 2011. [dostęp 2011-07-04].
  134. Ian Chadband: Rafael Nadal suffers injury in fourth-round defeat of Juan Martin del Potro (ang.). The Daily Telegraph, 27 czerwca 2011. [dostęp 2011-09-21].
  135. Oliver Brown: Rafael Nadal sets up Andy Murray clash with victory over Mardy Fish (ang.). The Daily Telegraph, 29 czerwca 2011. [dostęp 2011-09-21].
  136. Rafael Nadal to play Novak Djokovic in final (ang.). bbc.co.uk, 2 lipca 2011. [dostęp 2011-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 lipca 2011)].
  137. Novak Djokovic into final, is new No. 1 (ang.). ESPN.com, 1 lipca 2011. [dostęp 2011-07-04].
  138. Nadal follows Murray out of Rogers Cup after crashing to shock Dodig defeat (ang.). The Daily Mail, 11 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-21].
  139. Nadal and Federer Lose in Cincinnati Quarterfinals, Semis Next for Mardy Fish (ang.). bleacherreport.com, 19 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-21].
  140. Novak Djokovic claims U.S. Open crown (ang.). ESPN.com, 13 września 2011. [dostęp 2011-09-21].
  141. Rafael Nadal lifts Spain into final (ang.). ESPN.com, 18 września 2011. [dostęp 2011-09-21].
  142. Paul Newman: Nadal hails ‘unstoppable’ Murray after Scot’s storming Tokyo win (ang.). The Independent, 10 października 2011. [dostęp 2011-12-11].
  143. No French fancy for Nadal as world No 2 withdraws from Paris Masters (ang.). The Daily Mail, 3 listopada 2011. [dostęp 2011-12-11].
  144. Rafael Nadal seals Davis Cup for Spain (ang.). bbc.co.uk, 4 grudnia 2011. [dostęp 2011-12-11].
  145. Nadal, Monfils To Square Off In Doha SFs (ang.). W: Qatar ExxonMobil Open 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-05. [dostęp 2014-01-23].
  146. Monfils Ends Losing Streak To Nadal In Doha (ang.). W: Qatar ExxonMobil Open 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-01-06. [dostęp 2014-01-23].
  147. JC: Australian Open 2012. Sędzia oszukał Rafaela Nadala? (pol.). gwizdek24.pl, 24 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 lutego 2014)].
  148. Nadal beats Federer to reach Australian final (ang.). Yahoo, 26 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 stycznia 2012)].
  149. interia.pl: Australian Open: Djokovic lepszy od Nadala w finale (pol.). W: Tenis [on-line]. Interia.pl, 29 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-29].
  150. Robert Pałuba: Rafael Nadal nie zagra w Dubaju (pol.). W: Tenis [on-line]. SportoweFakty.pl, 29 grudnia 2011. [dostęp 2012-05-06].
  151. Robert Pałuba: ATP Miami: Nadal zrezygnował, Murray w finale bez gry (pol.). W: Tenis [on-line]. SportoweFakty.pl, 30 marca 2012. [dostęp 2012-05-06].
  152. Dawid Tarasewicz: Okiem statystyka: 20 tytułów Masters 1000 Rafaela Nadala (pol.). W: Tenis [on-line]. SportoweFakty.pl, 26 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-06].
  153. Robert Pałuba: ATP Barcelona: Nadal wciąż królem w stolicy Katalonii (pol.). W: Tenis [on-line]. SportoweFakty.pl, 29 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-06].
  154. Rafał Smoliński: Roland Garros: Nadal w siódmym niebie (pol.). W: Tenis [on-line]. SportoweFakty.pl, 11 czerwca 2012. [dostęp 2012-08-20].
  155. Associated Press: Rafael Nadal ousted from Gerry Weber Open (ang.). foxnews.com, 15 czerwca 2012. [dostęp 2012-08-20].
  156. Polska Agencja Prasowa: Nadal odpadł z Wimbledonu. Wyeliminował go Lukas Rosol (pol.). W: Wimbledon [on-line]. Polska. The Times, 29 czerwca 2012. [dostęp 2012-08-20].
  157. mar/ krys/: Hiszpański tenisista Rafael Nadal wycofał się z udziału w olimpiadzie (pol.). W: Sport [on-line]. Polska Agencja Prasowa, 2012-07-19. [dostęp 2012-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-20)].
  158. ATP Staff: Reigning Champion Nadal Withdraws From London Olympics (ang.). W: Olympics 2012 [on-line]. atpworldtour.com, 2012-07-19. [dostęp 2012-07-19].
  159. Robert Pałuba: Rafael Nadal nie wystąpi w US Open (pol.). sportowefakty.pl, 2012-08-15. [dostęp 2012-08-20].
  160. Polska Agencja Prasowa: Rafael Nadal ma wrócić na korty pod koniec grudnia (pol.). sportowefakty.pl, 2012-10-02. [dostęp 2012-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)].
  161. Reuters, ks: Tenis. Nadal wycofuje się z turnieju w Abu Zabi z powodu choroby żołądka (pol.). sport.pl, 2012-12-25. [dostęp 2012-12-25].
  162. Robert Pałuba: Rafael Nadal wycofał się z Australian Open (pol.). sportowefakty.pl, 2012-12-28. [dostęp 2012-12-28].
  163. Marcin Motyka: ATP Vina del Mar: Mecz życia Horacio Zeballosa, Rafael Nadal pokonany! (pol.). sportowefakty.pl, 2013-02-11. [dostęp 2013-02-13].
  164. a b Robert Pałuba: ATP Sao Paulo: Nadal nie zachwyca, ale zwycięża (pol.). W: ATP Sao Paulo [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-02-15. [dostęp 2013-02-22].
  165. ATP Staff: Nadal, Almagro Win Sao Paulo Openers; Monaco Upset (ang.). W: Brasil Open 2013 [on-line]. atpworldtour.com, 2013-02-14. [dostęp 2013-02-22].
  166. ATP Staff: Nadal Rallies Past Berlocq In Sao Paulo QFs; Nalbandian Edges Almagro (ang.). W: Brasil Open 2013 [on-line]. atpworldtour.com, 2013-02-15. [dostęp 2013-02-22].
  167. Łukasz Iwanek: ATP Sao Paulo: Męki Rafaela Nadala w drodze do drugiego finału po powrocie (pol.). W: ATP Sao Paulo [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-02-16. [dostęp 2013-02-22].
  168. ATP Staff: Nadal Beats Nalbandian To Win 37th Clay Title (ang.). W: Brasil Open 2013 [on-line]. atpworldtour.com, 2013-02-17. [dostęp 2013-02-22].
  169. Rafał Smoliński: ATP Acapulco: Obrońca tytułu znokautowany, Nadal upokorzył Ferrera w finale (pol.). W: ATP Acapulco [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-03-03. [dostęp 2013-04-02].
  170. Sports Network: Del Potro, Serena win at BNP Paribas Showdown (ang.). foxnews.com, 2013-03-04. [dostęp 2013-04-14].
  171. Rafał Smoliński: ATP Indian Wells: Federer bezradny w starciu z Nadalem, fatalna gra Szwajcara (pol.). W: ATP Indian Wells [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-03-15. [dostęp 2013-04-02].
  172. Robert Pałuba: ATP Indian Wells: Demony w głowie Berdycha, Nadal w finale (pol.). W: ATP Indian Wells [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-03-16. [dostęp 2013-04-02].
  173. Robert Pałuba: ATP Indian Wells: Spektakularny triumf Nadala, Del Potro walczył jak o życie (pol.). W: ATP Indian Wells [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-03-18. [dostęp 2013-04-02].
  174. Polska Agencja Prasowa: Rafael Nadal nie zagra w Miami, bo musi odpocząć (pol.). sportowefakty.pl, 2013-03-18. [dostęp 2013-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-19)].
  175. Robert Pałuba: ATP Monte Carlo: Passa Nadala zakończona, Djoković królem Monte Carlo (pol.). W: ATP Monte Carlo [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-04-21. [dostęp 2013-04-21].
  176. Jarosław Dudek: ATP Barcelona: Nadal triumfuje w deszczowym finale (pol.). W: ATP Barcelona [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-04-28. [dostęp 2013-06-23].
  177. Robert Pałuba: ATP Madryt: Nadal władcą hiszpańskiej mączki (pol.). W: ATP Madryt [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-05-12. [dostęp 2013-06-23].
  178. Rafał Smoliński: ATP Rzym: program i wyniki (pol.). W: ATP Rzym [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-05-13. [dostęp 2013-06-28].
  179. Rafał Smoliński: Roland Garros: program i wyniki mężczyzn (pol.). W: Roland Garros [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-05-26. [dostęp 2013-06-28].
  180. Robert Pałuba: Roland Garros: Z nieba do piekła i z powrotem, Nadal w finale Rolanda Garrosa! (pol.). W: Roland Garros [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-06-07. [dostęp 2013-06-28].
  181. Marcin Motyka: Roland Garros: Nadal z Ferrerem o historyczny triumf w Paryżu (pol.). W: Roland Garros [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-06-09. [dostęp 2013-06-28].
  182. Dominika Pawlik: Ranking ATP: Janowicz najwyżej w karierze, Nadal wygrał w Paryżu, ale spadł (pol.). W: Ranking ATP [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-06-10. [dostęp 2013-06-28].
  183. Rafał Smoliński: Wimbledon: Szokująca klęska Nadala, Hiszpan nie zagra z Kubotem! (pol.). W: Wimbledon [on-line]. sportowefakty.pl, 2013-06-24. [dostęp 2013-06-28].
  184. a b Greg Garber: Nadal has improved virtually every aspect of his game (ang.). ESPN.com, 3 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  185. Jeff Cooper: Rafael Nadal Profile (ang.). tennis.about.com. [dostęp 2011-04-24].
  186. Cynthia Gorney: Ripped. (Or Torn Up?) (ang.). The New York Times, 17 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  187. Douglas Robson: Unique swing, snap help Nadal spin his web on tennis court (ang.). USAToday.com, 5 września 2008. [dostęp 2011-04-24].
  188. Eben Harrell: Tennis: Nadal’s New Spin (ang.). Time.com, 8 stycznia 2009. [dostęp 2011-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 lutego 2011)].
  189. Christopher Clarey: Coming to grips with today’s forehand (ang.). The New York Times, 25 czerwca 2006. [dostęp 2011-04-24].
  190. Forhend Nadala w zwolnionym tempie (ang.). YouTube, 7 sierpnia 2008. [dostęp 2011-04-24].
  191. Peter Bodo: Nadal: Evolution of a Champion (ang.). Tennis.com, 18 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 kwietnia 2011)].
  192. Douglas Robson: Nadal brings bigger, better serve to New York, and it’s paying off (ang.). USAToday.com, 9 września 2010. [dostęp 2011-04-24].
  193. Boris Becker: Rafael Nadel’s mental strength makes him a true Wimbledon champion (ang.). The Daily Telegraph, 7 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  194. Courtney Walsh: Rafael Nadal on the verge of creating grand slam history at the Australian Open (ang.). foxsports.com, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  195. Douglas Robson: Rafael Nadal’s physical style takes heavy toll on his knees (ang.). USAToday.com, 20 maja 2010. [dostęp 2011-04-24].
  196. Bonnie D. Ford: Style of play catching up with Rafa? (ang.). ESPN.com, 30 sierpnia 2007. [dostęp 2011-04-24].
  197. Polska Agencja Prasowa: Lekarz: Rafael Nadal powinien grać tylko na kortach ziemnych (pol.). sportowefakty.pl, 2012-08-16. [dostęp 2012-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-03)].
  198. Oficjalna strona firmy Babolat (ang.). babolat.com. [dostęp 2011-09-21].
  199. a b Christopher Clarey: Rackets Provide Window Into Tennis’s Top Three Men (ang.). The New York Times, 19 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-19].
  200. Greg Garber: Why Nadal should salute the string (ang.). ESPN.com, 24 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-21].
  201. Kristina Dell: The Little Racket That Changed Tennis (ang.). The Wall Street Journal, 9 września 2010. [dostęp 2011-09-21].
  202. Varun Khanna: Rafael Nadal’s Shoes: All You Need to Know About the Special One (ang.). essentiallysports, 1 stycznia 2020. [dostęp 2020-10-12].
  203. Luigi Gatto: Rafael Nadal explains why he is wearing sleeveless shirts again (ang.). tennisworldusa.org, 27 stycznia 2019. [dostęp 2020-10-12].
  204. a b When the pirate-pants wearing Rafael Nadal came of age on clay (ang.). tennis365.com, 17 kwietnia 2018. [dostęp 2020-10-12].
  205. Kamakshi Tandon: Nadal may have something up his sleeve (ang.). ESPN.com, 17 stycznia 2009. [dostęp 2011-09-21].
  206. Olivia Bahou: Rafael Nadal Finally Explains Why His Tennis Shorts Keep Shrinking (ang.). W: Celebrity [on-line]. instyle.com, 27 sierpnia 2017. [dostęp 2020-10-12].
  207. Nadal returns to his sleeveless roots – and pain-free play (ang.). W: Sport [on-line]. trtworld.com, 15 stycznia 2018. [dostęp 2020-10-12].
  208. Wimbledon 2019: Rafael Nadal outfit and shoes (ang.). tennis-buzz.com, 30 czerwca 2019. [dostęp 2020-10-12].
  209. Here Rafael Nadal’s Roland Garros 2020 outfit (if they play ..) (ang.). tennisworldusa.org, 21 maja 2020. [dostęp 2020-10-12].
  210. Rafael Nadal Equipment (ang.). Tennis Warehouse. [dostęp 2011-09-21].
  211. Sponsors (ang.). Oficjalna strona tenisisty. [dostęp 2011-09-21].
  212. Paul Weaver: Move over McEnroe and Borg, this one will run and run in the memory (ang.). guardian.co.uk, 7 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  213. Martin Flanagan: Federer v Nadal as good as sport gets (ang.). The Age, 12 lipca 2008. [dostęp 2011-04-24].
  214. Peter Bodo: Rivalry! (ang.). tennis.com, 30 stycznia 2009. [dostęp 2011-04-24].
  215. Jeff McGregor: Greatest rivalry of the 21st century? (ang.). ESPN.com, 3 lutego 2009. [dostęp 2011-04-24].
  216. Charlie Eccleshare: Roger Federer vs Rafael Nadal: The five ages of tennis’s greatest rivalry (ang.). telegraph.co.uk, 15 marca 2017. [dostęp 2017-04-27].
  217. Richard Evans: Federer vs. Nadal: A great rivalry (ang.). The New York Times, 24 czerwca 2007. [dostęp 2011-04-24].
  218. Tennis stars Nadal and Federer net $2.6M in Zurich charity clash (ang.). cnn.com, 22 grudnia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  219. Greg Garber: Personal woes affecting Rafa? (ang.). ESPN.com, 23 czerwca 2009. [dostęp 2011-04-24].
  220. Kamakshi Tandon: Career Slam now the goal for Nadal (ang.). ESPN.com, 4 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  221. Nadal, Murray Locked In Playstation Dispute (ang.). ATP World Tour, 13 października 2010. [dostęp 2011-04-24].
  222. Sportsround meets Rafael Nadal (ang.). bbc.co.uk, 11 listopada 2006. [dostęp 2011-04-24].
  223. Jon Wertheim: Q&A with Rafael Nadal (ang.). cnn.com, 16 lipca 2010. [dostęp 2011-04-24].
  224. William Skidelsky: Rafa: My Story by Rafael Nadal with John Carlin – review (ang.). The Observer, 4 września 2011. [dostęp 2011-09-22].
  225. Kelli Boyle: Tennis Star Rafael Nadal Marries Maria Francisca Perello In Spain (ang.). Eonline, 19 października 2019. [dostęp 2020-10-12].
  226. RAFA NADAL FOUNDATION (ang.). fundacionrafanadal.org. [dostęp 2017-04-27].
  227. UNICEF praises ATP for tsunami relief donations (ang.). unicef.org, 27 sierpnia 2005. [dostęp 2011-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 sierpnia 2011)].
  228. Federer, Nadal, Sampras, Agassi To ‘Hit For Haiti’ In Indian Wells (ang.). ATP World Tour, 18 lutego 2010. [dostęp 2011-04-24].
  229. Soderling Self-Portrait Sells For $5,100 (ang.). ATP World Tour, 18 listopada 2010. [dostęp 2011-04-24].
  230. Federer, Nadal Play ‘Match For Africa’ In Zurich (ang.). ATP World Tour, 21 grudnia 2010. [dostęp 2011-04-24].
  231. Tennis stars Rally for Relief to help flood victims (ang.). australianopen.com, 13 stycznia 2011. [dostęp 2011-04-24].
  232. Other sports linked to drug probe (ang.). bbc.co.uk, 5 lipca 2006. [dostęp 2011-06-12].
  233. Nadal dismisses doping rumours (ang.). The Daily Telegraph, 4 lipca 2006. [dostęp 2011-06-12].
  234. Nadal denies report linking him to doping scandal (ang.). ESPN.com, 3 lipca 2006. [dostęp 2011-06-12].
  235. Rafael Nadal blasts ATP over alleged role in Andre Agassi crystal meth drug claims (ang.). The Daily Mail, 30 października 2009. [dostęp 2011-06-12].
  236. Nadal rebels against new Anti-Doping Code (ang.). iol.co.za, 28 stycznia 2009. [dostęp 2011-06-12].
  237. Mark Hodgkinson: Andy Murray and Rafael Nadal slam anti-doping protocol (ang.). The Daily Telegraph, 6 lutego 2009. [dostęp 2011-06-12].
  238. Brendan Gallagher: Rafael Nadal is no exception to the drug testing rules (ang.). The Daily Telegraph, 29 maja 2009. [dostęp 2011-06-12].
  239. Rafael Nadal difende Richard Gasquet: Credo ciecamente che non ha preso assolutamente nulla (wł.). livetennis.it, 30 maja 2009. [dostęp 2011-06-12].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Rafael Nadal w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-07-15 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=154811