| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 7 czerwca 1983 Żuromin | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trener | Witold Suski | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub | WMKS Płońsk (–2000) Skra Warszawa (2001–2002) AZS-AWF Warszawa (2003–2004) WKS Śląsk Wrocław (2004–) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost | 194 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dyscypliny | lekkoatletyka | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
| ||
kpr. Piotr Małachowski (2010) | ||
sierżant | ||
Data i miejsce urodzenia | 7 czerwca 1983 Żuromin | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 2004–2005 (służba zasadnicza) 2005–dziś (służba zawodowa) | |
Siły zbrojne | Wojska Lądowe RP | |
Jednostki | 2 bdow SOW, 10 pdow, 2 WOG; CSWIiCh; Wojskowy Zespół Sportowy Wrocław | |
Odznaczenia | ||
Piotr Małachowski (ur. 7 czerwca 1983 w Żurominie) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, zdobył srebrny medal w 2008 w Pekinie[1] oraz w 2016 w Rio de Janeiro. Stawał na podium mistrzostw świata oraz Europy (także w gronie młodzieżowców). Dziewięciokrotny rekordzista Polski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów[2].
Reprezentant kraju w pucharze Europy, drużynowych mistrzostwach Europy, zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscyt Złote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].
Jest żołnierzem Wojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jest podoficerem zawodowym w stopniu sierżanta. Służył w 2. Batalionie Dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[6][7]; 10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a od lutego 2019 w Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu[8].
Pochodzący z Bieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych w Ciechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do trenera Witolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[9]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[10]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę w mistrzostwach Europy juniorów[11]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych na Jamajce juniorskich mistrzostw globu[12]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi w Libercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[13]. Dziewiąty dyskobol młodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[14]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz z ciężarowcem Marcinem Dołęgą[15]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września w Krakowie[16]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6][6]. Zdobył – w 2005 w Erfurcie – tytuł wicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec Robertem Hartingiem[17][18].
Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca w Tel Awiwie – zawody zimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze – wicemistrza świata z 2005 Estończyka Gerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[19]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu – europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (1 czerwca) i memoriału Janusza Kusocińskiego w Warszawie (18 czerwca)[20]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczas superligi pucharu Europy – w Maladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowy rekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultat Dariusza Juzyszna z 1985 roku[21]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złoto mistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych na stadionie Ullevi w Göteborgu mistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[22]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce w światowym finale lekkoatletycznym[23].
17 marca zajął drugie miejsce podczas zimowego pucharu Europy w rzutach w Jałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][24]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi w Dosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[25], Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[26], Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[27] oraz Warszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[28]. 24 czerwca wygrał w Monachium zawody superligi pucharu Europy[1], a tydzień później został na stadionie Olimpii Poznań mistrzem Polski[2]. Podczas zawodów na stadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa w Kownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i Litwinem Alekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze – rekord Polski wynikiem 66,61[29]. Na głównej imprezie sezonu – mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[30]. We wrześniu zajął trzecie miejsce w światowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył w Hajdarabdzie złoto światowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[31].
Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach w Białymstoku[32]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach w Dosze[33]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowił rekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu w Halle[34]. Zwyciężył w memoriale Kusocińskiego[35], był trzeci w pucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce w europejskim festiwalu lekkoatletycznym[36]. 6 lipca zdobył w Szczecinie kolejny złoty medal mistrzostw Polski[37], a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[38]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mityngu Beskidianathletic w Bielsku-Białej z wynikiem 67,98[32]. Na koniec sezonu wygrał zawody w Częstochowie, był drugi w światowym finale IAAF[39] i mityngu Pedro’s Cup oraz trzeci w zawodach w Tallinnie[32].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na stadionie narodowym w Pekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40 czasu miejscowego[40]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[40][41].
Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[42]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[42]. W czwartej kolejce Gerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[42]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[42][43] – wygrał Kanter, a brąz zdobył Litwin Virgilijus Alekna z wynikiem 67,79[43].
Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[43].
Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pekin | 66,45 | 67,82 | 66,98 | 63,91 | 65,78 | x | 67,82 | 2. miejsce |
Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu w Białymstoku 3 maja[44]. W drugim starcie, 23 maja w Halle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własny rekord Polski[45]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[15][46]. Mimo urazu 7 czerwca wygrał memoriał Janusza Kusocińskiego[44], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych w Sofii mistrzostw globu wojska[47]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycji superligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie został mistrzem kraju jednak występ w światowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[46].
Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[48]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał się Robert Harting[48].
Wieczorem 19 sierpnia na Olympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[49]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowym rekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[49]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[49]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[50]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88 Gerd Kanter[49].
Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę w finale lekkoatletycznym w Salonikach[51]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mityngu Pedro’s Cup w Szczecinie 15 września[44] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[52].
Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[53]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi w Halle[54], 23 maja trzeci w Szanghaju[55] i pierwszy 28 maja w Tajpej[56]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – w Bydgoszczy i Warszawie[54]. 10 czerwca triumfował w zawodach diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie[57], a dziesięć dni później podczas superligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko z Robertem Hartingiem[58]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca w Eugene wygrywając mityng Prefontaine Classic[59]. Kilka dni później został w Bielsku-Białej mistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48 rekord mistrzostw[60]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrał kolejne zawody diamentowej ligi poprawiając w Gateshead rekord kraju rezultatem 69,83[61][62]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę w Monako 22 lipca[54].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[63]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[63].
Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził Niemiec Robert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[63]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnie rekord mistrzostw Europy[63][64]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[63]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[63]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi Węgier Róbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[64]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwa Janusza Sidło w konkursie rzutu oszczepem podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958[1][65].
8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody w Tallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczas Grand Prix Londynu[54]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąk Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala[66]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodach Weltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnej Diamentowej Ligi 2010[67][68][69]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodów pucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[70].
Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[71].
W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodów Qatar Athletic Super Grand Prix 2011 w Dosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacji diamentowej ligi[72][73]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznych mistrzostw Europy Węgra Róberta Fazekasa zwyciężył w zawodach w Turnovie z wynikiem 64,51[74][75]. W Hengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games 2011[76]. Na mityngu w Krakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowej AWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[77]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczas superligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[78]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczecinie memoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[79]. 23 lipca na światowych igrzyskach wojska w Rio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[80] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[81][82]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mityngu DN Galan 2011 w Sztokholmie[83] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[84]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami świata, na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju z Przemysławem Czajkowskim[85]. Podczas mistrzostw świata w Daegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[86], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant Indii Vikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[86]. Po nieudanych mistrzostwach w Korei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodach Weltklasse Zürich 2011[87], zwyciężył podczas finału ligi lekkoatletycznej w Krakowie[88] oraz był szósty na mityngu Internationales Stadionfest 2011 w Berlinie[89] i piąty podczas Hanžeković Memorial 2011 Zagrzebiu[90]. Sezon zakończył trzecią lokatą na memoriale Kamili Skolimowskiej w Warszawie uzyskując wynik 63,93[91].
Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[92]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[93].
Olimpijski sezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[94], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[95]. Wynik dyskobola był lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na igrzyska olimpijskie w Londynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[95]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze (mityngu zaliczanym do cyklu Samsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimum PZLA na igrzyska w Londynie[96]. Podczas mityngu rzutowego w niemieckim mieście Halle, 19 maja, zajął drugie miejsce za Robertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[97]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył w mistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[98]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[99].
8 czerwca 2013 r. podczas mityngu w Hengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również mistrzostw świata w Moskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). W klasyfikacji Diamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m.in. triumfował na mityngach w Szanghaju, Londynie i Sztokholmie).
17 maja 2014 r. w Halle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę w superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczas mistrzostw Europy w Zurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. z Robertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach w Dausze, Lozannie i Monaco).
Piotr Małachowski zdobył w Krakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytuł mistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy na mistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobył Robert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował w Diamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL w Szanghaju, Eugene, Paryżu i Sztokholmie[100]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia w Cetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.
To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach w Bydgoszczy po raz 11 zdobył tytuł mistrza Polski (68,10). W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył srebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przez Christopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala, Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał 28 maja w Warszawie. 9 września 2016 r. w finałowym mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m Szwed Daniel Ståhl,, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach w Dausze, Rabacie, Birmingham i Monaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazyn Spikes, finansowany przez IAAF. W 82. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydent Andrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trener Witold Suski.
Rok | Pozycja |
---|---|
2006 | 6. miejsce |
2007 | 5. miejsce |
2008 | 2. miejsce |
2009 | 2. miejsce |
2010 | 2. miejsce |
2011 | 5. miejsce |
2012 | 5. miejsce |
2013 | 2. miejsce |
2014 | 2. miejsce |
2015 | 1. miejsce |
2016 | 1. miejsce |
2017 | 4. miejsce |
2019 | 6. miejsce |
Piotr Małachowski w latach 2001–2017 szesnaście razy startował w wąskim finale mistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje drugie miejsce z jedenastoma złotymi, dwoma srebrnymi oraz jednym brązowym medalem[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualny rekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podium mistrzostw Polski juniorów[111] oraz trzykrotnie był mistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[112][113][114].
Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
---|---|---|
Bydgoszcz 2001 | 8. miejsce | 50,01 |
Bielsko-Biała 2003 | 4. miejsce | 54,12 |
Bydgoszcz 2004 | 3. miejsce | 59,64 |
Biała Podlaska 2005 | 1. miejsce | 64,74 |
Bydgoszcz 2006 | 1. miejsce | 64,82 |
Poznań 2007 | 1. miejsce | 63,16 |
Szczecin 2008 | 1. miejsce | 65,29 |
Bydgoszcz 2009 | 1. miejsce | 64,15 |
Bielsko-Biała 2010 | 1. miejsce | 67,48 |
Bydgoszcz 2011 | 2. miejsce | 63,21 |
Bielsko-Biała 2012 | 1. miejsce | 66,89 |
Toruń 2013 | 1. miejsce | 66,87 |
Szczecin 2014 | 1. miejsce | 64,15 |
Kraków 2015 | 1. miejsce | 65,60 |
Bydgoszcz 2016 | 1. miejsce | 68,10 |
Białystok 2017 | 2. miejsce | 64,44 |
Lublin 2018 | 1. miejsce | 65,78 |
Radom 2019 | 2. miejsce | 63,17 |
Rezultat | Data | Miejsce |
---|---|---|
48,18[b] | (dts) | 1 maja 1999Łęczyca |
57,81[b] | (dts) | 17 września 2000Warszawa |
54,19 | (dts) | 19 maja 2001Zielona Góra |
56,84 | (dts) | 3 maja 2002Białystok |
57,83 | (dts) | 6 września 2003Warszawa |
62,40 | (dts) | 22 września 2004Kraków |
64,74 | (dts) | 26 czerwca 2005Biała Podlaska |
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot |
69,15 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin |
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead |
68,49 | (dts) | 25 czerwca 2011Szczecin |
68,94 | (dts) | 21 maja 2012Halle |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo |
69,28 | (dts) | 17 maja 2014Halle |
68,29 | (dts) | 1 sierpnia 2015Cetniewo |
68,15 | (dts) | 28 maja 2016Warszawa |
67,68 | (dts) | 29 lipca 2017Cetniewo |
65,78 | (dts) | 21 lipca 2018Lublin |
67,23 | (dts) | 9 lipca 2019Székesfehérvár |
Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Źródło |
---|---|---|---|---|
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga | superliga pucharu Europy | [1][115] |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno | Mityng Kowno 2007 | [29][115] |
66,65 | (dts) | 24 maja 2008Halle | Erdgas Werfertage 2008 | [34][115] |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot | Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły | [38][115] |
68,75 | (dts) | 23 maja 2009Halle | Erdgas Werfertage 2009 | [115] |
68,77 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin | mistrzostwa świata | [115][116] |
69,15 | ||||
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead | Aviva British Grand Prix | [115][117] |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games | [118] |
Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Wynik w historii | Źródła |
---|---|---|---|---|---|
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games 2013 | 6. | [119][120] |
Artykuł Piotr Małachowski (lekkoatleta) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-08-06 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=870678