Piotr Hofmański

Piotr Hofmański
ilustracja
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

6 marca 1956
Poznań

Profesor nauk prawnych
Specjalność: postępowanie karne, prawa człowieka, prawo karne
Alma Mater

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Doktorat

1981
UMK

Habilitacja

1990 – prawo
Uniwersytet Śląski w Katowicach

Profesura

14 kwietnia 1997

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński

Okres zatrudn.

od 2003

Prezes Międzynarodowego Trybunału Karnego
Okres spraw.

11 marca 2021

Poprzednik

Chile Eboe-Osuji

Sędzia Sądu Najwyższego
Okres spraw.

1996–2015

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Piotr Józef Hofmański (ur. 6 marca 1956 w Poznaniu) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, specjalizujący się w postępowaniu karnym, prawach człowieka i prawie karnym, sędzia Sądu Najwyższego, od 2021 prezes Międzynarodowego Trybunału Karnego.

Życiorys

W 1974 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Miastku i podjął studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Ukończył je w 1978, specjalizując się w prawie karnym. Po studiach pracował w Urzędzie Dyrekcji Rejonowych Kolei Państwowych w Słupsku.

W 1979 zatrudniony został jako asystent stażysta w Instytucie Prawa Karnego UMK, gdzie w 1981 uzyskał stopień doktora nauk prawnych w oparciu o rozprawę zatytułowaną Orzekanie w procesie karnym o naprawieniu szkody wyrządzonej przez pracownika, której promotorem był Andrzej Bulsiewicz. W 1980 odbył aplikację prokuratorską w Toruniu. Od 1982 pracował na Uniwersytecie Śląskim. Na tej uczelni w 1990 na podstawie dorobku i rozprawy zatytułowanej Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nauk prawnych otrzymał postanowieniem prezydenta RP z 14 kwietnia 1997.

Był zawodowo związany z Filią Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, przekształconą w 1997 w Uniwersytet w Białymstoku. W latach 1991–1996 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Prawa, a od 1991 do 2002 był kierownikiem Zakładu Prawa Karnego[1].

W 2003 został kierownikiem Katedry Postępowania Karnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1996–2015 orzekał jako sędzia Sądu Najwyższego w Izbie Karnej, w 1999 objął funkcję rzecznika prasowego Sądu Najwyższego[1]. Został też członkiem, następnie wiceprzewodniczącym, a w latach 2013–2015 przewodniczącym Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, jak również ekspertem Rady Europy i członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk.

Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskali m.in. Adam Górski (2003)[2] i Andrzej Sakowicz (2004)[3]. Był kierownikiem grantu naukowego z Narodowego Centrum Nauki z programu Harmonia 4 pt. Pozaprocesowe pozyskiwanie dowodów i ich wykorzystywanie w procesie karnym[4].

Jego zainteresowania badawcze dotyczą sprawności postępowania karnego, ochrony praw jednostki w procesie karnym, a także stosowania środków przymusu. Jest autorem i współautorem blisko 300 publikacji naukowych, w tym obszernego komentarza do kodeksu postępowania karnego.

W grudniu 2014 w Nowym Jorku został wybrany na stanowisko sędziego Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze na kadencję 2015–2024 jako pierwszy Polak w historii tej instytucji działającej od 2002[5]. Ceremonia zaprzysiężenia odbyła się w Hadze 10 marca 2015[6]. 11 marca 2021 wybrany na prezesa MTK[7].

Odznaczenia

W 2000 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[8].

Wybrane publikacje

  • Obywatel przed organami ścigania (1987, ISBN 83-219-0351-7).
  • Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego (1988, ISBN 83-226-0238-3).
  • Europejska Konwencja Praw Człowieka i jej znaczenie dla prawa karnego materialnego, procesowego i wykonawczego (1993).
  • Prawa człowieka przed Trybunałem w Strasbourgu (1993).
  • Ochrona praw człowieka: studium z zakresu ochrony prawnej przed ingerencjami w prawa uczestników procesu karnego (1994, ISBN 83-86137-03-7).
  • Konwencja Europejska a prawo karne (1995, ISBN 83-85709-63-0).
  • Nowe polskie prawo karne w świetle europejskich standardów w zakresie ochrony praw człowieka (1997, ISBN 83-904204-9-X).
  • Świadek anonimowy w procesie karnym (1998, ISBN 83-7211-029-8).
  • Elementy metodyki pracy sędziego w sprawach karnych (2006, wspólnie ze Stanisławem Zabłockim, ISBN 83-7444-354-5).
  • Europejski nakaz aresztowania w teorii i praktyce państw członkowskich Unii Europejskiej (2008, redaktor i współautor pracy zbiorowej, ISBN 978-83-7601-149-3).
  • Węzłowe problemy procesu karnego (2010, redaktor pracy zbiorowej, ISBN 978-83-264-0115-2).
  • Proces karny. Zarys systemu (2013, współautor, ISBN 978-83-278-0332-0).

Przypisy

  1. a b Prof. dr hab. Piotr Hofmański. Katedra Postępowania Karnego UJ. [dostęp 2021-03-11].
  2. Adam Stanisław Górski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2021-03-11].
  3. Andrzej Sakowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-03-13].
  4. Grant badawczy NCN Harmonia 4. Katedra Postępowania Karnego UJ. [dostęp 2021-03-11].
  5. Polak po raz pierwszy w historii sędzią Międzynarodowego Trybunału Karnego. msz.gov.pl, 10 grudnia 2014. [dostęp 2014-12-10].
  6. Six new judges sworn in today at the seat of the International Criminal Court. icc-cpi.int, 10 marca 2015. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  7. New ICC Presidency elected for 2021–2024. icc-cpi.int, 11 marca 2021. [dostęp 2021-03-11]. (ang.).
  8. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 czerwca 2000 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2000 r. nr 28, poz. 573).

Bibliografia

  • Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii. Sławomir Kalembka (red.). Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 269. ISBN 83-231-1988-0.

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Piotr Hofmański w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-03-24 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=714319