| ||
Data i miejsce urodzenia | 25 września 1964 Warszawa | |
Zawód, zajęcie | polityk | |
Alma Mater | Uniwersytet Warszawski | |
Stanowisko | poseł na Sejm I, V, VI i IX kadencji (1991–1993, 2005–2009, od 2019), poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014) | |
Partia | FPD (1990–1991) UD (1991–1992) PK (1992–1993) KK (1994–1999) SKL (1999–2001) PP (2001–2002) PiS (2002–2007) PO (2009–2021) Polska 2050 (od 2021) | |
Odznaczenia | ||
Paweł Ksawery Zalewski (ur. 25 września 1964 w Warszawie) – polski polityk, historyk i przedsiębiorca, poseł na Sejm I, V, VI i IX kadencji, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji.
Syn Jerzego Ksawerego Zalewskiego, absolwenta SGH w Warszawie, żołnierza Armii Krajowej w Górach Świętokrzyskich, po II wojnie światowej zajmującego się planowaniem gospodarczym oraz budową i rozwojem fabryki części samochodowych w Łomiankach. Jego dziadkiem ze strony ojca był międzywojenny dyplomata Ksawery Józef Karol Zalewski[1].
W 1990 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością edytorską.
W latach 80. prowadził opozycyjną działalność wydawniczą. Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. szkolnictwa wyższego. W latach 1989–1991 był doradcą ministra edukacji narodowej. W 1990 współtworzył Forum Prawicy Demokratycznej[2], z którym w 1991 przystąpił do Unii Demokratycznej. Zasiadał w radzie regionalnej tej partii, a także w radzie politycznej Frakcji Prawicy Demokratycznej wewnątrz ugrupowania. W 1991 z listy UD został posłem. Od 1992 należał do Partii Konserwatywnej, z której wystąpił w 1993, współtworząc w 1994 Koalicję Konserwatywną (wspólnie z Kazimierzem Michałem Ujazdowskim), która w 1999 weszła w skład Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Paweł Zalewski był wiceszefem rady politycznej tej partii. W 2001 współtworzył partię Przymierze Prawicy, z którą w 2002 przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, zostając członkiem zarządu głównego tej partii. 11 maja 2007 rada polityczna PiS wybrała go na wiceprezesa ugrupowania.
W latach 1991–1996 pracował na stanowisku starszego asystenta w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 1996 podjął pracę jako partner zarządzający w międzynarodowej firmie doradztwa personalnego. Od 2002 do 2003 zasiadał w zarządzie województwa mazowieckiego. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 bez powodzenia kandydował z pierwszego miejsca listy PiS w okręgu łódzkim. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła z listy PiS w okręgu sieradzkim. W Sejmie V kadencji przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych.
W 2007 tygodnik „Polityka” uznał go za najlepszego posła sezonu parlamentarnego 2006/2007[3]. W lipcu tego samego roku prezes PiS Jarosław Kaczyński zawiesił Pawła Zalewskiego w prawach członka ugrupowania, motywując to jego rzekomą nielojalnością wobec partii, rządu i prezydenta Lecha Kaczyńskiego[4]. Zarzuty wobec niego związane były z krytycznymi uwagami, jakie padły w wywiadzie radiowym 3 lipca 2007 pod adresem minister spraw zagranicznych Anny Fotygi i dotyczyły posiedzenia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych z 28 czerwca, na którym Anna Fotyga relacjonowała przebieg i ustalenia szczytu UE w Brukseli z 23 czerwca[5]. W październiku 2007 postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone, a on sam powrócił na stanowisko wiceprezesa partii.
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku po raz trzeci uzyskał mandat poselski, otrzymując 35 524 głosy. Wkrótce wraz z dwoma innymi wiceprezesami partii (Ludwikiem Dornem i Kazimierzem Michałem Ujazdowskim) ustąpił z zajmowanego stanowiska. 16 listopada 2007 wszyscy trzej, decyzją prezesa PiS Jarosława Kaczyńskiego, zostali zawieszeni w prawach członków partii. 12 grudnia tego samego roku wraz z Kazimierzem Ujazdowskim zrezygnował z członkostwa w PiS. W 2008 był wśród założycieli stowarzyszenia Mazowsze XXI[6], jednak nie zaangażował się w działalność ogólnopolskiego Ruchu Obywatelskiego „Polska XXI” i nie przystąpił do jego koła poselskiego.
W 2009 został kandydatem Platformy Obywatelskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu warszawskim. W maju tego samego roku przystąpił do klubu parlamentarnego PO, a następnie został członkiem partii. Uzyskując 51 529 głosów, zdobył mandat deputowanego do PE[7]. W PE przystąpił do grupy chadeckiej, wybrano go też na wiceprzewodniczącego Komisji Handlu Międzynarodowego. W lipcu 2011 zainicjował powołanie European Parliament-Ukraine LINK Group, skupiającą europosłów z różnych frakcji Parlamentu Europejskiego, której celem jest wspieranie procesu integracji Ukrainy z Unią Europejską[8]. W 2011 zajął 5. miejsce w rankingu na dziesięciu lobbystów Ukrainy na świecie, sporządzonym przez kijowski Instytut Polityki Światowej[9]. W styczniu 2013 decyzją ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego został mianowany współprzewodniczącym Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa[10]. W wyborach w 2014 nie uzyskał europarlamentarnej reelekcji. Zasiadał w radzie Instytutu Obywatelskiego (think tanku PO)[11]. W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku świętokrzyskiego[12].
W wyborach w 2019 uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej w okręgu podwarszawskim i otrzymując 12 248 głosów[13]. W maju 2021 decyzją zarządu PO został usunięty z partii, której władze zarzuciły mu m.in. szkodzenie PO i podważanie decyzji władz[14]. Kilka dni później znalazł się także poza klubem parlamentarnym KO, zostając posłem niezrzeszonym. W październiku tego samego roku (kilka dni po rezygnacji z odwołania się od decyzji o wykluczeniu z PO) dołączył do Polski 2050 Szymona Hołowni[15].
Artykuł Paweł Zalewski w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-11-04 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=341567