PDC World Darts Championship
PDC World Darts Championship – jedna z wersji mistrzostw świata w darcie, organizowana przez federację Professional Darts Corporation. Turniej jest traktowany na równi z BDO World Darts Championship. Po raz pierwszy zawody odbyły się w 1994 roku po konflikcie między władzami British Darts Organisation. Zawody tradycyjnie zaczynają się pod koniec grudnia, zaś kończą się na początku stycznia, tuż przez początkiem BDO World Darts Championship. Sponsorem turnieju jest firma bukmacherska William Hill. Zawody mają miejsce w Alexandra Palace w Londynie (w latach 1994 - 2007 odbywały się w miejscowości Purfleet). W historii turnieju dziesięciu zawodników zostawało triumfatorami: Dennis Priestley, Phil Taylor, John Part, Raymond van Barneveld, Adrian Lewis, Michael van Gerwen, Gary Anderson, Rob Cross, Peter Wright i Gerwyn Price. Spośród nich pięciu wygrało zawody więcej niż raz - Part, Lewis, Wright (wszyscy 2 razy), Van Gerwen 3 razy i Taylor, który zdominował turniej spośród 25 edycji dotarł 21 razy do finału z czego wygrał 14 razy wygrał. Nie dotarł do finału w latach 2008, 2011 i 2017 (przegrywając w ćwierćfinałach), 2012 i 2014 (odpadając w II rundzie), a także 2016 (odpadając w III rundzie).
Jedynymi Polakami, którzy brali udział w mistrzostwach byli Krzysztof Kciuk, który w 2010 przegrał w rundzie preeliminacyjnej 1-4, mimo prowadzenia 1-0, z Japończykiem Hakuri Muramatsu, oraz Krzysztof Ratajski, który w 2018 przegrał w rundzie pierwszej 1-3 z Anglikiem Jamesem Wilsonem, w 2019 przegrał w rundzie pierwszej 2-3 z Japończykiem Seigō Asadą, w 2020 wygrał w rundzie drugiej 3-1 z Austriakiem Zoranem Lerchbacherem, a następnie przegrał w rundzie trzeciej 3-4, z Anglikiem Nathanem Aspinallem, w 2021 wygrał w rundzie drugiej 3-0 z Anglikiem Ryanem Joycesem, następnie wygrał w rundzie trzeciej 4-0 z Australijczykiem Simonem Whitlockiem, następnie wygrał w rundzie czwartej 4-3 z Niemcem Gabrielem Clemensem, a następnie przegrał w ćwierćfinale 3-5 z Anglikiem Stephenem Buntingem, natomiast w 2022 przegrał w rundzie drugiej 1-3 z Irlandzykiem Stevena Lennonem.
Obecnym mistrzem (2022) jest Peter Wright, który pokonał w finale Michael Smitha wynikiem 7-5[1], Średnia punktów finale wygrany (102.79) w 2020 roku.
Format rozgrywania
W każdych mistrzostwach w większość rundy używany jest format "do X wygranych setów". Każdy set grany jest do trzech wygranych legów. Wyjątkiem jest ostatni set, gdzie w przypadku wyniku 2-2 gra się do dwóch legów przewagi. W przypadku wyniku 5-5, rozgrywany jest ostatni leg (tzw. nagła śmierć).
- 1994 - 1998 - 24 zawodników (w tym 8 rozstawionych), podzielonych na 8 grup (mecze do 3 wygranych); zwycięzcy grup awansują do ćwierćfinałów, które grane są do 4 wygranych (97-98 do 5); półfinały do 5 wygranych; mecz o 3. miejsce do 4 wygranych (94 do 4 wygranych, nierozgrywany w 96); finał do 6;
- 1999 - 2001 - 32 zawodników, 8 rozstawionych; 1/16 i 1/8 finału do 3 wygranych; ćwierćfinały (2000 do 4) i półfinały do 5 wygranych(2001 do 6); finał do 6 wygranych(2001 do 7);
- 2002 - 32 zawodników, 16 rozstawionych; 1/16 finału do 4 wygranych; 1/8 finału, ćwierćfinały i półfinały do 6 wygranych; finał do 7 wygranych;
- 2003 - 40 zawodników, 16 rozstawionych; pierwsza runda (16 najniżej sklasyfikowanych zawodników) i 1/16 finału do 4 wygranych; 1/8 finału i ćwierćfinały do 5 wygranych; półfinały do 6 wygranych; finał do 7 wygranych;
- 2004 - 2005 - 48 zawodników, 16 rozstawionych; pierwsza runda (16 najniżej sklasyfikowanych zawodników), druga runda (dołącza kolejnych 8 zawodników) do 3 wygranych; 1/16 finału (dołączają pozostali) i 1/8 finału do 4 wygranych; ćwierćfinały do 5 wygranych; półfinały do 6 wygranych; finał do 7 wygranych;
- 2006 - 2007 - 64 zawodników, 32 rozstawionych; 1/32 finału do 3 wygranych; 1/16 i 1/8 finału do 4 wygranych; ćwierćfinały do 5 wygranych; półfinały do 6 wygranych; finał do 7 wygranych;
- 2008 - 2018 - 72 zawodników (2008 - 68; 2009 - 70; 2016 - 72 lub 73), 32 rozstawionych; runda preeliminacyjna do 2 wygranych setów (2008 do 5 wygranych legów; 2009 do 5 wygranych legów + ew. dwa legi przewagi i nagła śmierć przy stanie 7-7; 10-15 do 4 wygranych legów); 1/32 finału do 3 wygranych; 1/16 i 1/8 finału do 4 wygranych; ćwierćfinały do 5 wygranych; półfinały do 6 wygranych; mecz o trzecie miejsce (tylko 2010) do 10 wygranych legów; finał do 7 wygranych;
- 2019 - obecnie - 96 zawodników, 32 rozstawionych; pierwsza runda kwalifikacyjna i 1/32 finału do 3 wygranych; 1/16 i 1/8 finału do 4 wygranych; ćwierćfinały do 5 wygranych; półfinały do 6 wygranych; finał do 7 wygranych;
Finały
| Rok | Mistrz (średnia punktów w finale)[2] | T. | Wynik | Finalista (średnia punktów w finale) | Sponsor | Pula nagród | Arena | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Suma[3] | Mistrz | Finalista | |||||||
| 1994 |  Dennis Priestley (94.38)
|
1. | 6–1 | Phil Taylor (90.62)
|
Skol | £64 000 | £16 000 | £8 000 | Circus Tavern Purfleet |
| 1995 | Phil Taylor (94.11)
|
1. | 6–2 | Rod Harrington (87.15)
|
Proton Cars | £55 000 | £12 000 | £6 000 | |
| 1996 | Phil Taylor (98.52)
|
2. | 6–4 | Dennis Priestley (101.49)
|
Vernons | £61 000 | £14 000 | £7 000 | |
| 1997 | Phil Taylor (100.92)
|
3. | 6–3 | Dennis Priestley (96.78)
|
Red Band | £98 000 | £45 000 | £10 000 | |
| 1998 | Phil Taylor (103.98)
|
4. | 6–0 | Dennis Priestley (90.75)
|
Skol | £71 000 | £20 000 | ||
| 1999 | Phil Taylor (97.11)
|
5. | 6–2 | Peter Manley (93.63)
|
£104 000 | £30 000 | £16 000 | ||
| 2000 | Phil Taylor (94.42)
|
6. | 7–3 | Dennis Priestley (91.80)
|
£110 000 | £31 000 | £16 400 | ||
| 2001 | Phil Taylor (107.46)
|
7. | 7–0 |  John Part (92.58)
|
£124 000 | £33 000 | £18 000 | ||
| 2002 | Phil Taylor (98.47)
|
8. | 7–0 | Peter Manley (91.35)
|
£200 000 | £50 000 | £25 000 | ||
| 2003 | John Part (96.87)
|
1. | 7–6 | Phil Taylor (99.98)
|
Ladbrokes | ||||
| 2004 | Phil Taylor (96.03)
|
9. | 7–6 | Kevin Painter (90.48)
|
£256 000 | ||||
| 2005 | Phil Taylor (96.14)
|
10. | 7–4 | Mark Dudbridge (90.66)
|
£300 000 | £60 000 | £30 000 | ||
| 2006 | Phil Taylor (106.74)
|
11. | 7–0 | Peter Manley (91.72)
|
£500 000 | £100 000 | £50 000 | ||
| 2007 |  Raymond van Barneveld (100.93)
|
1. | 7–6 | Phil Taylor (100.86)
| |||||
| 2008 | John Part (92.86)
|
2. | 7–2 | Kirk Shepherd (85.10)
|
£589 000 | Alexandra Palace Londyn | |||
| 2009 | Phil Taylor (110.94)
|
12. | 7–1 | Raymond van Barneveld (101.18)
|
£724 000 | £125 000 | £60 000 | ||
| 2010 | Phil Taylor (104.38)
|
13. | 7–3 |  Simon Whitlock (100.51)
|
£1 000 000 | £200 000 | £100 000 | ||
| 2011 | Adrian Lewis (99.40)
|
1. | 7–5 |  Gary Anderson (99.41)
| |||||
| 2012 | Adrian Lewis (93.06)
|
2. | 7–3 | Andy Hamilton (90.83)
| |||||
| 2013 | Phil Taylor (103.04)
|
14. | 7–4 | Michael van Gerwen (100.66)
| |||||
| 2014 | Michael van Gerwen (100.10)
|
1. | 7–4 | Peter Wright (95.71)
|
£1 050 000 | £250 000 | |||
| 2015 | Gary Anderson (97.68)
|
1. | 7–6 | Phil Taylor (100.69)
|
William Hill | £1 260 000 | £120 000 | ||
| 2016 | Gary Anderson (99.26)
|
2. | 7–5 | Adrian Lewis (100.23)
|
£1 500 000 | £300 000 | £150 000 | ||
| 2017 | Michael van Gerwen (107.79)
|
2. | 7–3 | Gary Anderson (104.93)
|
£1 650 000 | £350 000 | £160 000 | ||
| 2018 | Rob Cross (107.67)
|
1. | 7–2 | Phil Taylor (102.26)
|
£1 800 000 | £400 000 | £170 000 | ||
| 2019 | Michael van Gerwen (102.21)
|
3. | 7–3 | Michael Smith (95.29)
|
£2 500 000 | £500 000 | £200 000 | ||
| 2020 | Peter Wright (102.79)
|
1. | 7–3 | Michael van Gerwen (102.88)
| |||||
| 2021 |  Gerwyn Price (100.08)
|
1. | 7–3 | Gary Anderson (94.25)
| |||||
| 2022 | Peter Wright (98.34)
|
2. | 7–5 | Michael Smith (99.22)
| |||||
Wygrana w dziewięciu lotkach
| Rok | Runda | Zawodnik | Przeciwnik | Nagroda | Wynik meczu |
|---|---|---|---|---|---|
| 2009 | Ćwierćfinał | Raymond van Barneveld
|
Jelle Klaasen
|
£20 000 | Wygrana (5:1) |
| 2010 | 1/16 finału | Raymond van Barneveld
|
 Brendan Dolan
|
£25 000 | Wygrana (4:0) |
| 2011 | Finał | Adrian Lewis
|
Gary Anderson
|
£10 000 | Wygrana (7:5) |
| 2013 | 1/16 finału | Dean Winstanley
|
Vincent van der Voort
|
£7 500 | Przegrana (2:4) |
| Półfinał | Michael van Gerwen
|
James Wade
|
Wygrana (6:4) | ||
| 2014 | 1/32 finału | Terry Jenkins
|
 Per Laursen
|
£15 000 | Przegrana (2:3) |
| 1/32 finału | Kyle Anderson
|
Ian White
|
Przegrana (1:3) | ||
| 2015 | 1/8 finału | Adrian Lewis
|
Raymond van Barneveld
|
£10 000 | Przegrana (3:4) |
| 2016 | Połfinał | Gary Anderson
|
Jelle Klaasen
|
£15 000 | Wygrana (6:0) |
| 2021 | 1/16 finału | James Wade
|
Stephen Bunting
|
Przegrana (2:4) | |
| 2022 | 1/96 finału | William Borland
|
Bradley Brooks
|
Wygrana (3:2) | |
| 1/96 finału |  Darius Labanauskas
|
 Mike De Decker
|
Przegrana (1:3) | ||
| Ćwierćfinał | Gerwyn Price
|
Michael Smith
|
Przegrana (4:5) |
Przypisy
- ↑ Telewizja Polska S.A, Wright wraca na tron. Wielkie emocje w finale mistrzostw świata, sport.tvp.pl, 3 stycznia 2022 [dostęp 2022-01-04] (pol.).
- ↑ Średni wynik każdego zawodnika bazuje na średniej dla każdej wizyty przy tarczy(3 rzuty), najczęściej jest to całkowita suma punktów podzielona przez ilość rzuconych lotek i pomnożona przez 3
- ↑ PDC World Championship prize fund
Linki zewnętrzne
Informacja
Artykuł PDC World Darts Championship w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
- 37. miejsce 2022-01-02
- 7. miejsce 2022-01-03
- 92. miejsce 2022-01-04
O stronie
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-01-12 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=1578715