Owczarek belgijski

Groenendael
Malinois
Laekenois
Tervueren

Owczarek belgijski, belgijski pies pasterski – grupa wielu blisko ze sobą spokrewnionych ras psów pasterskich uzyskanych w Belgii w drodze selekcji hodowlanej na wydajność w zaganianiu i na posłuszeństwo, powszechnie używanych do strzeżenia stad do końca XIX wieku[1]. Typ wilkowaty[2]. Podlega próbom pracy[3].

W 1891 roku profesor Adolf Reul z Belgijskiej Szkoły Nauk Weterynaryjnych zainicjował proces selekcjonowania (z 8 uznawanych wówczas standardów) 4 głównych linii hodowlanych[4] uzyskując jeden podstawowy typ o 4 maściach i rodzajach szaty, obecnie uznawanych za odrębne rasy lub za odmiany owczarka belgijskiego, w zależności od narodowego klubu danego kraju. Są to:

  • groenendael (zwany również owczarkiem belgijskim albo belgijskim psem pasterskim[1], odmiana długowłosa czarna),
  • tervueren (owczarek długowłosy[1], odmiana długowłosa płowa i szara),
  • laekenois (owczarek szorstkowłosy[1], odmiana szorstkowłosa płowa),
  • malinois (odmiana krótkowłosa płowa).

W Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) owczarek belgijski jest zarejestrowany jako jedna rasa o numerze wzorca 15, podzielona na cztery odmiany[5]. W Stanach Zjednoczonych jedynie laekenois nie został uznany za odrębną rasę, natomiast pod nazwą owczarka belgijskiego klasyfikowany jest najpopularniejszy groenendael[potrzebny przypis].

Współcześnie owczarki belgijskie są użytkowane jako psy obronne pracujące w policji i armii, a także jako psy stróżujące. Przy zapewnieniu im odpowiedniej dawki ruchu dobrze przystosowują się do warunków panujących w mieszkaniach[1].

Owczarki belgijskie to rasa dość trudna przez swoją silną potrzebę ruchu, dlatego nie jest polecana początkującym hodowcom. Są to psy bystre, inteligentne i bardzo czujne, skore do współpracy. Zaliczane są do psów obronnych[6].

Potrzebami istotnymi do zrealizowania wobec owczarków belgijskich są:

  • umiejętnie prowadzona socjalizacja ze światem (z ludźmi, w tym z dziećmi, otoczeniem, z innymi zwierzętami);
  • przeprowadzenie odmiennej tresury niż np. dla owczarka niemieckiego, z którym są często mylone. „Belga” nie da się do wykonania danej czynności zmusić przy pomocy tzw. „twardej szkoły”, czyli powtarzaniu komendy i egzekwowaniu jej wykonania – reakcją „Belga” jest najczęściej agresja a czasem apatia. Uczą się za to bardzo szybko (czasem także rzeczy niepożądanych) w trakcie interesującej zabawy prowadzonej przez konsekwentnego i cierpliwego tresera czy właściciela.

Przypisy

  1. a b c d e David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
  2. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 42.
  3. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 48.
  4. Fogle Bruce: Wielka encyklopedia: Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
  5. Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras. (pdf).
  6. Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. s. 51 i 66.

Bibliografia

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 204. ISBN 83-7073-122-8.
  • Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Owczarek belgijski w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-08-05 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=92419