Odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 roku

Odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 – ciąg zdarzeń skutkujących ostatecznie odzyskaniem suwerenności przez Polskę po 123 latach zaborów. Jako datę obchodzenia tego święta umownie przyjmuje się dzień 11 listopada[1].

Józef Piłsudski podczas uwięzienia w Magdeburgu
Od lewej pułkownik Kazimierz Sosnkowski i brygadier Józef Piłsudski

Kalendarium

Proklamacja Republiki Radomskiej z balkonu Pałacu Sandomierskiego w Radomiu
Afisz informujący o sformowaniu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej
Afisz z okazji odzyskania niepodległości 1933 r. (miejsce przechowywania: Archiwum Państwowe w Poznaniu).
1916
1917
1918
1919
  • 16 lutego – w Trewirze podpisano rozejm kończący powstanie wielkopolskie.

Tło i historia

U kresu I wojny światowej wobec naciskającego żądania Rady Regencyjnej do zwolnienia Józefa Piłsudskiego w odpowiedzi władze rządowe Cesarstwa Niemieckiego w dniach przed 10 listopada 1918 zapewniły w sposób zdecydowany, że brygadier w najbliższych dniach przybędzie do Warszawy[16]. Wieść o tym przekazano w numerze „Kuriera Warszawskiego” w niedzielę 10 listopada 1918, a jednocześnie w wydaniu tego dziennika na ostatniej stronie wydrukowano dodatek nadzwyczajny, zatytułowany Powrót komendanta Piłsudskiego[17]. W jego treści poinformowano o tym, że Józef Piłsudski przybył 10 listopada 1918 o godz. 7:30 rano do Warszawy pociągiem pospiesznym z Berlina[17][18]. Bezpośrednio wcześniej został zwolniony przez Niemców z trwającego 15 miesięcy odosobnienia w twierdzy Magdeburg[19][20][21], a jego tak wczesny przyjazd był uznawany za niespodziewany, gdyż był spodziewany kilka dni później[22]. Przy dworcu na komendanta oczekiwali: komenda naczelna Polskiej Organizacji Wojskowej oraz Zarząd Zrzeszenia b. Wojskowych Polskich[17][18]. Komendant Józef Piłsudski i płk Kazimierz Sosnkowski (jego były zastępca jako szefa referatu Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu) zostali powitani tamże przez naczelnego komendanta POW, Adama Koca ps. „Witold” oraz przez kpt. Stanisława Krzaczyńskiego w imieniu Zrzeszenia b. Wojskowych Polskich[17][18]. Po złożeniu i odebraniu krótkich raportów wojskowych Józef Piłsudski przywitał się z członkiem Rady Regencyjnej, ks. Zdzisławem Lubomirskim, przybyłym na miejsce z adiutantem, rtm. Rostworowskim[17][18]. Następnie Piłsudski pojechał autem wraz z ks. Lubomirskim do jego siedziby we Frascati, gdzie obaj odbyli około półgodzinną rozmowę[18]. Później Piłsudski udał się do pensjonatu przy ulicy Stanisława Moniuszki 2, gdzie miał zapewniony odpoczynek po podróży[18][22]. W dalszym ciągu dnia w tym miejscu komendanta odwiedzali jego dawni podkomendni-oficerowie, reprezentanci stronnictw partyjnych i politycznych (Koła Międzypartyjnego, Polskiej Partii Socjalistycznej – Frakcji Rewolucyjnej, Polskiego Stronnictwa Ludowego, Stronnictwa Niezawisłości Narodowej), młodzież akademicka i przedstawiciele społeczeństwa[18]. Piłsudskiego odwiedzili także szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Tadeusz Rozwadowski oraz pełniący kierownictwo nad Ministerstwem Spraw Wojskowych płk Jan Wroczyński[18].

Mieszkańcy Warszawy w sposób entuzjastyczny okazywali radość z powodu przybycia Józefa Piłsudskiego[18][20]. Wiele osób zgromadziło się przed budynkiem przy ul. Moniuszki 2[18][22]. Piłsudski przywitał ich ze zlokalizowanego na pierwszym piętrze balkonu, udekorowanego barwami narodowymi i sztandarem z Orłem Białym, słowami[18][22][23]:

Obywatele! Bardzo gorąco dziękuję Wam za to przyjęcie tak serdeczne, któreście mi zgotowali. Warszawa wita mnie po raz trzeci. Wierzę, że zobaczymy się niejednokrotnie w szczęśliwszych jeszcze warunkach. Zawsze służyłem i służyć będą życiem swoim, krwią Ojczyźnie i Ludowi polskiemu[24]. Witam was krótko, gdyż jestem przeziębiony; bolą mnie gardło i piersi!

O 16:30 w pałacu arcybiskupim odbyło się posiedzenie Rady Regencyjnej z udziałem Józefa Piłsudskiego[18]. Później komendant spotkał się jeszcze z Prezydium Rady Ministrów, niemiecką radą żołniersko-robotniczą w Warszawie (powstałą 8 listopada, ukonstytuowaną wieczorem 10 listopada i kierującą się zadaniem porozumienia ze społeczeństwem polskim i doprowadzenia do swobodnego opuszczenia Królestwa jako obszaru dotychczas okupowanego[25]), przemawiając do niemieckich żołnierzy[26][27] i mając na celu niedopuszczenie do walk zbrojnych, poza tym nawiązał również kontakt telegraficzny z zawiązanym wcześniej w Lublinie przez Ignacego Daszyńskiego Tymczasowym Rządem Ludowym Republiki Polskiej, a w poniedziałkowe południe 11 listopada 1918 miał ponownie pojawić się w siedzibie Rady Regencyjnej[28].

Wraz z przybyciem Piłsudskiego do Warszawy Rada Regencyjna przesłała depesze do Krakowa, Poznania i Paryża, wzywając przedstawicieli stronnictw do Warszawy celem utworzenia Rządu Narodowego (adresatami depesz byli: Prezydium Komisji Likwidacyjnej w Krakowie, Koło Polskie w Poznaniu i Polski Komitet Narodowy w Paryżu)[29]. Do Warszawy przybywali przedstawicieli stronnictw politycznych, posłowie, dyplomaci oraz wojskowi[30]. Rząd lubelski mianował komisarzy w powiatach na ziemiach polskich[30].

Rozbrajanie Niemców na ulicach Warszawy
Student uniwersytetu zawiesza flagę Polski na Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie

10 i 11 listopada 1918 trwało rozbrajanie sprawującego dotychczas okupację miasta, niemieckiego garnizonu wojskowego w Warszawie[19][20][31]. Według doniesień prasowych w anonsowanym zamachu wojskowym przeciw okupantom miało wziąć udział 16 tys. żołnierzy polskich[32]. W rozbrajaniu Niemców – prowadzonym przez oddziały wojskowe oraz spontanicznie przez mieszkańców – w trakcie wielu zajść, potyczek, strzelanin wiele osób zostało rannych po obu stronach, a także były ofiary śmiertelne[33][34]. Wielu Polaków odniosło ciężkie rany w trakcie strzelaniny na Muranowie w otoczeniu mostu kowelskiego, gdy Niemcy starali się bronić Cytadeli[34]. W akcjach rozbrajania wyróżniała się warszawska młodzież (zarówno skupiona w POW, milicji, socjalistach, jak również bez zrzeszenia)[20]. Ponadto niepodległościowa strona polska tłumiła demonstracje zwolenników rewolucji niemieckiej[35] i bolszewizmu, wymierzone przeciw Wojsku Polskiemu[33]. Demonstranci pojawili się także przed miejscem przebywania Piłsudskiego przy ul. Moniuszki, wykrzykując hasła skierowane przeciw niemu i Wojsku Polskiemu[33]. Zdarzały się także incydenty ostrzelania żołnierzy wojsk polskich przez zwolenników bolszewizmu[33]. W trakcie przejmowania broni od wojsk niemieckich polskie władze wojskowe pertraktowały z niemiecką radą żołniersko-robotniczą w Warszawie[36]. 10 listopada o godz. 21 oddział milicji komisarza Pawłowicza przejął wydział policji kryminalnej zlokalizowany w ratuszu miejskim[31]. Około godz. 22 polscy żołnierze pod komendą por. Przeworskiego dokonali zajęcia Belwederu i tamtejszego odwachu[31]. Prócz tego wojska polskie zajęły posterunki na moście Kierbedzia i na moście kolejowym[31]. W nocy 10/11 listopada Polacy zajęli koszary przy ulicy Nowowiejskiej, niemiecki oddział samochodów wojskowych (Kraftwagenpark) na ulicy Książęcej, konfiskując broń i amunicję[31][37]. 10 listopada zostali zwolnieni więźniowie polityczni z Modlina[31], a nazajutrz także z warszawskich więzień[34] (z Cytadeli[38]). Od rana 11 listopada 1918 zastępcy prezesa prowizorium rządowego Władysława Wróblewskiego, komisarze niemieccy hr. Lerchefeld, radca Żychliński, hr. Hutten-Czapski wydali oświadczenie informujące o przekazaniu całej administracji dotychczas trwającej okupacji w ręce władz polskich[39][40]. Od tego czasu w Warszawie były przejmowane urzędy, m.in.: Cytadela, kolej, żegluga, milicja miejska, poczta, tramwaje[31][34]. Funkcjonowanie zakończyły niemieckie sądy[31]. 11 listopada o godz. 13 wojska polskie zajęły gmach odwachu przy placu Saskim oraz Pałac Namiestnikowski, dotąd mieszczące gubernatorstwo niemieckie[31]. Z budynków znikały niemieckie tablice i oznaczenia, a pojawiały się polskie barwy i symbole narodowe[34]. Z Warszawy wyjechał ostatni pociąg z niemieckimi urzędnikami i wojskowymi[34]. Rozbrajanie trwało kilkadziesiąt godzin i zakończyło się powodzeniem[20]. Okupacja Warszawy przez Niemców trwała 1184 dni od 5 sierpnia 1915 do 10 listopada 1918[41].

Wieczorem 11 listopada 1918 w godzinach 17-22 Rada Regencyjna odbywała posiedzenie, zorganizowane u regenta Józefa Ostrowskiego[42]. Około godz. 20 do zebranych członków Rady dołączył Józef Piłsudski[42]. Wówczas Rada Regencyjna podjęła decyzję o przekazaniu Józefowi Piłsudskiemu naczelnego dowództwa nad będącym w trakcie formowania wojskiem polskim[19][20][21][42][43]. Orędzie Rady Regencyjnej w przedmiocie przekazania naczelnego dowództwa wojsk polskich brygadjerowi Józefowi Piłsudskiemu zostało ogłoszone w „Dzienniku Praw Państwa Polskiego” nr 17 poz. 38[44].

Rada Regencyjna do Narodu Polskiego


Wobec grożącego niebezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego, dla ujednostajnienia wszelkich zarządzeń wojskowych i utrzymania porządku w kraju, Rada Regencyjna przekazuje władzę wojskową i naczelne dowództwo wojsk polskich jej podległych Brygadjerowi Józefowi Piłsudskiemu.

Po utworzeniu Rządu Narodowego, w którego ręce Rada Regencyjna zgodnie ze swemi poprzedniemi oświadczeniami zwierzchnią władzę państwową złoży, Brygadjer Józef Piłsudski władzę wojskową, będącą częścią zwierzchniej władzy państwowej, temuż Rządowi Narodowemu zobowiązuje się złożyć, co stwierdza podpisaniem tej odezwy.

Dan w Warszawie, dnia 11 listopada 1918 roku.

Aleksander Kakowski
Zdz. Lubomirski
Józef Ostrowski
Józef Piłsudski

W tych rozmowach brali udział także marszałek byłej Rady Stanu Franciszek Pułaski, Antoni Łuniewski, Władysław Zawadzki[42]. Do późnego wieczora trwały dalsze narady Piłsudskiego w temacie utworzenia Rządu Narodowego: w siedzibie komisji porozumiewawczej, wspólnie z wojskowymi, podczas konferencji komisji stronnictw demokratycznych[42][45].

W dniu 12 listopada 1918 Józef Piłsudski wydał dwie odezwy[46][47][48]. W pierwszej, skierowanej do obywateli i obywatelek, poinformował o swoim przejęciu komendy nad siłą zbrojną Polski, o końcu okupacji Polski, wyraził apel o zezwolenie okupantom na opuszczenie Polski bez kierowania wobec nich gniewu i zemsty oraz w należytym porządku[46]. W drugiej odezwie poinformował o prośbie, jaką otrzymał od Rady Regencyjnej, dotyczącej podjęcia utworzenia Rządu Narodowego, któremu Rada złoży swoją władzę oraz zaznaczył, że porozumiał się z Tymczasowym Rządem Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie oraz wezwał przedstawicieli stronnictw politycznych w celu poznaniach ich stanowisk wobec zaistniałej sytuacji[46][49]. Jednomyślną uchwałą Rady Miejskiej Warszawy 12 listopada 1918 przyznano Józefowi Piłsudskiego tytuł honorowego obywatela miasta stołecznego Warszawy i tym samym było to pierwsze takie uhonorowanie w historii niepodległej Polski (wręczenie dyplomu nastąpiło 8 lutego 1919)[50][51].

Wcześniej odezwy wydali także: Polska Komisja Likwidacyjna w Krakowie 8 listopada[52], komendant Warszawy i okolic płk Henryk Minkiewicz[53]. 14 listopada 1918 trzej regenci, celem zakończenia ustanowionego 11 listopada 1918 stanu przejściowego podziału zwierzchniej władzy państwowej oraz pragnąc wprowadzenia jednolitej władzy i kierując się dobrem Ojczyzny, postanowili rozwiązać Radę Regencyjną i przekazali Naczelnemu Dowódcy Wojsk Polskich Józefowi Piłsudskiemu pełnię cywilnej władzy zwierzchniej w odrodzonym państwie polskim do czasu przekazania jej Rządowi Narodowemu[20][21][54]. 17 listopada 1918 Józef Piłsudski powołał Rząd Jędrzeja Moraczewskiego[21], a 22 listopada 1918 został Tymczasowym Naczelnikiem Państwa[55] oraz wraz z Jędrzejem Moraczewskim podpisał dekret o tymczasowych władzach Republiki Polskiej[21]. Władzę cywilną piastował formalnie do 29 listopada 1918, kiedy to w „Dzienniku Praw Państwa Polskiego” nr 17 poz. 39 ogłoszony został dekret o najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej[56].

Datę 11 listopada 1918 uznaje się umownie za początek niepodległego państwa Polskiego (II Rzeczpospolita)[20], jednocześnie będący kresem czasu zaborów austriackiego, niemieckiego i rosyjskiego na ziemiach polskich, trwającego przez 123 lata (liczony od III rozbioru), a w szerszym ujęciu przez 146 lat (liczony od I rozbioru w 1772)[57][58].

W wydaniu „Kurjera Warszawskiego” z 12 listopada wydrukowano tekst opatrzony tytułem Zamiast komunikatu, w którym zawarty był następujący fragment[59]:

Po raz pierwszy od lat przeszło czterech dzisiejszy numer Kurjera wychodzi z pod pras drukarskich bez komunikatu urzędowego z pola walki (...). I doczekaliśmy się rzeczy przekraczającej już granice dociekań ludzkich, doczekaliśmy się, że te właśnie moce, które Polskę rozdarły, padły upokorzone i same rozdarte, choć walczyły w przeciwnych obozach. A Polska zjednoczona zmartwychwstaje!

Również w dniu 11 listopada w Compiègne w pobliżu stacji kolejowej Rethondes zostało podpisane zawieszenie broni pomiędzy krajami skupionymi w tzw. koalicji a Niemcami, co formalnie zakończyło I wojnę światową, trwającą od 1914[20][21][60]. Rozejm wszedł w życie o godz. 11:00 na całym obszarze frontu zachodniego[20][21][61]. Ponadto 10 listopada abdykowali cesarz niemiecki Wilhelm II, a 11 listopada cesarz Austrii Karol I[20].

Zobacz też

Przypisy

  1. Dlaczego świętujemy właśnie 11 listopada?, www.polska-zbrojna.pl [dostęp 2019-10-22].
  2. Dodatek nadzwyczajny – Rada Regencyjna do Narodu Polskiego, „Monitor Polski” (168), Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie, 7 października 1918 [dostęp 2019-10-22].
  3. Trzy błędy historyczne w orędziu prezydenta na Święto Niepodległości, „oko.press”, 11 listopada 2016 [dostęp 2016-11-14] (pol.).
  4. Piotr A. Tusiński, Republika Radomska w listopadzie 1918 roku, Radom 2018, s. 73-74
  5. Republika Radomska – pierwsi odzyskaliśmy wolność. Wyborcza.pl Radom.
  6. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 38.
  7. Monitor Polski, buwcd.buw.uw.edu.pl [dostęp 2019-10-22].
  8. a b c KALENDARIUM NIEPODLEGŁOŚCI 1918-1919, web.archive.org, 20 stycznia 2018 [dostęp 2019-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-20].
  9. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 39.
  10. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 40.
  11. Monitor Polski, buwcd.buw.uw.edu.pl [dostęp 2019-10-22].
  12. Piłsudski ogłasza światu wolną Polskę, PolskieRadio.pl [dostęp 2019-10-22].
  13. Dz.U. z 1918 r. nr 18, poz. 46.
  14. Dz.U. z 1918 r. nr 18, poz. 47.
  15. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 41.
  16. Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 311, s. 7-8, 10 listopada 1918. 
  17. a b c d e Powrót komendanta Piłsudskiego. „Kurier Warszawski-Dodatek nadzwyczajny”. Nr 311, s. 25 (1), 10 listopada 1918. 
  18. a b c d e f g h i j k l Józef Piłsudski w Warszawie. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 2-3, 11 listopada 1918. 
  19. a b c Encyklopedia szkolna. Historia. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1993, s. 407.
  20. a b c d e f g h i j k Kronika XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1991, s. 234-235. ISBN 83-900331-0-0.
  21. a b c d e f g Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 5 (P-S). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 53. ISBN 83-01-11968-3.
  22. a b c d Władysław Brzozowski, Stanisław Giza, Adam Moraczewski. Józef Piłsudski w Warszawie. „Kronika Warszawy”. Józef Piłsudski w Warszawie, s. 27, 19 marca 1936. Zarząd Miejskie w Mieście Stołecznym Warszawie. 
  23. Komendant. „Kurjer Poranny”. Nr 2 (279), s. 1, 11 listopada 1918. 
  24. Fragment zaczerpnięty z „Kroniki Warszawy” (1936), wydrukowane za „„Kurjerem Porannym”” nr 2 (279) z 11 listopada 1918. Według relacji w „Kurjerze Warszawskim” z 11 listopada 1918 wypowiedź miała nieco inne słowa: Po raz już trzeci wita mnie Warszawa, a wita mnie jako tego, który krew i życie swoje każdej chwili Ojczyźnie i Ludowi polskiemu oddać gotów.
  25. Niemiecka rada żołniersko-robotnicza. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 5, 11 listopada 1918. 
  26. Piłsudski wśród żołnierzy niemieckich. „Nowa Reforma”. Nr 502a, s. 3, 12 listopada 1918. 
  27. Przemówienie na zebraniu niemieckiej rady żołnierskiej. W: Józef Piłsudski: Pisma wybrane. Londyn: M.I. Kolin Ltd., 1943, s. 153.
  28. Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 312b, s. 4, 11 listopada 1918. 
  29. Depesze Rady regencyjnej do Krakowa, Poznania i Paryża. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 3, 11 listopada 1918. 
  30. a b Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 3, 11 listopada 1918. 
  31. a b c d e f g h i Przejmowanie władz. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 4, 11 listopada 1918. 
  32. Zamach wojskowy przeciw okupantom w Warszawie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 219, s. 1, 12 listopada 1918. 
  33. a b c d Z dni przełomu. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 3, 11 listopada 1918. 
  34. a b c d e f Z dni przełomu. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 3-5, 12 listopada 1918. 
  35. Demonstracye uliczne w Warszawie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 219, s. 1, 12 listopada 1918. 
  36. Z dni przełomu. „Kurier Warszawski”. Nr 312a, s. 4, 11 listopada 1918. 
  37. Demobilizacya Niemców w Warszawie. „Nowa Reforma”. Nr 502a, s. 3, 12 listopada 1918. 
  38. Uwolnienie więźniów politycznych. „Nowa Reforma”. Nr 502a, s. 3, 12 listopada 1918. 
  39. Z dni przełomu. „Kurier Warszawski”. Nr 312b, s. 4-5, 11 listopada 1918. 
  40. Oddanie administracji w ręce polsie. „Nowa Reforma”. Nr 502a, s. 3, 12 listopada 1918. 
  41. Z dni przełomu. 1,184 dni okupacji. „Kurier Warszawski”. Nr 313b, s. 3, 12 listopada 1918. 
  42. a b c d e Rada regencyjna do narodu polskiego. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 2, 12 listopada 1918. 
  43. Rada regencyjna do narodu polskiego. „Nowa Reforma”. Nr 502a, s. 3, 12 listopada 1918. 
  44. Orędzie Rady Regencyjnej w przedmiocie przekazania naczelnego dowództwa wojsk polskich brygadjerowi Józefowi Piłsudskiemu. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 38.
  45. Rokowania w Warszawie. „Głos Narodu”. Nr 255b, s. 1, 12 listopada 1918. 
  46. a b c Odezwy komendanta Piłsudskiego. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 2, 12 listopada 1918. 
  47. Odezwa Piłsudskiego. „Głos Narodu”. Nr 255b, s. 1, 12 listopada 1918. 
  48. Oświadczenie w sprawie przyjęcia misji tworzenia Rządu Narodowego. W: Józef Piłsudski: Pisma wybrane. Londyn: M.I. Kolin Ltd., 1943, s. 154.
  49. Wezwanie polityków galicyjskich do Warszawy. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 219, s. 1, 12 listopada 1918. 
  50. Stefan Starzyński. Słowo wstępne. „Kronika Warszawy”. Józef Piłsudski w Warszawie, s. 1, 3, 19 marca 1936. Zarząd Miejskie w Mieście Stołecznym Warszawie. 
  51. Władysław Brzozowski, Stanisław Giza, Adam Moraczewski. Józef Piłsudski w Warszawie. „Kronika Warszawy”. Józef Piłsudski w Warszawie, s. 28, 29, 19 marca 1936. Zarząd Miejskie w Mieście Stołecznym Warszawie. 
  52. Do ludności wolnej niepodległej Polski. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 2, 12 listopada 1918. 
  53. Odezwa komendanta Warszawy i okolic. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 2, 12 listopada 1918. 
  54. Orędzie Rady Regencyjnej w przedmiocie rozwiązania Rady Regencyjnej i przekazania Najwyższej Władzy Państwowej naczelnemu dowódcy wojsk polskich Józefowi Piłsudskiemu. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 39.
  55. Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 4 (M-P). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 884. ISBN 83-01-11967-5.
  56. Dekret Naczelnika Państwa o najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej. Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 39.
  57. Udział Prezydenta RP w obchodach Narodowego Święta Niepodległości. prezydent.pl, 2007-11-11. [dostęp 2019-09-27].
  58. Wystąpienie podczas finisażu wystawy „Ojcowie Niepodległości” w Sofii. prezydent.pl, 2018-11-27. [dostęp 2019-09-27].
  59. Zamiast komunikatu. „Kurier Warszawski”. Nr 313a, s. 2-3, 12 listopada 1918. 
  60. Warunki zawieszenia broni. „Kurier Warszawski”. Nr 312b, s. 2, 11 listopada 1918. 
  61. Warszawa, d. 11 listopada 1918 r.. „Tygodnik Illustrowany”. Nr 46, s. 532, 16 listopada 1918. 

Informacja

Artykuł Odzyskanie niepodległości przez Polskę w 1918 roku w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-11-24 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=4632870