| ||
Michał Listkiewicz (2011) | ||
Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1953 Warszawa, Polska | |
---|---|---|
prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej | ||
Okres urzędowania | od 28 czerwca 1999 do 30 października 2008 | |
Poprzednik | Marian Dziurowicz | |
Następca | Grzegorz Lato | |
Odznaczenia | ||
Michał Józef Listkiewicz (ur. 20 maja 1953 w Warszawie[1]) – polski sędzia piłkarski, dziennikarz, hungarysta i działacz sportowy.
W latach 1973–1996 aktywny arbiter piłkarski, od 1986 arbiter międzynarodowy FIFA, sędziujący zarówno jako sędzia główny jak i asystent. Sędziował m.in. na Mistrzostwach Europy w 1988, Igrzyskach Olimpijskich w 1988 oraz Mistrzostwach Świata w 1990 i 1994. Po zakończeniu kariery sędziowskiej członek Komisji Sędziowskiej FIFA, wiceprzewodniczący Komisji Pucharów Europejskich oraz obserwator sędziów UEFA.
W latach 1979–1984 członek zarządu Polskiego Związku Koszykówki. Od 1989 rzecznik prasowy, następnie sekretarz ds. międzynarodowych i zastępca sekretarza generalnego PZPN, w latach 1995–1998 sekretarz generalny, w latach 1999–2008 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej. W latach 2007–2012 koordynator UEFA ds. Euro 2012, w latach 2016–2018 przewodniczący kolegium sędziów czeskiej federacji piłkarskiej. Od 2019 prezes Polskiego Związku Teqball.
Syn Olgi Koszutskiej – aktorki i reżyserki warszawskiego Teatru Polskiego oraz Zygmunta Listkiewicza – aktora filmowego[2].
Absolwent XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie. W 1977 ukończył filologię węgierską na Uniwersytecie Warszawskim. Uprawiał piłkę nożną w klubie Marymont Warszawa, koszykówkę w Polonii Warszawa oraz piłkę ręczną w Spójni Warszawa. W czasie studiów był kierownikiem drużyny koszykarzy Polonii Warszawa i sekretarzem sekcji piłki nożnej w tym klubie. Podczas odbywania służby wojskowej zapisał się do PZPR (później wystąpił z tej partii).
Od 1969 pracował jako dziennikarz sportowy w redakcjach „Tempa” i „Sztandaru Młodych”. Po ukończeniu studiów, w latach 1977–1987, był warszawskim korespondentem dziennika „Sport”. W latach 1987–1989 pracował w tygodniku „Tak i Nie”.
W 1973 został sędzią piłkarskim, a 13 lat później arbitrem międzynarodowym (uprawnienia FIFA od 1986). Sędziował w Mistrzostwach Europy w 1988, Igrzyskach Olimpijskich w 1988, Mistrzostwach Świata w 1990 (gdzie jako pierwszy i dotychczas jedyny polski sędzia podczas meczu finałowego wystąpił w roli asystenta sędziego głównego, ponadto został swego rodzaju rekordzistą, ponieważ sędziował najwięcej meczów podczas jednych finałów Mistrzostw Świata, mianowicie 8, oraz jako jedyny sędziował zarówno półfinał jak i finał, dodajmy, że sędziował również mecz otwarcia[3]) i Mistrzostwach Świata w 1994. Karierę sędziowską zakończył w 1996 z dorobkiem ok. 1100 meczów, w tym 150 międzynarodowych.
Od 1979 do 1984 zasiadał w zarządzie Polskiego Związku Koszykówki. W 1989 został rzecznikiem prasowym PZPN, później kolejno sekretarzem ds. międzynarodowych i zastępcą sekretarza generalnego PZPN, w latach 1995–1998 sekretarzem generalnym. Pracując jako sędzia społecznie pełnił także funkcję wiceprezesa PZPN, z której zrezygnował w połowie 1993 po odebraniu mistrzostwa Polski Legii Warszawa w edycji 1992/1993 I ligi polskiej (podczas tzw. „niedzieli cudów” 20 czerwca 1993 sędziował mecz ŁKS Łódź – Olimpia Poznań)[4]. 21 kwietnia 1998, wraz z całym kierownictwem PZPN, zawieszony w pełnionej funkcji przez ówczesnego przewodniczącego Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, ministra Jacka Dębskiego – całkowicie zrezygnował z niej w listopadzie 1998. W 2002 za zasługi na rzecz rozwoju sportu, prezydent RP, Aleksander Kwaśniewski, odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi[5]. Od 28 czerwca 1999 do 30 października 2008 pełnił funkcję 23. prezesa PZPN, zastępując Mariana Dziurowicza. Mianował czterech kolejnych trenerów (Jerzego Engela, Zbigniewa Bońka, Pawła Janasa i Leo Beenhakkera) na stanowisko selekcjonera reprezentacji. W trakcie jego prezesury reprezentacja Polski awansowała do finałów Mistrzostw Świata w 2002 i 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008. Działając aktywnie na forum międzynarodowym został wiceprzewodniczącym Komisji Pucharów Europejskich UEFA oraz obserwatorem UEFA. W lipcu 2007 wszedł w skład ośmioosobowej Komisji Sędziowskiej FIFA[6]. W listopadzie 2007 objął stanowisko koordynatora UEFA ds. Euro 2012. Współorganizował również skuteczną kampanię na rzecz przyznania Polsce wraz z Ukrainą prawa do organizacji Mistrzostw Europy.
Od maja 2016[7] do 5 czerwca 2018[8] pełnił funkcję przewodniczącego komisji sędziowskiej czeskiego związku piłki nożnej. W kwietniu 2018 został pełnomocnikiem Zarządu SKS Bałtyk Gdynia[9]. W 2019 został prezesem Polskiego Związku TeqBall[10].
Część okresu studenckiego Listkiewicz spędził na Węgrzech, gdzie sędziował w lokalnych ligach okręgowych[11]. Ma dwóch synów: Kajetana[12] oraz Tomasza, który jest sędzią asystentem międzynarodowym oraz członkiem zespołu sędziowskiego Szymona Marciniaka[13]. Michał Listkiewicz określa się mianem purysty językowego[14]. W 2002 dwoje napastników zamordowało na tle rabunkowym jego 72-letnią matkę, Olgę Koszutską[15]. W 2020 wyznał, że w dzieciństwie był molestowany przez księdza oraz znanego, niewymienionego z nazwiska aktora[16].
Zagrał epizod w filmie Poranek kojota[17].
Artykuł Michał Listkiewicz w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-12-10 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=74936