Menachem Begin (1978) | |
Imię i nazwisko po urodzeniu | Menachem Begin |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 16 sierpnia 1913 Brześć, Imperium Rosyjskie |
Data i miejsce śmierci | 9 marca 1992 Tel Awiw |
Premier Izraela | |
Okres | od 20 czerwca 1977 do 10 października 1983 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Icchak Rabin |
Następca | Icchak Szamir |
Minister obrony | |
Okres | od 28 maja 1980 do 5 października 1981 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Ezer Weizman |
Następca | Ariel Szaron |
Okres | od 14 lutego 1983 do 23 lutego 1983 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Ariel Szaron |
Następca | Mosze Arens |
Minister komunikacji | |
Okres | od 20 czerwca 1977 do 24 października 1977 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Aharon Uzan |
Następca | Me’ir Amit |
Minister spraw zagranicznych | |
Okres | od 23 października 1979 do 10 marca 1980 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Mosze Dajan |
Następca | Icchak Szamir |
Minister sprawiedliwości | |
Okres | od 20 czerwca 1977 do 24 października 1977 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Chajjim Josef Cadok |
Następca | Szemu’el Tamir |
Minister pracy i opieki społecznej | |
Okres | od 20 czerwca 1977 do 24 października 1977 |
Przynależność polityczna | Likud |
Następca | Jisra’el Kac |
Minister transportu | |
Okres | od 20 czerwca 1977 do 24 października 1977 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Gad Ja’akowi |
Następca | Me’ir Amit |
Minister rolnictwa | |
Okres | od 19 czerwca 1983 do 10 października 1983 |
Przynależność polityczna | Likud |
Poprzednik | Simcha Erlich |
Następca | Pesach Grupper |
Minister bez teki w 13., 14. i 15. rządzie | |
Okres | od 15 czerwca 1967 do 6 sierpnia 1970 |
Przynależność polityczna | Gahal |
Odznaczenia | |
Pokojowa Nagroda Nobla |
Menachem Begin (hebr. מנחם בגין, ur. 16 sierpnia 1913 w Brześciu[a], zm. 9 marca 1992 w Tel Awiwie) – izraelski polityk, działacz syjonistyczny, przywódca Bejtaru w Polsce, żołnierz Armii Andersa, lider podziemnej organizacji militarnej Irgun, premier Izraela w latach 1977–1983, pierwszy prawicowy szef rządu izraelskiego w historii państwa – stał na czele osiemnastego i dziewiętnastego rządu Izraela. Poseł do Knesetu w latach 1949–1984. Laureat Pokojowej Nagrody Nobla za rok 1978 (razem z prezydentem Egiptu Anwarem as-Sadatem)[1].
Urodził się w jako syn Ze’ewa-Dowa i Hasji Biegunów. Jako dziecko należał do organizacji skautowej Ha-Szomer Ha-Cair, natomiast w wieku 16 lat związał się z rewizjonistycznym, młodzieżowym ruchem narodowo-radykalnym Bejtar[2]. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1935[3]. W 1938 został przywódcą Bejtaru w Polsce[3]. Koncentrował się na szkoleniach wojskowych (organizowanych nieoficjalnie przez rząd II RP), przygotowując siły do walki zbrojnej w Palestynie o utworzenie państwa żydowskiego, przeciwko Arabom i Brytyjczykom[4][5][6].
Po agresji Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 uciekł do Wilna[3], które po krótkiej okupacji przez Armię Czerwoną zostało w październiku 1939 przekazane przez ZSRR Litwie. Po okupacji Litwy przez Armię Czerwoną 15 czerwca 1940 i jej aneksji przez ZSRR 3 sierpnia 1940 został aresztowany przez NKWD, przetrzymywany w więzieniu na Łukiszkach w Wilnie i skazany na osiem lat łagru na Syberii[3]. Zwolniony w 1942 r. na mocy układu Sikorski-Majski wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (Armii Andersa)[3]. Jej dowódca, generał Anders, latem 1942 ewakuował polskich żołnierzy z ZSRR do Iranu.
Jako kapral podchorąży Armii Polskiej na Wschodzie przybył do Palestyny. W Palestynie kilkuset żydowskich żołnierzy zdezerterowało, za cichym przyzwoleniem polskiego dowództwa[7], by zasilić w przeważającej mierze kadry podziemia wojskowego Hagany. W odróżnieniu od nich Begin przed odejściem z Armii Andersa uzyskał zwolnienie z przysięgi wojskowej[8], a dopiero następnie wstąpił w struktury Irgunu i stanął na ich czele.
W walce o utworzenie państwa żydowskiego Begin był zwolennikiem stosowania terroru. Brał m.in. udział w przygotowywaniu zamachu na Hotel Króla Dawida w Jerozolimie, w którym 26 lipca 1946 zginęło 91 osób (41 Palestyńczyków, 28 Brytyjczyków, 17 Żydów, 2 Ormian oraz Rosjanin, Grek i Egipcjanin). 27 kwietnia 1947 na jego rozkaz, w odwecie za wykonanie wyroku śmierci na członkach Irgunu, terroryści powiesili dwóch porwanych żołnierzy brytyjskich, co wywołało antysemickie zamieszki w Wielkiej Brytanii. Radykalna postawa Begina doprowadziła go do konfliktu z większością liderów ruchu syjonistycznego. Jest obarczany odpowiedzialnością za masakrę ludności palestyńskiej w Dajr Jasin w dniach 9–11 kwietnia 1948, gdzie zginęło od 107 do 120 Palestyńczyków. Informacje o masakrze były jednym z powodów masowego exodusu Palestyńczyków (ok. 750 000 uchodźców) ze spornych terytoriów.
Po powstaniu państwa Izrael w maju 1948 Begin rozpoczął karierę polityczną. Założył partię Herut (Wolność) i został jej pierwszym przewodniczącym. Begin był charyzmatycznym liderem prawicowej opozycji, często występującym w parlamencie i na publicznych demonstracjach.
W latach 50. był przywódcą ruchu sprzeciwiającego się przyjęciu reparacji od Niemiec. Według Eliezera Sudita, współorganizatora nieudanego zamachu na Konrada Adenauera w 1952, zaangażowany w ten spisek był również Begin. Śmierć kanclerza RFN miała w założeniu storpedować negocjacje porozumienia o odszkodowaniach za Holocaust[9].
Po Kampanii Sueskiej z 1956 przeciwstawiał się wycofaniu Izraela z Półwyspu Synaj.
Później w połączeniu z innymi ugrupowaniami prawicowymi Herut przerodził się w prawicowy blok Likud (Jedność), z ramienia którego Begin objął 20 czerwca 1977 urząd premiera[3]. W polityce wewnętrznej wspierał żydowskie osadnictwo na terytoriach okupowanych (tzw. Samaria i Judea), prowadząc m.in. kampanie na rzecz powrotu do Izraela Żydów rosyjskich i etiopskich.
Przeszedł do historii wraz z prezydentem Anwarem Sadatem jako negocjator izraelsko-egipskiego traktatu pokojowego w 1979. Obaj przywódcy za doprowadzenie do podpisania porozumienia otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla (16 grudnia 1978). W rezultacie zawartych porozumień, na wiosnę 1982 Begin przeprowadził ewakuację Półwyspu Synaj[3].
W czerwcu 1981 podjął kontrowersyjną decyzję o zbombardowaniu przez izraelskie lotnictwo wojskowe irackiego ośrodka nuklearnego w Osirak, w pobliżu Bagdadu, mimo sprzeciwu m.in. lewicowej opozycji z Szimonem Peresem na czele.
Przez cały okres swoich rządów Begin był zwolennikiem zwalczania OWP. W ramach tych działań w 1978 izraelska armia przeprowadziła operację „Litani”, a w 1982 rozpoczęła inwazję zbrojną na Liban. W miarę narastania strat w izraelskich siłach zbrojnych oraz pod wpływem wydarzeń w obozach Sabra i Szatila, za które Begina obarczono odpowiedzialnością polityczną, nasiliły się protesty społeczeństwa izraelskiego przeciwko jego rządowi.
15 września 1983 Begin ustąpił z urzędu premiera i wycofał się z życia politycznego. Przyczyną był pogarszający się stan zdrowia. Cierpiał na cukrzycę i chorobę serca[10]. Po śmierci żony popadł w depresję i opuszczał mieszkanie głównie w celu odwiedzenia jej grobu[10]. Następnie pisał publikacje o współczesnej historii Izraela oraz wspomnienia z ZSRR (m.in. wydany w Polsce „Czas białych nocy”).
Zmarł 9 marca 1992 w Tel Awiwie.
Żonaty z Alizą Arnold. Miał z nią syna – Ze’ewa (również polityka) i dwie córki[10].
W Izraelu upamiętniają Begina m.in. ulice jego imienia w Tel Awiwie, Ramat ha-Szaron, Ramat Ganie czy Sederot[11] Menahem Begin – zachodnia obwodnica Jerozolimy. W Jerozolimie także mieści się Centrum Pamięci Menahema Begina[12].
W Polsce znajduje się tablica pamiątkowa w holu Auditorium Maximum Uniwersytetu Warszawskiego (2001)[13] oraz informacja na tablicy MSI umieszczonej na fasadzie gmachu Dawnego Żydowskiego Domu Akademickiego, gdzie jako student Wydziału Prawa UW mieszkał Menachem Begin[14].
W filmie Atak na Entebbe w reżyserii Irvina Kershnera w rolę Begina wcielił się David Opatoshu[15].
Menachem Begin na spotkaniu przywódców Betaru w Warszawie 1939 (w pierwszym rzędzie pierwszy z lewej). Pierwszy z prawej Włodzimierz Żabotyński
Begin po aresztowaniu przez NKWD 1940
Menachem Begin w mundurze Armii Polskiej na Wschodzie, Tel Awiw-Jafa, grudzień 1942. Obok żona Aliza.
Menachem Begin (w pierwszym rzędzie pierwszy z lewej) w mundurze Armii Polskiej na Wschodzie, Palestyna, grudzień 1942. Obok żona Aliza.
Anwar Sadat, Jimmy Carter i Menachem Begin, Camp David 17 września 1978
Tablica upamiętniająca Menachema Begina w holu Auditorium Maximum Uniwersytetu Warszawskiego
Artykuł Menachem Begin w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-03-02 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=14047