Keith Richards

Keith Richards
Ilustracja
Keith Richards podczas koncertu w Warszawie w 2018
Data i miejsce urodzenia 18 grudnia 1943
Dartford
Instrumenty gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja
Gatunki blues rock[1], hard rock[1], rock albumowy[1], rock and roll[1]
Zawód wokalista, kompozytor, autor tekstów, producent muzyczny, aktor
Aktywność od 1962
Wydawnictwo Decca Records, Rolling Stones Records, Virgin Records
Powiązania X-Pensive Winos
Zespoły
The Rolling Stones The Dirty Mac
Strona internetowa

Keith Richards (ur. 18 grudnia 1943 w Dartford[2]) – brytyjski muzyk, współzałożyciel i gitarzysta zespołu The Rolling Stones, autor tekstów, sporadycznie wokalista. Urodzony w tym samym mieście co Mick Jagger, jego kolega z zespołu.

Twórca muzyki większej części repertuaru grupy The Rolling Stones, a także jej wokalista (rzadziej). Jedna z najbardziej znanych postaci showbusinessu, swą grą zapewnił charakterystyczne brzmienie grupy (mocne i agresywne akordy, tzw. riffy, w które wtopiony był śpiew wokalisty). Jako jeden z pierwszych gitarzystów zaczął wykorzystywać efekty gitarowe dla wzbogacenia brzmienia (m.in. kostkę fuzz box w najsłynniejszym utworze (I Can’t Get No) Satisfaction). Chętnie grywa gościnnie z innymi wykonawcami, a także występuje jako solista; był między innymi uczestnikiem pierwszej edycji Live Aid razem z kolegą z zespołu Ronem Woodem akompaniował Bobowi Dylanowi.

W 2011 roku pojawił się na 4. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[3].

Życiorys

Rodzina

Urodził się w Dartford, według swojej matki podczas trwania nalotu Luftwaffe[4].

Jest synem Doris Maud Lydii z d. Dupree i Herberta Williama 'Berta' Richardsa. Jego ojciec był robotnikiem fabrycznym i weteranem II wojny światowej, rannym podczas inwazji w Normandii. Dziadkowie od strony ojca, Eliza i Ernie Richards byli działaczami Partii Pracy w Walthamstow, ówczesnym przedmieściu Londynu. Przez większość kariery zawodowej Ernie Richards pracował jako ogrodnik. W 1941 roku Eliza Richards została wybrana burmistrzem miejscowości. Rodzina Richardsów pochodziła z Walii[4].

Przez cały okres dzieciństwa i młodości Keith czuł się blisko związany ze swoim dziadkiem od strony matki, Augustusem Theodorem Dupree zwanym „Gus”. Był on dawnym muzykiem big-bandu i to właśnie on zainspirował Keitha do gry na gitarze. Wraz ze swoją żoną Emmą, Gus Dupree doczekał się siedmiu córek. Rodzina Dupree pochodziła z Francji[4].

W 1957 roku rodzice Richardsa rozeszli się. Jego matka związała się z kierowcą taksówki Billem, który przyjął nazwisko Richards. Ślub wzięli jednak dopiero w 1998 roku. Keith utrzymywał dobre relacje z ojczymem, który wspierał działalność The Rolling Stones w początkowym etapie jego istnienia[4].

Wczesne lata

Keith Richards ukończył szkołę podstawową w Wentworth. Do tej samej szkoły chodził Mick Jagger, jednak wówczas znali się tylko z widzenia. W 1954 roku rodzice Keitha wyprowadzili się z Wentworth do Dartford. Od 1955 do 1959 roku Richards uczęszczał do męskiej szkoły technicznej w Dartford. Jako uczeń szkoły był członkiem chóru, do czasu przejścia mutacji głosu. Kiedy został wydalony z chóru, stracił zainteresowanie nauką i zaczął się buntować wobec szkoły jako instytucji. Zaangażował się za to w ruch harcerski, wstępując do Siódmego Zastępu Darford. W tym czasie dorywczo pracował weekendowo rozwożąc chleb z piekarni[4].

W 1959 roku został wydalony ze szkoły z powodu nieobecności. Przeniósł się wówczas do szkoły plastycznej Sidcup Art College. Tam rozwinął swoje zainteresowania muzyczne. Dużo czasu poświęcał na słuchanie i analizowanie gry takich muzyków jak Little Richard, Buddy Holly, Eddie Cochran, Fats Domino czy Elvis Presley. Sam spędzał dużo czasu na uczeniu się gry na gitarze[4].

W nowej szkole poznał wiele osób, z którymi łączyły go wspólne zainteresowania. Wśród nich był Dick Taylor, pierwszy basista The Rolling Stones. W Sidcup Art College panowała duża swoboda obyczajowa. Uczniów nie obowiązywał mundur, uczniowie nosili długie włosy[4].

Szkoła przygotowywała uczniów do pracy w reklamie. W 1962 roku po jej ukończeniu Richards został skierowany do agencji reklamowej J. Walter Thompson. Ponieważ zachował się nieuprzejmie względem potencjalnego pracodawcy, nie otrzymał zatrudnienia. W swojej autobiografii Richards przyznaje, że był to dla niego pretekst by móc poświęcić się w zupełności karierze muzycznej[4].

W 1961 roku spotkał na stacji kolejowej w Dartford Micka Jaggera. Ten zauważył, że Keith Richards trzyma w dłoni płytę Chucka Berry’ego. Wkrótce się zaprzyjaźnili[4].

Jako uczeń Sidcup Art College, Richards spędzał dużo czasu w klubach muzycznych. W ten sposób poznał Briana Jonesa i Iana Stewarta[4].

W 1962 roku powstał jego pseudonim 'Keef' będący parafrazą wyrazu 'Beef' oznaczającego wołowinę[4].

Kariera muzyczna

Keith Richards w 1965

W 1962 roku wraz z Mickiem Jaggerem i Brianem Jonesem zamieszkali w Fulham. Mieli także współlokatora Jamesa Phelge'a. Przyjaciele nie mieli wtedy środków do życia, utrzymywali się m.in. z drobnej kradzieży jedzenia. Przez blisko rok poświęcali dużo czasu na naukę gry na instrumentach i stworzeniu własnego stylu. Początkowo zespół The Rolling Stones miał na celu propagowanie muzyki bluesowej, zaś ich największą inspiracją była muzyka Jimmy’ego Reeda. W tym okresie zespół grał w klubach Flamingo, Ealing, Crawdaddy i Marquee. W klubie Crawddady zespół został wypatrzony przez Andrew Loog Oldhama, który zagwarantował im pierwszy kontrakt z wytwórnią Decca i nagranie w Olympic Studios. We wrześniu 1963 roku Keith Richards wspólnie z Mickiem Jaggerem napisali pierwszy autorski utwór pt. As Tears Go By. Wkrótce pisanie tekstów stało się stałym elementem pracy Richardsa i Jaggera. W swojej biografii Richards wyznaje, że najczęściej on wymyślał motyw przewodni piosenki, a Jagger dopisywał resztę tekstu. Niektóre utwory artyści pisali samodzielnie. W tym czasie Richards napisał riffy i ścieżki melodyczne do wielu szlagierów zespołu, jak Paint It, Black, Angie, Sympathy for the Devil, Gimme Shelter, Jumping Jack Flash i innych. Według własnych słów, lunatykując przez sen miał nagrać na magnetofonie muzykę do utworu Satisfaction[4].

W 1967 roku był świadkiem wystąpień studentów w Rzymie[4].

Pod koniec lat 60. Richards zaczął eksperymentować z nowymi bądź mało znanymi efektami muzycznymi, jak np. granie na otwartym stroju gitary. Wystąpił też w kilku filmach dot. zespołu[4].

W latach 80. rozpoczął udaną karierę solową w odpowiedzi na płyty wydawane przez Micka Jaggera, wydał łącznie dwa wysoko oceniane przez krytyków albumy studyjne oraz jeden koncertowy. Gościnnie wystąpili Sarah Dash, Steve Jordan oraz Waddy Wachtel.

W 2007 roku, gościnnie zagrał w filmie Piraci z Karaibów: Na krańcu świata (2007) kapitana Teague Sparrowa. Zgodził się również na tę samą rolę w filmie Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach (2011). W 2011 wydał autobiografię Life (​ISBN 978-0-316-03441-8​), czym na nowo zaostrzył swoje stosunki z Mickiem Jaggerem

Życie prywatne

Karykatura artysty autorstwa Karla Meersmana

Był wielokrotnie aresztowany i karany za posiadanie narkotyków oraz nieobyczajne zachowanie. Jego pierwszy kontakt z narkotykami miał miejsce w 1965 roku, podczas trasy koncertowej w Stanach Zjednoczonych. Ciemnoskórzy muzycy bluesowi, z którymi grali The Rolling Stones nauczyli ich używać marihuany oraz amfetaminy. W 1967 roku Richards po raz pierwszy miał styczność z LSD. W tym roku razem z Mickiem Jaggerem miał też pierwsze oskarżenie o posiadanie narkotyków, za które otrzymał karę roku pozbawienia wolności (wyszedł z więzienia po jednym dniu za kaucją). W kolejnym roku zaczął zażywać heroinę i speedball. Używał też takich narkotyków jak barbiturany, tuinal i quaalude[4].

Pod koniec 1966 roku nabył swoją pierwszą posiadłość Redlands w West Sussex, którą posiada do dziś. Od końca lat 60. dom ten stał się areną wielu policyjnych nalotów[4].

W 1966 roku spotykał się z Lindą Parker, która porzuciła go dla Jimiego Hendrixa. W latach 1967–1979 związany był z Anitą Pallenberg, wcześniejszą partnerką Briana Jonesa. Miał z nią troje dzieci: Marlona Leona Sundeepa (ur. 1969), Angelę Dandelion (ur. 1972) i Tarę Jo Jo Gunne (urodzoną i zmarłą w 1976 roku). Od 1983 roku żonaty z modelką Patti Hansen – ma z nią dwie córki[4].

Podczas jednej z pierwszych tras koncertowych po Wielkiej Brytanii, Keith Richards poznał Ronnie Bennett, wokalistkę zespołu The Ronettes. Połączyła ich trwająca do dziś przyjaźń[4].

Wkrótce zaprzyjaźnił się z muzykami: Bobbym Keysem i Gramem Parsonsem (z tym ostatnim przeżył swój pierwszy narkotykowy odwyk), a także marszandem Robertem Fraserem, handlarzem antyków i bibliofilem Christopherem Gibbsem czy fotografem Michael Cooperem. Pod koniec lat 60. zacieśnił swoje kontakty z Johnem Lennonem, który był częstym gościem jego posiadłości Redlands[4].

Publikacje

Instrumentarium

Gitary[5]

  • Fender '52 Telecaster – Butterscotch Blonde
  • Natural finish 50's Fender Telecaster
  • Fender telecaster sunburst
  • Music Man Silhouette guitar
  • Fender Stratocaster '58 Mary Kay
  • Fender Classic Series '72 Telecaster Deluxe
  • Gibson ES-355 Guitar
  • Gibson Les Paul Custom
  • Gibson Les Paul TV
  • Gibson acoustic guitars
  • Gibson Les Paul Standard
  • Ampeg Dan Armstrong
  • Tom Anderson Trans Black, Cobra
  • 1949 Martin D-18 and 1954 Martin D-18

Pozostałe[5]

  • Fender High Power Tweed Twin
  • Marshall head
  • Fender Bassman 4x10
  • Mesa Boogie 4x 12” cabinets
  • Mesa Boogie Mark I amp
  • Ernie Ball regular Slinkys .010 gauge
  • Zinky Master Blaster clean boost pedal
  • Ibanez UE-400 multi-effects
  • Fulltone Tube Tape Echo
  • MXR Phase 100
  • MXR Phase 90 „Script” version
  • MXR Analog Delay

Dyskografia solowa

Filmografia

  • The Kids Are Alright (jako on sam, 1979, film dokumentalny, reżyseria: Jeff Stein)[6]
  • Piraci z Karaibów: Na krańcu świata (jako kapitan Teague, 2007, film fabularny, reżyseria: Gore Verbinski)[7]
  • Obcan Havel (jako on sam, 2008, film dokumentalny, reżyseria: Miroslav Janek, Pavel Koutecký)[8]
  • Stones in Exile (jako on sam, 2010, film dokumentalny, reżyseria: Stephen Kijak)[9]
  • Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach” (jako kapitan Teague, 2011, film fabularny, reżyseria: Rob Marshall)[10]
  • Crossfire Hurricane (jako on sam, 2012, film dokumentalny, reżyseria: Brett Morgen)[11]

Przypisy

  1. a b c d Steve Huey: Keith Richards Biography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-04-04].
  2. Sean Egan: Keith Richards on Keith Richards: Interviews and Encounters. Chicago Review Press, 2013. ISBN 978-1-61374-791-9.
  3. Rolling Stone's „The 100 Greatest Guitarists of All Time” (ang.). [dostęp 2014-12-26].
  4. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Keith Richards, James Fox: Życie: autobiografia. Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz S.C., 2010. ISBN 978-83-7985-651-0.
  5. a b Rolling Stones – Keith Richards Guitar Gear Rig and Equipment (ang.). uberproaudio.com. [dostęp 2009-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-08)].
  6. Dzieciaki sa w porzadku (1979) The Kids Are Alright (original title) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-03].
  7. Piraci z Karaibów: Na krancu swiata (2007) Pirates of the Caribbean: At World’s End (original title) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-04].
  8. Obywatel Havel (2008) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-03].
  9. Stones in Exile (2010) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-03].
  10. Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach (2011) Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (original title) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-04].
  11. Crossfire Hurricane (2012) (ang.). imdb.com. [dostęp 2016-04-03].

Informacja

Artykuł Keith Richards w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-09-06 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=10209