| ||
Joanna Trzepiecińska (2018) | ||
Data i miejsce urodzenia | 7 września 1965 Tomaszów Mazowiecki | |
Zawód | aktorka | |
Lata aktywności | od 1987 | |
Zespół artystyczny | ||
Teatr Polski w Warszawie | ||
Odznaczenia | ||
Joanna Trzepiecińska primo voto Anderman (ur. 7 września 1965 w Tomaszowie Mazowieckim) – polska aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka. Występuje na deskach warszawskich teatrów.
Jest córką farmaceutki oraz inżyniera i dyrektora fabryk włókienniczych, ma młodszą o pięć lat siostrę[1].
Ukończyła państwową szkołę muzyczną w klasie fortepianu i średnią w klasie fletu. W 1988 otrzymała dyplom ukończenia Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.
W 1987 zadebiutowała na ekranach rolą osieroconej Joanny Macieszanki w serialu TVP1 Jana Łomnickiego na motywach cyklu powieściowego Ewy Szelburg-Zarembiny Rzeka kłamstwa. 12 grudnia zadebiutowała w teatrze w roli służącej w spektaklu Stanisława Ignacego Witkiewicza Bezimienne dzieło w reżyserii Jana Englerta na scenie warszawskiego Teatru Polskiego.
Po ukończeniu nauki w Akademii Teatralnej w Warszawie związała się z warszawskim Teatrem Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, gdzie pojawiła się jako Nancy w przedstawieniu Woody’ego Allena Zagraj to jeszcze raz, Sam w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1988); wystąpiła też w roli Lucy w musicalu Bertolta Brechta Opera za trzy grosze w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego (1989). Niebawem trafiła na kinowy ekran w dramacie Dotknięci (1988) jako studentka Wanda Milewska, córka Jana (Piotr Fronczewski) i chorej psychicznie Joanny (Ewa Wiśniewska). Rok później zagrała w trzech filmach: sensacyjnym Janusza Majewskiego Czarny wąwóz (1989), dramacie politycznym Janusza Kijowskiego Stan strachu (1989) u boku Wojciecha Malajkata i komedii erotycznej Jacka Bromskiego Sztuka kochania (1989).
W 1990 zagrała w filmie politycznym Tomasza Wiszniewskiego Kanalia, horrorze Powrót wilczycy u boku Jerzego Zelnika i telewizyjnym filmie Piotra Łazarkiewicza W środku Europy. Pod koniec roku występowała także gościnnie w roli Klary w spektaklu Aleksandra Fredry Zemsta w reż. Gustawa Holoubka. Ekranowa kreacja Marty z obozu studenckiego w filmie psychologicznym Andrzeja Barańskiego Nad rzeką, której nie ma (1991) przyniosła jej nominację do nagrody Złotych Lwów za pierwszoplanową rolę kobiecą na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 1992 roku otrzymała Złotą Kaczkę, nagrodę przyznawaną przez czytelników magazynu „Film” dla najlepszej aktorki. Powróciła na duży ekran w filmach: Obywatel świata (1991) z Janem Fryczem, melodramacie historycznym Janusza Zaorskiego Panny i wdowy (1991), melodramacie komediowym Krzysztofa Langa Papierowe małżeństwo (Paper Marriage, 1991) w roli panny młodej, która miała wyjść za mąż za angielskiego lekarza, ale ostatecznie poślubiła muzyka, w dodatku bezrobotnego i zaplątanego w ciemne interesy z gangsterami, Balanga (1993), filmie akcji Anioł śmierci (Beyond Forgiveness, 1994) u boku Rutgera Hauera i Johna Rhysa-Daviesa, sensacyjnym Krzysztofa Langa Prowokator (1995) oraz kostiumowym fantasy Krzysztofa Gradowskiego Dzieje mistrza Twardowskiego (1995) jako duch Barbary Radziwiłłówny.
Odniosła sukces sceniczny rolą Królewny Śnieżki w musicalu na podstawie baśni Jakuba i Wilhelma Grimmów Królewna Śnieżka i krasnoludki w reż. Krzysztofa Kolbergera na scenie Teatru Komedia w Warszawie (1994) i Opery i Operetki w Szczecinie (1999).
Uznanie publiczności zdobyła w roli Alicji „Alutki” Kossoń, żony Jędruli (Tomasz Dedek) w serialu Rodzina zastępcza. Pojawiła się również w dwóch odcinkach opery mydlanej TVP2 Na dobre i na złe (2002), jednym z odcinków serialu TVP1 Plebania (2005) – jako Anna Stajniak oraz sitcomie TVN Anioł Stróż (2005) w roli rozwódki Anny Górskiej. W 2004 roku w Warszawie odebrała nagrodę Kłapy 2003 The Walt Disney Company Polska dla najlepszych twórców polskiej wersji językowej w filmach animowanych – za rolę Dory w filmie Gdzie jest Nemo? (2003). Po trzynastu latach aktorka ponownie podłożyła głos pod rolę niebieskiej rybki w kontynuacji filmu, Gdzie jest Dory? (2016).
W 2007 roku nagrała, wspólnie z Włodzimierzem Nahornym, Januszem Szromem, Grzegorzem Markowskim oraz Agnieszką Wilczyńską, płytę z kolędami, Cicho, Cicho Pastuszkowie. Tego samego roku, wzięła udział w drugiej edycji programu Jak oni śpiewają, zajmując 6. miejsce. Rok później, za rolę Claire w sztuce „Dowód” w reż. Andrzeja Seweryna granej w Teatrze „Polonia” otrzymała nominacje do prestiżowej nagrody Feliksa. W sezonie 2009/2010 była jurorką nagrody teatralnej Feliksy Warszawskie.
Aktorka bierze udział w programach muzycznych, koncertuje z takimi muzykami jak Bogdan Hołownia, Włodzimierz Nahorny, Andrzej Jagodziński, Andrzej Łukasik, Janusz Szrom. Występuje także z własnymi recitalami oraz jako gość wyjątkowy w jazzowym projekcie Janusza Szroma „Straszni Panowie Trzej” śpiewając piosenki z Kabaretu Starszych Panów. Można ją usłyszeć również w słuchowiskach na podstawie książek Joanny Chmielewskiej.
Ma dwóch synów: Wiktora (ur. 2001) i Karola (ur. 2003), ze związku z Januszem Andermanem. Para rozwiodła się w 2009 roku.
Artykuł Joanna Trzepiecińska w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-12 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=380946