Ratusz | |||
| |||
Państwo | Ukraina | ||
---|---|---|---|
Obwód | lwowski | ||
Rejon | jaworowski | ||
Prawa miejskie | 1569 | ||
Burmistrz | Ihor Hrabowski | ||
Powierzchnia | 23,35 km² | ||
Wysokość | 229 m n.p.m. | ||
Populacja (2020) • liczba ludności • gęstość |
12 946 554,5 os./km² | ||
Nr kierunkowy | +380 3259 | ||
Kod pocztowy | 81000 | ||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego | |||
Położenie na mapie Ukrainy | |||
49°56′23″N 23°23′09″E/49,939722 23,385833 | |||
Strona internetowa | |||
Portal Ukraina |
Jaworów (ukr. Яворів, Jaworiw) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, na zachód od Lwowa, na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeką Szkło (dopływ Sanu), siedziba administracyjna rejonu jaworowskiego. 12 946 mieszkańców (2020)[1], dla porównania w 2001 było ich 13 285[2].
Znajduje tu się stacja kolejowa Jaworów, położona na linii Zatoka - Jaworów.
Pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1436[3]. Wzmianki z lat 1376[4] i 1408[5] są błędne (dokument 1376 nie wymienia Jaworowa[6]; dokument 1408 jest błędnie datowany – został on wystawiony 1478 lub w 1488 r.[7]). Miasto królewskie położone było w XVI wieku w województwie ruskim. W 1569 roku Jaworów otrzymał prawa magdeburskie od króla Zygmunta II Augusta. Znajdował się tu zamek wybudowany w XIV wieku. W tej rezydencji król Jana III Sobieskiego w 1683 roku otrzymał gratulacje od papieża Innocentego XI po zwycięstwie nad Turkami pod Wiedniem[8]. Resztki zamku Sobieskiego służyły w okresie zaborów za areszt.
W Jaworowie w roku 1619 wydrukowana została sztuka dramatyczna Jakuba Gawatha pt. Tragaedia, albo Wizerunk śmierci przeświątego Jana Chrzciciela, przesłańca Bożego.
Do 1772 roku Jaworów był ważnym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym (obuwniczym) na szlaku Lwów – Jarosław. W okresie zaborów było miastem powiatowym w austriackiej prowincji Galicja. W 1914 roku miasto liczyło 10 500 mieszkańców (w tym 1500 Polaków, 2700 Żydów, dużą społeczność stanowili Czesi[potrzebny przypis]).
W 1908 założono gimnazjum w Jaworowie[9].
W okresie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej Ukraińcy zamordowali w Jaworowie 17 Polaków, po wcześniejszych torturach i próbie wymuszenia na nich przyznania się do rzekomego spisku wobec nowej władzy ukraińskiej[10]. 4 czerwca 1922 roku w ramach pierwszego wystąpienia UWO zdetonowano bombę pod koszarami Policji Państwowej[11].
W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Jaworowie mieściła się polska Państwowa Szkoła Przemysłu Drzewnego. W 1926 roku w Jaworowie została zorganizowana Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii, której pierwszym komendantem został major Tadeusz Komorowski, późniejszy generał dywizji, komendant główny Armii Krajowej i Naczelny Wódz. W drugiej połowie lat 30. XX wieku do Jaworowa została przeniesiona ze Lwowa Kadra 6 Dywizjonu Taborów.
Do września 1939 roku miasto powiatowe w województwie lwowskim.
25 czerwca 1941 roku zdobyty przez Wehrmacht[12]. Po zajęciu miasta przez Niemców Ukraińcy dokonali pod koniec czerwca 1941 roku pogromu Żydów[13]. Ukraińska milicja wraz z hitlerowcami zniszczyła synagogę, bito i zabijano Żydów. Działacze OUN-B ogłosili deklarację odnowienia państwa ukraińskiego[14]. Także w tym czasie[13] (względnie w lipcu 1941[12]) Policja Bezpieczeństwa rozstrzelała 15 Żydów wskazanych przez Ukraińców[13]; miał być to odwet za zabójstwa na miejscowych[12]. Podczas okupacji Niemcy dokonali zagłady ludności żydowskiej Jaworowa. Największa akcja eksterminacyjna w 1942 roku miała miejsce w listopadzie - gestapo wywiozło 1,3 tys. osób do obozu śmierci w Bełżcu a na miejscu zostało zabitych 400[13]-500[12] osób. Po tej akcji utworzono w Jaworowie tzw. getto wtórne, do którego zwieziono Żydów z okolicznych miejscowości, łącznie około 6[13]-7[12] tys. osób. Z powodu fatalnych warunków panujących w getcie zimą 1942-43 roku zmarła niemal połowa jego więźniów[12]. Tych, którzy przeżyli zimę, gestapo rozstrzelało w kwietniu 1943 roku w lesie w Porudnie, jedynie 200 osób przeniesiono do obozu janowskiego[12][13].
Pod okupacją niemiecką w Polsce siedziba gminy Jaworów[15].
Podczas czystki etnicznej w Małopolsce Wschodniej Jaworów był miejscem do którego ściągali polscy uchodźcy w okolicznych miejscowości[16] i skąd później ewakuowali się dalej na zachód[17]. Tych, którzy zostali, w większości ekspatriowano w 1945 roku[18].
Silnie zbombardowany[19], 24 lipca 1944 roku Jaworów został zajęty przez Armię Czerwoną[20]. 16 sierpnia 1945 na mocy traktatu granicznego pomiędzy Tymczasowym Rządem Jedności Narodowej a rządem ZSRR włączony do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w składzie ZSRR.
27 maja 1947 roku ukraińskie podziemie wysadziło w powietrze pomnik Lenina[21].
W latach 60-90. XX wieku pod Jaworowem eksploatowano bogate złoża siarki (Jaworowskie Zagłębie Siarkowe). Po upadłym kombinacie pozostały wyrobiska i zdegradowane tereny pomiędzy Jaworowem a Nowojaworowskiem[18].
Od 1991 na terytorium niepodległej Ukrainy.
Rada Miejska Jaworowa w 2011 roku nadała honorowe obywatelstwo miasta Jaworowa Stepanowi Banderze i Romanowi Szuchewyczowi[22].
W Jaworowie działa oddział Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej[23].
Pobliskie miejscowości |
Miasta partnerskie |
Artykuł Jaworów (miasto) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-03-24 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=434169