Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1978 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
Alma Mater | |
Stanowisko |
wiceprezydent Opola (2014–2015), poseł na Sejm IX kadencji (od 2019), wiceminister aktywów państwowych (2019–2021), wiceminister rolnictwa i rozwoju wsi (od 2022) |
Partia |
SKL (1998–2001) |
Janusz Marcin Kowalski (ur. 11 kwietnia 1978 w Opolu[1]) – polski polityk i prawnik, w latach 2014–2015 zastępca prezydenta miasta Opola, poseł na Sejm IX kadencji, w latach 2019–2021 sekretarz stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, od 2022 sekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego uzyskał magisterium z administracji (2004) i prawa (2008). W 2011 ukończył podyplomowo prawo spółek na Uniwersytecie Warszawskim[2].
Działał w stowarzyszeniu Młodzi Konserwatyści (przystąpił do niego w 1997 w Łodzi, w 1998 tworzył jego struktury w Opolu, później zasiadał w zarządzie głównym MK[3]) i Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym, będącym częścią Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 przeszedł do Przymierza Prawicy[4][5]. Jako jego członek bez powodzenia kandydował z listy Prawa i Sprawiedliwości do Sejmu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[6], a w wyniku rozwiązania PP w czerwcu 2002 przystąpił do PiS. Jesienią tego samego roku z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców Ryszarda Zembaczyńskiego (lokalnej wersji tzw. POPiS-u, którego prowadził kampanię skutkującą odsunięciem od władzy w mieście SLD) uzyskał mandat radnego Opola[7], a następnie utracił członkostwo w PiS w wyniku rozwiązania struktur partii w województwie opolskim. Od 2005 do 2006 należał do Platformy Obywatelskiej (jako stronnik Jana Rokity), kandydował z jej listy bezskutecznie do Sejmu w wyborach w 2005[8]. Odszedł z partii w wyniku konfliktu z Leszkiem Korzeniowskim, wskutek czego nie kandydował w kolejnych wyborach samorządowych[4].
Od 2003 do 2008 był prezesem zarządu krajowego Stowarzyszenia „Stop Korupcji”. W latach 2007–2008 pracował w Departamencie Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki (gdzie współpracował z wiceministrem gospodarki Piotrem Naimskim) oraz w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Od stycznia 2009 do 2010 był członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Został też prywatnym przedsiębiorcą[4]. W latach 2014–2015 pełnił funkcję wiceprezydenta Opola u boku Arkadiusza Wiśniewskiego[9][10].
Jako bezpartyjny dołączył do rady programowej PiS[10]. Po odejściu z opolskiego ratusza był prokurentem i następnie do 2016 członkiem zarządu Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa, a od 2018 do 2019 był członkiem zarządu Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych[10]. Zasiadał w radach nadzorczych Poczty Polskiej (2017–2018) i KGHM Polska Miedź (2017–2019)[11].
W wyborach parlamentarnych w 2019, startując jako przedstawiciel Solidarnej Polski na liście PiS, został wybrany na posła na Sejm IX kadencji[12]. Kandydował w okręgu wyborczym nr 21 i otrzymał 20 973 głosy[13]. Po wyborach przystąpił do odbudowy regionalnych struktur Solidarnej Polski[14] (w 2023 partia ta przemianowała się na Suwerenną Polskę). W grudniu 2019 powołany na sekretarza stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, został też pełnomocnikiem rządu do spraw reformy nadzoru właścicielskiego nad spółkami Skarbu Państwa[15]. 19 lutego 2021, na zebraniu kierownictwa PiS, zdecydowano o jego odwołaniu[16]. Dzień później został zdymisjonowany ze stanowiska wiceministra[17].
W maju 2021 został ukarany przez Komisję Etyki Poselskiej, po zarzutach o „odczłowieczanie osób LGBT” i posługiwanie się określeniem „ideologia LGBT”[18]. Krytycznie odnosił się do przynależności Polski do Unii Europejskiej, mówiąc: „Gdyby dzisiaj było referendum, (…) zagłosowałbym przeciwko wejściu do Unii (…), która kojarzy mi się wyłącznie z ubóstwem energetycznym, (…) i z agendą gender i LGBT”[19].
We wrześniu 2022 został powołany na stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz pełnomocnika rządu ds. przetwórstwa i rozwoju rynków rolnych[20].
Autor publikacji, m.in. w „Pro Publico Bono”, „Gazecie Polskiej” i „Nowym Państwie”. Współautor książki pt. Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005[21].
Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|
2001 | KW Prawo i Sprawiedliwość | Sejm IV kadencji | nr 21 | 2330 (0,75%) [6] | |
2002 | KWW Ryszarda Zembaczyńskiego | Rada Miasta Opola | nr 4 | 993 (13,76%) [7] | |
2005 | KW Platforma Obywatelska RP | Sejm V kadencji | nr 21 | 5662 (2,12%)[8] | |
2019 | KW Prawo i Sprawiedliwość | Sejm IX kadencji | 20 973 (5,16%)[13] |
Artykuł Janusz Kowalski (polityk) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-09-17 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=816772