Janusz Kaczmarek

Janusz Kaczmarek
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1961 Gdynia
Prokurator krajowy
Okres	od 31 października 2005 do 8 lutego 2007
Poprzednik	Karol Napierski
Następca	Dariusz Barski
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 8 lutego 2007 do 7 sierpnia 2007
Poprzednik	Ludwik Dorn
Następca	Władysław Stasiak
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Janusz Kazimierz Kaczmarek (ur. 25 grudnia 1961 w Gdyni) – polski prawnik, prokurator i polityk, od 2005 do 2007 prokurator krajowy, w 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego^[1]. W 2012 na Uniwersytecie w Białymstoku uzyskał stopień doktora nauk prawnych na podstawie pracy zatytułowanej Kryminologiczne i prawne aspekty przestępstwa wzięcia i przetrzymywania zakładnika (art. 252 k.k.)^[2].

Po odbyciu aplikacji prokuratorskiej pracował w Prokuraturze Rejonowej w Elblągu, a od 1988 w Prokuraturze Rejonowej w Gdańsku^[1]. Należał także do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej oraz Stronnictwa Demokratycznego. Pod koniec lat 80. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[3].

W latach 1988–1993 pracował w Prokuraturze Rejonowej w Gdańsku. Od 1991 pełnił funkcję zastępcy prokuratora rejonowego w Gdańsku. W latach 1993–2000 był prokuratorem rejonowym w Gdyni^[3]. W 1993 za namową prezydent Gdyni Franciszki Cegielskiej bez powodzenia kandydował w wyborach do Sejmu z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform^[4]. Prowadził zajęcia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w Studium Doskonalenia Nauczycieli oraz Podyplomowym Studium Przeciwdziałania Patologiom Społecznym w Gdańsku. Publikował w „Przeglądzie Oświatowym”, „Prokuraturze i Prawie”, „Państwie i Prawie”^[1]. Współautor książki Porwania dla okupu oraz autor monografii Przestępstwo wzięcia i przetrzymywania zakładnika. Aspekty prawne i kryminologiczne.

W 2000 został prokuratorem okręgowym w Gdańsku. W 2001 pełnił funkcję zastępcy prokuratora generalnego, którym był wówczas Lech Kaczyński. Od sierpnia 2001 był wicedyrektorem Biura Postępowania Przygotowawczego w Prokuraturze Krajowej. W 2002 został powołany na stanowisko prokuratora apelacyjnego w Gdańsku^[1]. 31 października 2005 objął stanowisko prokuratora krajowego w strukturach Ministerstwa Sprawiedliwości kierowanego wówczas przez Zbigniewa Ziobrę.

8 lutego 2007 premier Jarosław Kaczyński odwołał go ze stanowiska prokuratora krajowego, a prezydent Lech Kaczyński na jego wniosek powołał go na urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji. 14 marca 2007 otrzymał nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego. 8 sierpnia 2007 został odwołany z zajmowanego stanowiska. Bezpośrednią przyczyną były informacje o tym, jakoby był on źródłem przecieku w sprawie planowanej akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi (tzw. afera gruntowa). 13 sierpnia 2007 został kandydatem grupy posłów LPR i Samoobrony RP na prezesa Rady Ministrów w trybie konstruktywnego wotum nieufności^[5]. 7 września 2007 Janusz Kaczmarek wycofał jednak zgodę na kandydowanie^[6], wobec czego wniosek poselski jako bezprzedmiotowy nie został poddany pod głosowanie.

30 sierpnia 2007 został zatrzymany przez funkcjonariuszy ABW pod zarzutem utrudniania śledztwa i składania fałszywych zeznań^[7]. Zatrzymanie to zostało przez sąd uznane za bezzasadne i nieprawidłowe^[8]. Postępowanie przeciwko niemu w tym zakresie zostało umorzone w 2009^[9]. W 2008 ukazał się wywiad rzeka z Januszem Kaczmarkiem pt. Cena władzy autorstwa Marka Balawajdera i Romana Osicy, poświęcony m.in. sprawie zatrzymania Janusza Kaczmarka.

W 2010 Janusz Kaczmarek uzyskał wpis na listę radców prawnych, a następnie na listę adwokatów, podejmując praktykę w zawodzie. Został też wykładowcą w Wyższej Szkole Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni^[2].

Przypisy