Jacek Bartosiak

Jacek Bartosiak
Data urodzenia	10 grudnia 1976
Zawód, zajęcie	prawnik (adwokat), publicysta
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor nauk społecznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jacek Bartosz Bartosiak (ur. 10 grudnia 1976) – polski prawnik, publicysta zajmujący się geopolityką i strategią^[1][2], założyciel think tanku Strategy&Future^[3].

Działalność

Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor Programu Gier Wojennych i Symulacji Fundacji Pułaskiego^[4]; Senior Fellow w The Potomac Foundation w Waszyngtonie^[5]. W latach 2013–2015 był ekspertem oraz członkiem rady NCSS^[6][7]. Był również ekspertem Fundacji Republikańskiej i członkiem Rady Budowy Okrętów^[6]. Jest założycielem i właścicielem firmy Strategy & Future oraz współzałożycielem „Play of Battle”^[8], zajmującej się przygotowaniem symulacji wojskowych. Współpracownik Nowej Konfederacji^[9]. W latach 2017–2018 członek Zespołu Doradczego Pełnomocnika Rządu ds. Centralnego Portu Komunikacyjnego^[1]. 19 sierpnia 2018 został powołany przez Mikołaja Wilda na prezesa spółki celowej do spraw budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego^[10]. 19 lutego 2019 zrezygnował z tej funkcji^[11].

Prowadzi kanał w serwisie YouTube, gdzie publikuje swoje wykłady o geopolityce i geostrategii^[12]. Założyciel i właściciel portalu zajmującego się geopolityką Strategy&Future^[13].

Krytyka

Bartosiak bywa określany jako ciekawy^[14] i błyskotliwy pisarz, który wzbogaca polską debatę^[15]. Jego twórczość spotyka się z krytyką niektórych członków środowiska naukowego i eksperckiego. Zarzuca się mu, iż w swojej publicystyce ma wybiórczo dobierać fakty w celu przedstawiania swojego światopoglądu, a nie naukowo dążyć do poznania prawdy. Michał Lubina publicystykę Bartosiaka określa geopolityzmem, który definiuje jako „postrzeganie wszystkich sfer życia politycznego przez nadrzędny pryzmat geopolityki”^[14]. Zwraca się uwagę na braki warsztatowe i w bibliografii, błędy faktograficzne i w chronologii (pokonanie Napoleona przez Rosję następuje przed rozbiorami Polski, zaś pucz Janajewa – po rozpadzie ZSRR)^[16][14], jednostronne oparcie się na źródłach oraz pobieżne i wybiórcze cytowanie wybranych autorów, np. Jana Sowy czy Immanuela Wallersteina. Zdaniem Karola Kaźmierczaka na krytyczny odbiór publicystyki Bartosiaka ma wpływać także stawianie szczegółowych, oderwanych od faktów tez, na podstawie których wysnuwa daleko idące wnioski^[16] oraz, według Lubiny i Piotra Wójcika, przedstawianie samej geopolityki jako wiedzy niemal tajemnej i skrywanej przed laikami, ocierając się niekiedy o teorie spiskowe^[14][15]. Podobnie Andrzej Kohut zarzuca, że w tym celu Bartosiak posługuje się hermetycznym językiem, którym opakowuje uproszczone wnioski. Dodatkowo często powołuje się na wiedzę pochodzącą z rozmów z niewymienianymi z nazwiska „ważnymi ludźmi”, co utrudnia jej weryfikowanie. Bartosiak ma też bazować na społecznej niechęci do rodzimych elit oraz kompleksu do Zachodu^[17].

Zarzuca się także Bartosiakowi wewnętrzną sprzeczność części wywodów oraz determinizm geograficzny – zbytnie skupianie się na czynnikach geograficznych, wyprowadzając na ich podstawie rzekomo „odwieczne”, „żelazne” oraz „obiektywne prawa geopolityki”^[15][18], które uznawane są za „kamień filozoficzny” objaśniający politykę międzynarodową^[19]. Ignoruje przy tym uwarunkowania kulturowe, ekonomiczne, polityczne, czy społeczne (np. kryzys tożsamości społeczeństw europejskich)^[16]. Jacek Sokołowski z kolei zarzuca, że w swoich rozważaniach Bartosiak w zbytnim stopniu pomija istnienie Unii Europejskiej^[20]. W publicystyce Bartosiak bezkrytycznie przyjmuje tradycyjne, XIX-wieczne, darwinistyczne koncepcje geopolityczne (Halford Mackinder, Alfred Mahan, Rudolf Kjellén), pomijając ich późniejsze podważenie w nauce o stosunkach międzynarodowych oraz fakt, że większość tamtych koncepcji z założenia miała służyć uzasadnianiu imperialistycznych polityk ówczesnych mocarstw, w tym ekspansjonizmu III Rzeszy (Friedrich Ratzel, Karl Haushofer)^[18]. Lubina jako niepokojące określa używanie przez Bartosiaka terminu Lebensraum w sposób neutralny^[14].

Publikacje książkowe

• 2016: Pacyfik i Eurazja. O wojnie, Asian Century, ​ISBN 978-83-945749-0-1​^[21]
• 2018: Rzeczpospolita między lądem a morzem. O wojnie i pokoju, Zona Zero, ​ISBN 978-83-950-1936-4​^[22]
• 2019: Przeszłość jest prologiem, Fronda, ​ISBN 978-83-66177-43-7​^[23]
• 2020: Koniec końca historii, Nowa Konfederacja, ​ISBN 978-83-959370-5-7​^[24]
• 2021: Wojna w Kosmosie, Zona Zero, ISBN 9788366814172^[25]
• 2021: Nadchodzi III wojna światowa. czy Ameryka porzuci Polskę na pastwę Rosji? (razem z Piotrem Zychowiczem, wydawnictwo REBIS)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona prywatna