| ||
Data i miejsce urodzenia | 1 stycznia 1895 Waszyngton | |
Data i miejsce śmierci | 2 maja 1972 Waszyngton | |
Dyrektor Federalnego Biura Śledczego | ||
Okres | od 10 maja 1924 do 2 maja 1972 | |
Poprzednik | William J. Burns | |
Następca | L. Patrick Gray | |
Odznaczenia | ||
J. Edgar Hoover, właśc. John Edgar Hoover (ur. 1 stycznia 1895 w Waszyngtonie, zm. 2 maja 1972 tamże) – amerykański prawnik, dyrektor FBI w latach 1924–1972.
Ukończył George Washington University, uzyskując w 1917 dyplom prawnika. Podjął pracę w departamencie sprawiedliwości, pełniąc funkcję asystenta prokuratora generalnego A. Mitchella Palmera. W okresie tym pracował w Enemy Aliens Registration Section, kierując m.in. akcjami przeciwko „radykalnym obcym”. W 1921 wstąpił do Biura Śledczego (które w 1935 zostało przemianowane na Federalne Biuro Śledcze, FBI), uzyskując po trzech latach nominację na jego dyrektora.
Gdy Hoover obejmował stanowisko, FBI zatrudniało ok. 650 pracowników, w tym 441 agentów specjalnych. Rozbudował w jego ramach skutecznie działającą agencję do walki z przestępczością kryminalną, tworząc scentralizowaną bazę danych o odciskach palców, laboratoria kryminalistyczne i szkoły policyjne. W latach trzydziestych XX wieku miał zwyczaj reklamować pracę Biura, osobiście biorąc udział w spektakularnych akcjach zatrzymywania znanych gangsterów.
Po drugiej wojnie światowej Hoover położył nacisk na zwalczanie zagrożenia komunizmem, co powodowało kontrowersje w samym Biurze – wielu jego przeciwników oskarżało go o obsesję na tym punkcie. Walka obejmowała m.in. prześladowanie dysydentów politycznych i aktywistów, m.in. Martina Luthera Kinga. Hoover gromadził przez lata coraz większą władzę, mając wgląd do tajnych akt dotyczących działalności i prywatnego życia wielu przywódców politycznych – wiele dokumentów zostało po jego śmierci zniszczonych przez wieloletnią sekretarkę, Helen Gandy. Po śmierci Hoovera przeprowadzono szereg reform w administracji oraz sposobie pozyskiwania materiałów operacyjnych FBI.
Hoover służył ośmiu prezydentom, od Calvina Coolidge’a do Richarda Nixona.
Jest autorem kilku prac, m.in. Persons in Hiding (1938), Masters of Deceit (1958) i A Study of Communism (1962).
Od lat nie ustają spekulacje co do jego orientacji seksualnej[1][2], których źródłem jest zażyła więź, jaka łączyła Hoovera z jego wieloletnim zastępcą Clydem Tolsonem[3][4].
Artykuł J. Edgar Hoover w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-12 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=91237