Irena Jarocka (2010) | |
Data i miejsce urodzenia |
18 sierpnia 1946 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 stycznia 2012 |
Przyczyna śmierci |
nowotwór złośliwy - glejak mózgu |
Gatunki | |
Zawód |
piosenkarka |
Aktywność |
1965–2011 |
Strona internetowa |
Irena Wanda Jarocka (ur. 18 sierpnia 1946 w Srebrnej Górze, zm. 21 stycznia 2012 w Warszawie[1][2]) – polska piosenkarka i aktorka.
Współpracowała m.in. z zespołami Polanie, Czerwone Gitary i Budka Suflera. Koncertowała w kraju i za granicą: w Niemczech Zachodnich, Niemczech Wschodnich, Czechosłowacji, Bułgarii, Szwajcarii, we Włoszech, Portugalii, Luksemburgu, Australii, we Francji oraz w ośrodkach polonijnych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Jej rodzicami byli Henryk (1921–2000) i Halina z domu Szmuchrowska (1923–1984). Pochodziła z ubogiej rodziny; jej ojciec był szewcem ortopedą i pracował w szpitalu wojewódzkim w Gdańsku, a matka zajmowała się domem, jednocześnie zmagała się z problemami zdrowotnymi (chorowała na łuszczycę)[3]. Miała trzech młodszych braci: Henryka, Tadeusza i Waldemara[4]. Urodziła się w Srebrnej Górze, ale dzieciństwo i młodość spędziła w Gdańsku[4], gdzie ukończyła V Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego i Studium Nauczycielskie Wychowania Fizycznego i Biologii[5].
Będąc w szóstej klasie szkoły podstawowej, w 1960 zaczęła śpiewać w chórze kościelnym przy katedrze oliwskiej[6]. Dwa lata później zaczęła udzielać się w przykatedralnym Amatorskim Teatrze Dramatycznym[7]. Od 1964 kształciła się w Gdańskim Studiu Piosenki Polskiego Radia i Telewizji[6][8], w klasie Jacka Ujazdowskiego[9]. W tym czasie nagrała swoje pierwsze piosenki, w tym „Gdański most” i „Wróć”[10]. Studiowała na Wydziale Wychowania Muzycznego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku. Śpiewu uczyła się u prof. Haliny Mickiewiczówny[6].
W 1965 debiutowała koncertem w klubie „Rudy Kot” w Gdańsku[9], w którym występowała także w roli modelki, podczas pokazów mody[9]. W tym czasie przez dwa lata śpiewała w Zespole Estradowym Marynarki Wojennej „Flotylla”, koncertowała też z zespołem Gdańskiego Studia Piosenki[11]. W 1966 zajęła drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Polskiej Wykonawców Amatorów w Rybniku[11]. Uczestniczyła też w wielu innych konkursach piosenkarskich dla amatorów, m.in. w konkursie „Mikrofon dla wszystkich”[11]. Ponadto nagrała dwie piosenki autorstwa Mateusza Święcickiego: „Romeo i Julia XX wieku” i „Ciebie przecież wybrałam”[12], a także, dzięki współpracy z Biurem Estrady PAGART-u – zaczęła koncertować za granicą, m.in. odbyła miesięczną trasę po Stanach Zjednoczonych[13], koncertowała też po ZSRR[14].
Wystąpiła z piosenką „Piosenka o piosence francuskiej” w rejestrowanym przez telewizję koncercie PAGART-u, Ponadto wystartowała z utworem „Sosno” w 3. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, a także towarzyszyła Alibabkom podczas występu w programie Telewizji Polskiej Reminiscencje festiwalowe[15]. W 1967 wystąpiła z piosenką „Szumi wiatr” w koncercie „Premier” na 5. KFPP w Opolu. W 1968 z utworem „Gondolierzy znad Wisły” wzięła udział w finale 8. Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie, zdobyła wyróżnienie za intepretację na 6. KFPP w Opolu i zajęła drugie miejsce w Telewizyjnej Giełdzie Piosenki[16].
W latach 1969–1972 przebywała na stypendium w Paryżu, gdzie na początku śpiewała w zespole radzieckiego kabaretu Chez Raspoutine[17], a z czasem zaczęła grać solowe koncerty[18]. Ponadto doskonaliła swoje umiejętności wokalne i sceniczne, występując m.in. w Petit Conservatoire de la Chanson przy paryskiej Olympii[19], a także podpisała kontrakt na wyłączność z Gilbertem Chemounym, dla którego nagrała kilka piosenek; po latach opisała umowę za niekorzystną, a współpracę z producentem, za nieudaną[20]. Poza tym wydała album dla wytwórni Philips, który promowała piosenką „Il faut y croire”[20]. Wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu w Rennes, na którym za wykonanie piosenek Jacques’a Dala zdobyła nagrodę Srebrnego Gronostaja, nagrodę Miasta Rennes i nagrodę za interpretację[20].
Wróciwszy do Polski, w 1973 zrealizowała program telewizyjny Irena Jarocka zaprasza[21] i wyruszyła w ogólnopolską trasę koncertową o tym samym tytule. W 1974 wydała swój debiutancki album pt. W cieniu dobrego drzewa, który rozszedł się w nakładzie 600 tys. egzemplarzy[22], za co odebrała w 1975 certyfikat złotej płyty[23]. Płytę promowała przebojami „Nie wrócą te lata”, „Motylem jestem” i „Wymyśliłam cię”[24], za której wykonanie otrzymała nagrodę publiczności podczas 14. MFP w Sopocie[25].
Również w 1974 wyjechała do RFN, gdzie podpisała trzyletni kontrakt z wydawnictwem Roba-Musicproduktion, dla którego nagrywała niemieckojęzyczne piosenki pod nazwą „Irena Jarova”; z tego okresu pochodzą m.in. utwory „Junge Liebe” i „Warum Weit der Wind”[26]. Z czasem jednak zerwała kontrakt i wróciła do Polski, ponieważ nie chciała na stałe przeprowadzić się do RFN-u[27]. W 1975 wystąpiła na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[28]. W 1976 premierę miał film Jerzego Gruzy Motylem jestem, czyli romans 40-latka[29], w którym zagrała Irenę Orską i zaśpiewała kilka piosenek, w tym „Motylem jestem” i „Po prostu człowiek”. Również w 1976 reprezentowała Polskę z utworem „Odpływają kawiarenki” na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Tokio[30], niedługo później uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, który wymusił na niej kilkumiesięczną przerwę w działalności muzycznej[31].
W 1978 wystąpiła z utworem „Mój słodki Charlie” podczas 2. Międzynarodowego Festiwalu Interwizji w Sopocie[32], a w 1979 wydała album pt. Być narzeczoną twą. Na początku lat 80. zaczęła eksperymentować z pop-rockowym repertuarem[33], nawiązując współpracę z zespołem Budka Suflera, z którym nagrała piosenki „To za mało” i „Nie odchodź jeszcze”, a także z grupą Exodus, z którą nagrała utwory „Jednodniowe obietnice” i „Ześlij mi”.
Kilka miesięcy po urodzeniu córki w 1982 wróciła na estradę i zagrała serię koncertów w klubie „Scorpios” w New Jersey[34], a także zrealizowała program telewizyjny Zwariowany dzień[33]. W kolejnych latach koncertowała też m.in. po Nowym Jorku, New Britain i Chicago[35]. W 1985 nagrała kolejny program dla telewizji, pt. Największe przeboje Ireny Jarockiej. W 1987 wydała album studyjny, zatytułowany po prostu Irena Jarocka, a w 1988 odbyła trasę koncertową po Australii z Wojciechem Młynarskim.
W 1990 dołączyła z córką do męża Michała Sobolewskiego, pracownika Polskiej Akademii Nauk, który od 1989 pracował w Stanach Zjednoczonych[36]. Przez pierwszy rok pobytu w USA nie grała koncertów, a z tęsknoty za ojczyzną popadła w depresję[37]. Z czasem wróciła do koncertowania po polonijnych klubach[38], a w 1992 na amerykańskim rynku wydała album pt. My French Favourites z francuskimi szlagierami w jej jazzowej interpretacji[36]. Materiał z płyty zaprezentowała m.in. podczas telewizyjnego koncertu realizowanego w Warszawie przez TVP[37]. Mieszkając w USA, zaangażowała się w działania Międzynarodowego Klubu Kobiet w Morgantown, z którym współtworzyła książkę Kuchnie z całego świata[39].
Pod koniec lat 90. zaangażowała się w działalność organizacji „Echo International”, czego efektem były dwie konferencje w Gdyni promujące zdrowie kobiety[40]. W 1999 uzyskała obywatelstwo amerykańskie[41]. W 2000 zagrała kobietę-szpiega w Teatrze Polskim w Waszyngtonie w sztuce Piękny widok Sławomira Mrożka w reż. Sylvii Daneel[42]. W tym czasie włączyła się w działalność fundacji „Poland-USA Promotion”[43]. W 2003 była gwiazdą festiwalu w Syracuse[44]. W 2006 gościła w programie Ewy Drzyzgi Amerykańskie rozmowy w toku, którego tematem byli znani Polacy próbujący ułożyć sobie życie za oceanem. Oprócz tego współtworzyła z Czesławą Bauer Discover Poland Festival w Kalifornii[45].
W 2007 wróciła do Polski, gdzie odbyła trasę koncertową[46] i opublikowała autobiografię (wywiad-rzekę), zatytułowaną Motylem jestem, czyli piosenka o mnie samej. W 2008 nagrała ostatnią płytę z premierowymi piosenkami, Małe rzeczy, z tytułowym przebojem na czele. W 2010 wspólnie z Michaelem Boltonem nagrała swój ostatni przebój „Break Free”. W tym samym roku nagrała jeszcze nowy świąteczny album.
W 1972 wyszła za kompozytora Mariana Zacharewicza[9][47], który był jej menedżerem[48]. Rozstali się w 1977[49]. W Leningradzie, podczas trasy koncertowej po Rosji, poznała informatyka Michała Sobolewskiego[50], którego poślubiła w 1989[51]. W 1982 urodziła im się córka, Monika[52].
Zmarła 21 stycznia 2012 z powodu złośliwego nowotworu, glejaka mózgu[53], w jednym z warszawskich szpitali. Pogrzeb odbył się 27 stycznia 2012 w kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach. Pochowana została w katakumbach na warszawskich Powązkach[54].
20 października 2021 w Gdańsku-Oliwie, na skwerze imienia artystki u zbiegu ulic Żeromskiego i Grottgera, odsłonięto pomnik artystki autorstwa Macieja Jagodzińskiego-Jagenmeera[55].
W październiku 2001 roku ukazała się płyta Mój wielki sen. Różnorodny stylowo krążek zawiera ballady i przeboje w nowej aranżacji twórców najmłodszego pokolenia.
16 listopada 1998 w serii płytowej Złota kolekcja ukazała się płyta Odpływają kawiarenki z największymi przebojami Ireny Jarockiej, w której skład weszły 23 piosenki (m.in. „Gondolierzy znad Wisły”, „Wymyśliłam cię”).
Artykuł Irena Jarocka w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-07-23 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=532173