Hantawirusowy zespół płucny

Obraz w mikroskopie elektronowym przedstawiające wirusy Sin Nombre.

Hantawirusowy zespół płucny (ang. Hantavirus pulmonary syndrome) – jednostka chorobowa po raz pierwszy opisana w 1993, jednakże następnie w analizach retrospektywnych udowodniono, że choroba występowała już wcześniej, jednak nie była rozpoznawana. Występuje w obu Amerykach i związana jest z zakażeniem wirusami - hantawirusami, które są przenoszone przez gryzonie:

• wirus Sin Nombre przenoszony przez myszaka leśnego (Peromyscus maniculatus) i myszaka białołapego (Peromyscus leucopus);
• wirus kanału Czarnego Strumienia przenoszony przez bawełniaka (Sigmodon hispidus);
• wirus Bayou przenoszony przez szczura ryżowego (Oryzomys palustris);
• wirus Andów wywołujący chorobę na terenach Ameryki Południowej.

Epidemiologia

Choroba występuje u ludzi narażonych na kontakt z gryzoniami, zwłaszcza mieszkańców terenów wiejskich. W Ameryce Północnej najczęstszym czynnikiem etiologicznym wywołującym objawy choroby jest wirus Sin Nombre.

Objawy chorobowe

Choroba rozpoczyna się objawami zwiastunowymi, do których zalicza się gorączka, bóle mięśni, nudności, wymioty, ból brzucha, zawroty głowy. Faza prodromalna trwa 1-11 dni, po niej dochodzi do rozwoju fazy płucnej, która charakteryzuje się spadkiem ciśnienia tętniczego, tachykardią, tachypnoe. Badaniami dodatkowymi można stwierdzić hipoksemię, a w badaniu RTG klatki piersiowej widoczne są cechy obrzęku płuc. W przeciągu kilku lub kilkudziesięciu godzin choroba może rozwinąć się i spowodować niewydolność oddechową będącą przyczyną śmierci.

Rozpoznanie

W początkowym okresie objawów prodromalnych, z uwagi na niecharakterystyczne objawy jest praktycznie niemożliwe. Na rozpoznanie choroby może wpłynąć wykonane RTG klatki piersiowej, w którym widoczne są cechy obustronnego pęcherzykowego obrzęku płuc, przy prawidłowej wielkości serca, obecność płynu w opłucnej. W badaniach laboratoryjnych można stwierdzić małopłytkowość, skrócenie APTT, limfocytozę, często z leukocytozą. Współistnieje zagęszczenie krwi (wzrost hematokrytu), hipoalbuminemia, podwyższone stężenie mleczanów, i kreatyniny. Ostateczne rozpoznanie jest możliwe po wykonaniu badań serologicznych, takich jak oznaczenie poziomu swoistej immunoglobuliny G, lub diagnostykę w oparciu o metodę ELISA i PCR.

Leczenie

Najważniejsze w terapii jest szybkie rozpoznanie objawów rozpoczynającej niewydolności oddechowej. Konieczna jest intubacja i leczenie respiratorem przy zachowaniu wszystkich procedur postępowania przeciwwstrząsowego. Nawet w przypadkach intensywnego leczenia śmiertelność wynosi 40%-60% a opóźnienie rozpoznania zwiększa ją znacznie. W przypadkach w których nie dochodzi do rozwoju niewydolności oddechowej stosuje się rybawirynę, która hamuje replikację wirusa. Przebieg tej postaci jest łagodny.

Bibliografia

• Interna Harrisona. Wydawnictwo Czelej. Tom II. Str. 1726-1727, ​ISBN 83-88063-41-3​
• Wirusowe gorączki krwotoczne. W: Zdzisław Dziubek: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. wydanie III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 260. ISBN 83-200-2748-9.

Linki zewnętrzne

• CDC: Hantavirus Pulmonary Syndrome (HPS) (ang.). [dostęp 15 września 2007].
• Maria A Horga, Veronica A Mas Casullo: Hantavirus Pulmonary Syndrome (ang.). eMedicine Pediatrics. [dostęp 15 września 2007].

Zobacz też

• Gorączka krwotoczna z zespołem nerkowym