Imię i nazwisko |
Grzegorz Zbigniew[a] Ciechowski |
---|---|
Pseudonim |
Obywatel G.C. |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Przyczyna śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Aktywność |
1976–2001 |
Powiązania | |
Zespoły | |
Republika (1981–1986, 1990–2001) Obywatel G.C. (1986–1992) | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Grzegorz Zbigniew[a] Ciechowski (ur. 29 sierpnia 1957 w Tczewie, zm. 22 grudnia 2001 w Warszawie) – polski muzyk rockowy, pianista, flecista, poeta, kompozytor, felietonista, autor tekstów, lider i wokalista zespołu Republika, który działalność artystyczną zaczynał w toruńskim klubie studenckim „Od Nowa” w 1980.
Jako solista występował m.in. pod pseudonimami Obywatel G.C. i Grzegorz z Ciechowa[1]. Pisał również teksty innym wykonawcom m.in. zespołowi Lady Pank („Zostawcie Titanica”) oraz Justynie Steczkowskiej (pod pseudonimem Ewa Omernik)[2].
Urodził się 29 sierpnia 1957 w Tczewie[3][4]. Był drugim z trojga dzieci Zbigniewa (1923-1993)[5] – prezesa tamtejszej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej i Heleny Omernik (1930[5] -2022[6]). Miał siostry: Aleksandrę (ur. 26 sierpnia 1954) i Małgorzatę (ur. 1966)[7]. W Tczewie uczęszczał do szkoły podstawowej, w 1972 rozpoczął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie, w którym w 1976 złożył egzamin dojrzałości.
W latach szkolnych rozwijał swoje zainteresowania muzyczne i literackie; grał na flecie i pianinie, występował w chórze i jako flecista w zespołach Nocny Pociąg, a od 1976 w Jazz Formation. Pisał wiersze, zbierał płyty, ćwiczył też kulturystykę. Na studia wybrał się do Torunia na polonistykę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Tam też wydał tom wierszy oraz zaczął karierę muzyczną.
W 1979 dołączył do zespołu Res Publica, prowadzonego przez Jana Castora, szybko został jego liderem, napisał sam większość utworów grupy, która od 1980 przyjęła nazwę Republika. Zespół rozpoczął publiczne występy jesienią 1981 w Toruniu, a wiosną 1982 zagrał w Warszawie. Proponował ostre brzmienie, oryginalne teksty i czarno-biały styl wizualny. Utwory Republiki odbierano jako inteligentne spojrzenie na sytuację jednostki w odhumanizowanym społeczeństwie. Pierwsze nagrania to zarazem największe przeboje zespołu, tj. „Kombinat”, „Gadające głowy”, „Sexy Doll”, „Układ sił”, „Telefony” i „Biała flaga”. We wrześniu 1982 nagrał z formacją album pt. Nowe sytuacje, który wydał w marcu 1983. Napisał wszystkie 10 premierowych utworów z płyty. Nagrał też anglojęzyczną wersję albumu, która ukazała się rok później w Wielkiej Brytanii jako 1984. W tym samym roku wystąpił z Republiką na festiwalu w Roskilde, na którym Ciechowski śpiewał po polsku i po angielsku. Przez rok wraz z zespołem przygotowywał materiał na nową płytę. W listopadzie 1984 wydali album pt. Nieustanne tango, na którym umieścili przeboje: „Obcy astronom”, „Zróbmy to (teraz)”, „Poranna wiadomość”. W następnych latach nagrali jeszcze kilka utworów, m.in. „Ciało”, „Klatka”, „Sam na linie” i „Moja krew”.
Ciechowski jako jeden z pierwszych w polskim show-biznesie zaczął stosować kontrowersję jako sposób na promocję zespołu i swojej osoby. Wyreżyserował reportaż radiowy prezentujący go jako gwiazdę rocka[8].
W 1986 zakończył działalność Republiki i zaczął występować jako „Obywatel G.C.”. W 1986 wydał pierwszy solowy album, również zatytułowany Obywatel G.C. Dwa lata później wydał kolejny album pt. Tak! Tak!, na którym znalazły się przeboje „Nie pytaj o Polskę” i „Tak... tak... to ja”. W sierpniu 1988 wystąpił na festiwalu w Sopocie. Jego muzyka była bardziej osobista i łagodniejsza, a brzmienie bardziej oparte na instrumentach klawiszowych i mniej oryginalne niż wcześniej. Wyraźnie wzbogacił instrumentarium, grał m.in. na pianie Fendera i organach Hammonda. W 1989 wydał muzykę do filmu Stan strachu.
W 1990 powrócił do śpiewania z Republiką, a pierwszy koncert po zjednoczeniu zagrali w Opolu. W 1991 nagrali i wydali album pt. 1991, który promowali utworem „Lawa”. Ciechowski wydał także solowy album pt. Obywatel świata i stworzył muzykę filmową do niemieckiego serialu Schloss Pompon Rouge. W tym samym roku Roland Rowiński napisał scenariusz do filmu Obywatel świata na podstawie noweli Ciechowskiego. W 1993 wydał z Republiką płytę pt. Siódma pieczęć oraz koncert akustyczny Republika Bez Prądu. Od połowy lat 90. stabilizował swoje życie osobiste i karierę muzyczną, m.in. wydał składankową płytę solową pt. Selekcja i tom wierszy Wokół niej, a z Republiką nagrał płytę pt. Republika marzeń. W 1996 pod nazwą „Grzegorz z Ciechowa” wydał płytę pt. OjDADAna z muzyką nawiązującą do polskiego folkloru, zawierającą m.in. utwór „Piejo kury, piejo”. Udzielał się też jako producent płytowy, współpracował m.in. z Kayah, Kasią Kowalską, Justyną Steczkowską, Marcinem Rozynkiem, Krzysztofem Antkowiakiem i Katarzyną Groniec. W 1998 nagrał i wydał przedostatni album z Republiką pt. Masakra, zawierający przeboje „Mamona”, „Raz na milion lat” czy „Odchodząc”. Później ukazały się tylko wznowienia dawnych nagrań oraz muzyka Ciechowskiego do filmu Wiedźmin (2001).
Nagrania do kolejnej płyty Republiki przerwała niespodziewana śmierć Ciechowskiego. Kilka gotowych piosenek, w tym „Śmierć na pięć”, zostało wydanych na albumie pt. Republika z 2002. Zespół zakończył działalność koncertem pt. „Kombinat”, który odbył się 16 marca 2002 w ramach 23. Przeglądu Piosenki Aktorskiej[9]. Archiwalne nagrania Ciechowskiego i grupy Republika ukazały się po jego śmierci w kilku obszernych wydawnictwach płytowych. Album z koncertem zespołu, zarejestrowanym w 1998 w studiu Programu Trzeciego, dołączono 7 listopada 2007[10] do dziennika „Rzeczpospolita”. Od kilku lat odbywają się w Tczewie festiwale jego muzyki In memoriam. Toruń przyznaje nagrodę artystyczną jego imienia. Pod koniec lata 2007 przygotowano książkę o Obywatelu G.C. pt. „Grzegorz Ciechowski 1957–2001. Wybitny artysta rodem z Tczewa”, którą zredagował jego szkolny kolega, poseł Jan Kulas. Książka ukazała się w 50. rocznicę urodzin muzyka.
Zmarł niespodziewanie w sobotę, 22 grudnia 2001 w szpitalu w Warszawie[11], po przeprowadzonej w trybie nagłym operacji tętniaka serca. Tuż przed tym zabiegiem spisał testament[12].
4 stycznia 2002 odbył się pogrzeb Ciechowskiego, a urnę z jego prochami złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C 17, rząd 5)[13][14][15].
W 2002 otrzymał za album Wiedźmin Orła w kategorii „Najlepsza muzyka”[16].
Corocznie, podczas koncertu pamięci Grzegorza Ciechowskiego w Klubie Studenckim Od Nowa na toruńskich Bielanach, przyznawana jest specjalna nagroda jego imienia dla młodych, utalentowanych muzyków.
Prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[13][14].
12 września 2009 na Międzynarodowym Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit '09 otrzymał pośmiertnie nagrodę „Człowiek ze Złotym Uchem”[17]. Statuetkę w imieniu zmarłego producenta odebrała jego córka, Weronika Ciechowska[17].
W latach 70. ożenił się z Jolantą Muchlińską. Rozstał się z nią przez romans z aktorką i reżyserką Małgorzatą Potocką, z którą związany był od końca 1985 do 1994[28], miał z nią córkę Weronikę. W 1994 poślubił Annę Wędrowską[29], z którą miał troje dzieci: Helenę (ur. 1995), Brunona (ur. 1996) i Józefinę (ur. 2002).
Artykuł Grzegorz Ciechowski w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-05-05 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=9459