| ||
Imię i nazwisko | Ewa Elżbieta Kuklińska | |
Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1951 Gdańsk | |
Zawód | aktorka, tancerka, piosenkarka, choreograf | |
Odznaczenia | ||
Zasłużony Działacz Kultury |
Ewa Elżbieta Kuklińska (ur. 26 grudnia 1951 w Gdańsku) – polska aktorka, tancerka, choreograf i piosenkarka, współzałożycielka formacji Naya-Naya i Sabat[1].
Urodziła się w Gdańsku[2]. Wychowywała się w Szczawnicy Zdroju, gdzie jej ojciec był naczelnym lekarzem i dyrektorem uzdrowiska[1]. Jeden z pacjentów, Jerzy Waldorff, nakłonił jej rodziców, by zapisali córkę do szkoły baletowej w Warszawie, którą ukończyła. Została zaangażowana na trzy lata do Teatru Wielkiego Opery i Baletu[1]. Przez pięć lat tańczyła w najpopularniejszych grupach baletowych Naya-Naya i Sabat. Prywatne lekcje śpiewu pobierała u prof. Olgi Lady. Sztukę estradową doskonaliła na studiach w Paryżu (L'Academie Internationale de la Danse, Schola Cantorum de Paris), jako stypendystka rządu francuskiego[3].
19 listopada 1977 zadebiutowała jako piosenkarka w programie Telewizji Polskiej Bardzo przyjemny wieczór[4].
W latach 1979–1997 związana była z Teatrem Syrena w Warszawie, gdzie zagrała w ponad trzydziestu tytułach, kreując główne i znaczące role m.in. w Czarnej Mańce, Szalonych latach, Broadway - róg Litewskiej, Ostrym makijażu - make up i Manierach miłosnych. Jako choreograf przygotowała ponad 15 sztuk, m.in. Sprawę Romana K., Taniec kogutów czy Cafe pod Minogą[3].
Nagrała kilka płyt oraz koncertowała w Europie, Ameryce Północnej i Australii. Jako piosenkarka, tancerka i aktorka reprezentowała Polskę w programach realizowanych przez telewizje w Hamburgu, Berlinie, Pradze, Belgradzie, Toronto, Chicago i Nowym Jorku[3].
W TV Polonia prowadziła program Schody, pióra, brylanty. Wzięła udział w ponad 100 widowiskach, takich jak np. Kabaret Starszych Panów[5], Melodie wielkiego ekranu czy Muzyka lekka, łatwa i przyjemna[3].
Grała w przedstawieniach impresaryjnych: Dieta cud (2011) Jana Jakuba Należytego w reż. Piotra Dąbrowskiego w warszawskim Teatrze Palladium, Zwariowany komisariat (2013) Leszka Kwiatkowskiego w reż. Zbigniewa Lesienia, Czysta komercja (2014) Katarzyny Wojtaszak w reż. Wojciecha Dąbrowskiego we Wrocławskim Teatrze Komedia oraz Randka w ciemno na dwie pary (2014) Norma Fostera w reż. Mirosława Połatyńskiego w Teatrze Palladium.
1 października 2015 ukazała się książka Anny Morawskiej Twarze depresji, w której Kuklińska opowiedziała o swoim życiu[6].
W 1995 otrzymała odznaczenie „Zasłużony Działacz Kultury”.
Trzykrotnie rozwiedziona[7][8].
Artykuł Ewa Kuklińska w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=772755