| Pseudonim |
Dominik Konrad (1970) |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1952 |
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 2023 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 2. poł. lat 60. |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania |
Piotr Buldeski |
| Zespoły | |
| 74 Grupa Biednych Motyw Blues Czerwone Gitary Capella Quorum Rodzina Pastora Bractwo Kurkowe 1791 Grupa Dominika Lapidarium Band | |
Dominik Kuta (ur. 5 października 1952 w Warszawie[1], zm. 7 marca 2023 tamże[2]) – polski gitarzysta, multiinstrumentalista, wokalista, kompozytor.
W połowie lat 60. debiutował w amatorskich zespołach bluesowych i współpracował z ustecką formacją rockową 74 Grupa Biednych[3]. Grupa Telam (III miejsce na warszawskiej, młodzieżowej Gitariadzie w 1967 roku[4]) dała początek pruszkowskiemu Motyw Bluesowi, w którym Dominik Kuta był gitarzystą i flecistą[4]. W roku 1969 zespół otrzymał wyróżnienie podczas przeglądu w klubie Stodoła, dzięki czemu dostał się do czołówki grup warszawskich[5]. Pod koniec listopada tegoż roku na I Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej (OFAB) w Kaliszu zajął IV miejsce, Kutę zaś wyróżniono w kategorii instrumentalistów.
W styczniu 1970 dołączył do zespołu Czerwone Gitary, gdzie pełnił funkcję wokalisty, gitarzysty, flecisty, a także pianisty[6]. Wówczas występował pod pseudonimem Dominik Konrad. W muzyce zespołu dominowała w tym czasie aranżacja rozłożona na wiele harmonicznie dopasowanych instrumentów[5]. Z myślą o wykorzystaniu możliwości Kuty, jako multiinstrumentalisty, grupa przygotowała ambitniejszy, niż dotychczas repertuar, który ukazał się na longplayu Na fujarce (1970)[6]. Płyta została przychylnie przyjęta przez krytykę, lecz nie znalazła uznania w oczach publiczności[6].
Kuta odbył wraz z zespołem liczne tournée krajowe i zagraniczne[5], wystąpił na VIII KFPP w Opolu (1970) i na bułgarskim festiwalu Złoty Orfeusz w kurorcie Słoneczny Brzeg. Jesienią grupa koncertowała w ZSRR[5], ukazał się kolejny album zatytułowany Warszawa – wydany przez NRD-owską Amigę[6][7]. W grudniu 1970 r. Kuta opuścił Czerwone Gitary i rozpoczął krótkotrwałą współpracę z warszawskim zespołem Capella[5], a następnie z grupą Quorum.
W 1971 roku[8] razem z Piotrem Buldeskim i Markiem Migdalskim utworzył przy Klubie Piosenki ZAKR w warszawskim hotelu Bristol folk-rockową Rodzinę Pastora. Skład zespołu uzupełniały wokalistki: Maria Figiel, zaś od stycznia 1972 roku Zofia Borca[5]. Dzięki występom w Bristolu, Rodzina Pastora zdobyła uznanie fanów[5]. W latach 1971–1972 nagrywała w Telewizji Polskiej i w Polskim Radiu[8]. Piosenka A gdy leci głaz dostała się na listy przebojów i często była emitowana w Polskim Radiu[5].
Z początkiem 1972 roku Rodzina Pastora zarejestrowała swoje kolejne nagrania[8], z czego 4 zostały opublikowane przez Polskie Nagrania na płycie EPce (N-0708) pod nazwą Grupa Dominika, tuż po rozwiązaniu zespołu. Na płycie znalazły się trzy kompozycje Kuty (Ogon pawia, Zawsze humor mam, Uśmiech trzeba mieć) i jedna Andrzeja Zygierewicza (A gdy leci głaz) do tekstów Marka Dagnana, Tadeusza Rzymskiego i Grzegorza Walczaka. Ponadto zespół został zaproszony do wzięcia udziału w koncercie Debiuty, odbywającego się w ramach KFPP Opole'72[5]. Zanim jednak do tego doszło, drogi Kuty i Buldeskiego rozeszły się, co położyło kres istnieniu grupy[9].
W latach 1972–1975 muzyk współpracował z Bractwem Kurkowym 1791 (Buldeski założył zespół Piotr Pastor i Słońce) – grał wtedy na gitarach (6 i 12-strunowa), banjo, flecie, harmonijce ustnej i śpiewał. Był współtwórcą widowisk Już gwiazdeczka się kolebie i Życie, Miłość, Folk (fragmenty obydwu spektakli ukazały się na płytach). Jest kompozytorem utworów Niezwykła noc i Teatr życia.
W 1973 roku wystąpił z Bractwem Kurkowym na XI KFPP w Opolu, gdzie nagrodzono utwór Koleiny oraz na VII FPŻ w Kołobrzegu, gdzie zespół wywalczył Srebrny Pierścień za piosenkę W wojsku nie jest źle. Ponadto w latach 1973–1974 grupa wystąpiła poza konkursem na XIII MFP w Sopocie, X Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Berlinie oraz na Festiwalu Mody w Gdańsku, gdzie zespół otrzymał Złoty Medal za program Muzyka i moda oraz trzykrotnie w ZSRR.
Na początku 1975 roku multiinstrumentalista reaktywował Grupę Dominika. Z dawnego składu, w różnych okresach w zespole pojawili się Buldeski i Migdalski. W kwietniu 1975 roku Grupa Dominika wystąpiła przed szerszym audytorium podczas II Targów Estradowych Poltest w Łodzi, przedstawiając program literacko-muzyczny Z krzyku rodziło się życie (autorem słów piosenki tytułowej jest Piotr Janczerski) oraz jeździła z koncertami po Polsce, lecz zespół nie przetrwał zbyt długo. Po rozwiązaniu Grupy Dominika w 1976 roku, Kuta rozpoczął pracę muzyka sesyjnego.
Indywidualnym sukcesem artysty było zdobycie III nagrody za kompozycję Tam znajdę cię Ojczyzno (muz. D. Kuta, sł. G. Walczak), ex aequo z autorami piosenki Naprawdę warto (muz. S. Krajewski, sł. K. Winkler) w dwuetapowym konkursie (otwartym i zamkniętym) na piosenkę młodzieżową, ogłoszonym przez FSZMP w 1976 roku (I i II nagrody jury postanowiło nie przyznawać)[10]. Już w XXI wieku[11] Dominik Kuta występował z Maciejem Kubickim (ex-Eden i Breakout) w zespole Lapidarium Band[12]. 23 października 2020 roku, nakładem GAD Records ukazał się album pt. Biegnijmy w słońce z zachowanymi nagraniami telewizyjnymi i radiowymi Rodziny Pastora z lat 1971–1972[8].
Żoną Dominika Kuty była w latach 70. Laura Łącz[1]. Pobrali się w 1972 roku[1]. Ona miała wtedy 18 lat i była na pierwszym roku studiów aktorskich, zaś on był popularnym muzykiem, który miał już za sobą współpracę z Czerwonymi Gitarami i Quorum[1]. Relację z uroczystości pokazano w Dzienniku Telewizyjnym[1]. Ich małżeństwo przetrwało 7 lat[1].
Jego siostrą była aktorka Magdalena Kuta[13].
Artykuł Dominik Kuta w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-03-15 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=3619653