Daniel Passent

  1. Strona główna
  2. Polska Wikipedia
  3. Daniel Passent
Daniel Passent
Ilustracja
(2013)
Data i miejsce urodzenia 28 kwietnia 1938
Stanisławów
Rodzaj działalności dziennikarz, dyplomata
Ambasador RP w Chile
Okres urzędowania od 1997
do 2002
Poprzednik Zdzisław Jan Ryn
Następca Jarosław Spyra
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona domowa

Daniel Passent, właśc. Passenstein (ur. 28 kwietnia 1938 w Stanisławowie) – polski dziennikarz, wieloletni felietonista tygodnika „Polityka”, tłumacz, satyryk i autor książek; ambasador RP w Chile (1997–2002).

Życiorys

Passent, jako dziecko pochodzące z żydowskiej rodziny, został ocalony podczas Holocaustu przez Polaków[1].

Jego rodzicami byli Bernard Passenstein i Izabela z domu Mitz (Mic). Ojciec studiował we Francji, był inżynierem agronomem. Po studiach wrócił do Polski, zamieszkał w Warszawie, gdzie poznał przyszłą żonę[2]. Kiedy we wrześniu 1939 wybuchła wojna, mieszkali w Stanisławowie na Kresach. Ojciec pracował w przedsiębiorstwie zieleni miejskiej jako specjalista od kwiatów, a matka jako pielęgniarka. Ojciec był działaczem społecznym, cenionym również zawodowo[3].

Po zajęciu miasta przez Niemców, w obawie o życie kilkuletniego Daniela, rodzice postanowili ukryć go w okolicach Częstochowy, co zrealizował przyjaciel domu – Gustaw Godek, mający tzw. „dobry wygląd” (w czasie wojny na fałszywych dokumentach na nazwisko Tadeusz Płoński), który wyszukiwał kolejne miejsca ukrycia. Ostatnie z nich w 1944 było w Warszawie na Pradze, u rodziny Władysławy Salonek[a][b], gdzie z imieniem Bogdan doczekał zajęcia tego przedmieścia przez wojska sowieckie.

Rodzice zginęli w 1944, ukrywając się w okolicach Warszawy, gdzie zostali rozpoznani przez dwóch Polaków i zatrzymani podczas przejazdu kolejką podmiejską na linii otwockiej. Prawdopodobnie spoczywają w zbiorowym grobie w Radości.

Swoje przeżycia wojenne Daniel Passent tak podsumował w jednym ze swoich felietonów: mnie ocalili Polacy i Żydzi, a moich rodziców zdradzili Polacy; jedni i drudzy byli obywatelami państwa polskiego[4].

Po wojnie wychowywany w Berlinie przez Jakuba Prawina (był mężem Anny Prawin, siostry ojca Daniela Passenta[2]), generała Ludowego Wojska Polskiego i szefa Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech.

Z wykształcenia ekonomista, studiował na Uniwersytecie w Leningradzie (1955/1956), na Uniwersytecie Warszawskim (1956–1960) i na Uniwersytecie Princeton (1962/1963)[potrzebny przypis].

Działalność dziennikarską rozpoczął w 1956 w Sztandarze Młodych, gdy był studentem Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1959 jest związany z tygodnikiem „Polityka”. Był m.in. jego korespondentem podczas wojny wietnamskiej, od wielu lat jego stały felietonista.

Wszedł do historii światowego dziennikarstwa, gdy na początku lat 60. zdobył prawo do publikacji pamiętników Adolfa Eichmanna – zbrodniarza hitlerowskiego, odpowiedzialnego za zagładę Żydów („Polityka” była jednym z dwóch pism na świecie, które jako pierwsze je opublikowały).

Współpracował z prowadzonym przez Jana Pietrzaka kabaretem „Pod Egidą”, pisząc tu teksty antysystemowe. Z drugiej strony w latach 80. wielokrotnie bronił na łamach tego tygodnika decyzji o wprowadzeniu stanu wojennego oraz polityki ówczesnych władz (na wniosek Jerzego Urbana nie został w tym okresie poddany weryfikacji[5]). W latach 1996–2002 pełnił funkcję polskiego ambasadora w Chile[6].

Zasiadał w Radzie Fundacji Okularnicy[7].

Od października 2012 prowadzi w Tok FM audycję Goście Passenta.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1997)[8]. Wcześniej odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi[9].

Życie prywatne

Ze związku z poetką Agnieszką Osiecką ma córkę Agatę Passent. Jego żoną jest od ponad 30 lat Marta Dobromirska-Passent, matka Łukasza Dobromirskiego[10][11].

Agata Passent mówiła m.in. „jestem w czepku urodzona (…). Kiedy miałam siedem lat, stworzyliśmy drugą rodzinę z żoną taty i moim kochanym przyszywanym bratem Łukaszem, z którym chodziliśmy do jednej podstawówki. Teraz Łukasz jest psychologiem i świetnym facetem”[11].

Publikacje

  • Bywalec
  • Bitwa pod wersalikami
  • Zdanie odrębne
  • Obywatelu, nie denerwujcie się
  • Co dzień wojna
  • Pan Bóg przyjechał do Monachium
  • Rozbieram senatora
  • Dzisiaj umrą dwie osoby
  • To jest moja gra
  • Choroba dyplomatyczna
  • Codziennik
  • Pod napięciem
  • Passa (2012, wywiad-rzeka z Danielem Passentem, autor: Jan Ordyński)

Uwagi

  1. ↑ Około 1993 r. Salonkowie otrzymali tytuł „Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata”.
  2. ↑ Jan Ordyński: Passa. Wywiad-rzeka z Danielem Passentem. Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2012. ISBN 978-83-7700-030-4.

Przypisy

  1. ↑ D. Passent, Dopóki wolno; [w:] „Polityka”, 2018, nr 6, s. 92 felieton autobiograficzny).
  2. ↑ a b Passent: Wrócić do Polski - to był jakiś imperatyw w mojej rodzinie. polskatimes.pl, 2012-01-13. [dostęp 2020-05-29].
  3. ↑ D. Passent, Dopóki wolno...
  4. ↑ „Polityka”, 2018, nr 6, s. 92; Dopóki wolno.
  5. ↑ G. Majchrzak: Nagroda za zwalczanie „Solidarności”. Rzeczpospolita, 2007-01-03. [dostęp 2014-05-19]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  6. ↑ Poprzedni Ambasadorowie, santiago.msz.gov.pl [dostęp 2018-10-12] (pol.).
  7. ↑ Odpis pełny KRS nr 0000090093.
  8. ↑ M.P. z 1997 r. nr 29, poz. 269.
  9. ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 979
  10. ↑ Portret felietonisty. W: Reportaż uwaga.tvn.pl [on-line]. 2012-03-25. [dostęp 2016-10-07].
  11. ↑ a b Agnieszka Groza: Daniel i Marta Passentowie. Związek z przeszłością. W: kobieta.onet.pl/ [on-line]. [dostęp 2016-10-07].

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Daniel Passent w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

O stronie

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-01-17 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=141615