Imię i nazwisko |
Charles Spencer Chaplin |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
16 kwietnia 1889 |
Data i miejsce śmierci |
25 grudnia 1977 |
Zawód | |
Współmałżonek |
|
Lata aktywności |
1913–1977 |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Charlie Chaplin, właśc. Charles Spencer Chaplin, KBE (ur. 16 kwietnia 1889 w Londynie, zm. 25 grudnia 1977 w Vevey) – brytyjski aktor i reżyser okresu kina niemego, później także filmów udźwiękowionych; producent, scenarzysta i kompozytor muzyki filmowej. Ikona kultury popularnej[1]. Jeden z najwybitniejszych i najlepiej rozpoznawalnych aktorów i reżyserów w historii światowego kina[2][3][4]. American Film Institute umieścił go na 10. miejscu w rankingu „50 największych legend amerykańskiego ekranu” (The 50 Greatest American Screen Legends)[5].
Urodził się 16 kwietnia 1889 ok. godz. 20:00 na East Lane w Walworth w Londynie[6][a]. Jego ojcem był Charles Chaplin, a matką Hannah Harriette Hill, występująca również pod pseudonimem Lily Harley (oboje w ćwierci romskiego pochodzenia[8]). Oboje rodzice byli aktorami wodewilowymi[9], rozstali się rok po narodzinach Charlesa juniora, który odtąd pozostawał pod opieką matki[10].
Pierwsze miesiące życia spędził przy St. George’s Road na West Square w Lambeth[11]. Wychowywał się ze starszym o cztery lata bratem, Sydneyem, synem Hannah z poprzedniego związku[12]. W 1884 ich matka podupadła na zdrowiu i straciła posadę w teatrze, po czym zaczęła dorabiać jako krawcowa[13]. Żyli w skrajnie trudnych warunkach i narastającej biedzie, przeprowadzając się do coraz mniejszych pokoi (mieszkali m.in. na Oakley Street)[14]. W 1886 matce Charliego nie udało się znaleźć pracy, dlatego w 1896 we troje trafili do przytułku[15]. Po kilku tygodniach zostali przeniesieni do Szkoły dla Sierot i Ubogich Dzieci w Hanwell[16]. Będąc nastolatkiem, z powodu trudnej sytuacji materialnej podjął pracę w warsztacie samochodowym w Lambeth. Opuściwszy przytułek, ponownie zamieszkał z bratem i matką[17]. Po tym, jak Hannah dostała obłędu i została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym w Cane Hill, trafił z bratem pod opiekę ojca i macochy, Louise, która źle ich traktowała, m.in. nie wpuszczała ich na noc do domu (mieszczącym się przy Kennington Road 287), przez co konieczna była interwencja Towarzystwa Ochrony Dzieci przed Okrucieństwem[18]. Charlie z tego związku ojca ma młodszego prawie o cztery lata brata przyrodniego, z którym jednak nie stworzył żadnych więzi[19]. Matka ponownie zajęła się synem po wyjściu szpitala psychiatrycznego; zamieszkali przy ul. Pownall Palace 3 w londyńskiej dzielnicy Kennington[20]. Jako dziecko chorował na astmę[21]. W 1901 jego ojciec zmarł (w wieku 37 lat) z powodu alkoholizmu[9], a matka ponownie trafiła do Cane Hill z powodu obłędu[22]. 12-letnim Charliem zajęła się jego ciotka, a następnie brat Sydney, który wrócił z kilkutygodniowej wyprawy statkiem pasażerskim (na którym pracował jako trębacz)[23]. Hannah zmarła w 1928 w Kalifornii kilka dni po ataku woreczka żółciowego, otoczona opieką syna[24].
Gdy był dzieckiem, jego matka siadywała z nim przy oknie i odgrywała sceny tego, co działo się za szybą[25]. Nauczyła go także śpiewać i grać na scenie[26].
Po raz pierwszy wystąpił na scenie w 1894, śpiewając piosenkę Jacka Jonesa w musicalu wystawianym w teatrze Canteen w Andershot[10][27]. Tego wieczora w sztuce grała jego matka, a on czekał na nią za kurtyną; kiedy schorowana Hannah nagle straciła głos, dyrektor teatru wypchnął Charliego na scenę, a chłopiec zaczął improwizować[26][27]. Gdy miał osiem lat, dołączył do trupy tanecznej The Eight Lancashire Lads (pol. „Ośmiu chłopców z Lancashire”), z którą występował m.in. jako kot w pantomimie Kopciuszek w Londynie[28]. By wesprzeć matkę finansowo, przerwał naukę w szkole i imał się różnych prac dorywczych, m.in. był chłopcem na posyłki w mydlarni, recepcjonistą i sprzątaczem w gabinetach lekarskich, lokajem u rodziny Kinsey-Taylorów i drwalem, poza tym obsługiwał maszyny w drukarni i udzielał lekcji tańca[29].
Po zapisaniu się do agencji teatralnej Blackmore’a zdobył angaż do roli Sammy’ego, chłopca sprzedającego gazety, w sztuce Harry’ego Arthura Saintbury’ego Jim, czyli romans cockneya; spektakl zebrał głównie negatywne recenzje, choć sam Chaplin był chwalony za swój występ[30]. Następnie przez kilka sezonów grał postać Billy’ego w objazdowej sztuce teatralnej o Sherlocku Holmesie, w której występował również jego brat[31]. Od października do grudnia 1905 występował w westendowskiej jednoaktówce pt. Sherlock Holmes w ciężkich opałach w Duke of York’s Theatre[32]. W wieku 16 lat rozpoczął naukę gry na wiolonczeli i skrzypcach[33], poza tym wyczynowo trenował bieganie[34]. Dorabiał, pracując m.in. jako sprzedawca kwiatów i asystent fryzjera[34]. Jako członek zespołu wodewilowego „Cyrk Caseya” występował na estradzie z parodiami rozbójnika Dicka Turpina i iluzjonisty Walforda Bodie’ego[35].
Po dłuższym okresie niepowodzeń (m.in. komercyjnym fiasku skeczu Wesoły major, w którym zagrał główną rolę, oraz przerwaniu realizacji autorskiego skeczu Dwunastu sprawiedliwych w jego reżyserii) dołączył do trupy Franka Karno[36]. Po ciepło przyjętym przez publiczność debiucie w burlesce Mecz futbolowy podpisał roczny kontrakt z trupą, z którą przez kolejne 14 tygodni występował w Londynie, po czym odbył trasę objazdową po kraju[37]. W kolejnych latach kontynuował współpracę z trupą, z którą występował m.in. w Milczących ptaszkach i Jeździe na wrotkach, poza tym grali za granicą, np. w Folies Bergère w Paryżu[38]. Przejął także po Harrym Weldonie główną rolę w Meczu futbolowym[39]. W 1909 wyruszył z trupą Karno w swoją pierwszą trasę po USA[40]. Występował tam m.in. jako główny bohater w burlesce The Wow-wows, która sztuka początkowo została chłodno przyjęta przez tamtejszą publiczność, jednak w końcu zyskała uznanie widzów[41]. Trupa wkrótce przedłużyła kontrakt i odbyła trasę po kraju[41]. Po powrocie do Anglii odbył z trupą kilkutygodniową trasę objazdową[42]. W tym okresie zadebiutował jako reżyser filmem krótkometrażowym o Dawidzie Copperfieldzie The Ballad of the Upside Down House, który zrealizował dla Levy Fritz Mutoscope Company[43]. Po udanym debiucie podpisał kontrakt na kolejne 12 filmów krótkometrażowych dla wytwórni[44]. W 1913 znów wyleciał z trupą Karno do USA, gdzie występował m.in. jako pijak w komedii Noc w klubie[42]. Niedługo później zakończył współpracę z zespołem[45].
Dzięki występowi w Wieczorze w angielskim Music-Hallu został zauważony przez producenta kina niemego, Macka Sennetta, który zaoferował mu zatrudnienie w swoim studiu Keystone Film Company[46]. Chaplin przyjął propozycje i w styczniu 1914 rozpoczął pracę dla Keystone Studios ze stawką 150 dol. tygodniowo[47]. Sennett znany był ze swojej spontaniczności, a filmy produkowane w jego studiu często nie posiadały scenariuszy, co było szansą dla Chaplina, który obdarzony był umiejętnościami improwizacyjnymi[48]. W pierwszym filmie, Aby zarobić na życie, postać grana przez Chaplina nie jest jeszcze dopracowana – nosi cylinder i ma sumiaste wąsy. Przy pracy nad filmem Dziwna przygoda Mabel (1914) Sennett, zdesperowany brakiem gagów, zlecił Chaplinowi samodzielną charakteryzację i grę bez przygotowania[49]. Aktor udał się do garderoby i stworzył postać trampa, tj. włóczęgi z manierami dżentelmena noszącego ciasny żakiecik, przyduże spodnie, rozchodzone buty, melonik, bambusową laseczkę i wąsik[50][51].
Ten facet jest wielostronny: tramp, dżentelmen, poeta, marzyciel, samotnik, stale wyczekujący romantyczności i przygody. Chciałbym natchnąć pana [Macka Senneta] mniemaniem, że jest uczonym, muzykiem, księciem, graczem w polo. Jednakże nie gardzi zbieraniem niedopałków czy okradaniem dzieci z cukierków. I oczywiście, jeśli sytuacja tego wymaga, potrafi kopnąć damę w zadek.
Pożyczka Wolności Chaplin w Pożyczce Wolności, 1918 | |
Pomoc |
Inny fragment Pożyczki Wolności Chaplin w Pożyczce Wolności, 1918 | |
Pomoc |
I jeszcze jeden fragment Pożyczki … Chaplin w Pożyczce Wolności, 1918 | |
Pomoc |
W kolejnych filmach ponownie kreował postać włóczęgi[53]. Często proponował reżyserom i producentom własne gagi, jednak z uwagi na chęć utrzymania przez nich szybkiego tempa akcji filmu były one albo wycinane podczas montażu, albo odrzucane jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć[54]. To skłoniło Chaplina do podjęcia decyzji o reżyserowaniu filmów[55]. Jako reżyser zadebiutował filmem Bójka na deszczu (1914), po którego premierze otrzymał zlecenia dla Keystone[56]. W ramach kontraktu zagrał m.in. w filmach: Dwadzieścia minut miłości, Charlie piekarczykiem, Gaz rozweselający i Pomocnik sceniczny, a ostatnią produkcją zrealizowaną dla firmy była komedia Jego przedhistoryczna przeszłość[57]. Przed zakończeniem umowy z Keystone Records do Chaplina zgłosiło się konkurencyjne studio The Essanay Film Manufacturing Company z Chicago, które zaoferowało reżyserowi 1250 dolarów i jednorazowy bonus za przejście w wysokości 10 tys. dol[58]. W tym okresie rosła jego popularność w branży filmowej oraz wśród kinomanów, zaczął także stawać się ikoną popkultury, idolem tłumów i inspiracją dla innych wykonawców, którzy imitowali wylansowaną niego postać trampa[59]. Dla wytwórni Essanay zrealizował m.in. film Charlie gra Carmen (1915)[60]. W 1915 zaczął pracę dla studia The Mutual Film Corporation, od którego otrzymywał pensję w wysokości 10 tys. dol. tygodniowo i jednorazowo 150 tys. dol. premii za podpisanie z nimi kontraktu[61]. W ramach umowy z wytwórnią zrealizował 12 filmów: Charlie kierownikiem działu, Charlie strażakiem, Charlie włóczęga, Późny powrót Charliego, Charlie i hrabia, Lichwiarz, Charlie gra w filmie, Charlie na ślizgawce, Charlie na kuracji, Spokojna ulica, Imigrant i Charlie ucieka[62]. Następnie stał się najlepiej opłacanym aktorem świata – za podpisanie kontraktu z wytwórnią First National otrzymał 1,2 mln dol[63]. Stworzył dla studia m.in. filmy Psie życie, Charlie żołnierzem i Idylla na wsi, a także Brzdąca, który osiągnął wielki sukces, zbierając szczególnie dobre recenzje i ostatecznie stając się klasykiem[64]. Następnie nakręcił dla wytwórni jeszcze cztery filmy, m.in. Nieroby, Dzień zapłaty i Piegrzym[65]. Pozostając w First National, w 1919 wraz z Mary Pickford, Douglasem Fairbanksem i Davidem Warkiem Griffithem założył studio United Artists, powstałe dla ochrony ich niezależności i walki z planowaną fuzją filmowych spółek produkcyjnych[66]. Pierwszym filmem, który zrealizował dla wytwórni, była Gorączka złota, która miała premierę dopiero w 1925[67]. Następnie nakręcił także Paryżankę (1923) [68] i Cyrk (1928), do którego nagrał także tytułową piosenkę („The Circus”).
Mimo że filmy udźwiękowione stały się głównym nurtem kinematografii wkrótce po ich wprowadzeniu w 1927, Chaplin nie zdecydował się na ten krok aż do lat 30., ponieważ uważał, że w kinie nadal jest przestrzeń dla filmów niemych oraz twierdził, iż w filmach dźwiękowych nie zdoła osiągnąć doskonałości, jaką wypracował przy filmach niemych[69]. W tym okresie odczuwał mniejsze zainteresowanie wytwórni jego filmami[70]. Mimo to nakręcił nieme Światła wielkiego miasta (1931), które odniosły sukces komercyjny i zebrały pochlebne recenzje[71]. Po premierze filmu odczuwał kryzys twórczy związany z brakiem popytu na kino nieme, toteż rozważał zakończenie kariery[72]. Ostatecznie jednak zdecydował się na nakręcenie jeszcze jednej niemej produkcji – Dzisiejszych czasów (1936), które cieszyły się uznaniem krytyków i widzów[73]. Na ścieżce dźwiękowej filmu umieścił skomponowany przez siebie utwór „Smile”, który stał się przebojem, a w późniejszych latach śpiewali ją m.in. Nat King Cole, Michael Jackson oraz zespół Soulsavers z Davidem Gahanem.
Podczas II wojny światowej często przemawiał do Amerykanów, wypowiadając się przeciwko Adolfowi Hitlerowi i zachęcając amerykański rząd do utworzenia drugiego frontu[74]. Ze względu na lewicowe poglądy znalazł się na tzw. czarnej liście Hollywood. Swoim kolejnym filmem, antyhitlerowską komedią Dyktator (1940), naraził się zwolennikom niemieckiego zbrodniarza wojennego[75]. Jednocześnie dzięki temu filmowi osiągnął swój wówczas największy sukces kasowy[76].
W pierwszej połowie lat 40. został niesłusznie oskarżony o ojcostwo urodzonej w 1943 Carol Ann, córki aktorki Joan Barry, która przez wiele tygodni nagabywała Chaplina[77]. Mimo że badania krwi temu zaprzeczyły, sąd nałożył na aktora alimenty w wysokości 75 dol. tygodniowo, które miał wypłacać przez kolejne 21 lat[78][79]. Oburzony wyrokiem, a także zmęczony namolnością prasy, na kilka tygodni opuścił kraj i zamieszkał w Nyack[79][80]. W międzyczasie pracował nad filmem Cień i substancja, którego w końcu jednak nie nakręcił[81].
Powrócił do kin filmem Pan Verdoux (1947), który zebrał pochwalne recenzje i cieszył się uznaniem publiczności[82]. Mimo początkowego sukcesu komedii, amerykańska prasa wraz z narodowymi organizacjami (m.in. Legionem Amerykańskim) wciąż krytykowała Chaplina za jego lewicowe poglądy i utrudniała dalszą dystrybucję filmu[83]. Zmęczony nieustającymi atakami ze strony prasy, opuścił USA[84]. Początkowo mieszkał w Londynie, ostatecznie osiadł z żoną, Ooną O’Neill, i dziećmi w szwajcarskiej wsi Corsier-sur-Vevey[85][86].
Niezrażony krytyką amerykańskiej prasy, nakręcił Światła rampy (1952)[87]. Film przyniósł mu rekordowo duże zyski, mimo że został zbojkotowany przez amerykańskie kina[88]. W tym okresie został komandorem Legii Honorowej Francji oraz uzyskał honorowe członkostwo w Societe des Auteurs et Compositeurs Dramatiques[89]. Wcześniej został mianowany Kawalerem Legii Narodowej Francji[90]. W 1957 wypuścił swój ostatni film w karierze, Król w Nowym Jorku[91]. W 1975 otrzymał odznaczenie, a zarazem brytyjski tytuł szlachecki – Order Imperium Brytyjskiego[92].
Od października 1977 był w poważnym stanie. Zmarł we śnie, rankiem 25 grudnia 1977 w Vevey[86]. Po skromnej uroczystości pogrzebowej odprawionej w obrządku anglikańskim został pochowany na cmentarzu w Corsier-sur-Vevey w Szwajcarii[86]. Trzy miesiące po pochówku wandal wykradł z grobu jego ciało, a osiem tygodni później zwłoki zostały odnalezione i ponownie pochowane, ale tym razem po uprzednim umieszczeniu ich w betonowym sarkofagu[86].
Był związany z aktorką Edną Purviance[93]. 23 października 1918 poślubił 18-letnią Mildred Harris[94]. W 1919 urodził im się syn Norman, który jednak zmarł trzy dni po urodzeniu[95]. Rozwiedli się 19 listopada 1920 z powodu „duchowego okrucieństwa”[96][97]. Był związany z Polą Negri, a według informacji prasowej z 1923 nawet był z nią zaręczony[98], czemu jednak on sam zaprzeczył w swojej autobiografii[99]. 26 listopada 1924 ożenił się z Litą Grey, z którą w sierpniu 1927 wziął rozwód[100]. Mieli dwóch synów: Charlesa Jr. i Sydneya (zm. 3 marca 2009 w Kalifornii)[101]. W latach 1936–1942 jego żoną była aktorka Paulette Goddard[102]. 16 czerwca 1943 poślubił młodszą o 37 lat Oonę O’Neill, córkę dramaturga Eugene O’Neilla[103], z którą pozostał do swojej śmierci w 1977. Doczekali się ósemki dzieci: Geraldine, Michaela, Josephine, Jane, Eugene, Victorii (ur. 1951), Christophera i Annette-Emilie[86].
Zestawienie obejmuje wybrane filmy, w których występował Charlie Chaplin[104].
Jako aktor wystąpił łącznie w prawie 90 produkcjach filmowych krótko- i długometrażowych.
Chaplin otrzymał trzy Oscary: Nagrodę Honorową za „wszechstronność i geniusz w aktorstwie, scenariuszu, reżyserii i produkcji Cyrku” w 1929 roku, drugą Nagrodę Honorową za „nieobliczalny wpływ, jaki wywarł na tworzenie filmów artystycznych w tym wieku” w 1972 roku oraz nagrodę dla najlepszej ścieżki dźwiękowej w 1973 roku za Światła rampy (wspólnie z Rayem Raschem i Larrym Russellem)[106]. Ponadto był nominowany w kategoriach: najlepszy aktor, najlepszy scenariusz oryginalny i najlepszy film (jako producent) za film Dyktator, a kolejną nominację otrzymał za najlepszy scenariusz oryginalny do filmu Pan Verdoux[107]. W 1976 roku Chaplin został członkiem Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej (BAFTA)[108].
Artykuł Charlie Chaplin w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-09-17 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=102635