Challenger 2

  1. Strona główna
  2. Polska Wikipedia
  3. Challenger 2
FV4034 Challenger 2
Ilustracja
Challenger 2
Dane podstawowe
Państwo  Wielka Brytania
Producent Alvis Vickers
Typ pojazdu czołg podstawowy
Trakcja gąsienicowa
Załoga 4
Historia
Prototypy 1991
Produkcja od 1993
Egzemplarze około 450
Dane techniczne
Silnik Diesel Perkins-Condor CV12
o mocy 1200 KM (890 kW)
Pancerz kompozytowy Chobham/Dorchester L2
Długość 11,55 m
kadłuba: 8,3 m
Szerokość 3,52 m
Wysokość 2,49 m
Masa bojowa: 62,5 t
Moc jedn. 19,20 KM/t (14,24 kW/t)
Osiągi
Prędkość 56 km/h
Zasięg 400
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.) do 1,10 m
Rowy (szer.) do 2,30 m
Ściany (wys.) do 0,90 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
armata gwintowana L30A1 kalibru 120 mm, dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm
Wyposażenie
wyrzutnik granatów dymnych
Użytkownicy
 Wielka Brytania,  Oman
Multimedia w Wikimedia Commons
Brytyjski Challenger 2 podczas ćwiczeń w rejonie Basry w Iraku (2008)

Challenger 2 – czołg podstawowy produkcji brytyjskiej pochodzący z pierwszej połowy lat 90. XX wieku. Powstał on na bazie doświadczeń zebranych na swoim poprzedniku, czyli Challengerze 1, którego zastąpił. Należy do trzeciej generacji czołgów. Armia brytyjska odebrała pierwsze egzemplarze czołgu 25 lipca 1994 roku[1].

Historia rozwoju

Challenger 2 to trzeci pojazd produkcji brytyjskiej o tej nazwie. Pierwszym był Mk VIII Challenger, z czasów II wojny światowej wykorzystujący podwozie czołgu Cromwell. Drugim był Challenger 1 z czasów wojny w Zatoce Perskiej, który był głównym czołgiem bojowym armii brytyjskiej od wczesnych lat 80. do połowy lat 90. Vickers Defence Systems zaczął rozwijać następcę Challengera 1 jako swoje prywatne przedsięwzięcie w 1986 roku. Po wydaniu wymagań kadrowych dla czołgu nowej generacji, Vickers przedłożył Ministerstwu Obrony plany czołgu Challengera 2. Sekretarz Stanu ds. Obrony George Younger ogłosił w Izbie Gmin, że Vickers otrzyma kontrakt o wartości 90 milionów funtów na pojazd demonstracyjny, który został sfinalizowany w styczniu 1989 roku. W czerwcu 1991 roku, po rywalizacji z projektami innych producentów czołgów (w tym M1A2 Abrams i Leopard 2, Ministerstwo Obrony złożyło zamówienie za 520 milionów funtów na 127 czołgów podstawowych i 13 pojazdów szkoleniowych dla kierowców. Zamówienie na kolejne 259 czołgów i 9 trenerów kierowców (o wartości 800 milionów funtów) zostało złożone w 1994 roku. Oman zamówił 18 Challengerów 2 w 1993 roku i kolejne 20 czołgów w listopadzie 1997 roku. Produkcja rozpoczęła się w 1993 roku w dwóch głównych zakładach: Elswick, Tyne and Wear i Barnbow, Leeds, chociaż zaangażowanych było ponad 250 podwykonawców. Pierwsze czołgi zostały dostarczone armii w lipcu 1994 roku[1][2][3].

Dane taktyczno-techniczne

Uzbrojenie

Challenger 2 jest wyposażony w 120-milimetrową armatę czołgową L30A1 o długości 55 kalibrów, następcę działa L11 używanego w pojazdach Chieftain i Challenger 1. Czołg jest również uzbrojony w karabin maszynowy L94A1 EX-34 7,62 mm oraz karabin maszynowy L37A2 kal. 7,62 mm. Challenger 2 posiada również możliwość zamontowania zdalnie sterowanego systemu uzbrojenia Leonardo „Enforcer” z karabinem maszynowym L37A2 (GPMG) 7,62 mm, ciężkim karabinem maszynowym 12,7 mm lub automatycznym granatnikiem 40 mm[3][4].

Opancerzenie

Challenger 2 to ciężko opancerzony i dobrze chroniony czołg podstawowy. Wieżę i kadłub chroni pancerz Chobham drugiej generacji (znany również jako Dorchester). Bezpieczeństwo załogi było nadrzędne w projekcie, dlatego w pojeździe wykorzystano półprzewodnikowy napęd elektryczny do ruchu wieży i działa, eliminując w ten sposób tradycyjne ryzyko uszkodzenia układu hydraulicznego w przedziale załogi co wiąże się z jej poparzeniem. W razie potrzeby montowane są również zestawy pancerza reaktywnego, wraz z dodatkowym pancerzem prętowym. System ochrony jądrowej, biologicznej i chemicznej (NBC) znajduje się w zgiełku wieży. Kształt czołgu został również zaprojektowany tak, aby zminimalizować jego sygnaturę radarową. Po każdej stronie wieży znajduje się pięć wyrzutni granatów dymnych L8. Challenger 2 może również wytwarzać dym poprzez wtryskiwanie oleju napędowego do kolektorów wydechowych[3][4].

Wersje

  • Challenger 2E – wersja eksportowa, zmieniona została w nim jednostka napędowa i wyposażenie
  • Most samobieżny Titan – zbudowany na bazie Challengera, zastąpiły Chieftain Armored Vehicle Launched Bridge (ChAVLB)
  • Trojan (AVRE) – pojazd wsparcia technicznego i rozminowania zbudowany na podwoziu Challengera 2
  • DTT (Driver Training Tank) – pojazd szkolenia kierowców, charakteryzuje się oszkloną nadbudówką w miejscu wieży

Galeria

  • Brytyjskie (Challenger 2) i Omańskie (Challenger 2E) czołgi Challenger podczas wspólnych ćwiczeń

  • Most czołgowy Titan na podwoziu Challengera 2

  • Trojan AVRE

  • Challenger 2 z dodatkowymi panelami pancerza reaktywnego na bokach kadłuba

Zastosowanie bojowe

Challengery brały udział w operacji w Kosowie oraz w wojnie w Iraku, gdzie wystrzeliły 540 pocisków odłamkowo-burzących oraz 1,9 tony amunicji przeciwpancernej z rdzeniami ze zubożonego uranu.

Użytkownicy

Eksploatacja
Państwo Liczba
 Wielka Brytania 408
 Oman 38

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ a b "Black night" - nowe wcielenie brytyjskiego czołgu Challenger - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-09-26].
  2. ↑ Brytyjski czołg podstawowy Challenger 2 - Magnum-x, www.magnum-x.pl [dostęp 2020-09-26].
  3. ↑ a b c Challenger 2 Main Battle Tank, United Kingdom, www.army-technology.com [dostęp 2020-09-26].
  4. ↑ a b Challenger 2 Main Battle Tank, KLTV [dostęp 2020-09-26] (ang.).
Brytyjskie pojazdy wojskowe po 1945
Czołgi
Czołgi lekkie i pojazdy rozpoznawcze
Transportery opancerzone
Bojowe wozy piechoty
Niszczyciele czołgów
Działa samobieżne
Inne pojazdy
Pojazdy inżynieryjne

Wielka Brytania

Informacja

Artykuł Challenger 2 w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

O stronie

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2022-05-01 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=519914