Budka Suflera

Ten artykuł dotyczy polskiego zespołu muzycznego. Zobacz też: artykuł o roli i umiejscowieniu suflera w teatrze.
Budka Suflera
Ilustracja
Zespół podczas koncertu w Gdańsku na placu Zebrań Ludowych w 2005 roku
Rok założenia 1974
Pochodzenie Polska
Gatunek pop[1][2] / rock, world music[1], pop-rock, rock progresywny, hard rock[3], rock[2][3], blues-rock[3], glam rock[2]
Aktywność 1974–2014
od 2019
Wydawnictwo muzyczne New Abra
EMI Music Poland
Sony Music Entertainment Poland
Powiązania Cross, Lady Pank, Anna Jantar, Izabela Trojanowska, Urszula, Zdzisława Sośnicka, Cugowscy
Skład
Robert Żarczyński
Tomasz Zeliszewski
Mieczysław Jurecki
Dariusz Bafeltowski
Piotr Bogutyn
Piotr Sztajdel
Byli członkowie
Krzysztof Cugowski
Romuald Lipko (zmarły)
Jacek Grün (zmarły)
Zbigniew Zieliński
Stanisław Wenglorz
Andrzej Ziółkowski (zmarły)
Jan Borysewicz
Zdzisław Janiak
Romuald Czystaw (zmarły)
Piotr Płecha
Krzysztof Mandziara
Andrzej Sidło
Stanisław Zybowski (zmarły)
Arkadiusz Smyk
Janusz Biegaj
Marek Raduli
Łukasz Pilch
Mirosław Stępień
Anna Patynek
Felicjan Andrzejczak
(pełna lista)
Strona internetowa

Budka Suflerapolski zespół rockowy[1][2][3] założony w Lublinie w 1974 roku przez Krzysztofa Cugowskiego i Romualda Lipkę.

Nazwa „Prompter’s Box” powstała jesienią 1969 podczas prób pierwszego, „prehistorycznego” składu grupy – zaczerpnięto ją ze słownika angielsko-polskiego, jednak po pewnym czasie uległa ona spolszczeniu („Budka Suflera”).

W 2014 grupa odbyła pożegnalną trasę koncertową, a następnie zakończyła działalność. Wznowiła ją w 2019 bez udziału Krzysztofa Cugowskiego.

Osobą łączącą wszystkie składy od 1975 jest perkusista Tomasz Zeliszewski, pełniący także rolę menedżera i lidera zespołu po śmierci Romualda Lipki (zm. 2020). Jest jedynym członkiem Budki Suflera, który nagrał z zespołem wszystkie albumy.

Historia

Początki (1969–1974)

Romuald Lipko – wieloletni lider zespołu, kompozytor, klawiszowiec, początkowo gitarzysta basowy (zm. 2020)

Historia Budki Suflera, choć oficjalnie zespół powstał w 1974, sięga jesieni 1969 i pierwszych prób muzycznych wokalisty Krzysztofa Cugowskiego (wówczas jeszcze licealisty) i jego szkolnych kolegów – gitarzysty Krzysztofa Brozi, basisty Janusza Pędzisza i perkusisty Jacka Grüna[4]. W styczniu 1970 roku grupa rozpoczęła współpracę z lubelskim klubem studenckim „Arcus”, co położyło kres dotychczasowym kłopotom lokalowym[5]. W tym czasie piątym członkiem grupy został student I roku matematyki UMCSklawiszowiec Witold Odorowicz. Latem zespół przebywał na obozie studenckim w Giżycku, gdzie zajął się przygotowywaniem własnych kompozycji, chcąc odejść od kopiowania zespołów zagranicznych[5]. Już wiosną 1970 roku podjął tego typu próby podczas sesji nagraniowej w studiu kameralnym Polskiego Radia Lublin[5]. Powstało wówczas 5 utworów, w tym 3 instrumentalne[5]. Do dwóch piosenek teksty napisali: Kazimierz Łojan i początkujący poeta studencki – Aleksander Migo[5]. Z pierwszych nagrań zarejestrowanych w tym składzie zachował się do dziś tylko jeden utwór – „Blues George’a Maxwella” (muz. W. Odorowicz, sł. A. Migo)[5], wydany później na albumie Underground[5]. Grupa przestała istnieć jesienią 1970 r.[6]

Pod koniec roku 1970 Krzysztof Cugowski dołączył do zespołu Romualda Lipki – Stowarzyszenie Cnót Wszelakich[6]. Grupa ta przyjęła później nazwę Budka Suflera. W skład zespołu wchodzili ponadto: gitarzysta Andrzej Ziółkowski i perkusista Ryszard Siwiec[6]. Próby odbywały się w Domu Kultury Zakładów Przetwórstwa Owocowego w Milejowie[6]. W repertuarze grupy dominowały wówczas utwory z repertuaru Johna Mayalla, Led Zeppelin[6], czy Free[7]. Muzycy występowali w tym składzie do wiosny 1971 roku, kiedy to Cugowski podjął studia[6]. Grupa czekała na powrót wokalisty pracując w Teatrze im. Osterwy i grając muzykę autorstwa Seweryna Krajewskiego w spektaklu Fredry „Gwałtu, co się dzieje!”[6]. Skład w tym czasie uzupełniał Leszek Wijakowski, znany z występów w grupie Minstrele[6]. Sukces przedstawienia pozwolił zespołowi trwać bez frontmana[6]. W tym okresie doszło do kilku zmian perkusisty (Waldemar Ziółkowski, Kazimierz Grymuza), ostatecznie został nim Zbigniew Zieliński[6]. Jesienią 1972 roku do grupy powrócił Cugowski, zaś Budka Suflera przenosi się do Lubelskiego Domu Kultury[6].

Punktem zwrotnym w karierze zespołu okazał się pomysł wieloletniego przyjaciela Budki, Jerzego Janiszewskiego na nagranie polskiej wersji utworu „Ain't No Sunshine” z repertuaru Billa Withersa[8]. Mimo początkowo sceptycznego nastawienia muzyków, nagrania dokonano w lutym 1974. W nagraniu brał udział chórek i sekcja instrumentów smyczkowych. Rezultatem sesji było ponad 20 wersji tego utworu (zatytułowanego „Sen o dolinie”), spośród których wybrano tę, w której pod koniec na skutek pomyłki perkusisty wszystkie instrumenty przestają grać, a tylko wokalista kontynuuje śpiewanie[8] (wersję tę zamieszczono na płycie Underground). Utwór pociągnął za sobą propozycję nagrania płyty (od Polskich Nagrań) i licznych koncertów.

Cień wielkiej góry (1975–1977)

Jesienią 1974 roku zespół nagrał jeden ze swych największych przebojów – „Cień wielkiej góry”, zainspirowany tragiczną śmiercią dwóch polskich himalaistów, Zbigniewa Stepka i Andrzeja Grzązka w sierpniu 1973[9]. W listopadzie powstała kompozycja „Lubię ten stary obraz”, a na początku 1975 roku – „Memu miastu na do widzenia[10]. Był to ostatni utwór z udziałem Zbigniewa Zielińskiego, który odszedł z zespołu. Zastąpił go Tomasz Zeliszewski, wcześniej perkusista w tarnowskiej grupie Vabanque[10].

Do nagrania debiutanckiego albumu zaproszono Czesława Niemena oraz żeński zespół Alibabki[11]. Włączono także sekcję instrumentów smyczkowych. Niemen wykonał dwie partie instrumentalne do suity „Szalony koń”, wnosząc do brzmienia albumu charakterystyczny dźwięk swojego rzadkiego jak na owe czasy w Polsce instrumentu – Mooga, na którym pozostałe partie (Niemen został przez realizatora wyproszony ze studia przed zakończeniem sesji[11]) dograł Marek Stefankiewicz.

Na albumie nie pojawił się utwór „Sen o dolinie”, gdyż nie zgodziła się na to wytwórnia płytowa (która musiałaby płacić za niego tantiemy, jako że kompozycja była dziełem zagranicznego artysty). Zabrakło również „Memu miastu na do widzenia”, ponieważ utwór ten został napisany w całości przez Lipkę, a muzycy umówili się wcześniej, że na debiutanckiej płycie znajdą się wyłącznie kompozycje duetu Lipko-Cugowski[11]. Zrealizowano jednak pomysł z ostatniej chwili – utwór „Jest taki samotny dom[11].

Zespół przedstawił kilka projektów okładki albumu, jednak wszystkie zostały odrzucone przez głównego plastyka Polskich Nagrań[12]. Ostatecznie Romuald Lipko zadecydował, że okładka będzie całkowicie biała, jedynie z nazwą zespołu i tytułem na środku. Na rewersie umieszczono zdjęcia muzyków w wykonaniu lubelskiego fotografa, Leo Sarneckiego[12].

Premiera albumu okazała się sukcesem. Utwór „Cień wielkiej góry” zajął pierwsze miejsce, a sam zespół zdobył tytuł „Polskiego zespołu roku – 1974” na liście przebojów roku 1974 Rozgłośni Harcerskiej[13]. Już po kilku dniach sprzedaży wykupiono cały nakład[14]. Pojawiły się też zaproszenia z zagranicy. Najważniejszym był wyjazd do NRD. Tam też powstały niemieckie teksty do kilku przebojów Budki Suflera, których autorami byli Bernd Maywald, Kurt Demmler i Kirsten Steinckert[15]. Nikt w zespole nie znał niemieckiego, ale utwory Budki Suflera zyskały uznanie słuchaczy Radia NRD[15]. Wytwórnia Amiga zaproponowała zespołowi nagranie płyty, ale projekt ten nie doszedł do skutku. Krzysztof Cugowski z nie do końca jasnych powodów nie zjawił się w umówionym terminie na sesji nagraniowej, a gdy później wytwórnia zaproponowała drugie podejście, zespół wrócił właśnie z intensywnej trasy koncertowej, bezpośrednio po której wokalista nie był w stanie wziąć udziału w nagraniach. Epizod ten wpłynął na późniejsze odejście Cugowskiego z zespołu[15].

Na początku 1976 roku ukazał się drugi album, Przechodniem byłem między wami. Mimo iż początkowo zespół planował umieszczenie na nim utworów, które wcześniej debiutowały już w radiu, ostatecznie zdecydowano się na wyłącznie premierowy materiał[16]. Dlatego też na płycie znalazło się tylko sześć utworów. Była znacznie cięższa w formie od przebojowego debiutu, a także gorsza pod względem technicznym (jakość nagrania). Pomimo to sprzedawała się lepiej od Cienia wielkiej góry, zdobywając pierwszą w historii zespołu złotą płytę[17].

Dużą rolę w sukcesie dwóch pierwszych płyt odegrały teksty Adama Sikorskiego.

W 1977 nieporozumienia między wokalistą a pozostałymi muzykami przybrały na sile, kiedy zażądał on wyłączenia swojego nazwiska przed nazwę zespołu. Wkrótce potem Romuald Lipko wyrzucił Cugowskiego z Budki Suflera[18]. Od 1 stycznia 1978 zespół nie miał wokalisty. Doszło też do innych zmian w składzie: Lipko przesiadł się na instrumenty klawiszowe, przy gitarze basowej zastąpił go Andrzej Ziółkowski, natomiast nowym gitarzystą został Jan Borysewicz – późniejszy lider Lady Pank[19]. Wokalistą początkowo wybrano Stanisława Wenglorza, który wcześniej śpiewał m.in. w grupie Skaldowie[18]. Odbyło się kilka sesji (z nagranych wtedy utworów do tej pory cztery ujrzały światło dzienne: „Rozmowa”, „Kula nocnego światła”, „Ślady na piasku”, „Życiowy numer”)[18] i koncertów, po czym uznano, że Wenglorz nie radzi sobie jako wokalista rockowy[20]. Ostatecznie frontmanem został Romuald Czystaw[21], występujący do tej pory w zespole Dzikie Dziecko.

„Epoka Czystawa” (1978–1982)

Pierwszymi utworami, nagranymi przez Budkę Suflera z nowym wokalistą, były covery rockowych klasyków, m.in.: „Baker Street” Gerry’ego Rafferty’ego, „Give a Little Bit” grupy Supertramp, „The Way It Is” (Chicken Shack) i „I Want You (She’s So Heavy)” Beatlesów[21]. Później zespół przystąpił do realizacji pomysłu Stanisława Cejrowskiego – albumowego tryptyku, poświęconego olimpiadzie w Moskwie[22]. Pozostałe dwa albumy mieli nagrać Skaldowie (Droga ludzi) i Breakout (Żagiel ziemi), zaś materiał miał być również prezentowany na żywo. Ostatecznie przedsięwzięcie skończyło się na nagraniu płyt[22]. Album Budki Suflera, zatytułowany Na brzegu światła, był pierwszym przypadkiem w zawodowej karierze Lipki, kiedy komponował on muzykę do wcześniej napisanych słów. Zespół nie zaliczył tego albumu do swojej dyskografii, jako że został nagrany na specjalną okazję[22].

Pierwsze sesje nagraniowe do kolejnego albumu, Ona przyszła prosto z chmur, rozpoczęły się w listopadzie 1978, jednak ostateczną formę przybrał on dopiero w marcu 1980[23]. Jednym z powodów tych opóźnień była współpraca Budki Suflera z Anną Jantar, która pojawiła się w Lublinie wraz z Andrzejem Mogielnickim na początku 1979[23]. Plany nagrania wspólnego albumu przerwała tragiczna śmierć piosenkarki, jednak sukces zrealizowanych z nią nagrań sprawił, że pojawiły się kolejne propozycje od innych artystek. W ten sposób zespół przystał na współpracę z Izabelą Trojanowską. Innym problemem był brak autora tekstów – Adam Sikorski odczuwał dyskomfort w związku z pisaniem tekstów na zamówienie i do gotowych kompozycji, dlatego też ogłosił, że „Archipelag” i „Motyw z Jasnorzewskiej” będą jego ostatnimi tekstami dla Budki Suflera[22]. O albumie Ona przyszła prosto z chmur Jerzy Janiszewski wspominał, że kiedy w końcu ukazał się w sprzedaży, jeden z muzyków zapytał: Myśmy coś takiego nagrali?[24] Ponadto dwa utwory z albumu, tytułowy i „Archipelag”, zostały przez pomyłkę wytłoczone w wersjach demo[24].

W tym samym roku Jan Borysewicz skomponował utwór „Nie wierz nigdy kobiecie”, do której Mogielnicki napisał tekst[25]. Lipko uznał później, że utwór jest wprawdzie bardzo udany, ale stylem przypomina raczej Dire Straits niż Budkę Suflera[26]. Pomimo to rozważano umieszczenie go na kolejnym albumie zespołu, wraz z nową wersją „Memu miastu na do widzenia” (utwór do tej pory nie znalazł się na żadnej „dużej” płycie), jednym lub dwoma innymi utworami autorstwa Borysewicza, jedną kompozycją Czystawa („Nie taki znów wolny”) oraz kilkoma utworami napisanymi przez Lipkę[27]. Utwór „Nie wierz nigdy kobiecie” stał się jednym z największych przebojów w historii Budki Suflera[25].

Po przyznaniu zespołowi przez Polskie Nagrania dwóch złotych płyt (za albumy Przechodniem byłem między wami i Ona przyszła prosto z chmur) rozpoczęła się w styczniu 1981 trasa koncertowa po kraju, podczas której doszło do awantury z Trojanowską i zerwania z nią współpracy[27]. Pod koniec lutego Budka Suflera udała się w kolejną trasę – do ZSRR[27]. Trwała ona przez cały marzec i kwiecień, a jeszcze w czasie jej trwania swoje odejście z zespołu zapowiedział Jan Borysewicz[28], ponieważ reszta muzyków ignorowała jego piosenki przy wydawaniu płyt[29]. Ostatni występ gitarzysty z Budką Suflera odbył się w czerwcu 1981, mniej więcej w tym samym okresie rezygnację z powodów finansowych złożył też Andrzej Ziółkowski, który wkrótce potem wyemigrował do Austrii, a następnie do Stanów Zjednoczonych[30].

Granie na rockowej scenie to nie tylko pasmo sukcesów. To też balansowanie na linie, z której w każdej chwili można spaść. To olbrzymie stresy, duże obciążenia fizyczne, psychiczne. Zespół przeżywa wiele momentów, które nie błyszczą tak pięknie jak na zdjęciach, w teledyskach. Za tym wszystkim kryją się szare dni ciężkiej pracy ze świadomością, że to co robimy w każdej chwili może się skończyć.

Tomasz Zeliszewski[31]

Ponieważ wytwórnia Tonpress, z którą wcześniej zespół podpisał umowę, naciskała na wydanie nowego albumu, a do kompozycji, którą zespół stworzył podczas prób przed koncertem w Leningradzie, brakowało tekstu, Lipko zaproponował jego napisanie Markowi Dutkiewiczowi (nie brano pod uwagę Andrzeja Mogielnickiego, który, według opinii Janiszewskiego, namówił Borysewicza do odejścia i założenia własnego zespołu[30]). Dutkiewicz zatytułował swoje dzieło „Za ostatni grosz”, dostarczając tym samym pomysłu na tytuł i okładkę nowego albumu. Nowym basistą został Mieczysław Jurecki, zaproponowany przez Zdzisława Janiaka, który grał z zespołem już wcześniej, ale po odejściu Borysewicza został jedynym gitarzystą prowadzącym[32]. Na albumie wystąpił również gościnnie basista Krzysztof Ścierański – zagrał w utworze „Tyle z tego masz”[32]. W poszukiwaniu drugiego gitarzysty, który wspomógłby Janiaka, zwłaszcza w pracy studyjnej, Budka Suflera przyjęła Andrzeja Sidłę. Do utworu „Za ostatni grosz” zrealizowano pierwszy w karierze zespołu teledysk, który miał znaleźć się w Telewizyjnej Liście Przebojów – programie podobnym do brytyjskiego Top of the Pops[32]. Album Za ostatni grosz ukazał się wiosną 1982. Nie zawierał żadnej z kompozycji Borysewicza, które dołączono dopiero w 1996 w reedycji wytwórni TA Music[33].

W czerwcu 1982 rozpoczęła się współpraca Budki Suflera z Urszulą. Lipko początkowo skomponował dla niej trzy utwory, w tym „Fatamorgana '82” i „Bogowie i demony” – w rejestracji obydwu wziął udział Jan Borysewicz, mimo że nie był już członkiem zespołu, ponieważ przeznaczony na nagrania czas był ograniczony, a w pracy studyjnej Borysewicz był sprawniejszy od Janiaka[34]. Ponieważ Romuald Czystaw już od jakiegoś czasu miał poważne problemy z głosem na skutek częstych koncertów, zmuszony był z tego powodu opuścić zespół. W podstawowym składzie Budki Suflera był do grudnia 1982, chociaż pojawiał się na występach zespołu na własne życzenie aż do 1984, wykonując kilka utworów, w tym zawsze „Za ostatni grosz”[34].

Czas czekania, czas olśnienia (1982–1984)

Następcą Czystawa w roli wokalisty został zaproponowany przez Janiszewskiego Felicjan Andrzejczak[35]. Pierwszy utwór z nowym wokalistą to „Jolka, Jolka pamiętasz”, którego opracowanie zajęło aż kilkanaście tygodni[35]. Warunkiem rejestracji utworu w poznańskim studiu było nagranie drugiej kompozycji – własnej wersji wybranego przeboju zagranicznego, która miała wypełnić przygotowywany przez to studio nocny blok sylwestrowy[35]. Zespół zdecydował się na „Time to Turn” niemieckiej grupy Eloy. Tak stworzono utwór „Noc komety”. Polskojęzyczny tekst napisał Marek Dutkiewicz.

Pozostałe utwory nagrane jesienią 1982 w Poznaniu to „Czas ołowiu” oraz dwie nowe piosenki Urszuli, w tym „Luz, blues, w niebie same dziury”, odrzucony wcześniej przez Trojanowską[36]. Na rok 1983 planowane były trzy albumy: jeden studyjny, jeden kompilacyjny (w związku ze zbliżającym się 10-leciem zespołu) oraz debiutancki album Urszuli[37].

Współpraca z wokalistkami miała konkretny zamysł. Miała pomóc jednej, drugiej dziewczynie na starcie. Jeśli uda ci się stanąć na nogi, dziękujemy za współpracę, dalej musisz radzić sobie sama. Tak było w przypadku Uli i Izy. W przypadku Ani Jantar było inaczej. Ona była już uznaną gwiazdą, a więc była to zwykła wspólna produkcja. Natomiast nigdy nie było takiego zamysłu, by Budka stała się edukacyjnym, rockowym bandem.

Muzycy doszli do wniosku, że większa część utworów, które miały się znaleźć na kompilacji 1974–1984 (wyjątkiem były tylko „Za ostatni grosz” i „Memu miastu na do widzenia” z Czystawem) została nagrana w złych warunkach technicznych, więc należy zrobić to ponownie. Z tego powodu zaproponowano Krzysztofowi Cugowskiemu udział w realizacji albumu[37]. W utworach „Sen o dolinie” i „Z dalekich wypraw” (część suity „Szalony koń”) zagrał gościnnie saksofonista Henryk Majewski, a chórki w „Cieniu wielkiej góry” i „Jest taki samotny dom” wykonała Urszula. Z dawnym wokalistą nagrano jeszcze w 1983 r. singiel Sen o dolinie / Jest taki samotny dom, niejako promujący nadchodzący album kompilacyjny[38]. Piosenka ze strony A tego singla Polskich Nagrań (podpisana notabene jako Krzysztof Cugowski & Budka Suflera) doszła do 14. miejsca na liście Przebojów Programu Trzeciego[39]. Obecność Cugowskiego i w konsekwencji jego powrót do zespołu były jedną z przyczyn, dla których album studyjny z Andrzejczakiem nigdy nie został zrealizowany[37]. Jeden z nagranych na potrzeby tego anulowanego albumu utworów, „Czas czekania, czas olśnienia”, z nowym tekstem Tomasza Zeliszewskiego (autorami dwóch pierwotnych wersji byli, odpowiednio: Adam Sikorski i Marek Dutkiewicz) znalazł się wkrótce potem na albumie o tym samym tytule[37].

Pisanie tekstów nie było nigdy moim marzeniem, ani też cichym powołaniem. To czysty przypadek. (...) Mieliśmy przygotowany materiał muzyczny w studiu, a tzw. zawodowi autorzy tekstów zawodzili nas terminami i po trosze zawartością tekstów. Był materiał, nie było o czym śpiewać. Którejś nocy czując bezsilność, dla żartu, a może ze złości, napisałem „Cały mój zgiełk”. Na drugi dzień w studiu, ku mojemu zdumieniu, koledzy tekst zaakceptowali. W ten sposób powstała jedna z bardziej znaczących płyt w dorobku zespołu.

Giganci tańczą (1984–1987)

Felicjan Andrzejczak zdecydował się na odejście z zespołu, co przyczyniło się do sfinalizowania rozmów o powrocie Cugowskiego. Do Budki doszedł także nowy gitarzysta – Krzysztof Mandziara (podczas nieobecności Cugowskiego w Budce współpracowali w zespole Cross). Materiał na płytę Czas czekania, czas olśnienia nagrano na nowo z tekstami Tomasza Zeliszewskiego. Powstał rockowy album z przebojem „Cały mój zgiełk”. W tym czasie Budka wzięła udział w projekcie Katarzyny Gärtner Żeglując w dobry czas, gdzie Andrzejczak śpiewał utwór tytułowy, Urszula zaśpiewała „Polkę idolkę”, a Budka „Publikatory” i „Wypożyczalnię myśli”. W projekcie wzięli też udział: Stanisław Wenglorz, Grzegorz Markowski, Dżem i wielu innych.

W 1985 roku Budka nagrała kolejny hit „Giganci tańczą”, ale cała płyta (pod tym samym tytułem) ukazała się dopiero rok później i nie była sukcesem rynkowym. Na tle ogólnej recesji przemysłu muzycznego w tym okresie i z powodu słabej sprzedaży płyt muzycy szukali zajęcia poza zespołem. W tym czasie Lipko nagrał muzykę do szwedzkiego filmu polskiego reżysera „Pay Off”. W samym zespole nastały kolejne zmiany w składzie. Nowym gitarzystą został grający wcześniej w zespole Crash Stanisław Zybowski (późniejszy mąż Urszuli). Do nagrania nowej płyty Suflerzy przystąpili bez stałego basisty. Partie gitary basowej częściowo wykonywał rezygnujący właśnie z występowania w zespole Płecha, a częściowo Lipko (głównie imitując bas za pomocą syntezatora). Tak powstał podwójny album Ratujmy co się da!! zawierający piętnaście utworów, w tym materiał nagrany do filmu i kompozycje Zybowskiego. Płyta przyniosła kilka przebojów granych po dziś dzień na koncertach. Oprócz tytułowej piosenki warto wymienić „To nie tak miało być”, „Czas wielkiej wody” czy „Nieśmiertelnie piękna twarz”.

Wyjazd do USA (1988–1992)

Grupa pasjonatów postanowiła sprowadzić zespół do USA i zorganizować im na początek koncert na Broadwayu w Beacon Theatre. Z tej okazji wydano także okazjonalny minialbum American Tour, zawierający nagrany wcześniej utwór „Lifeline”, dwie piosenki z ostatniej płyty z angielskimi tekstami i muzyczny temat z filmu Pay Off. Niepostrzeżenie stworzono w ten sposób białego kruka w dyskografii zespołu (album jest obecnie niedostępny w sprzedaży). Koncert, który w Beacon Theatre poprowadził Michał Urbaniak z narzeczoną, otrzymał pozytywną recenzję w New York Times. Koncerty w dalszej części trasy nie odnosiły już podobnych sukcesów, niemniej stały się okazją do nawiązania ważnych kontaktów. Muzycy później wrócili do USA na blisko rok. W całym „amerykańskim” okresie na gitarze basowej grał ponownie Jurecki, a potem Janusz Biegaj (początkowo technik zespołu). Zrezygnował także Stanisław Zybowski. Nowym gitarzystą został Arkadiusz Smyk.

Wielki powrót (1993–1997)

Dzięki wyjazdom do Ameryki Budka Suflera przetrwała kryzys rynkowy końca lat 80. Przemiany ustrojowe pozwoliły myśleć realnie o powrocie. Zeliszewski został oficjalnie menedżerem zespołu i rozpoczął poszukiwania wytwórni. Znaleziono małą firmę w Lublinie zarządzaną przez Krzysztofa Świątkowskiego. Tomek Zeliszewski wraz z Anną Adamczyk zajęli się produkcją płyt w USA, a New Abra zajęła się dystrybucją w Polsce. Najpierw wydano składankę Greatest Hits. Świetne wyniki sprzedaży przekonały wszystkich o słuszności powrotu. Wydano minialbum pt. 4 Pieces to Go, zawierający: utwór „Twoje radio”, dwie wersje językowe „Kolędy rozterek” i angielską wersję „Ragtime” – „La Mancha Taxi Driver”. Po raz pierwszy w Polsce zastosowano pudełko typu digipak.

Płyta Cisza przez wielu uważana jest za jedno z największych osiągnięć Budki Suflera w całej karierze. W trzech utworach („Młode lwy”, „Geniusz blues”, „Czas wielkiej wody”) zagrał nowy gitarzysta zespołu – Marek Raduli. Ostatni utwór stanowi remake wersji z albumu Ratujmy co się da!!. Smyk został poproszony o opuszczenie zespołu z uwagi na poważne problemy z alkoholem. Po raz trzeci powrócił Jurecki. Budka objechała kraj, promując album. Wygrała też w konkursie „Muzyczna Jedynka”. Cisza osiągnęła status złotej płyty z wynikiem ponad 220 tys. sprzedanych egzemplarzy. Równie dobrze sprzedawał się album Greatest Hits.

Z okazji 20-lecia zespołu zorganizowano dużą trasę koncertową. Wraz z Budką Suflera wystąpili m.in.: Urszula z Zybowskim, Andrzejczak, Iza Trojanowska, Jan Borysewicz, Janusz Panasewicz, Zdzisław Janiak. Koncert z Opery Leśnej transmitowała na żywo TVP2, a fragmenty wydano na albumie Budka w Operze, Live From Sopot ’94.

Andrzejczak jest naszym bliskim kumplem, przyjacielem. Poproszono nas, żeby ten utwór [”Jolka, Jolka Pamiętasz”] był w repertuarze koncertu sopockiego. My to zaakceptowaliśmy. Krzysztof wykonuje „Jolkę” na wielu koncertach, nieważne czy lepiej, czy gorzej, na pewno inaczej. Natomiast w Sopocie chcieliśmy pokazać wersję oryginalną.

Wszystkie teksty do kolejnej płyty Noc napisał Tomasz Zeliszewski, muzykę skomponowali Lipko (większość) i Cugowski, wszyscy zajęli się aranżacjami. Powstał blues rockowy album, który był promowany przez radiową „Trójkę” i przez wspólną z Perfectem trasę koncertową Giganci rocka.

Następny album Nic nie boli, tak jak życie przyniósł Budce ponad milion sprzedanych legalnie egzemplarzy. Przebój „Takie tango” (muz. R. Lipko – sł. A. Mogielnicki). znajdował się na pierwszym miejscu listy „30 ton” kilka miesięcy, triumfował też na liście „Trójki”.

Komercyjny sukces (1998–2003)

Sukces finansowy pozwolił na nowe śmiałe projekty, jak np. nagrany w krakowskim studiu telewizyjnym Łęg album pt. Akustycznie wraz z orkiestrą Jacka Delekty. Płytę promowali utworem „Martwe morze”. Album uzyskał wysokie wyniki sprzedaży, rozszedł się w ponad 80 tys. egzemplarzy, ustanowiając nowy rekord sprzedaży płyt „koncertowych” w Polsce. Materiał został wydany także w całości na DVD, a we fragmentach wielokrotnie był emitowany w Telewizji Polskiej.

Na jubileusz 25-lecia muzycy objechali cały kraj, grając trzygodzinne koncerty z udziałem Felicjana Andrzejczaka i Romualda Czystawa. Trasa miała rozpocząć się polonijnym koncertem w Carnegie Hall, jednak ten został przełożony o kilka miesięcy ze względu na chorobę Cugowskiego. Ostatecznie widowisko obejrzało ok. 2,8 tys. widzów. Koncert został zarejestrowany i wydany na albumie pt. Live at Carnegie Hall. Zespół wydał także składankę Greatest Hits II i 10-płytową antologię, która zawierała m.in. utwory z niemieckich sesji nagraniowych i inne do tej pory niepublikowane nagrania.

W 2000 zespół wydał album Bal wszystkich świętych, a tytułowy singiel stał się ogólnopolskim przebojem i przyczynił się do sprzedaży płyty w 300 tys. albumu, za co grupa otrzymała certyfikat podwójnie platynowej płyty[40]. W 2001 zmarł Andrzej Ziółkowski, były gitarzysta zespołu. W 2002 grupa wydała album pt. Mokre oczy, który nie powtórzył sukcesu poprzednika, choć rozszedł się w 35 tys. kopii, za co uzyskał status złotej płyty[41].

Nowy skład i zakończenie działalności (2003–2014)

Zarzewiem konfliktu było wydanie solowej płyty Krzysztofa Cugowskiego pt. Integralnie. Początkowo wydawcą miała być New Abra, ale tuż przed premierą szef firmy Krzysztof Świątkowski wycofał się, pozostawiając Cugowskiego z kosztami i materiałem. Wokalista rozpoczął próby odłączenia zespołu od wytwórni, ale po namowach kolegów postanowił, że sprawy potoczą się nadal tak samo, ale on nie będzie się kontaktował z New Abra. Niedługo jednak potem Świątkowski najpierw zlecił Romualdowi Lipce napisanie muzyki na płytę pop tenora Marka Torzewskiego, a potem uznał, że praca Lipki nie spełnia jego oczekiwań. W efekcie Budka Suflera w obecności kamer opuściła lubelską wytwórnię i związała się kontraktem z Pomatonem EMI. Umowa zakładała nagranie jednej płyty i wolność tworzenia dla muzyków. Muzycy przystąpili do pracy, wydając najpierw rockowy singel „Kiedy rozum śpi”, a w maju wystąpili z popowym „Solo” w koncercie „Premier” podczas 39. KFPP w Opolu, na którym zdobyli nagrodę publiczności. Płyta wydana w Pomatonie nie była jednak sukcesem komercyjnym (sprzedała się na poziomie albumu Noc). Nie udała się też trasa koncertowa: zespół został oszukany przez producenta i przerwał koncertowanie w połowie trasy.

Nabrzmiały też konflikty między muzykami: Jureckiemu i Radulemu nie podobał się fakt opuszczenia New Abry, natomiast pozostali mieli pretensje do nich, że nie przykładają się do pracy. W styczniu 2003 Cugowski, Lipko i Zeliszewski postanowili, że w lipcu nie przedłużą kontraktu z gitarzystami. Raduli w marcu w programie Hołdys Guru Limited powiedział, że opuszcza zespół wraz z Jureckim – wbrew pierwotnym ustaleniom, że informacja ta miała trafić do fanów na festiwalu w Opolu. W efekcie Budka Suflera przyspieszyła kompletowanie nowego składu, dzięki czemu w lipcu 2004 do zespołu dołączyli: gitarzysta Łukasz Pilch, basista Mirosław Stępień, klawiszowiec Piotr Kominek i perkusjonistka Ania Patynek. Zmiany w składzie związane były z nowym projektem fonograficznym, przygotowywanym na 30-lecie – dwupłytowym albumem Było / Jest. Budka Suflera przy pomocy Piotra Metza próbowała zorganizować sesję nagraniową w Stanach Zjednoczonych przy udziale znakomitych gości, początkowo starano się o występ samego Ozzy Osbourne’a, ale terminy i cena zablokowały ten pomysł. Zagrać miał też Eddie Van Halen i zespół Eagles. Ostatecznie na gitarze basowej Budkę wsparł Marcus Miller, na gitarze Steve Lukather, perkusistka Sheila E., a producentem powstałych dwóch utworów był Greg Phillinganes. Teksty do nich napisał Jonathan Carroll. Na miesiąc przed premierą z projektu wycofała się wytwórnia Good Summer, w związku z czym zespół musiał zrezygnować z wydania podwójnego albumu. Ostatecznie wydano tylko płytę pt. Jest.

W maju 2004 Budka Suflera zagrała recital na 41. KFPP w Opolu, na którym muzycy odebrali od organizatorów Grand Prix za całokształt twórczości, a na scenie gościnnie wystąpili z nimi: Urszula, a także Natalia Kukulska, Felicjan Andrzejczak i Piotr Cugowski oraz Gary Brooker z Procol Harum i Garou. Wobec niepowodzenia z nowym materiałem muzycy zaczęli szukać wydawcy dla dużego leksykonu, zawierającego dawne przeboje grupy. W ten sposób pod koniec 2005 wraz z dziennikiem „Nowy Dzień” każdego tygodnia ukazywała się kolejna z 20 części leksykonu; pakiet zawierał książeczkę ze zdjęciami i historią zespołu, anegdotami Zeliszewskiego i wywiadami ze znanymi ludźmi oraz płytę z muzyką Budki Suflera. Pierwsza edycja, która zawierała materiał przeznaczony dla płyty Było, rozeszła się w ciągu godziny w nakładzie 600 tys. egzemplarzy w promocyjnej cenie 1 zł. Następne części też bardzo szybko znajdywały nabywców w liczbie przekraczającej 100 tys. sztuk. Podczas wydawania leksykonu Agora zamknęła „Nowy Dzień”, a płyty Budki Suflera postanowiono sprzedawać samodzielnie. Sukces podbudował morale zespołu, ale także spowodował konflikt między byłymi gitarzystami Budki (Radulim i Jureckim) a zespołem. Sprawa trafiła do sądu.

Koncert w Atenach (2008)
Krzysztof Cugowski podczas pożegnalnej trasy Budki Suflera, Bielsko-Biała (2014)

W czerwcu 2006 wzięli udział z utworem „Zgubiłem cię” w konkursie „Premier” na 43. KFPP w Opolu. We wrześniu wystąpili z recitalem trzeciego dnia Sopot Festival 2006, gdzie odebrali statuetkę Złotego Słowika za całokształt kariery[42].

31 grudnia 2008 wydali singiel „Zostań jeszcze”[43]. 9 sierpnia 2009 w Operze Leśnej zagrali koncert z okazji 35-lecia zespołu, a obok Krzysztofa Cugowskiego wystąpili także zaproszeni goście: Romuald Czystaw, Felicjan Andrzejczak, Izabela Trojanowska, Urszula oraz Irena Santor. 29 sierpnia zagrali jubileuszowy koncert w Nałęczowie, na którym gościnnie wystąpili: Izabela Trojanowska, Romuald Czystaw i Felicjan Andrzejczak. 30 października wydali album pt. Zawsze czegoś brak, na którym umieścili 14 utworów. 4 grudnia 2009 podano, że album osiągnął status złotej płyty – sprzedany nakład przekroczył pułap 20 tys. sztuk[44][45].

9 czerwca 2010 w Lublinie zmarł Andrzej Bronisz, akustyk, który z Budką Suflera pracował od początku istnienia zespołu. 12 września muzycy zagrali koncert w Kutnie z okazji Święta Róży. 30 września 2010 w Warszawie zmarł Romuald Czystaw, wokalista zespołu w latach 1978–1982.

21 stycznia 2014 muzycy poinformowali na swojej stronie na Facebooku, że z końcem roku „Budka Suflera” kończy swoją działalność[46]. Największy pożegnalny koncert, zorganizowany pod hasłem „Memu miastu na do widzenia”, zagrali 18 września w Lublinie, a ostatnie duże koncerty zagrali w grudniu w Toruniu[47] i Krakowie[48]. 31 grudnia 2014 ostatni raz wystąpili na scenie podczas widowiska sylwestrowego w Warszawie.

Wznowienie działalności, śmierć Lipki i album z Andrzejczakiem (od 2019)

W 2019 Budka Suflera wznowiła działalność w składzie: Romuald Lipko, Tomasz Zeliszewski, Mieczysław Jurecki, Dariusz Bafeltowski i Piotr Bogutyn, a nowym wokalistą został Robert Żarczyński, wieloletni fan zespołu, który występował wcześniej w cover bandzie o nazwie Budka Band[49]. Propozycja uczestnictwa w zespole została przedstawiona także Markowi Radulemu, który ją odrzucił[50]. Muzycy zapowiedzieli powrót na scenę wraz z jesienną trasą koncertową pod nazwą „45 lat. Powrót do korzeni”[51][52][53]. Były wokalista zespołu, Krzysztof Cugowski, stanowczo odciął się od pomysłu reaktywacji, kontynuując swoją karierę solową. W wywiadzie dla „Super Expressu” powiedział: Zespół ma ochroniony i znak, i nazwę w urzędzie patentowym. (...) Zespół przestał istnieć cztery i pół roku temu i tyle[54]. Romuald Lipko odniósł się do wypowiedzi Cugowskiego, twierdząc, że zakończenie działalności grupy, które miało miejsce w 2014, było wymuszone przez dawnego wokalistę[55].

2 sierpnia 2019 muzycy zaprezentowali swój pierwszy utwór w nowym składzie – „Gdyby jutra nie było”, którą stworzyli Romuald Lipko i Marek Dutkiewicz, a postprodukcja materiału została wykonana w nowojorskim studiu przez Roberta Dudzica. Jesienią ruszyli w zapowiedzianą trasę koncertową, a gościnnie wystąpili z nimi: Felicjan Andrzejczak, Urszula oraz Izabela Trojanowska. W trakcie trasy wykonywali utwory z różnych okresów istnienia – tuż przed jej rozpoczęciem zapowiedzieli także nagranie nowych kompozycji[56].

6 lutego 2020 wskutek choroby nowotworowej zmarł Romuald Lipko[57][58]. W związku ze śmiercią lidera zespół odwołał najbliższe koncerty[59][60]. 9 kwietnia 2020 zespół zaprezentował swój kolejny singiel – „W kinie tak jest”, do którego muzykę jeszcze przed śmiercią skomponował Lipko, a słowa napisał Tomasz Zeliszewski. Nowym klawiszowcem Budki Suflera został Piotr Sztajdel[61][62]. 20 maja muzycy zapowiedzieli pierwszy od 38. lat singiel z Felicjanem Andrzejczakiem pt. „Niebo co dzień”.

30 sierpnia 2020 Tomasz Zeliszewski i Mieczysław Jurecki wystosowali list otwarty do osób odpowiedzialnych za organizację koncertu „Cisza jak ta” poświęconemu Romualdowi Lipce z prośbą o umożliwienie im występu podczas tego wydarzenia, gdyż artysta ten był przez wiele lat związany z grupą i to właśnie dla niej stworzył najwięcej przebojów[63]. Po interwencji dyrektor artystyczny festiwalu, Marek Sierocki zaproponował Jureckiemu i Zeliszewskiemu akompaniowanie w utworze „Jolka, Jolka pamiętasz”. Nie mogąc wystąpić pod szyldem Budki Suflera, odrzucili tę propozycję i nie wystąpili podczas festiwalu, co odbiło się szerokim echem w ogólnopolskich mediach[64]. 10 listopada wydali kolejny singiel z wokalem Felicjana Andrzejczaka – „10 lat samotności”. Utworem zwiastowali album studyjny o tym samym tytule, który ukazał się 20 listopada 2020 w serwisach streamingowych i na płycie CD[65], a 21 stycznia 2021 – na płycie analogowej, wzbogaconej także o utwór „Romek” dedykowany Lipce[66]. Felicjan Andrzejczak w wywiadzie dla portalu NaTemat przyznał[67]:

Nie nagrałem z zespołem żadnego albumu, choć to – jak stwierdziliśmy w ubiegłym roku podczas rozmowy z Romualdem Lipką, Tomaszem Zeliszewskim i Mieczysławem Jureckim – było wielkim błędem. Postanowiliśmy to więc naprawić i tak narodził się plan, którego głównym pomysłodawcą był Romek: na początek stworzymy nowy singiel, później całą płytę. Niestety, ten cudowny człowiek odszedł w lutym. (...) Do ostatnich chwil podkreślał, jak bardzo zależy mu na powstaniu tego albumu (...). Zdążył mi jeszcze przekazać nowe piosenki, mówiąc: „Zaopiekuj się nimi, mają być nagrane”. Wykonam ten ostatni rozkaz.

W grudniu 2020 Mieczysław Jurecki udzielił wywiadu dla magazynu „Teraz Muzyka”, w którym przyznał, że Robert Żarczyński nadal jest wokalistą zespołu i mają w planach nagranie płyty studyjnej z jego udziałem[68].

Felicjan Andrzejczak nie jest dziś członkiem zespołu. On ma swoją karierę, a wokalistą Budki jest Robert Żarczyński, z którym graliśmy w zeszłym roku koncerty i który w ostatniej piosence na płycie śpiewa z nami w chórku. A to jest płyta Budki z Felicjanem Andrzejczakiem. Podejrzewam, że gdyby przykładowo coś takiego się stało, że umówilibyśmy się z Krzyśkiem Cugowskim, żeby wspólnie coś nagrać, to byłoby podobnie. Ponieważ on dzisiaj, podobnie jak Felicjan, nie jest już członkiem naszego zespołu. Mamy przygotowane osiem piosenek z Robertem Żarczyńskim, dorzuci się z sześć i będzie kolejna płyta. W planach jest też jeszcze jedna, ale to tajemnica i nie jestem upoważniony, aby o niej opowiadać – mogę jedynie powiedzieć, że ona również będzie zawierała tylko kompozycje Romka Lipko[68].

Muzycy

Obecny skład

Muzycy towarzyszący

Dyskografia

Albumy studyjne

Albumy koncertowe

Kompilacje i wydania specjalne

Notowane utwory

Rok Tytuł Pozycja na liście
LP3
1982 Teraz rób co chcesz 9
Bez satysfakcji 9
Kto zrobił mi ten żart 13
Jolka, Jolka pamiętasz 1
1983 Noc komety 5
Czas ołowiu 12
Sen o dolinie 14
1984 Wyspy bez nazw 12
Czas czekania, czas olśnienia 22
Woskowe dusze 21
Cały mój zgiełk 1
1985 Ostatnie ogłoszenie 35
Moja Alabama 10
Giganci tańczą 8
Kwadratura koła 26
1987 Ratujmy, co się da 7
1988 Czas wielkiej wody 23
Jestem stąd 14
Dzień Robinsona 36
1992 Twoje radio 18
1993 Cisza jak ta 8
Młode lwy 34
1994 Krajobraz po rewolucji 14
1995 Noc 14
Fraszka dla Staszka 19
1996 Chodź 36
Sur Le Point D’Avignon 27
1997 Jeden raz 22
Takie tango 1
Strefa półcienia 10
1998 Nowa wieża Babel 10
Martwe morze 14
Memu miastu na do widzenia 45
1999 V bieg 15
2000 Świat od zaraz 31
Bal wszystkich świętych 4
Requiem nad ranem 48
2001 Błękitna arka 30

Przypisy

  1. a b c Budka Suflera Discography, AllMusic [dostęp 2018-07-14], Cytat: Genre: Pop/Rock, International (ang.).
  2. a b c d Budka Suflera, RMF FM [dostęp 2018-07-14], Cytat: gatunek: pop, rock, glam rock (pol.).
  3. a b c d Budka Suflera, Rate Your Music [dostęp 2018-07-14], Cytat: Genres: Pop Rock, Progressive Rock, Hard Rock, Rock, Blues Rock (ang.).
  4. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 1. „Kurier Lubelski”, 9 września 1983. 
  5. a b c d e f g Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 2. „Kurier Lubelski”, 23 września 1983. 
  6. a b c d e f g h i j k Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 4. „Kurier Lubelski”, 28 października 1983. 
  7. Jarosław Sawic: Memu miastu na do widzenia. Warszawa: Prószyński Media, 2017, s. 24. ISBN 978-83-8123-043-8.
  8. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 6. „Kurier Lubelski”, 23 grudnia 1983. 
  9. Paweł Krawczyk, Piotr Paprzycki. Pamięci lubelskich himalaistów 1973'. „Alma Mater”, czerwiec 2007 (pol.). [zarchiwizowane z adresu 2013-01-14]. 
  10. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 9. „Kurier Lubelski”, 30 marca 1984. 
  11. a b c d Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 10. „Kurier Lubelski”, 27 kwietnia 1984. 
  12. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 11. „Kurier Lubelski”, 25 maja 1984. 
  13. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 12. „Kurier Lubelski”, 15 czerwca 1984. 
  14. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 13. „Kurier Lubelski”, 13 lipca 1984. 
  15. a b c Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 14. „Kurier Lubelski”, 24 sierpnia 1984. 
  16. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 15. „Kurier Lubelski”, 21 września 1984. 
  17. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 16. „Kurier Lubelski”, 26 października 1984. 
  18. a b c Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 17. „Kurier Lubelski”, 30 listopada 1984. 
  19. Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 16.
  20. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 18. „Kurier Lubelski”, 11 stycznia 1985. 
  21. a b Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 18-19.
  22. a b c d Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 20. „Kurier Lubelski”, 12 kwietnia 1985. 
  23. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 21. „Kurier Lubelski”, 10 maja 1985. 
  24. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 23. „Kurier Lubelski”, 16 sierpnia 1985. 
  25. a b Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 21.
  26. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 24. „Kurier Lubelski”, 6 września 1985. 
  27. a b c Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 25. „Kurier Lubelski”, 18 października 1985. 
  28. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 27. „Kurier Lubelski”, 17 stycznia 1986. 
  29. Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 23.
  30. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 28. „Kurier Lubelski”, 7 lutego 1986. 
  31. a b c d Potrafimy się uśmiechać. „Tygodnik Siedlecki”, 14 września 1997. 
  32. a b c Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 29. „Kurier Lubelski”, 7 marca 1986. 
  33. Daniel Wolak: Archiwum Polskiego Rocka (pol.). Wydawnictwo WDAXROCK. [dostęp 2009-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-21)].
  34. a b Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 31. „Kurier Lubelski”, 9 maja 1986. 
  35. a b c Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 32. „Kurier Lubelski”, 13 czerwca 1986. 
  36. Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 33. „Kurier Lubelski”, 11 lipca 1986. 
  37. a b c d Jerzy Janiszewski. Budka Suflera Story, odc. 34. „Kurier Lubelski”, 5 września 1986. 
  38. Sen o dolinie / Jest taki samotny dom, discogs.com.
  39. Sen o dolinie – Krzysztof Cugowski & Budka Suflera. lp3.pl.
  40. Platynowe płyty CD przyznane w 2001 roku, ZPAV [dostęp 2020-09-16].
  41. Złote płyty CD przyznane w 2002 roku, ZPAV [dostęp 2020-09-16].
  42. Mattafix i Stachursky nagrodzeni na Sopot Festival. Onet.pl. [dostęp 2010-02-28].
  43. Budka Suflera – biografia. MiastoMuzyki.pl. [dostęp 2010-02-28].
  44. Złota płyta Budki Suflera! Czy czegoś im jeszcze brak?. Wirtualna Polska. [dostęp 2010-02-28].
  45. Złote płyty CD przyznane w 2010 roku, ZPAV [dostęp 2020-09-16].
  46. Budka Suflera schodzi ze sceny
  47. Tomasz Bielicki, Ostatnie takie tango. Pożegnalny koncert Budki Suflera w Toruniu, „nowosci.com.pl” [dostęp 2017-07-31] (pol.).
  48. Ostatni wielki koncert Budki Suflera w Kraków Arena
  49. O zespole BUDKA BAND. Osiągnięcia. BUDKA BAND – przeboje Budki Suflera [dostęp 2019-08-03] (pol.).
  50. Mieczysław Jurecki tłumaczy, dlaczego Budka Suflera zakończyła działalność i powróciła, terazmuzyka.pl [dostęp 2021-02-03] (pol.).
  51. Tomasz Dereszyński, Szok! Budka Suflera wraca na scenę. Lipko, Zeliszewski, Jurecki. Gościnie Urszula, Andrzejczak i Trojanowska. Nie ma szans na Cugowskiego, polskatimes.pl, 18 maja 2019 [dostęp 2019-05-19] (pol.).
  52. Budka Suflera wraca na scenę, ale bez Krzysztofa Cugowskiego, Onet Kultura, 17 maja 2019 [dostęp 2019-05-19] (pol.).
  53. Budka Suflera – Oficjalna strona zespołu [dostęp 2021-08-25] (pol.).
  54. Aż przykro patrzeć. Konflikt seniorów z Budki Suflera zapewne skończy się w sądzie, naTemat.pl [dostęp 2019-07-02] (pol.).
  55. Romuald Lipko (Budka Suflera): nigdy nie pogodzę się z Krzysztofem Cugowskim, plejada.pl, 29 lipca 2019 [dostęp 2019-08-03] (pol.).
  56. Redakcja, Budka Suflera opublikowała nowy utwór "Gdyby jutra nie było", Kurier Lubelski, 2 sierpnia 2019 [dostęp 2019-08-03] (pol.).
  57. "Budki Suflera już chyba nie będzie. Nie sądzę, żeby muzycy ponieśli ten ciężar", TVN24 [dostęp 2020-02-07].
  58. Romuald Lipko nie żyje. Budka Suflera, 2020-02-07. [dostęp 2020-02-07].
  59. Budka Suflera odwołuje koncerty. Zespół wydał specjalne oświadczenie. wp.pl, 2020-01-09. [dostęp 2020-02-15].
  60. Budka Suflera odwołuje koncerty. Zespół wydał specjalne oświadczenie. polsatnews.pl, 2020-02-09. [dostęp 2021-02-03].
  61. a b Nowa piosenka Budki Suflera, Polskie Radio Lublin, 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-10] (pol.).
  62. Budka Suflera prezentuje nowy utwór 'W kinie tak jest' [POSŁUCHAJ], Złote Przeboje [dostęp 2020-04-10] (pol.).
  63. Budka Suflera – Oficjalna strona zespołu | List otwarty [dostęp 2020-09-07] (pol.).
  64. Koncert wspomnieniowy dla śp. Romualda Lipki bez Budki Suflera? Wdowa po artyście dowiedziała się o koncercie z mediów. – WNET.fm, wnet.fm [dostęp 2020-09-07].
  65. Budka Suflera i Felicjan Andrzejczak we wspólnym utworze, kultura.onet.pl [dostęp 2020-11-13].
  66. Budka Suflera & Felicjan Andrzejczak – 10 Lat Samotności (2021, Vinyl). [dostęp 2021-04-03].
  67. Felicjan Andrzejczak: powrót Budki Suflera, Jolka, Jolka pamiętasz i PRL, natemat.pl [dostęp 2020-11-11].
  68. a b Budka Suflera nagrała album z Felicjanem Andrzejczakiem. Kto jest wokalistą zespołu?, terazmuzyka.pl [dostęp 2021-02-03].
  69. Budka Suflera- członkowie zespołu [dostęp 2020-05-11] (pol.).
  70. 10 lat samotności, www.empik.com [dostęp 2020-11-13] (pol.).
  71. Sawic 2017 ↓, s. 715–716.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Budka Suflera w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-08-26 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=17974