Biały Jar (niem. Seifengrube) – jar w środkowej części Karkonoszy, w Sudetach Zachodnich.
Jest to nisza niwalna przekształcona w jar o dnie głęboko wciętej półkolistej doliny podcinającej północne zbocze Równi pod Śnieżką[1]. Powstała w wyniku zalegania przez długi czas zlodowaciałej pokrywy śnieżnej podczas ostatniego zlodowacenia w plejstocenie[1]. Od górnej krawędzi jaru na wysokości około 1350 m np.p.m. rozchodzą się w dół głębokie bruzdy szczelinowe, odsłaniające jasną zwietrzelinę granitową, od której jasnoszarej barwy wywodzi się nazwa jaru[1]. Dno jaru leży na wysokości około 1150-1200 m n.p.m.[1] Zbocza Białego Jaru porośnięte są kosodrzewiną[1]. Rośnie tu wiele gatunków ziół. W Białym Jarze swoje źródło ma Złoty Potok[1].
W Białym Jarze już w średniowieczu prowadzono poszukiwania złota[1]. W latach 1827-1832 wydobywano galenę z domieszką srebra, w dwóch szybach Gustaw i Heinrich[1].
Biały Jar jest jednym z miejsc, w którym pokrywa śnieżna utrzymuje się najdłużej w Karkonoszach[1]. Zimą, ze względu na zagrożenie lawinowe, szlaki turystyczne prowadzące przez Biały Jar są zamknięte[1].
Przez Biały Jar przebiegają następujące szlaki[3]:
Artykuł Biały Jar w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2021-06-13 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=548927