Andrzej Fonfara (bokser)

  1. Strona główna
  2. Polska Wikipedia
  3. Andrzej Fonfara (bokser)
Andrzej Fonfara
Ilustracja
Pseudonim

Polish Prince

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1987
Białobrzegi

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

189 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

36

Zwycięstwa

30

Przez nokauty

18

Porażki

5 (3 KO)

Remisy

0

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 16 czerwca 2018.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Andrzej Fonfara (ur. 4 listopada 1987 w Białobrzegach[1]) – polski bokser, były mistrz świata IBO w wadze półciężkiej.

Kariera bokserska

Kategoria półciężka

3 czerwca 2006 w Ostrołęce Fonfara stoczył swoją pierwszą walkę na zawodowym ringu. Pokonując na punkty 39:39, 40:37 i 40:36 Słowaka Mirosława Kubika (0-3-0, 0 KO).

30 kwietnia 2010 zdobył tytuł młodzieżowego mistrza świata organizacji WBC Youth w bokserskiej wadze półciężkiej, pokonując Rogera Cantrella[2].

20 maja 2011 zdobył wakujący pas WBO NABO, nokautując w siódmej rundzie Anthony′ego Russella[3].

16 marca 2012 pokonał w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Byrona Mitchella, zdobywając tytuł zawodowego Mistrza Stanów Zjednoczonych federacji IBO[4][5].

13 lipca 2012 odniósł swój dotychczasowy największy sukces, wygrywając po 10 rundach jednogłośnie na punkty (stosunkiem 99:91 i dwukrotnie 97:93) z byłym mistrzem świata wagi półciężkiej IBF Glenem Johnsonem[6][7].

16 listopada 2012 zdobył tytuł Mistrza Świata federacji IBO w kategorii półciężkiej, pokonując przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Toma Karpency’ego. Już w pierwszym starciu Amerykanin zaliczył dwa nokdauny. Od drugiej rundy Fonfara walczył ze złamaną ręką. W siódmej rundzie po ofensywnej akcji Karpency przewrócił się, zgłaszając następnie kontuzję barku i zrezygnował z dalszej walki[8][9][10][11].

16 sierpnia 2013 na gali na stadionie U.S. Cellular Field w Chicago wygrał walkę przez nokaut w dziewiątej rundzie z Hiszpanem Gabrielem Campillo. Stawką pojedynku był awans na pozycję lidera rankingu organizacji IBF.

6 grudnia 2013 w UIC Pavilion w Chicago wygrał przez nokaut w drugiej rundzie z Kolumbijczykiem Samuelem Millerem (26-7, 23 KO)[12].

24 maja 2014 w Montrealu zmierzył się z Adonisem Stevensonem (23-1, 20 KO) w walce o pas mistrza świata federacji WBC. Polak przegrał jednogłośnie na punkty, sędziowie punktowali 115:110, 115:110 i 116:109 dla Kanadyjczyka[13].

1 listopada 2014 w UIC Pavilion w Chicago pokonał na punkty w stosunku 97:93, 98:92 i 97:93 Francuza Doudou Ngumbu[14].

18 kwietnia 2015 w kalifornijskim Carson Fonfara wygrał poprzez techniczną decyzję sędziów w dziewiątej rundzie z byłym mistrzem świata WBC kategorii średniej Meksykaninem Julio Césarem Chávezem Jr. (48-1-1, 32 KO), zdobywając międzynarodowy pas WBC International. Przed przerwaniem walki prowadzący na punkty (89:80, 88:81, 88:81) Polak lewym sierpowym, posłał rywala na deski w dziewiątej rundzie[15]. Walka została uznana przez wortal boxingscene.com za pięściarską niespodziankę półrocza 2015[16].

16 października 2015 w UIC Pavilion w Chicago w pierwszej obronie międzynarodowego pasa WBC International zmierzył się z byłym mistrzem świata organizacji WBO Nathanem Cleverlym (29-2, 15 KO). Po bardzo dobrym pojedynku pokonując Walijczyka jednogłośnie na punkty 115:113 i dwukrotnie 116:112[17].

18 czerwca 2016 niespodziewanie przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Amerykaninem Joe Smithem Jr (21-1, 17 KO), tracąc pas WBC International.

4 marca 2017 udanie powrócił na ring, pokonując przez techniczny nokaut w 10 rundzie byłego dwukrotnego mistrza świata Chada Dawsona (34-4, 19 KO). Do momentu nokautu Polak przegrywał na kartach punktowych u wszystkich sędziów.

2 czerwca 2017 stanął do rewanżowego pojedynku z Adonisem Stevensonem (28-1, 23 KO). Tym razem walka od początku miała jednostronny przebieg, a Polak został poddany przez swój narożnik już w drugiej rundzie.

Kategoria junior ciężka

16 czerwca 2018 w Warszawie zadebiutował w kategorii junior ciężkiej walką z Ismaiłem Sillachem (25-6, 19 KO). Wygrał ten pojedynek przez techniczny nokaut w 6 rundzie.

Wszedł w skład kolektywu DIIL Gang[18].

W lutym 2019 ogłosił zakończenie kariery[19].

Lista walk zawodowych

Wynik Rekord Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Data Miejsce Uwagi
Zwycięstwo 30–5 (1) Ukraina Ismail Sillakh TKO 6 (10), 2:14 16 czerwca 2018 Polska Hala Torwar, Warszawa
Przegrana 29–5 (1) Kanada Adonis Stevenson TKO 2 (12), 0:28 3 czerwca 2017 Kanada Bell Centre, Montreal, Quebec Walka o mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 29–4 (1) Stany Zjednoczone Chad Dawson TKO 10 (10), 0:38 4 marca 2017 Stany Zjednoczone Barclays Center, Nowy Jork
Przegrana 28–4 (1) Stany Zjednoczone Joe Smith Jr. TKO 1 (10), 2:32 18 czerwca 2016 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Utrata mistrzostwa świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 28–3 (1) Anglia Nathan Cleverly UD 12 16 października 2015 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Obrona mistrzostwa świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 27–3 (1) Meksyk Julio César Chávez Jr. RTD 9 (12), 3:00 18 kwietnia 2015 Stany Zjednoczone StubHub Center, Carson, Kalifornia Zdobcie mistrzostwa świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 26–3 (1) Francja Doudou Ngumbu UD 10 1 listopada 2014 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Przegrana 25–3 (1) Kanada Adonis Stevenson UD 12 24 maja 2014 Kanada Bell Centre, Montreal, Quebec Walka o mistrzostwo świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 25–2 (1) Kolumbia Samuel Miller KO 2 (10), 0:58 6 grudnia 2013 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 24–2 (1) Hiszpania Gabriel Campillo KO 9 (12), 1:37 16 sierpnia 2013 Stany Zjednoczone U.S. Cellular Field, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 23–2 (1) Stany Zjednoczone Tommy Karpency TKO 7 (12), 0:57 16 listopada 2012 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Zdobcie mistrzostwa świata IBO w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 22–2 (1) Jamajka Glen Johnson UD 10 13 lipca 2012 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 21–2 (1) Stany Zjednoczone Byron Mitchell TKO 3 (10), 1:03 16 marca 2012 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Zdobcie mistrzostwa świata USBO w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 20–2 (1) Stany Zjednoczone Phil Williams KO 3 (10), 1:25 16 grudnia 2011 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 19–2 (1) Stany Zjednoczone Jose Spearman TKO 2 (8), 1:20 23 września 2011 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 18–2 (1) Kanada Anthony Russell KO 6 (10), 2:46 20 maja 2011 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Zdobcie mistrzostwa świata WBO-NABO w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 17–2 (1) Stany Zjednoczone Ray Smith KO 4 (8), 1:04 9 kwietnia 2011 Stany Zjednoczone Prudential Center, Newark, New Jersey
Zwycięstwo 16–2 (1) Stany Zjednoczone Adam Jaco TKO 5 (8), 2:25 28 stycznia 2011 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 15–2 (1) Stany Zjednoczone Anthony Doughty KO 1 (8), 0:23 19 listopada 2011 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 14–2 (1) Stany Zjednoczone Roger Cantrell TKO 4 (10), 1:01 30 kwietnia 2010 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Zdobcie mistrzostwa świata WBC w wadze półciężkiej
Zwycięstwo 13–2 (1) Meksyk Adan Leal TKO 4 (6), 2:38 29 stycznia 2010 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
NC 12–2 (1) Stany Zjednoczone Skylar Thompson TKO 2 (8), 2:59 26 czerwca 2009 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois Walka o mistrzostwo świata WBF w wadze superśredniej; Pierwotnie zwycięstwo przez TKO dla Fonfary, później NC po tym, jak nie zdał testu narkotykowego
Zwycięstwo 12–2 Stany Zjednoczone Kendall Gould UD 6 27 marca 2009 Stany Zjednoczone UIC Pavilion, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 11–2 Stany Zjednoczone Terrence Wilson UD 6 23 stycznia 2009 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Przegrana 10–2 Stany Zjednoczone Derrick Findley TKO 2 (8), 3:00 11 lipca 2008 Stany Zjednoczone Aragon Ballroom, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 10–1 Stany Zjednoczone Manny Castillo DQ 2 (6), 1:20 11 kwietnia 2008 Stany Zjednoczone Odeum Expo Center, Villa Park, Illinois Castillo zdyskwalifikowany za celowe uderzenie barkiem
Zwycięstwo 9–1 Portoryko Jorge Alberto Gonzalez MD 6 15 lutego 2008 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Zwycięstwo 8–1 Stany Zjednoczone Dave Saunders KO 1 (6), 0:28 26 listopada 2007 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Zwycięstwo 7–1 Dominikana Luis Hodge UD 6 14 września 2007 Stany Zjednoczone Congress Theater, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 6–1 Stany Zjednoczone Joshua Rodriguez KO 3 (4) 13 lipca 2007 Stany Zjednoczone Congress Theater, Chicago, Illinois
Zwycięstwo 5–1 Stany Zjednoczone Justin Danforth UD 4 13 kwietnia 2007 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Przegrana 4–1 Kolumbia Eberto Medina UD 5 1 grudnia 2006 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Zwycięstwo 4–0 Stany Zjednoczone Calvin Pitts KO 2 (5) 10 listopada 2006 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Zwycięstwo 3–0 Stany Zjednoczone Johnny Higgins Jr. UD 4 20 października 2006 Stany Zjednoczone Cicero Stadium, Cicero, Illinois
Zwycięstwo 2–0 Stany Zjednoczone Gregory Walker UD 4 23 czerwca 2006 Stany Zjednoczone Odeum Expo Center, Villa Park, Illinois
Zwycięstwo 1–0 Słowacja Miroslav Kubik MD 4 3 czerwca 2006 Polska Hala widowiskowo-sportowa, Ostrołęka

Kariera MMA

3 lipca 2023 nowopowstała federacja Clout MMA ogłosiła walkę MMA, podczas której zmierzą się debiutujący w tej formule Andrzej Fonfara oraz freak fighter Marcin Najman. Pojedynek odbył się w ramach gali Clout MMA 1, która miała miejsce 5 sierpnia 2023 w warszawskiej hali Torwar[20]. Zwyciężył już w 16 sekundzie przez techniczny nokaut[21].

Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Wydarzenie Data Miejsce Uwagi
Wygrana 1-0 Polska Marcin Najman (6-6) TKO (ciosy pięściami w parterze) 1 0:16 Clout MMA 1: Fonfara vs. Najman 05.08.2023 Polska Warszawa Debiut w MMA. Main Event

Przypisy

  1. ↑ Fonfara «  Diilgang, diilgang.pl [dostęp 2018-06-29] (pol.).
  2. ↑ Fonfara młodzieżowym mistrzem świata WBC.
  3. ↑ Fonfara znokautował Russella i wywalczył pas WBO NABO.
  4. ↑ Fonfara zastopował Mitchella!. bokser.org. [dostęp 2012-07-14].
  5. ↑ Andrzej Fonfara vs. Byron Mitchell. boxrec.com. [dostęp 2012-07-14]. (ang.).
  6. ↑ Fonfara pokonał Johnsona!. bokser.org. [dostęp 2012-07-14].
  7. ↑ Andrzej Fonfara vs. Glen Johnson. boxrec.com. [dostęp 2012-07-14]. (ang.).
  8. ↑ Fonfara z pasem IBO. bokser.org. [dostęp 2012-11-17].
  9. ↑ Fonfara walczył ze złamaną ręką?. bokser.org. [dostęp 2012-11-17].
  10. ↑ Andrzej Fonfara vs. Tommy Karpency. boxrec.com. [dostęp 2012-11-17]. (ang.).
  11. ↑ Fonfara zdobył mistrzostwo jedną ręką. ringpolska.pl. [dostęp 2012-11-17].
  12. ↑ Efektowne zwycięstwo Andrzeja Fonfary w Chicago. wp.pl. [dostęp 2013-12-06].
  13. ↑ Fonfara vs. Stevenson. Fonfara powalczy o mistrzostwo świata!. gwizdek24.se.pl. [dostęp 2014-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 maja 2014)].
  14. ↑ Andrzej Fonfara vs Doudou Ngumbu. youtube. [dostęp 2014-11-30].
  15. ↑ Fonfara zastopował Chaveza!. bokser.org. [dostęp 2015-04-19]. (pol.).
  16. ↑ Wygrana Fonfary nad Chavezem największą niespodzianką półrocza. bokser.org. [dostęp 2015-04-19]. (pol.).
  17. ↑ Fonfara-Cleverly: Aż trzy rekordy według Compubox!. bokser.org. [dostęp 2015-10-17]. (pol.).
  18. ↑ DIIL Gang. Andrzej Fonfara. diilgang.com. [dostęp 2016-08-06].
  19. ↑ Andrzej Fonfara zakończył karierę. "Nie mam już serca do boksu", Sport.pl [dostęp 2019-02-13] (pol.).
  20. ↑ Znamy pierwszy pojedynek gali CLOUT MMA!, Sportmarketing, 3 lipca 2023 [dostęp 2023-07-08] (pol.).
  21. ↑ Arkadiusz Hnida, Clout MMA 1: Najman poszedł na wymianę i został zdemolowany! Fonfara skończył walkę w 16 sekund, MMA PL, 5 sierpnia 2023 [dostęp 2023-08-05] (pol.).

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Andrzej Fonfara (bokser) w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

O stronie

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-09-17 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=1729802