Andrea Pirlo

Andrea Pirlo

Andrea Pirlo (2014)
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1979 Flero
Wzrost	177 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1985–1988 Flero 1988–1992 Voluntas Brescia 1992–1995 Brescia
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1995–1998 Brescia 47 (6) 1998–2001 Inter Mediolan 22 (0) 1999–2000 → Reggina (wyp.) 28 (6) 2001 → Brescia (wyp.) 10 (0) 2001–2011 AC Milan 284 (32) 2011–2015 Juventus 119 (16) 2015–2017 New York City 60 (1) W sumie: 570 (61)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1994  Włochy U-15 3 (0) 1995  Włochy U-16 6 (2) 1995  Włochy U-17 4 (0) 1995–1997  Włochy U-18 18 (7) 1998–2002  Włochy U-21 37 (15) 2000–2004  Włochy IO 9 (1) 2002–2015  Włochy 116 (13) W sumie: 193 (38)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2020 Juventus FC U23 2020–2021 Juventus
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce Niemcy 2006 piłka nożna Igrzyska olimpijskie brąz Ateny 2004 piłka nożna Mistrzostwa Europy II miejsce Polska/Ukraina 2012 piłka nożna Puchar Konfederacji brąz Brazylia 2013
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrea Pirlo (ur. 19 maja 1979 we Flero) – włoski piłkarz i trener piłkarski, uważany za jednego z najlepszych pomocników w historii piłki nożnej^[1].

Jako piłkarz występował na pozycji defensywnego pomocnika, jednak w początkowym stadium swojej kariery był ustawiony na pozycji ofensywnego pomocnika. W latach 2002–2015 występował w reprezentacji Włoch, z którą zdobył Mistrzostwo Świata 2006 i Wicemistrzostwo Europy 2012. Był znany ze swoich umiejętności technicznych, kreatywności, wizji gry, kontroli nad piłką czy precyzyjnie wykonywanych rzutów wolnych^{[2][3][4][5][6][7][8]}.

Kariera klubowa

Brescia Calcio

Ojciec piłkarza, właściciel dwóch hut, zapisał go wraz ze starszym bratem Ivanem do młodzieżowej szkółki zespołu Brescia Calcio, jednak jego starszy brat nie przejawiał takiego talentu co młodszy z braci – Andrea. W Serie A zadebiutował 21 maja w meczu z Regginą przegranym przez Brescię 0:2, a Andrea Pirlo w tym meczu niezbyt dobrze się spisał.

Inter Mediolan

Wszystko się zmieniło w sezonie 1996/1997. Pirlo reprezentował barwy swojej drużyny już dość regularnie (17 razy), przy czym strzelił dwie bardzo piękne bramki. Rok później był już podstawowym piłkarzem kadry, którego umiejętności ciągle wzrastały. Zaowocowała to transferem do Interu Mediolan, lecz tam w ogóle się nie odnalazł. Duży wpływ na to miały decyzje władz klubu, które w ciągu dwunastu miesięcy zatrudniły aż czterech trenerów (byli nimi: Mircea Lucescu, Luciano Castellini, Roy Hodgson i Marcello Lippi). Wszystkie te niepożądane działania odbiły się również na Pirlo. Został wypożyczony do średniaka Serie A, Regginy. Tam, w ciągu jednego sezonu znów odzyskał wiarę w siebie, swoje umiejętności oraz instynkt strzelecki. Jak na pomocnika, którego zadaniem jest rozgrywanie piłki, sześć bramek w sezonie to bardzo dużo. Po pewnym czasie Inter ponownie sięgnął po Andreę, ponownie nie wykorzystując jego możliwości – zagrał tylko w czterech spotkaniach i ponownie został wypożyczony. Po swojego wychowanka zgłosiła się Brescia, pierwszy klub Pirlo. Wszyscy myśleli, że będzie to krok w tył, jednakże Andrea Pirlo udowodnił wszystkim, jak bardzo się mylili. Po bardzo dobrej grze w barwach Brescii pojawił się klub, chętny kupna Włocha. Była to oferta z Mediolanu, lecz już nie z Interu, bowiem Pirlo został zakupiony przez A.C. Milan.

AC Milan

Jego debiut w ekipie Rossonerich nastąpił 20 września 2001 roku, w spotkaniu przeciwko BATE Borysów. Milan wygrał 2:0, a Andrea był jednym z najlepszych na boisku. To właśnie na San Siro jego talent wręcz eksplodował. Jego głównym zadaniem nie jest strzelanie bramek, tylko znakomite podania, świetne rozgrywanie piłki, bardzo dobrze bite rzuty wolne i perfekcja w wykonywaniu rzutów karnych. Według fachowców, Andrea Pirlo jest jednym z najlepszych defensywnych pomocników na świecie.

Od roku 2002 Andrea Pirlo wraz z Milanem wygrał aż sześć trofeów, a należą do nich: mistrzostwo Włoch (2003/2004), Puchar Włoch (2002/2003), Puchar Europy (2002/2003), Superpuchar Włoch (2004) oraz Superpuchar Europy (2003) i biorąc pod uwagę, że występuje w Milanie tylko 7 lat, wydaje się to być znakomitym osiągnięciem. W sezonie 2006/2007 po raz drugi w karierze wygrał z Milanem Ligę Mistrzów pokonując w finale Liverpool 2:1. 16 grudnia 2007 roku wraz ze swoją drużyną zdobył w Japonii Klubowe Mistrzostwo Świata. Po zakończeniu sezonu 2010/2011, Andrea nie przedłużył kontraktu z A.C. Milanem. Opuścił Rossonerich mając na swoim koncie 377 rozegranych spotkań w lidze, w których strzelił 44 bramki.

Juventus

Po dekadzie gry w Milanie przeniósł się do Turynu, gdzie 24 maja 2011 podpisał trzyletni kontrakt z Juventusem. W maju 2014 roku podpisał nową 2-letnią umowę z Juventusem^[9].

Wraz z zespołem „Starej Damy” wywalczył cztery tytuły mistrza Włoch – 2012, 2013, 2014 i 2015, Puchar Włoch w 2015 roku (pierwszy od 20-tu lat dla Juventusu), a także dwukrotnie Superpuchar Włoch w 2012 i 2013 roku. Oprócz tego wraz z Juve doszedł do finału Ligi Mistrzów w 2015 roku, który odbył się na Stadionie Olimpijskim w Berlinie (na tym samym stadionie Włosi zdobyli Mistrzostwo Świata w 2006 po rzutach karnych przeciwko Francji; jedną z jedenastek wykorzystał Pirlo). Klub z Turynu uległ jednak drużynie Barcelony 1-3 i nie zdobył po raz trzeci w historii trofeum. Dla Andrei był to czwarty finał Ligi Mistrzów w karierze (dwa wygrane – 2003, 2007 i dwa przegrane – 2005, 2015). Przed meczem ogłosił, że po spotkaniu z Barceloną odchodzi z Juventusu.

New York City

6 lipca 2015 oficjalnie potwierdzono, że Andrea Pirlo podpisał kontrakt z klubem grającym w amerykańskiej lidze MLS – New York City. W zespole z Nowego Jorku Pirlo zadebiutował 26 lipca przeciwko Orlando City na Yankee Stadium. 8 października 2017 ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej^[10].

Kariera reprezentacyjna

Andrea w reprezentacji Włoch przechodził każdy szczebel. W roku 1994 zadebiutował w U-15, a przez następne dwanaście miesięcy „awansował” już do kadry U-18. Gdy miał dokładnie 19 lat został wstawiony do mistrzowskiej drużyny U-21, która w roku 2000 święciła triumfy. Dwa lata później (9 lipca 2002) zadebiutował w pierwszej reprezentacji, w spotkaniu przeciwko Azerbejdżanowi. Był członkiem ekipy Włoch, która zdobyła Mistrzostwo Świata 2006 oraz wicemistrzostwo Europy 2012. 16 czerwca 2013 podczas Pucharu Konfederacji w Brazylii przeciwko Meksykowi rozegrał 100. mecz w karierze reprezentacyjnej^[11].

Kariera trenerska

30 lipca 2020 roku został ogłoszony trenerem Juventusu do lat 23^[12]. Jednak Pirlo nie poprowadził tej ekipy ani razu. 8 sierpnia 2020 roku po zwolnieniu Maurizio Sarriego został zatrudniony jako pierwszy trener Juventusu Turyn^[13]. We wrześniu tego samego roku otrzymał licencję trenerską UEFA Pro^[14]. 28 maja 2021 roku został zwolniony z funkcji trenera Juventusu Turyn^[15]. W trakcie sezonu z klubem zdobył Superpuchar Włoch i Puchar Włoch.

Życie prywatne

Jego idolem jest Roberto Baggio^[16]. Andrea ma starszego o 3 lata brata Ivana i o 10 lat młodszą siostrę Silvię. Ze swoją żoną Deborah mają dwójkę dzieci: syna Niccolò urodzonego 1 czerwca 2003 i córkę Angelę urodzoną 17 listopada 2006^[17]. W 2014 roku para się rozstała^[18] W 2014 roku wydał autobiografię zatytułowaną „Myślę, więc gram”.

Andrea Pirlo nie lądował na okładkach gazet z powodów prywatnych, co nie zmienia faktu, że jego życie pozasportowe również jest ciekawe. Rodzinna firma Elg Steel została założona przez jego ojca w latach 80. XX wieku i prosperuje dobrze do dzisiaj. Andrea posiada akcje firmy i po zakończeniu sportowej kariery ponownie zaangażował się w rodzinny biznes. Pirlo to również wielbiciel wina – jest właścicielem winnicy Pratum Coller nieopodal rodzinnej Brescii, która zgodnie z danymi na 2019 rok, wytwarza od 25–30 tys. butelek wina rocznie^[19].

Najstarszy z synów Pirlo – Niccolò – stara się iść w ślady taty. Karierę na poważnie zaczął w Juventusie, gdzie gra od 2018 roku, ale jego talent został dostrzeżony też przez inne zespoły, starania aby go pozyskać czyniło m.in. PSG. Młody pomocnik ciągle czeka na debiut w pierwszym zespole Juve^[20].

Statystyki kariery

Klub	Sezon	Liga		Puchar kraju		Europa		Inne		Razem
		Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole	Mecze	Gole
Brescia	1994/95	1	0	0	0	–	–	–	–	1	0
	1995/96	0	0	0	0	–	–	–	–	0	0
	1996/97	17	2	1	0	–	–	–	–	18	2
	1997/98	29	4	1	0	–	–	–	–	30	4
	Razem	47	6	2	0	–	–	–	–	49	6
Inter Mediolan	1998/99	18	0	7	0	7	0	–	–	32	0
	2000/01	4	0	1	0	3	0	–	–	8	0
	Razem	22	0	8	0	10	0	–	–	40	0
Reggina (wyp.)	1999/00	28	6	2	0	–	–	–	–	30	6
	Razem	28	6	2	0	–	–	–	–	30	6
Brescia (wyp.)	2000/01	10	0	–	–	–	–	–	–	10	0
	Razem	10	0	–	–	–	–	–	–	10	0
A.C. Milan	2001/02	18	2	2	0	9	0	–	–	29	2
	2002/03	27	9	2	0	13	0	–	–	42	9
	2003/04	32	6	0	0	9	1	3	1	44	8
	2004/05	30	4	1	0	12	1	–	–	43	5
	2005/06	33	4	4	0	12	1	–	–	49	5
	2006/07	34	2	4	0	14	1	–	–	52	3
	2007/08	33	3	1	0	8	2	3	0	45	5
	2008/09	26	1	0	0	3	1	–	–	29	2
	2009/10	34	0	1	0	8	1	–	–	43	1
	2010/11	17	1	3	0	5	0	–	–	25	1
	Razem	284	32	18	0	93	8	6	1	401	41
Juventus F.C.	2011/12	37	3	4	0	–	–	–	–	41	3
	2012/13	32	5	2	0	10	0	1	0	45	5
	2013/14	30	4	1	0	13	2	1	0	45	6
	2014/15	20	4	2	0	10	1	1	0	33	5
	Razem	119	16	9	0	33	3	3	0	164	19
New York City	2015	13	0	–	–	–	–	–	–	13	0
	2016	15	1	–	–	–	–	–	–	15	1
	Razem	28	1	–	–	–	–	–	–	28	1
Razem		538	61	39	0	136	11	9	1	722	73

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Andrea Pirlo w bazie National Football Teams (ang.)