Adam Małysz

Adam Małysz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1977
Wisła

Klub

KS Wisła Ustronianka

Wzrost

170 cm[1]

Debiut w PŚ

4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

4 stycznia 1995 w Innsbrucku (17. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

18 lutego 1996 w Iron Mountain (2. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

17 marca 1996 w Oslo

Rekord życiowy

230,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (13 lutego 2011)

podpis
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 duża
srebro Vancouver 2010 normalna
srebro Vancouver 2010 duża
brąz Salt Lake City 2002 normalna
Mistrzostwa świata
złoto Lahti 2001 normalna
złoto Val di Fiemme 2003 duża
złoto Val di Fiemme 2003 normalna
złoto Sapporo 2007 normalna
srebro Lahti 2001 duża
brąz Oslo 2011 normalna
Puchar Świata w skokach narciarskich
FIS Crystal Globe.svg Kryształowa kula
2000/2001
FIS Crystal Globe.svg Kryształowa kula
2001/2002
FIS Crystal Globe.svg Kryształowa kula
2002/2003
FIS Crystal Globe.svg Kryształowa kula
2006/2007
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2010/2011
Puchar Świata w lotach narciarskich
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2000/2001
Turniej Czterech Skoczni
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2000/2001
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2002/2003
Turniej Nordycki
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2001
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2003
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2007
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2002
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2010
Letnie Grand Prix
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2001
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2004
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2006
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2007
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2009
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2010
Turniej Czterech Narodów
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2010
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2006
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2007
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2009
Puchar KOP[2]
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2002/2003
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2006/2007
Silver medal with cup.svg 2. miejsce
2010/2011
Inne nagrody
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2001
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2002
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2003
Gold medal with cup.svg 1. miejsce
2007
Gold medal with cup.svg Superczempion
2011
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2010
Bronze medal with cup.svg 3. miejsce
2011
Inne
Gold medal with cup.svg Medal Holmenkollen
2001
Gold medal with cup.svg Skok Roku
2007[3]
Gold medal with cup.svg Sportowiec Wolnej Polski
1989-2014
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości Złoty Medal „Za Zasługi dla Policji”
Strona internetowa

Adam Henryk Małysz (ur. 3 grudnia 1977 w Wiśle[4]) – polski skoczek narciarski i kierowca rajdowy, uprawiający także kombinację norweską. W latach 2016–2022 dyrektor koordynator ds. skoków narciarskich i kombinacji norweskiej w Polskim Związku Narciarskim. Od 2022 prezes Polskiego Związku Narciarskiego.

Czterokrotny olimpijczyk. Zdobywca czterech medali olimpijskich (srebrnego i brązowego w 2002 i dwóch srebrnych w 2010) i sześciu medali mistrzostw świata (złotego i srebrnego w 2001, dwóch złotych w 2003, złotego w 2007 i brązowego w 2011). Czterokrotny zdobywca Pucharu Świata (w sezonach 2000/2001, 2001/2002, 2002/2003 i 2006/2007), trzykrotny zwycięzca Letniego Grand Prix (2001, 2004 i 2006) oraz dwukrotny zdobywca Pucharu KOP (w sezonach 2002/2003 i 2006/2007). Triumfator 49. Turnieju Czterech Skoczni (2000/2001), trzech edycji Turnieju Nordyckiego (2001, 2003 i 2007) oraz Turnieju Czterech Narodów 2010. Zdobywca 39 indywidualnych złotych medali mistrzostw Polski (21 zimą[5] i 18 latem). W trakcie kariery wyrównał rekord świata w długości skoku narciarskiego (225 m w 2003) i osiem razy poprawiał rekord Polski (po raz ostatni w 2011, gdy uzyskał 230,5 m).

W latach 1995–2011 wystąpił w 349 konkursach Pucharu Świata. Odniósł 39 zwycięstw, 92 razy stał na podium, 198 razy zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów, a 307 razy zdobywał punkty PŚ. Łącznie zgromadził 13070 punktów PŚ[6][7]. Jako zawodnika cechowało go mocne odbicie z progu i bardzo niska pozycja w locie[8]. W trakcie kariery skakał na nartach marki Elan (1994–1996 oraz 1999–2004), Rossignol (1996–1998) i Fischer (2004–2011).

Po sezonie 2010/2011 zakończył karierę skoczka narciarskiego i rozpoczął starty w rajdach samochodowych. W 2012 zdobył tytuł międzynarodowego rajdowego mistrza Polski i Czech[9], a w 2013 odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w rajdach terenowych[10]. W latach 2012–2016 pięciokrotnie uczestniczył w Rajdzie Dakar.

Za wybitne osiągnięcia sportowe został trzykrotnie odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP[11]. Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” (w 2001, 2002, 2003 i 2007). W 2019 wybrany najlepszym polskim narciarzem w plebiscycie „Gwiazdy 100-lecia PZN”[12]. Przez wielu uważany za najlepszego polskiego sportowca pierwszej dekady XXI wieku[13][14][15]. Honorowy obywatel miasta Zakopanego i patron skoczni narciarskiej w Wiśle.

Życie prywatne

Izabela Małysz

Urodził się 3 grudnia 1977 w Wiśle jako syn Jana i Ewy z domu Szturc (pobrali się w 1974); ma starszą siostrę Iwonę (ur. 1975). Jest wujem Tomasza Pilcha, również skoczka narciarskiego.

Pierwszy skok oddał w 1983, kiedy to miał sześć lat. W 1992 ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Wiśle Głębcach. Trzy lata później w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Ustroniu zdobył zawód (specjalizacja: blacharz-dekarz). W 2010 zdał maturę i uzyskał wykształcenie średnie. W 2018 obronił pracę licencjacką, a w 2020 magisterską na Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej[16][17]. Zna język niemiecki.

16 czerwca 1997 ożenił się z Izabelą Polok (ur. 4 grudnia 1978). Ślub odbył się w ewangelickim kościele im. apostołów Piotra i Pawła w Wiśle (Adam jest luteraninem, Izabela – katoliczką). 31 października tego samego roku urodziła się ich córka, Karolina.

Polski herb mieszczański zarejestrowany dla rodziny Adama Małysza

Przebieg kariery

Początki

Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach pięćdziesięciu metrów. Ojciec pracował jako kierowca w Klubie Sportowym Wisła, zaś wuj – Jan Szturc, najpierw był skoczkiem, kombinatorem i piłkarzem, a po zakończeniu kariery – trenerem klubowym. Właśnie za namową ojca i wuja, w wieku sześciu lat rozpoczął treningi narciarskie[18]. Pierwszy skok oddał mając 6 lat na obiekcie K17 w Wiśle-Centrum, a po lądowaniu na 7 metrze doszło do upadku, ponieważ buty Małysza miały zbyt duży rozmiar[19].

Skoki narciarskie

18 stycznia 1991 wystąpił w mistrzostwach TOZN na Maleńkiej Krokwi w Zakopanem. 28 lutego 1993, na skoczni K40 w Wiśle, został wicemistrzem Polski juniorów młodszych i młodzików w skokach[20] (dwa dni wcześniej był 4. na obiekcie K60[21]). 12 marca 1993, na skoczni Skalite w Szczyrku, wziął udział w aż dwóch konkursach mistrzostw Polski (MP). Najpierw wywalczył brązowy medal MP Juniorów[22], a następnie – w barwach KS „Wisła” Wisła – zajął 6. miejsce w konkursie drużynowym 68. seniorskich mistrzostw kraju na skoczni normalnej K85. Dwa dni później zadebiutował w konkursie indywidualnym MP seniorów (na normalnej skoczni K85), plasując się na 14. pozycji[23]. 29 grudnia 1993 zadebiutował na arenie międzynarodowej w zmaganiach seniorskich, zajmując 48. lokatę konkursu Pucharu Kontynentalnego na Klaushoferschanze (K73) w Sankt Aegyd (sezon 1993/1994)[24]. 26[25] (bądź 30[26]) stycznia 1994 zajął 46. lokatę w indywidualnym konkursie skoków podczas Mistrzostw Świata Juniorów 1994 na Raimund-Ertl-Schanze w Breitenwangu[27], a 27 stycznia 1994 wywalczył z polską reprezentacją 10. pozycję w konkursie drużynowym[28]. 4 lutego 1994 na Średniej Krokwi, wraz z kolegami z KS Wisła, sięgnął po brąz w konkursie drużynowym 69. Mistrzostw Polski na skoczni normalnej. Dzień później – jeszcze jako junior – został wicemistrzem Polski seniorów na Wielkiej Krokwi, a 6 lutego 1994 – seniorskim mistrzem kraju na Średniej Krokwi.

Kombinacja norweska

W 1992 wziął udział w drużynowych mistrzostwach Polski młodzików w kombinacji norweskiej, a 1 stycznia 1993 – razem z Łukaszem Kruczkiem – w noworocznych zawodach w Oberstdorfie, zajmując dalekie miejsce. W dniach 2–3 stycznia 1994 wziął udział w drużynowych zawodach dwubojowych w Oberwiesenthal. Zdobył także indywidualne, parowe i drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych w kombinacji na zawodach odbywających się w dniach 25–27 marca 1994[29].

Kariera w skokach narciarskich

1994/1995

Jesienią 1994 – pod wpływem sugestii trenera Szturca – zdecydował się zarzucić kombinację norweską i poświęcić się tylko skokom narciarskim. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej wówczas przez Czecha Pavla Mikeskę. 9 grudnia na Srednjej velikance w Planicy zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując w kwalifikacjach do konkursu głównego 55. miejsce i nie awansując do niego[30].

Pierwszy występ Adama Małysza w zawodach Pucharu Świata miał miejsce 4 stycznia 1995 na Bergisel w Innsbrucku. Podczas tego konkursu zajął 17. miejsce, co dało mu pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji tego cyklu. Nie startował w pozostałych konkursach Turnieju Czterech Skoczni i w jego końcowej klasyfikacji zajął 55. miejsce. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsce w czołowej trzydziestce konkursu PŚ. 14 stycznia w Engelbergu zajął 27. lokatę, dzięki czemu zdobył cztery punkty do klasyfikacji. Podczas konkursu na Lugnet w Falun (4 lutego) został sklasyfikowany na 23. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 28. W sezonie 1994/1995 po raz ostatni punktował 12 lutego na Holmenkollbakken w Oslo, gdzie był 20. W łącznej klasyfikacji Adam Małysz uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.

1 marca 1995 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare, gdzie zajął 10. miejsce[31]. Później wystartował także w seniorskim czempionacie w kanadyjskim Thunder Bay, gdzie był 10. i 11.

1995/1996

Podczas debiutu w Letniej Grand Prix Adam Małysz zajął 66. miejsce. Wziął udział w tylko jednym konkursie, w którym został sklasyfikowany na 42. pozycji[32], nie kwalifikując się do finałowej serii[a].

Sezon zimowy 1995/1996 Adam Małysz rozpoczął od 12. miejsca w Lillehammer. Sześć dni później w Villach był 22. 16 grudnia na skoczni w Chamonix zajął 21. lokatę. 28 grudnia w Oberhofie uplasował się na 11. miejscu.

W TCS wziął udział w trzech spośród czterech konkursów. 30 grudnia na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 18. miejsce, 1 stycznia na Große Olympiaschanze w Garmisch-Partenkirchen był 16. a 4 stycznia w Innsbrucku zajął jedenastą lokatę. Cały Turniej zakończył na 28. miejscu.

13 stycznia w Engelbergu Małysz pierwszy raz w karierze zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Był wówczas dziewiąty. Dzień później na tej samej skoczni zajął ósmą lokatę; podobnie 20 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo. 21 stycznia na skoczni Ōkurayama w tym mieście był 23. Podczas konkursów na zakopiańskiej Wielkiej Krokwi był dziewiąty i szósty (ex aequo z Espenem Bredesenem). 10 lutego na skoczni Kulm w Tauplitz[b] Małysz zajął ósme miejsce, pierwszy raz w karierze punktując na skoczni mamuciej. Dzień później na tej samej skoczni był osiemnasty. Po połączeniu punktacji obu konkursów zaliczanych do mistrzostw świata w lotach Polak znalazł się na 14. pozycji. 17 lutego podczas konkursu PŚ na skoczni w Iron Mountain zajął dziewiątą lokatę.

Rozbieg starej Holmenkollen, gdzie Adam Małysz odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w PŚ.

Dzień później na tym obiekcie pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie z Masahiko Haradą, który wyprzedził Małysza o 37,2 pkt. Było to pierwsze pucharowe podium reprezentanta Polski od 1987 roku. 28 lutego na normalnej skoczni w Kuopio zajął 13. lokatę. W Lahti natomiast po raz drugi w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Tym razem był trzeci, przegrywając tylko z Haradą i Miką Antero Laitinenem. Dwa dni później na mniejszej skoczni był czwarty. Nie pojechał na konkursy lotów do Harrachova, lecz wybrał się do Falun, gdzie na Lugnet wygrał konkurs Pucharu Kontynentalnego[33]. Tydzień później na tej skoczni zajął drugą lokatę w PŚ, tuż za Primožem Peterką.

17 marca 1996 w Oslo, w ostatnim konkursie Pucharu Świata w tamtym sezonie, Adam Małysz zwyciężył pierwszy raz w swojej karierze. Tego samego dnia karierę zakończył Niemiec Jens Weißflog, wieloletni idol Małysza. W związku z tym, przez wielu komentatorów i kibiców konkurs ten nazywany był „zmianą warty”[30]. Było to pierwsze pucharowe zwycięstwo reprezentanta Polski od 1986 roku. W końcowej klasyfikacji PŚ w tym sezonie Małysz zajął siódme miejsce.

1996/1997

W Letniej Grand Prix Adam Małysz został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Nie skakał w pierwszym z konkursów, 18 sierpnia w Trondheim. Trzy dni później na Hans-Renner-Schanze w Oberhofie stanął na najniższym stopniu podium, tuż za Miką Laitinenem i Ari-Pekka Nikkolą. 25 sierpnia na Adlerschanze w Hinterzarten Małysz ponownie był trzeci, ponownie za Nikkolą i Laitinenem. 28 sierpnia na skoczni w Predazzo uplasował się na 18. lokacie. 1 września podczas ostatniego konkursu LGP w Stams Małysz zajął ostatnie, 49. miejsce po skoku na 62 metry. Jesienią skakał także w PK w Hakubie (był tam na 4. i 2. miejscu[34]).

W sezonie zimowym 1996/1997 Małysz pierwszy raz punktował 30 listopada na skoczni w Lillehammer. Zajął tam 28. miejsce. Podczas konkursu na Rukatunturi w Ruce 7 grudnia był 19. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na trzynastym miejscu. 15 grudnia w Harrachovie zajął czwarte miejsce, tuż za Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem i Kristianem Brendenem.

Podczas Turnieju Czterech Skoczni 1996/1997 Adam Małysz startował we wszystkich czterech konkursach. Podczas inauguracyjnego konkursu w Oberstdorfie zajął 22. miejsce. W noworocznym konkursie w Ga-Pa był 12. 4 stycznia na Bergisel pierwszy raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce konkursu Turnieju Czterech Skoczni – był szósty. Dwa dni później na Paul-Ausserleitner-Schanze w Bischofshofen pierwszy raz stanął na podium w konkursie TCS, przegrywając jedynie z Dieterem Thomą. Cały Turniej zakończył na ósmej pozycji.

11 stycznia w Engelbergu skoczek z Wisły stanął na najniższym stopniu podium. Dzień później na tej samej skoczni był 17. 18 stycznia na normalnej skoczni w Sapporo drugi raz w karierze zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Dzień później na dużej skoczni w tym mieście był 24. 26 stycznia w Hakubie ponownie odniósł zwycięstwo. Podczas następnych dwóch konkursów na Kulm w Tauplitz (8 i 9 lutego) był 47. i 26.

Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 14. miejsce na normalnej i 36. na dużej skoczni. Był też 10. w konkursie drużynowym.

Po powrocie do zawodów PŚ w konkursie na skoczni w Lahti zajął szesnastą lokatę. Na Puijo w Kuopio był czternasty, a na skoczni Lugnet w Falun zajął piątą pozycję, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Dieterem Thomą, Hiroya Saitō i Håvardem Lie. Trzy dni później na Holmenkollbakken w Oslo Małysz był dziewiętnasty. Turniej Skandynawski ukończył na piątym miejscu.

W konkursach w Planicy Małysz już nie wystąpił. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zgromadził łącznie 612 punktów, co dało mu dziesiąte miejsce.

1997/1998

W 1997 roku Adam Małysz zajął 21. miejsce w Letniej Grand Prix w skokach narciarskich na igelicie. Wyprzedził wówczas o jedno miejsce Wojciecha Skupnia. Podczas pierwszego z konkursów, 14 sierpnia na skoczni w Courchevel Małysz był 23. Trzy dni później na skoczni w Trondheim nie wystartował. 24 sierpnia podczas konkursu w Hinterzarten zajął najwyższe w cyklu GP miejsce ósme. 27 sierpnia w Predazzo został sklasyfikowany na 23. pozycji. Podczas konkursu na skoczni Stams (31 sierpnia) zajął 18. lokatę. Łącznie Małysz zdobył 61 punktów, 7 punktów mniej od wyprzedzającego go bezpośrednio Kenta Johanssena. Stanął także na podium po konkursie PK w Velenje, w którym znalazł się na drugim miejscu[35].

Sezon 1997/1998 to najgorszy okres w karierze Adama Małysza. Tylko kilka razy zdobywał on punkty Pucharu Świata. Sezon Pucharu Świata zaczął od startów w Lillehammer, gdzie zajął w obu konkursach odległe miejsca (odpowiednio 44. i 42.). Pierwsze punkty w Pucharze Świata zdobył 6 grudnia na skoczni w Predazzo, gdzie był 21. Dwa dni później w Villach zajął 31. miejsce, nie zdobywając ani jednego punktu do klasyfikacji. 12 grudnia w Harrachovie zdobył dziesięć punktów do Pucharu Świata, zajmując 21. miejsce w konkursie. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu (20 i 21 grudnia) dwa razy uplasował się na 28. miejscu.

W Turnieju Czterech Skoczni Małysz tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii zawodów. W pierwszym konkursie, w Oberstdorfie zajął 41. miejsce. 1 stycznia w konkursie na Große Olympiaschanze zajął najwyższe w całym Turnieju, 24. miejsce. Trzy dni później w Innsbrucku był 46. wyprzedzając tylko Roara Ljøkelsøya, Takanobu Okabe, Jussiego Hautamäkiego i Simona Ammanna. W Bischofshofen, w ostatnim z konkursów, zajął 33. miejsce. W całym Turnieju ostatecznie uplasował się na 30. miejscu.

Potem jeszcze tylko dwa razy zdobywał pucharowe punkty. 17 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był 23., a dzień później na tej samej skoczni 29. Porażką zakończył się występ na Igrzyskach Olimpijskich w Hakubie/Nagano – 51. miejsce na skoczni K-90 oraz 52. na K-120. W konkursie drużynowym zajął 8. miejsce.

Dla mnie to były bardzo ciężkie igrzyska. (…) Wszyscy mieli nadzieje, że może w ostatniej chwili forma nadejdzie. Ale ja wiedziałem, że raczej nic z tego. Były to już czasy kryzysu i nieporozumień z trenerem Mikeską. Samych zawodów nie pamiętam zbyt szczegółowo i nie ukrywam, że dobrze mi z tym, gdyż wypadłem na nich bardzo słabo, by nie powiedzieć – tragicznie. Zająłem miejsca w szóstej dziesiątce. Tego już nie można nazwać nawet dramatem. Psułem skok za skokiem. Nic mi nie wychodziło. Równie dobrze mógłbym być wtedy przedskoczkiem, a nie olimpijczykiem.

Adam Małysz, [36]

Po igrzyskach olimpijskich wystartował jeszcze w dwóch konkursach lotów w Vikersund. W pierwszym konkursie porannym 1 marca ograniczonym do jednej serii zajął 48. miejsce, w drugim konkursie tego samego dnia zajął 55. miejsce – najgorsze w historii występów Adama Małysza w Pucharze Świata. Ostatecznie sezon Adam Małysz zakończył na 57. miejscu, zdobywając razem 43 punkty.

Po sezonie skoczek miał zamiar zakończyć karierę.

1998/1999

W trakcie sezonu 1998/1999 Adam Małysz wciąż poważnie myślał o zakończeniu kariery sportowej i podjęciu pracy w wyuczonym zawodzie dekarza[37].

W pierwszej części sezonu 1998/1999 Adam Małysz nie wystąpił ani razu. Pierwszy start w sezonie miał miejsce dopiero podczas Turnieju Czterech Skoczni. W nim Małysz ani razu nie awansował do drugiej serii. 30 grudnia w Oberstdorfie był najbliżej awansu, na 34. miejscu. Poza tym, w konkursach w Innsbrucku (3 stycznia) i Bischofshofen (6 stycznia) zajął 40. pozycję. Do konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen (1 stycznia 1999) nie zakwalifikował się. Turniej zakończył ostatecznie na 43. pozycji.

16 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na 27. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 23. Na Ōkurayamie w Sapporo był 19. i 31. 29 stycznia w Willingen Małysz zdobył pięć punktów do klasyfikacji Pucharu Świata po zajęciu 26. miejsca w pierwszym z konkursów. W drugim był 40. i nie zdobył punktów do klasyfikacji. Na mistrzostwach świata w Ramsau był 37. na skoczni dużej i 27. na normalnej.

6 marca na normalnej skoczni w Lahti zajął najwyższe w sezonie, 17. miejsce. Trzy dni później w Trondheim zajął miejsce poza czołową trzydziestką, trzydzieste ósme. 11 marca na Lugnet w Falun uplasował się na 24. pozycji. 14 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zajął 27. lokatę. W klasyfikacji końcowej Turnieju Nordyckiego był szesnasty.

Podczas ostatniego weekendu sezonu w Planicy Adam Małysz zajmował kolejno: 35., 28. i 30. pozycję. Sezon zakończył na 46. miejscu zdobywając 58 punktów.

1999/2000

W 1999 roku Małysz w generalnej klasyfikacji LGP zajął 54. miejsce. Jedynie 11 września w Hakubie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu, gdzie zajął 29. miejsce. W Hinterzarten i Sapporo uplasował się kolejno na 46. i 43. miejscu. W konkursach w Courchevel i Stams nie skakał. Stanął za to na drugim stopniu podium na Średniej Krokwi podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego, przegrywając jedynie z Dirkiem Elsem[38].

Sezon 1999/2000 był przełomem w karierze Adama Małysza. Nowe metody szkoleniowe oraz współpraca z psychologiem Janem Blecharzem i fizjologiem Jerzym Żołądziem przyniosły na tyle dobre efekty, że zaczął uzyskiwać punktowane miejsca w zawodach. Był 19 razy w czołowej trzydziestce zawodów Pucharu Świata i zajął 28. miejsce w generalnej klasyfikacji.

Podczas inauguracji sezonu 99/00 Pucharu Świata, 28 listopada w Kuopio Adam Małysz zajął 38. miejsce i nie zdobył punktów do klasyfikacji. 4 grudnia w Predazzo zakwalifikował się do drugiej serii zawodów, zajmując 26. pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był 23. 12 grudnia na średniej skoczni w Villach był 28. 18 grudnia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął trzynastą lokatę. Na drugi dzień był 38.

W Turnieju Czterech Skoczni zajął 31. miejsce. Nie startował w pierwszym z konkursów, w Oberstdorfie, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 1 stycznia 2000 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był 17. Dwa dni później w Innsbrucku zajął 26. pozycję, a 6 stycznia w Bischofshofen – 46.

Po zakończeniu turnieju Małysz nie zdobywał punktów Pucharu Świata aż do 26 stycznia, kiedy to zajął 25. lokatę na skoczni w Hakubie. Podczas weekendu na skoczni w Willingen (5–6 lutego) Adam Małysz był kolejno 24. i 25. Najwyższe w sezonie miejsce zajął 26 lutego na skoczni w Iron Mountain, gdzie był czwarty, przegrywając jedynie z Martinem Schmittem, Tommym Ingebrigtsenem i Stefanem Horngacherem. Dzień później na tej samej skoczni był 22.

Podobnie 4 marca na dużej skoczni w Lahti. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na 27. miejscu. 10 marca w konkursie na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 21. pozycji. Dwa dni później na skoczni Holmenkollbakken w Oslo uplasował się na dwunastym miejscu. Turniej Nordycki ukończył na 20. miejscu.

Podczas ostatniego w sezonie konkursu, 19 marca na Velikance w Planicy zajął siódme miejsce. Przegrał wówczas ze Svenem Hannawaldem, Janne Ahonenem, Andreasem Goldbergerem, Tommym Ingebrigtsenem, Noriakim Kasaim i Kazuyoshim Funakim. Pobił wtedy swój rekord życiowy; od tamtej pory wynosił on 191,5 metra. Adam Małysz ostatecznie został sklasyfikowany w PŚ na 28. miejscu, zdobywając razem 214 punktów. W MŚ w lotach w Vikersund znalazł się na 16. miejscu.

2000/2001

W Letniej Grand Prix 2000 „Orzeł z Wisły” zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, uzyskując 93 punkty. W pięciu konkursach znalazł się w finale. 12 sierpnia w Villach uplasował się na czwartej pozycji. W Hakubie (K-120) skoczył 101,5 i 94,5 metra, zajmując 24. miejsce. Pięć dni później na tej samej skoczni poszybował na odległość 114 metrów i zajął 20. lokatę. W Sapporo był dwunasty, skacząc 113,5 i 117,5 metra. Wygrał ponadto konkurs PK w Oberstdorfie.

Sezon 2000/2001 rozpoczął się 23 listopada kwalifikacjami do konkursu na skoczni Puijo w Kuopio. Wygrał je Małysz, lecz został zdyskwalifikowany za zbyt długie narty, przez co w inauguracyjnym konkursie sezonu nie wystąpił[39]. Wynik ten był jednak zapowiedzią sukcesów, jakie już wkrótce miały czekać Polaka. Zanim jednak do nich doszło, odbyły się dwa kolejne konkursy w Kuopio, oba w bardzo niestabilnych warunkach atmosferycznych. W pierwszym z nich, jednoseryjnym, w dniu 2 grudnia Małysz zajął najniższe w sezonie, 26. miejsce. Podczas drugiego z konkursów na tej skoczni, 3 grudnia był jedenasty, notując znaczny awans po drugim skoku. Później z powodu zbyt wysokich jak na grudzień temperatur i braku śniegu, odwołano pięć konkursów Pucharu Świata i skoczkowie do rywalizacji powrócili dopiero na Turniej Czterech Skoczni.

Skocznia w Bischofshofen, miejsce triumfu Małysza w 2001.

Adam Małysz wygrał Turniej Czterech Skoczni jako pierwszy reprezentant Polski w historii. 29 grudnia 2000 roku na skoczni w Oberstdorfie zajął czwarte miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch był trzeci, przegrywając tylko z Kasaim i Dmitrijem Wasiljewem. W konkursie tym ustanowił też rekord skoczni Große Olympiaschanze (129,5 metra), który nie został pobity aż do jej zburzenia i zbudowania nowej w 2007. Pozostałe dwa konkursy (4 stycznia w Innsbrucku i 6 stycznia w Bischofshofen) Małysz wygrał, w obu uzyskując kilkadziesiąt punktów przewagi nad drugim zawodnikiem. W Innsbrucku wyprzedził Janne Ahonena o 44,9 punktów, a w Bischofshofen wyprzedził go o 31,9 punktów. Zwyciężył w całym turnieju z przewagą ponad 100 punktów nad drugim zawodnikiem, czyniąc to jako pierwszy i dotąd jedyny skoczek w historii[40]. Zebrał także jako pierwszy skoczek w historii ponad 1000 pkt. w czterech konkursach. Adam Małysz podczas TCS 2000/2001 wygrał też kwalifikacje do każdego z czterech konkursów, dzięki czemu w każdym z nich startował z numerem 1[41].

W tydzień po zakończeniu turnieju skoczkowie pojechali do czeskiego Harrachova, gdzie w dniach 13–14 stycznia odbyły się dwa konkursy na skoczni mamuciej. W obydwu Polak zwyciężył. Tamtego weekendu kilkakrotnie bił rekordy Polski w długości skoku narciarskiego. Ostatecznie, po zakończeniu zawodów rekord ten wynosił 212 metrów. 20 stycznia w Park City ponownie odniósł zwycięstwo i został liderem klasyfikacji . 24 stycznia w Hakubie stracił koszulkę lidera na rzecz Martina Schmitta. W zawodach zajął wówczas ósme miejsce po upadku na zeskoku. Zdaniem Małysza, powodem upadku było sztuczne oświetlenie, przy którym Małysz nie czuł się komfortowo. Żółtą koszulkę odzyskał już podczas następnych zawodów Pucharu Świata – 27 stycznia w Sapporo, gdzie odniósł triumf po raz szósty w sezonie. Dzień później na tej samej skoczni odniósł siódme zwycięstwo. 3 lutego w konkursie na skoczni w Willingen Małysz po pierwszej serii zajmował ósme miejsce. W drugiej turze skoczył jednak 151,5 metra (na skoczni K120) i dzięki temu awansował na drugą pozycję, przegrywając jedynie z Ville Kantee. Wynik uzyskany w drugiej kolejce przez Adama Małysza (151,5 m) był wówczas nieoficjalnym rekordem świata na dużej skoczni (został poprawiony o pół metra cztery lata później przez Janne Ahonena). Następnego dnia na tej samej skoczni po raz kolejny w sezonie triumfował, osiągając 36,5 punktów przewagi nad drugim skoczkiem w zawodach, Risto Jussilainenem oraz otrzymując za dwa 142,5-metrowe skoki notę 316 pkt., najwyższą jaką do tamtej chwili przyznano na skoczniach mniejszych niż mamucie[c].

W lutym podczas mistrzostw świata w Lahti Adam Małysz zdobył srebrny medal na dużej skoczni i złoty na normalnej – zamieniając się miejscami z Martinem Schmittem. Były to pierwsze medale mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym reprezentantów Polski od 1978 r., kiedy Józef Łuszczek zdobył złoto w biegu na 15 km i brąz na 30 km. Później po powrocie z Finlandii Małysz z powodu choroby nie wystartował w mistrzostwach Polski.

3 marca podczas konkursu lotów na skoczni w Oberstdorfie Małysz zajął czwarte miejsce. Oddał jednak najdłuższy skok drugiej serii, na 197,5 metra. Z trzecim skoczkiem zawodów, Mattim Hautamäkim przegrał o 0,1 punktu. Dzień później na tej samej skoczni zajął drugą lokatę, przegrywając tylko z Martinem Schmittem o 0,4 punktu. Adam Małysz dwukrotnie skoczył na odległość 201,5 metra, a Schmitt osiągnął 200 i 202,5 metra.

W roku 2001 Adam Małysz jako pierwszy skoczek w historii wygrał wszystkie konkursy Turnieju Nordyckiego. 7 marca na skoczni Lugnet w Falun zdobył 259,8 pkt i wyprzedził drugiego Martina Schmitta o 4,6 pkt. Dwa dni później na skoczni w Trondheim wygrał z notą 254,6 pkt, o 1,1 pkt wyprzedzając Andreasa Goldbergera i bijąc rekord obiektu (138,5 m). Podczas ostatniego z konkursów, 11 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zwyciężył z przewagą 13,6 pkt nad Stefanem Horngacherem.

W ostatnich zawodach sezonu, 18 marca w Planicy był czwarty, i mimo zwycięstwa Martina Schmitta, triumfował w ogólnej klasyfikacji PŚ. Podczas konkursu w Słowenii pobił własny rekord Polski, skacząc 218,5 metra.

W całym sezonie 2000/2001 odniósł jedenaście zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, wyrównując tym samym rekord Martina Schmitta z sezonu 1998/1999. Jest pierwszym skoczkiem, który wygrał więcej niż połowę konkursów rozgrywanych w danym sezonie (11 z 21, a z mistrzostwami świata 12 z 23; kolejnym skoczkiem, który tego dokonał był Peter Prevc – bijąc rekord 15 zwycięstw w sezonie 2015/2016 dokonał tego w 29 konkursach). Jako pierwszy Polak w historii zdobył Puchar Świata w skokach narciarskich, a zarazem w ogóle pierwszy w dyscyplinie zimowej pod egidą FIS. Sukces ten powtórzył w sezonach 2001/2002, 2002/2003 i 2006/07. Jest pierwszym i jedynym do tej pory skoczkiem w historii, który wygrał kryształową kulę Pucharu Świata trzy razy z rzędu, a drugim (po Mattim Nykänenie), który zdobył ją w sumie czterokrotnie.

2001/2002

W 2001 roku Małysz po raz pierwszy w karierze wygrał w Letniej Grand Prix. Już w pierwszym konkursie w Hinterzarten Polak odniósł zwycięstwo wyprzedzając o 4,5 punktów Martina Schmitta. W drugim konkursie na skoczni Adlerschanze w Hinterzarten Małysz był dziewiąty. W kolejnym konkursie, rozegranym w Courchevel na skoczni Tremplin Le Praz, skoczek z Wisły stanął na drugim stopniu podium, przegrywając z Andreasem Widhölzlem o 1,1 punktu. 18 sierpnia w Stams Małysz uplasował się na dziewiątej pozycji. 5 września na skoczni w Sapporo był tuż za podium, na czwartym miejscu. 8 września w Hakubie był drugi, wygrał Stefan Horngacher. Dzień później, także w Hakubie, po raz trzeci zajął ósme miejsce, ale nie przeszkodziło mu to w zajęciu pierwszego miejsca w klasyfikacji generalnej.

W sezonie zimowym 2001/2002 Adam Małysz ani razu nie zajął miejsca poza czołową dziesiątką zawodów Pucharu Świata oraz przez cały sezon prowadził w klasyfikacji generalnej PŚ. Podczas inauguracyjnego konkursu w Kuopio (23 listopada) wygrał, a dzień później był drugi za Risto Jussilainenem. 1 grudnia podczas pierwszego w historii konkursu PŚ na skoczni w Titisee-Neustadt odniósł zwycięstwo. Dzień później był drugi, zaraz za Svenem Hannawaldem. 8 grudnia na normalnej skoczni w Villach zwyciężył po skokach na 99,5 i 98 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni w konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Łukaszem Kruczkiem i Wojciechem Skupniem zajął trzecie miejsce. Reprezentacja Polski stanęła wtedy po raz pierwszy w historii PŚ na podium i przegrała tylko z Finlandią i Japonią. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu Małysz zajął czwarte miejsce. W owym konkursie został surowo potraktowany przez sędziów, którzy ocenili jego skok notami 16,5-17,5. Dzień później podczas zawodów na tej samej skoczni zwyciężył, a wygrany z poprzedniego dnia, Stephan Hocke został sklasyfikowany na 22. miejscu. W ostatnich dwóch konkursach przed świętami Bożego Narodzenia w Predazzo (21–22 grudnia) Adam Małysz dwukrotnie zwyciężył, za każdym razem oddając dwa najdłuższe skoki w konkursie.

Przed 50. Turniejem Czterech Skoczni polscy kibice skoków zastanawiali się czy Adam Małysz jako pierwszy w historii wygra wszystkie cztery konkursy Turnieju. Tak się nie stało, wiślak zakończył imprezę na czwartym miejscu, a wszystkie konkursy wygrał Sven Hannawald. 30 grudnia w Oberstdorfie Polak zajął piąte miejsce, 1 stycznia w Ga-Pa był trzeci, trzy dni później w Innsbrucku drugi, a 6 stycznia w Bischofshofen dziewiąty.

Pierwszy konkurs Pucharu Świata po zakończeniu turnieju miał miejsce 12 stycznia na skoczni w Willingen. Adam Małysz zajął w nim 4. miejsce. W pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem 19 stycznia był siódmy. Nazajutrz na tej samej skoczni zwyciężył. Później Polak (podobnie jak cała czołówka PŚ poza Austriakami) nie wziął udziału w zawodach PŚ w Hakubie i Sapporo, szykując się do igrzysk olimpijskich w Salt Lake City.

Na amerykańskiej olimpiadzie Adam Małysz zdobył dwa medale na skoczniach w Park City. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni wywalczył brązowy medal. Był to pierwszy medal zimowej olimpiady reprezentanta Polski od 1972, kiedy złoto w konkursie skoków zdobył Wojciech Fortuna. W zawodach na dużej skoczni Małysz zdobył wicemistrzostwo olimpijskie. Został tym samym pierwszym polskim zawodnikiem, który zdobył dwa medale podczas zimowych igrzysk olimpijskich. Małysz został również pierwszym w XXI wieku polskim sportowcem, który zdobył medal igrzysk olimpijskich.

Przyznam, że rola faworyta wcale mi nie pomagała. Jednak igrzyska były dla mnie wielkim sukcesem, a nie porażką. Przywiozłem z nich dwa medale, co jest bardzo dużym osiągnięciem. Owszem, nie było złota, ale przecież dwa razy stawałem na olimpijskim podium. Gdybym nie był w tak dobrej formie, w ogóle nie dostałbym się na podium. Byłem bardzo dobrze przygotowany pod względem siłowym. Wiedzieliśmy, że skocznia położona jest bardzo wysoko, przez co powietrze jest rzadsze i kluczowe będzie odbicie. Jeździłem wtedy bardzo nisko, ekstremalnie, ale miałem to kopyto, by się odpowiednio mocno odbić. Z drugiej strony pech chciał, że w czasie konkursu wiatr zaczął kręcić. Gdyby dmuchało z tyłu, nie wiem czy znalazłby się ktoś, kto by mnie pokonał.

Adam Małysz, [36]

Trener Apoloniusz Tajner stwierdził, że Małysz miał podczas konkursu na K-120 problemy techniczne przy wyjściu z progu. Mimo dużej siły odbicia, było ono opóźnione o ok. 20 cm. Zawodnik znalazł się w powietrzu wyżej niż konkurenci, jednak szybko zaczął tracić prędkość i „spadać”[42].

W Turnieju Nordyckim Polak zajął drugie miejsce ustępując jedynie Mattiemu Hautamäkiemu. W pierwszym konkursie rozegranym w Lahti zajął drugie miejsce, przegrywając z Martinem Schmittem (Niemiec w generalnej klasyfikacji zajął trzecie miejsce). Na skoczni w Falun Małysz był piąty, by w Trondheim znowu zająć drugie miejsce, tym razem za Hautamäkim. W ostatnim konkursie w Oslo uplasował się na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej turnieju zgromadził 1033,2 punktów, przegrywając z pierwszym Finem o 14,8 punktów.

Mistrzostwa świata w lotach odbyły się w Harrachovie, na skoczni Čerťák K-185, skoczni na której rok wcześniej Małysz odniósł dwa zwycięstwa. Pierwsze dwie serie odbyły się 9 marca. Małysz po pierwszym skoku na odległość 184 m był piąty. Skok był jednak o osiemnaście metrów krótszy od prowadzącego Svena Hannawalda. Drugi skok Małysza był gorszy – 142 metry, który spowodował spadek na 18. miejsce, pozbawiając Polaka nadziei na medal. Pozostałe dwie serie z powodu zbyt silnego wiatru zostały odwołane. Mistrzem został Sven Hannawald, 18. miejsce Małysza było wówczas jego najgorszym startem na mistrzostwach świata w lotach (cztery lata później był dwudziesty).

23 marca w drużynowym konkursie na Velikance w Planicy wraz z innymi reprezentantami Polski zajął ostatnie, dziewiąte miejsce. Następnego dnia podczas kwalifikacji do indywidualnego konkursu PŚ, Adam Małysz pobił dotychczasowy rekord Polski, skacząc na 223,5 metra. Sam konkurs został odwołany z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. W sezonie Małysz zgromadził łącznie 1475 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata i wyprzedził drugiego Svena Hannawalda o 216 punktów.

2002/2003

W klasyfikacji generalnej w Letniej Grand Prix 2002 Adam Małysz zajął 10. miejsce, mając na koncie 126 punktów, ze stratą 434 do zwycięzcy owych zawodów, Andreasa Widhölzla. Najlepszymi jego występami były skoki w Hinterzarten (K-95) i Courchevel (K-120), gdzie w obu konkursach uplasował się na czwartej pozycji.

W pierwszym konkursie PŚ w sezonie 2002/2003 na skoczni w Ruce 29 listopada Adam Małysz zajął drugie miejsce za Primožem Peterką. Tym samym stracił żółtą koszulkę lidera Pucharu Świata pierwszy raz od 27 stycznia 2001 roku. 30 listopada na tej samej skoczni był czwarty. 7 grudnia na Granasen w Trondheim skoczek z Wisły zajął piątą pozycję. Następnego dnia na tej samej skoczni był szósty. 14 grudnia w Titisee-Neustadt Adam Małysz stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Martinem Höllwarthem i Sigurdem Pettersenem. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na szóstym miejscu. 21 grudnia w Engelbergu zajął jedną z trzech w sezonie pozycji poza pierwszą dziesiątką zawodów. Był piętnasty. Dzień później w ostatnim konkursie przed świętami Polak sklasyfikowany został na czwartym miejscu.

W 51. Turnieju Czterech Skoczni Adam Małysz zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko z Janne Ahonenem i Svenem Hannawaldem. Podczas inauguracji w Oberstdorfie (29 grudnia) został sklasyfikowany na najniższym spośród wszystkich zajętych miejsc w tym Turnieju. Był trzynasty. W konkursie na Große Olympiaschanze zajął drugie miejsce ex aequo z Andreasem Goldbergerem. 4 stycznia na skoczni Bergisel był szósty, a w święto Trzech Króli na Paul-Ausserleitner-Schanze siódmy. W całym Turnieju łącznie zgromadził 959,7 punktu.

11 stycznia na skoczni Ještěd w Libercu zajął 16. miejsce, co było jego najgorszym występem w sezonie. 18 i 19 stycznia podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem Małysz dwa razy zajął trzecie miejsce, za każdym razem przegrywając ze Svenem Hannawaldem i Florianem Lieglem. 23 stycznia w Hakubie zajął piąte miejsce, bezpośrednio wyprzedzając Janne Ahonena, z którym rywalizował o zwycięstwo w Pucharze Świata. 25 stycznia na Ōkurayamie w Sapporo był szósty i wyprzedził Ahonena o dwie pozycje. Dzień później na tej samej skoczni Małysz ponownie zajął szóstą lokatę przy 11. miejscu Janne Ahonena. 1 lutego na Kulm w Tauplitz stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Lieglem i Hannawaldem. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. Po konkursie Adam Małysz nadal zajmował drugie miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata, przegrywając z Janne Ahonenem o jeden punkt. Polak nie wystartował w konkursach w Willingen, chcąc lepiej przygotować się do mistrzostw świata w Val di Fiemme. W efekcie spadł na 4. miejsce w klasyfikacji, wyprzedzony jeszcze przez Svena Hannawalda (który został liderem PŚ) i Andreasa Widhölzla.

Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme na skoczniach w Predazzo Małysz, jako pierwszy skoczek od 29 lat, został mistrzem świata zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni. Dokonał tego, co udało się przed nim tylko trzem zawodnikom – Wirkoli z Norwegii w 1966, Napałkowowi z ZSRR w 1970 i Aschenbachowi z NRD w 1974. Przy okazji pobił rekordy tych obiektów (odpowiednio 107,5 i 136 m).

Pierwszymi zawodami po mistrzostwach świata były trzy konkursy rozegrane w ramach Turnieju Nordyckiego. We wszystkich triumfował Małysz, co dało mu drugie w karierze zwycięstwo w całym turnieju. 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo zdobył 133,6 pkt (odbyła się tylko jedna seria konkursowa) i wyprzedził drugiego Floriana Liegla o 14,8 pkt, odnosząc swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo w sezonie. Słabe występy trzech najgroźniejszych konkurentów w walce o Kryształową Kulę (Widhölzl był 10., Hannawald 14. a Ahonen 19.) sprawiły, że Adam Małysz po raz pierwszy w całym sezonie został liderem łącznej punktacji Pucharu Świata. Pięć dni później na skoczni w Lahti wygrał z notą 267,4 pkt, o 4,8 pkt wyprzedzając Mattiego Hautamäkiego. Podczas ostatniego z konkursów, 15 marca w Lahti Małysz zwyciężył z przewagą 8,1 pkt nad Hautamäkim.

22 marca na Velikance w Planicy był drugi, przegrywając o 1,2 punktu z Hautamäkim. W ostatnim konkursie sezonu, 23 marca Małysz był czwarty, przegrywając z Hautamäkim, Hannawaldem i Hideharu Miyahirą. W całym sezonie PŚ wiślak zdobył 1357 punktów i wyprzedził drugiego Hannawalda o 122 punkty. Dzięki temu Adam Małysz został pierwszym i dotąd jedynym skoczkiem w historii, który zdobywał Kryształową Kulę trzy sezony z rzędu.

Podczas jednego z treningów na największej na świecie skoczni – Letalnicy w Planicy ustanowił swój rekord życiowy i rekord Polski skacząc 225 m. Tym samym wyrównał ówczesny nieoficjalny rekord świata Andreasa Goldbergera. Dwa dni później uzyskał dokładnie tę samą odległość, ustanawiając nowy nieoficjalny rekord Polski w długości lotu.

2003/2004

Adam Małysz podjął decyzję o rezygnacji ze startów w Letniej Grand Prix 2003 i zdecydował się wyłącznie skupić na przygotowaniach do sezonu zimowego.

Sezon 2003/2004 Adam Małysz rozpoczął od dwóch drugich miejsc w konkursach Pucharu Świata w Ruce. 28 listopada przegrał z Mattim Hautamäkim, a dzień później z Sigurdem Pettersenem. W efekcie, po dwóch pierwszych konkursach prowadził w klasyfikacji Pucharu Świata. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął dziewiąte miejsce. W trakcie tego konkursu „Orłowi z Wisły" puściły gogle, które, jak się okazało później, miały wpływ na jego dyspozycję zarówno w tym konkursie, jak i w dalszej części sezonu[43]. Osiem dni później w Titisee-Neustadt uplasował się na 12. pozycji. Na skoczni w Engelbergu 20 grudnia był dziewiąty, przez co stracił żółtą koszulkę i pozycję lidera Pucharu Świata.

W Turnieju Czterech Skoczni Adam Małysz tylko raz zajął miejsce w czołowej dziesiątce zawodów. 29 grudnia w Oberstdorfie był dziewiąty. 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen zajął 19. pozycję, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a 6 stycznia w Bischofshofen – 20. W całym Turnieju został sklasyfikowany na 15. miejscu, zdobywając łącznie 908,6 punktów, o 158 punktów mniej od zwycięzcy – Sigurda Pettersena. Nieudane występy w TCS sprawiły, że Adam Małysz zdecydował się nie wziąć udziału w dwóch kolejnych konkursach Pucharu Świata na skoczni Ještěd w Libercu i skupić się na zawodach PŚ w Zakopanem.

17 i 18 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Adam Małysz dwukrotnie był drugi. W pierwszym konkursie przegrał tylko z Michaelem Uhrmannem, a w drugim z Martinem Höllwarthem. 23 stycznia na skoczni w Hakubie zajął 32. miejsce, pierwszy raz od ponad trzech lat nie kwalifikując się do drugiej serii. Konkurs rozgrywany był w nierównych warunkach atmosferycznych. Polak skoczył wówczas 91,5 metra (na skoczni K-120). Następnego dnia na Ōkurayamie w Sapporo Małysz był 12. 25 stycznia na tej samej skoczni zajął 11. pozycję. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie uplasował się na 22. miejscu. 14 lutego w Willingen był dziewiętnasty.

Mistrzostwa świata w lotach Adam Małysz rozpoczął od skoku na odległość 187,5 metra, co dało mu 6. miejsce. Tracił do prowadzącego Tommy Ingebrigtsena 21,4 pkt. W drugim skoku Małysz uzyskał 215,5 metra i utrzymał szóstą pozycję, tracąc do medalu po pierwszym dniu 13,4 pkt. Drugi dzień rozpoczął od skoku na odległość 203,5 metra. Po tym skoku spadł na dziewiąte miejsce. Ostatni skok na odległość 196,5 metra nie pozwolił Małyszowi utrzymać się w pierwszej dziesiątce. Zajął 11. miejsce, tracąc do mistrza świata Roara Ljøkelsøya 55 punktów. Wówczas był to najlepszy indywidualny wynik Adama Małysza w karierze podczas mistrzostw świata w lotach. W konkursie drużynowym wraz z Robertem Mateją, Mateuszem Rutkowskim i Wojciechem Skupieniem zajął 8. miejsce.

Podczas piątkowego treningu na skoczni w Park City, 27 lutego 2004 Adam Małysz miał groźny upadek. Na kilkadziesiąt sekund stracił przytomność, jednak ostatecznie skończyło się tylko na otarciach i obiciach[44]. Z zeskoku skoczka zabrała karetka sanitarna. Do końca sezonu Małysz nie startował i zajął ostatecznie 12. miejsce w końcowej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

2004/2005

W 2004 Małysz wygrał Letnią Grand Prix. W całych zawodach zgromadził 520 punktów. Czterokrotnie stanął na najwyższym stopniu podium. Wygrał w Hinterzarten (K-95), Courchevel (K-120), Zakopanem (K-120) i Predazzo (K-120).

W inauguracji PŚ sezonu 2004/2005 27 listopada na Rukatunturi w Ruce zajął 19. miejsce. Podczas drugiego konkursu na tej samej skoczni ponownie był 19. 4 grudnia na skoczni w Trondheim został sklasyfikowany na 15. pozycji. Dzień później zajął siódme miejsce, dzięki czemu awansował do czołowej „piętnastki” Pucharu Świata i tym samym nie musiał brać udziału w kwalifikacjach. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie odniósł zwycięstwo, przerywając tym samym passę czterech zwycięstw Janne Ahonena. Następnego dnia Małysz zajął 11. miejsce. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na ósmej lokacie. Na drugi dzień, w konkursie na tej samej skoczni, był piąty.

W Turnieju Czterech Skoczni Małysz zajął czwarte miejsce, przegrywając z Janne Ahonenem, Martinem Höllwarthem i Thomasem Morgensternem. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął trzecie miejsce. 1 stycznia na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był siódmy. Dwa dni później na Bergisel zajął drugą pozycję, tuż za Janne Ahonenem. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był siódmy. W całym Turnieju zdobył łącznie 985,3 punktów, o 58 mniej od zwycięzcy Ahonena.

Małysz pod skocznią w Titisee-Neustadt.

9 stycznia w Willingen uplasował się na dziewiątym miejscu. Sześć dni później na Kulm w Tauplitz polski skoczek stanął na najniższym stopniu podium. Przegrał wówczas tylko z Andreasem Widhölzlem i Roarem Ljøkelsøyem. Dzień później na tej samej skoczni Małysz zdecydowanie wygrał. 22 stycznia na Hochfirstschanze w Titisee-Neustadt zajął siódmą pozycję. Dzień później na tej samej skoczni był drugi, tuż za Jakubem Jandą. 29 stycznia na Wielkiej Krokwi zwyciężył ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem. Następnego dnia ponownie wygrał, tym razem już niepodzielnie. W dwóch kolejnych konkursach, które odbyły się w Sapporo, nie wystartował. 11 lutego podczas próby przedolimpijskiej na skoczni w Pragelato był dziewiąty, dwa miejsca za Kamilem Stochem.

Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie nie udało się Małyszowi obronić tytułów mistrza świata sprzed dwóch lat z Predazzo. Zajął kolejno 6. miejsce na skoczni K-90 oraz 11. miejsce na skoczni K-120.

W TN Małysz zajął 11. lokatę. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti, uplasował się na siódmej pozycji (125 m i 122 m). Następnie w Kuopio razem z Jakubem Jandą stanął na podium, notując trzecie miejsce. W Lillehammer zajął 22. pozycję, skacząc 125 i 114 metrów. W ostatnim konkursie, w Oslo, uzyskując 117,5 i 118,5 metra, uplasował się na 19. miejscu. Turniej zakończył mając na koncie 976,9 punktu.

19 marca na Letalnicy Polak uplasował się na piątej pozycji, przegrywając tylko z Mattim Hautamäkim, Andreasem Widhölzlem, Bjørnem Einarem Romørenem i Roarem Ljøkelsøyem. Podczas ostatniego konkursu w sezonie, 20 marca w Planicy Małysz zajął 15. miejsce. Sezon 2004/2005 zakończył w PŚ na czwartym miejscu, zdobywając łącznie 1201 punktów do klasyfikacji.

2005/2006

Małysz podczas zawodów PŚ w Oslo w 2006 roku

W Letniej Grand Prix 2005 Małysz uplasował się na 42. pozycji. Startował w trzech konkursach. W Hinterzarten zajął 18. miejsce. W Zakopanem był 26., a konkurs w Bischofshofen zakończył na 20. pozycji.

Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 25 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Adam Małysz zajął siódme miejsce, a w drugim był piąty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer był dziesiąty. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na piątej lokacie. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie skoczek z Wisły zajął ósmą lokatę. Dzień później był 7. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu uplasował się na 13. miejscu.

Małysz wystąpił tylko w dwóch pierwszych konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Po startach w konkursach w Oberstdorfie (13. miejsce) i w Garmisch-Partenkirchen (21. miejsce) ówczesny trener reprezentacjiHeinz Kuttin postanowił przygotować go do zawodów Pucharu Świata w Zakopanem i do konkursów olimpijskich w Turynie. W efekcie Adam Małysz zajął 35. miejsce w końcowej klasyfikacji TCS.

Małysz, mimo wycofania się z Turnieju, wziął udział w MŚ w lotach w Kulm. Były one w jego wykonaniu jednak najgorsze w całej karierze. Po treningach wydawało się, że nawet może mieć problem z awansem do drugiej serii. Ostatecznie po pierwszym skoku na 177,5 m zajmował 22. miejsce. Drugi był jeszcze słabszy (163 m) i Małysz po pierwszym dniu zajmował 24. miejsce. Drugi dzień był nieco lepszy. Skoki na 171,5 m oraz 181,5 m pozwoliły mu przesunąć się na 20. miejsce, jedną pozycję za Robertem Mateją. W konkursie drużynowym polska reprezentacja, wraz z Adamem Małyszem w składzie, zajęła 9. miejsce.

28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem „Orzeł z Wisły” zajął czwarte miejsce, przegrywając tylko z Mattim Hautamäkim, Tami Kiuru i Janne Ahonenem. Drugiego dnia na tej samej skoczni był 14. Tydzień później odbyły się dwa konkursy w Sapporo, w których Polak nie wystartował.

Niepowodzeniem zakończył się start Małysza w zimowych igrzyskach olimpijskich w Turynie na skoczniach w Pragelato. W pierwszym konkursie na normalnej skoczni Polak zajął 7. miejsce. Mistrz olimpijski, Norweg Lars Bystøl, w dwóch seriach pokonał Małysza zaledwie o metr (101,5 m i 103,5 m przy 101,5 m i 102,5 metra Polaka). Dawało to Małyszowi nadzieje na walkę o medal w konkursie na dużej skoczni. Tam jednak Polak spisał się dużo gorzej. Zajął dopiero 14. miejsce, do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna, tracąc prawie 55 punktów. Strata do brązowego medalisty wyniosła 28 punktów. W konkursie drużynowym zajął 5. miejsce. Występ w Turynie Adam Małysz przyjął jako porażkę i nie krył rozczarowania swoim występem[45].

W sezonie 2005/2006 „Orzeł z Wisły” uplasował się na piątej pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był szósty. Dwa dni później w Kuopio zajął pierwsze w sezonie miejsce na podium; był trzeci, tuż za Andreasem Küttelem i Thomasem Morgensternem. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer był 11. Dwa dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii, Oslo Adam Małysz zwyciężył, czwarty raz w karierze na tej skoczni. W owym konkursie uzyskał w pierwszej serii 130,5 metra, a w drugiej – 124,5 m. W całym Turnieju zdobył 1068,7 punktu i, jako piąty zawodnik w stawce, stracił do czwartego Andreasa Koflera 0,1 punktu.

18 marca na Letalnicy w Planicy zajął szóstą lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był ósmy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 Adam Małysz zajął dziewiąte miejsce, zdobywając łącznie 634 punkty.

2006/2007

W Letniej Grand Prix 2006 Małysz odniósł trzecie zwycięstwo jako pierwszy skoczek w historii. W pierwszym konkursie, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten, zajął szóste miejsce. Dwa dni później w Predazzo zwyciężył. 12 sierpnia w Engelbergu został sklasyfikowany na piątej pozycji, za Andreasem Koflerem, Gregorem Schlierenzauerem, Simonem Ammannem i Wolfgangiem Loitzlem. 14 sierpnia w Courchevel Małysz był trzeci. Pozostałe trzy konkursy, w których wziął udział, tj. 26 sierpnia w Zakopanem, 30 września w Klingenthal i 3 października w Oberhofie Małysz rozstrzygnął na swoją korzyść.

Sezon 2006/2007 Adam Małysz rozpoczął od 34. pozycji na skoczni w Ruce. Konkurs rozgrywany był jednak w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Z czołowej piętnastki PŚ sezonu 2005/2006 do finałowej serii konkursu w Ruce awansował tylko Thomas Morgenstern i Matti Hautamäki. 2 grudnia w Lillehammer Małysz uplasował się na piętnastym miejscu, po upadku w pierwszej serii. Następnego dnia na tej samej skoczni stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z Gregorem Schlierenzauerem i Andersem Jacobsenem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni Małysz został sklasyfikowany na szóstej pozycji.

Małysz zajął siódme miejsce w 55. Turnieju Czterech Skoczni. 30 grudnia podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął trzecie miejsce z notą 280,3 punktów (miał skoki na 132 m i 134 m). Przegrał wówczas tylko ze Schlierenzauerem i Andreasem Küttelem. 1 stycznia podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen zajął 12. miejsce z notą 123,9 punktów (w I serii 120,5 m; druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na szóstej pozycji z notą 249,9 punktów (124 m i 126,5 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był ósmy, bezpośrednio wyprzedzając Kamila Stocha. Adam Małysz uzyskał wówczas 252,4 punktów po skokach na 129,5 i 133,5 metra. W łącznej klasyfikacji zdobył 906,5 punktów, o 55,4 mniej od zwycięskiego Andersa Jacobsena.

13 stycznia Małysz zajął ósme miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zajął piąte miejsce, przegrywając z Rokiem Urbancem, Roarem Ljøkelsøyem, Mattim Hautamäkim i Tomem Hildem. Tydzień później na skoczni w Oberstdorfie wygrał pierwsze zawody w sezonie. Było to jednocześnie jego 30. wiktoria w konkursach Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt skoczek z Wisły dwukrotnie triumfował. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął trzecią lokatę, przegrywając jedynie ze Schlierenzauerem i Ammannem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na siódmym miejscu.

Na mistrzostwach świata w Sapporo wiślak zdobył złoty medal na skoczni K-90 z przewagą 21,5 pkt. nad drugim Simonem Ammannen. Tym samym Małysz stał się najbardziej utytułowanym skoczkiem w historii mistrzostw (4 złote medale i jeden srebrny). Nigdy wcześniej zwycięzcy od wicemistrza nie dzieliła tak znaczna różnica punktowa. W pierwszym z konkursów o mistrzostwo świata na obiekcie K-120 Małysz zajął czwarte miejsce.

W sezonie 2006/07 Adam Małysz po raz trzeci w karierze wygrał Turniej Nordycki. Uczynił to jako pierwszy skoczek w historii. 11 marca podczas konkursu w Lahti odniósł swoje 33. zwycięstwo w konkursach Pucharu Świata, tym samym zrównując się z zajmującym drugie miejsce na liście wszech czasów Niemcem Jensem Weißflogiem. Dwa dni później na Puijo w Kuopio ponownie odniósł zwycięstwo. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo po raz piąty i ostatni w karierze wygrał zawody Pucharu Świata w tym miejscu. Dzięki temu pierwszy raz od 2003 roku awansował na pierwszą pozycję w klasyfikacji Pucharu Świata. W drugim konkursie na tej samej skoczni zajął 54. miejsce, jednak skok oddał w niekorzystnych warunkach atmosferycznych. Wylądował na 89 metrze, broniąc się przed upadkiem. Tym samym utracił prowadzenie w Pucharze Świata na rzecz Andersa Jacobsena. W klasyfikacji generalnej Turnieju Skandynawskiego zgromadził 822,4 punktu, o 2,1 pkt. więcej od drugiego w klasyfikacji Andreasa Koflera.

Podczas ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy (23–25 marca) Adam Małysz wygrał wszystkie trzy konkursy. Pierwszy raz w karierze zwyciężał na tej skoczni. Ponadto pierwszy raz był najlepszy w trzech konkursach Pucharu Świata w przeciągu jednego weekendu. W końcowej klasyfikacji PŚ wygrał z łączną liczbą punktów 1453, wyprzedzając drugiego Jacobsena o 134 punkty. Tym samym Adam Małysz jako drugi skoczek w historii, po Mattim Nykänenie czwarty raz sięgnął po Kryształową Kulę.

2007/2008

W pierwszym z konkursów Letniej Grand Prix 2007, 12 sierpnia w Hinterzarten Adam Małysz zajął drugie miejsce, przegrywając z Thomasem Morgensternem. Dwa dni później na skoczni w Courchevel Polak ponownie był drugi, dzięki czemu został liderem klasyfikacji generalnej. 16 sierpnia w Pragelato Małysz zajął trzecie miejsce, tuż za Gregorem Schlierenzauerem i Morgensternem. Dwa dni później w Einsiedeln Małysz zajął drugą pozycję, przegrywając z Morgensternem. 24 sierpnia w pierwszym konkursie na Wielkiej Krokwi Małysz uplasował się na trzecim miejscu. Dzień później wygrał. W późniejszych konkursach LGP nie wystartował, przez co przegrał ogólną rywalizację z Thomasem Morgensternem i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP.

Sezon 2007/2008 Pucharu Świata w skokach narciarskich Małysz rozpoczął od 16. miejsca w konkursie rozegranym 1 grudnia roku w fińskiej Ruce. W konkursach rozgrywanych w dniach 8–9 grudnia w Trondheim zajął odpowiednio siódme i ósme miejsce. 13 grudnia na skoczni Alpenarena w Villach zajął 10. miejsce. Drugiego dnia był dziewiąty, skacząc na odległość 91 i 90 metrów. W przedświątecznych konkursach w Engelbergu – 22 i 23 grudnia – zajął 10. i 13. miejsce.

W pierwszym konkursie TCS w Oberstdorfie na Schattenbergschanze Małysz zajął 17. miejsce. W noworocznym konkursie na nowo wybudowanej skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. Z powodu silnego wiatru zawody w Innsbrucku nie odbyły się, ale zostały przeniesione w Bischofshofen, gdzie Małysz zajął dziewiąte miejsce. W ostatnim konkursie, w tym samym mieście, był szósty. 56. Turniej Czterech Skoczni zakończył na czwartej pozycji.

Adam Małysz w trakcie zawodów PŚ w Zakopanem.

Tydzień po ostatnich zawodach TCS, w konkursie w Predazzo, po nieudanym skoku, zajął 46. miejsce. Dzień później na tej samej skoczni również nie awansował do drugiej serii zawodów, zajmując 40. miejsce po skoku na odległość 111,5 m. Tydzień później na mamuciej skoczni w Harrachovie Małysz skoczył 130 m. Zawody zostały jednak anulowane z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. Następnego dnia Małysz po raz kolejny nie zakwalifikował się do finałowej serii. Został sklasyfikowany na 36. miejscu. W kolejny weekend zawody odbywały się na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Piątkowy konkurs Małysz ukończył na jedenastym miejscu, niedzielny, przeniesiony z soboty, na czwartym. Następne zawody w japońskim Sapporo Małysz opuścił. Do rywalizacji w Pucharze Świata powrócił 8 lutego w Libercu, gdzie zajął 7. miejsce. Dzień później był dziewiąty. Podczas kolejnego konkursu rozegranego 17 lutego w Willingen Małysz zajął 11. miejsce.

Adam Małysz na MŚwL do Oberstdorfu na skocznię K-185 nie jechał jako faworyt, ale mimo to w skokach treningowych plasował się w czołówce. W pierwszej serii mistrzostw uzyskał 207,5 metra i zajmował 6. miejsce, tracąc do lidera 10,4 pkt. W drugiej serii skoczył 211,5 metra i po pierwszym dniu mistrzostw plasował się na 5. miejscu. Do brązowego medalu tracił 11,5 pkt. W trzeciej serii lotów Małysz uzyskał odległość 192,5 metra i spadł na 7. miejsce. W ostatniej serii skoczył 196 metrów i ostatecznie mistrzostwa świata w lotach ukończył na dziewiątym miejscu, ze stratą 57,4 pkt do mistrza świata Gregora Schlierenzauera. W konkursie drużynowym Polska zajęła 10. miejsce[i]. Małysz uzyskał odległość 199,5 metra.

Adam Małysz zajął ósme miejsce w Turnieju Nordyckim, łącznie gromadząc 820,2 pkt. W Kuopio zajął siódme i dwunaste miejsce, zaś w Lillehammer i Oslo był jedenasty.

Sezon zakończył się dla Polaka dziewiątym i dwunastym miejscem na skoczni mamuciej w Planicy. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata zajął on 12. miejsce. Był to jednocześnie pierwszy od ośmiu lat sezon w którym Małysz ani razu nie stanął na podium żadnego z konkursów Pucharu Świata.

2008/2009

Letnią Grand Prix 2008 wiślak zakończył na 34. pozycji w klasyfikacji końcowej. Polak wystartował w pięciu konkursach. W Hinterzarten uplasował się na 22. miejscu. W Zakopanem zajął 30. i 15. lokatę. W Klingenthal był 18. Ostatnimi zawodami w Libercu Adam Małysz zakończył starty w LGP na 9. pozycji.

Sezon 2008/2009 Małysz rozpoczął 14. miejscem w Ruce (29 listopada). W następny weekend (6–7 grudnia) w norweskim Trondheim zajął 25. i 27. miejsce. Słabe wyniki zdecydowały o wycofaniu się z kolejnych zawodów (13–14 grudnia) we włoskim Pragelato. Do rywalizacji powrócił na przedświąteczne konkursy w szwajcarskim Engelbergu (20–21 grudnia). W pierwszym konkursie był 21., a drugie zawody ukończył na 18. miejscu.

W pierwszym konkursie niemiecko-austriackiego TCS wiślanin zajął 27. miejsce. Do drugiej serii konkursu w Oberstdorfie wszedł jako tzw. lucky loser, przegrywając swój pojedynek z Romanem Koudelką. W Garmisch-Partenkirchen odnotował jeden z najgorszych wyników w historii swoich występów w Turnieju. Nie zdołał awansować do drugiej serii, przegrywając rywalizację z niemieckim zawodnikiem Andreasem Wankiem i ostatecznie został sklasyfikowany na 37. miejscu. Trzeci konkurs rozgrywany w Innsbrucku Polak ukończył na 15. miejscu. Po zawodach w stolicy Tyrolu, wycofał się z TCS i nie wystąpił w Bischofshofen.

Nie wziął także udziału w konkursach lotów narciarskich w austriackim Tauplitz (10–11 stycznia). Skoczek zwrócił się o pomoc do swojego byłego szkoleniowca, Hannu Lepistoe. W kolejnych konkursach, w Zakopanem (16–17 stycznia), Małysz zajął 8. i 12. miejsce. Podczas próby przedolimpijskiej w kanadyjskim Whistler (24–25 stycznia) Małysz powtórzył swój dotychczasowy najlepszy wynik w sezonie (8. miejsce w Zakopanem) i otrzymał tytuł Man of the Day. W drugim konkursie uplasował się na 4. pozycji, ponownie otrzymując tytuł zawodnika dnia. Następne konkursy w japońskim Sapporo (31 stycznia-1 lutego) Małysz opuścił. 8 lutego polski skoczek w loteryjnym konkursie w Willingen zajął 27. miejsce. Trzy dni później, w Klingenthal, był 9. W kolejnych zawodach na mamuciej skoczni w Oberstdorfie (14 lutego) nie wystartował.

Na mistrzostwach świata rozgrywanych w czeskim Libercu Małyszowi nie udało się obronić tytułu sprzed dwóch lat. 21 lutego na skoczni normalnej po skokach na 96 m i 89,5 m zajął 22. miejsce. 6 dni później, na skoczni K-120, w jednoseryjnym konkursie uzyskał 127 metrów i został sklasyfikowany na 12. pozycji. W konkursie drużynowym reprezentacja Polski w składzie: Adam Małysz, Stefan Hula, Kamil Stoch i Łukasz Rutkowski zajęła czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 9,2 punktu ze skoczkami japońskimi.

W pierwszym konkursie turnieju, na normalnej skoczni w Lahti, Małysz uplasował się na 24. pozycji. Dwa dni później, 10 marca w fińskim Kuopio Adam Małysz podczas swego 300. startu w Pucharze Świata zajął 3. miejsce. Było to jego pierwsze podium w zawodach Pucharu Świata od blisko dwóch lat. W kolejnych zawodach w norweskim Lillehammer był czwarty. 15 marca na mamuciej skoczni w Vikersund, skokami na odległość 186 m i 190 m wywalczył 8. miejsce. Ostatecznie w TN był piąty.

Po Turnieju Skandynawskim przyszedł czas na weekend w Planicy. 20 marca Małysz w jednoseryjnym konkursie lotów zajął 2. miejsce. Dzień później, razem ze Stefanem Hulą, Łukaszem Rutkowskim i Kamilem Stochem, zajął 2. miejsce w drużynie. Wygrali Norwegowie. W ostatnim konkursie sezonu, 22 marca, ponownie zajął 2. miejsce, przegrywając w finale z Harrim Ollim. Zdobył także tytuł Man of the Year, przyznawany za zdobycie największej liczby tytułów Man of the Day w sezonie.

2009/2010

Małysz rozpoczął rywalizację w LGP od szóstego miejsca w Hinterzarten, a trzy dni później w Pragelato stanął na drugim stopniu podium przegrywając z Simonem Ammannem. Dzięki temu zajmował drugie miejsce w klasyfikacji generalnej LGP oraz Turnieju Czterech Narodów. W trzecim konkursie tych cyklów, w Courchevel, Polak ponownie był drugi i znów przegrał z Ammannem. W Einsiedeln zajął miejsce tuż poza pierwszą dziesiątką. Nie przeszkodziło mu to jednak w utrzymaniu drugiego miejsca w klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów i w klasyfikacji generalnej Grand Prix. Tydzień później w Zakopanem odbyły się dwa konkursy, w których skoczek z Wisły zajął kolejno trzecie i dwudzieste pierwsze miejsce. 29 i 30 sierpnia w Hakubie oraz 3 października w Klingenthal Małysz nie wystartował.

Adam Małysz w kwalifikacjach do inauguracyjnego konkursu w Ruce skacząc w bardzo niekorzystnych warunkach atmosferycznych uzyskał 101 metrów, przez co pierwszy raz od grudnia 1999 roku (nie licząc dyskwalifikacji w kwalifikacjach do konkursu PŚ w Kuopio w 2000 roku) nie zdołał się zakwalifikować do konkursu. Tego samego dnia rozegrano również konkurs drużynowy, w którym wraz z Kamilem Stochem, Krzysztofem Miętusem oraz Piotrem Żyłą zajął 5. miejsce, skacząc 141,5 m i 143 m. Tydzień później (5–6 grudnia) w norweskim Lillehammer wiślanin uplasował się kolejno na 3. i 8. pozycji. Zawody, które odbyły się 18 grudnia na skoczni w Engelbergu ukończył na 12. miejscu. Dzień później zajął 23. lokatę. W jednoseryjnym konkursie, który odbył się 20 grudnia Małysz zajął 8. pozycję.

Adam Małysz w inaguracyjnym konkursie 58. Turnieju Czterech Skoczni, który odbył się w niemieckim Oberstdorfie, uplasował się na 8. pozycji ze stratą 35,5 pkt. do zwycięzcy Andreasa Koflera. Noworoczny konkurs na skoczni w Garmisch-Partenkirchen Polak ukończył na 11. pozycji. Dwa dni później na skoczni Bergisel w Innsbrucku po skokach na odległość 123,5 m oraz 118 m wywalczył 7. lokatę. W ostatnim konkursie TCS w Bischofshofen zajął 18. lokatę. W klasyfikacji generalnej Turnieju uplasował się na dziewiątej pozycji.

Konkurs lotów 9 stycznia na skoczni w Tauplitz Polak ukończył na 7. pozycji. Oddał wówczas skoki na odległość 187,5 m oraz 190,5 m. Uzyskał za nie notę 357,6 pkt. i do zwycięzcy zawodów, Roberta Kranjca, stracił 24,9 pkt. W drugim konkursie na tej samej skoczni oddał podobne skoki; 188,5 m oraz 190 m pozwoliły mu zająć 8. miejsce. Małysz nie wziął udziału w japońskich konkursach w Sapporo. Wystąpił dopiero 22 i 23 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. W pierwszym konkursie zajął piątą lokatę, natomiast w drugim był czwarty ze stratą dwóch punktów do trzeciego Thomasa Morgensterna. Konkurs lotów w Oberstdorfie ukończył na 6. miejscu ze stratą ponad 20 punktów do zwycięzcy Andersa Jacobsena. 3 lutego na skoczni w Klingenthal Małysz zajął najwyższą w sezonie drugą lokatę. Przegrał tylko z Simonem Ammannem.

Adam Małysz – dwukrotny srebrny medalista igrzysk w Vancouver.
Adam Małysz odznaczony Orderem Odrodzenia Polski w 2010 przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

13 lutego 2010 w Vancouver na igrzyskach olimpijskich w konkursie na normalnej skoczni Adam Małysz zdobył srebrny medal z notą 269,5 pkt, przegrywając z Simonem Ammannem o 7 punktów. 20 lutego Polak oddał skoki na odległość 137 m i 133,5 m i ponownie zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając ze Szwajcarem. Konkurs drużynowy reprezentacja Polski ukończyła na szóstej pozycji, przegrywając z Austriakami, Niemcami, Norwegami, Finami i Japończykami. Małysz oddał skoki na odległość 136,5 m oraz 139,5 m.

Po powrocie z olimpiady Małysz wziął udział w konkursie skoków w ramach Pucharu Kontynentalnego, które odbywały się w Wiśle na skoczni jego imienia. Zwyciężył w tych zawodach, dwukrotnie oddając skoki na odległość 126,5 metra.

7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego na skoczni w Lahti Adam Małysz zajął drugą lokatę, podobnie jak na igrzyskach olimpijskich przegrywając ze Szwajcarem Simonem Ammannem. Było to jego 80. pucharowe podium w karierze. W kolejnym konkursie turnieju, 9 marca w Kuopio, Małysz oddał skoki na odległość 123 m i 123,5 m i ponownie przegrał tylko z Ammannem. W norweskim Lillehammer Polak również znalazł się na podium. Tym razem jednak wywalczył trzecią lokatę. Po raz kolejny najlepszy okazał się dwukrotny mistrz olimpijski z Vancouver, a na drugim stopniu podium stanął Austriak Gregor Schlierenzauer. Na skoczni Holmenkollbakken w Oslo Małysz zajął ponownie drugą pozycję za Ammannem, pomimo iż po pierwszej serii był trzynasty. Za swoje skoki uzyskał notę 258,7 pkt. i ze zwycięzcą konkursu przegrał o 9 punktów.

19 marca 2010 odbyły się dwie serie w ramach mistrzostw świata w lotach w Planicy. W pierwszej próbie Małysz uzyskał 217,5 m i z niewielką przewagą prowadził w konkursie. Drugi skok Polaka był o 2,5 metra krótszy, w związku z czym spadł on na drugie miejsce. Dzień później lądował na 211 m oraz 211,5 m i mistrzostwa ukończył na czwartym miejscu. Do trzeciego Andersa Jacobsena stracił zaledwie 0,4 pkt.

2010/2011

8 sierpnia w Hinterzarten po raz pierwszy od 2007 roku Adam Małysz zwyciężył w indywidualnych zawodach Letniej Grand Prix. Drugiego w zawodach Thomasa Morgensterna wyprzedził o 3,8 pkt., natomiast trzeciego Kalle Keituriego o 14,9 pkt. 13 sierpnia w Courchevel Małysz zajął 4. lokatę przegrywając z Daiki Itō i dwoma Austriakami – Zaunerem i Morgensternem, którzy zostali sklasyfikowani na 2. miejscu. 15 sierpnia w Einsiedeln Małysz zajął 2. pozycję przegrywając o 1,7 pkt. z Japończykiem Itō i wyprzedzając trzeciego w konkursie, zwycięzcę kwalifikacji, Macieja Kota. Tym wynikiem zapewnił sobie zwycięstwo w ogólnej klasyfikacji Turnieju Czterech Narodów. 20 sierpnia w Wiśle zajął 1. miejsce wyprzedzając o 0,6 pkt swojego rodaka Kamila Stocha[46]. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się tuż za podium. 1 października w czeskim Libercu wiślak odniósł trzynaste, ostatnie zwycięstwo w zawodach LGP w karierze. Po skokach na odległość 126 m i 127,5 m wyprzedził drugiego w klasyfikacji Toma Hildego o 9,6 pkt. Dwa dni później w Klingenthal Małysz został zdyskwalifikowany w pierwszej serii konkursowej za start przy czerwonym świetle[47].

W połowie listopada, na treningach w Lillehammer Orzeł z Wisły przeskoczył skocznię, czego skutkiem okazało się być przeciążenie kolana. Kontuzja ta mogła spowodować rezygnację ze startów w Ruce[48]. Udało się jednak doprowadzić skoczka do sprawności; zdecydował się on na start w obu konkursach na skoczni Rukatunturi, zarówno w drużynowym, jak i indywidualnym. Małysz zainaugurował sezon piątym miejscem w konkursie drużynowym, dwukrotnie skacząc najdalej w polskim zespole (140 m i 132,5 m). Indywidualnie zajął 9. lokatę. 1 grudnia w Kuopio powtórzył ten wynik, skacząc 119,5 metra i 120,5 metra. W pierwszym konkursie w Lillehammer zajął 5. miejsce, skacząc w I serii 136,5 m, a w II kolejce 133,5 m. Dzień później znowu uplasował się na 9. pozycji. W zawodach w Engelbergu, pierwszy raz w sezonie Małysz wypadł poza czołową „10” (był 14., w jedynej kolejce osiągnął 124,5 m). W sobotę, skacząc 137 metrów, objął prowadzenie po pierwszych pięćdziesięciu skokach. W drugiej serii nie skakał jednak jako ostatni, ponieważ Thomas Morgenstern zgłosił awarię zamka i startował po Polaku[49]. Małysz skoczył 135 m; Austriak, który zdołał wystartować, pofrunął pół metra dalej, co przy lepszych notach zapewniło mu wygraną o 2,2 punktu nad drugim Małyszem. Następnego dnia pierwszy skok na odległość 119,5 m dał Małyszowi 17. pozycję (był to jednak 4. rezultat pierwszej dziesiątki zawodników PŚ). W drugiej kolejce skoczył najdalej w całym konkursie – 137 metrów. Dzięki słabszym skokom zawodników będących przed reprezentantem Polski, awansował on na trzeci stopień podium. Małysza wyprzedzili Andreas Kofler i Morgenstern.

W pierwszej serii pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie Małysz wystąpił w parze z liderem Pucharu Świata Morgensternem (Austriak, podobnie jak Andreas Kofler i Simon Ammann, zrezygnował ze skoku kwalifikacyjnego, co oznaczało przesunięcie go na koniec stawki). Rywalizację zdecydowanie przegrał, skacząc 115 metrów, ale zakwalifikował się jednak do drugiej serii z 21. miejsca jako tzw. „szczęśliwy przegrany”. Dzięki drugiemu skokowi, w którym osiągnął 131,5 metra, Małysz ostatecznie zajął 11. miejsce. W składającym się z jednej serii konkursie w Garmisch-Partenkirchen Polak startował w parze z Japończykiem Yūtą Watase. Oddając skok na odległość 132 metrów pokonał rywala o 36,9 punktu i stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Simonem Ammannem i Pawłem Karelinem. Austriacką część turnieju rozpoczął od kolejnego miejsca na podium. W Innsbrucku po pierwszej serii zajmował drugie miejsce (skok na 128 m) i w drugiej obronił tę lokatę skokiem 123,5 metra. Przegrał z Morgensternem. W klasyfikacji generalnej TCS po trzech konkursach Małysz plasował się na trzeciej pozycji. W konkursie w Bischofshofen nie utrzymał jednak tej lokaty. Pierwszą kolejkę zakończył 13. rezultatem, szybując na odległość 124,5 metra – pół metra przed punktem K. W drugiej serii skoczył dwa metry dalej i awansował na 10. miejsce, ale Turniej ukończył na 6. pozycji.

Adam Małysz po raz ostatni na najwyższym stopniu podium PŚ, 21 stycznia 2011 w Zakopanem
Adam Małysz po upadku w niedzielnym konkursie PŚ w Zakopanem

W kolejnych zawodach PŚ, na mamucie w Harrachovie, Małysz po raz piąty w sezonie wskoczył na podium. Zajął 3. miejsce po skokach na odległość 197,5 m i 189 m. Został wyprzedzony jedynie przez Martina Kocha i Morgensterna. W konkursie niedzielnym ponownie był trzeci po pierwszej części zawodów (pofrunął 201 metrów), jednak w drugiej skoczył 183,5 metra i spadł na 4. miejsce. W Sapporo Małysz drugi raz w sezonie prowadził po pierwszej kolejce, skacząc najdalej – 132,5 metra, ale w kolejnej próbie lądował 14,5 m krócej. Szósty raz zajął pozycję w pierwszej trójce, ale Polaka wyprzedził Niemiec Severin Freund i po raz piąty z kolei Morgenstern. Drugi konkurs był mniej udany, gdyż Małysz zajmował 3. lokatę po pierwszej serii (131 metrów, dalej skoczył tylko Freund), a w drugiej doleciał jedynie do 114 metra i spadł o dwa miejsca, na 5. pozycję. 21 stycznia odniósł pierwsze od prawie czterech lat zwycięstwo w konkursie Pucharu Świata. W Zakopanem, w pierwszym konkursie, skoczył najdalej w I serii – 138,5 m i miał 4 punkty przewagi nad Freundem, który skoczył 137 m z wyższej belki. W drugiej Małysz skoczył dziesięć metrów bliżej, ale mniejsze punkty ujemne za wiatr i przewaga po pierwszym skoku pozwoliła na 39. wygraną w PŚ i znaczne zbliżenie się w klasyfikacji generalnej do trzeciego Andreasa Koflera, który w tym konkursie zajął 2. miejsce, oraz do drugiego w klasyfikacji Simona Ammanna. Konkurs sobotni skończył się dla Małysza gorzej. Dwa skoki na 133,5 m i 125 m umieściły go na szóstym miejscu, jedną pozycję przed Kamilem Stochem. Podczas trzeciego konkursu na Wielkiej Krokwi 23 stycznia Małysz w pierwszym skoku miał upadek przy lądowaniu na odległość punktu K[50]. Choć nie odniósł poważnych obrażeń[51][52], to jednak nie wystąpił w II serii, choć miał do tego prawo[d]. Przez ten fakt, po raz pierwszy od 1 stycznia 2009 nie zdobył punktów w konkursie PŚ, zajmując 32. miejsce[53].

W konkursie drużynowym w Willingen Małysz zajął 3. miejsce; razem z Kamilem Stochem, Piotrem Żyłą i Stefanem Hulą. Było to trzecie drużynowe podium w jego karierze. Lepsze były drużyny Austrii i gospodarzy konkursu – Niemiec. Następnego dnia, w konkursie indywidualnym, Małysz zajął 9. miejsce po skokach na odległość 135,5 m i 135 m. Zawody wygrał Severin Freund. 2 lutego w niemieckim Klingenthal Małysz zajął 7. miejsce. 5 lutego zawody odbyły się na skoczni mamuciej w Oberstdorfie. Małysz po dwóch skokach na 201,5 m i 184,5 m zajął 6. pozycję. 12 i 13 lutego zawody PŚ odbyły się na największej skoczni świata w Vikersund. Pierwszego dnia Małysz zajął piąte miejsce, następnego trzecie, ustanawiając swój nowy rekord życiowy, a jednocześnie rekord Polski (pobity rok później przez Piotra Żyłę) – 230,5 m. Zawody wygrał Gregor Schlierenzauer.

Medaliści MŚ w Oslo – od lewej Kofler, Morgenstern i Małysz.

26 lutego Adam Małysz zdobył brązowy medal MŚ na skoczni normalnej Midtstubakken (K-95) w Oslo. Polak oddał skoki na odległość 97,5 m oraz 102,5 m. Był to już szósty medal mistrzostw w karierze Małysza. Złoto wywalczył Thomas Morgenstern[54]. Podczas odbywanego dzień później konkursu drużynowego na tej samej skoczni oddał skoki na odległość 104,5 m i 106,5 m. Polska ulokowała się na 4. pozycji[55]. 3 marca rozegrano konkurs indywidualny na skoczni Holmenkollbakken (K-120). Małysz oddał skoki o długości 126 m oraz 130,5 m i uplasował się na 11. miejscu[56]. Tego samego dnia w wywiadzie telewizyjnym dla TVP zapowiedział zakończenie sportowej kariery z końcem bieżącego sezonu. 26 marca 2011 w Zakopanem miały się odbyć specjalne pożegnalne zawody[57]. 5 marca, podczas zawodów drużynowych na skoczni Holmenkollbakken Małysz oddał skok na odległość 135,5 m (druga seria nie odbyła się), a Polska zajęła 5. miejsce[i][58].

Po powrocie do cyklu PŚ Małysz czwarty raz w karierze zajął miejsce na podium drużynowego konkursu. Trzecie miejsce zapewnił skokiem na 131,5 w II serii rywalizacji w Lahti. Dzień później indywidualnie był 15. W finałowych zawodach sezonu w Planicy, w piątek wiślak zajął ośmą pozycję. W niedzielnym, ostatnim w swojej karierze konkursie Pucharu Świata, zajął 3. miejsce. Zwycięzcą konkursu był Kamil Stoch. Było to pierwsze pucharowe podium, na którym stanęło dwóch Polaków, od 1980 roku. Adam Małysz zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu świata w sezonie 2010/2011. Zajął także 4. miejsce w klasyfikacji lotów. Polska po raz pierwszy w historii znalazła się na podium Pucharu Narodów, zajmując 3. miejsce.

26 marca 2011 odbył się benefis Małysza[57][59], zorganizowany przez szwajcarską spółkę Transcontinental Services AG i Testa Communications na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Było to uroczyste zakończenie kariery.

Klasyfikacje wszech czasów

Adam Małysz jest na pierwszej pozycji w klasyfikacji wszech czasów mistrzostw świata, jeśli nie uwzględniać medali z konkursów drużynowych oraz medali z igrzysk olimpijskich. Do 1980 każdy medalista igrzysk olimpijskich zostawał automatycznie medalistą mistrzostw świata.

W historii MŚ, łącznie z medalami igrzysk, lepsi od niego są tylko Norweg Birger Ruud i Szwajcar Simon Ammann. Pierwszy zdobył w latach 1931–1939 pięć złotych i dwa srebrne medale, trzy z nich (dwa złote i jeden srebrny) wywalczył na IO. Ammann natomiast posiada pięć złotych, jeden srebrny i dwa brązowe medale. Trzecie miejsce w zestawieniu zajmuje polski skoczek, mając łącznie cztery złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale. 13 lutego 2010 roku zdobywając srebrny medal na skoczni normalnej podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver wyprzedził Fina Mattiego Nykänena oraz Niemca Jensa Weißfloga. Małysz jednakże może się poszczycić największą liczbą indywidualnych krążków, ogółem zdobył ich aż dziesięć (sześć na mistrzostwach świata i cztery na igrzyskach olimpijskich).

Mając na koncie 39 zwycięstw w Pucharze Świata jest trzeci, za Gregorem Schlierenzauerem i Mattim Nykänenem, pod względem liczby zwycięstw w zawodach Pucharu Świata (w momencie zakończenia kariery był to drugi wynik po Nykänenie). Pod względem liczby miejsc na podium Małysz jest drugi. Lokaty w pierwszej trójce konkursów zajmował 92 razy i w klasyfikacji ustępuje miejsca Finowi Janne Ahonenowi, który stawał na podium 108 razy.

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Turniej 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011
Puchar Świata 51 7 10 57 46 28 1 1 1 12 4 9 1 12 13 5 3
Puchar Świata w lotach 18 48 40 15 2 X X X X X X X 7 8 4
Turniej Czterech Skoczni 55 23 8 30 43 31 1 4 3 15 4 35 7 4 33 9 6
Turniej Nordycki X X X 5 16 20 1 2 1 11 5 1 8 5 2 X
Letnie Grand Prix 66 6 21 54 19 1 10 1 42 1 2 34 3 3
Turniej Czterech Narodów X X X X X X X X X X X X 2 2 49 2 1 X
Puchar Kontynentalny 158 124 21 23 31 131 67 88 56
Letni Puchar Kontynentalny X X X X X X X X 8 12

Igrzyska olimpijskie

Adam Małysz podczas igrzysk olimpijskich w Vancouver w 2010 roku.

Indywidualnie

1998 Japonia Nagano/Hakuba 51. miejsce (K-90), 52. miejsce (K-120)
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City brązowy medal (K-90), srebrny medal (K-120)
2006 Włochy Turyn/Pragelato 7. miejsce (K-95), 14. miejsce (K-125)
2010 Kanada Vancouver/Whistler srebrny medal (K-95), srebrny medal (K-125)

Drużynowo

1998 Japonia Nagano/Hakuba 8. miejsce[ii]
2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City/Park City 6. miejsce[iii]
2006 Włochy Turyn/Pragelato 5. miejsce[iv]
2010 Kanada Vancouver/Whistler 6. miejsce[v]

Starty A. Małysza na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
51. 11 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 69,5 m 70,5 pkt 164,0 pkt Jani Soininen
52. 15 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 indywid. 97,0 m 71,1 pkt 201,2 pkt Kazuyoshi Funaki
8. 17 lutego 1998 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 druż.[ii] 109,0 m 108,5 m 684,2 pkt (190,0 pkt) 248,8 pkt Japonia
3.Bronze medal.svg 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-90 indywid. 98,5 m 98,0 m 263,0 pkt 6,0 pkt Simon Ammann
2.Silver medal.svg 13 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 indywid. 131,0 m 128,0 m 269,7 pkt 11,7 pkt Simon Ammann
6. 18 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[iii] 128,5 m 124,0 m 848,1 pkt (255,0 pkt) 126,0 pkt Niemcy
7. 12 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-95 HS-106 indywid. 101,5 m 102,5 m 261,0 pkt 5,5 pkt Lars Bystøl
14. 18 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 indywid. 123,0 m 123,5 m 222,7 pkt 54,2 pkt Thomas Morgenstern
5. 20 lutego 2006 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 druż.[iv] 128,0 m 129,5 m 894,4 pkt (245,5 pkt) 89,6 pkt Austria
2.Silver medal.svg 13 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-95 HS-106 indywid. 103,5 m 105,0 m 269,5 pkt 7,0 pkt Simon Ammann
2.Silver medal.svg 20 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 indywid. 137,0 m 133,5 m 269,4 pkt 14,2 pkt Simon Ammann
6. 22 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 druż.[v] 136,5 m 139,5 m 996,7 pkt (280,3 pkt) 111,2 pkt Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1995 Kanada Thunder Bay 10. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
1997 Norwegia Trondheim 14. miejsce (K-90), 36. miejsce (K-120)
1999 Austria Ramsau 37. miejsce (K-120), 27. miejsce (K-90)
2001 Finlandia Lahti srebrny medal (K-116), złoty medal (K-90)
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo złoty medal (K-120), złoty medal (K-95)
2005 Niemcy Oberstdorf 6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2007 Japonia Sapporo 4. miejsce (K-120), złoty medal (K-90)
2009 Czechy Liberec 22. miejsce (K-90), 12. miejsce (K-120)
2011 Norwegia Oslo brązowy medal (K-95), 11. miejsce (K-120)

Drużynowo

1997 Norwegia Trondheim 10. miejsce[vi]
1999 Austria Ramsau 9. miejsce[vii]
2001 Finlandia Lahti 8. miejsce (K-116)[viii], 5. miejsce (K-90)[ix]
2003 Włochy Val di Fiemme/Predazzo 7. miejsce[x]
2005 Niemcy Oberstdorf 6. miejsce (K-90)[xi], 9. miejsce (K-120)[xii]
2007 Japonia Sapporo 5. miejsce[xiii]
2009 Czechy Liberec 4. miejsce[v]
2011 Norwegia Oslo 4. miejsce (K-95)[i], 5. miejsce (K-120)[i]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
10. 12 marca 1995 Kanada Thunder Bay Normal Thunder K-90 indywid. 85,0 m 88,5 m 217,5 pkt 48,5 pkt Takanobu Okabe
11. 18 marca 1995 Kanada Thunder Bay Big Thunder K-120 indywid. 108,0 m 115,5 m 201,3 pkt 71,3 pkt Tommy Ingebrigtsen
14. 22 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-90 indywid. 91,0 m 95,5 m 246,0 pkt 17,5 pkt Janne Ahonen
10. 27 lutego 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 druż.[vi] 106,5 m 105,5 m 641,6 pkt (179,6 pkt) 313,7 pkt Finlandia
36. 1 marca 1997 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 indywid. 101,0 m 80,3 pkt 171,8 pkt Masahiko Harada
37. 21 lutego 1999 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 indywid. 95,0 m 66,0 pkt 197,4 pkt Martin Schmitt
9. 23 lutego 1999 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 druż.[vii] 105,5 m 102,5 m 549,2 pkt (166,5 pkt) 439,7 pkt Niemcy
27. 26 lutego 1999 Austria Ramsau Mattensprunganlage K-90 indywid. 89,5 m 81,5 m 209,5 pkt 45,5 pkt Kazuyoshi Funaki
2.FIS Medal Silver.svg 19 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 indywid. 126,0 m 128,5 m 273,5 pkt 2,8 pkt Martin Schmitt
1.FIS Medal Gold.svg 23 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 89,5 m 98,0 m 246,0 pkt
8. 24 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 druż.[viii] 120,5 m 122,5 m 659,8 pkt (249,8 pkt) 280,0 pkt Niemcy
5. 25 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 druż.[ix] 93,0 m 95,5 m 849,5 pkt (250,0 pkt) 104,0 pkt Austria
1.FIS Medal Gold.svg 22 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 indywid. 134,0 m 136,0 m 289,0 pkt
7. 23 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[x] 133,5 m 134,0 m 898,4 pkt (284,0 pkt) 148,2 pkt Finlandia
1.FIS Medal Gold.svg 28 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 indywid. 104,0 m 107,5 m 279,0 pkt
6. 19 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 indywid. 94,5 m 93,0 m 246,0 pkt 10,0 pkt Rok Benkovič
6. 20 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 druż.[xi] 95,0 m 91,0 m 859,0 pkt (243,0 pkt) 111,5 pkt Austria
11. 25 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 indywid. 138,5 m 129,0 m 280,5 pkt 32,7 pkt Janne Ahonen
9. 26 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[xii] 136,5 m [e] 449,7 pkt (145,2 pkt) 687,6 pkt Austria
4. 24 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 indywid. 123,0 m 133,0 m 258,3 pkt 7,8 pkt Simon Ammann
5. 25 lutego 2007 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 druż.[xiii] 133,5 m 131,5 m 857,2 pkt (275,5 pkt) 143,0 pkt Austria
1.FIS Medal Gold.svg 3 marca 2007 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 HS-98 indywid. 102,0 m 99,5 m 277,0 pkt
22. 21 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-90 HS-100 indywid. 96,0 m 89,5 m 237,5 pkt 44,5 pkt Wolfgang Loitzl
12. 27 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 indywid. 127,0 m [f] 127,6 pkt 13,7 pkt Andreas Küttel
4. 28 lutego 2009 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 druż.[v] 121,0 m 123,5 m 972,1 pkt (238,6 pkt) 62,2 pkt Austria
3.FIS Medal Bronze.svg 26 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 indywid. 97,5 m 102,0 m 252,2 pkt 17,0 pkt Thomas Morgenstern
4. 27 lutego 2011 Norwegia Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 druż.[i] 104,5 m 106,5 m 953,0 pkt (257,2 pkt) 72,5 pkt Austria
11. 3 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 126,5 m 130,5 m 257,6 pkt 19,9 pkt Gregor Schlierenzauer
5. 5 marca 2011 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 druż.[i] 135,5 m [f] 435,6 pkt (123,2 pkt) 64,4 pkt Austria

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1996 Austria Tauplitz 14. miejsce
2000 Norwegia Vikersund 16. miejsce
2002 Czechy Harrachov 18. miejsce
2004 Słowenia Planica 11. miejsce
2006 Austria Tauplitz 20. miejsce
2008 Niemcy Oberstdorf 9. miejsce
2010 Słowenia Planica 4. miejsce

Drużynowo

2004 Słowenia Planica 8. miejsce[xiv]
2006 Austria Tauplitz 9. miejsce[iv]
2008 Niemcy Oberstdorf 10. miejsce[i]
2010 Słowenia Planica 4. miejsce[v]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
14. 10–11 lutego 1996 Austria Tauplitz Kulm K-185 indywid. 175,0 m 168,0 m 174,0 m 176,0 m 650,6 pkt 87,5 pkt Andreas Goldberger
16. 12–14 lutego 2000 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-185 indywid. 142,0 m 155,5 m 156,5 m [f] 399,3 pkt 137,5 pkt Sven Hannawald
18. 9–10 marca 2002 Czechy Harrachov Čerťák K-185 indywid. 184,0 m 142,0 m [f] [f] 291,7 pkt 104,6 pkt Sven Hannawald
11. 20–21 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 indywid. 187,5 m 215,5 m 203,5 m 196,5 m 777,1 pkt 55,0 pkt Roar Ljøkelsøy
8. 22 lutego 2004 Słowenia Planica Velikanka K-185 druż.[xiv] 207,5 m 200,5 m 1386,8 pkt (396,6 pkt) 325,0 pkt Norwegia
20. 13–14 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-200 indywid. 177,5 m 163,0 m 171,5 m 181,5 m 636,2 pkt 151,8 pkt Roar Ljøkelsøy
9. 15 stycznia 2006 Austria Tauplitz Kulm K-185 HS-200 druż.[iv] 163,0 m [e] 453,7 pkt (145,1 pkt) 1044,2 pkt Norwegia
9. 22–23 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 indywid. 207,5 m 211,5 m 192,5 m 196,0 m 778,0 pkt 57,4 pkt Gregor Schlierenzauer
10. 24 lutego 2008 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 druż.[i] 199,0 m [e] 573,8 pkt (190,8 pkt) 979,5 pkt Austria
4. 19–20 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 217,5 m 215,0 m 211,0 m 211,5 m 893,6 pkt 42,2 pkt Simon Ammann
4. 21 marca 2010 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 druż.[v] 218,5 m 213,5 m 1452,5 pkt (416,7 pkt) 188,9 pkt Austria

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1994 Austria Breitenwang 46. miejsce
1995 Szwecja Gällivare 10. miejsce

Drużynowo

1994 Austria Breitenwang 10. miejsce[xv]
1995 Szwecja Gällivare 10. miejsce[xvi]

Starty A. Małysza na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
10. 27 stycznia 1994 Austria Breitenwang Lähn K-85 druż.[xv] 77,0 m 73,0 m 577,0 pkt 263,0 pkt Finlandia
46. 30 stycznia 1994 Austria Breitenwang Lähn K-85 indywid. 61,0 m 64,0 m 130,5 pkt 85,0 pkt Janne Ahonen
10. 1 marca 1995 Szwecja Gällivare Dundretkullen K-90 druż.[xvi] 91,5 m 86,5 m 651,0 pkt 204,0 pkt Niemcy
10. 3 marca 1995 Szwecja Gällivare Dundretkullen K-90 indywid. 87,0 m 88,0 m 222,0 pkt 34,0 pkt Tommy Ingebrigtsen

Puchar Świata

Kraje, w których Adam Małysz odniósł zwycięstwo

     1 raz – Stany Zjednoczone, Szwajcaria i Szwecja

     2 razy – Włochy

     3 razy – Czechy i Słowenia

     4 razy – Austria, Japonia i Polska

     5 razy – Finlandia i Niemcy

     6 razy – Norwegia

Adam Małysz, który w sumie ma na swoim koncie 39 wygranych w Pucharze Świata, jest jednym z dwóch skoczków narciarskich w historii (obok Mattiego Nykänena – 46 wygranych konkursów), który czterokrotnie zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
1994/1995 51.
1995/1996 7.
1996/1997 10.
1997/1998 57.
1998/1999 46.
1999/2000 28.
2000/2001 1.
2001/2002 1.
2002/2003 1.
2003/2004 12.
2004/2005 4.
2005/2006 9.
2006/2007 1.
2007/2008 12.
2008/2009 13.
2009/2010 5.
2010/2011 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Małysz, mając na koncie 39 zwycięstw, jest trzecim zawodnikiem w historii pod względem liczby zwycięstw w konkursach Pucharu Świata, za Gregorem Schlierenzaurem i Mattim Nykänenem. Jako jedyny skoczek narciarski pięć razy wygrał zawody Pucharu Świata na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Nikt poza Małyszem nie zwyciężył trzykrotnie w jednym roku na mamuciej skoczni w słoweńskiej Planicy.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 17 marca 1996 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-110 106,5 m 121,5 m 249,4 pkt
2. 18 stycznia 1997 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 89,5 m 93,0 m 239,0 pkt
3. 26 stycznia 1997 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 121,0 m 125,5 m 246,7 pkt
4. 4 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K-108 111,5 m 118,5 m 259,2 pkt * TCS 2000/2001
5. 6 stycznia 2001 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 127,0 m 134,0 m 274,8 pkt * TCS 2000/2001
6. 13 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 206,5 m 194,5 m 392,7 pkt * Loty 2000/2001
7. 14 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 212,0 m 194,5 m 397,8 pkt * Loty 2000/2001
8. 20 stycznia 2001 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 129,5 m 133,5 m 276,4 pkt
9. 27 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,5 m 133,5 m 282,3 pkt
10. 28 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,5 m 136,0 m 283,8 pkt
11. 4 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 142,5 m 142,5 m 316,0 pkt
12. 7 marca 2001 Szwecja Falun Lugnet K-115 119,5 m 124,0 m 259,8 pkt * TN 2001
13. 9 marca 2001 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 116,0 m 138,5 m 254,6 pkt * TN 2001
14. 11 marca 2001 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 124,5 m 134,1 pkt * TN 2001
15. 23 listopada 2001 Finlandia Kuopio Puijo K-120 123,5 m 126,5 m 254,0 pkt
16. 1 grudnia 2001 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 138,5 m 136,0 m 297,6 pkt
17. 8 grudnia 2001 Austria Villach Alpenarena K-90 99,5 m 98,0 m 271,5 pkt
18. 16 grudnia 2001 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 132,0 m 134,5 m 281,7 pkt
19. 21 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131,0 m 130,0 m 272,8 pkt
20. 22 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 132,0 m 132,5 m 282,1 pkt
21. 20 stycznia 2002 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 131,0 m 123,5 m 262,1 pkt
22. 9 marca 2003 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 124,5 m 133,6 pkt * TN 2003
23. 14 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 122,0 m 128,0 m 267,4 pkt * TN 2003
24. 15 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 129,5 m 132,0 m 289,6 pkt * TN 2003
25. 11 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-125 HS-142 143,0 m 136,0 m 284,2 pkt
26. 16 stycznia 2005 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 207,0 m 209,5 m 412,3 pkt
27. 29 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 129,5 m 131,0 m 268,9 pkt *ex aequo z Roarem Ljøkelsøyem
28. 30 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,0 m 132,0 m 278,2 pkt
29. 12 marca 2006 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 130,5 m 124,5 m 279,0 pkt * TN 2006
30. 27 stycznia 2007 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 132,5 m 137,0 m 283,1 pkt
31. 3 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 138,5 m 145,0 m 293,8 pkt
32. 4 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 129,5 m 134,5 m 257,7 pkt
33. 11 marca 2007 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 125,0 m 128,0 m 265,8 pkt * TN 2007
34. 13 marca 2007 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 125,0 m 115,0 m 229,0 pkt * TN 2007
35. 17 marca 2007 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 131,0 m 122,0 m 272,9 pkt * TN 2007
36. 23 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 208,5 m 221,5 m 423,5 pkt
37. 24 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 210,5 m 217,5 m 419,6 pkt
38. 25 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 220,0 m 215,0 pkt
39. 21 stycznia 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 138,5 m 128,5 m 269,9 pkt

Zwycięstwa w konkursach – noty sędziów

Lp. Data Miejscowość Skocznia K HS Skok Nota A Nota B Nota C Nota D Nota E Nota (skok) Nota (styl) Nota łączna Nota końcowa
1. 17 marca 1996 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K110 106,5 m Szwecja 18,5 Norwegia 19,0 Słowenia 18,5 Norwegia 19,0 Niemcy 19,0 53,7 pkt 56,5 pkt 110,2 pkt 249,4 pkt
121,5 m Szwecja 19,0 Norwegia 19,5 Słowenia 19,5 Norwegia 19,5 Niemcy 19,5 80,7 pkt 58,5 pkt 139,2 pkt
2. 18 stycznia 1997 Japonia Sapporo Miyanomori K90 89,5 m Japonia 18,5 Niemcy 19,0 Czechy 19,0 Kanada 19,0 Japonia 19,0 59,0 pkt 57,0 pkt 116,0 pkt 239,0 pkt
93,0 m Japonia 18,5 Niemcy 19,0 Czechy 19,0 Kanada 19,5 Japonia 19,0 66,0 pkt 57,0 pkt 123,0 pkt
3. 26 stycznia 1997 Japonia Hakuba Olimpijska K120 121,0 m Japonia 19,0 Kanada 19,0 Czechy 18,5 Japonia 19,5 Niemcy 19,5 61,8 pkt 56,5 pkt 118,3 pkt 246,7 pkt
125,5 m Japonia 19,5 Kanada 19,5 Czechy 19,0 Japonia 20,0 Niemcy 19,5 69,9 pkt 58,5 pkt 128,4 pkt
4. 4 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K108 111,5 m Szwecja 18,5 Niemcy 19,0 Francja 18,5 Czechy 18,5 Austria 18,5 66,3 pkt 55,5 pkt 121,8 pkt 259,2 pkt
118,5 m Szwecja 19,5 Niemcy 20,0 Francja 19,5 Czechy 19,5 Austria 19,5 78,9 pkt 58,5 pkt 137,4 pkt
5. 6 stycznia 2001 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K120 127,0 m Niemcy 19,5 Francja 19,5 Czechy 19,0 Austria 19,5 Szwecja 20,0 72,6 pkt 58,5 pkt 131,1 pkt 274,8 pkt
134,0 m Niemcy 19,5 Francja 19,5 Czechy 19,5 Austria 19,5 Szwecja 19,5 85,2 pkt 58,5 pkt 143,7 pkt
6. 13 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K185 206,5 m Czechy 19,5 Niemcy 19,5 Austria 19,5 Japonia 19,5 Finlandia 19,0 145,8 pkt 58,5 pkt 204,3 pkt 392,7 pkt
194,5 m Czechy 18,5 Niemcy 19,0 Austria 19,0 Japonia 19,0 Finlandia 19,5 131,4 pkt 57,0 pkt 188,4 pkt
7. 14 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K185 212,0 m Czechy 19,0 Niemcy 18,5 Austria 18,5 Japonia 19,5 Finlandia 19,0 152,4 pkt 56,5 pkt 208,9 pkt 397,8 pkt
194,5 m Czechy 19,5 Niemcy 18,5 Austria 19,0 Japonia 19,5 Finlandia 19,0 131,4 pkt 57,5 pkt 188,9 pkt
8. 20 stycznia 2001 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K120 129,5 m Stany Zjednoczone 18,5 Finlandia 19,0 Słowenia 19,5 Japonia 19,5 Kanada 19,0 77,1 pkt 57,5 pkt 134,6 pkt 276,4 pkt
133,5 m Stany Zjednoczone 19,0 Finlandia 19,5 Słowenia 19,0 Japonia 20,0 Kanada 19,0 84,3 pkt 57,5 pkt 141,8 pkt
9. 27 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K120 132,5 m Japonia 19,0 Niemcy 19,0 Czechy 19,0 Japonia 19,0 Szwajcaria 18,0 82,5 pkt 57,0 pkt 139,5 pkt 282,3 pkt
133,5 m Japonia 20,0 Niemcy 19,5 Czechy 19,5 Japonia 19,5 Szwajcaria 19,5 84,3 pkt 58,5 pkt 142,8 pkt
10. 28 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K120 132,5 m Japonia 18,0 Japonia 18,5 Niemcy 18,5 Szwajcaria 18,5 Czechy 18,5 82,5 pkt 55,5 pkt 138,0 pkt 283,8 pkt
136,0 m Japonia 19,0 Japonia 20,0 Niemcy 19,0 Szwajcaria 19,0 Czechy 19,0 88,8 pkt 57,0 pkt 145,8 pkt
11. 4 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K120 142,5 m Słowenia 19,0 Austria 19,0 Francja 19,0 Norwegia 18,5 Niemcy 19,0 100,5 pkt 57,0 pkt 157,5 pkt 316,0 pkt
142,5 m Słowenia 20,0 Austria 19,5 Francja 19,0 Norwegia 18,0 Niemcy 19,5 100,5 pkt 58,0 pkt 158,5 pkt
12. 7 marca 2001 Szwecja Falun Lugnet K115 119,5 m Norwegia 19,0 Niemcy 19,0 Szwecja 19,0 Finlandia 19,0 Japonia 19,5 68,1 pkt 57,0 pkt 125,1 pkt 259,8 pkt
124,0 m Norwegia 19,0 Niemcy 19,5 Szwecja 19,5 Finlandia 19,5 Japonia 19,5 76,2 pkt 58,5 pkt 134,7 pkt
13. 9 marca 2001 Norwegia Trondheim Granåsen K120 116,0 m Finlandia 18,0 Norwegia 18,0 Japonia 18,0 Niemcy 18,5 Norwegia 17,5 52,8 pkt 54,0 pkt 106,8 pkt 254,6 pkt
138,5 m Finlandia 19,0 Norwegia 17,0 Japonia 19,0 Niemcy 18,5 Norwegia 16,5 93,3 pkt 54,5 pkt 147,8 pkt
14. 11 marca 2001 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K115 124,5 m Stany Zjednoczone 18,0 Norwegia 18,0 Austria 19,5 Polska 19,5 Finlandia 19,5 77,1 pkt 57,0 pkt 134,1 pkt 134,1 pkt
Stany Zjednoczone Norwegia Austria Polska Finlandia
15. 23 listopada 2001 Finlandia Kuopio Puijo K120 123,5 m Niemcy 19,5 Finlandia 19,5 Japonia 19,0 Włochy 19,0 Szwecja 19,0 66,3 pkt 57,5 pkt 123,8 pkt 254,0 pkt
126,5 m Niemcy 20,0 Finlandia 19,5 Japonia 19,5 Włochy 19,5 Szwecja 19,5 71,7 pkt 58,5 pkt 130,2 pkt
16. 1 grudnia 2001 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K120 138,5 m Austria 19,5 Norwegia 19,0 Niemcy 18,5 Szwajcaria 19,0 Czechy 19,0 93,3 pkt 57,0 pkt 150,3 pkt 297,6 pkt
136,0 m Austria 20,0 Norwegia 19,0 Niemcy 19,5 Szwajcaria 19,5 Czechy 19,5 88,8 pkt 58,5 pkt 147,3 pkt
17. 8 grudnia 2001 Austria Villach Alpenarena K90 99,5 m Austria 19,0 Niemcy 19,5 Słowenia 19,5 Norwegia 19,0 Czechy 19,5 79,0 pkt 58,0 pkt 137,0 pkt 271,5 pkt
98,0 m Austria 19,5 Niemcy 19,5 Słowenia 19,5 Norwegia 19,0 Czechy 19,5 76,0 pkt 58,5 pkt 134,5 pkt
18. 16 grudnia 2001 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K120 132,0 m Słowacja 19,0 Niemcy 19,0 Słowenia 19,0 Austria 19,0 Szwajcaria 18,5 81,6 pkt 57,0 pkt 138,6 pkt 281,7 pkt
134,5 m Słowacja 19,0 Niemcy 18,5 Słowenia 19,5 Austria 19,0 Szwajcaria 19,0 86,1 pkt 57,0 pkt 143,1 pkt
19. 21 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K120 131,0 m Stany Zjednoczone 19,0 Austria 19,0 Włochy 19,0 Czechy 19,5 Niemcy 19,0 79,8 pkt 57,0 pkt 136,8 pkt 272,8 pkt
130,0 m Stany Zjednoczone 19,5 Austria 19,0 Włochy 19,0 Czechy 19,5 Niemcy 19,5 78,0 pkt 58,0 pkt 136,0 pkt
20. 22 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K120 132,0 m Włochy 19,5 Niemcy 19,5 Austria 19,5 Czechy 19,5 Stany Zjednoczone 18,5 81,6 pkt 58,5 pkt 140,1 pkt 282,1 pkt
132,5 m Włochy 19,5 Niemcy 20,0 Austria 20,0 Czechy 20,0 Stany Zjednoczone 19,0 82,5 pkt 59,5 pkt 142,0 pkt
21. 20 stycznia 2002 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 131,0 m Włochy 19,0 Austria 19,0 Polska 19,5 Norwegia 19,5 Słowacja 19,0 79,8 pkt 57,5 pkt 137,3 pkt 262,1 pkt
123,5 m Włochy 19,5 Austria 19,5 Polska 19,5 Norwegia 19,5 Słowacja 19,5 66,3 pkt 58,5 pkt 124,8 pkt
22. 9 marca 2003 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K115 124,5 m Stany Zjednoczone 18,5 Finlandia 19,0 Norwegia 18,5 Czechy 19,0 Austria 19,0 77,1 pkt 56,5 pkt 133,6 pkt 133,6 pkt
Stany Zjednoczone Finlandia Norwegia Czechy Austria
23. 14 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K116 122,0 m Szwecja 18,5 Francja 19,5 Finlandia 19,0 Norwegia 19,0 Austria 19,0 70,8 pkt 57,0 pkt 127,8 pkt 267,4 pkt
128,0 m Szwecja 19,0 Francja 19,5 Finlandia 19,0 Norwegia 19,5 Austria 19,5 81,6 pkt 58,0 pkt 139,6 pkt
24. 15 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K116 129,5 m Finlandia 19,5 Norwegia 19,5 Szwecja 19,5 Austria 19,5 Francja 19,5 84,3 pkt 58,5 pkt 142,8 pkt 289,6 pkt
132,0 m Finlandia 20,0 Norwegia 19,0 Szwecja 19,0 Austria 19,5 Francja 19,5 88,8 pkt 58,0 pkt 146,8 pkt
25. 11 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K125 HS142 143,0 m Czechy 19,0 Niemcy 18,0 Norwegia 17,5 Austria 19,5 Słowenia 19,0 92,4 pkt 56,0 pkt 148,4 pkt 284,2 pkt
136,0 m Czechy 18,5 Niemcy 18,5 Norwegia 18,5 Austria 19,0 Słowenia 19,0 79,8 pkt 56,0 pkt 135,8 pkt
26. 16 stycznia 2005 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K185 HS200 207,0 m Austria 19,0 Niemcy 19,0 Słowenia 19,5 Japonia 19,5 Finlandia 19,5 146,4 pkt 58,0 pkt 204,4 pkt 412,3 pkt
209,5 m Austria 19,5 Niemcy 19,5 Słowenia 19,5 Japonia 19,5 Finlandia 19,0 149,4 pkt 58,5 pkt 207,9 pkt
27. 29 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS134 129,5 m Szwajcaria 19,5 Polska 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 18,5 Francja 19,0 77,1 pkt 57,0 pkt 134,1 pkt 268,9 pkt
131,0 m Szwajcaria 18,0 Polska 18,5 Niemcy 18,5 Finlandia 18,0 Francja 18,5 79,8 pkt 55,0 pkt 134,8 pkt
28. 30 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS134 132,0 m Polska 19,5 Finlandia 19,5 Szwajcaria 19,5 Francja 19,5 Niemcy 19,0 81,6 pkt 58,5 pkt 140,1 pkt 278,2 pkt
132,0 m Polska 18,5 Finlandia 18,5 Szwajcaria 19,0 Francja 19,0 Niemcy 19,5 81,6 pkt 56,5 pkt 138,1 pkt
29. 12 marca 2006 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K115 HS128 132,0 m Szwecja 19,0 Słowacja 19,5 Włochy 19,0 Norwegia 18,5 Czechy 19,0 87,9 pkt 57,0 pkt 144,9 pkt 279,0 pkt
132,0 m Szwecja 19,0 Słowacja 19,0 Włochy 19,5 Norwegia 19,0 Czechy 19,0 77,1 pkt 57,0 pkt 134,1 pkt
30. 27 stycznia 2007 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K120 HS137 132,5 m Norwegia 18,5 Polska 19,0 Niemcy 19,0 Włochy 19,0 Słowenia 19,0 82,5 pkt 57,0 pkt 139,5 pkt 283,1 pkt
137,0 m Norwegia 17,0 Polska 18,5 Niemcy 17,5 Włochy 17,5 Słowenia 18,0 90,6 pkt 53,0 pkt 143,6 pkt
31. 3 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K125 HS142 138,5 m Niemcy 19,5 Finlandia 19,0 Słowenia 19,0 Austria 19,5 Norwegia 19,5 84,3 pkt 58,0 pkt 142,3 pkt 293,8 pkt
145,0 m Niemcy 18,5 Finlandia 18,5 Słowenia 18,5 Austria 18,5 Norwegia 18,5 96,0 pkt 55,5 pkt 151,5 pkt
32. 4 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K125 HS142 129,5 m Austria 18,5 Norwegia 18,5 Słowenia 18,5 Niemcy 18,5 Finlandia 18,0 68,1 pkt 55,5 pkt 123,6 pkt 257,7 pkt
134,5 m Austria 19,0 Norwegia 18,5 Słowenia 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 19,0 77,1 pkt 57,0 pkt 134,1 pkt
33. 11 marca 2007 Finlandia Lahti Salpausselkä K116 HS130 125,0 m Norwegia 17,0 Finlandia 17,5 Stany Zjednoczone 17,0 Francja 18,0 Austria 17,0 76,2 pkt 51,5 pkt 127,7 pkt 265,8 pkt
128,0 m Norwegia 18,5 Finlandia 18,5 Stany Zjednoczone 19,0 Francja 19,0 Austria 19,0 81,6 pkt 56,5 pkt 138,1 pkt
34. 13 marca 2007 Finlandia Kuopio Puijo K120 HS127 125,0 m Stany Zjednoczone 18,5 Francja 18,5 Austria 18,5 Finlandia 18,5 Norwegia 18,0 69,0 pkt 55,5 pkt 124,5 pkt 229,0 pkt
115,0 m Stany Zjednoczone 18,0 Francja 17,5 Austria 18,0 Finlandia 17,5 Norwegia 18,0 51,0 pkt 53,5 pkt 104,5 pkt
35. 17 marca 2007 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K115 HS128 131,0 m Finlandia 18,0 Norwegia 18,5 Niemcy 18,5 Słowenia 19,0 Szwajcaria 18,5 88,8 pkt 55,5 pkt 144,3 pkt 272,9 pkt
122,0 m Finlandia 18,5 Norwegia 19,0 Niemcy 18,0 Słowenia 18,5 Szwajcaria 19,0 72,6 pkt 56,0 pkt 128,6 pkt
36. 23 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K185 HS215 208,5 m Stany Zjednoczone 18,5 Norwegia 16,5 Finlandia 18,0 Słowenia 18,5 Niemcy 18,5 148,2 pkt 55,0 pkt 203,2 pkt 423,5 pkt
221,5 m Stany Zjednoczone 19,0 Norwegia 18,5 Finlandia 18,5 Słowenia 19,5 Niemcy 19,0 163,8 pkt 56,5 pkt 220,3 pkt
37. 24 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K185 HS215 210,5 m Norwegia 17,5 Słowenia 18,5 Stany Zjednoczone 17,5 Niemcy 18,0 Finlandia 18,0 150,6 pkt 53,5 pkt 204,1 pkt 419,6 pkt
217,5 m Norwegia 18,5 Słowenia 19,5 Stany Zjednoczone 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 18,5 159,0 pkt 56,5 pkt 215,5 pkt
38. 25 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K185 HS215 220,0 m Słowenia 18,5 Niemcy 18,5 Norwegia 16,5 Finlandia 17,5 Stany Zjednoczone 17,0 162,0 pkt 53,0 pkt 215,0 pkt 215,0 pkt
Słowenia Niemcy Norwegia Finlandia Stany Zjednoczone
39. 21 stycznia 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS134 138,5 m Niemcy 19,5 Finlandia 19,0 Czechy 18,5 Szwajcaria 19,0 Polska 19,0 93,3 pkt 57,0 pkt 144,7 pkt 269,9 pkt
128,5 m Niemcy 18,0 Finlandia 17,5 Czechy 18,5 Szwajcaria 18,0 Polska 18,0 75,3 pkt 54,0 pkt 125,2 pkt

Miejsca na podium

Kraje, w których Adam Małysz stanął na podium

     2 razy

     3 razy

     4 razy

     6 razy

     7 razy

     9 razy

     14 razy i więcej

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1994/1995
1995/1996 1 2 1 4
1996/1997 2 1 1 4
1997/1998
1998/1999
1999/2000
2000/2001 11 2 1 14
2001/2002 7 5 2 14
2002/2003 3 3 4 10
2003/2004 4 4
2004/2005 4 2 3 9
2005/2006 1 1 2
2006/2007 9 4 13
2007/2008
2008/2009 2 1 3
2009/2010 4 2 6
2010/2011 1 2 6 9
Suma 39 27 26 92

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Adam Małysz 92 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata (lepszy jest tylko Janne Ahonen – 108), z czego 39 na najwyższym jego stopniu. Oprócz tego 27 razy był drugi i 26-krotnie zajmował najniższy stopień podium. Najwięcej razy w pierwszej trójce konkursu był klasyfikowany podczas zawodów rozgrywanych w Zakopanem (ośmiokrotnie), w Kuopio, Oslo i Planicy (siedmiokrotnie), natomiast sześciokrotnie stawał na podium na skoczniach w Lahti i Titisee-Neustadt.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 18 lutego 1996 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain K-120 120,0 m 123,0 m 238,9 pkt 2. 35,2 pkt Masahiko Harada
2. 1 marca 1996 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 90,5 m 87,5 m 228,0 pkt 3. 11,0 pkt Masahiko Harada
3. 13 marca 1996 Szwecja Falun Lugnet K-90 101,0 m 89,5 m 254,5 pkt 2. 2,5 pkt Primož Peterka
4. 17 marca 1996 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-110 106,5 m 121,5 m 249,4 pkt 1.
5. 6 stycznia 1997 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 124,5 m 121,0 m 243,4 pkt 2. 7,0 pkt Dieter Thoma
6. 11 stycznia 1997 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 125,5 m 120,0 m 241,4 pkt 3. 11,1 pkt Primož Peterka
7. 18 stycznia 1997 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 89,5 m 93,0 m 239,0 pkt 1.
8. 26 stycznia 1997 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 121,0 m 125,5 m 246,7 pkt 1.
9. 1 stycznia 2001 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 117,0 m 129,5 m 254,2 pkt 3. 3,4 pkt Noriaki Kasai
10. 4 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K-108 111,5 m 118,5 m 259,2 pkt 1.
11. 6 stycznia 2001 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 127,0 m 134,0 m 274,8 pkt 1.
12. 13 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 206,5 m 194,5 m 392,7 pkt 1.
13. 14 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 212,0 m 194,5 m 397,8 pkt 1.
14. 20 stycznia 2001 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-120 129,5 m 133,5 m 276,4 pkt 1.
15. 27 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,5 m 133,5 m 282,3 pkt 1.
16. 28 stycznia 2001 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 132,5 m 136,0 m 283,8 pkt 1.
17. 3 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 122,0 m 151,5 m 284,3 pkt 2. 8,9 pkt Ville Kantee
18. 4 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 142,5 m 142,5 m 316,0 pkt 1.
19. 4 marca 2001 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 201,5 m 201,5 m 394,6 pkt 2. 0,4 pkt Martin Schmitt
20. 7 marca 2001 Szwecja Falun Lugnet K-115 119,5 m 124,0 m 259,8 pkt 1.
21. 9 marca 2001 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 116,0 m 138,5 m 254,6 pkt 1.
22. 11 marca 2001 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 124,5 m 134,1 pkt 1.
23. 23 listopada 2001 Finlandia Kuopio Puijo K-120 123,5 m 126,5 m 254,0 pkt 1.
24. 24 listopada 2001 Finlandia Kuopio Puijo K-120 124,5 m 124,0 m 252,3 pkt 2. 1,6 pkt Risto Jussilainen
25. 1 grudnia 2001 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 138,5 m 136,0 m 297,6 pkt 1.
26. 2 grudnia 2001 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 126,0 m 133,5 m 266,1 pkt 2. 11,3 pkt Sven Hannawald
27. 8 grudnia 2001 Austria Villach Alpenarena K-90 99,5 m 98,0 m 271,5 pkt 1.
28. 16 grudnia 2001 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 132,0 m 134,5 m 281,7 pkt 1.
29. 21 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 131,0 m 130,0 m 272,8 pkt 1.
30. 22 grudnia 2001 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 132,0 m 132,5 m 282,1 pkt 1.
31. 1 stycznia 2002 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 121,5 m 122,5 m 259,7 pkt 3. 4,8 pkt Sven Hannawald
32. 4 stycznia 2002 Austria Innsbruck Bergisel K-120 124,0 m 123,5 m 247,0 pkt 2. 23,0 pkt Sven Hannawald
33. 20 stycznia 2002 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 131,0 m 123,5 m 262,1 pkt 1.
34. 1 marca 2002 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 124,5 m 124,0 m 263,7 pkt 2. 3,1 pkt Martin Schmitt
35. 15 marca 2002 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 131,5 m 129,0 m 266,4 pkt 2. 15,6 pkt Matti Hautamäki
36. 17 marca 2002 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 125,0 m 117,5 m 255,0 pkt 3. 6,4 pkt Simon Ammann
37. 29 listopada 2002 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 129,5 m 144,0 m 291,3 pkt 2. 2,2 pkt Primož Peterka
38. 14 grudnia 2002 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 134,5 m 132,0 m 280,2 pkt 3. 12,9 pkt Martin Höllwarth
39. 1 stycznia 2003 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 121,0 m 123,5 m 261,1 pkt 2. 3,5 pkt Primož Peterka
40. 18 stycznia 2003 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 134,0 m 128,5 m 275,0 pkt 3. 11,2 pkt Sven Hannawald
41. 19 stycznia 2003 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 124,5 m 125,5 m 253,5 pkt 3. 17,7 pkt Sven Hannawald
42. 1 lutego 2003 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 197,5 m 195,0 m 376,5 pkt 3. 9,6 pkt Florian Liegl
43. 9 marca 2003 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 124,5 m 133,6 pkt 1.
44. 14 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 122,0 m 128,0 m 267,4 pkt 1.
45. 15 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 129,5 m 132,0 m 289,6 pkt 1.
46. 22 marca 2003 Słowenia Planica Velikanka K-185 224,5 m 209,0 m 432,3 pkt 2. 1,2 pkt Matti Hautamäki
47. 28 listopada 2003 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 132,0 m 134,0 m 277,3 pkt 2. 14,2 pkt Matti Hautamäki
48. 30 listopada 2003 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 129,5 m 133,1 pkt 2. 0,8 pkt Sigurd Pettersen
49. 17 stycznia 2004 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 132,0 m 127,0 m 267,2 pkt 2. 3,7 pkt Michael Uhrmann
50. 18 stycznia 2004 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 125,5 m 125,5 m 252,3 pkt 2. 0,3 pkt Martin Höllwarth
51. 11 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-125 HS-142 143,0 m 136,0 m 284,2 pkt 1.
52. 29 grudnia 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 124,5 m 129,0 m 253,8 pkt 3. 14,6 pkt Janne Ahonen
53. 3 stycznia 2005 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 123,5 m 120,0 m 236,8 pkt 2. 7,0 pkt Janne Ahonen
54. 15 stycznia 2005 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 195,5 m 206,5 m 393,9 pkt 3. 4,4 pkt Andreas Widhölzl
55. 16 stycznia 2005 Austria Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 HS-200 207,0 m 209,5 m 412,3 pkt 1.
56. 23 stycznia 2005 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 131,0 m 132,0 m 254,4 pkt 2. 12,0 pkt Jakub Janda
57. 29 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 129,5 m 131,0 m 268,9 pkt 1.
58. 30 stycznia 2005 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,0 m 132,0 m 278,2 pkt 1.
59. 9 marca 2005 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 131,0 m 124,5 m 256,9 pkt 3. 13,4 pkt Matti Hautamäki
60. 7 marca 2006 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 129,5 m 128,0 m 263,5 pkt 3. 9,8 pkt Andreas Küttel
61. 12 marca 2006 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 130,5 m 124,5 m 279,0 pkt 1.
62. 3 grudnia 2006 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 137,5 m 127,5 m 252,3 pkt 3. 12,3 pkt Gregor Schlierenzauer
63. 16 grudnia 2006 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 128,0 m 134,0 m 253,6 pkt 3. 15,6 pkt Gregor Schlierenzauer
64. 30 grudnia 2006 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 132,0 m 134,0 m 280,3 pkt 3. 15,7 pkt Gregor Schlierenzauer
65. 27 stycznia 2007 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 132,5 m 137,0 m 283,1 pkt 1.
66. 3 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 138,5 m 145,0 m 293,8 pkt 1.
67. 4 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 129,5 m 134,5 m 257,7 pkt 1.
68. 7 lutego 2007 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 137,5 m 134,5 m 272,1 pkt 3. 17,7 pkt Gregor Schlierenzauer
69. 11 marca 2007 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 125,0 m 128,0 m 265,8 pkt 1.
70. 13 marca 2007 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 125,0 m 115,0 m 229,0 pkt 1.
71. 17 marca 2007 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 131,0 m 122,0 m 272,9 pkt 1.
72. 23 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 208,5 m 221,5 m 423,5 pkt 1.
73. 24 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 210,5 m 217,5 m 419,6 pkt 1.
74. 25 marca 2007 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 220,0 m 215,0 pkt 1.
75. 10 marca 2009 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 119,0 m 127,0 m 239,3 pkt 3. 2,4 pkt Takanobu Okabe
76. 20 marca 2009 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 202,5 m 195,0 pkt 2. 1,1 pkt Gregor Schlierenzauer
77. 22 marca 2009 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 210,0 m 209,5 m 412,4 pkt 2. 12,2 pkt Harri Olli
78. 5 grudnia 2009 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 127,5 m 134,5 m 259,8 pkt 3. 9,1 pkt Gregor Schlierenzauer
79. 3 lutego 2010 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 130,5 m 134,0 m 257,2 pkt 2. 6,7 pkt Simon Ammann
80. 7 marca 2010 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 126,0 m 130,0 m 274,3 pkt 2. 10,1 pkt Simon Ammann
81. 9 marca 2010 Finlandia Kuopio Puijo K-120 HS-127 123,0 m 123,5 m 234,1 pkt 2. 16,9 pkt Simon Ammann
82. 12 marca 2010 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 135,5 m 127,5 m 269,5 pkt 3. 8,6 pkt Simon Ammann
83. 14 marca 2010 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 128,5 m 136,5 m 258,7 pkt 2. 9,0 pkt Simon Ammann
84. 18 grudnia 2010 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 137,0 m 135,0 m 288,8 pkt 2. 2,2 pkt Thomas Morgenstern
85. 19 grudnia 2010 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 119,5 m 137,0 m 255,1 pkt 3. 10,0 pkt Andreas Kofler
86. 1 stycznia 2011 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-140 132,0 m 138,0 pkt 3. 4,1 pkt Simon Ammann
87. 3 stycznia 2011 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 128,0 m 123,0 m 257,5 pkt 2. 9,0 pkt Thomas Morgenstern
88. 8 stycznia 2011 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 197,5 m 189,0 m 416,6 pkt 3. 8,6 pkt Martin Koch
89. 15 stycznia 2011 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 132,5 m 118,0 m 240,5 pkt 3. 9,1 pkt Severin Freund
90. 21 stycznia 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 138,5 m 128,5 m 269,9 pkt 1.
91. 13 lutego 2011 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 213,5 m 230,5 m 447,8 pkt 3. 39,7 pkt Gregor Schlierenzauer
92. 20 marca 2011 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 216,0 m 203,6 pkt 3. 13,7 pkt Kamil Stoch

Miejsca na podium w konkursach drużynowych Pucharu Świata chronologicznie

Adam Małysz czterokrotnie stawał na podium zawodów drużynowych Pucharu Świata[g], zajmując z reprezentacją Polski raz drugie i trzy razy trzecie miejsce.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skład Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 9 grudnia 2001 Austria Villach Alpenarena K-90 [vii] 99,0 m 97,0 m 949,0 pkt (266,0 pkt) 3. 19,5 pkt Finlandia
2. 21 marca 2009 Słowenia Planica Letalnica K-185 HS-215 [v] 207,0 m 761,9 pkt (199,4 pkt) 2. 31,5 pkt Norwegia
3. 29 stycznia 2011 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 [i] 136,0 m 134,5 m 1015,7 pkt (275,0 pkt) 3. 56,1 pkt Austria
4. 12 marca 2011 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 [xvii] 126,5 m 131,5 m 1028,3 pkt (288,9 pkt) 3. 57,7 pkt Austria

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Sezon 1994/1995
Planica K92 Planica K92 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Willingen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Lahti K90 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K90 Falun K90 Lillehammer K120 Oslo K110 Vikersund K170 Vikersund K170 Oberstdorf K182 punkty
q q q q 17 q 49 27 32 - - - - 34 23 28 39 20 - - 37 40
Sezon 1995/1996
Lillehammer K90 Lillehammer K120 Villach K90 Planica K120 Predazzo K90 Chamonix K95 Chamonix K95 Oberhof K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K107 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K115 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚwL – Tauplitz K185 MŚwL – Tauplitz K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Kuopio K92 Lahti K90 Lahti K114 Harrachov K180 Falun K90 Oslo K110 punkty
12 32 22 36 45 21 36 11 18 16 11 q 9 8 8 23 9 6 8 18 9 2 13 3 4 - 2 1 751
Sezon 1996/1997
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Ruka K120 Ruka K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K90 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Lahti K114 Kuopio K92 Falun K115 Oslo K112 Planica K185 Planica K185 punkty
28 q 19 13 38 4 22 12 6 2 3 17 1 24 1 - - 47 26 16 14 5 19 - - 612
Sezon 1997/1998
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Predazzo K120 Villach K90 Harrachov K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Ramsau K90 Zakopane K116 Zakopane K116 MŚwL – Oberstdorf K185 MŚwL – Oberstdorf K185 Sapporo K120 Vikersund K175 Vikersund K175 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K112 Planica K120 Planica K120 punkty
44 42 21 31 21 28 28 41 24 46 33 - 23 29 - - q 48 55 q q q - - - - - 43
Sezon 1998/1999
Lillehammer K120 Lillehammer K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Predazzo K120 Oberhof K120 Harrachov K120 Harrachov K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Zakopane K116 Zakopane K116 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Harrachov K120 Kuopio K120 Lahti K90 Trondheim K120 Falun K115 Oslo K115 Planica K185 Planica K185 Planica K185 punkty
- - - - - - - - 34 q 40 40 - - 27 23 19 31 26 40 - - 17 38 24 27 35 28 30 58
Sezon 1999/2000
Kuopio K120 Kuopio K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Villach K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K110 Bischofshofen K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Hakuba K120 Willingen K120 Willingen K120 Tauplitz K185 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Lahti K116 Lahti K116 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
- 38 26 23 28 13 38 q 17 26 46 48 44 38 38 25 24 25 40 4 22 22 27 21 12 7 214
Sezon 2000/2001
Kuopio K120 Kuopio K120 Kuopio K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Harrachov K185 Harrachov K185 Park City K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Willingen K120 Willingen K120 Oberstdorf K185 Oberstdorf K185 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 Planica K185 punkty
q 26 11 4 3 1 1 1 1 1 8 1 1 2 1 4 2 1 1 1 4 1531
Sezon 2001/2002
Kuopio K120 Kuopio K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Villach K90 Engelberg K120 Engelberg K120 Predazzo K120 Predazzo K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Willingen K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Lahti K116 Falun K115 Trondheim K120 Oslo K115 punkty
1 2 1 2 1 4 1 1 1 5 3 2 9 4 7 1 - - 2 5 2 3 1475
Sezon 2002/2003
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K120 Engelberg K120 Oberstdorf K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Tauplitz K185 Tauplitz K185 Willingen K120 Willingen K120 Oslo K115 Lahti K116 Lahti K116 Planica K185 Planica K185 punkty
2 4 5 6 3 6 15 4 13 2 6 7 16 3 3 5 6 6 3 4 - - 1 1 1 2 4 1357
Sezon 2003/2004
Ruka K120 Ruka K120 Trondheim K120 Titisee-Neustadt K120 Engelberg K125 Oberstdorf K120 Garmisch-Partenkirchen K115 Innsbruck K120 Bischofshofen K125 Liberec K120 Liberec K120 Zakopane K120 Zakopane K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 Oberstdorf K185 Willingen K130 Park City K120 Lahti K116 Kuopio K120 Lillehammer K120 Oslo K115 punkty
2 2 9 12 9 9 19 25 20 - - 2 2 32 12 11 22 19 - - - - - 525
Sezon 2004/2005
Ruka HS142 Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pragelato HS140 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
19 19 15 7 1 11 8 5 3 7 2 7 9 3 1 7 2 1 1 - - 9 7 3 22 19 5 15 1201
Sezon 2005/2006
Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS134 Lillehammer HS134 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS134 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
7 5 10 5 8 7 13 13 21 - - - - 4 14 - 6 3 11 1 6 8 634
Sezon 2006/2007
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS125 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Vikersund HS207 Zakopane HS134 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Oslo HS128 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 Planica HS215 punkty
34 15 3 3 6 3 12 6 8 8 5 1 4 1 1 3 7 1 1 1 54 1 1 1 1453
Sezon 2007/2008
Ruka HS142 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Villach HS98 Villach HS98 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Harrachov HS205 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Liberec HS134 Liberec HS134 Willingen HS145 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS128 Planica HS215 Planica HS215 punkty
16 7 8 10 9 10 13 17 5 9 6 46 40 36 11 4 - - 7 9 11 7 12 11 11 9 12 632
Sezon 2008/2009
Ruka HS142 Trondheim HS140 Trondheim HS140 Pragelato HS140 Pragelato HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Whistler HS140 Whistler HS140 Sapporo HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Vikersund HS207 Planica HS215 Planica HS215 punkty
14 25 27 - - 21 18 27 37 15 - - - 8 12 8 4 - 27 9 - 24 3 4 8 2 2 549
Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Tauplitz HS200 Tauplitz HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
q 3 8 12 23 8 8 11 7 18 7 8 - - 5 4 6 2 - 2 2 3 2 842
Sezon 2010/2011
Ruka HS142 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Harrachov HS205 Harrachov HS205 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Klingenthal HS140 Oberstdorf HS213 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Planica HS215 Planica HS215 punkty
9 9 5 9 14 2 3 11 3 2 10 3 4 3 5 1 6 32 9 7 6 5 3 15 8 3 1153
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się[h])
 ?  – brak danych (zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się)

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

W sezonach 1993/1994–2000/2001 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon
1995/1996
Planica K120 Trondheim K120 Lahti K114 Oslo K110
10 - 8 10
Sezon
1996/1997
Lahti K114
7
Sezon
1998/1999
Willingen K120
8
Sezon
1999/2000
Hakuba K120 Lahti K116 Planica K185
6 7 6
Sezon
2000/2001
Kuopio K120 Park City K120 Willingen K120 Planica K185
6 - 5 5
Legenda (w sezonach
1993/1994–2000/2001)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon
2001/2002
Villach K90 Willingen K120 Sapporo K120 Lahti K116 Planica K185
3 7 - 7 9
Sezon
2002/2003
Oslo K115 Planica K185
6 -
Sezon
2003/2004
Willingen K130 Lahti K116
7 -
Sezon
2004/2005
Willingen HS145 Pragelato HS140 Lahti HS130
10 4 8
Sezon
2005/2006
Willingen HS145 Lahti HS130
- 6
Sezon
2006/2007
Willingen HS145 Lahti HS130
- 7
Sezon
2007/2008
Ruka HS142 Willingen HS145 Planica HS215
11 10 -
Sezon
2008/2009
Ruka HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Vikersund HS207 Planica HS215
7 8 - 6 7 2
Sezon
2009/2010
Ruka HS142 Oberstdorf HS213 Willingen HS145 Lahti HS130
5 7 - 4
Sezon
2010/2011
Ruka HS142 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS130 Planica HS215
5 3 6 3 4
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Cztery Kryształowe Kule za zwycięstwa Adama Małysza w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Zdjęcie z galerii trofeów zawodnika w Wiśle.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
1994/1995 55.
1995/1996 23.
1996/1997 8.
1997/1998 30.
1998/1999 43.
1999/2000 31.
2000/2001 1.
2001/2002 4.
2002/2003 3.
2003/2004 15.
2004/2005 4.
2005/2006 35.
2006/2007 7.
2007/2008 4.
2008/2009 33.
2009/2010 9.
2010/2011 6.

Turniej Nordycki (Skandynawski)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
1997 5.
1999 16.
2000 20.
2001 1.
2002 2.
2003 1.
2005 11.
2006 5.
2007 1.
2008 8.
2009 5.
2010 2.

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca Adama Małysza w Pucharze Świata w lotach narciarskich[60]:

Sezon Miejsce
1994/1995 niesklasyfikowany[i]
1995/1996 18.
1996/1997 48.
1997/1998 niesklasyfikowany[j]
1998/1999 40.
1999/2000 15.
2000/2001 2.
2008/2009 7.
2009/2010 8.
2010/2011 4.

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich

Adam Małysz jako jeden z dwóch skoczków narciarskich w historii trzykrotnie wygrał Letnie Grand Prix na igelicie. Oprócz niego dokonał tego Thomas Morgenstern.

Podium konkursu LGP w Klingenthal (2006). Od lewej: Andreas Widhölzl, Adam Małysz, Tami Kiuru.

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
1995 66.
1996 6.
1997 21.
1999 54.
2000 19.
2001 1.
2002 10.
2004 1.
2005 42.
2006 1.
2007 2.
2008 34.
2009 3.
2010 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Adam Małysz trzynastokrotnie wygrywał konkursy zaliczane do Letniego Grand Prix, a całą klasyfikację trzykrotnie. Trzy z tych zwycięstw odniósł w Zakopanem. Poniżej lista zwycięstw uszeregowana chronologicznie:

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 11 sierpnia 2001 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 106,0 m 103,5 m 272,5 pkt
2. 31 lipca 2004 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 110,5 m 105,0 m 277,5 pkt
3. 7 sierpnia 2004 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 HS-132 128,0 m 126,0 m 257,7 pkt
4. 4 września 2004 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 134,0 m 124,0 m 267,9 pkt
5. 8 września 2004 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 134,0 m 129,5 m 274,8 pkt
6. 8 sierpnia 2006 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 128,5 m 129,0 m 265,5 pkt
7. 26 sierpnia 2006 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,0 m 128,0 m 257,0 pkt
8. 30 września 2006 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 135,5 m 262,7 pkt
9. 3 października 2006 Niemcy Oberhof im. Hansa Rennera K-120 HS-140 132,5 m 135,5 m 285,9 pkt
10. 25 sierpnia 2007 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 139,5 m 133,5 m 296,4 pkt
11. 8 sierpnia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 103,5 m 107,0 m 265,6 pkt
12. 20 sierpnia 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m 129,0 m 269,9 pkt
13. 1 października 2010 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 126,0 m 127,5 m 273,1 pkt

Zwycięstwa w konkursach LGP – noty sędziów

Lp. Data Miejscowość Skocznia K HS Skok Nota A Nota B Nota C Nota D Nota E Nota (skok) Nota (styl) Nota łączna Nota końcowa
1. 11 sierpnia 2001 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K95 106,0 m Niemcy 19,0 Szwecja 19,0 Francja 19,0 Polska 19,0 Szwajcaria 19,0 82,0 pkt 57,0 pkt 139,0 pkt 272,5 pkt
103,5 m Niemcy 19,0 Szwecja 18,5 Francja 18,5 Polska 19,0 Szwajcaria 19,0 77,0 pkt 56,5 pkt 133,5 pkt
2. 31 lipca 2004 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K95 HS-108 110,5 m Niemcy 17,5 Słowenia 17,0 Szwajcaria 17,0 Austria 17,0 Norwegia 16,5 91,0 pkt 51,0 pkt 142,0 pkt 277,5 pkt
105,0 m Niemcy 18,5 Słowenia 19,0 Szwajcaria 18,5 Austria 18,5 Norwegia 18,5 80,0 pkt 55,5 pkt 135,5 pkt
3. 7 sierpnia 2004 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K120 HS132 128,0 m Szwecja 19,0 Czechy 19,0 Francja 18,5 Niemcy 19,5 Polska 19,0 74,4 pkt 57,0 pkt 131,4 pkt 257,7 pkt
126,0 m Szwecja 18,5 Czechy 18,5 Francja 19,5 Niemcy 18,5 Polska 18,5 70,8 pkt 55,5 pkt 126,3 pkt
4. 4 września 2004 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS-134 134,0 m Słowacja 19,5 Norwegia 19,5 Szwajcaria 19,0 Polska 19,5 Niemcy 19,5 85,2 pkt 58,5 pkt 143,7 pkt 267,9 pkt
124,0 m Słowacja 19,0 Norwegia 18,5 Szwajcaria 19,0 Polska 19,0 Niemcy 19,0 67,2 pkt 57,0 pkt 124,2 pkt
5. 8 września 2004 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K120 HS-134 134,0 m Polska 19,5 Włochy 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 18,0 Francja 18,5 85,2 pkt 56,5 pkt 141,7 pkt 274,8 pkt
129,5 m Polska 18,5 Włochy 18,5 Niemcy 19,0 Finlandia 19,0 Francja 18,5 71,1 pkt 56,0 pkt 133,1 pkt
6. 8 sierpnia 2006 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K120 HS-134 128,5 m Finlandia 18,5 Czechy 19,0 Niemcy 19,0 Włochy 19,0 Słowenia 19,0 75,3 pkt 57,0 pkt 132,3 pkt 265,5 pkt
129,0 m Finlandia 18,5 Czechy 19,0 Niemcy 19,5 Włochy 19,0 Słowenia 19,0 76,2 pkt 57,0 pkt 133,2 pkt
7. 26 sierpnia 2006 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS-134 127,0 m Norwegia 18,0 Polska 18,0 Francja 18,5 Słowacja 18,5 Słowenia 18,0 72,6 pkt 54,5 pkt 127,1 pkt 257,0 pkt
128,0 m Norwegia 18,5 Polska 18,5 Francja 18,5 Słowacja 18,5 Słowenia 18,5 74,4 pkt 55,5 pkt 129,9 pkt
8. 30 września 2006 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K125 HS-140 131,0 m Czechy 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 18,5 Polska 18,5 Włochy 19,0 70,8 pkt 56,5 pkt 127,3 pkt 262,7 pkt
135,5 m Czechy 19,0 Niemcy 19,0 Finlandia 18,5 Polska 18,5 Włochy 19,0 78,9 pkt 56,5 pkt 135,4 pkt
9. 3 października 2006 Niemcy Oberhof im. Hansa Rennera K120 HS-140 132,5 m Finlandia 19,0 Niemcy 19,0 Włochy 19,0 Polska 19,0 Czechy 19,0 82,5 pkt 57,0 pkt 139,5 pkt 285,9 pkt
135,5 m Finlandia 19,5 Niemcy 19,5 Włochy 19,5 Polska 19,5 Czechy 19,5 87,9 pkt 58,5 pkt 146,4 pkt
10. 25 sierpnia 2007 Polska Zakopane Wielka Krokiew K120 HS-134 139,5 m Szwajcaria 19,5 Słowacja 19,5 Czechy 19,5 Polska 19,5 Niemcy 19,5 95,1 pkt 58,5 pkt 153,6 pkt 296,4 pkt
133,5 m Szwajcaria 19,5 Słowacja 19,5 Czechy 19,5 Polska 19,0 Niemcy 19,5 84,3 pkt 58,5 pkt 142,8 pkt
11. 8 sierpnia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K95 HS-108 103,5 m Czechy 19,0 Szwajcaria 19,0 Finlandia 18,5 Włochy 19,0 Niemcy 19,0 77,0 pkt 57,0 pkt 129,8 pkt[61] 265,6 pkt
107,0 m Czechy 19,0 Szwajcaria 19,0 Finlandia 18,5 Włochy 19,0 Niemcy 19,5 84,0 pkt 57,0 pkt 135,8 pkt[62]
12. 20 sierpnia 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m Słowenia 18,5 Kanada 18,0 Polska 18,5 Szwecja 18,5 Francja 18,5 79,8 pkt 55,5 pkt 135,4 pkt[63] 269,9 pkt
129,0 m Słowenia 19,0 Kanada 19,0 Polska 19,0 Szwecja 19,0 Francja 19,0 76,2 pkt 57,0 pkt 134,3 pkt[64]
13. 1 października 2010 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 126,0 m Czechy 18,5 Niemcy 18,5 Polska 18,5 Norwegia 18,0 Słowenia 18,5 70,8 pkt 55,5 pkt 127,9 pkt[65] 273,1 pkt
127,5 m Czechy 19,0 Niemcy 19,0 Polska 19,0 Norwegia 18,5 Słowenia 19,0 73,5 pkt 57,0 pkt 145,2 pkt[66]

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych

Oprócz 13 zwycięstw Adam Małysz piętnastokrotnie stawał na podium w zawodach o Letnie Grand Prix – ośmiokrotnie na drugim i siedmiokrotnie na trzecim stopniu. Pełna lista wszystkich miejsc Adama Małysza na podium, włącznie z pierwszymi lokatami, poniżej:

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 21 sierpnia 1996 Niemcy Oberhof im. Hansa Rennera K-120 125,5 m 122,0 m 241,0 pkt 3. 17,4 pkt Mika Laitinen
2. 25 sierpnia 1996 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-90 91,0 m 92,0 m 241,6 pkt 3. 6,5 pkt Ari-Pekka Nikkola
3. 11 sierpnia 2001 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 106,0 m 103,5 m 272,5 pkt 1.
4. 14 sierpnia 2001 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 118,0 m 122,0 m 231,5 pkt 2. 1,1 pkt Andreas Widhölzl
5. 8 września 2001 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 125,5 m 122,5 m 248,4 pkt 2. 1,8 pkt Stefan Horngacher
6. 31 lipca 2004 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 110,5 m 105,0 m 277,5 pkt 1.
7. 7 sierpnia 2004 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 HS-132 128,0 m 126,0 m 257,7 pkt 1.
8. 4 września 2004 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 134,0 m 124,0 m 267,9 pkt 1.
9. 8 września 2004 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 134,0 m 129,5 m 274,8 pkt 1.
10. 26 września 2004 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 HS-131 128,5 m 128,0 m 266,2 pkt 3. 8,6 pkt Martin Höllwarth
11. 8 sierpnia 2006 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 HS-134 128,5 m 129,0 m 265,5 pkt 1.
12. 14 sierpnia 2006 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 HS-132 117,0 m 127,5 m 237,1 pkt 3. 18,3 pkt Gregor Schlierenzauer
13. 26 sierpnia 2006 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,0 m 128,0 m 257,0 pkt 1.
14. 30 września 2006 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 131,0 m 135,5 m 262,7 pkt 1.
15. 3 października 2006 Niemcy Oberhof im. Hansa Rennera K-120 HS-140 132,5 m 135,5 m 285,9 pkt 1.
16. 12 sierpnia 2007 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 105,5 m 103,0 m 271,0 pkt 2. 1,0 pkt Thomas Morgenstern
17. 14 sierpnia 2007 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 HS-132 119,5 m 119,5 m 228,7 pkt 2. 1,1 pkt Bjørn Einar Romøren
18. 16 sierpnia 2007 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 131,5 m 139,0 m 270,4 pkt 3. 6,8 pkt Gregor Schlierenzauer
19. 18 sierpnia 2007 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 105,5 m 111,5 m 244,6 pkt 2. 3,7 pkt Thomas Morgenstern
20. 24 sierpnia 2007 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 119,0 m 126,5 m 240,4 pkt 3. 3,6 pkt Thomas Morgenstern
21. 25 sierpnia 2007 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 139,5 m 133,5 m 296,4 pkt 1.
22. 12 sierpnia 2009 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 128,0 m 130,5 m 222,5 pkt 2. 5,6 pkt Simon Ammann
23. 14 sierpnia 2009 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 HS-132 129,0 m 125,0 m 287,7 pkt 2. 2,2 pkt Simon Ammann
24. 22 sierpnia 2009 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 127,5 m 128,5 m 270,0 pkt 3. 10,9 pkt Gregor Schlierenzauer
25. 8 sierpnia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 103,5 m 107,0 m 265,6 pkt 1.
26. 15 sierpnia 2010 Szwajcaria Einsiedeln im. Andreasa Küttela K-105 HS-117 111,0 m [f] 136,7 pkt 2. 1,7 pkt Daiki Itō
27. 20 sierpnia 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 131,0 m 129,0 m 269,9 pkt 1.
28. 1 października 2010 Czechy Liberec Ještěd K-120 HS-134 126,0 m 127,5 m 273,1 pkt 1.

Miejsca na podium w konkursach drużynowych LGP chronologicznie

Adam Małysz dwukrotnie stanął na podium zawodów drużynowych Letniego Grand Prix, zajmując z reprezentacją Polski trzecie miejsce w 2004 i pierwsze miejsce w 2010 roku w konkursach w Hinterzarten w Niemczech.

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skład Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 1 sierpnia 2004 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 [xviii] 107,5 m 101,0 m 1019,5 pkt (268,0 pkt) 3. 53,5 pkt Austria
2. 7 sierpnia 2010 Niemcy Hinterzarten Adlerschanze K-95 HS-108 [xix] 106,5 m 105,0 m 1001,7 pkt (267,0 pkt) 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

1995
Kuopio K92 Trondheim K120 Hinterzarten K90 Stams K105 punkty
q ? q 42 93,4
1996
Trondheim K120 Oberhof K120 Hinterzarten K90 Predazzo K120 Stams K105 punkty
41 3 3 18 49 133
1997
Courchevel K120 Trondheim K120 Hinterzarten K90 Predazzo K120 Stams K105 punkty
23 - 8 23 18 61
1999
Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Hakuba K120 Sapporo K120 punkty
46 - q 29 43 2
2000
Hinterzarten K95 Kuopio K120 Villach K90 Courchevel K120 Hakuba K120 Hakuba K120 Sapporo K120 Sapporo K120 punkty
33 ? 4 29 24 20 30 12 93
2001
Hinterzarten K95 Hinterzarten K95 Courchevel K120 Stams K105 Sapporo K120 Hakuba K120 Hakuba K120 punkty
1 9 2 9 4 2 9 397
2002
Hinterzarten K95 Hinterzarten K95 Courchevel K120 Lahti K116 Lahti K116 Innsbruck K120 punkty
10 4 4 - - - 126
2004
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Predazzo HS134 Innsbruck HS130 Hakuba HS131 Hakuba HS131 punkty
1 1 1 1 11 7 3 520
2005
Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Predazzo HS134 Bischofshofen HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 punkty
18 - - 26 - 20 - - 29
2006
Hinterzarten HS108 Predazzo HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Zakopane HS134 Kranj HS108 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 Oberhof HS140 punkty
6 1 5 3 1 - - - 1 1 545
2007
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Pragelato HS140 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Oberhof HS140 Klingenthal HS140 punkty
2 2 3 2 3 1 - - - - 460
2008
Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Pragelato HS140 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 Liberec HS134 punkty
22 - - - 30 15 - - 18 9 68
2009
Hinterzarten HS108 Pragelato HS140 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Klingenthal HS140 punkty
6 2 2 11 3 21 - - - 294
2010
Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Liberec HS134 Klingenthal HS140 punkty
1 4 2 1 4 - - 1 dq 480
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował
 ?  – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

Do sezonu 2000 obowiązywały inne punktacje za konkurs.

1999 Hinterzarten K95 Hakuba K120
9 10
2000 Hinterzarten K95
9
Legenda
(do sezonu 2000)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – brak startu

2004 Hinterzarten HS108 Zakopane HS134
3 6
2005 Hinterzarten HS108
6
2006 Hinterzarten HS108
5
2007 Hinterzarten HS108
7
2008 Hinterzarten HS108
7
2009 Hinterzarten HS108
7
2010 Hinterzarten HS108
1
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Turniej Czterech Narodów

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
2006 2.
2007 2.
2008 49.
2009 2.
2010 1.

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
1993/1994 158.
1994/1995 124.
1995/1996 21.
1996/1997 23.
1997/1998 31.
1998/1999 131.
1999/2000 67.
2000/2001 88.
2009/2010 56.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 7 stycznia 1996 Austria Bad Goisern Kalmberg-Schanze K-90 88,0 m 92,5 m 235,5 pkt
2. 10 marca 1996 Szwecja Falun Lugnet K-115 121,5 m 117,0 m 287,0 pkt
3. 26 września 1996 Korea Południowa Muju Chonju K-120 124,0 m 120,5 m 240,6 pkt
4. 27 września 1996 Korea Południowa Muju Chonju K-90 102,5 m 92,5 m 264,0 pkt
5. 27 lipca 2000 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 95,0 m 96,5 m 255,5 pkt
6. 27 lutego 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,5 m 126,5 m 255,4 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 7 stycznia 1996 Austria Bad Goisern Kalmberg-Schanze K-90 88,0 m 92,5 m 235,5 pkt 1.
2. 8 marca 1996 Szwecja Bollnäs Bolleberget K-90 94,5 m 89,0 m 235,0 pkt 2. 6,0 pkt Toni Nieminen
3. 10 marca 1996 Szwecja Falun Lugnet K-115 121,5 m 117,0 m 287,0 pkt 1.
4. 22 września 1996 Japonia Hakuba Olimpijska K-120 117,5 m 109,0 m 207,0 pkt 2. 41,4 pkt Masahiko Harada
5. 26 września 1996 Korea Południowa Muju Chonju K-120 124,0 m 120,5 m 240,6 pkt 1.
6. 27 września 1996 Korea Południowa Muju Chonju K-90 102,5 m 92,5 m 264,0 pkt 1.
7. 6 lipca 1997 Czechy Frenštát pod Radhoštěm Areal Horečky K-90 95,0 m 80,5 m 221,0 pkt 3. 16,5 pkt Jaroslav Sakala
8. 7 lipca 1997 Czechy Frenštát pod Radhoštěm Areal Horečky K-90 93,0 m 89,0 m 238,0 pkt 2. 0,5 pkt Jaroslav Sakala
9. 15 sierpnia 1999 Polska Zakopane Średnia Krokiew K-85 87,0 m 120,5 pkt 2. 4,0 pkt Dirk Else
10. 27 lipca 2000 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 95,0 m 96,5 m 255,5 pkt 1.
11. 27 lutego 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,5 m 126,5 m 255,4 pkt 1.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Sezon 1993/1994
Lillehammer K120 Lillehammer K90 Oberwiesenthal K90 Lauscha K90 Wörgl K83 Sankt Moritz K90 Sankt Aegyd K73 Gallio K92 Sapporo K90 Sapporo K115 Ironwood K145 Ironwood K145 Willingen K120 Willingen K120 Ruhpolding K110 Saalfelden K85 Planica K120 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Ishpeming K90 Schönwald K84 Titisee-Neustadt K113 Kuopio K92 Calgary K89 Calgary K89 Zaō K85 Zaō K85 Zakopane K116 Zakopane K85 Szczyrbskie Jezioro K120 Szczyrbskie Jezioro K120 Sprova K85 Sprova K85 Ruka K120 Rovaniemi K90 punkty
- - - - - - 48 - - - - - - - - 43 76 - - - - - - - - - - 24 65 28 17 - - - - 24
Sezon 1994/1995
Lillehammer K90 Lillehammer K120 Jyväskylä K100 Lahti K114 Lahti K90 Sankt Moritz K90 Lake Placid K120 Lake Placid K90 Planica K92 Planica K120 Sapporo K115 Sapporo K115 Sapporo K90 Courchevel K90 Courchevel K120 Szczyrbskie Jezioro K90 Zakopane K116 Zakopane K116 Gallio K95 Gallio K95 Liberec K90 Liberec K90 Astún K90 Reit im Winkl K90 Saalfelden K85 Ruhpolding K110 Westby K106 Westby K106 Ironwood K145 Ironwood K145 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Sapporo K115 Zaō K85 Zaō K85 Schönwald K84 Schönwald K84 Sprova K85 Sprova K85 Ruka K120 Gällivare K90 Rovaniemi K90 Rovaniemi K90 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - 9 30 11 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 54
Sezon 1995/1996
Lauscha K92 Brotterode K98 Lahti K90 Lahti K90 Kuopio K92 Sankt Moritz K90 Lake Placid K120 Lake Placid K90 Bad Goisern K90 Reit im Winkl K90 Saalfelden K85 Berchtesgaden K90 Sapporo K115 Sapporo K115 Sapporo K90 Willingen K120 Liberec K120 Liberec K90 Seefeld K90 Westby K106 Westby K106 Gallio K95 Gallio K95 Schönwald K84 Titisee-Neustadt K112 Örnsköldsvik K90 Örnsköldsvik K90 Beuil K86 Beuil K86 Bollnäs K90 Falun K115 Sapporo K115 Zaō K85 Zaō K85 Planica K120 Planica K120 Braunlage K85 Braunlage K85 Voss K95 Voss K95 Rovaniemi K90 Ruka K120 punkty
- - - - - - - - 1 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 2 1 - - - - - - - - - - - 280
Sezon 1996/1997
Courchevel K120 Zakopane K85 Frenštát pod Radhoštěm K90 Hakuba K90 Hakuba K120 Muju K120 Muju K90 Chaux-Neuve K90 Chaux-Neuve K90 Brotterode K98 Lauscha K92 Sankt Moritz K90 Lake Placid K120 Lake Placid K90 Ramsau K90 Villach K90 Planica K92 Sapporo K120 Sapporo K120 Sapporo K90 Oberhof K120 Oberhof K120 Szczyrbskie Jezioro K90 Zakopane K116 Reit im Winkl K90 Saalfelden K85 Ruhpolding K110 Westby K106 Westby K106 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Braunlage K80 Braunlage K80 Sapporo K90 Zaō K85 Zaō K85 Courchevel K90 Courchevel K90 Vikersund K90 Vikersund K90 Harrachov K90 Harrachov K90 Ruka K120 Rovaniemi K90 punkty
- - 13 4 2 1 1 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 350
Sezon 1997/1998
Velenje K85 Velenje K85 Rælingen K88 Zakopane K85 Zakopane K85 Frenštát pod Radhoštěm K90 Frenštát pod Radhoštěm K90 Oberhof K120 Oberhof K120 Hakuba K120 Hakuba K120 Chamonix K95 Chamonix K95 Lahti K90 Lahti K90 Lahti K90 Oberwiesenthal K90 Oberwiesenthal K90 Sankt Moritz K90 Sapporo K90 Sapporo K120 Sapporo K120 Garmisch-Partenkirchen K115 Garmisch-Partenkirchen K115 Liberec K120 Liberec K120 Villach K90 Planica K120 Planica K120 Westby K106 Westby K106 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Reit im Winkl K90 Saalfelden K85 Ruhpolding K110 Oslo K112 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Willingen K120 Willingen K120 Schönwald K90 Schönwald K90 Sapporo K120 Zaō K85 Zaō K85 Courchevel K90 Courchevel K90 Rovaniemi K90 Ruka K120 Ruka K120 punkty
4 - - 21 5 3 2 7 8 42 10 - - - - - - - - - - - - - 10 18 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 378
Sezon 1998/1999
Velenje K85 Velenje K85 Berchtesgaden K90 Villach K90 Oberstdorf K90 Oberstdorf K90 Zakopane K85 Zakopane K85 Rælingen K88 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Sankt Moritz K95 Engelberg K120 Bad Goisern K90 Bad Goisern K90 Sapporo K90 Sapporo K120 Sapporo K120 Lauscha K92 Lauscha K92 Gallio K95 Gallio K95 Reit im Winkl K90 Saalfelden K85 Ruhpolding K110 Braunlage K80 Braunlage K80 Westby K106 Westby K106 Planica K120 Planica K120 Iron Mountain K120 Titisee-Neustadt K112 Schönwald K90 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Sapporo K120 Zaō K90 Zaō K90 Courchevel K120 Courchevel K90 Vikersund K90 Vikersund K90 Hede K90 Hede K90 Kuopio K120 Rovaniemi K90 Ruka K120 Ruka K120 punkty
- - 22 47 50 35 27 15 - 37 12 10 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 77
Sezon 1999/2000
Velenje K85 Velenje K85 Villach K90 Villach K90 Oberstdorf K90 Zakopane K85 Zakopane K85 Rælingen K88 Hakuba K120 Hakuba K120 Trondheim K120 Trondheim K120 Kuopio K120 Lahti K116 Lahti K116 Innsbruck K110 Engelberg K120 Gallio K95 Gallio K95 Sapporo K90 Sapporo K120 Sapporo K120 Brotterode K98 Lauscha K92 Braunlage K80 Braunlage K80 Courchevel K90 Courchevel K90 Hakuba K120 Hakuba K120 Berchtesgaden K90 Saalfelden K85 Mislinja K85 Planica K120 Planica K120 Westby K106 Westby K106 Ishpeming K90 Ishpeming K90 Schönwald K90 Titisee-Neustadt K112 Eisenerz K90 Eisenerz K90 Zaō K90 Zaō K90 Våler K90 Våler K90 Harrachov K120 Harrachov K120 Rovaniemi K90 Ruka K120 punkty
- - 25 25 5 5 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 182
Sezon 2000/2001
Velenje K85 Velenje K85 Villach K90 Oberstdorf K90 Rælingen K88 Rælingen K88 Winterberg K80 Sankt Moritz K95 Innsbruck K108 Bischofshofen K120 Sapporo K90 Sapporo K120 Sapporo K120 Brotterode K98 Brotterode K98 Lauscha K92 Lauscha K92 Ramsau K90 Schönwald K84 Westby K106 Westby K106 Titisee-Neustadt K120 Iron Mountain K120 Iron Mountain K120 Planica K120 Ishpeming K90 Chamonix K95 Chamonix K95 Zakopane K120 Zakopane K120 Vikersund K90 Vikersund K90 Harrachov K120 Harrachov K90 Våler K90 Zaō K90 Zaō K90 Örnsköldsvik K90 Örnsköldsvik K90 Hede K90 punkty
- - - 1 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 100
Sezon 2009/2010
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Otepää HS100 Otepää HS100 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Titisee-Neustadt HS142 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Iron Mountain HS133 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Kranj HS109 Kranj HS109 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Wisła HS134 Oslo HS134 Oslo HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 1 - - - - 100
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

- – zawodnik nie wystartował lub brak danych

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon Miejsce
2004 8.
2009 12.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 24 lipca 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 136,0 m 134,0 m 285,0 pkt
2. 25 lipca 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 135,0 m 130,0 m 278,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 24 lipca 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 136,0 m 134,0 m 285,0 pkt 1.
2. 25 lipca 2004 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 135,0 m 130,0 m 278,0 pkt 1.
3. 12 września 2009 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 126,0 m 127,0 m 254,9 pkt 2. 6,4 pkt Marcin Bachleda
4. 13 września 2009 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 129,5 m 134,0 m 275,8 pkt 2. 3,0 pkt Marcin Bachleda

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

Sezon 2004
Velenje HS94 Velenje HS94 Oberstdorf HS137 Oberstdorf HS137 Ramsau HS98 Ramsau HS98 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 punkty
- - 1 1 - - - - 200
Sezon 2009
Velenje HS94 Kranj HS109 Kranj HS109 Villach HS98 Villach HS98 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Pjongczang HS109 Pjongczang HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
- - - - - - - - - 2 2 160
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 

- – zawodnik nie wystartował

Mistrzostwa Polski w skokach narciarskich

Adam Małysz podczas zawodów w Szczyrku w 2007.

Małysz 39 razy zdobył indywidualny tytuł mistrza Polski seniorów w skokach narciarskich (21 zimą i 18 latem), sześciokrotnie zdobywał srebro (6 zimą) i dwukrotnie brąz (jeden latem i jeden zimą). W ramach drużynowych konkursów mistrzostw Polski zdobył 8 złotych medali, 5 srebrnych oraz jeden brązowy.

W mistrzostwach Polski juniorów Adam Małysz zdobył sześć indywidualnych medali (3 złote, 2 srebrne, 1 brązowy) oraz 3 złote w rywalizacji zespołowej.

Jako kombinator norweski w mistrzostwach Polski juniorów, juniorów młodszych i młodzików w kombinacji norweskiej wywalczył 5 złotych, 1 srebrny oraz 1 brązowy medal[67].

Zimowe mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich

Adam Małysz uczestniczył w 31 indywidualnych konkursach zimowych mistrzostw Polski w skokach narciarskich. Zdobył 21 tytułów mistrza Polski, sześć razy był drugi i raz trzeci. Łącznie zdobył 28 medali[68].

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
14. 14 marca 1993 Szczyrk Skalite K-85 ind. 64,5 m 70,0 m 145,2 pkt 64,5 pkt Robert Zygmuntowicz
3.Bronze medal with cup.svg 4 lutego 1994 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. b.d. b.d. Wisła Zakopane
2.Silver medal with cup.svg 5 lutego 1994 Zakopane Wielka Krokiew b.d. ind. 106,5 m 109,5 m 197,7 pkt 31,5 pkt Wojciech Skupień
1.Gold medal with cup.svg 6 lutego 1994 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 79,5 m 78,0 m 204,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 16 lutego 1995 Szczyrk Salmopol b.d. druż. b.d. b.d. b.d. KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 17 lutego 1995 Zakopane Wielka Krokiew b.d. ind. b.d. b.d. b.d.
2.Silver medal with cup.svg 18 lutego 1995 Szczyrk Salmopol K-85 ind. 85,0 m. 84,0 m 200,5 pkt 1,5 pkt Wojciech Skupień
2.Silver medal with cup.svg 22 marca 1996 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. b.d. b.d. Start Krokiew Zakopane
2.Silver medal with cup.svg 23 marca 1996 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 87,5 m 76,0 m 217,0 pkt 7,5 pkt Wojciech Skupień
1.Gold medal with cup.svg 24 marca 1996 Zakopane Wielka Krokiew K-116 ind. 123,5 m 119 m 256,9 pkt
1.Gold medal with cup.svg 15 lutego 1997 Wisła Malinka b.d. ind. 104,0 m 105,0 m 232,1 pkt
2.Silver medal with cup.svg 16 lutego 1997 Szczyrk Skalite b. d. ind. 84,5 m 84,5 m 230,5 pkt 1,5 pkt Robert Mateja
2.Silver medal with cup.svg 27 marca 1997 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. b.d. b.d. WKS Zakopane
4. 27 marca 1998 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 82,0 m 77,0 m 206,0 pkt 46,0 pkt Robert Mateja
1.Gold medal with cup.svg 28 marca 1998 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. b.d. KS Wisła Ustronianka
3.Bronze medal with cup.svg 29 marca 1998 Zakopane Wielka Krokiew b.d. ind. 95,5 m 99,5 m 159,9 pkt 74,8 pkt Robert Mateja
1.Gold medal with cup.svg 12 lutego 1999 Szczyrk Skalite b. d. ind. 87,0 m 77,0 m 219,5 pkt
2.Silver medal with cup.svg 14 lutego 1999 Wisła Malinka b.d. ind. 105,5 m 107,5 m 237,9 pkt 7,1 pkt Robert Mateja
1.Gold medal with cup.svg 25 marca 2000 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. b.d. KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 25 marca 2000 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. b.d. b.d. b.d.
1.Gold medal with cup.svg 26 marca 2000 Zakopane Wielka Krokiew b.d. ind. b.d. b.d. b.d.
1.Gold medal with cup.svg 27 marca 2002 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 81,5 m 89,5 m 234,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 27 marca 2002 Zakopane Średnia Krokiew K-85 druż. b.d. b.d. 587,5 pkt KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 26 grudnia 2002 Zakopane Wielka Krokiew K-120 ind. 127,0 m 136,5 m 276,8 pkt
1.Gold medal with cup.svg 2 marca 2003 Szczyrk Skalite K-85 ind. 84,5 m 89,0 m 241,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 26 grudnia 2003 Zakopane Wielka Krokiew K-120 ind. 130,5 m 131,5 m 272,6 pkt
1.Gold medal with cup.svg 29 stycznia 2004 Karpacz Orlinek K-85 ind. 88,5 m 94,5 m 262,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 31 stycznia 2004 Zakopane Wielka Krokiew K-120 ind. 133,5 m 130,5 m 278,2 pkt
1.Gold medal with cup.svg 25 stycznia 2005 Szczyrk Skalite K-85 HS-93 druż. 91,5 m 90,0 m 877,5 pkt (256 pkt) KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 26 stycznia 2005 Szczyrk Skalite K-85 HS-93 ind. 93,5 m 128,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 8 lutego 2005 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 124,5 m 130,5 m 261,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 25 lutego 2006 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 druż. 133,5 m 129,5 m 982,4 pkt KS Wisła Ustronianka
2.Silver medal with cup.svg 25 lutego 2006 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 131,5 m 132,0 m 275,3 pkt 3,6 pkt Robert Mateja
1.Gold medal with cup.svg 26 lutego 2006 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 89,5 m 88,5 m 249,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 16 lutego 2007 Szczyrk Skalite K-85 HS-93 druż. 87,0 m 420,0 pkt KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 17 lutego 2007 Szczyrk Skalite K-85 HS-93 ind. 89,5 m 82,5 m 235,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 18 marca 2008 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 133,5 m 130,5 m 273,7 pkt
2.Silver medal with cup.svg 19 marca 2008 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 druż. 89,5 m 90,0 m 908,0 pkt 35,0 pkt Wisła Zakopane
1.Gold medal with cup.svg 20 marca 2008 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 93,5 m 91,0 m 259,5 pkt
5. 14 lutego 2009 Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 ind. 116,5 m 111,0 m 202,0 pkt 29,4 pkt Kamil Stoch
1.Gold medal with cup.svg 26 marca 2009 Szczyrk Skalite K-95 HS-106 druż. 97,5 m 100,5 m 973,5 pkt KS Wisła Ustronianka
1.Gold medal with cup.svg 26 grudnia 2009 Szczyrk Skalite K-95 HS-106 ind. 96,0 m 106,0 m 256,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 26 grudnia 2010 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 132,0 m 130,0 m 272,6 pkt

Letnie mistrzostwa Polski seniorów w skokach narciarskich

Adam Małysz zdobył 18 złotych medali indywidualnych letnich mistrzostw Polski w skokach narciarskich oraz dwa srebrne medale i jeden brązowy; łącznie 21 medali

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
1.Gold medal with cup.svg 13 października 1996 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 89,5 m 87,0 m 246,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 12 października 1997 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 82,0 m 88,0 m 232,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg[69] 10 października 1999 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 78,5 m 85,5 m 219,0 pkt
3.Bronze medal with cup.svg 15 października 2000 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 84,5 m 84,5 m 225,5 pkt 12,5 pkt Robert Mateja
1.Gold medal with cup.svg 16 września 2001 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 87,5 m 84,5 m 237,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 21 września 2003 Zakopane Średnia Krokiew K-85 ind. 87,0 m 92,0 m 247,5 pkt
1.Gold medal with cup.svg 9 października 2004 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 131,0 m 134,0 m 278,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 10 października 2004 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 90,0 m 90,0 m 254,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 15 października 2005 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 132,0 m 132,0 m 277,2 pkt
1.Gold medal with cup.svg 16 października 2005 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 89,0 m 92,5 m 258,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 14 października 2006 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 126,5 m 129,5 m 261,8 pkt
1.Gold medal with cup.svg 15 października 2006 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 89,0 m 92,5 m 260,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 13 października 2007 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 126,5 m 134,0 m 271,9 pkt
1.Gold medal with cup.svg 14 października 2007 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 90,5 m 89,0 m 253,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 27 września 2008 Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 ind. 132,0 m 132,5 m 278,6 pkt
2.Silver medal with cup.svg 28 września 2008 Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 druż. 126,5 m 119,0 m 911,8 pkt (240,4 pkt) 65,5 pkt Wisła Zakopane
1.Gold medal with cup.svg 10 października 2009 Zakopane Średnia Krokiew K-85 HS-94 ind. 88,5 m 88,5 m 246,0 pkt
1.Gold medal with cup.svg 11 października 2009 Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 ind. 128,0 m 131,0 m 264,7 m
1.Gold medal with cup.svg 23 lipca 2010 Szczyrk Skalite K-95 HS-106 ind. 104,5 m 100,0 m 262,5 pkt
2.Silver medal with cup.svg 24 lipca 2010 Szczyrk Skalite K-95 HS-106 druż. 99,0 m 103,0 m 887,5 pkt (257,0 pkt) 79,0 pkt AZS Zakopane
1.Gold medal with cup.svg 25 lipca 2010 Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 ind. 134,5 m 130,0 m 278,1 pkt

Inne

Świąteczny Konkurs skoków[k]

  • 2004 – 1. miejsce
  • 2005 – 1. miejsce

Puchar Prezesa Tatrzańskiego Związku Narciarskiego

  • 2001 – 1. miejsce[70]
  • 2003 – 1. miejsce
  • 2004 – 1. miejsce

Puchar Doskonałego Mleka

  • 2005 – 3. miejsce
  • 2006 – 1. miejsce
  • 2007 – 1. miejsce

Puchar Solidarności

  • 2007 – 1. miejsce
  • 2008 – 6. miejsce

Puchar Prezesa Śląsko-Beskidzkiego Okręgowego Związku Narciarskiego

  • 2009 – 1. miejsce[71]

Konkurs pożegnalny Janne Ahonena

  • 2008 – 2. miejsce[72].

Rekordy skoczni

Data Miejsce Skocznia Punkt K Rekord Uwagi
29 grudnia 2000 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 132,5 m Rekord nieaktualny, kilka minut później został pobity o pół metra przez Schmitta.
1 stycznia 2001 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 129,5 m Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana.
3 stycznia 2001 Austria Innsbruck Bergisel K-108 120,5 m Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana
13 stycznia 2001 Czechy Harrachov Čerťák K-185 206,5 m Rekord nieaktualny, dzień później Jussilainen pobił go o 6 m.
3 lutego 2001 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-120 151,5 m Rekord nieaktualny, cztery lata później pobity o pół metra przez Ahonena.
17 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 130,5 m Rekord nieaktualny, dwa dni później pobity o pół metra przez Schmitta.
22 lutego 2001 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 98,5 m Rekord nieaktualny, w marcu 2012 pobity o dwa i pół metra przez Jurija Tepeša.
9 marca 2001 Norwegia Trondheim Granåsen K-120 138,5 m Rekord nieaktualny, skocznia została przebudowana
22 grudnia 2001 Austria Villach Alpenarena K-90 99,5 m Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS
10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Park City Utah Olympic Park K-90 98,5 m Rekord nieaktualny, tego samego dnia pobity o pół metra przez Hannawalda.
29 listopada 2002 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 144 m Rekord nieaktualny, tego samego dnia pobity o dwa metry przez Pettersena.
26 grudnia 2002 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 136 m Rekord nieaktualny, pobity miesiąc później przez Svena Hannawalda
22 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-125 136 m Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS
28 lutego 2003 Włochy Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 107,5 m Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS
15 marca 2003 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 132 m Rekord nieaktualny, trzy lata później pobity o trzy i pół metra przez Widhölzla.
20 marca 2003 Słowenia Planica Velikanka K-185 225 m Wyrównanie rekordu świata Goldbergera, nieaktualny, tego samego dnia pobity o dwa i pół metra przez Hautamäkiego.
29 stycznia 2004 Polska Karpacz Orlinek K-85 94,5 m
11 września 2004 Austria Innsbruck Bergisel K-120 136 m Rekord letni, nieoficjalny.
11 grudnia 2004 Czechy Harrachov Čerťák K-125 143 m Rekord nieaktualny, dzień później pobity o dwa i pół metra przez Ahonena.
10 lutego 2005 Włochy Pragelato Trampolino a Monte K-125 140,5 m Rekord nieaktualny, rok później pobity o pół metra przez Ljøkelsøya.
3 grudnia 2006 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 142 m Rekord nieaktualny, rok później pobity o metr przez Schlierenzauera.
3 lutego 2007 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 145 m Rekord nieaktualny, w 2016 pobity o 3 metry przez Prevca.
6 lutego 2007 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 139,5 m Rekord nieaktualny, dzień później pobity o trzy metry przez Schlierenzauera.
3 marca 2007 Japonia Sapporo Miyanomori K-90 102 m Aktualny rekord oficjalny według przepisów FIS
28 sierpnia 2007 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 139,5 m Wyrównany letni rekord skoczni Daniela Forfanga z 2004 roku.
13 sierpnia 2009 Francja Courchevel Tremplin Le Praz K-120 134,5 m Wyrównanie rekordu Schlierenzauera, nieaktualny, pobity w 2011 o dwa i pół metra przez Stocha.
11 lutego 2010 Kanada Whistler Whistler Olympic Park Ski Jump K-95 109,5 m Rekord nieoficjalny.
14 marca 2010 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 142 m Rekord nieaktualny, nieoficjalny.
25 lipca 2010 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 134,5 m Rekord nieaktualny, pobity rok później o pół metra przez Skletta.

Kariera w sportach motorowych

Adam Małysz w rajdowym uniformie
Samochód Adama Małysza

22 kwietnia 2011 na Torze Wyścigów Konnych Służewiec Adam Małysz ogłosił, iż dołączył do zespołu RMF Caroline Team i ze swoim pilotem Rafałem Martonem samochodem Porsche Cayenne wezmą udział w kilku rajdach, a jego głównym celem będzie Rajd Dakar[73].

W maju Małysz miał wziąć udział w Volkswagen Scirocco R-Cup na torze Red Bull Ring[74], jednak nie doszło to do skutku. W czerwcu, z pilotem Albertem Gryszczukiem wziął udział w rajdzie Drezno-Wrocław, jednak nie był klasyfikowany – wystartował z numerem 000 i otworzył rajd we Wrocławiu[75]. Podczas debiutu Orzeł z Wisły osiągnął drugi czas, dzień później ponownie wystartował. Jechał w klasie cross-country, trasa rajdu dla tej grupy kierowców zakończyła się po pokonaniu ok. 200 km w Żaganiu, Małysz pokonał ok. 120 km odcinków specjalnych[76]. 9 sierpnia Małysz pomyślnie zdał egzamin przed komisją Polskiego Związku Motorowego i otrzymał licencję kierowcy rajdowego uprawniającą do startów we wszystkich rajdach terenowych[77]. 15 września na poligonie wojskowym w Żaganiu Małysz pobił rekord prędkości jazdy samochodem w terenie[78].

Podczas pierwszego etapu Rajdu Dakar 2012 zajął 70. miejsce. Po czterech etapach awansował na 40. pozycję w klasyfikacji generalnej[79]. Podczas jedenastego etapu doznał poważnej awarii sprzęgła, która spowodowała wielogodzinne opóźnienie[80] i ukończenie go na 67. pozycji.

Ostatecznie pierwszy w karierze Rajd Dakar ukończył na 38. pozycji w klasyfikacji generalnej, ze stratą ponad 29 godzin do zwycięzcy[81], po czym opuścił RMF Caroline Team. Do rajdu Dakar 2013 Małysz przystąpił z nowym samochodem – Toyotą Hilux zbudowaną i serwisowaną przez belgijską firmę Overdrive Racing[82]. Rajd Adam Małysz i Rafał Marton ukończyli na 15. pozycji, ze stratą ponad 6 godzin do zwycięzcy[83].

13 marca 2013 Małysz dołączył do zespołu Orlen Team[84]. 14 kwietnia 2013 odniósł pierwsze w karierze kierowcy rajdowego zwycięstwo. Tego dnia okazał się lepszy w rajdzie Tolimpex Cup na Węgrzech.

W październiku 2016 roku, przy okazji rozpoczęcia ponownej współpracy z Polskim Związkiem Narciarskim, poinformował o przerwie w uczestnictwie w rajdach samochodowych związanej z objęciem w nim stanowiska dyrektora kadry w skokach narciarskich i kombinacji norweskiej oraz niezadowalającymi wynikami.

Wyniki w rajdach

# Rajd Data Seria Klasa Pilot Wynik w K. klasy Wynik w K. generalnej
Polska Niemcy 17. Rajd Drezno – Wrocław 25–26 czerwca 2011 Albert Gryszczuk nie klasyfikowany
1 Węgry Hungarian Baja 2011 25–28 sierpnia 2011 Puchar Świata FIA w rajdach terenowych T2.1 Rafał Marton nie ukończył
Maroko RMF Morocco Challenge 2011 22–28 października 2011 Rafał Marton nie klasyfikowany
2 Argentyna Chile Peru Rajd Dakar 2012 1–15 stycznia 2012 Rajd Dakar 2012 Rafał Marton 38
Etap 1 1 stycznia 2012 70
Etap 2 2 stycznia 2012 49
Etap 3 3 stycznia 2012 72
Etap 4 4 stycznia 2012 38
Etap 5 5 stycznia 2012 56
Etap 6 6 stycznia 2012 etap odwołany
Etap 7 7 stycznia 2012 54
Etap 8 9 stycznia 2012 40
Etap 9 10 stycznia 2012 39
Etap 10 11 stycznia 2012 33
Etap 11 12 stycznia 2012 67
Etap 12 13 stycznia 2012 38
Etap 13 14 stycznia 2012 28
Etap 14 15 stycznia 2012 41
3 Włochy Italian Baja 2012 16–18 marca 2012 Puchar Świata FIA w rajdach terenowych Rafał Marton nie ukończył
4 Węgry Rabakoz Cup 2012 11–13 maja 2012 Mistrzostwa Polski, Czech, Słowacji i Węgier w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 24
5 Włochy Baja Puglia & Lucania 2012 2–3 czerwca 2012 Mistrzostwa Włoch w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 15
6 Polska Baja Carpathia 2012 28 czerwca-1 lipca 2012 Mistrzostwa Polski, Czech, Słowacji i Węgier w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 5
7 Węgry Gyulai Varfurdo Cupa 2012 4–5 sierpnia 2012 Mistrzostwa Węgier, Słowacji i Włoch w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 8
8 Polska Baja Poland 2012 7–9 września 2012 Puchar Świata FIA w rajdach terenowych, mistrzostwa Polski, Czech i Słowacji w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 5
9 Czechy Internext Rally 2012 28–29 września 2012 Mistrzostwa Polski, Czech i Słowacji w rajdach terenowych oraz Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 2
10 Argentyna Chile Peru Rajd Dakar 2013 5–19 stycznia 2013 Rajd Dakar 2013 Rafał Marton 15
Etap 1 5 stycznia 2013 14
Etap 2 6 stycznia 2013 26
Etap 3 7 stycznia 2013 23
Etap 4 8 stycznia 2013 18
Etap 5 9 stycznia 2013 27
Etap 6 10 stycznia 2013 18
Etap 7 11 stycznia 2013 19
Etap 8 12 stycznia 2013 19
Etap 9 14 stycznia 2013 16
Etap 10 15 stycznia 2013 20
Etap 11 16 stycznia 2013 13
Etap 12 17 stycznia 2013 15
Etap 13 18 stycznia 2013 24
Etap 14 19 stycznia 2013 16
11 Włochy Italian Baja 2013 14–17 marca 2013 Puchar Świata FIA w rajdach terenowych Rafał Marton 4
12 Węgry Toolimpex Cup 2013 12–14 kwietnia 2013 Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych T1 Rafał Marton 1
13 Węgry Rabakoz Cup 2013 18–19 maja 2013 Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych T1 Rafał Marton nie ukończył
14 Polska Baja Carpathia 2013 21–23 czerwca 2013 Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych
Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych
T1 Rafał Marton 1
15 Rosja Silk Way Rally 2013 7–13 lipca 2013 Silk Way Rally 2013 Rafał Marton nie ukończył
Etap 1 7 lipca 2013 4
Etap 2 8 lipca 2013 6
Etap 3 9 lipca 2013 3
Etap 4 10 lipca 2013 4
Etap 5 11 lipca 2013 nie ukończył
Etap 6 12 lipca 2013
Etap 7 13 lipca 2013
16 Polska Baja Poland 2013 29 sierpnia – 1 września 2013 Puchar Świata FIA w rajdach terenowych
Puchar Europy Środkowej FIA w rajdach terenowych
Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych
T1 Rafał Marton 4
17 Polska Baja Żagań 2013 25–27 października 2013 Mistrzostwa Polski w rajdach terenowych T1 Rafał Marton 3
18 Argentyna Chile Peru Rajd Dakar 2014 5–18 stycznia 2014 Rajd Dakar 2014 Rafał Marton 13
Etap 1 5 stycznia 2014 23
Etap 2 6 stycznia 2014 26
Etap 3 7 stycznia 2014 25
Etap 4 8 stycznia 2014 15
Etap 5 9 stycznia 2014 5
Etap 6 10 stycznia 2014 13
Etap 7 12 stycznia 2014 25
Etap 8 13 stycznia 2014 16
Etap 9 14 stycznia 2014 6
Etap 10 15 stycznia 2014 15
Etap 11 16 stycznia 2014 46
Etap 12 17 stycznia 2014 19
Etap 13 18 stycznia 2014 11
19 Włochy Italian Baja 2013 14–16 marca 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton nie ukończył
20 Zjednoczone Emiraty Arabskie Abu Dhabi Desert Challenge 2014 5–10 kwietnia 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 2
21 Katar Sealine Cross Country Rally 2014 21–30 kwietnia 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 4
22 Hiszpania Baja Aragon 2014 18–20 lipca 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 9
23 Węgry Hungarian Baja 2014 14–16 sierpnia 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton nie ukończył
24 Polska Baja Poland 2014 28–31 sierpnia 2014 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 2
25 Argentyna Chile Boliwia Rajd Dakar 2015 4–19 stycznia 2015 Rajd Dakar 2015 Rafał Marton nie ukończył
Etap 1 4 stycznia 2015 18
Etap 2 5 stycznia 2015 nie ukończył
26 Zjednoczone Emiraty Arabskie Abu Dhabi Desert Challenge 2015 29 marca-2 kwietnia 2015 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 7
27 Katar Sealine Cross Country Rally 2015 20–24 kwietnia 2015 Puchar Świata w rajdach terenowych Rafał Marton 6
28 Egipt Rajd Faraonów 2015 10–16 maja Puchar Świata w rajdach terenowych Xavier Panseri nie ukończył
29 Polska Baja Poland 2015 27–30 sierpnia 2015 Puchar Świata w rajdach terenowych Xavier Panseri 8
30 Maroko Rajd Maroka 5–10 października 2015 Puchar Świata w rajdach terenowych Xavier Panseri 8
31 Argentyna Boliwia Rajd Dakar 2016 2–16 stycznia 2016
Rajd Dakar 2016
Xavier Panseri 53

Kultura masowa, media i inna działalność

Kibice na benefisie Małysza
 Osobny artykuł: Małyszomania.

Sukcesy Adama Małysza w Pucharze Świata 2000/2001 spowodowały wzrost zainteresowania skokami narciarskimi w Polsce, z kolei sam Małysz stał się jednym z najpopularniejszych polskich sportowców oraz znalazł się w centrum uwagi mediów i opinii publicznej.

Adam Małysz w mediach

W listopadzie 2011 roku został ekspertem Pucharu Świata w skokach narciarskich na antenie Eurosportu, a od sezonu 2012/13 komentował zawody skoków narciarskich dla polskiego oddziału tej telewizji. Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 był jednym z ekspertów Telewizji Polskiej[85]. W 2015 został felietonistą Przeglądu Sportowego.

W listopadzie 2016 został ekspertem i komentatorem skoków narciarskich w TVP, kończąc tym samym współpracę z Eurosportem[86].

Management i reklama

Plac Adama Małysza, nazwa nieoficjalna. Osiedle Przyjaźń w Warszawie

Menedżerem Adama Małysza był Edi Federer, austriacki sportowiec i przedsiębiorca, zaproszony do Polski w 1996 przez Czecha Pavla Mikeskę, ówczesnego trenera kadry polskich skoczków. Mikeska zdradził wówczas Federerowi, że „ma skoczka o wielkim potencjale” – 18-letniego Adama Małysza[87]. Koncern Red Bull (należący do salzburskiego przemysłowca i miliardera Dietricha Mateschitza), dzięki staraniom Federera, był oficjalnym sponsorem Adama Małysza [88]. Wziął on udział w wielu kampaniach reklamowych i marketingowych.

W okresie kariery w sportach motorowych, sponsorem Małysza był także PKN Orlen[89].

Adam Małysz znajdował się także na liście najbogatszych Polaków show-biznesu Forbes:

  • 2009 – miejsce 70.
  • 2010 – miejsce 30. (453 000 zł z reklam)[90].

Działalność w Polskim Związku Narciarskim

Od października 2016 r. pełni funkcję dyrektora-koordynatora PZN ds. skoków narciarskich i kombinacji norweskiej. W ramach swoich obowiązków odpowiada za tworzenie programów szkoleniowych, koordynację współpracy między kadrami i doradztwo w kwestiach sprzętowych[91].

W maju 2022 został kandydatem na stanowisko prezesa PZN[92], zaś na Walnym Zjeździe Sprawozdawczo-Wyborczym Delegatów PZN, odbywającym się 25 czerwca 2022 w Krakowie, został wybrany nowym prezesem Związku[93].

Galeria trofeów

W 2007 roku w Wiśle otwarto galerię trofeów sportowych i pamiątek związanych z Adamem Małyszem.

Fundacja Izabeli i Adama Małyszów

25 kwietnia 2002 wraz z żoną Izabelą założył fundację wspierającą rozwój dzieci uzdolnionych sportowo, m.in. poprzez udostępnienie sprzętu sportowego oraz zaangażowanie trenerów. Pomagała również sportowcom, którzy uprawiając sport, stali się niepełnosprawni, organizując rehabilitacje fizyczne i psychologiczne. Fundacja wspierała finansowo szkoły, kluby sportowe, domy dziecka oraz przedsięwzięcia charytatywne. 1 stycznia 2008 fundacja zawiesiła swoją działalność na czas nieokreślony[94].

Wyróżnienia

Adam Małysz odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (27 marca 2010).
  • Za wybitne osiągnięcia sportowe Adam Małysz otrzymał:
  • 1. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na Najlepszego Sportowca Polski w 2001, 2002, 2003, 2007, 3. miejsce w 2010 i 2011, 5. miejsce w 2004, 12. miejsce w 2005.
  • Nagroda Superczempiona w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 2011.
  • tytuł „Króla nart” za sezon 2000/01[98] i 2002/03[99].
  • 2. miejsce w plebiscycie na najlepszego sportowca Europy Europejskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Sportowych (2001)[100].
  • Polska Nagroda Europejska wyróżniająca osoby szczególnie zasłużone dla integracji Polski z Europą (2003)[101].
  • Laureat 6 Wiktorów – w 2001 w kategorii Odkrycie telewizyjne, Sportowiec Roku oraz Wiktor Publiczności; w 2002 w kategorii Sportowiec Roku oraz Wiktor Publiczności; w 2003 w kategorii Sportowiec Roku
  • 1. miejsce w plebiscycie Głosu Ziemi Cieszyńskiej na Najlepszego Sportowca Powiatu Cieszyńskiego za rok 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005 i 2006.
  • W latach 90. XX w., przy okazji pierwszych sukcesów sportowych Małysza zorganizowano w Wiśle zawody nazwane jego imieniem (Adam Małysz zaprasza do Wisły)[102] – miało to na celu m.in. wykorzystanie rodzącej się popularności Adama Małysza do reanimacji skoków w rodzinnym mieście skoczka.
  • Po zakończeniu sezonu 2006/2007 Adam Małysz odebrał statuetkę od burmistrza Wisły Andrzeja Molina z napisem Mistrzowi Świata Adamowi Małyszowi – Wiślanie. Przy tej samej okazji otrzymał orle pióro z rąk burmistrza Zakopanego Jana Gąsienicy Walczaka[103].
  • W 2008 przebudowaną skocznię w Wiśle-Malince nazwano imieniem Adama Małysza[104].
  • 5 lipca 2010 został Ambasadorem Śląska[105].
  • Został najpopularniejszym sportowcem województwa śląskiego gazety Sport w 2010[106].
  • 11 listopada 2010 został uhonorowany Laurem Złotej Cieszynianki oraz Specjalną nagrodą Powiatu Cieszyńskiego[107].
  • 23 marca 2011 otrzymał Nagrodę Fair Play przyznawaną przez Polski Komitet Olimpijski[108].
  • 26 marca 2011 został honorowym obywatelem miasta Zakopanego[109].
  • W kwietniu 2011 zajął 10. miejsce w rankingu najlepszych narciarzy klasycznych sezonu 2010/2011 organizowanym przez dziennikarzy Forum Nordicum[110].
  • W wiślańskiej Alei Gwiazd Sportu znajduje się tablica poświęcona Małyszowi[111].
  • 21 września 2019, podczas gali z okazji 100-lecia PZN, Polski Komitet Olimpijski przyznał Małyszowi złoty medal „Za zasługi dla polskiego ruchu olimpijskiego”[112].
  • 24 listopada 2019, Wisła, Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[113]
  • Medal z okazji 500 lat Reformacji (1517-2017), przyznany w 2017 przez parafię ewangelicką w Szczyrku, wręczony w 2020[114].

Zobacz też

Uwagi

  1. Ówczesne zasady punktacji w Letnim Grand Prix były takie same jak w Turnieju Czterech Skoczni i Turnieju Skandynawskim. Sumowano liczbę zdobytych punktów w poszczególnych konkursach.
  2. Wówczas punkt konstrukcyjny skoczni umieszczony był na 180 metrze.
  3. 12 stycznia 2002 roku rekord ten pobił Sven Hannawald, który uzyskał 319,1 pkt.
  4. Mimo że Małysz zajął dopiero 34. miejsce po pierwszej kolejce, to przekroczył 95% najdłuższej odległości w tej serii, więc mógł skoczyć drugi raz.
  5. a b c Polski zespół nie awansował do II serii.
  6. a b c d e f Seria konkursowa została odwołana.
  7. Miejsca na podium w drużynowych zawodach nie są zaliczane do statystyk indywidualnych.
  8. Przed sezonem 1997/1998.
  9. Sklasyfikowano 46 zawodników.
  10. Sklasyfikowano 51 zawodników.
  11. Znany także jako Puchar Wagrafa.

Składy drużyn

Przypisy

  1. Adam MAŁYSZ – sylwetka. skijumping.pl, 2019-04-01. [dostęp 2019-06-23].
  2. Tadeusz Mieczyński, Adam Małysz triumfatorem Pucharu KOP, Skijumping.pl, 2007-03-31, [1] (ostatni dostęp 2007-04-28).
  3. Skoki Narciarskie – „Skok roku 2007” dla Małysza.
  4. Małysz Adam, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-10-02].
  5. Skoki narciarskie. Małysz po mistrzostwach Polski: Forma jest!, Sport.pl [dostęp 2010-12-26] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-11] (pol.).
  6. Marek Zając: Kto faktycznie był najlepszym skoczkiem w latach 1993–2011? (część 2). Skokinarciarskie.pl, 2011-11-13. [dostęp 2011-11-24]. (pol.).
  7. FIS-Ski – biographie – Malysz Adam. fis-ski.com. [dostęp 2011-11-24]. (ang.).
  8. o Małyszu mówią: Mika Kojonkoski. W: Adam Małysz, Sebastian Szczęsny, Maciej Kurzajewski: Moje życie. Kraków: Wydawnictwo M, 2004, s. 157. ISBN 83-7221-729-7.
  9. Adam Małysz mistrzem Polski i Czech. sport.pl, 29 września 2012. [dostęp 2016-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-01)].
  10. Adam Małysz odniósł pierwsze zwycięstwo w rajdach terenowych. sportslaski.pl, 2013-04-14. [dostęp 2017-07-11]. (pol.).
  11. a b Kowalczyk wdzięczna Małyszowi za medale i miliony.... sport.tvn24.pl, 2010-03-27. [dostęp 2017-07-11]. (pol.).
  12. Kowalczyk i Małysz „Gwiazdami 100-lecia PZN”. pzn, 2019-09-23. [dostęp 2019-09-23]. (pol.).
  13. Adam Małysz sportowcem Dekady. skijumping.pl, 2011-02-21. [dostęp 2017-07-11]. (pol.).
  14. Małysz sportowcem Dekady. skokinarciarskie.pl, 2011-02-21. [dostęp 2017-07-11]. (pol.).
  15. Ponad 3,7 mln głosów – Adam Małysz Asem Dekady!. eurosport.onet.pl, 2011-02-21. [dostęp 2017-07-11]. (pol.).
  16. Adam Małysz obronił pracę licencjacką na Politechnice Częstochowskiej – Wyborcza.pl, czestochowa.wyborcza.pl [dostęp 2018-10-16].
  17. Adam Małysz został magistrem!, Onet.pl, 29 października 2020 [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  18. W. Trzcionka, Bohaterów dwóch, „Kalendarz Cieszyński 2002”, Cieszyn 2001, s. 298.
  19. Jan Szturc: Jan Szturc o Adamie. W: Adam Małysz, Sebastian Szczęsny, Maciej Kurzajewski: Moje życie. Kraków: Wydawnictwo M, 2004, s. 168. ISBN 83-7221-729-7.
  20. Mistrzostwa Polski Juniorów Młodszych i Młodzików (Wisła, 1993.02.28, K40). [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  21. Mistrzostwa Polski Juniorów Młodszych i Młodzików (Wisła, 1993.02.26, K60). [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  22. Mistrzostwa Polski Juniorów (Szczyrk, 1993.03.12, K85). [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  23. Mistrzostwa Polski (Szczyrk, 1993.03.14, K85). [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  24. Continental Cup Ski Jumping (St. Aegyd AUT, 1993.12.29). [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  25. FIS NORDIC JUNIOR WORLD SKI CHAMPIONSHIPS – EVENT RESULTS. data.fis-ski.com. [dostęp 2018-01-05]. (ang.).
  26. Junior World Ski Championships (MSJun), Breitenwang AUT, 1994.01.30. [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  27. Małysz Adam, 1977. [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  28. Junior World Ski Championships (MSJun Dr), Breitenwang AUT, 1994.01.27. [dostęp 2018-01-05]. (pol.).
  29. Kalendarium: Pierwsze zwycięstwa. W: Adam Małysz, Sebastian Szczęsny, Maciej Kurzajewski: Moje życie. Kraków: Wydawnictwo M, 2004, s. 171. ISBN 83-7221-729-7.
  30. a b Adam Małysz – przebieg kariery. adammalysz.witryna.info. [dostęp 2012-08-12].
  31. Adam Małysz. Skoki Narciarskie.yoyo.pl. [dostęp 2011-03-06]. (pol.).
  32. Adam Bucholz: Historia konkursów Letniego Grand Prix na Adlerschanze. [w:] Skijumping.pl [on-line]. 2013-07-22. [dostęp 2013-07-22]. (pol.).
  33. 1995/1996 FIS Continental Cup Ski-Jumping. Ski Jump – db.net. [dostęp 2012-08-12].
  34. 1996/1997 FIS Continental Cup Ski-Jumping. Ski Jump – db.net. [dostęp 2012-08-13].
  35. 1997/1998 FIS Continental Cup Ski-Jumping. Ski Jump – db.net. [dostęp 2012-08-14].
  36. a b Polscy skoczkowie na igrzyskach olimpijskich, część 3. skijumping.pl. [dostęp 2012-08-16].
  37. Adam Małysz – wielki mały człowiek, Fit.pl – portal fitness, [2] (ostatni dostęp 2007-04-28).
  38. 1999/2000 FIS CONTINENTAL CUP SKI-JUMPING. Ski Jump – db.net. [dostęp 2012-08-15].
  39. Skoki Narciarskie – Konkurs indywidualny w Kuopio (PŚ).
  40. Turniej Czterech skoczni, Malyszomania.com, [3] (ostatni dostęp 2007-04-29).
  41. Skoki Narciarskie – Turniej Czterech Skoczni – Bischofshofen.
  42. Kolekcjoner Kryształowych Kul. W: Marek Serafin: Poczet skoczków świata. Poznań: Zysk i S-ka, 2005, s. 71–72. ISBN 83-7298-741-6.
  43. Małysz w Trondheim: Byłem wkurzony, Sport.pl [dostęp 2021-07-24] (pol.).
  44. Andrzej Łozowski, Wróć Adam, wróć, Rzeczpospolita.pl, 28.02.2004, [4] (ostatni dostęp 2007-04-29).
  45. Tadeusz Mieczyński: Skoki Narciarskie: Adam Małysz: „Niewykluczone, że to koniec starej generacji”. skijumping.pl, 2006-02-19. [dostęp 2013-05-21].
  46. Letnia GP. Polskie skoki w Wiśle.
  47. Paweł Guzik: Skoki Narciarskie: LGP w Klingenthal: Kamil Stoch wygrywa, Adam Małysz zdyskwalifikowany.... skijumping.pl, 2010-10-03. [dostęp 2010-10-03].
  48. Małysz kontuzjowany, start w Kuusamo zagrożony.
  49. Thomas Morgenstern: „Było mi trudno”.
  50. Wypadek Małysza na Wielkiej Krokwi!. eurosport.pl. [dostęp 2011-01-23]. (pol.).
  51. Adam Małysz bez poważnego urazu.
  52. Małysz wyszedł ze szpitala. Kiedy wróci na skocznię?. eurosport.pl, 2011-01-23. [dostęp 2011-01-23]. (pol.).
  53. Large Hill Individual Official Results. fis-ski.com. [dostęp 2011-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]. (ang.).
  54. World Champs HS106 Resultats. FIS-Ski – resultats. [dostęp 2011-03-05].
  55. World Champs Team HS106 Resultats. FIS-Ski – resultats. [dostęp 2011-03-05].
  56. World Champs HS134 Resultats. FIS-Ski – resultats. [dostęp 2011-03-05].
  57. a b Robert Błoński: Adam Małysz: To koniec kariery. Sport.pl, 2011-03-03. [dostęp 2011-03-05]. (pol.).
  58. World Champs Team HS134 Resultats. FIS-Ski – resultats. [dostęp 2011-03-05].
  59. Skoki do Celu. [dostęp 2011-03-31]. (pol.).
  60. Źródło danych z lat 1995–2001: strona FIS Dane od 2002 roku na podstawie serwisu skijumping.pl: 2002/2003, 2003/2004, 2004/2005, 2005/2006, 2006/2007 (ostatni dostęp 2007-04-26).
  61. Za wiatr odjęto 4,2 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  62. Za wiatr odjęto 5,2 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  63. Za wiatr dodano 0,1 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  64. Za wiatr dodano 1,3 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  65. Za wiatr i belkę otrzymał 1,6 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  66. Za wiatr dodano 14,7 pkt. fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-10)]..
  67. Adrian Dworakowski: Skoki Narciarskie: Które to mistrzowskie medale Adama?. skijumping.pl, 2010-07-27. [dostęp 2010-08-19].
  68. Opracowane na podstawie [5], [6], [7].
  69. Ex aequo z Robertem Mateją.
  70. Paweł Stawowczyk: Małysz znowu wygrywa. [dostęp 2012-07-11].
  71. Marcin Hetnał Barbara Niewiadomska: Puchar Prezesa Ś-BOZN: Adam Małysz wygrywa z rekordem skoczni. [dostęp 2012-08-13].
  72. Tadeusz Mieczyński Karolina Osenka: Janne Ahonen triumfuje po raz ostatni (wyniki). [dostęp 2009-11-11].
  73. Małysz wystartuje w Rajdzie Dakar!. Skokinarciarskie.pl, 2011-04-22.
  74. Bartosz Pyciarz: Adam Małysz wystartuje w Scirocco Cup!. Wyprzedź mnie! F1wm.pl, 2011-05-26. [dostęp 2011-05-26]. (pol.).
  75. PAP: Adam Małysz otworzył Rajd Wrocław-Drezno. Sports.pl, 25 czerwca 2011. [dostęp 2016-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-27)].
  76. G Granica, R Osak: Małysz wystartował w rajdzie. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-06-27]. (pol.).
  77. Małysz zdał egzamin na kierowcę rajdowego. polskieraddio.pl. [dostęp 2011-08-17]. (pol.).
  78. Wypadek Adama Małysza, ale rekord pobity. polskieraddio.pl. [dostęp 2011-10-04]. (pol.).
  79. Rider sheet ADAM MALYSZ. Dakar. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
  80. Gdzie był Małysz, kiedy zapadł się pod ziemię?. Eurosport, 2012-01-13. [dostęp 2012-01-15]. (pol.).
  81. Ł. Łuniewski: Stephane Peterhansel wygrywa Rajd Dakar w klasyfikacji samochodów terenowych. V10.pl, 2012-01-15. [dostęp 2012-01-15]. (pol.).
  82. Zmiany w życiu Adama Małysza. Ma nowy samochód i... znowu skacze! – Zdjęcie 1 – Galeria zdjęć – Auto i Samochody – najnowsze wiadomości ze świata motoryzacji dziennik.pl, auto.dziennik.pl [dostęp 2017-11-28] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-26].
  83. General ranking stage 14 car page: Dakar, dakar.com [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-01] (ang.).
  84. Adam Małysz dołącza do Orlen Team, a motocykliści Jacek Czachor i Marek Dąbrowski przesiadają się do auta. Orlen.pl, 2013-03-13. [dostęp 2013-03-27]. (pol.).
  85. Adam Małysz – Soczi 2014 – igrzyska w TVP, transmisje, informacje, multimedia. sport.tvp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-04)]..
  86. Małysz ekspertem w TVP. sportsinwinter.pl. [dostęp 2016-11-24]. (pol.).
  87. Wprost. ‘Zakup niekontrolowany’ wyd. 13, 2005.
  88. polityka.pl 26 marca 2011.
  89. |opublikowany=wirtualnemedia.pl |data= 15 września 2016.
  90. 100 najcenniejszych gwiazd polskiego show-biznesu – ranking Forbes, forbes.pl [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-19].
  91. Adam Małysz dyrektorem-koordynatorem ds. skoków i kombinacji norweskiej. skijumping.pl, 8 października 2016. [dostęp 2022-02-05].
  92. Oficjalnie - Adam Małysz kandydatem na prezesa PZN. skijumping.pl, 2022-05-30. [dostęp 2022-06-11].
  93. Jakub Kędzior, Adam Małysz oficjalnie nowym prezesem Polskiego Związku Narciarskiego, 25 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-25].
  94. Fundacja Izabeli i Adama Małyszów zawiesza działalność. skijumping.pl, 16 stycznia 2008. [dostęp 2016-05-29].
  95. M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 571 – pkt 2.
  96. M.P. z 2007 r. nr 52, poz. 597.
  97. M.P. z 2002 r. nr 25, poz. 414 – pkt 1.
  98. Głośno o Małyszu, cicho o kadrze. Skokinarciarskie.pl, 2001-10-19. [dostęp 2012-07-11]. (pol.).
  99. Tytuł Króla Nart 2002/03 dla Małysza. Skijumping.pl, 2003-04-18. [dostęp 2012-07-17]. (pol.).
  100. Małysz wybrany drugim sportowcem Europy. Skijumping.pl, 2001-12-17. [dostęp 2012-07-12]. (pol.).
  101. Adam Małysz laureatem. Skijumping.pl, 2003-05-10. [dostęp 2012-07-17]. (pol.).
  102. Wojciech Szatkowski, Wisła Malinka – skocznia i ludzie, [8] (ostatni dostęp 2007-04-29).
  103. Łukasz Klimaniec, Adam, nic już nie musisz!, Dziennik Zachodni nr 78/2007, s. 6.
  104. Barbara Niewiadomska, Adam Małysz patronem skoczni w Wiśle Malince, [9] (ostatni dostęp 2010-06-27).
  105. Sonia Ogrocka: Małysz został Ambasadorem Śląska!. skoki.pl. 2010-07-20. (ostatni dostęp 2010-08-05).
  106. Klaudia Kaźmierczak: Małysz najpopularniejszym sportowcem. skoki.pl. 2010-10.01. (ostatni dostęp 2010-10-03).
  107. Sonia Ogrocka: Złota Cieszynianka dla Adama Małysza. skoki.pl 2010-11-12 (ostatni dostęp 2010-11-12).
  108. Paweł Stawowczyk: Małysz z nagrodą „fair play”. Skokinarciarskie.pl, 2011-03-23. [dostęp 2011-04-24]. (pol.).
  109. Małysz Honorowym Obywatelem Zakopanego. Skoki.pl, 2011-03-25. [dostęp 2011-04-24]. (pol.).
  110. Paulina Bielawska: Małysz w plebiscycie najlepszych narciarzy sezonu. Skokinarciarskie.pl, 2011-04-23. [dostęp 2011-04-24]. (pol.).
  111. Jan Kawulok w wiślańskiej Alei Gwiazd Sportu. pzn.pl. [dostęp 2012-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-28)]. (pol.).
  112. Uroczyste wręczenie odznaczeń na gali 100-lecia PZN. skijumping.pl, 2019-09-23.
  113. PŚ: prezydent Andrzej Duda kibicował skoczkom w Wiśle. Po konkursie wręczył odznaczenia państwowe, Onet Sport, 24 listopada 2019 [dostęp 2019-11-24] (pol.).
  114. Adam Małysz odznaczony luterańskim medalem. ekai.pl, 2020-05-28. [dostęp 2020-06-03].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Informacja

Artykuł Adam Małysz w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-03-09 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=12844