Ronnie Brunswijk

Ronnie Brunswijk
Brunswijk in 2020
Geboren	7 maart 1961
Geboorteplaats	Moengotapoe
Kieskring	Marowijne
Land	Suriname
Functie	Vicepresident van Suriname
Sinds	16 juli 2020
Partij	ABOP
Titulatuur	MBA[1]
Portaal    Politiek Suriname

Ronnie Brunswijk (Moengotapoe, 7 maart 1961^[2]) is een Surinaams-Aukaanse politicus, ondernemer en oud-rebellenleider. Hij is sinds 2020 vicepresident van Suriname.

Junglecommando

Brunswijk nam in 1984 ontslag als lijfwacht van Desi Bouterse, de bevelhebber van het Surinaamse leger en leider van het militair gezag. In de tweede helft van de jaren tachtig was Brunswijk de leider van het Junglecommando (JC) in Suriname. Hij vocht tijdens de Binnenlandse Oorlog tegen het regime van Desi Bouterse. De overvallen van het commando leidden tot represaillemaatregelen tegen familie en dorpsgenoten van Brunswijk. Dit leidde uiteindelijk tot het bloedbad van Moiwana. Zijn secretaris Frits Hirschland schreef later een boek over deze periode.

Zakenman

Brunswijk ontplooide zich in Suriname als zakenman en bezit een privé-eiland in de Marowijnerivier. Onder de bevolking van Oost-Suriname geniet hij een zekere mate van populariteit omdat hij gezien wordt als een weldoener die net als Robin Hood arme mensen ondersteunt. Brunswijk is directeur van NV Robruns, een goudbedrijf dat exploratierechten heeft op ruim zevenduizend hectare aan de Marowijnerivier. Ook heeft Brunswijk zes goudmijnen in de gebieden aan de Saramaccarivier, Sarakreek en Tossokreek. In september 2012 plaatste het Surinaamse actualiteitentijdschrift Parbode Brunswijk op de eerste plek van hun top tien lijst van de machtigste en invloedrijkste personen in de Surinaamse goudwereld. Het tijdschrift had beslag weten te leggen op fiscale gegevens van de actieve goudbedrijven en GMD-lijsten van alle goudrechten vanaf 2011.^[3]

Politiek

Brunswijk is de voorzitter van de politieke partij Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (ABOP) en ook voorzitter van de A-Combinatie (AC), dat een politiek blok is van de ABOP, de BEP (Broederschap en Eenheid in de Politiek, tot medio 2012) en Seeka. Brunswijk is in de regeerperiode 2005-2010 een van de vijf parlementariërs geweest voor de A-Combinatie, die toen een coalitie vormde met het Nieuw Front. Nu is hij vice-president. Bij de parlementsverkiezingen van mei 2010 was Brunswijk opnieuw lijsttrekker van de A-Combinatie in het district Marowijne en werd hij opnieuw gekozen als lid van De Nationale Assemblée. Ondanks dat de A-Combinatie, vanwege het niet op tijd indienen van de kieslijsten,^[4] in drie districten (waaronder Paramaribo) niet mee deed aan de verkiezingen, lukte het de combinatie om zeven van de 51 zetels te behalen.^[5] Dit hoge aantal zetels kan verklaard worden door het feit dat het kiessysteem van Suriname niet gebaseerd is op evenredige vertegenwoordiging.

Samenwerking met Bouterse

In juni 2010 kwam een samenwerking en daarmee ook verzoening tussen Brunswijk en Desi Bouterse, twee aartsrivalen die van 1986 tot en met 1992 tegen elkaar vochten in een bloedige strijd die tegenwoordig bekendstaat als de Binnenlandse Oorlog. Onder leiding van Brunswijk heeft de A-Combinatie toen een coalitie gevormd met de Megacombinatie en Volks Alliantie van respectievelijk Bouterse en Paul Somohardjo. Door deze samenwerking lukte het Bouterse om de tweederdemeerderheid van de zetels (34 zetels; de samenwerking van Bouterse, Brunswijk en Somohardjo leverde 36 zetels op), die nodig is voor het presidentschap, te behalen.^[6] De A-Combinatie, die zeven zetels had, kreeg de verantwoordelijkheid voor zes ministerposten en mocht de vicepresident voordragen.^[7] In april 2012 stemde Brunswijk vóór de amnestiewet, die vervolging vanwege de zogeheten Decembermoorden onmogelijk moet maken en Bouterse in de kaart speelt.

De samenwerking tussen Brunswijk en Bouterse was tegen ieders verwachting in. In de jaren na de oorlog koelde de spanning tussen deze twee figuren af, maar van vrede was er geen sprake. Brunswijk deed, een week voor de verkiezingen, een oproep aan zijn achterban om niet op Bouterse te stemmen, omdat deze ze anders "zou vermoorden".^[8]

Brunswijk werd tijdens de verkiezingen van 2015 opnieuw verkozen.

Verkiezingen 2020

Brunswijk werd tijdens de parlementsverkiezingen van 2020 verkozen. Op 29 juni 2020 werd hij opnieuw geïnstalleerd en dezelfde dag gekozen tot voorzitter van het parlement. Op 16 juli werd hij verkozen tot vicepresident van Suriname. Hiermee was hij de eerste marron in de geschiedenis op deze positie.^[9]

Voetbal

Brunswijk is eigenaar, voorzitter, ex-trainer en ex-speler van de Surinaamse voetbalclub Inter Moengotapoe, dat mee doet met de hoofdklasse van de Surinaamse Voetbal Bond (SVB). Inter Moengotapoe won drie keer de SVB Hoofdklasse en twee keer de Suriname President's Cup. In 2009 haalde de club de tweede ronde van de Caribbean Club Champions Cup.

In november 2005 werd Brunswijk voor vijf jaar geschorst door het tuchtcollege van de Surinaamse Voetbal Bond wegens het bedreigen van de voorzitter van een voetbalclub met een handvuurwapen tijdens een voetbalwedstrijd eerder dat jaar.^[10] Dit besluit werd later wegens gebrek aan bewijs ingetrokken. De SVB ging in hoger beroep.

In 2002 heeft Brunswijk een stadion laten bouwen in Moengo. Hij gaf dit stadion zijn eigen naam: het Ronnie Brunswijkstadion.

Criminaliteit

Brunswijk is door de rechtbank van Haarlem, Nederland bij verstek veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf voor cocaïnehandel.^[11] Ook is Brunswijk in Suriname veroordeeld voor een bankoverval die hij gepleegd zou hebben tijdens de Binnenlandse Oorlog^[12][13][14]. Brunswijk ontkende bij beide gevallen schuldig te zijn en zei dat hij zijn rijkdom verworven heeft door handel in goud.

Privé

Ronnie Brunswijk is een neef van de Nederlandse komiek Steven Brunswijk.^[15]

Literatuur

• Frans van der Beek: Ronnie Brunswijk, Dagboek van een verzetsstrijder, Uitg. Centerboek, Weesp 1987. (ISBN 9050870236)
• Jacob Vis: Prins Desi, Uitg. Het Spectrum, Utrecht 1987. (ISBN 9789086600014)
• H.U.E. Thoden van Velzen: De Brunswijk-opstand; antropologische kanttekeningen bij de Surinaamse burgeroorlog, in: Sociologische Gids 88, nr. 3, 1988.
• Frits Hirschland: Dossier Moengo, 290 uur, Uitg. Cast Publishing, Den Haag 1991. (ISBN 9074382029)
• Ellen de Vries: Suriname na de Binnenlandse Oorlog, Uitg. KIT Publishers, Amsterdam 2005. (ISBN 9068324993)
• Fergus Mackay: Moiwana Zoekt Gerechtigheid, De Strijd Van Een Marrondorp Tegen De Staat Suriname, Uitg. KIT Publishers, Amsterdam 2006. (ISBN 9068324918)

Externe link

• Officiële website van de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelings Partij