Mart van Schijndel
| ||||
Mart van Schijndel
| ||||
Persoonsinformatie | ||||
Volledige naam | Martinus Antonius Aloysius van Schijndel | |||
Nationaliteit | Nederlands | |||
Geboortedatum | 21 juni 1943 | |||
Geboorteplaats | Hengelo | |||
Overlijdensdatum | 30 september 1999 | |||
Overlijdensplaats | Utrecht | |||
Beroep | Architect, vormgever | |||
Werken | ||||
Belangrijke gebouwen | Effectenkantoor Oudhof | |||
RKD-profiel | ||||
|
Martinus Antonius Aloysius (Mart) van Schijndel (Hengelo, 21 juni 1943 – Utrecht, 30 september 1999) was een Nederlands architect en vormgever.
Van Schijndel sloot zijn opleidingen tot meubelontwerper, bouwkundige en interieurarchitect in 1967 af met het eindexamen aan de Gerrit Rietveldacademie te Amsterdam, met als vakgebied Architectonische Vormgeving. In 1968 vestigde hij zijn architectenbureau in Utrecht.
Aanvankelijk ontwierp Van Schijndel voornamelijk voor de culturele sector en verzorgde hij verbouwingen voor particulieren, veelal in een historische context. Zijn conceptuele werkwijze paarde hij aan technische inventiviteit. Zijn bureau specialiseerde zich in het opwaarderen van bestaande gebouwen, soms gecombineerd met nieuwbouw. Vaak ontwierp Van Schijndel ook meubels en verlichting voor deze projecten. Tussen 1974 en 1993 was hij docent aan de Academies van Bouwkunst in Arnhem en Amsterdam, alsook aan de kunstacademies van Utrecht en Rotterdam. Als gastdocent hield hij voordrachten aan de TU Delft en de TU Eindhoven. Vanaf 1983 was Van Schijndel als hoofddocent en vanaf 1987 als hoogleraar voor 'Grundlagen der Möbel-entwicklung' en 'Entwerfen verbonden aan de afdeling architectuur van de Fachhochschule te Düsseldorf.
Van Schijndels architectonische werk is door zijn echtgenote Natascha Drabbe als volgt omschreven:
Van de producten die Van Schijndel voor de inrichting van zijn gebouwen ontwierp, verwierven de Delta vaas[2] (producent Meike van Schijndel) en aluminium stapelstoel Fulfil (producent Lensvelt), internationale bekendheid. Voor zijn verlichtingsarmaturen, glasservies en Delta vaas ontving hij diverse internationale prijzen. Deze ontwerpen zijn vertegenwoordigd in de museumcollecties van onder meer het MoMA in New York, de Neue Sammlung in München en het Stedelijk Museum te Amsterdam.
Van Schijndel overleed eind september 1999 op 56-jarige leeftijd na een korte ziekte, kort na zijn benoeming tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Na zijn overlijden werd het bureauarchief aan het Nederlands Architectuurinstituut in Rotterdam overgedragen.
Van Schijndel was gehuwd met Natascha Drabbe. Zijn dochter uit zijn huwelijk met Jetta Ernst, Meike van Schijndel, trad in zijn voetsporen en is (grafisch) vormgeefster.
Het Van Schijndelhuis[3] aan het Utrechtse Pieterskerkhof dat hij voor zichzelf ontwierp en waarvoor hij in 1995 de Rietveldprijs ontving, werd in september 1999 door de gemeente Utrecht op de gemeentelijke monumentenlijst[4] geplaatst. Het huis wordt ingezet als bijzondere locatie voor culturele activiteiten en bijeenkomsten.
Om het gedachtegoed van Van Schijndel levend te houden en het Van Schijndelhuis in stand te kunnen houden werd in 2008 de Stichting Mart van Schijndel opgericht.[5]
Zie de categorie Mart van Schijndel van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
Bronnen, noten en/of referenties
|
Artikel Mart van Schijndel in de Nederlandse Wikipedia nam de volgende plaatsen in de lokale populariteitsranglijst in beslag:
De gepresenteerde inhoud van het Wikipedia-artikel werd in 2021-06-14 geëxtraheerd op basis van https://nl.wikipedia.org/?curid=1464779