Jeroen Dijsselbloem

Jeroen Dijsselbloem
Jeroen Dijsselbloem in 2013
Algemene informatie
Volledige naam	Jeroen René Victor Anton Dijsselbloem
Geboren	29 maart 1966
Geboorteplaats	Eindhoven
Functie	voorzitter van Onderzoeksraad voor Veiligheid
Sinds	1 mei 2019
Partij	PvdA (1985-)
Titulatuur	ir.
Alma mater	Landbouwuniversiteit Wageningen (1985-1991), University College Cork (1991)
Politieke functies
1994-1997	lid gemeenteraad van Wageningen
2000-2002, 2002-2012, 2017	lid Tweede Kamer der Staten-Generaal
2012	fractievoorzitter PvdA Tweede Kamer
2012-2017	minister van Financiën
2013-2018	voorzitter van Eurogroep
Biografie op Parlement.com
Portaal    Politiek Nederland

Jeroen René Victor Anton Dijsselbloem (Eindhoven, 29 maart 1966) is een Nederlandse bestuurder en voormalig PvdA-politicus. Hij is voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid en van de Adviescommissie Nationaal Groeifonds en bekleedt hij diverse toezichthoudende functies. Van 5 november 2012 tot 26 oktober 2017 was hij minister van Financiën in het kabinet-Rutte II. Hij was van 21 januari 2013 tot 13 januari 2018 de voorzitter van de Eurogroep en in die hoedanigheid tevens voorzitter van de raad van gouverneurs van het Europees Stabiliteitsmechanisme.^[1]

Jeugd, opleiding en loopbaan

Dijsselbloem groeide op in Stratum en ging tot 1985 naar het Eckartcollege. Hij komt een uit een rooms-katholiek nest, maar is zelf niet gelovig. Zijn vader was leraar Engels en zijn moeder lerares op een basisschool. Hij studeerde van 1985 tot 1991 landbouweconomie aan de Landbouwuniversiteit Wageningen met een specialisatie in bedrijfseconomie. In 1991 studeerde hij bedrijfseconomie aan de University College Cork en was daarna medewerker van achtereenvolgens de Europese delegatie en de Tweede Kamerfractie van de PvdA. Hij werkte van 1996 tot 2000 op het ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij. Van 1994 tot 1997 zat Dijsselbloem in de gemeenteraad van Wageningen.^[2][3][4][5]

Tweede Kamerlid

Dijsselbloem kwam op 28 maart 2000 tussentijds in de Tweede Kamer en hield zich daar bezig met veiligheid, vreemdelingenbeleid en grotestedenbeleid. Het verlies van de PvdA bij de verkiezingen van mei 2002 zorgde ervoor dat hij niet werd herkozen. Na een periode in dienst van een adviesbureau in Leusden kwam hij in november 2002 terug in het parlement als opvolger van Peter Rehwinkel.

Bij de Tweede Kamerverkiezingen 2003 werd Dijsselbloem herkozen. Met partijgenoten Diederik Samsom en Staf Depla voerde hij voor deze verkiezingen campagne als 'Rode Ingenieurs'. Hij hield zich sindsdien in de Kamer onder meer bezig met het integratie- en illegalenbeleid en zette zich verder onder meer in tegen gewelddadige computergames en seksistische videoclips.^[6] Hij verklaarde op 6 september 2007 dat hij graag een wending wilde zien in het debat met de islam, wees erop dat in dat debat te veel werd gesproken met conservatieve leiders en dat het beter met progressieve moslims kon worden gevoerd.^[7] Hetzelfde jaar leidde Dijsselbloem het parlementair onderzoek naar de onderwijsvernieuwingen, de Commissie-Dijsselbloem, die op 13 februari 2008 haar bevindingen presenteerde.^[8]

Na het vertrek van fractievoorzitter en partijleider Job Cohen was Dijsselbloem vanaf 20 februari 2012 waarnemend fractievoorzitter, tot de uitslag van de partijleiderverkiezing bekend werd gemaakt. Hij liet weten geen kandidaat te zijn om het fractievoorzitterschap definitief over te nemen. Bij de Tweede Kamerverkiezingen op 12 september 2012 werd Dijsselbloem herkozen als nummer 5 van de PvdA-kandidatenlijst. Bij de kabinetsformatie van 2012 was Dijsselbloem de secondant van PvdA-leider Diederik Samsom en onderhandelde hij samen met Mark Rutte en Stef Blok van de VVD over de vorming van een kabinet.^[9]

Dijsselbloem biedt op Prinsjesdag 2014 de Miljoenennota aan de Tweede Kamer aan.

In Europa

Hij werd op 5 november 2012 minister van Financiën in het kabinet-Rutte II. Vanaf half december van datzelfde jaar werd zijn naam veelvuldig genoemd als kandidaat om Jean-Claude Juncker op te volgen als voorzitter van de Eurogroep, het overleg tussen de ministers van Financiën van de zeventien eurolanden. Hij stelde zich daarvoor op 18 januari 2013 als enige officieel kandidaat en werd op 21 januari 2013 benoemd. Dijsselbloem werd op 13 juli 2015 herkozen als voorzitter van de Eurogroep.^[10] Hij moest voor de Eurogroep de onderhandelingen met Griekenland voeren over de Griekse staatsschuldencrisis.^[11] De Europese Raad kwam hierover op 13 juli 2015 tot een akkoord.

In een interview met de Frankfurter Allgemeine Zeitung in maart 2017 zei hij op een vraag over solidariteit tussen de noordelijke en zuidelijke eurolanden:

Als sociaal-democraat vind ik solidariteit heel belangrijk. Maar wie ze vraagt, heeft ook plichten. Ik kan niet mijn hele leven geld uitgeven aan drank en vrouwen om dan bij u mijn hand op te houden. Dat principe geldt op persoonlijk, lokaal, nationaal en evenzeer op Europees vlak.^[12][13]

De PES^[14] en de S&D-fractie^[15] vroegen hem op 22 maart 2017 in het Europees Parlement om naar aanleiding van enkele omstreden uitspraken uit deze functie ontslag te nemen.^[16] Er volgde op 3 april een veroordeling door het Europees Parlement, nadat hij een uitnodiging had afgeslagen om tijdens de plenaire vergadering van het Europees Parlement in Straatsburg aan een debat over Griekenland deel te nemen.

Verkiezingen 2017 en afscheid van de politiek

In de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen van 2017 was Dijsselbloem co-auteur van het PvdA-verkiezingsprogramma en lid van het campagneteam. Hij stond aanvankelijk op nummer 5 van de kandidatenlijst, maar nam daarmee evenwel geen genoegen en eiste een hogere plaats. Na wat stampij zette het partijbestuur hem alsnog op de 3e plaats. Bij de verkiezingen van 15 maart 2017 kreeg Dijsselbloem 51.695 voorkeurstemmen, het hoogste aantal binnen de PvdA na lijsttrekker Lodewijk Asscher.

Na enige maanden als demissionair minister van Financiën maakte Dijsselbloem vlak voor de beëdiging van het Kabinet-Rutte III bekend dat hij de politiek zou verlaten. Hij maakte duidelijk dat hij het werk in de Kamer "niet meer kon opbrengen", "zich bezwaard te voelen" en "niet over de vuurkracht te beschikken om de PvdA er weer bovenop te helpen" en trad op 24 oktober 2017 als Kamerlid af. De media reageerden daar zeer kritisch op. Het NRC en de Volkskrant spraken van kiezersbedrog, de Telegraaf van haantjesgedrag en Het Financieele Dagblad voelde zich "ongemakkelijk".^{[17][18][19][20][21][22][23]} Hij bleef tot 12 januari 2018 aan als voorzitter van de Eurogroep.

Dijsselbloem heeft op 31 augustus 2018 een boek uitgebracht getiteld De Eurocrisis.^[11] Hij behandelt daarin zijn tijd als voorzitter van de Eurogroep, de Europese staatsschuldencrisis en in het bijzonder de Griekse staatsschuldencrisis. Sinds 13 september 2018 heeft hij een wekelijkse column in Het Financieele Dagblad.^[24] Vanaf begin 2019 leidde hij een commissie die adviseert over de rekenrente en rekenrendementen voor pensioenfondsen.^[25] Elke vijf jaar bekijkt een commissie met welke rendementen pensioenfondsen hun premies mogen berekenen en hoe de rekenrente wordt samengesteld die zij gebruiken voor hun dekkingsgraad.

In april 2019 werd bekendgemaakt dat hij per 1 mei Tjibbe Joustra ging opvolgen als voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV).^[26][27] Vanaf mei 2019 is hij ook voorzitter van Vereniging Natuurmonumenten als opvolger van Hans Wijers.^[28] Sinds 1 april 2019 is Dijsselbloem voorzitter van de raad van toezicht van Wageningen University & Research.^[29] In de zomer van 2019 was hij kandidaat voor het voorzitterschap van het Internationaal Monetair Fonds als opvolger van Christine Lagarde, maar hij trok zich terug nadat hij onvoldoende Europese steun had verworven.^[30]

Sinds 1 juli 2020 is Dijsselbloem lid van de Centrale Plan Commissie (CPC), het onafhankelijk advies- en toezichtsorgaan van het Centraal Planbureau.^[31] Daarnaast is hij voorzitter van de High Level Group on Financing Sustainability Transition.^[32] Op 30 maart 2021 werd hij benoemd tot als voorzitter van de onafhankelijke commissie van het Nationaal Groeifonds. De onafhankelijke commissie van het Nationaal Groeifonds beoordeelt investeringsvoorstellen en adviseert het kabinet hierover. In de komende 5 jaar is vanuit het Groeifonds 20 miljard euro beschikbaar om te investeren in projecten die bijdragen aan structurele economische groei.^[33] In september van hetzelfde jaar bracht hij het boek De onderwijsfamilie uit.^[8]

Burgemeester van Eindhoven

Op 19 juli 2022 werd bekend dat Dijsselbloem door de gemeenteraad van Eindhoven is voorgedragen als nieuwe burgemeester, als opvolger van John Jorritsma. De verwachting is dat hij begint op 13 september van hetzelfde jaar.^[4][34][35]

Onderscheidingen

• De prijs "Engel van het Jaar" 2007 van de ChristenUnie-jongerenorganisatie PerspectieF, omdat hij zich verzet tegen 'bloot op televisie'. In het Theater van Dalfsen gaf hij tijdens een interview met Han Noten op 24 oktober 2019 aan dat dit deels een misvatting blijkt te zijn. Hij is op zich niet tegen bloot op televisie, maar wel tegen het onnodig neerzetten van bloot en geweld in muziekclips en de gevolgen daarvan.
• Dijsselbloem won op 28 december 2008 NCRV's Nationale Nieuwsquiz.
• op 22 mei 2013 de Duidelijketaalprijs van het Taalcentrum van de Vrije Universiteit.
• Werd op 15 december 2013 door de parlementaire pers tot politicus van het jaar verkozen.^[36]

Publicatie

• De eurocrisis. Prometheus, Amsterdam (2018). ISBN 978-90-446-3643-7.
• De onderwijsfamilie. Prometheus-Bert Bakker, Amsterdam (2021). ISBN 978-90-446-4897-3.

Bestseller 60

Privéleven

Jeroen Dijsselbloem woont samen en heeft een zoon en een dochter.^[5]

	Ministers en staatssecretarissen in het kabinet-Rutte II (VVD en PvdA)
Minister: Mark Rutte (MP/AZ) · Lodewijk Asscher (VP/SZW) · Ronald Plasterk (BZK) · Lilianne Ploumen (BHO) · Bert Koenders (BZ) · Klaas Dijkhoff (Def, ex-ss-VJ) · Henk Kamp (EZ) · Jeroen Dijsselbloem (Fin) · Melanie Schultz van Haegen (IM) · Jet Bussemaker (OCW) · Edith Schippers (VWS) · Stef Blok (VJ, ex-WR) Staatssecretaris: Eric Wiebes (Fin) · Sharon Dijksma (IM, ex-EZ) · Sander Dekker (OCW) · Jetta Klijnsma (SZW) · Martin van Rijn (VWS) Tussentijds afgetreden als minister: Frans Timmermans (BZ) · Ivo Opstelten (VJ) · Ard van der Steur (VJ) · Jeanine Hennis-Plasschaert (Def) Tussentijds afgetreden als staatssecretaris: Co Verdaas (EZ) · Martijn van Dam (EZ) · Frans Weekers (Fin) · Wilma Mansveld (IM) · Fred Teeven (VJ)

Zie de categorie Jeroen Dijsselbloem van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.