Clarice Gargard

Clarice Gargard
Clarice Gargard in 2016
Algemene informatie
Geboren	3 maart 1988
Geboorteplaats	Philadelphia (Pennsylvania)
Land	Verenigde Staten  Nederland
Beroep	journalist, presentator en programmamaker
Werk
Thema's	etniciteit, gender en seksuele identiteit
Website
Portaal    Literatuur

Clarice M.D. Gargard (Philadelphia (Pennsylvania), 3 maart 1988) is een Amerikaans-Nederlands journalist, programmamaker en presentator.

Leven en werk

Gargard is het tiende en jongste kind van de Liberiaanse Sayyuo James Martin Gargard en Tenneh Nellie Murrell.^[1][2] Haar vaders vader was Giayu Gbozuah Gargard, koning (volgens de Engelse kolonisator 'paramount chief') van Grand Bassa.^[1] Haar moeder was in de Verenigde Staten toen zij beviel van Clarice. Na de geboorte keerde ze met haar dochter terug naar Liberia.^[1]

Gargards vader was directeur van het telecombedrijf van Liberia, en daarmee een getrouwe van verschillende presidenten van Liberia, onder wie president Charles Taylor, die later werd veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid.^[3] Toen zij vier jaar oud was, bracht haar vader Clarice en haar oudste zus Natoe naar Nederland. Zij groeide op in Purmerend en Middelie, in het gezin van haar zus.^[4]

Gargard studeerde journalistiek aan Hogeschool Windesheim, en houdt zich bezig met politieke en maatschappelijke kwesties omtrent het bevragen van machtsstructuren en intersectioneel feminisme. Ze maakte radioprogramma’s bij SALTO Omroep Amsterdam en tv-programma's voor AT5, NTR en de VARA. Zij schrijft onder andere voor Joop.nl, nrc.next en Vice.^[5][6][7] Ze is columnist bij NRC Handelsblad en correspondent Verzet bij De Correspondent.^[8][9]

Een aantal malen was zij tafelvrouw bij Pauw,^[10] De Wereld Draait Door^[11] en RTL Late Night. Ook organiseerde en leidde zij debatten in samenwerking met onder andere Pakhuis de Zwijger en de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Voorts organiseert zij het multidisciplinaire kunstinitiatief Cinnamon Amsterdam, in De Balie en Bitterzoet.^[12] In 2012 werd zij genomineerd voor een Connecting Differences Award, in 2016 voor de You Go Girl Award (VIDM) en in 2017 voor de Joke Smit-aanmoedigingsprijs.

In 2018 verscheen het boek Zwart, onder redactie van Vamba Sherif en Ebissé Rouw, waarin een essay van Gargard is opgenomen, dat columnist en schrijver Jamal Ouariachi omschrijft als: "ongestructureerd en wankel geformuleerd".^[13]

In november 2018 deed Gargard op Facebook live verslag van een anti-Zwarte Pietdemonstratie in Amstelveen. Als reactie ontving zij duizenden haatberichten, waarop zij aangifte deed van bedreigingen.^[14][15] De rechtbank Amsterdam veroordeelde 24 personen tot taakstraffen tot 58 uur en geldboetes tot 450 euro.^[16]

In 2019 vertegenwoordigt Gargard Nederland als VN vrouwenvertegenwoordiger bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. In oktober van dat jaar werd de Black Achievement Award in de categorie mens en maatschappij aan haar toegekend.^[17]

Op 24 maart 2019 vertoonde BNNVARA de film De waarheid over mijn vader, die Gargard maakte samen met regisseur Shamira Raphaëla. Hierin doet zij verslag van haar bezoek aan haar 84-jarige vader, en van vraaggesprekken over hem met oud-partijgenoten, afgewisseld met gesproken getuigenissen van slachtoffers van Charles Taylor.^[3] De film won een Gouden Kalf voor beste korte documentaire.

In 2019 verscheen bij De Arbeiderspers haar boek Drakendochter - Op zoek naar mijn vader, rechterhand van Liberiaanse dictator Charles Taylor.^[1]

Bibliografie

Bijdragen

Externe link

• Gargards profiel op LinkedIn