Mike Tyson

  1. Strona główna
  2. Polska Wikipedia
  3. Mike Tyson
Mike Tyson
Ilustracja
Tyson w Los Angeles w czerwcu 2019
Pełne imię i nazwisko Michael Gerald Tyson
Pseudonim Mike Tyson
Bestia
Żelazny Mike
Kid Dynamite
Data i miejsce urodzenia 30 czerwca 1966
Nowy Jork
Obywatelstwo  Stany Zjednoczone
Wzrost 178 cm
Masa ciała 99 kg
Styl walki peek-a-boo
Trenowany przez Cus D'Amato
Debiut 6 marca 1985
Federacja WBC, WBO, IBF i WBA
Kategoria wagowa ciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk 58
Zwycięstwa 50
Przez nokauty 44
Przez decyzje 5
Porażki 6
Nieodbyte 2
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Michael Gerald „Mike” Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Był dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996), zostając najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Był pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).

Wczesne życie

Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku[1]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)[2]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona[3], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)[4]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville[3] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem[5] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)[6].

Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał[7].

W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z gołębi Tysona[8].

W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych[1]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu[9], Bobby Stewart[1], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D'Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym[9].

W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia[9].

Kariera bokserska

Plakat reklamujący walkę Mike'a Tysona z Pinklonem Thomasem

Styl walki

Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D'Amato[9]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku[10].

Miał 178 cm wzrostu[11] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją[1]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike[12]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00[10].

Kariera amatorska (1982–1985)

W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund[13]. W 1984 Cus D'Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc[9]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships[14]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3[1].

Kariera zawodowa (1985–2005)

Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes[15], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut[9]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie[16].

22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie[1]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego[12]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni[17]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony'ego Tuckera[1]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie[12].

Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności[1]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej[18]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się[19].

16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[9], a 7 września Bruce'a Seldona w walce o mistrzostwo WBA[20]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację[21], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC[18].

9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho[9]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję[22]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe[9]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków[19].

W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany[1].

Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję[1]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis[23]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie[1].

Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny'emu Williamsowi[24] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride'owi[25]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską[1]. U schyłku kariery ważył 106 kg[26].

Wrestling

Mike Tyson w czasie dołączania do galerii sławy WWE Hall of Fame

Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE[27].

23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randy'm Savage'em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej[27].

19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Cold Steve'a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[28]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem[27]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson[29]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą[30].

11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom[27].

W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame[31]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike'a Tysona[32].

Filmografia

Mike Tyson w czasie promowania swojego serialu animowanego Mike Tyson Mysteries na konwencie Comic-Con International w San Diego w 2017
Rok Tytuł Rola Dodatkowe informacje
2019 Reality Queen! On sam
A Madea Family Funeral Roy
2018 Kickboxer: Odwet Briggs
Public Disturbance Barry Black
Gui mi 2 Dragon
2017 Tour de doping On sam Film telewizyjny
Chiński łącznik Kabbah
2016 Niefortunna przeprowadzka James Clown
Bokser z Brooklynu Mike
2015 Ekipa (film) On sam
Ip Man 3 Frank
2014–2018 Mike Tyson Mysteries On sam Serial animowany
2014 Franklin & Bash On sam Odcinek: Love Is the Drug
2013 Straszny film 5 On sam
Jak poznałem waszą matkę On sam Odcinek: Bad Crazy
Prawo i porządek: sekcja specjalna Reggie Rhodes Odcinek: Monster's Legacy
2011 The Cookout 2 Griller
Kac Vegas w Bangkoku On sam
Breaking In On sam Odcinek: 21.0 Jump Street
2010 Ekipa (serial) On sam Odcinek: Bottoms Up
2009 Kac Vegas On sam
2006 Rocky Balboa On sam
2004 Milion za noc On sam
1999 Czarne i biale On sam
Kumpel do bicia On sam
1988 D.C. Follies On sam Odcinek: Mike Tyson Gives Words of Wisdom to Reagan and Gorbachev for World Peace
1987 Webster On sam Odcinek: The K.O. Kid
Źródło: IMDb[33], Filmweb[34]

Inne media

W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem[35].

Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa[8], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet[19].

W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike'a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes[36].

W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spike'iem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadway'u[37] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu[38].

W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times[39].

Problemy z prawem

Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne[9].

W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego[9].

12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[9].

15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[9].

9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków[9].

18 lipca 1991 spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona za gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtowi i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992, do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie[9].

24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[18] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem[21].

5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni[9].

22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za znokautowanie sędziego po wygranej walce przeciwko Lou Savarese'owi, co uczynił w celu kontynuowania bicia pokonanego przeciwnika[9].

W 2007 odsiedział dwudziestoczterogodzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem[1]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową[19].

Życie prywatne

Brama posiadłości Mike'a Tysona w Southington w stanie Ohio

Partnerki i dzieci

9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens[9]. W maju kobieta poroniła[40]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód[9].

2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike'a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem[40].

Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson[40].

19 kwietnia 1997[40] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner[41]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się[40].

W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia[40].

6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)[40].

Wiara

W czasie odbywania kary więzienia między 1992, a 1995 nawrócił się na Islam[42][43] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz[44]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów[45].

Problemy finansowe

W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich[1]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem[46]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy[19]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga[47].

Problemy psychiczne i uzależnienia

4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta New York Daily News podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu[9].

13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę[9].

Przez znaczną część życia miał problemy uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[48]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany[1] i zgłosił się na kurację odwykową[19]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm[49]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu[50]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej[51].

Lista walk

Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi
1 Remis 0-0-1 Roy Jones Jr Remis (niejednogłośny) 28 listopada 2020 Los Angeles, Kalifornia Stany Zjednoczone
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi
57 Przegrana 50-5 Danny Williams KO 2004-07-2020 lipca 2004 Louisville, Kentucky Stany Zjednoczone
56 Wygrana 50-4 Clifford Etienne KO 2003-02-2222 lutego 2003 Memphis, Tennessee Stany Zjednoczone
55 Przegrana 49-4 Lennox Lewis KO 2002-01-088 stycznia 2002 Memphis, Tennessee Stany Zjednoczone Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC.
54 Wygrana 49-3 Brian Nielsen RTD 2001-10-1313 października 2001 Kopenhaga, Dania Dania
53 NC 48-3 Andrzej Gołota RTD 2000-10-2020 października 2000 Auburn Hills, Michigan Stany Zjednoczone Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[52].
52 Wygrana 48-3 Lou Savarese TKO 2000-06-2424 czerwca 2000 Glasgow, Szkocja Wielka Brytania
51 Wygrana 47-3 Julius Francis TKO 2000-01-2929 stycznia 2000 Manchester, Anglia Wielka Brytania
50 NC 46-3 Orlin Norris NC 1999-10-2323 października 1999 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[53].
49 Wygrana 46-3 Frans Botha KO 1999-01-1616 stycznia 1999 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
48 Przegrana 45-3 Evander Holyfield DQ 1997-01-2828 stycznia 1997 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[54].
47 Przegrana 45-2 Evander Holyfield TKO 1996-11-099 listopada 1996 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC.
46 Wygrana 45-1 Bruce Seldon TKO 1996-09-077 września 1996 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBAWorld Heavyweight Championship.
45 Wygrana 44-1 Frank Bruno TKO 1996-03-1616 marca 1996 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
44 Wygrana 43-1 Buster Mathis Jr. KO 1995-12-1616 grudnia 1995 Filadelfia, Pensylwania Stany Zjednoczone
43 Wygrana 42-1 Peter McNeeley DQ 1995-08-1919 sierpnia 1995 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[55].
42 Wygrana 41-1 Donovan Ruddock UD 1991-06-2828 czerwca 1991 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
41 Wygrana 40-1 Donovan Ruddock TKO 1991-03-1818 marca 1991 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
40 Wygrana 39-1 Alex Stewart TKO 1990-12-088 grudnia 1990 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
39 Wygrana 38-1 Henry Tillman KO 1990-06-1616 czerwca 1990 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
38 Przegrana 37-1 James Douglas KO 11 lutego 1990 Tokio, Japonia Japonia Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
37 Wygrana 37-0 Carl Williams TKO 1989-07-2121 lipca 1989 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
36 Wygrana 36-0 Frank Bruno TKO 1989-02-2525 lutego 1989 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
35 Wygrana 35-0 Michael Spinks KO 1988-06-2727 czerwca 1988 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
34 Wygrana 34-0 Tony Tubbs TKO 1988-03-2121 marca 1988 Tokio, Japonia Japonia Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
33 Wygrana 33-0 Larry Holmes KO 1988-01-2222 stycznia 1988 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
32 Wygrana 32-0 Tyrell Biggs TKO 1987-10-1616 października 1987 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
31 Wygrana 31-0 Tony Tucker UD 1987-08-011 sierpnia 1987 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC.
30 Wygrana 30-0 Pinklon Thomas TKO 1987-05-3030 maja 1987 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa WBA i WBC.
29 Wygrana 29-0 James Smith UD 1987-03-077 marca 1987 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC.
28 Wygrana 28-0 Trevor Berbick TKO 1986-11-2222 listopada 1986 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
27 Wygrana 27-0 Alfonzo Ratliff TKO 1986-09-066 września 1986 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
26 Wygrana 26-0 Jose Ribalta TKO 1986-08-1717 sierpnia 1986 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
25 Wygrana 25-0 Marvis Frazier KO 1986-07-2626 lipca 1986 Glens Falls, Nowy Jork Stany Zjednoczone
24 Wygrana 24-0 Lorenzo Boyd KO 1986-07-1111 lipca 1986 Swan Lake, Nowy Jork Stany Zjednoczone
23 Wygrana 23-0 William Hosea KO 1986-01-2828 stycznia 1986 Troy, Nowy Jork Stany Zjednoczone
22 Wygrana 22-0 Reggie Gross TKO 1986-01-1313 stycznia 1986 Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
21 Wygrana 21-0 Mitch Green UD 1986-05-2020 maja 1986 Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
20 Wygrana 20-0 James Tillis UD 1986-05-033 maja 1986 Glens Falls, Nowy Jork Stany Zjednoczone
19 Wygrana 19-0 Steve Zouski KO 1986-03-1010 marca 1986 Uniondale, Nowy Jork Stany Zjednoczone
18 Wygrana 18-0 Jesse Ferguson TKO 1986-02-1616 lutego 1986 Troy, Nowy Jork Stany Zjednoczone
17 Wygrana 17-0 Mike Jameson TKO 1986-01-2424 stycznia 1986 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
16 Wygrana 16-0 David Jaco TKO 1986-01-1111 stycznia 1986 Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
15 Wygrana 15-0 Mark Young TKO 1985-12-2727 grudnia 1985 Latham, Kansas Stany Zjednoczone
14 Wygrana 14-0 Sammy Scaff TKO 1985-12-066 grudnia 1985 Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
13 Wygrana 13-0 Conroy Nelson TKO 1985-11-2222 listopada 1985 Latham, Kansas Stany Zjednoczone
12 Wygrana 12-0 Eddie Richardson KO 1985-11-1313 listopada 1985 Houston, Teksas Stany Zjednoczone
11 Wygrana 11-0 Sterling Benjamin TKO 1985-11-011 listopada 1985 Latham, Kansas Stany Zjednoczone
10 Wygrana 10-0 Robert Colay KO 1985-10-2525 października 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
9 Wygrana 9-0 Donnie Long TKO 1985-10-099 października 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
8 Wygrana 8-0 Michael Johnson KO 1985-09-055 września 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
7 Wygrana 7-0 Lorenzo Canady KO 1985-08-1515 sierpnia 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
6 Wygrana 6-0 Larry Sims KO 1985-07-1919 lipca 1985 Poughkeepsie, Nowy Jork Stany Zjednoczone
5 Wygrana 5-0 John Alderson RTD 1985-07-1111 lipca 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
4 Wygrana 4-0 Ricardo Spain TKO 1985-06-2020 czerwca 1985 Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
3 Wygrana 3-0 Don Halpin KO 1985-05-2323 maja 1985 Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
2 Wygrana 2-0 Trent Singleton TKO 1985-04-1010 kwietnia 1985 Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
1 Wygrana 1-0 Hector Mercedes TKO 1985-03-066 marca 1985 Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
Źródło: BoxRec[56]

Legenda: TKO – techniczny nokaut; KO – nokaut; UD – jednogłośna decyzja sędziów; SD- niejednogłośna decyzja sędziów; MD – decyzja większości sędziów; PTS – walka zakończona na punkty; RTD – techniczna decyzja sędziów, DQ – dyskwalifikacja, NC – uznane za nieodbyte

Mistrzostwa i osiągnięcia

Mike Tyson podziwiający szatę swojego idola Muhammada Alego w galerii International Boxing Hall of Fame

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Mike Tyson, Encyclopedia Britannica [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  2. ↑ Lorna Mae Smith Tyson, Find A Grave (ang.).
  3. ↑ a b Mike Costello, Mike Tyson staying clean but still sparring with temptation, BBC, 18 grudnia 2013 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  4. ↑ Jimmy “Curlee” Kirkpatrick, Find A Grave.
  5. ↑ Ira Berkow, Sports of The Times: Boxing; Tyson's Fault Line: Don't Put Blame on Me, „The New York Times”, 22 października 1998, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  6. ↑ Denise Annette “Niecy” Tyson Anderson, Find A Grave (ang.).
  7. ↑ Mike Tyson szokująco o traumie z dzieciństwa: Zgwałcił mnie, a wcześniej zastraszył, Super Express, 27 lipca 2017 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  8. ↑ a b Dead pigeon prompted Mike Tyson's first fight, 11 marca 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  9. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Tyson timeline: Notable moments in Tyson's life, ESPN [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  10. ↑ a b Jesteś jak Tyson?, Puls Biznesu, 21 sierpnia 2017 [dostęp 2019-06-01] (pol.).
  11. ↑ Mike Tyson, BoxRec [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  12. ↑ a b c Tyson Mike (Michael Gerald), [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-06-01].
  13. ↑ a b c TBT: Watch 15-year-old Mike Tyson viciously KO opponent in just 9 seconds, FOX Sports, 19 listopada 2015 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  14. ↑ a b Official Golden Gloves of America Website, web.archive.org, 6 maja 2017 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-06].
  15. ↑ Mike Tyson vs Hector Mercedes 'Tyson's first Professional Fight' (ang.). SportsMoments. [dostęp 2017-01-11].
  16. ↑ Mike Tyson Fast Facts (ang.). TV Guide. [dostęp 2017-01-11].
  17. ↑ a b Johnson Publishing Company, Jet, Johnson Publishing Company, 22 stycznia 1990, s. 46 [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  18. ↑ a b c Birmingham Times, World Boxing Council (WBC) Heavyweight Champions, The Birmingham Times, 15 lipca 2016 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  19. ↑ a b c d e f Łukasz Cegliński, Bestia Mike Tyson - spłukany, ale szczęśliwy. Bokser, który przepuścił 300 mln dolarów, Sport.pl, 9 grudnia 2010 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  20. ↑ Nick Bond, On This Day: Mike Tyson knocks out Bruce Seldon with 'phantom punch' - Boxing News, web.archive.org, 11 stycznia 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-11] (ang.).
  21. ↑ a b Dean Juipe, Tyson criticized for vacating crown - Las Vegas Sun Newspaper, lasvegassun.com, 25 września 1996 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  22. ↑ Mike Tyson zaszokował. Gryzłby dalej Holyfielda, gdyby nie przerwano walki, sport.se.pl, 25 października 2018 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  23. ↑ Tomasz Ratajczak, 12 LAT TEMU LEWIS ZNOKAUTOWAŁ TYSONA, www.bokser.org, 8 czerwca 2014 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  24. ↑ Williams knocks out Tyson, ABC News, 31 lipca 2004 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  25. ↑ Tyson tried to bite off my nipple - McBride recalls Iron Mike win -, www.irish-boxing.com, 12 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  26. ↑ Tyson Foe's Weight Raises Eyebrows, „The New York Times”, 10 czerwca 2005, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  27. ↑ a b c d Mike Tyson, Online World of Wrestling [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  28. ↑ TYSON AND AUSTIN! TYSON AND AUSTIN!, „Cageside Seats” [dostęp 2017-10-14].
  29. ↑ Steve Austin, Online World of Wrestling [dostęp 2017-09-30] (ang.).
  30. ↑ David Bixenspan, Full Career Retrospective and Greatest Moments for Stone Cold Steve Austin, Bleacher Report, 29 sierpnia 2013 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  31. ↑ Marc Middleton, Full Report From The 2012 WWE Hall Of Fame Ceremony, Wrestling Inc., 31 marca 2012 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  32. ↑ Andrzej Kała, WWE 13 - Mike Tyson jako dodatek dla zamówień przedpremierowych, Playing Daily, 21 czerwca 2012 [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  33. ↑ Mike Tyson, IMDb [dostęp 2019-06-06].
  34. ↑ Mike Tyson, Filmweb [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  35. ↑ Mike Tyson’s Punch-Out!! - informacje o grze, recenzje, zapowiedzi, aktualności, galerie, PPE.pl [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  36. ↑ TYSON, Festival de Cannes [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  37. ↑ Matt Trueman, A tough act: Mike Tyson's one-man show on Broadway, „The Guardian”, 19 czerwca 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  38. ↑ Mike Tyson szczery do bólu, HBO, 2013 (pol.).
  39. ↑ Gregory Cowles (2013-11-22): Inside the List (ang.). The New York Times. [dostęp 2017-01-11].
  40. ↑ a b c d e f g Retired heavyweight boxing champion Mike Tyson's family: Wife And Kids, bodyheightweight.com, 3 maja 2017 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  41. ↑ Tyson finalizes divorce, could pay ex $9 million - Sports - Mike Tyson - Brief Article, Bent, 13 stycznia 2008 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-13] (ang.).
  42. ↑ Dave Anderson, Sports of The Times; The Tyson, Olajuwon Connection, „The New York Times”, 13 listopada 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  43. ↑ Pat Putnam, A prayer from Mike Tyson as he leaves jail: from the archive, 25 March 1995, „The Guardian”, 25 marca 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  44. ↑ Tyson a Heavyweight in Chechnya, „Los Angeles Times”, 16 września 2005, ISSN 0458-3035 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  45. ↑ Muslim celebrities, www.cbsnews.com [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  46. ↑ Robert Małolepszy, Jak stracić 700 milionów dolarów. Historia dwóch legend ringu, Polska Times, 29 maja 2013 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  47. ↑ Paweł Ślęzak, Mike Tyson ma już 50 lat!, Polsat Sport, 30 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  48. ↑ Tyson Fury on depression, drugs, drinking and his comeback fight, 4 czerwca 2018 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  49. ↑ Mike Tyson Talks Sobriety and Vegan Life with Ellen DeGeneres!, Xappeal, 8 marca 2011 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  50. ↑ Kevin Iole, Former heavyweight champion Mike Tyson: ‘I’m on the verge of dying because I’m a vicious alcoholic.’, sports.yahoo.com, 25 sierpnia 2013 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  51. ↑ Nicki Gostin, Mike Tyson talks religon: 'I need Allah', Fox News, 25 marca 2015 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  52. ↑ The Associated Press, PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  53. ↑ Mike Freeman, BOXING; In Bizarre Ending, Tyson Bout Is Declared a No Contest, „The New York Times”, 24 października 1999, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  54. ↑ Tom Friend, Tyson Disqualified for Biting Holyfield's Ears, „The New York Times”, 29 czerwca 1997, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  55. ↑ Richard Hoffer, CON JOB NOT BY MIKE TYSON BUT BY PETER MCNEELEY'S CORNERMAN, WHO HAD HIS EYE ON A BIGGER PRIZE, Sports Illustrated, 802 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  56. ↑ a b BoxRec: Mike Tyson, boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  57. ↑ Mike Tyson, www.ibhof.com [dostęp 2019-06-15].
  58. ↑ Marc Middleton, Full Report From The 2012 WWE Hall Of Fame Ceremony, Wrestling Inc., 31 marca 2012 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  59. ↑ Ring Magazine Fight of the Year - BoxRec, boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  60. ↑ PAST WINNERS OF THE RING'S YEAR-END AWARDS, RingTv, 21 kwietnia 2013 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-21].
  61. ↑ Mike Tyson - AskMen.com, AskMen.com, 4 stycznia 2009 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-04] (ang.).

Linki zewnętrzne

Poprzednik
Trevor Berbick 		Mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBC
22 listopada 1986 – 11 lutego 1990 		Następca
James Douglas
Poprzednik
James Smith 		Mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBA
7 marca 1987 – 11 lutego 1990 		Następca
James Douglas
Poprzednik
Tony Tucker 		Mistrz świata wagi ciężkiej federacji IBF
1 sierpnia 1987 – 11 lutego 1990 		Następca
James Douglas
Poprzednik
Frank Bruno 		Mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBC
16 marca 1996 – 24 września 1996 		Następca
Lennox Lewis
Poprzednik
Bruce Seldon 		Mistrz świata wagi ciężkiej federacji WBA
7 września 1996 – 9 listopada 1996 		Następca
Evander Holyfield
p • d • e
Sugar Ray Robinson Award

Informacja

Artykuł Mike Tyson w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:

O stronie

Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2020-12-06 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=289036