Rodzaj programu |
konkurs piosenki |
---|---|
Kraj produkcji | |
Język | |
Wydawca | |
Data premiery | |
Lata emisji |
od 2003 |
Czas trwania odcinka |
2 godziny i 15 minut (2003-13) |
Format nadawania |
720i (SDTV) (od 2003) |
Produkcja | |
Produkcja |
Europejska Unia Nadawców (EBU) |
Strona internetowa |
Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci (ang. Junior Eurovision Song Contest), znany również jako Konkurs Piosenki Eurowizji Junior – coroczny konkurs muzyczny organizowany od 2003 przez Europejską Unię Nadawców, w którym udział biorą młodzi wykonawcy (w wieku od 9 do 14 lat) reprezentujący kraje członkowskie EBU[1][2].
Początki Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci sięgają 2000 roku, kiedy to duński nadawca publiczny Danmarks Radio zorganizował w kraju lokalny konkurs piosenki dla dzieci[3][4]. Pierwsze pilotażowe próby organizacji konkursu pod nadzorem EBU miały miejsce w latach 2001–2002 podczas organizowanego w ramach Międzynarodowego Dziecięcego Festiwalu Piosenki i Tańca w Koninie, widowiska zwanego EuroKonkursem zwanego też w 2002 roku Światowym Konkursem Piosenki. W konkursie prezentowali się przedstawiciele telewizji europejskich zrzeszonych w EBU (w 2002 roku dodatkowo także przedstawiciele telewizji z Nigerii i Wietnamu), a współorganizatorem przedsięwzięcia była Telewizja Polska[5][6]. W 2002 wspomniany wcześniej konkurs wymyślony i zorganizowany przez duńskiego nadawcę publicznego został rozszerzony do Festiwalu Piosenki Nordyckiej, w którym udział wzięli także reprezentanci Norwegii i Szwecji[7][8].
W 2003 stacja DR zrezygnowała z udziału we wspomnianym nordyckim konkursie dziecięcym[9]. Europejska Unia Nadawców (EBU) postanowiła wówczas wykorzystać pomysł obu telewizji, rozważając organizację ogólnoeuropejskiego konkursu piosenki dla dzieci, w którym będą mogli uczestniczyć aktywni nadawcy wszystkich krajów członkowskich organizacji[10]. Konkurs miał nosić nazwę Eurovision Song Contest for Children, która nawiązywała do Konkursu Piosenki Eurowizji (Eurovision Song Contest), również organizowanego przez EBU[11], ostatecznie przyjęto nazwę Junior Eurovision Song Contest.
Z powodu braku odpowiedniej na Eurowizję hali, konkurs został przeniesiony z Polski do Danii, gdzie odbył się już pod nazwą Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci. Gospodarzem pierwszego konkursu była telewizja DR[12], która zorganizowała finał w Forum Copenhagen[13]. Nadawca duński Danmarks Radio przy tworzeniu Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci skorzystał z polskiego pomysłu, łącząc go ze swoją koncepcją przy współpracy z TVP i EBU[14].
Organizatorem drugiego konkursu miał być brytyjski nadawca ITV[15], a konkurs miał odbyć się w Londynie[16]. Telewizja zrezygnowała z prawa do przygotowań z powodów finansowych i ramówkowych[17] oraz niezadowalających wyników oglądalności kanału[18]. Wówczas EBU zleciła przygotowanie konkursu telewizji HRT z Chorwacji, której reprezentant zwyciężył w finale pierwszego konkursu piosenki dla dzieci[19]. Pomimo potwierdzenia chęci organizacji, stacja nie zarezerwowała na czas odpowiedniej hali, przez co prawa do przygotowania konkursu trafiły do norweskiego nadawcy Norsk Rikskringkasting, który przygotował konkurs w Lillehammer[20]. Od 2004 każdy nadawca publiczny może uczestniczyć w przetargu na organizację konkursu. Pierwszym nadawcą, który został w ten sposób organizatorem imprezy, była telewizja belgijska.
Wszystkie konkursy transmitowane są w rozdzielczości 16:9 oraz w technologii high definition[21]. Rokrocznie wydawana jest także płyta kompaktowa ze wszystkimi konkursowymi propozycjami. W latach 2003–2006 na rynku ukazywały się też płyty DVD z zapisem koncertu finałowego, w 2007 zaprzestano produkcji płyt z powodu słabych wyników sprzedaży[22].
W latach 2007–2008 zyski osiągnięte z głosowania telefonicznego były przeznaczone na rzecz UNICEF[23].
Konkurs był tematem filmu dokumentalnego pt. Sounds Like Teen Spirit: A Popumentary z 2008, prezentującego przygotowania organizatorów i uczestników do koncertu finałowego[24]. Dokument został zaprezentowany podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto[25].
Zasady konkursu wzorowane są na zasadach Konkursu Piosenki Eurowizji. W konkursie może wziąć udział nadawca publiczny państwa, będącego aktywnym członkiem EBU. Reprezentantem kraju może być wykonawca w wieku od 9 do 14 lat (od 2016), posiadający obywatelstwo reprezentowanego państwa lub zamieszkujący dany kraj przynajmniej przez dwa lata. Podczas występu na scenie może być maksymalnie sześciu wykonawców (do 2008 – ośmiu).
Piosenka konkursowa nie może przekraczać trzech minut (do 2013 – 2:45), a autorem jej słów w języku ojczystym danego państwa lub sztucznym musi być dziecko lub zespół dziecięcy. Tekst danej propozycji może zawierać fragmenty wykonane w innych językach obcych, ale mogą one stanowić co najwyżej 40% tekstu (do 2016 – 25%)[26].
Do 2015 o wynikach konkursu decydowała komisja jurorska oraz telewidzowie w stosunku głosów 50:50. W latach 2005–2015, przed rozpoczęciem przyznawania punktów przez krajowych sekretarzy każdy uczestnik automatycznie otrzymywał 12 punktów. Na podstawie wyników głosowania ogłaszali liczbę punktów przyznanych najwyżej ocenionym piosenkom w tzw. skali eurowizyjnej (tj. 1-8, 10 i 12 punktów). W 2016 zrezygnowano z głosów widzów i postanowiono zastąpić je dziecięcą komisją jurorską powoływaną w każdym kraju. Punkty tej komisji były podawane osobno. W 2017 komisję dziecięcą i dorosłą połączono w stosunku 2:3, oraz zorganizowano głosowanie internetowe na stronie jesc.tv, które zadecydowało o pozostałej połowie wyników. Głosowanie internetowe jest podzielone na dwie tury: pierwsza ruszyła w piątek, a zakończona jest przed finałem. Druga zaczyna się po zakończeniu występu ostatniego uczestnika i jest otwarta przez 15 minut podczas finałowego koncertu[27].
W przeciwieństwie do Konkursu Piosenki Eurowizji widzowie mogą w głosowaniu internetowym zagłosować na własny kraj[28]. Państwo zwycięskie nie otrzymuje także automatycznego prawa do organizacji konkursu w kolejnym roku, choć corocznie od 2019 zwycięski kraj staje się organizatorem wydarzenia w kolejnym roku.
Maksymalna liczba finalistów nie może przekraczać dwudziestu uczestników.
Rok | Państwa debiutujące |
---|---|
2003 | Belgia, Białoruś, Chorwacja, Cypr, Dania, Hiszpania, Holandia, Grecja, Łotwa, Macedonia Północna, Malta, Norwegia, Polska, Rumunia, Szwecja, Wielka Brytania |
2004 | Francja, Szwajcaria |
2005 | Rosja, Serbia i Czarnogóra |
2006 | Serbia, Portugalia, Ukraina |
2007 | Armenia, Bułgaria, Gruzja, Litwa |
2010 | Mołdawia |
2012 | Albania, Azerbejdżan, Izrael |
2013 | San Marino |
2014 | Czarnogóra, Włochy, Słowenia |
2015 | Irlandia, Australia |
2018 | Walia, Kazachstan |
2020 | Niemcy |
2023 | Estonia |
Rok | Kraj | Wykonawca | Piosenka | Punkty |
---|---|---|---|---|
2003 | Chorwacja | Dino Jelusić | „Ti si moja prva ljubav” | 134 |
2004 | Hiszpania | María Isabel | „Antes muerta que sencilla” | 171 |
2005 | Białoruś | Ksienija Sitnik | „My wmeste” | 149 |
2006 | Rosja | Siostry Tołmaczowe | „Wiesiennij dżaz” | 154 |
2007 | Białoruś | Alaksiej Żyhałkowicz | „Se druzyami” | 137 |
2008 | Gruzja | Bzikebi | „Bzz...” | 154 |
2009 | Holandia | Ralf Mackenbach | „Click clack” | 121 |
2010 | Armenia | Wladimir Arzumanian | „Mama” | 120 |
2011 | Gruzja | Candy | „Candy Music” | 108 |
2012 | Ukraina | Anastasija Petryk | „Nebo” | 138 |
2013 | Malta | Gaia Cauchi | „The Start” | 130 |
2014 | Włochy | Vincenzo Cantiello | „Tu primo grande amore” | 159 |
2015 | Malta | Destiny Chukunyere | „Not My Soul” | 185 |
2016 | Gruzja | Mariam Mamadaszwili | „Mzeo” | 239 |
2017 | Rosja | Polina Bogusiewicz | „Wings” | 188 |
2018 | Polska | Roksana Węgiel | „Anyone I Want to Be” | 215 |
2019 | Polska | Viki Gabor | „Superhero” | 278 |
2020 | Francja | Valentina | „J’imagine” | 200 |
2021 | Armenia | Maléna | „Qami Qami” | 224 |
2022 | Francja | Lissandro | „Oh Maman!” | 203 |
2023 | Francja | Zoé Clauzure | „Cœur” | 228 |
2024 |
Lista miast i miejsc, gdzie rozegrany został Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci[34]
W całej historii Konkursu Eurowizji dla Dzieci wygrało łącznie 12 państw. Największą liczbę zwycięstw odniosła Gruzja i Francja, wygrywając konkurs trzykrotnie. Dwa kraje wygrały dwa razy z rzędu: Polska (w latach 2018–2019) i Francja (w latach 2022–2023).
Wygrane | Kraj | Rok |
---|---|---|
3 | Francja | 2020, 2022, 2023 |
Gruzja | 2008, 2011, 2016 | |
2 | Białoruś | 2005, 2007 |
Rosja | 2006, 2017 | |
Malta | 2013, 2015 | |
Polska | 2018, 2019 | |
Armenia | 2010, 2021 | |
1 | Chorwacja | 2003 |
Hiszpania | 2004 | |
Holandia | 2009 | |
Ukraina | 2012 | |
Włochy | 2014 |
Tabela miejsc na podium | ||||
---|---|---|---|---|
Lp. | Państwo | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce |
1. | Gruzja | 3 | 2 | 1 |
2. | Francja | 3 | 1 | 1 |
3. | Armenia | 2 | 5 | 3 |
4. | Rosja | 2 | 2 | 0 |
5. | Białoruś | 2 | 1 | 2 |
6. | Polska | 2 | 1 | 0 |
7. | Malta | 2 | 0 | 0 |
8. | Hiszpania | 1 | 3 | 2 |
9. | Ukraina | 1 | 2 | 0 |
10. | Holandia | 1 | 1 | 0 |
11. | Włochy | 1 | 0 | 1 |
Chorwacja | 1 | 0 | 1 | |
13. | Kazachstan | 0 | 2 | 0 |
14. | Wielka Brytania | 0 | 1 | 1 |
15. | Bułgaria | 0 | 1 | 0 |
16. | Australia | 0 | 0 | 2 |
Serbia | 0 | 0 | 2 | |
18. | Norwegia | 0 | 0 | 1 |
Szwecja | 0 | 0 | 1 | |
Litwa | 0 | 0 | 1 | |
Słowenia | 0 | 0 | 1 | |
22. | Cypr | 0 | 0 | 0 |
Dania | 0 | 0 | 0 | |
Rumunia | 0 | 0 | 0 | |
Belgia | 0 | 0 | 0 | |
Łotwa | 0 | 0 | 0 | |
Grecja | 0 | 0 | 0 | |
Macedonia Północna | 0 | 0 | 0 | |
Szwajcaria | 0 | 0 | 0 | |
Serbia i Czarnogóra | 0 | 0 | 0 | |
Portugalia | 0 | 0 | 0 | |
Mołdawia | 0 | 0 | 0 | |
Izrael | 0 | 0 | 0 | |
Albania | 0 | 0 | 0 | |
Azerbejdżan | 0 | 0 | 0 | |
San Marino | 0 | 0 | 0 | |
Czarnogóra | 0 | 0 | 0 | |
Irlandia | 0 | 0 | 0 | |
Walia | 0 | 0 | 0 | |
Niemcy | 0 | 0 | 0 | |
Estonia | 0 | 0 | 0 |
Od 2005 poszczególne finały Konkursu Piosenki Eurowizji dla Dzieci organizowane są pod konkretnym sloganem.
Rok | Organizator | Miasto | Slogan |
---|---|---|---|
2005 | Belgia | Hasselt | Let’s Get Loud |
2006 | Rumunia | Bukareszt | Let the Music Play |
2007 | Holandia | Rotterdam | Make a Big Splash |
2008 | Cypr | Limassol | Fun in the Sun |
2009 | Ukraina | Kijów | For the Joy of People |
2010 | Białoruś | Mińsk | Feel the Magic |
2011 | Armenia | Erywań | Reach for the Top! |
2012 | Holandia | Amsterdam | Break the Ice! |
2013 | Ukraina | Kijów | Be Creative |
2014 | Malta | Marsa | #Together |
2015 | Bułgaria | Sofia | #Discover |
2016 | Malta | Valletta | Embrace |
2017 | Gruzja | Tbilisi | Shine Bright |
2018 | Białoruś | Mińsk | #LightUp |
2019 | Polska | Gliwice | Share the Joy |
2020 | Warszawa | Move the World | |
2021 | Francja | Boulogne-Billancourt | Imagine |
2022 | Armenia | Erywań | Spin the Magic |
2023 | Francja | Nicea | Heroes |
We wrześniu 2003 flamandzki ksiądz i polityk Luc Versteylen skrytykował konkurs za wykorzystywanie dzieci w działalności komercyjnej, a samo widowisko porównał do pedofilii, tłumacząc swoje zdanie słowami: (...) dzieci muszą spełnić wszystkie potrzeby swoich rodziców i rodziny. Negatywne zdanie o idei konkursu wyrazili także inni lokalni politycy[35].
Wprowadzony w 2017 system głosowania online doprowadził do dużych kontrowersji. Ze względu na ordynację proporcjonalną, to znaczy brak podziału głosów na poszczególne kraje, i jednoczesną możliwość głosowania na reprezentanta własnego kraju oraz wykorzystywanie kart incognito (pozwalających na wysłanie większej liczby głosów z jednego urządzenia) kraje, w których wyrażano większe zainteresowanie konkursem, miały przewagę w wypromowaniu i przekazania większej liczby punktów swym reprezentantom. Podczas konferencji przed konkursem w 2021 EBU oznajmiło, że w kolejnym roku nastąpią zmiany[36], ostatecznie do nich nie doszło.
Artykuł Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci w polskiej Wikipedii zajął następujące miejsca w lokalnym rankingu popularności:
Prezentowana treść artykułu Wikipedii została wyodrębniona w 2023-12-02 na podstawie https://pl.wikipedia.org/?curid=344123