Jean-Louis Trintignant | ||||
---|---|---|---|---|
Jean-Louis Trintignant (2007)
| ||||
Algemene informatie | ||||
Volledige naam | Jean-Louis Trintignant | |||
Geboren | 11 december 1930 | |||
Overleden | 17 juni 2022 | |||
Land | Frankrijk | |||
Werk | ||||
Pseudoniem | J.L. Trintignant, Jean Louis Trintignant | |||
Jaren actief | 1955-2022 | |||
(en) IMDb-profiel | ||||
MovieMeter-profiel | ||||
|
Jean-Louis Trintignant (Piolenc, 11 december 1930 – Uzès, 17 juni 2022) was een Frans acteur.
Trintignant begon rechten te studeren, maar hij brak deze studie af en ging naar Parijs om acteur te worden. In 1951 maakte hij zijn toneeldebuut. Sindsdien werkte hij hard om zijn verlegenheid meester te worden. Hij debuteerde in 1955 op het witte doek.
Het jaar daarop verwierf hij internationale roem als de verlegen man van Brigitte Bardot in de schandaalfilm Et Dieu... créa la femme (1956). Daarna moest hij zijn filmcarrière drie jaar onderbreken om legerdienst te doen in Algerije. Terug in Frankrijk werkte hij verder aan zijn loopbaan.
In 1966 verwierf Trintignant opnieuw faam dankzij zijn hoofdrol, aan de zijde van Anouk Aimée, in Un homme et une femme, de veel gelauwerde doorbraakfilm van Claude Lelouch. Lelouch draaide twee vervolgen op deze heel succesrijke romantische film, telkens met hetzelfde acteursduo: Un homme et une femme, 20 ans déjà (1986) en Les Plus Belles Années d'une vie (2019).
Daarna draaide de filmcarrière van Trintignant gedurende twintig jaar op volle toeren: tussen 1966 en 1986 was hij te zien in zeventig films. Enkele sleutelfilms zijn:
Tijdens deze drukke periode nam Trintignant ook plaats achter de camera om twee komedies te regisseren: Une journée bien remplie (1973) en Le Maître-nageur (1979).
Vanaf het einde van de jaren tachtig verscheen Trintignant minder en minder op het witte doek. Vermeldenswaardig zijn het drama Trois couleurs: Rouge (1994), het derde en laatste luik van Trois couleurs van Krzysztof Kieślowski, waarin hij gestalte gaf aan een norse gepensioneerde onderzoeksrechter die zijn buren illegaal afluistert. Voorts het misdaaddrama Regarde les hommes tomber (1994) en het drama Un héros très discret (1996), de eerste twee films van Jacques Audiard.
In 2012 plaatste regisseur Michael Haneke Trintignant weer in de schijnwerpers dankzij de rol van de hoog gecultiveerde muziekdocent die zijn vrouw ziet aftakelen in het tragisch ouderdomsdrama Amour. In 2017 deed Haneke opnieuw een beroep op Trintignant om in het drama Happy End de verbitterde en levensmoeë patriarch van een bloeiend familiaal bouwbedrijf gestalte te geven. Trintignant sloot zijn filmcarrière af door een zesde keer te verschijnen in het filmuniversum van Claude Lelouch, meer bepaald in Les Plus Belles Années d'une vie (2019), de tweede sequel van Un homme et une femme.
Hij won in 1968 een eerste belangrijke acteerprijs: de Zilveren Beer voor beste acteur op het Filmfestival van Berlijn voor zijn rol in L'Homme qui ment. In 1969 won hij de prijs voor beste acteur op het Filmfestival van Cannes voor zijn rol in het politiek drama Z. Voor zijn rol als de bejaarde Georges in het veel bekroonde Amour ontving hij in 2012 onder meer de César voor beste acteur.
Trintignant was kortstondig (1954-56) getrouwd met actrice Stéphane Audran. Uit zijn huwelijk (1960-76) met cineaste Nadine Trintignant(-Marquand) heeft hij drie kinderen, Marie (1962-2003), Pauline (1969-1970) en Vincent (1973). Zijn oudste dochter Marie werd in 2003 door haar vriend Bertrand Cantat doodgeslagen. Zijn ooms Louis (1903-1933) en Maurice Trintignant (1917-2005) waren autocoureur.
Trintignant overleed in 2022 op 91-jarige leeftijd aan de gevolgen van prostaatkanker.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|
Artikel Jean-Louis Trintignant in de Nederlandse Wikipedia nam de volgende plaatsen in de lokale populariteitsranglijst in beslag:
De gepresenteerde inhoud van het Wikipedia-artikel werd in 2022-06-28 geëxtraheerd op basis van https://nl.wikipedia.org/?curid=2896727